Namibie, 2011

25 feb t/m 3 mrt
4 mrt t/m 10 mrt
11 mrt t/m 19 mrt

homepage

Vrijdag 11 maart 2011

welterusten		poep. olifantenpoep

Als we om 7.15 uur opstaan zien we dat de boiler omligt. Vandaar wat we vuur roken. Het vuurtje onder de boiler was gisteravond nog aan het smeulen en is dus op de grond gevallen. Er zijn al jongens bezig methet opruimen. We vragen wat er is gebeurt. "the elephants come and they were looking for water." euhm, olifanten? Dat kan niet. We hebben nog even met de zaklamp buiten gekeken en niets gezien. Het waren echt de olifanten. Ze nemen ons mee richting campplek nr 2. Wij staan op 1. Halverwege ligt hele verse olifantenpoep. Iets verder is een boom helemaal vernield. Ook hier ligt verse poep bij. Op campingplek nr 2 is ook de boiler omgegooit. Een deel van het afdakje is kapot en de paal waar de wateraansluiting in is verwerkt is uit de grond gerukt. Ze moeten wel heel erg veel dorst hebben gehad... De olifanten hebben een spoor van vernieling achtergelaten. Gelukkig hebben ze de camper met rust gelaten en zijn ze weer verder getrokken. En wij? Wij hebben nmog steeds geen olifanten gezien. Wel gehoord dus. Kennelijk.
We gaan rustig ontbijten. We hebben geen water, want de leiding is kapot, dus douchen moeten we overslaan. We maken een wandeling over de camping en het is echt een schitterende plek hier. Een aanrader voor iedereen. En omdat het een community camp is help je er een heel dorp mee.

We verlaten om 9.15 uur de camping op zoek naar de olifanten. Ze zouden een paar kilometer verderop zijn. Misschien zien we dan toch nog olifanten deze vakantie. We rijden een half uur zoekend, maar kunnen niets vinden. Dan keren we om en vervolgen we onze reis richting de kust.
We rijden op een goede C-weg van gravel en nemen een detour via een D-weg naar Sorris Sorris. Een klein dorpje. De weg wordt steeds slechter en is gedeeltelijk weggespoelt door de regens. Even later lijkt het geen weg meer, maar een droge rivierbedding.
Opeens gaat er iets snels en langs over de weg. Aan de kant blijft het zitten. Het is een slang, die met zijn kop omhoog is blijven zitten. Hij is licht bruin met strepen op het lijf. De foto's worden gemaakt en we ploeteren verder de weg over. We steken een grote rivier over en zijn weer terug bij de oorspronkelijke C-weg. Deze volgen we nog een klein stukje en slaan dan de D2342 in. Aan deze weg die uiteindelijk bij de kust aankomt, liggen twee geocaches. De eerste heet breakdown en is neergelegd door iemand die op die plek autopech kreeg en twee dagen vast heeft gezeten voordat de sleepdienst er was met een nieuwe auto. In totaal in die twee dagen zijn er 4 toeristen en 1 lokele langsgekomen. De geocache verkeerd in zeer slechte staat. De doos zit vol met water, en alles maar dan ook alles is nat geworden. Niels doet zijn best, en droogt in de airco van de auto het boekje. We plaatsen een nieuwe doos. De oude is te kapot en te vies. Het is hier echt uitgestorven. Nergens zie je een teken van leven. Nergens zie je vee of andere dieren grazen. Er valt ook niet zoveel te grazen het landschap bestaat uit veel kale rotsen.

Wel zien we overal de speciale namibische plant groeien, de Welwitschia Mirabillis. Als we verder rijden verandert het landschap van kale rotsen in een nog leger marslandschap. Grote lege vlaktes met rode rotsen is alles wat we om ons heen zien. Hier ligt ergens de tweede geocache, bovenop een een bergje rotsen. Het is warm als we naar boven klimmen. We halen de top en vinden de doos. We zijn de eerste die het vinden. Het uitzicht is verbluffend. We doen schrijven in het boekje, ruimen alles weer netjes op en wandelen weer naar beneden.de tocht gaat verder.

omgevallen bergen		in a camper, far far away

Langzaam verandert het maanlanschap. De rotsen worden zandachtig en opeens staan we tussen grote zandvlaktes. De hitte zindert over de weg en laat luchtspiegelingen achter. Overal zien we water waar geen water is. Opeens denken we toch echt water te zien in de verte, de zee.

We rijden over een weg met aan beide kanten kilometers strand. Als we een bordje tegenkomen waarop een 4x4 weg aangegeven staat naar een visplek gaan we die kant op. Van de weg af, zo het strand op. We volgen de autosporen, een weg is dit niet. De sporen gaan helemaal door tot de zee. Wat is die wild. Hoge golven komen aan land. Het is compleet verlaten. We rijden weer terug naar de weg en komen af en toe een auto met grote hengels in de bak tegen. Echte zeevissers. Ze staan met de auto dicht op de zee en vissen met de hengels in de bak van de auto. Een boot is niet meer nodig.
Aan de weg die zo glad is als asfalt, we kunnen door het zand en het zout niet onderscheiden of het nmisschien wel gewoon asfalt is, ligt nog een geocache. Deze hadden we niet verwacht, maar altijd leuk als je erover struikelt.
We rijden verder en komen om 16.59 uur aan bij Cape Cross, de zeehondenkolonie. Het gaat om 17.00 uur dicht. Die moeten we dus overslaan. We komen uiteindelijk in Henties bay. Een absoluut niet Afrikaanse stad. Er is hier in het zand zelfs een gofbaan met echte greens. Bizar. We stoppen bij de enige camping die vreselijk eruit ziet. Kleine kale plekken die worden gescheiden door hokjes waar een douche/toilet en keukentje in zit. De voorzieningen zijn wel goed en mooi, maar er is hier totaal geen sfeer. We moeten binnen koken, want het regent weer eens. En flink ook. De camper is nu weer op andere plekken aan het lekken, dus de ducke tape wordt erbij gepakt en alles wordt weer afgeplakt. Na het eten blijven we in de camper. We hebben inmiddels weer stroom, want die was uitgevallen.
Niels gaat de foto's op de laptop doen en Inge gaat lezen en werkt het verslag bij. Mischien dat we morgen ergens in deze bewwonde wereld internet kunnen vinden.

