Schotland, 2011

homepage

Vrijdag 29 april 2011

Vandaag vertrekken we naar Engeland. Het was de bedoeling om met de Mitsubishi Pajero, een 4 wiel aaangedreven beest, lekker twee weken door Schotland te gaan crossen. En toen ging er afgelopen dinsdag een alarmlichtje branden op het dashboard. Naar de garage en daar bleek het niet zo makkelijk om te vinden wat er precies stuk was. Volgens de garage zouden we eventueel wel met de auto op vakantie kunnen, als we maar niet de 4wheel zouden gebruiken en het alarmlichtje zou blijven branden. Daar waren we toch niet echt gerust op en als we toch de 4wheel niet konden gebruiken is het comfortabeler en een stuk zuiniger in gebruik om met de Toyota Yaris te gaan. Dus toen Niels thuis kwam van werk nog even naar de garage gegaan om een paar dingetjes uit de Mitsubishi te halen, P&O ferries gebeld om een ander kenteken doorgegeven, en om 16.00 uur weggereden uit Almere.

De rit naar Europoort ging redelijk vlot gezien het feit dat we midden in de spits reden. Twee uur later waren bij de boot. We pikken even een geocache mee met uitzicht op de boot waar we mee gaan varen en dan gaan we boarden. We krijgen de tickets, gaan door de douane en rijden meteen door de boot in. We staan op het bovenste autodek, nr 7. Eén trap naar boven, op dek 8 is onze hut. De hut is klein, maar voldoende. We hebben een eigen douche en toilet en een stapelbed. Niels neemt zijn reispillen in en we hopen dat er niemand ziek wordt van de golven.

booooot

Eerst lopen we een rondje over de boot. Er zijn 12 dekken. Op de bovenste kunnen we naar buiten, naar het sundeck. We kijken nog even in de driverslounge naar het huwelijk van William en Kate op televisie voor we in onze hut een heerlijke maaltijdsalade gaan eten. Aan boord kunnen we blijkbaar alleen met Engelse ponden betalen en die hebben we niet. Er kan gewisseld worden tegen een vreselijke koers, dus dat laten we maar even zo. We gaan wel pinnen als we aan de overkant zijn, tot die tijd redden we ons wel.
Na het eten gaan we weer een rondje lopen, maar we zijn zo stikmoe, dat we ergens neerploffen bij een raam en nog even gebruik maken van het Nederlandse internet op de telefoon. We krijgen het nog net mee dat we de haven uitvaren om 21.00 uur, maar dan gaan we snel naar de hut en lekker slapen.

De nacht verloopt redelijk goed. Vanaf 1.00 uur gaat het spoken. De boot schommelt flink en recht naar het toilet lopen is niet mogelijk. We liggen er een poosje wakker van, maar worden niet ziek of misselijk. De reispillen helpen. Als het wat rustiger wordt, vallen we weer in slaap. We worden regelmatig wakker, maar verder gaat alles goed. De schreeuwerds in de gang nemen we maar voor lief. Engelsen zijn nu eenmaal gek geboren.

Zaterdag 30 april 2011

We worden om 6.00 gewekt door de luidspreker die verteld dat het restaurant is geopend voor ontbijt. Een kwartier later wordt er weer omgeroepen en een kwartier daarna weer. Om 7.00 uur wordt er verteld dat de dutyfree winkels nog een half uur open zijn en om 7.15 uur wordt er via de omroep gevraagd om niet bij de trap te gaan wachten. Echt rustig wakker worden is er niet bij. We ontbijten met koffie, thee en broodjes in de hut. Niels maakt een snelle ronde over de boot, en ontdekt dat we al om 7:15 aan de kade liggen. Vastgesnoerd en al. Maar om de omzetten van de winkels omhoog te schroeven blijven we gewoon voor Jan met de korte achternaam liggen. Om 8.00 uur wordt er dan toch gevraagd om naar de auto te gaan. We pakken de spulletjes en lopen naar beneden. Niels gaat nog even terug, want we bedachten dat we de kamer niet hebben gecontroleerd. Gelukkig maar, want de toilettas stond nog in de badkamer.

We mogen redelijk snel de boot af en dan worden we op een parkeerplaats voor de boot opgesteld. Hier wachten we tot bijna 9.30 uur voordat we door de douane kunnen rijden en op pad kunnen gaan. Na een half uurtje rijden stoppen we voor een geocache. Een uur daarna volgt weer een cache. Daarna gaan we wat kilometers afleggen.
We zijn redelijk moe en Inge valt af en toe in de auto in slaap. Maar ook Niels heeft het moeilijk en we wisselen van chauffeur. Inge gaat rijden en Niels doet even zijn ogen dicht. Het landschap is erg mooi. We rijden door mooie groene heuvels met schapen, veel schapen, wat koeien en paarden. Het is echt het platteland. Overal zijn boerderijen en af en toe rijden we door een dorp. Het is wel druk op de weg. Het is een bank Holiday, en veel Engelsen hebben een lang weekend en trekken erop uit.

Inmiddels rijdt Niels weer en stoppen we bij een service station langs de M6. We tanken en drinken een grote koffie en thee met muffin. Er is free wifi in het restaurant, dus de eerste geocaches worden gelogd en e-mail wordt gecontroleerd. Inmiddels is het nog een uur rijden naar het hotel en zijn we weer wat wakker geworden. We doen nog twee geocaches voor we in het hotel aankomen.
We gaan eten bij een Chinees restaurant. Tomtom;s live services doen het hier, dus we hebben ongelimiteerd google ter beschikking. En google kent de goedkope restaurantjes... Niels heeft Maleisische kip en Inge neemt Lemon kip. Vooraf eten we springrolls (loempia). Het smaakt voortreffelijk. En voor 20 pond is het best niet duur.

Terug in het hotel gaat Niels de route voor morgen voorbereiden en schrijft Inge het verslag. We kijken wat tv en gaan daarna naar bed.

601 Km gereden (eerste en tweede dag samen)
Premier Inn
29 pond

Zondag 1 mei 2011

We staan om 7.30 uur op. Vergeleken met de boot hebben we lekker geslapen, nog wel een aantal keren wakker geworden, maar geen geschommel. We ontbijten op de kamer met de Nederlandse bolletjes. Kopje koffie en thee erbij en we kunnen wakker worden.
Om 9.00 uur verlaten we het hotel en gaan we op pad. Geocachen in de buurt van Edinburgh. We beginnen bij een cache in een verwilderd park. De natuur is er divers en de cache is verstopt bij een vergeten picknickplek. De bankjes zijn half kapot en overgroeit met planten. Op deze zondagmorgen is het dood en doodstil en uitgestorven.
We doen een aantal caches van een planetenserie. Ze zijn allemaal verstopt in de buurt van een kunst planeet. Door de buurt heen staan de planeten verspreid met informatiebordjes met details over de planeet. De eerste waar we komen is Mars. Achter een woonwijk in een park staat het kunstwerk. De volgende is Jupiter, deze staat ook achter een woonwijk en ligt aan een kanaal met een hele mooie, oude brug eroverheen. De derde die we doen is Saturnus. Deze ligt aan een kanaal in het boerenland. Het kanaal ligt een heel stuk hoger dan de omliggende landerijen. Langs het kanaal loopt een pad, die je kan volgen. Het is een mooi stukje natuur hier.

