TEXAS

Woensdag 29 september 2010

We gaan de komende 3 weken een nieuw gedeelte voor ons van de Verenigde Staten ontdekken. We gaan naar Texas! Om half 8 de trein naar Schiphol genomen. Natuurlijk is deze op een doordeweekse dag op dit tijdstip helemaal tot aan de nok toe gevuld, dus dat werd staan met de koffers. Na 40 minuten netjes op tijd aangekomen. We checken snel in, geen lange rijen vandaag. We vragen om lange benen plekken, maar deze zijn tegen betaling van 100 dollar per persoon, dus daarvoor bedankt. Niels mag gaan vouwen...

We lopen wat rond op Schiphol, gaan snel door de douane. Daar staan ook al geen rijen. Het gaat slecht met Schiphol. Om 9.15 uur zijn we bij de gate, waar we niet door een ouderwetse metaaldetector gaan, maar door de nieuwe bodyscan. Daarna worden we gefouilleerd op de plekken die aangegeven worden op de monitor. Bij Inge de hele voorkant, want die was zo slim geweest om dat leuke shirt met al die metalen knopjes aan te doen.

De vlucht vertrekt op tijd. We hebben een persoonlijk entertainment set met ieder een eigen tv en afstandsbediening. Altijd handig want dan kan je zelf beslissen waar je wanneer naar kijkt. Helaas werkt dat bij Continental iets anders. Er zijn video 8 kanalen waar elke 2,5 uur een film of tv-show op begint. Je kan dus niet bepalen wanneer je aan een film begint en je kan ook niet tussendoor pauzeren. Dus als de films zijn afgelopen, staat er nog een hele rij bij de toiletten. Verder ging de vlucht wel redelijk. Na een harde landing waren we zonder enige vertraging in Texas. De douane ging razend snel en de bagage lag al op de band toen we daar aankwamen. Binnen 40 minuten na de landing waren we bij de autoverhuurder. Ook hier geen rij en werden we meteen geholpen door een aardige meneer waar we gezellig een praatje mee hebben gemaakt. Hij vond ons blijkbaar aardig, want hij gaf ons een gratis upgrade van een midsize auto naar een fullsize auto. We komen aan bij de parkeerplaats, laten ons contract zien en wijzen naar de grote pick-up trucks die er staan. Dan verteld het meisje dat er eigenlijk geen fullsize auto's meer zijn, dus ze geeft ons een gratis upgrade naar een executieve auto. We kunnen kiezen tussen de pick-up trucks en een andere auto. Stoer gaan we voor de grote auto met open laadbak. Koffers op de achterbank, niet helemaal handig, maar we hebben we een hele stoere Silverado van Chevrolet.

We rijden naar het hotel. Tomtom doet het gelukkig en een half uur later zijn we er. De kamer is ruim, met koelkast en magnetron. We pakken de koffer uit en proberen het internet uit. De laptop heeft problemen met opstarten, uiteindelijk lukt het om de computer aan te krijgen, maar niet op de juiste manier. Hopen dat ie het de komende 3 weken blijft volhouden, want we hebben hem hard nodig.

Om niet meteen in slaap te vallen, het nog geen 16.00 uur, gaan we wat boodschapjes doen bij de dollarstores. We kopen wat handige en praktische dingetjes voor de komende vakantie zoals bordjes, bestek, een koekepan enzo. Allemaal voor een dollar. We rijden nog een stukje in de omgeving en eten bij IHOP. Bestellen veel te veel, maar krijgen een doosje mee voor het ontbijt. Na het eten gaan we nog even naar een Wallmart en daarna naar de kamer. Hier nog even de tijd rekken, de computer heeft weer opstartproblemen, maar om 21.30 uur zijn we uitgeput en vallen we in slaap.

48,5 mile gereden
America's Inn, Houston

saampjes	de kleinste auto

Donderdag 30 september 2010

Inge heeft zeer slecht geslapen. Niels heeft wel goed geslapen, een aantal keren wakker geweest maar daarna wel weer in slaap kunnen komen. Inge heeft tot 2.30 uur geslapen, en daarna steeds wakker gelegen. Om 6.30 uur opgestaan. Op ons gemak ontbeten met een sandwich van gisteravond en muffins bij de receptie. De laptop heeft weer kuren, die start niet op. Na een aantal pogingen toch gelukt en een route voor vandaag gemaakt. Dan blijkt dat de Tomtom geen zin heeft om de geocaches te tonen. Geen idee wat er aan de hand is, maar uiteindelijk opnieuw de geocaches geëxporteerd en toen deed ie het wel. We willen rustig beginnen en gaan naar het Hermann Park. Een mooi onderhouden park, met een grote vijver, een dierentuin en een golfbaan. In het park liggen diverse geocaches. We parkeren de auto en lopen het eerste rondje om de vijver. Het is een mooi stukje Houston. Het weer werkt mee. Het is ongeveer 34 graden Celcius met een strak blauwe lucht. Je voelt de zon lekker branden op je schouders, maar het is nog goed uit te houden, omdat er een lekker windje staat. We zien een eettentje en Niels is nieuwsgierig naar de slider met homemade bread. Het blijkt een piepkleine burger te zijn. Wat voelt hij zich genaaid...