Buck's campplace
Henties Bay
N$ 250,-
378 km gereden

Zaterdag 12 maart 2011

We slapen uit en staan om 8.00 uur op. Om 9.45 uur zijn we klaar om te vertrekken. Nog even een route voor vandaag maken. We komen heel wat geocaches tegen onderweg. We gaan eerst tanken. Bij het tankstation is internet. Niels zet het verslag online. Daarna nog even wat boodschapjes doen en dan is het 11.15 uur als we echt op weg gaan.
De eerste geocache ligt in Henties Bay. Deze blijkt in een bar te liggen en die is op dit tijdstip nog gesloten. We moeten hem overslaan. We rijden naar de hoofdweg om het dorp te verlaten. De weg is gemaakt van zout. Geen gravel, geen asfalt, geen zand, maar zout. Het is een harde en gladde weg. Tot de plekken waar zand over de weg ligt, dat rijdt niet lekker. Bij het gehucht Wlotkes, wat bestaat uit een aantal exentrieke huizen, rijden we de woestijn in. Na ongeveer 5km rijden komen we bij een pijplijn van een ontziltings fabriek. Aan de andere kant van de pijplijn ligt een geocache. De geocache was er eerst, en daarna werd de doorgaande (ahum) weg afgesloten door de pijplijn. We parkeren de auto klauteren over de pijplijn en gaan te voet verder. Zo'n 500 meter over het zand en dan omhoog een duin met rotsen over naar de volgende duin met rotsen. Hier ligt een geocache verborgen. We genieten van het uitzicht. Op de rotsen zitten zwarte platte hagedissen te zonnen. Verder is dit een beschermd gebied waar de een of andere zeldzame plant groeit. De rotsen zijn vreemd. Allemaal heel erg uitgesleten. Met (meestal) ronde gaten waar water in blijft staan.

We rijden verder naar Swakopmund. Dit is een populaire badplaats en heeft een leuk strand, waar gelukkig voor ons een geocache verstopt ligt. We gaan een kijkje nemen. Het is zaterdag en de meeste winkels zijn gesloten. Naar goed Duits gebruik sluiten de winkels op Zaterdag vroeg. De mensen die hier wonen vieren weekend en zijn massaal naar het strand gekomen om te zwemmen en te wandelen. Voor zonnen is het te bewolkt en er staat een flinke wind. Na wat zoeken vinden we een houder waar de cache waarschijnlijk in heeft gezeten. Maar geen doosje. We leggen er een nieuw doosje neer, zodat de cache kan blijven bestaan. De volgende twee geocaches zijn ook in de stad en worden snel gevonden. De vierde geocache van Swakopmund ligt aan de Swakopriver. We gaan ernaar toe en het blijkt dat deze droog staat. Hier zien we voor her eerst de rode duinen waar Namibie zo bekend om is. We kunnen van boven naar beneden klauteren en halverwege de rotswand ligt het doosje verstopt. Ook hier genieten we weer volop van het schitterende uitzicht.

Strand ietwat anders		Haha

Uiteindelijk rijden we door naar Walvisbaai. Hier zijn we rond 16.30. We besluiten nog verder te gaan en niet hier naar een camping te zoeken. Even buiten Walvisbaai ligt aan de ene kant van de weg een lagune, waar flamingo's in staan. Helaas recht tegen het zonlicht wat zo fel is dat we met onze ogen moeten knijpen. Aan de andere kant van de weg zijn kleine duinen. We klimmen op eentje en vinden ook hier weer een geocache.
We zijden door naar dune 7. Een hele grote duin. Dit is echt heel hoog. Minstens 50 meter. We beginnen aan de klim naar de top. Het is zwaar, zo recht omhoog in het zand. We blijven op een paar meter al steken. Dis is toch behoorlijk hoog gekomen.