Almond River Viaduct		bronzen zwanen

Na een aantal geocaches van de planetenserie gaan we verder en komen we bij een geocache die uitzicht heeft op een hoge spoorbrug met 35 bogen midden in de velden. Ervoor ligt een knalgeel veld met koolzaadbloemen. Wat een schitterend gezicht is dat! Nadat we de cache hebben gevonden rijden we een stukje verder voor de volgende 3 caches. Deze liggen dicht bij elkaar. De laatste is weer aan een kanaal. Hier is een rustplek gemaakt, met bankjes en een kunstwerk. Het kunstwerk ziet er heel mooi uit en is gemaakt van ijzer of zoiets. Het kanaal met kanaalboot en ganzen worden erop afgebeeld en er staat een verhaaltje op over het level van het water. Verder staat erop wat voor dieren en planten in dit gebied voorkomen. Het is erg mooi gemaakt, en onderop vinden wij het schatkistje. We loggen en vinden dat het dan tijd is om op zoek te gaan naar lunch. We rijden naar een Tesco, halen wat broodjes en fruit en gaan dan door naar de volgende bestemming van vandaag.

Het Bee Craigs Country Park. Op deze hele mooie zonnige zondag is het er ontzettend druk. We parkeren de auto op een overflow parkeerplaats en lopen naar de hoofdparkeerplaats. Hier tegenover zou een standje van Geocaching Scotland moeten staan. En ja hoor, we hebben het event gevonden. Een leuke meeting met andere geocachers. Er is thee en koffie en allemaal zoete hapjes. Het thema is Welcome to Geocaching. Een event gemaakt om iedereen kennis te laten maken met geocaching. Ervaren cachers leggen nieuwe cachers uit wat geocaching inhoud. Om het te ervaren kan men een GPS lenen en op zoek gaan naar de 5 doosjes die voor dit event zijn neergelegd. Verder liggen er in dit park nog een aantal andere geocaches en die gaan wij zoeken. We kletsen eerst even met de organisatie en eten onze lunch die bestaat uit sushi en sandwiches en gaan dan op pad.
De eerste geocache is heel dichtbij en vinden we snel. De tweede geocache is ook snel gevonden. We lopen op een boom af waar al een familie bezig is. 3 Meiden zitten halverwege de boom. De ouders staan eronder. Dit belooft wat. En inderdaad de cache ligt in de boom. We zijn gelukkig op tijd erbij, de meiden gooien de geocache en wij loggen en gooien het doosje weer terug waarna ze het weer verstoppen. Na een praatje gemaakt te hebben, gaan we verder. De volgende ligt een kilometer verderop; de lost Valley en inderdaad, het is hier erg verlaten. Zo druk als het rondom de parkeerplaatsen was, zo stil is het hier in het park. We naderen de cache van de verkeerde kant, waardoor we wat toeren moeten uithalen om erbij te komen, maar dat is de charme van dit spel. We lopen door en komen bij een pad uit. Deze volgen we richting de volgende cache, 800 meter verderop. We komen bij een weg uit, moeten nog 600 meter. Aan de andere kant van de weg is weer een bos, maar geen pad. We gaan er dus zo in, lekker bushwacken. We springen over greppels en moeten flink omhoog, door de brandnetels de berg op. Bovenaan lopen we tegen een muurtje en prikkeldraad op. Ook hier vinden we een weg omheen. We hebben het vermoeden dat we weer eens niet de makkelijkste weg hebben gekozen, maar alleen maar de pijl hebben gevolgd. Rechtstreeks is niet altijd de kortste route, dit keer ook niet. Uiteindelijk, na een vermoeiende toer, komen we aan bij de cache. Deze laat zich makkelijk vinden. Als we zitten uit te puffen, komt een opa met zijn kleindochter van de andere kant lopen. Ook voor hem was het een hele klim, maar hij vertelde waar een hek was, zodat we niet weer over het prikkeldraad hoefde te klimmen. We lopen richting het hek en zien dat het aan deze kant mooi glooiend omhoog gaat, ipv het hakken dat wij hebben gedaan. Op 150 meter omhoog over het grasveld ligt nog een geocache. We dachten eerst dat het te steil omhoog zou zijn, maar van deze kant is het goed te doen, dus die nemen we ook mee. Het uitzicht is een echte beloning.

kids in de boom		boardwalk in het bos!		Schotland. dus.

\ Dan gaan we op weg terug naar de meeting, ongeveer een kilometer lopen. Deze route loopt via een mooi wandelpad. Al snel komen we bij de weg die de twee gebieden van elkaar scheidt, waar wij dus een stukje verderop dwars door het bos zijn gelopen. Als we een heel klein stukje langs de weg waren gelopen, hadden we de makkelijke route kunnen nemen. Maar ja, wij houden van het avontuur!

We struikelen nog over een andere geocache die ineens op het scherm van de telefoon naar voren komt, vinden deze en dan zijn we uiteindelijk om 16.30 uur weer terug bij de meeting. We praten nog even met de organisatie, eten een cakeje en gaan dan op weg naar onze B&B voor vanavond.

Gelukkig heeft Niels thuis de gegevens in de Tomtom gezet, want het mapje met de papieren waar de reserveringen op staan zijn we gisteren kwijtgeraakt. Waarschijnlijk is het uit de auto gewaaid, zonder dat we er erg in hebben gehad. Dus de naam van de B&B hebben we niet, wel het adres en telefoonnummer.
Het is ruim 2 uur rijden. De route is schitterend. We komen door heel mooi berggebied en als we bijna bij de B&B zijn, zien we zelfs nog sneeuw op de bergen. Mooie plakkaten met sneeuw in de schaduwgebieden van de toppen. Hier blijven we 4 nachten. We hebben een prachtig gebied uitgekozen. We zitten in het Cairngorms National Park. Om precies 19.00 uur komen we aan bij de B&B. We worden verwacht. Gelukkig het goede huis uitgezocht. De kamer is netjes, onze Zwitserse gastvrouw is heel aardig. We eten onze maaltijdsalade in de eetkamer en zijn dan eigenlijk bekaf. Op naar de kamer. Hier gaat Niels aan het internet. De foto's uploaden, een frame maken voor het verslag en alle caches die we hebben gedaan moeten gelogd worden. Inge gaat wat lezen, maar valt snel in slaap.