We gaan terug naar de auto voor een complete lunch, proberen nog bij 2 andere caches te komen, maar die liggen erg onhandig. Bij de eerste is er een onderhoudsteam pauze aan het houden en de tweede is niet met de auto te bereiken. Inge stort in elkaar, dus een kilometer lopen zit er even niet in. We gaan maar even terug naar de kamer. Daar gaat Inge eventjes op bed liggen, om vervolgens meteen in slaap te vallen. Niels gaat achter de computer. Hij is flink aan het ruimen geweest en nu start de computer wel op. De logjes worden gemaakt en het verslag wordt met wat foto's doorgestuurd. Om 16.00 uur ontwaakt Inge uit haar coma en een half uurtje later gaan we weer op pad. We zoeken nog 5 geocaches, vinden ze allemaal. Ze liggen in een hele mooie wijk van Houston. We vergapen ons aan de enorme huizen die hier staan. Rond 19.15 uur gaat het schemeren en gaan we eten bij Pappas BBQ. Het smaakt erg goed en wat zijn jams toch eigenlijk lekker. Jammer dat je dat thuis niet zo snel op het menu in een restaurant ziet staan. En om ze nou zelf te maken? Geen idee wat je ermee moet doen!

Na het eten gaan we nog even sightseeing in Downtown Houston. Mooie skyline en veel, heel veel kantoorgebouwen. Om 21.30 uur zijn we weer terug in het motel, we schrijven en computeren nog wat en een uur later gaan we naar bed.

100 mile gereden
America's Inn, Houston

Vrijdag 1 oktober 2010

Om 7.00 uur staan we op. We gaan ontbijten bij de receptie en daarna gaan we een route voor vandaag in elkaar zetten. We gaan richting de kust. Rond 9.30 uur is alles gereed en gaan we op stap. De eerste cache vinden we redelijk snel. Hij ligt naast een golfbaan in de bosjes. De muggen vinden ons aardig en we komen er met een paar bultjes vandaan. De tweede cache is bijna ontoegankelijk. Hij ligt ergens bij een haven in dichte bosjes. Inge past voor deze cache. Ze heeft een jurkje aan en dus blote benen. Ze heeft geen zin in bushwahcking. Niels doet een poging aangezien het een coinhotel is. De derde poging om naar binnen te gaan lukt. Hij vindt de cache, maar kan geen coins ruilen. Het is een metalen box, die aan alle kanten is dicht gelast, met een gleuf waar de coins in kunnen. De box zou volgens de beschrijving 1x per jaar geleegd worden en dan worden de coins vrijgelaten. Toch ziet het ernaar uit dat de cache die er sinds 2006 ligt, nog nooit geleegd is. Niels doet er geen coin in. Als hij uit de bosjes komt, heeft hij behoorlijke krassen van de doorns op zijn benen. Ja, had ie maar geen korte broek aan moeten hebben.

We doen nog 2 caches in een park. De eerste kunnen we niet vinden. We vinden in eerste instantie wel heel snel een pillendoosje, maar die is helemaal leeg. Dus hiervan denken we niet dat dit de cache is. We zoeken nog een kwartiertje verder, maar komen weer uit bij het pillendoosje. Dan kijkt Niels iets beter en blijkt er een visdraadje aan te hangen. We weten het nu zeker. Dit is het juiste doosje, maar is leeg geroofd. De tweede in het park is zo'n zelfde doosje, dit keer wel met logrol en we vinden het snel. Dan gaan we door naar een cache bij een bedrijf. Een korte zoektocht leidt tot het gewenste resultaat. Het is inmiddels erg warm geworden (ongeveer 32 graden) en we vinden dat het tijd is voor een beloning. We gaan een ijsje eten bij de Dairy Queen. De blizzard, een van de lekkerste ijsjes ter wereld, is er in een nieuw formaat: mini. Perfect, want de small is eigenlijk een large, dus nu is er eentje in een normaal formaat. Inge neemt een bananen cream en Niels een Hawai. Na het lekkere ijsje gaan we naar een tb-hotel. Deze wordt ook door Niels gevonden, want de lekgeprikte Inge heeft geen zin in dichte bosjes met heel veel muggen. Dan doen we nog 3 geocaches in de buurt van het battlefield State Park. We eindigen in dit State Park. Hier staat een monument ter herdenking van de onafhankelijkheid van Texas. We snuiven een beetje cultuur op en gaan hierna op weg naar het hotel.