Volgens de tomtom is er een camping in het Namib Naukluftpark. Hier willen we naar toe. We komen het bord tegen dat we ons in het park bevinden, maar geen hek of entree poort. Als we bij de camping aankomen staat er een bordje met denaam "Vogelfederberg, permit required". Nergens staat dat het een camping is of waar je de permit kan kopen. We hebben geluk dat er net een gezin aan komt en vragen wat de bedoeling is. De permit hadden we van te voren moeten kopen in Windhoek, Sesriem, Walvisbaai of Swakopmund. Maar we kunnen gewoon een plek uitzoeken. Als er iemand langs komt kunnen we aan hem betalen. De volgende vraag, welke plekken? Er is een grote gladde rots en daarom heen een pad waar je kan rijden. Heel af en toe zien we een tafel met stoelen, hoog in de rand. We besluiten om niet zo hoog te gaan en de camper op een open stuk neer te zetten. Iets daarboven hangen wat rotsen over waar we eventueel kunnen zitten en om de hoek is een kleine grot met vuurplaats. Daar kunnenwe onze braai maken vanavond. Na het opzetten van de camper, begint Niels meteen met vuur maken. Het wordt nu snel donker en dan willen we wel klaar zijn. Het gaat redelijk met het vuur, maar het duurt lang voor de grotere stammetjes echt branden. We pakken de zoete aardappels in folie en leggen die in het vuur. Het vlees wordt in de folie ingepakt en gaat bovenop. Ook de paprika en uien gaan in de folie bovenop het vuur.
Een pakje uien zit als het klaar is onder de as. Niet lekker, afspoelen helpt ook niet. Dat wordt begraven met de rest van het groente en vlees afval. Er zijn hier namelijk geen voorzieningen. Dus geen vuilnisbakken, geen water, geen douche, maar ook geen toilet... Dus echt back to basic. Het vlees is gaar en smaakt goed. De zoete aardappelen hebben een uur in het vuur gelegen en zijn echt perfect.
Na dit kookavontuur is het tijd om te gaan slapen. Het regent de hele avond al een beetje, maar als we echt in bed liggen barst er een flinke bui los. Daarna begint het onzettend hard te waaien.alles aan de camper fladdert in de wind. Er wordt aan het tentzeil gerukt en de camper schudt heen en weer. Niet echt bevordelijk voor de slaap... Maar de camper blijft overeind en de tent scheurt niet af. Ook het dak houdt het. De ducktape doet nog steeds zijn werk en houdt het meeste water, in ieder geval waar we slapen, buiten.

Vogelfederberg
Namib Naukluft park
N$ -
203 km gereden

Zondag 13 maart 2011

We staan om 7.30 uur op. Tijdens het ontbijt komt de parkranger langs. We hebben geen permit en leggen uit waarom niet. We hadden verwacht deze hier te kunnen kopen. We komen ervanaf met een waarschuwing. Bij hem kunnen we niet betalen voor de overnachting. Hij mag geen geld aannemen. We zeggen dat we wel naar het kantoor willen gaan voor de betaling, hoeven dat niet te doen.
Na het ontbijt beklimmen we de rotsen en maken nog een wandeling er over heen naar het begin van het terrein. Om 10.00 uur verlaten we Vogelfederberg. We rijden door de Namib woestijn, maar om ons heen zien we velden met hoge graspluimen. In de velden zien we een groepje struisvogels op een rijtje lopen. Tussen de grote stuisvogels in lopen hele kleine struisvogeltjes. Verderop staat een groep springbokjes te grazen.
We stoppen op een plek waar een aantal rotsen leggen, verschillende planten en struiken staan en het bord met "spare a drop". Hier hebben we over gelezen. Er groeit hier een zeldzame plant die zich helemaal heeft aangepast aan het super droge klimaat. Het kan jaren overleven zonder water, maar als er dan een druppel valt bloeit ie meteen op. Het is alleen zo nat op het moment dat we water kunnen geven, maar verder opbloeien lukt niet. Wel vinden we er een geocache.
We rijden verder naar het Kriess Rus viewpoint. Onderweg komen we gemsbokken tegen. Ze hebben witte ogen met zwarte ringen erom heen. De vlaktes veranderen in heuvels/bergen van leisteen die groen begroeit zijn. Even later rijden we door een canyon. We steken een gevulde rivier zonder problemen over en parkeren even later bij een brug de auto. Hier stappen we uit en lopen langs de rivier de berg op. Halverwege de berg ligt een geocache verstopt. We hebben een fantastisch uitzicht. Na het logboekje te hebben ingevuld lopen we weer naar beneden en vinden een mooi plekje aan de rivier. Hier gaan we lunchen.
We vervolgen onze weg door het park na de lunch en verlaten het park via een veerooster om 14.00. De groene heuvels worden weer grote velden met gras en een heleboel gele bloemetjes en de velden worden weer bergen. We rijden de Gaub pass en vinden hier 2 geocaches. De eerste is onderaan de pass bij een rivier. De rivier is behoorlijk buiten zijn oevers getreden en het is er een grote chaos. Er liggen grote boomstronken op z'n kop aan de kant en tegen de brug. Betonnen palen zijn met staaldraad en al afgebroken. Het heeft hier goed gespookt. De cache was hoog genoeg weggestopt en ligt er nog. De tweede cache ligt bij de kreeftkeerkring. Als we aankomen staat er al een safaricar. Ze moeten van de gids met zijn allen tegelijkertijd de kreeftkeerkring over kruipen. Als eentje iets eerder over de denkbeeldige lijn loopt wordt ie bruut teruggefloten. Gezellige groepsreis...

Engerd		Solitaire auto

We zijn 30km van Solitaire verwijderd als er en flinke regenbui losbarst. Buiten ruikt het herlijk naar kruiden en bloemen. Solitaire is wel wat veranderd sinds het boek van Ton van der Lee. De oude auto's staan bij het kruispunt, de benzinepomp heeft het druk, de general store is vol en de bakkerij doet goede zaken. Er is volop lokaal personeel. De bevolking van 5 personen in het hele dorp is allang niet meer. Het is booming business. Het restaurant wat hij heeft gebouwd herkennen we als zoals hij het heeft beschreven. We nemen een plekje op de camping, kopen speciaal Moose-brood en eten brood met omelet.
Inge gaat het boek uitlezen en Niels zit de hele avond in de winkel met zijn laptop. Er is geen bereik met de telefoon, maar wel gratis wifi. Hoe gek kan de wereld in makeer zitten?