Km gereden
B&B Avondale, Kingussie
66,- pond per nacht

Maandag 2 mei 2011

Om half 7 gaat er een telefoon. Het is een sms van Jolanda: "Selamat pagi... How's Scotland? Hier is het nog fris maar wel zonnig.... laat ik zeggen HEEL zonnig want ik lees net de mail dat wij samen naar Djakarta gaan yyyiieeehaaaaaaa aan de bak dus:)"
Daar wil ik wel wakker voor worden. Dit houdt in dat Jolanda en ik zijn uitgekozen om ambassadeurs te worden van het project van Terres des Hommes dat door Zwitserleven is uitgekozen om te steunen. Als ambassadeurs gaan we ons inzetten voor de verbetering van de levensomstandigheden in de sloppenwijken van Jakarta. We gaan acties bedenken en uitvoeren om geld in te zamelen voor dit goede doel. En als klap op de vuurpijl gaan we zelf naar het project in Indonesië toe, om daar het ingezamelde geld te overhandigen en om zelf mee te helpen. Dus voor iedereen die iets wil doen voor dit fantastische project, hou ons in de gaten!
Om 8.00 uur worden we verwacht aan het ontbijt. Er staat een klein buffetje met wat jus d'orange, brood, cereals, fruit en yoghurt. We krijgen onze koffie en thee, tomaat, champignons, gekookt eitje, roerei, bacon en croissantjes. Na dit heerlijke ontbijt gaan we op pad.

We rijden eerst naar een geocache waar we over gelezen hebben en die we heel graag willen doen. Het is een multi en heeft de hoogste moeilijkheidsgraad:5 met een terrein waarde van 5, maar zou wel voor iedereen die niet bang is om nat te worden goed te doen zijn. Het is een uur rijden. Het is midden in het boerenland. We gaan de weg af en volgen de tracks door het gras met de Toyota. Hier hadden we de Mitsubishi mee willen nemen...

Op ongeveer 80 meter van de eerste plek waar we de hulpstukken kunnen vinden stoppen we. De rest moeten we lopen. We moeten door een sompig gebied heen naar de bosrand. Dit lukt ons goed. Stappen een paar keer bijna in een slootje, maar redden ons steeds op tijd.
Hier ligt het gereedschap: 3 luchtbedden, een pomp, een snorkel (just kidding), een reddingsvest en een kaartje met daarop nieuwe coördinaten. Deze coördinaten liggen volgens onze gps 350 meter verderop. Dat is best een gesleep, dus besluiten we de boel in de auto te leggen en even te kijken of we via de andere kant dichter bij de plek kunnen komen.
We rijden om en dan blijkt dat het wel erg vreemd is waar die coördinaten liggen. Het is helemaal niet in de buurt van het meertje met eiland. We kijken nog een keer en zien dan dat er een andere “eenheden positie formaat”is gebruikt. Er staat een punt extra tussen de laatste en een na laatste cijfer. We wijzigen het formaat in de GPS en dan komen we op de juiste plek uit. De pijl wijst naar het midden van het meertje. Daar is de volgende stap van deze multi, daar moeten we naar toe.

Niels bij luchtbed		geocache eilandje

Het water ziet er toch wel fris uit. Buiten is het 16 graden, een mooie zon, maar een koud windje. We hebben onze zwemkleding en handdoeken bij de hand. We gaan eerst nieuwe kracht verzamelen door een heerlijke lunch te nuttigen aan de kant van het meer. Dan gaan we de luchtbedden oppompen. Dit gaat niet snel, maar we komen er wel. We pompen om de buurt, tot Niels besluit om aan de wandel te gaan. Even een rondje om het meer, om te kijken waar de smalste oversteek is. Inge had al bedacht om op het eerste smalle stuk heen te gaan, met wind mee en terug te gaan aan de overkant daarvan. Daar is ook een smal stuk en dan heb je 2x wind mee. Daar leggen we dan van te voren de handdoeken neer, zodat als je uit het water komt je meteen kan afdrogen en warme spullen heb. Het was al helemaal van te voren uitbedacht. Deze cache gaan we halen!
Opeens roept Niels vanaf de andere kant: “Ik heb hem!”
“Euhm, wat zeg je? Je hebt wat????”. “De cache! Die ligt hier!”
Oké, het is een multi, er wordt niet gezegd hoeveel stukken de multi heeft, dus het zou zo maar eens kunnen dat er op het eiland een briefje met nieuwe coördinaten ligt van de andere kant van het meer...
We bekijken de schat en het is de geocache die we zoeken. Dat scheelt ons een hoop koud water ellende. Wat een stunt! We hadden wel erg raar staan kijken als we uiteindelijk nat, koud en verkleumd op dat eilandje waren aangekomen en daar niet de geocache lag. We zijn er nog niet uit of we dat erg leuk of erg vervelend zouden hebben gevonden!
We schrijven ons verhaaltje in het logboekje en bergen de geocache weer op. Dan maken we nog even wilde foto's van ons met de luchtbedden bij het water. Inge glijdt uit en belandt met een voet in het water. Is er toch iemand (een stukje) in het water geweest. Hierna laten we de luchtbedden leeglopen en verstoppen deze weer op de gevonden plek. Een illusie armer en een ervaring rijker gaan we weer op pad.

We rijden door naar een strandje. Hier is onze volgende cache. We moeten een vraag beantwoorden en een foto maken. Dat lukt ons nog wel. Het is een grappig strandje aan de rivier Sprey. Omdat het zo'n mooie dag is zijn er heel wat lokalen Schotten die hier liggen te zonnen of aan het zwemmen zijn. Het lijkt ons nou niet echt aantrekkelijk, zwemmen in een rivier met smeltwater, terwijl het buiten net 15 graden is...