We hebben rond 17.00 uur met James, een Texaanse geocacher, afgesproken. We pakken de pont terug, die trouwens geheel gratis was. Onderweg komen we nog langs een ander geocoin hotel in een volgens de beschrijving een rustig park. Het is inderdaad een rustig park, maar de cache laat zich niet vinden. De gps wijst naar het standbeeld van Columbus. Die kammen we uit, maar niets te vinden. De zoektocht wordt uitgebreid en uiteindelijk denkt Inge de cache te pakken te hebben. Als het doosje opengaat, komt er een stempel en logpapier uit. Euhm, dit is niet het geocoin hotel waar we op zoek naar zijn. Dit is een letterbox, die zochten we niet. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk blijkt de cache toch in het standbeeld te zitten. Heel erg stiekem verstopt.

krassen op been	slagschip Texas	columbus met geocache

We zijn bijna bij het hotel en komen in de file terecht. Om 16.55 uur zijn we bij het hotel. Gelukkig blijkt James ook in de file te staan, hij is er om 17.15 uur. We maken kennis met elkaar en gaan dan op pad. We doen een cache onder een lantaarnpaal, een magneetplaat op een elektriciteitskastje en een hele leuke vlakbij een begraafplaats. Er is in de bosjes een mini-grafsteen nagemaakt. Als we daar staan te loggen gaat de telefoon van James. Er is een nieuwe cache gepubliceerd. Zullen we kijken of we first to found kunnen worden? Ja, natuurlijk willen we dat proberen. Dus de auto in en ernaar toe. Als we aankomen blijkt het een micro te zijn. Daar zijn we niet goed in, maar gelukkig vindt James de cache heel erg snel. We loggen om 17.25 allebei het logje. We zijn de eerste. Een leuke aanwinst. Hierna gaan we naar Cici's pizza buffet.

We eten met z'n drieën pizza en rond 21.00 uur gaan we richting het hotel. James discoverd de coins die we bij ons hebben voor hij op weg naar huis gaat. Het was een gezellige avond. Morgen hebben we om 9.00 uur afgesproken. Dan gaan we naar Austin om de Negropolis te gaan doen. Ben benieuwd hoe het gaat. We gaan nog even snel brood halen en pinnen, zodat we dat morgen niet hoeven te doen. Dan op de kamer het dagboek en de logjes van geocaching bijwerken. Om 24.00 uur gaan we slapen.

150 mile gereden
America's Inn, Houston

Zaterdag 2 oktober 2010

Vandaag gaan we naar Austin voor de Necropolis. Dit is DE geocache van Texas. We staan om half 8 op, ontbijten op de kamer, stoeien met de computer en pakken de koffers in. We zijn precies om 9.00 uur klaar. Dan wachten we op James, en we wachten en wachten. Om 9.30 uur sturen we maar een sms en dan wachten we weer. Om 9.55 uur komt ie eindelijk aanzetten. We gaan snel in de auto en beginnen de reis naar Austin. Onderweg stoppen we bij een nieuwe cache. We zijn second to find als we deze loggen. Daarna besluiten we om nog een stop te maken bij een dorpje waar meerdere caches liggen, om zo de reis wat te onderbreken. Het blijkt een leuk oud dorpje te zijn met een stationnetje waar een cache ligt, een oude gevangenis in een mooi gebouw waar een cache ligt en een Fachwerk-huis van rond 1850 waar ook een geocache ligt. Deze caches doen we allemaal, de rest die in het dorp liggen, laten we liggen. We eten lunch bij de Dairy Queen met natuurlijk een ijsje en gaan dan weer op pad. Inmiddels is het al weer 14.00 uur en we moeten nog de Necropolis doen waar je toch wel een middag voor moet rekenen hebben we begrepen. Voor Austin maken we nog een stop voor een large geocache. Er zit een bruidssluier in en als bonus moet je een foto maken met de bruidssluier op. Dit doen we dan ook en zullen de foto's toesturen.