Solitaire Country Lodge
Solitaire
N$ 144,-
188 km gereden

Maandag 14 maart 2011

We slapen uit en staan om 8.00 uur op. We doen even snel een kleine was voor we weggaan. Voor de lunch kopen we weer van dat lekkere brood van Moose, een stukje van zijn beroemde appeltaart en een grote koek. Om 10.30 uur rijden we van de camping af. De rivier Tsondab staat vol water. Als we de rivier moeten oversteken, moeten we ook door het water heen rijden. De ondergrond is hier verhard met beton. Iets wat we niet vaak meemaken hier. Reden om even te spelen. Inge stapt uit, Niels rijdt terug door het water en komt Inge weer ophalen terwijl ze staat te filmen. Het water komt niet hoog genoeg voor een leuke film, dus het moet overnieuw. Terwijl we aan het spelen zijn komt er gewone (niet 4wheel) auto aanrijden. Hij vraagt aan Niels hoe het beste te rijden. Niels zegt gewoon in het midden en ongeveer 20km p/u rijden. Dat was eigenlijk iets te hard voor de luxe auto. Het water spatte gigantisch op en klapt hard op de motorkap. Wel spectaculair. Niels probeert het na te doen. Het water komt bij hem wel hoog, maar niet op de motorkap.

Ontbijt genoot

Om 12.00 uur komen we aan in Sesriem. Het begin van het nationale park waar de mooie duinen zijn. We halen onze permit en regelen meteen een kampeerplek voor vannacht. Als je op de camping in het park zit, mag je een uur voor zonsopgang en een uur na zonsondergang al (nog) in het park zijn. "Normale toeristen moeten met zonsondergang er uit en mogen pas met zonsopgang weer naar binnen. En onze permit is ook nog eens 24 uur geldig. Dus vanaf de eerste dag van binnenkomst tot en met de tweede dag van vertrek. De permit was voor 2 personen en 1 auto N$ 170,-. Zit je buiten het park dan zijn de openingstijden tussen 7.00 en 19.30 uur en is je permit alleen de dag van aankoop geldig. Het was dus snel bekeken dat we op de camping binnen het park zouden gaan zitten.

We eten de appeltaart en koek en gaan eerst even bij de canyon kijken. Deze ligt naast de ingang. De canyon waar normaal geen water doorstroomt is vo lgeregend. Bij de parkeerplaats kan je wel naar beneden de canyon in, maar al heel snel bereik je het water, en moet je weer terug eruit. Heel jammer, want het schijnt een hele mooie wandeling te zijn. Na gewoon de canyn even bekeken te hebben voor zover we er in konden, besluiten we om een stukje bovenlangs te lopen. We pakken allebei onze halve liter flesje water en lopen een stukje. Dan blijkt dat we iets verder de canyon weer in kunnen. Nog niet helemaal naar beneden, maar wel een etage lager. Wij klauteren wat naar beneden en vervolgen een paadje. Dan kunnen we nog verder. Even later staan we op de bodem van de canyon. Het wordt uiteindelijk een wandeling van twee uur, waarbij we heel wat af klimmen en klauteren. We springen over plassen heen en lopen kleine stukjes door het water. We moeten uiteindelijk terug, omdat we te weinig water bij ons hebben en we alweer tegen een stuk ondergelopen canyon aanlopen waar we echt niet langs kunnen. We hadden niet verwacht zo ver te kunnen komen.

Natte canyon		Natte canyon

Na de wandeling gaan we de auto in en het asfalt op. Het park heeft twee wegen. De eerste is een asfaltweg van 62,5 km. Aan beide kanten van de weg zijn velden waar het gras hoog staat. De velden worden afgesloten door duinen. Rode duinen, hoge duinen. De bekenste en meest gefotografeerde duin van Namibie is duin 45. Deze ligt na 45 km over de asfaltweg. Op de meeste duinen groeien nu groene struiken en gras. In de velden staan springbokkies, gemsbokken en struisvogels.
Aan het eind van de asfaltweg is de tweede weg van het park. Nou ja, weg is een groot woord. Er staat een bord dat vanaf dat punt alleen maar 4x4 auto's verder mogen. Er rijden een soort taxi-strand buggies verder voor N$ 100,- pp voor een retour voor degenen die geen 4x4 hebben. Het is een chaos aan bandensporen door het zand heen en dat 5km lang. Misschien ligt het aan het feit dat een paar weken geleden de boel hier nog onder water stond, maar het is bijna niet te zien hoe de route loopt, zoveel sporen zijn er. We gaan een track op en hopen dat alles goed komt. We glibberen en glijden door het mulle zand. De auto wordt heen en weer geschudt als we door de diepe kuilen in het track gaan en we komen uiteindelijk uit bij de parkeerplaats van de Sossusvlei. Hier kijken we wat rond. Door een gedeelte van de Sossusvlei stroomt een riviertje. Het is duidelijk te zien dat die daar niet hoort te stromen. Grote bomen staan in het water. We proberen de weg naar de Death-vlei te vinden, maar kunnen deze niet ontdekken. Geen bordjes, geen pijltjes, geen route. Er is hier helemaal niets. We zien dat we nog een stukje verder kunnen en rijden die kant op. Hier wordt het zand zo mul en de heuvels te groot met te diepe kuilen, dat we de auto op een hard stukje neerzetten en verder lopend de "weg" gaan bekijken. Deze komt weer uit op de hoofdzandroute, maar lijkt zo slecht dat we keren en dezelfde route terug nemen.