We houden het de rest van de dag makkelijk vol. We doen in totaal 14 geocaches terwijl we rustig doorrijden naar Elgin. We volgen de “brouwerij-route”. Een route met de serie geocaches “water of life” die langs een heleboel distilleerderijen van Schotse whisky gaat. De meeste zijn te bezichtigen, maar dat laten we aan andere mensen over. Wij zoeken de doosjes.
De meeste destileerderijen liggen langs de rivier. We komen op een gegeven moment aan bij een hele mooi oude brug over de rivier. Hier ligt een geocache, maar daar moet je een sudoku-puzzel voor oplossen. En die hebben we nu niet bij ons. We moeten hem van het internet afhalen, maar we hebben hier geen internet. Er staat geen hint bij, dus dat wordt zoeken naar een naald in een hooiberg. We stappen wel uit, want de brug is gewoon heel erg mooi en we zijn hier ook gewoon toerist aan het spelen. Daarbij ligt hier een andere geocache waar je alleen maar een foto voor hoeft te maken.
We lopen naar het strandje om de brug vanaf de onderkant en zijkant te bewonderen. Ondertussen natuurlijk wel even kijken of we wat afwijkend zien. We kijken achter een boom en onder een boog van de brug, maar vinden natuurlijk niets. Dan gaan we naar boven, de brug op. Hier lopen we naar de overkant en weer terug. De brug heeft hele mooie ronde torens en staat aan de overkant vlakbij een hoge bergwand. Het ziet eruit als in een film.
Na de fotoronde lopen we terug, nog even langs de bogen en dan ziet Niels een losse steen onder een boog op een verhoging. Even optillen en daar ligt de sudoku geocache! Wat een getraind oog als je uit een losliggende steen naast een pad opmaakt dat er een geocache zal liggen. Deze loggen we en dan rijden we weer verder.

Stoere brug		Sneeuw op de bergen

Rond 19.30 uur zijn we in Elgin. We zoeken een restaurantje en belanden in een Indiaas restaurant. De ober blijkt een paar woorden Nederlands te spreken. Het eten smaakt prima. Inge kan het vlees van geen van de twee gerechten eten, want ze reageert allergisch op één van de ingredienten. De nan smaakt er niet minder om. Na het eten is het nog ruim anderhalf uur terugrijden naar de B&B. We komen daar dan ook pas om 23.00 uur aan. Inge is zo moe, dat ze meteen gaat slapen. Niels gaat nog even op internet de logjes van de gevonden geocaches van vandaag verwerken.

241 km gereden
Avondale B&B, Kingussie
66,- pond

Dinsdag 3 mei 2011

We staan om 7.30 uur op, gaan weer heerlijk ontbijten en gaan dan de route voor vandaag voorbereiden. We hebben gisteren eigenlijk helemaal niet gekeken of bedacht wat we vandaag willen doen, dus daar zijn we even mee zoet.
Uiteindelijk vertrekken we om 10.45 uur vanuit de B&B. We beginnen meteen met cachen. De eerste ligt op 10 minuten rijden en vinden we met een flinke afwijking in de coördinaten naast een soort van dierentuin.
Door naar de volgende. Dit is een makkelijke die we snel vinden. We doen er nog een aantal en komen dan aan in Aviemore. Een echt toeristisch wintersport gebied. Hier zie je dan ook de sneeuw nog op de bergen liggen. In Aviemore parkeren we bij een groot resort. Hier steken we de hoofdweg over naar het natuurgebied wat aan de overkant ligt. Er schijnt ergens een voetgangerstunnel of oversteek te zijn, maar die kunnen wij niet vinden. Dus goed uitkijken en dan kom je ook aan de overkant. Hier klimmen we over een hek en lopen een stukje langs een ander hek. Dit hek is te hoog om overheen te klimmen. Bij een stroompje water is de onderkant van het hek verbogen en kruipen we onder het hek door. We houden het, op een puntje van Niels zijn jas na, droog. Dan zijn we in het goede gebied. Hier lopen de officiële wandelpaden. Van een omgevallen boom is een bankje gezaagd. Hier ligt de cache verstopt. We eten een boterhammetje, rusten wat uit en gaan dan weer terug naar de auto.
De rest van de middag volgen weer makkelijke caches. We verliezen onderweg nog een stukje van de onderkant van de rechter wielkast van de auto. De auto rijdt zonder problemen verder, dus hebben we geen idee wat we nou verloren zijn.
We beginnen rond 16.30 uur aan de een na laatste cache van vandaag. Deze is nog niet zo vaak gevonden. Het ligt midden in een bergachtig heidegebied aan de B9007. Een weg die aan te raden is om te rijden als het licht is. Wij hebben de weg gisteren in het donker gereden en konden toen merken dat ie erg mooi zou moeten zijn. Het is een erg smalle weg met heel veel heuvels en bochten, dus in het donker zeker niet aan te raden, maar in het daglicht ontzettend mooi. We parkeren de auto aan de kant van de weg en steken dwars over naar het heidegebied. De cache ligt op 300 meter afstand, zo'n 100 meter omhoog! Het eerste stuk is nog niet te steil omhoog, maar er loopt geen pad door de heide. Wat er wel loopt, wat je niet ziet, is een klein stroompje. Af en toe zak je weg in sompig mos of gewoon in een gat in de grond. De heide is zo dicht begroeit dat je rustig moet lopen om je niet te blesseren. Na de eerste 150 meter lopen, gaat het niet meer langzaam omhoog, maar steil bijna recht omhoog. Het wordt echt rotsklimmen. Dan komt er een straaljager over en we staan te trillen op onze benen van het geluid, terwijl we ons op 3 plekken moeten vasthouden om niet naar beneden te storten. Ook dit gaat goed en uiteindelijk na veel vijfen en zessen komen we boven aan de berg. Dan is het zoeken naar het doosje wat volgens de hint tussen 2 rotsen in ligt. Lekkere hint, er zijn hier alleen maar rotsen!

Inge klimt tegen de berg		hele berg

Niels vindt het doosje toch nog redelijk snel. We hebben een half uur over de 300 meter gedaan, waarna we 5 minuten hebben gezocht. We lopen een klein stukje verder, de hoek om en komen dan op in een windstil kommetje met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen in de verte. Hier doe je het voor. We eten een banaan en wat koekjes en genieten van het uitzicht voor we weer terug naar beneden gaan.

We besluiten bij de auto om door te rijden naar Inverness en om daar een hapje te gaan eten. We rijden weg en al snel komt er een raar geluid onder de auto vandaan. Bij de eerste plek waar we kunnen stoppen gaan we aan de kant en daar blijkt dat het ding dat we zijn verloren de binnenkant van de wielkast op zijn plek houdt. Nu is het los en loopt het plastic tegen de band aan. Je ziet al schade aan de band ontstaan en de kap zelf is op sommige plekken al bijna weggesleten. We weten het met een provisorische oplossing tijdelijk weer vast te maken (met een plasic zakje dat als touwtje dient), maar dit moet echt vervangen gaan worden. De garages zijn nu dicht, dus we kijken het even aan.

Reparatie (c) Niels

In Inverness gaan we eten bij een klein restaurantje. Het eten is er heerlijk, vooral de zalm van Inge. Na het eten rijden we terug naar de B&B. Hier komen we na een uurtje om 21.30 uur aan. De auto heeft het overleeft en wij ook.
We doen onze administratie wat bestaat uit verslag schrijven, e-mail tjekken, geocaches loggen, tb's loggen, route voor morgen maken, foto's op de computer zetten en al dat soort dingen. Het is na middernacht als we gaan slapen.