geocache verstoppen	camo geocache

Het is uiteindelijk tegen 4 uur als we bij het beginpunt van de Necropolis aankomen. Het is een grote begraafplaats. Daar begint de puzzeltocht. Eerst moeten we de naam van de Stonecarver hebben. Deze vind Niels heel snel de aanwijzing. Er hangt een briefje aan de deur met daarop een verhaaltje over de Stonecarver. Hij heet A. Strasswender. Dan moeten we de begraafplaats op, op zoek naar de sterfdatum van de previous gardian. Dit blijkt een hele klus. We kunnen het niet vinden. James is de hele tijd aan de telefoon met een medecacher, die van huis uit aan het meehelpen is met alle hints en tips. We komen er gewoon niet uit. We lopen alle stenen af op zoek naar een teken van de gardian, een driehoekje, maar kunnen niets vinden. We vinden wel drie dezelfde stenen in de vorm van een driehoek. En James maar bellen en bellen. Na bijna 2 uur, wij hebben het allang opgegeven, belt hij met iemand die deze cache al heeft gedaan en die geeft naam en sterfdatum door, zodat we verder kunnen. Op naar het volgende gedeelte op de begraafplaats. Gelukkig weten we door het vooraf gepuzzel van James en Margret (zijn telefoon-levenslijn) dat we op zoek zijn naar de steen van Frank Covert. We hebben hem meteen gevonden. We kunnen verder. De volgende coördinaten die we krijgen zijn van een parkeerplaats bij een uitzichtpunt. We moeten 60 treden omhoog en daar een nummer van een metalen plaatje vinden. Ook weer gelukt. Nu gaat het lekker. We lopen verder omhoog en genieten van het uitzicht wat lijkt op het rijndal en zoeken de volgende stap. We moeten hier ergens een teken van de stonecarver vinden. Deze vindt James op een grote steen staat zijn naam. We kunnen weer verder naar de volgende stap, ergens in Austin bij een restaurant. Daar moeten we de bogen tellen. Dan weer naar een soort van museum. Hier is een besloten feest aan de gang, maar we worden de bewaker vriendelijk op de hoogte gebracht van wat we moeten weten, zodat we maar snel van het terrein vertrekken. Het is een beetje een zoektocht waar we als kippen zonder kop aan meedoen. Je wordt overal naar toe gestuurd, maar je hebt geen idee wat je allemaal moet doen. Uiteindelijk komen bij de laatste fase. Dit is op het terrein van de cachelegger, de miljardair die deze zoektocht heeft gemaakt. We moeten een heuvel op en komen dan op een echt haloweenterrein. Overal liggen doodskisten, skeletten en doodshoofden. We starten dit laatste punt vlak voor zonsondergang. Haloween bij Walibi is hier niets bij. We lopen een heel parcours af en moeten nog de laatste cijfers zoeken voor een slot. Deze staan op enkele graven geschreven. We vinden ze allemaal, nog bij daglicht en komen dan bij een torentje met een deur met een slotje daarop. De cijfers die we net hebben gevonden worden gebruikt om de deur te openen. We openen de deur en daar ligt onze verrassing! We loggen het logboek, ruilen trackebles en snuffelen in de doos met goodies. We beklimmen de toren en genieten van het uitzicht. Inmiddels gaat de zon onder en wordt het donker. De terugtocht langs alle kisten en graven gebeurt in het donker. Het is echt heel spooky. Een heel goed einde van een rare zoektocht.

namaak rijndal	necropolis	necropolis

James stelt voor om nog even naar het landgoed te gaan om te kijken of het haunted house wat is. Dat schijnt er vanaf oktober elk weekend te zijn. Het hek staat open, dus wij naar binnen. We rijden door en komen uit bij een openlucht theater. Er wordt een stuk van Shakespeare uitgevoerd, daar hebben we niet echt interesse in. We vragen waar het haunted house is, maar dat blijkt nog niet af te zijn. Pas de laatste 2 weekenden van oktober. Jammer, maar helaas.

We gaan op zoek naar wat te eten. Inmiddels is het bijna 21.00 uur geworden. We vinden een BBQ restaurant in de Tomtom, maar als we daar aankomen blijkt die gesloten te zijn. We zoeken nog wat verder en belanden uiteindelijk bij een IHOP restaurant. Die zijn tenminste altijd open. Niels en James nemen er ontbijt, pannenkoek en omelet, Inge neemt lunch, soep met een sandwich. Na het eten rijden we door naar Temple. Hier hebben we een motel gereserveerd. We wisten dat het laat zou worden, dus dat leek ons makkelijker. Om 23.00 uur checken we in. We loggen onze gevonden caches en gaan dan slapen.