We kunnen de deathvlei niet vinden. We kijken of we nog wat geocaches hebben in deze buurt en dat hebben we. Onderweg langs de track, op ongeveer 1,5km ligt iets. We kunnen de auto goed parkeren en gaan de duinen in voor de wandeling. Er zijn een hoop mensen die hier lopen zien we aan de voetsporen. Ze lopen allemal over de duinen heen. Wij gaan er ook naar toe. We hebben een rugzakje mee met 5 halve literflesjes water, wat liga en andere knabbeldingen. Het is wat later op de dag waardoor het niet zo ontzettend heet is. Na anderhalve kilometer staan we bovenop een duinen kijken we naar beneden naar de deathvlei. Gevonden, zonder te weten dat we ernaar toe gingen. Wat zijn we blij met het geocachen. Na deze aangename verrassing gaan we de duin af, naar beneden. We genieten van de omgeving, vinden de geocache, maar moeten weer verder. We willen in ieder geval voor zonsondergang van het mulle zand af zijn. Het rijdt al beroerd en om dat nou in het donker te rijden is al helemaal niets.

Deadvlei 's avonds

Het is ruim 3 kwartier terug naar de auto lopen en we zijn om 19.10 uur bij de auto terug. Terwijl de zon achter ons naar beneden gaat, ploeteren wij door het mulle zand. Nog voor het donker bereiken we de parkeerplaats van de asfaltweg. Even uitpuffen en genieten van de mooie kleuren voor we de 62,5km naar de camping gaan rijden. Het is trouwens een weg waar je 60 mag. Op deze slome snelheid val je gegarandeert in slaap achter het stuur. Dus we rijden wat sneller. Op het laatste stuk is het helemaal aarde donker. We letten allebei heel goed op of er geen springbokken op de weg of vlak naast de weg staan. Een aantal keren moeten we stoppen voor overstekende dieren. Het gaat allemaal goed en om 20.15 uur zijn we bij de gate.
We rijden de camping op en zetten de camper neer. We hebben een mooie ruime plek waar we meteen goed staan. Dak op, tent uit en eten koken. Het wordt makkelijk vandaag, aardappelpuree met witte bonen in tomatensaus en knakworstjes. We eten het buiten op en gaan redelijk snel daarna na bed. Het was een vermoeiende dag, maar wel helemaal droog gehouden. Ook 's nachts geen regen.

NWR camping Sossusvlei
plaats 8
Sesriem
N$ 250,-
238 km gereden

Dinsdag 15 maart 2011

Het is 6.45 uur als we opstaan. We willen een wandeling naar de hiddenvlei maken en deze niet in het heetst van de dag lopen, dus schieten we snel op. Om 7.30 uur rijden we door de gate. Het is al druk met auto's. We zagen ze al in rijden buiten de gate wachten. We doen er een een urtje over om op de parkeerplaats aan het eind van de asfaltweg te komen. We paken weer 5 flesjes water, smeren wat extra boterhammen, Inge doet een rugzakje op en we kunnen gaan. We hadden gelezen dat er een route met paaltjes naar de hiddenvlei was, maar deze staat niet aangegeven. Gelukig ligt er een geocache, dus gaan we op gps.
Het eerste stuk is vlak en heeft een harde ondergrond, maar al snel lopen we in het losse duinzand. We komen de palen van de route tegen en besluiten die te volgen. We gaan nu geleidelijk omhoog. Als we rechtstreeks zouden lopen, gingen we veel meer duin op en duin af. Nu lopen we meer over een rug omhoog. Het is wel een omweg, maar loopt beter. De afstand was hemelsbreed 2,5km heen. We komen na ruim een half uur bovenaan een grote duin uit. Hier houden de palen op. Beneden ligt de hiddenvlei. Steil naar beneden wel te verstaan.
De cache ligt 800 meter verderop. Het uitzicht is erg mooi. We gaan aan de afdaling beginnen. Dit betekent wel dat de terugweg een stuk zwaarder zal zijn. Vanaf deze kant kunnen we niet geleidelijk aan omhoog, maar moeten echt de steile duin nemen. Dat is van latere zorg. Vlakbij de cache vinden we botten van een groot dier. Even verderop ligt de schedel van een gemsbok. Een lange hoorn ligt ernaast. Die zijn erg scherp. Hier wil je geen ruzie me krijgen. We vinden de geocache erg snel. Deze wandeling wordt minder vaak gemaakt. Hij is dit jaar nog niet gevonden, maar ligt er wel al sinds 2001.

We rusten even uit in de schaduw, eten een botehammetje en drinken een nog koel flesje limonade. Terwijl we zo zitten komt er een groepje springbokken de duinen over waar wij net hebben gelopen. Wat een schitterend gezicht hoe ze rennen en springen met 4 poten tegelijk in de lucht.. Na een half uur beginnen we aan de terugrit. Eerst een stukje vlak, maar dan komt snel de klim naar boven. Het is behoorlijk zwaar, maar we komen er. Niels volgt het spoor van de springbokken, Inge probeert iets schuiner te lopen waardoor het minder steil is.
Op het vlakke stuk staat een gemsbok. Zodra we te dichtbij komen rent ie weg. Jammer, hij stond te ver voor een goede foto. Over de terugtocht doen we 5 kwartier.