180 km gereden
Avondale B&B, Kingussie
66,- pond

Woensdag 4 mei 2011

Zoals de afgelopen dagen staan we nu ook weer om 7.30 uur op. Het heerlijke ontbijt staat om 8.00 uur op ons te wachten. Een half uurtje later komt er een Engels stel de ontbijtkamer binnen voor hun ontbijt en kletsen we gezellig wat. Na het ontbijt gaan we kijken wat we vandaag gaan doen. Het is weer een mooie dag, dus het geocachen kan doorgaan. We maken een route richting het zuiden. Natuurlijk blijven we in het Cairngorms natuurpark.

Wilde rivier		Woeste rivier

Om 10.30 uur vertrekken we vanuit de B&B. De route is weer schitterend. We hebben voor vandaag caches uitgekozen die niet te ver lopen zijn. We hebben nog wat spierpijn van het klimmen van gisteren, dus het wordt een rustig dagje. We genieten van de smalle kronkelweggetjes en mooie uitzichten. We lunchen in een weiland met uitzicht op de schapen. We hebben een heerlijk plekje uit de wind en in het zonnetje gevonden tegen een muurtje. Zo smaken de zelfgemaakte boterhammetjes nog lekkerder.

In de middag komen we in het skigebied. De besneeuwde bergtoppen zijn hier niet te zien, maar dat maakt de omgeving niet minder mooi. Er liggen een hoop geocaches, redelijk dicht op elkaar. Vaak hoeven we maar een mijl te rijden naar de volgende. Op deze manier loopt de teller lekker op. In totaal hebben we vandaag 29 geocaches gedaan, waarvan we er 2 niet hebben kunnen vinden.
We zien vandaag veel dieren zoals fazanten, hazen en een hoop vogels. Aan het begin van de avond stuitten we op een weiland vol met grote herten. Het zijn er zeker 40. Ze staan in de schaduw van een berg te grazen. We stoppen even om ze goed te bekijken. Ze hebben ons door en lopen wat verder naar achteren. Hier gaan ze weer rustig verder met grazen.

Effe zitten		Hele meute herten		Lappendeken berg		Huisje

We eten bij een fish and chips tent. Niels neemt dan ook fish and chips, Inge houdt het bij een hamburger met friet. Om 22.00 zijn we weer terug in de B&B. Inge checkt de mail en maakt het verslag, terwijl Niels wil gaan loggen. Dan blijkt dat geocaching.com een update krijgt en een aantal uur niet te bereiken is. De logjes moeten dus even wachten tot na 23.00 uur. De foto's krijgen een naam en worden weer op picassaweb geplaatst en daarna gaan we lekker slapen.

264 km gereden
Avondale B&B, Kingussie
66,- pond

Donderdag 5 mei 2011

We staan weer om 7.30 uur op. Vandaag het laatste ontbijtje in Avondale B&B. De eigenaresse, Sylvia, komt weer gezellig een praatje maken. We hebben het over het geocachen en uiteindelijk komt het erop neer dat ze door het huis aan het zoeken is naar een geschikt doosje om in de tuin te leggen. De wereld is een geocache rijker! “Kingussie's eerste geocache: Avondale House.” Hij komt bij de ingang van de tuin, bij de pilaar te liggen.
We verlaten de B&B om 11.00 uur en rijden naar het noorden voor onze volgende B&B. We rijden eerst binnen een uurtje naar Inverness. Hier tanken we en doen we wat boodschappen. Als we de Tesco uitkomen is het begonnen met regenen. Gelukkig niet heel hard, maar nat wordt je wel. Vlakbij de Tesco zou een geocache liggen. Niels gaat deze zoeken, terwijl Inge een boterhammetje smeert. De geocache wordt niet gevonden. Als we later 's avonds op internet het nakijken, blijkt dat de cache er niet meer ligt en al een week of 2 is gearchiveerd. We hebben wat verouderde data in de Tomtom zitten, zoals nu blijkt. Gelukkig komen dit soort dingen niet te vaak voor.

Avondale B&B		Narcis

Na het boterhammetje en een banaan rijden we verder naar het noorden. Als snel zijn we de stad uit en rijden we langs de kust. En de kust is schitterend. We stoppen voor een wandeling van een kleine kilometer langs de kustlijn. We lopen over het gras, door een prachtig gebied met een hoop bloemen. Halverwege lopen we langs een oud, ingestort huis. Dat blijft gewoon staan blijkbaar. De geocache wordt gevonden onder een grote naaldboom en we lopen weer dezelfde route terug.
De volgende geocache ligt in een bos. Ook hier is een wandelingetje vereist om de cache te vinden. We lopen heen via een breed pad, maar op de terugweg nemen we de kleine paadjes dwars door het bos. We vinden een onbevrucht (waarschijnlijk) fazantenei in het mos op de grond. Als het kapot gaat, drupt het eigeel van de boomstam. Het was een goed ei om te eten, stonk niet, maar ja, het is ook een beetje raar als je bij je B&B aankomt en vraagt of ze het ei de volgende ochtend bij je ontbijt wil serveren....
We rijden verder langs de kust. De volgende geocache ligt ook in een bos. We lopen voorzichtig door het bos heen. In eerste instantie kunnen we de cache niet vinden. We zoeken en zoeken, maar niet te vinden. De hint was duidelijk, bij de omgevallen berk. Er lagen 2 omgevallen berken naast elkaar. Hier moet het toch zijn. Uiteindelijk probeert Niels de berk op te tillen en dan blijkt dat de geocache er helemaal onder ligt. Zonder het optillen van de grote berk zou je hem niet kunnen vinden. We schrijven onze naam in het logboekje en vervolgen onze route naar het noorden. We rijden nog een uur voor we bij de volgende geocache komen. Dit is een heel kleintje. Het is een schroef en moer. De schroef is hol en hier zit het logboekje in. De laatste voor we bij de B&B aankomen, zit in het bord waar Wick 3 opstaat. Het is een magetische micro cache, maar hij is heel snel gevonden.

Dan komen we aan bij de B&B. We maken kennis met onze gastheer. Hij verteld ons waar we het beste kunnen eten en weet het een en ander over de omgeving te vertellen. Normaal gesproken raad hij de mensen bepaalde plaatsen aan om naar toe te gaan, maar hij kent het concept van geocaching en weet dat we het veel te druk hebben met het zoeken naar doosje dan om naar een toeristische trekpleister te gaan.
Voor het eten gaan we een dorpje verder. In een familie-hotel is het goed eten volgens onze gastheer. We gaan het uitproberen en het smaakt inderdaad heerlijk. Om 21.30 uur zijn we weer terug bij het hotel. We gaan in de living nog even internetten en het verslag bijwerken. Het is weer rond middernacht als we gaan slapen.