259 mile gereden
Knigts Inn, Temple
$40,- ex

Zondag 3 oktober 2010

We staan om even voor 8.00 uur op. Om 8.30 uur hebben we met James afgesproken om te vertrekken. We ontbijten onderweg. We zijn niet helemaal op tijd klaar en uiteindelijk wordt het pas tegen 9.00 uur dat we het hotel verlaten. We gaan tanken en eten een broodje bij de Subway. Inmiddels is het bijna 10.00 uur en het is nog een klein uurtje rijden naar de eerste cache van vandaag.

We gaan een cache-run in de buurt van Waco doen. Hier kan je in 12 uur tijd zo'n 200 caches vinden. Ons persoonlijke record staat momenteel op 30. Die van James staat op 20 caches in een dag. We gaan in ieder geval niet voor de 200, dan blijft er in de toekomst niets spannends meer over. We gokken op de 100, al zal dat moeilijk worden, aangezien we met ruim een uur vertraging al weggaan. We blijken gewoon niet het snelste team met z'n drietjes te zijn. En ach, het is een spelletjes, dus het cachen met een medecacher uit Texas is al een ervaring op zich. We beginnen om 10.45 met de eerste cache. James parkeert zijn auto hier. Hij gaat vanavond weer 3 uur terug rijden naar Houston, wij gaan dan weer naar het hotel in Temple. De "run" die we willen doen bestaat uit een serie van ongeveer 100 caches, een tweede serie ook van ongeveer 100 caches en een stuk of 20 losse caches tussendoor.

We zijn aangekomen in een uitgestrekt stuk natuur. Veel open land en af en toe een huis. Gelukkig dus een erg rustige buurt. Dat is wel nodig, want als je in een paar uur tijd zoveel caches wilt vinden dan parkeer je dus gewoon midden op de weg. Inge kruipt achter het stuur en de jongens gaan op de achterklep zitten. Het eerste gedeelte van de route zit in de Tomtom en die waarschuwt als we bij de volgende cache komen. Er zit gemiddeld 300 meter tussen twee caches. Hard werken dus. Niels en James zoeken de cache en loggen deze terwijl Inge met draaiende motor wacht en de volgende bestemming intikt. Zodra ze weer in de bak zitten, klopt Niels 2x op de zijkant en geeft Inge gas. Niet te veel, want dan liggen ze door de bak, bleek de eerste paar keer. Inge rijdt ongeveer 15 tot 20 mijl per uur, want in zo'n open bak op een droge zandweg is het erg stoffig. We houden bij welke we niet vinden, want dat gebeurt ook.

Tegen de tijd dat we trek kregen in lunch, kwamen we het eerste en enige "restaurant" van de route tegen. Precies op tijd. We hebben een heerlijke lunch. Het duurt iets langer dan zelf een broodje smeren, maar het is wel erg lekker. We slaan ook nog wat te drinken in en na ruim een uur gaan we weer op pad. Tot de lunch hebben we 45 caches gedaan. Na de lunch gaan we van de eerste serie af en doen we de losse caches. Deze blijken veel verder van elkaar af te liggen en kosten dan ook veel meer tijd. We doen er hiervan een stuk of 10 en besluiten om de rest van de losse caches over te slaan. Deze kosten te veel tijd en dan kunnen we echt niet aan de 100 komen. Het is namelijk al bijna 17.00 uur en om 19.30 uur wordt het donker en dus een stuk moeilijker. We pakken de serie weer op totdat het donker wordt. We hebben er volgens onze telling dan 95 gedaan en we zijn weer terug bij de auto van James. Nog 5 en dan hebben we er honderd. We gaan met twee auto's nu de eerste 5 van de volgende serie doen. De koplampen van de auto's proberen we zoveel mogelijk naar de zijkanten te schijnen om Niels beter te laten zoeken. En ja hoor, het is gelukt! We hebben 100 caches op 1 dag gevonden. We maken een groepsfoto om het te bezegelen en gaan dan op zoek naar wat te eten.

één honderd

Ook nu zijn we weer aan de late kant, 20.30 uur, maar vinden een leuk Mexicaans restaurant waar we heerlijk eten en afscheid nemen van elkaar. Het was een geslaagde missie. Als we het restaurant uitgaan, geeft de Tomtom een geocache vlakbij aan. Om er heel zeker van te zijn dat het 100 founds zijn vandaag, zoeken we deze ook nog even. Dan op weg naar het hotel. Daar aangekomen gaan we met de lijsten en de notities van vandaag alles natellen. Waar we voor vreesden klopte. We hebben een telfout gemaakt. Het zijn er geen 100 in totaal, maar nog veel beter: 102, inclusief de laatste bij het restaurant. We loggen de eerste 51 voor we gaan slapen. Morgen volgen de andere logjes.

164 mile gereden
Knights Inn, Temple
$ 40,-ex