Dan gaan we de hele asfaltweg weer terug en verlaten we het park. Omdat we geen zin hebben in dezelfde weg terug naar Solitaire en dan naar Windhoek, besluiten we een omweg van een dag te nemen. Anders zijn we toch maar te vroeg in Windhoek. We besluiten wat geocaches te gaan zoeken. Er zitten er een aantal aan de wat kleinere weggetjes. Het landschap is ook hier weer erg mooi. We rijden tussen grote groene bergen en langs groene velden met hoog gras, groene struiken en bomen met een dik bladerdak. We zijn midden in de woestijn... We hebben toch een klein beetje moeite met dat te geloven als we dit zo zien. Droogte is ver te zoeken.
We rijden door de bergen en de weg wordt iets slechter. We moeten door een rivier waar water doorheen stroomt. Het gaat allemaal goed. Dan krijgen we de Zarishoogte-pas. Overal waar we kijken groeit en bloeit er vanalles. Je ziet kleine bloemetjes en diverse grassoorten. We komen nu weer in bewoonde wereld. We moeten een aantal keren veerossters over. Dan nemen we een zijweg, de D831, een weg van 60 km met aan het einde een geocache. De weg begint niet zo heel goed. Er liggen grote plassen met water waar we niet omheen kunnen, maar doorheen moeten. Hoe verder we komen, hoe slechter de weg. Er zijn gedeeltes helemaal weggespoeld en dan begint de ellende. Het wordt modder. We schuiven door de plassen en het wordt steeds moeilijker te rijden. We redden het allemaal wel, maar zijn het helemaal zat.
Na 30 kilometer glibberen hebben we de keuze: of nog ruim 30 km zo doorgaan en daarna verder op een andere D-weg, of hier afslaan, de geocache laten voor wat het is, een C-weg opgaan en de route aanpasen. We kiezen voor het laatste. We komen uit in Maltahohe op een kleine camping net buiten het dorp. We zijn de eerste gasten sinds januari van dit jaar volgens het gastenboek. Er wordt een vuurtje opgestookt achter het toiletblok voor warm water en we worden alleen gelaten. Er komt iemand voorbij om het geld te innen voor de overnachting en ook deze verdwijnt weer snel. Niels gaat zelf ook aan de slag om de braai brandend te krijgen. Dat is toch elke keer weer een flinke klus, maar ook nu is het weer gelukt en hebben we eten.
Als we willen douchen, blijkt het water koud te zijn. We nemen een kijkje bij de stook en deze is helemaal uit, het hout ligt er nog in. We vervoeren de kooletjes van de braai naar de warmwater stook en hebben uiteindelijk een lauwe douche. We horen geplons en getrappel in de rivier waar we aan zitten. Als we gaan kijken kunnen we niets zien. Waarschijnlijk is het aan de overkant. De hele nacht horen we de dieren bij de rivier.

Hudup Camping
Maltahohe
N$ 120,-
340km gereden.

heel veel nullen.		vogel nestje

Woensdag 16 maart 2011

Het heeft vanacht weer geregent. Gelukkig dat alle spullen nog steeds in vuilniszakken woerden gedaan, want de kanstjes zijn weer erg nat. Verder hebben we er geen last van ondervonden. We verlaten om 9.40 uur de camping zonder nog iemand te hebben gezien. We rijden op een asfaltweg naar Marienthal. Onderweg doen we de eerste geocache voor vandaag.
De TomTom stuurt ons na een paar kilometer ��n of andere zijweg in. Waar Niels tot 3 keer toe de macht over het stuur verliest omdat de weg gewoon te slecht is om te berijden. Gelukkig gaat alles goed, we zijn over de helft, dus we zetten door. Aan het einde van deze TomTom weg blijkt een gigantishce rivier oversteek te liggen. Zo eeentje die je alleen in horror verhalen ziet: 50 meter breed, snel en veel stromend water, geen idee hoe diep; kortom: we moeten terug. Dit durven we echt niet. Dus terug over diezelfde rotweg als heen. We besluiten ��n of ander zijpad te nemen, en belanden uiteindelijk langzaam rijdend dieper in de prut dan op de hoofdweg. Niels trekt de auto er op de ��n of ander manier doorheen en we belanden op het erf van een boer. Waar de hulp al met een vrachtwagen klaar staat om ons los te gaan trekken. Ze hadden niet verwacht dat we het zouden redden, maar rijden nu breed lachend om die stomme blanken voor ons uit naar de hoofdweg. We hebben weer vaste weg onder ons, gelukkig.