262 Km gereden
Bilbster B&B, Wick
54 pond

Vrijdag 6 mei 2011

Nieuw B&B, nieuw ontbijt. Onze tafel is gedekt met echt Engels servies. Veel bloemetjes en gouden randjes. Het past helemaal bij het huis. We beginnen met een cocktail van vers fruit. Dan wordt het toast gebracht en krijgen we het “hot breakfast.” Het bestaat uit een gepocheerd ei, warme tomaten, champignons, bacon en een worstje. Ook dit ontbijt smaakt ons. Het grote verschil met het ontbijt van gisteren is dat dit echt gebakken is en dat het andere was gestoomd of uit de oven. Iets meer vet dus vandaag.
Na het ontbijt gaan we op pad. We gaan een rondje kust doen vandaag. Om een uurtje of 10 vertrekken we. We nemen de achteruitgang en stuitten meteen op een hert. Dat is een mooi begin van de dag. Als we verder rijden komen we voor een hek van een spoorweg te staan. Officieel moet je bellen om te vragen of er een trein aankomt voor je het hek open doet, maar wij wagen het erop. Het ziet eruit dat het spoor al lang niet gebruikt is en het is redelijk overzichtelijk. Waarschijnlijk is het gemaakt voor groot transport en voor veevervoer. Dat staat ook specifiek op het bord vermeld. Niels weet dat hier gewoon een trein ijdt, maar legt dat liever later uit. Nadat we overgestoken zijn.
We rijden richting Wick. Onze eerste cache voor vandaag is een tb-hotel. En ja hoor, er zit in tb in. Deze ruilen we dan ook om. De volgende cache is er eentje aan de kust. We lopen een stukje over grasland voor we afbuigen naar beneden naar de rotsen. Tussen de rotsen wordt de geocache gevonden. Wat hebben we hier een schitterend uitzicht. De zee klotst tegen de rotsen. Gelukkig is het droog. Het is wel verschrikkelijk koud, maar daar zijn we op gekleed, met muts en al. We hebben een paar dagen zomer gehad, nu is het herfst geworden. Tussen de rotsen liggen touwen. Blijkbaar kan je hier ook klimmen. Helaas is er nu niemand bezig. We genieten van het uitzicht voor we weer verder gaan.
De volgende caches liggen in Wick. We vinden ze langs de rivier en in een park. We vinden er zelfs eentje die niet in de tomtom staat. De gegevens staan wel in onze telefoons en dat komt omdat het een cache is die pas eind april is gepubliceerd. Onze telefoons kunnen we dagelijks updaten, de tomtom niet. We zoeken naar deze vrij nieuwe cache in het kleinste straatje van de wereld. We vinden hem, als eerste. Alweer een FTF op onze naam. Het lijkt wel of ons dat alleen in het buitenland lukt.

Mini straatje

De volgende cache is net buiten in een woonwijk. Als we de cache net hebben gevonden, komen er 2 oudere mensen aan met een hond en een kat. Nu moet de cache nog teruggelegd worden. Dit gaat niet onopgemerkt lukken. Niels begint een praatje met de vrouw en speelt met de hond. Hij gooit de bal van de hond weg in de hoop dat de vrouw iets verder opzij gaat. Dan kan hij de cache terugleggen. Hij gooit de bal zo hard weg, dat de hond eerst maar even gaat kijken. Het ziet ernaar uit dat ie geen zin heeft om zo'n stuk te rennen voor de bal, dus Niels gaat er zelf achteraan. Uiteindelijk lukt het dan wel om de cache redelijk onopvallend terug te leggen.
De volgende cache ligt op een picknickplaats. Het is 13.00 uur geworden en we hebben wel honger gekregen. Dus brood en beleg mee en rustig aan de picknicktafel lunchen en de cache loggen.

Na de lunch gaan we weer naar het strand. Voor deze cache moeten we lang zoeken. De hint klopt niet helemaal met het nul-punt, dus zoeken we in een wat grotere cirkel. De laatste logjes vermelden een not found, maar er zit er eentje tussen die de cache wel heeft gevonden. Uiteindelijk geven we het op, ook voor ons is deze niet weggelegd. Op de terugweg komen we een paal tegen waar de hint heel goed op zou kunnen slaan. Niels kijkt hier, graait diep en haalt de geocache te voorschijn! Met een afwijking van 30 meter toch de cache kunnen vinden. We meten de nieuwe coördinaten en schrijven die in de log erbij. Zo zal de volgende de cache weer kunnen vinden.
We blijven aan de kust en komen bij een archeologisch gebied. Hier staan wat vervallen hutten aan het strand. De cache vinden we heel snel en we gaan verder wat rotsen op, de zee in. Het valt ons op dat het zeewater hier ontzettend helder is. Overal zien we schelpen liggen op de rotsstenen in het water. De zee is ruig, maar niet te ruig. Het water klotst tegen de rotsen, maar komt niet te hoog. Ook hier is het uitzicht zo schitterend. De rotsen die half in de zee staan, het gras wat erboven groeit met de verschillende bloemen en de golven in het water. We zitten nog wat op de rotsen voor we onze toer van vandaag vervolgen.
Onze volgende cache is een earthcache. Voor deze cache hoeven we geen doosje te zoeken, maar moeten we een bepaalde foto maken en een aantal vragen beantwoorden. We moeten op zoek naar “Stacks.” Hiervan moeten we weten (raden) hoe hoog ze zijn. Verder komen we langs een gat en daarvan moeten we de diepte weten. We hebben de auto op de parkeerplaats neergezet en gaan het gras op. We moeten een wandeling maken naar de Stacks. We zijn er nog niet helemaal uit wat we ons erbij moeten voorstellen. We zien het wel. Dan komen we aan bij het gat. En wat voor een gat. Het is behoorlijk diep, we gokken op 60 meter. De rotswanden zijn enorm. In de wanden zitten/liggen meeuwen en andere vogels. En dan ziet Niels pinguïns zwemmen in het water....