In de stad doen we een paar boodschappen. Bij de Ned. Gereformerde kerk ligt een geocache. Terwijl binnen een dienst aan de gang is loggen wij buiten de cache.
Hierna verlaten we Marienthal. Weer rijden we op een asfaltweg. Bij een kruising staat een grote politiecontrole. Niels moet zijn rijbewijs laten zien, het nummerbord wordt opgeschreven en er wordt veel interesse in de tomtom getoond.
We rijden naar de Kalahari Anib lodge. Zoals de naam het zegt ligt deze in de Kalahai woestijn. De tweede woestijn deze vakantie en ook deze is helemaal groen en bloeit met gras, bloemetjes en stuikjes. Bij de lodge ligt aan een wandelpad een geocache. Als we aankomen moeten we eerst door een heleboel plassen rijden om bij de receptie te komen. Het heeft vanacht hier zo hard geregend dat de entreeweg helemaal is ondergelopen. De plassen zijn van een nacht, er is 80 tot 100mm regen gevallen. Bij de receptie worden we verwelkomd met een glaasje sap. We zeggen dat we voor een wandeling komen, krijgen een kaartje mee en kunnen op pad. De cache ligt ongeveer 1,5 km hemelsbreed van de receptie af. Het wordt uiteindelijk een wandeling van 6 km omdat de cache halverwege de 6 km lange rondwandeling ligt. Onderweg lunchen we onder een boom. Op een afstandje staan de springbokjes naar ons te kijken. We doen in totaal 2 uur over de wandeling, de lunch en de geocache.
Om 15.30 uur rijden we het terrein af, op zoek naar de volgende geocache, 160km verderop, bij de kreeftkerkring. Na deze cache gaan we nog een klein stukje verder naar Rehoboth. Bij het resort hier gaan we overnachten. De camping is erg leuk opgezet. Overal hebben ze hutten gemaakt waar een keukentje, een braai en kasten in zitten. Ze zijn er in verschillende luxes, met of zonder uitzicht op het meer. Een nadeel, ze zijn gemaakt voor tenten. Allemaal hebben trappetjes en daar kan de camper niet overheen. De ruimte om de hutten heen is zo oneffen en steil dat je nergens recht kunt liggen. Uiteindelijk vinden we een hut aan het meer waar we en paaltje weg kunnen halen, zodat de camper recht staat. We hebben en slaapplaats voor vanavond. Terwijl Niels de braai aan het aansteken is begint het te regenen, maar wij zitten droog. In de camper lekt het weer op het bed, maar met voldoende ducktape kunnen we dat repareren. <

Lake Oanob Resort
Rehoboth
N$300,-
355 km gereden

Donderdag 17 maart 2011

Het is vandaag onze laatste volledige dag in Namibie. We zitten vlak bij Windhoek, maar hebben geen zin in een stadsdag. We gaan de bergen in en gaan een dagje passen rijden. Onderweg liggen een aantal geocaches die we meteen meepikken. We staan om 7.30 uur op, rijden om 9.00 uur van de camping naar de stad om te tanken. Een half uur later beginnen we aan het rondje Spreethoogte pas, Gaub pas, Gemsberg pas en Kupferberg pas. Als het goed is eindigen we dan in de buurt van Windhoek.
De Spreethoogte pas is leuk om te doen. Het is een grappige weg, goed te rijden. Af en toe door een riviertje en dan geleidelijk aan naar boven. We komen de hoek om boven en onze mond valt open. Gelukkig is hier een parkeerplaats, en een geocache. Het uitzicht is adembenemend. Heel erg mooi. Je ziet de complete woestijn rondom Soliaire liggen. Op de parkeerplaats zijn wegwerkers bezig betonnen randen in een pick-up te laden. De weg naar beneden wordt bestraat. De weg naar beneden is een beetje erg steil. Zo makkelijk als we heen zijn gekomen, zo steil is het om eraf te rijden. Maar wel heel mooi.

Na de Spreethoogte pas rijden we de woestijn in. We rijden hetzelfde stukje als een paar dagen geleden toen we naar Solitaire gingen. Nu rijden we alleen de andere kant op. De woestijn lijkt nog groener. De rivier bij de Gaub pas, die de vorige keer helemaal vol stond en overstroomd was, is nu een stuk minder vol. Deze pas is ook nu weer een makkie
Dan de Gamsbergpas. We beginnen met het oversteken van een gevulde rivierbedding, dan nog een en nog een. Er kronkelt een riviertje langs de weg die we heel vaak hebben overgestoken. De tel zijn we kwijtgeraakt. De ene keer is het riviertje dieper dan de de andere keer. Gelukkig komen we nergens vast te ziten. Dan komt er een bord met een waarschuwing. De komende 20km een bochtige weg. Dat hebben we geweten, maar wat is de omgeving hier ongelofelijk mooi. Wat een bergen. Het is niet te beschrijven. Op het moment dat je denkt dat je boven bent, komt er weer een bocht en ben je er nog niet. Het begint zachtjes te regenen. Helemaal bovenop stoppen we en lopen we naar de geocache. We hebben uitzicht over de weg waar we net reden en daar lopen nu de bavianen. Onderweg hebben we ze niet gezien.
We laten de pas achter ons en vervolgen de weg richting Windhoek. Onderweg vinden we nog een geocache. Inmiddels is het weer droog, maar aan de hemel vormen zich wer donkere wolken. Dat belooft wat voor vanavond. De bergen worden minder hoog en gaan over in heuvels. Het is ook hier ontzettend groen.