gat in de berg		Zeekoeten op randje		voorzichtig fotos maken		zeekoet

Ja, pinguïns. Inge had dezelfde reactie. Dat zijn geen pinguïns. We kijken verder en zien de beestjes op de rotsen zitten en waggelen. Verder zijn er een heleboel meeuwen. Maar die pinguïns, die zijn toch wel de verrassing van de dag. We bekijken ze van alle kanten, voor zover dat mogelijk is. Ze zitten op de rotswanden met hun snavels naar de wand toe, met honderden bij elkaar. Ze waggelen heen en weer en wapperen wat met de vleugels. We lopen naar de andere kant van het gat en daar zitten er nog meer. Hier zitten ze ook een stuk hoger. Deze pinguïns hebben trouwens wel grote vleugels en dan zien we ze naar beneden vliegen. Euhm, vliegen, pinguïns kunnen niet vliegen. Zouden het dan toch geen pinguïns zijn? Zitten we hier een uur ons te verbazen over de pinguïns, zijn het geen pinguïns. Best lullig. Maar ach, dan heet het waarschijnlijk niet pinguïn, maar het zijn toch hele bijzondere vogels vinden wij. We vervolgen onze wandeltocht over het grasland verder langs de kust tot we de stacks in zicht krijgen. Twee gigantische rotsen in de zee. Ze zijn heel puntig en behoorde vroeger tot de kustlijn. Nu zijn de los van de kust en staan ze op zichzelf in de zee. Ze zijn heel groot. Wij gokken 2x zo groot als het gat van daarnet. Dit melden we in ons mailtje voor de cache en dan blijkt wat een gezichtsbedrog het eigenlijk is. We hadden de diepte goed ingeschat, dat was 60 meter, maar de losstaande rotsen zijn niet 2x zo groot, maar even groot. Ook 60 meter.
Als we weer bij de parkeerplaats zijn lezen we op het bord wat voor vogels onze pinguïns zijn: guillemot of in het Nederlands: zeekoet.

Onze volgende stop is een geocache bij een soort oude haven. Tenminste, zo noemen ze het in de beschrijving van de cache. Wij vinden het een baai waar een vroeger iets in is gebouwd, maar wat nu zo vervallen is, dat er alleen maar rotsen te vinden zijn. Je kan er geen boten aanleggen. De baai is niet breed en weer is het een grote verrassing wat we zien. Geen pinguïns hier, maar heel veel zeehonden! Er zwemmen er een aantal in het water, nieuwsgierig kijken naar ons. Wat doen die daar? We zoeken een mooie rots om op te zitten en hebben zo schitterend uitzicht op de zeehonden. Er liggen er een heleboel op de stenen aan de overkant. Zo te zien zitten er zelfs kleintjes tussen. Wat een mooi uitzicht. Een zeehond in het water heeft een zender om. We blijven een hele tijd naar het tafereel kijken, filmen en foto's maken. Tot we honger krijgen en het alweer anderhalf uur later is geworden. We verlaten deze mooie en rustige plek en gaan op zoek naar een hapje te eten.

zeehondje		zeehonden		geocachende zeehond		zeehonden

Volgens de Tomtom (of eigenlijk volgens Google, want we hebben live-search) zou er op zo'n 6 mijl afstand een restaurant zijn. Daar willen we naar toe, maar we hebben pech. Op de plek waar het restaurant zou zijn is geen restaurant. Dan door naar Wick. Onderweg vinden we nog een geocache. Deze ligt er nog niet zo lang en we zijn de tweede die het vindt. Om 20.00 uur komen we aan in Wick en rijden we meteen door naar de Chinees. We eten wat en zijn uiteindelijk om 21.45 uur weer terug in de B&B. We gaan nog even achter de computer, maar Inge valt tijdens het maken van het verslag in slaap. Snel naar bed dus voor haar. Niels blijft nog even beneden om de foto's op de computer te zetten en ze een naam te geven en de gevonden geocaches te loggen. Hij gaat om 0.30 uur naar bed.

142 Km gereden
Bilbster B&B, Wick
54 pond
>

Zaterdag 7 mei 2011

We beginnen de dag met een nieuw ontbijt. Er staat een schaaltje met grapefruit en sinaasappel voor ons klaar. Inge neemt enthousiast een hap van de grapefruit (nog nooit gegeten) en stikt er bijna in. Wat is dat bitter en vies, het komt er bijna kokhalzend weer uit. Maar als de baas binnen komt lacht ze als nooit tevoren...
De rest van het ontbijt smaakt weer prima. We hebben vandaag een afwisseling op het standaard ontbijt. We krijgen witte bonen in tomatensaus, een dikke plak warme ham en een ei. Verder is er toast en cornflakes. De rest van het ontbijt smaakt weer heerlijk.
Vandaag verlaten we het noorden van Schotland en rijden we naar Fort William. We willen via de kust rijden, maar dan wordt het wel een echte autodag. Lange stops kunnen we dan niet maken. We verlaten om 10.00 uur de B&B en doen eerst een geocache die in de buurt ligt en die we gisteren waren vergeten. Hij ligt bij het verkeersbord van Dunn. Dan rijden we naar de noord-west kust van Schotland. We volgen de hele kustlijn naar het westen. Het is een smalle weg, meestal maar 1 rijstrook en passeerplekken voor tegemoetkomend verkeer. Het is gelukkig niet te druk op de weg. Het landschap is zo mooi, zo indrukwekkend en zo schitterend. Je zit hier echt in “the middle of no where”. Mooie rotsen, kliffen en kustlijnen. Schitterende bergen en heuvels.
We stoppen voor een makkelijke geocache bij een windpark. We rijden weer een uur door dit prachtige land en stoppen bij een brug aan de onderkant van een baai voor een volgende geocache. Nadat we deze hebben gevonden tussen de rotsen, schrijven we in het logboekje en rijden we verder langs de baai en later weer langs de zee.
Tegen lunchtijd komen we bij Smoo Cave. We zitten nu bijna aan de westkust en moeten nog een flink eind naar het zuiden voor we bij de B&B zijn. Toch willen we bij de grot even stoppen en een kijkje nemen. We hebben de grot gevonden omdat er een earthcache ligt. Een geocache waar we vragen moet beantwoorden ipv een doosje zoeken. Niels is dol op grotten dus lopen we naar beneden naar de ingang. Hier moeten we gokken hoe hoog de entree van de grot is. Deze grot is gemaakt door de zee en heeft de hoogste ingang van het verenigd koninkrijk. We kunnen de grot bezoeken, een kijkje nemen is gratis, maar we kunnen ook met een gids de grot ingaan. Het is een kleine grot en veel gangen zijn of dicht of te klein om doorheen te gaan, maar met het verhaaltje dat de gids verteld en het boottochtje ben je ongeveer 20 minuten verder. Ondanks dat we niet zoveel tijd hebben, hebben we wel een klein half uurtje voor dit over. De gids en het boottochtje kosten 3 pond per persoon, dus dat is heel schappelijk. We hebben een privé tour. De gids is een aardige Schot die een beetje Nederlands spreekt en hij doet zijn verhaaltje in het Engels met Nederlandse woorden ertussen. We stappen in het bootje, bukken om onder een bruggetje door te varen naar de eerste kamer. Hier is een waterval de grot in. Het water stort flink naar beneden in het meer. Dit is de enige vers water voorziening van dit ondergrondse meer. In het meer zitten vissen die hier vanaf de ijstijd overleven. Deze vissen zijn hier geboren en zullen hier doodgaan zonder de buiten wereld te zien.
We varen onder een natuurlijke brug door, weer even bukken dus, en gaan dan aan wal. We lopen door een gang. De gids legt het een en ander uit over de verschillende soorten stenen en komen uiteindelijk bij een poel met water. Vroeger, voor de ijstijd, was hier ook een waterval, maar een zwerfkei heeft het gat van boven gedicht. De poel is heel diep en heeft een ingang van een meertje wat buiten de grot ligt. Dit weet de gids, omdat hij in dat meertje kleurstof heeft gedaan en later die kleurstof in dit watertje terugvond. Ze hebben vanuit de grot geprobeerd om de verbinding te vinden, maar dat is nog niet gelukt. Ze zijn tot 10 meter diep geweest. Het water is ontzettend troebel wat het zoeken moeilijk maakt. Na dit uitstapje gaan we weer terug het bootje en varen we weer dezelfde weg naar de ingang. Het was een leuk tripje.