kampeerplek		woestijn zand

40 Kilometer voor Windhoek, vlakbij de Kupferberg pas begint het te regenen. 5 minuten later begint het lampje van de diesel te branden. Vanmorgen hadden we uitgerekend hoeveel diesel we nodig zouden hebben. We moeten de auto leeg inleveren, want we hadden ook met een brandend lampje gekregen. We hadden wel al wat extra diesel getankt, maar waarschijnlijk toch verkeerd gerekend. Van de pas krijgen we door de regen en het benzinelampje weinig mee. Als het nog 20 km naar Windhoek is en we al even met een rood lampje rijden zien we een bord voor een lodge. We slaan af. Het is 4,5 km verder op een verschrikkelijke slechte weg. Na de 4,5 km staan we bij een hek en moeten we nog 5km verderop zijn voor we bij de lodge zijn. Ze hebben diesel voor ons. We krijgen 10 liter diesel mee voor de kostprijs die 20 dollar lager ligt dan wat we er vanmorgen voor hebben betaalt. Kamperen mogen we niet en de lodge is helemaal volgeboekt. Ze hebben alleen nog de honeymoonsuite vrij voor N$ 1000,- per persoon. Dat gaat een beetje te ver. We nemen genoegen met de diesel en rijden verder naar Windhoek waar we nog net voor het echt donker is bij een lodge/camping aankomen.
We nemen een kijkje in het restaurant en besluiten daar te gaan eten. Eerst even de camper op z'n plek zetten en dan lopen we terug. De camping blijkt zo ver achter op het terrein te zijn en helemaal leeg dat we meteen weer omkeren en met de auto naar het restaurant rijden. Inge neemt cordon blue en Niels onbeperkt ribs. Hij krijgt de borstkast van een varken op zijn bord, alle ribben met filet. Het smaakt zo goed dat er en tweede portie bestelt, maar wel een halve.
Na het eten zetten we de camper op z'n plek. Het is een grote modderboel, dus proberen we om een kamer/huisje te krijgen. Daar hebben ze hier een stuk of 200 van. Allemaal zitten ze vol. Dus terug naar de moddertroep en gaan slapen. Morgen zien we wel hoe we alles normaal in de tassen kunnen krijgen. Gelukkig ontdekken we wel op tijd dat er een paar plaatsen bestraat zijn. dat scheelt in elk geval weer iets. Deze lodge vind kamperen maar stom. Dat blijkt wel.

Arebbusch Travel lodge
Windhoek
N$ 240,-
437 km gereden

Vrijdag 18 maart 2011

We slapen uit tot 8.30 uur. Na het ontbijt halen we de camper helemaal leeg. Wat we aan eten over hebben zetten we apart. Dat nemen we niet mee. Aan de overkant is een man onkruid aan het wieden op het terrein. We geven aan dat we de spullen niet mee kunnen nemen het vliegtuig en als hij wil mag hij het hebben. Hij vindt het fantastisch en is er erg blij mee. Hij pakt meteen een vuilniszak zodat ie alles mee kan nemen en bedankt ons uitgebreid.
We pakken onze tasen in en gaan rond 12.00 uur naar de stad.
We gaan naar een groot winkelgebied met een mall en toeristenmarkt. Hier lopen we wat rond, halen een broodje en eten dit in het park wat er tegenover ligt op. Daarna lopen we langs de toeristenmarkt. Inge scoort nog een Himba-doosje met daarin de speciale Himba poeder en 10 losse stenen waar de poeder van wordt gemaakt.
Als we teruglopen naar de auto probeert iemand Niels te rollen. Hij heeft het door en geeft de jongen een waarschuwing dat ie niet zo dicht achter hem moet lopen. De jongen reageert wat lacherig en blijft aan hem plakken. Niels geefg een trap naar de jongen die schrikt en even hinkelt. We proberen uit de loop te komen tussen de utos door en Niels word terug getrapt. Voordat het echt een vechtpartij wordt lopen we snel tussen de auto's door van de stoep af. De rits van z'n tasje en van het tasje van het fototoestel stonden open. Er is niets weg gelukkig.

camper		meteoriet

We pakken de auto en gaan nog een stukje rijden. Naar een geocache in de buurt. Deze wordt gevonden. Dan is het zo'n beetje tijd om de auto in te leveren. Naast het verhuurbedrijf vullen we de gastank en om 15.30 uur staan we bij Britz. De waslijst mankementen wordt doorgenomen. Onze gemaakte kosten krijgen we vergoed en de taxi wordt gebeld. Het wordt pas na 17.00 als de taxi kan komen. We moeten dus nog even wachten. Voor ons geen probleem. De vlucht gaat pas om 21.15 uur. Britz gaat om 16.30 uur dicht, dus de vrouw die ons helpt is verplicht om met ons mee te wachten. Intussen kunnen we wel gebruikmaken van het internet om alvast in te checken en een boardingpass uit te printen. Scheelt zometeen weer.
Om 17.45 uur is de taxi er.
Vlakbij Windhoek is een meer met een dam. Dit is de watervoorziening voor Windhoek en omgeving. Dit meer is merendeel van de tijd bijna droog. Er is hier een groot watergebrek normaal gesproken. De afgelopen periode heeft het zo vaak geregend dat het meer vol is. Het is zelfs zo vol dat gisteren de dam is opengezet om water eruit te laten. Dat moet vreselijk zijn om nu water te verspillen, terwijl je weet dat over een half jaar er weer een watertekort is.
De taxi rijdt door, hij rijdt gemiddeld 140km pu, maar haalt makkelijk de 155. Hij wil voor ons nog even 3km omrijden, zodat we een laatste geocache kunnen loggen, die net voorbij het vliegveld ligt. Het laatste stukje lopen we. Het pad ligt onder water en heeft diepe plassen die de taxi niet makkelijk kan nemen. We vinden de cache onder toeziend oog van en aantal kudu's.
Dan is het op naar het vliegveld. Het inchecken gaat goed, de paspoortcontrole is snel en de bagagecontrole heeft geen zin om te werken, dus alles kan gewoon in de rugtas blijven, door de detector en is goed. Het overgebleven geld wordt gewisseld en dan begint het wachten. Anderhalf uur nog voor boarding.

Onderweg
30 kilometer

Totale rit was 5269.7 km

25 feb t/m 3 mrt

Website Contents � 2011

Site content by Niels & Inge.