Smoo cave		waterval in grot

Als we weer bij de auto zijn maken we een paar boterhammetjes en gaan dan snel weer verder. Het is nog een aantal uur rijden en we willen de eerste avond niet te laat bij de B&B aankomen.
We rijden zeker 2 uur verder. We zijn inmiddels aan de westkust beland. Hier is het wat lastiger om echt de kustlijnen te volgen en op een redelijk tijdstip aan te komen in Fort William. Bij Inverness gaan we landinwaarts, langs Loch Ness. Nessie zien we niet, maar het is wel weer een mooie weg met een hoop kronkels erin. Gelukkig is het geen eenbaansweg meer die je met tegemoetkomend verkeer moet delen. Al met al zijn we even over 19.00 uur bij de B&B. Deze blijkt in een woonwijk te liggen. Op het eerste oog behoorlijk in de stad, maar het blijkt dat het er toch erg rustig is. Het uitzicht is via de overburen en nog een paar huizen, bijna rechtstreeks dus, over het meer.
We laden de auto uit en vragen waar we kunnen eten. Er is een visrestaurant bij het water op ongeveer 10 minuten lopen. Die willen we wel proberen. We lopen de eerste laag huizen naar beneden, zien dat het nog 3 lagen is en bedenken ons dat het vanavond wel eens kan gaan regenen als we teruggaan. En natuurlijk speelt de gedachte dat we na het eten weer naar boven moeten klauteren ook een rol. Dus weer terug naar de B&B en snel de auto in. Bij het visrestaurant kunnen we de auto niet kwijt en het is nog eens vrij prijzig, dus we besluiten om een stukje verderop te gaan kijken.
De auto parkeren we ergens anders, en we lopen door de winkelstraat naar een restaurant. Het is een echt Schots restaurant, met Haggis op de kaart. Dat gaan we proberen. We beginnen met thee, maar dan blijkt het apparaat al 3 dagen stuk te zijn. Volgens de serveerster kunnen we zelf beneden in de bar van het restaurant thee halen en die meenemen naar boven naar het restaurant. Als we vragen of dat misschien iets is wat bij de service van de bediening hoort, worden we gek aangekeken. Nee, de bediening gaat hier niet voor je lopen. Inmiddels zijn we wel gewend aan slechte bediening. We nemen wat anders te drinken, Niels besteld Haggis als voorgerecht en een special voor het hoofdgerecht. Inge neemt alleen een hoofdgerecht, lasagna met porte bello en rode paprika. Dan komt er 2x Haggis als voorgerecht. We hoeven er maar eentje, er is er ook maar een besteld. Haggis lijkt meer op flink gekruid gehakt dan op afvalresten. We hadden begrepen dat Haggis gemaakt wordt van longen, nieren en dat soort dingen, deze versie valt wel mee. Het is niet te vies. Verderop gaat het helemaal mis met een bestelling. Het is hier echt een zooitje terwijl het helemaal niet zo druk is. Ons hoofdgerecht wordt gebracht, de lasagna van Inge smaakt prima. Het Indiaas van Niels is superscherp, zonder waarschuwing. Hij krijgt het bijna helemaal op. Om 22.00 uur zijn we terug in de B&B. We maken het niet te laat, maar doen nog even wat “administratie” voor we gaan slapen.
443 km gereden
Gills View, Fort William
60,- pond

Zondag 8 mei 2011

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ontbijt om 8.00 uur. Een heerlijk traditioneel ontbijt. We beginnen met een schaaltje met een halve grapefruit en een schijfje kiwi. Na de grapefruit van gister hoeft Inge niet meer. We krijgen bacon, tomaat, champignon, worstje, een gepocheerd ei en nieuw voor ons een aardappelpannekoek. Verder is er cornflakes, fruit en toast. Het smaakt prima, de porties zijn iets groter dan we gewend zijn en we zitten dan ook echt vol als we uitgegeten zijn.
We blijven vandaag redelijk in de buurt. Op drie kwartier rijden ligt een eenbaansweg van 22 mile, met een heel stel caches. Als we wegrijden begint het te regenen. Maar tegen de tijd dat we de eerste cache vinden, is het droog. Dan beginnen we aan de serie van 8 geocaches langs de weg. Ze liggen niet ver van de weg, waardoor we ook niet te ver uit de auto moeten, door de regen die af en toe opspeelt. De weg zelf ligt naast een meer. De natuur is hier werkelijk weer schitterend. Het wordt een beetje simpel, maar echt alles is hier zo mooi. Je hebt de prachtigste uitzichten over het meer met de bergen op de achtergrond. Maar daar werden we in de cacheomschrijving van de serie al voor "gewaarschuwd".
Na 5 caches gevonden te hebben stuitten we op een stel herten (rendieren?). Ze staan wat verder weg op de berg, bovenop een steen en kijken naar ons. Ze lijken niet bang, maar staren gewoon naar ons terug. Alsof ze in een dierentuin zijn en apies (wij dus) aan het kijken zijn. We fotograferen wat voor we verder gaan naar de volgende cache. Inmiddels zijn we bij een ander meer belandt. Na de volgende cache staat er ineens een hert vlak naast de auto. Dat is schrikken. Snel de camera erbij voordat ie wegrent. Maar nee hoor, hij blijft gewoon rustig staan. Nadat we het beest goed op de foto en film hebben gezet gaan we door naar de volgende cache. Inmiddels is het weer wat harder gaan regenen en is het niet meer echt leuk om de auto uit te gaan. De weg is nog smaller geworden (als dat al mogelijk was) en kronkelt nu helemaal als een slang door het landschap. De meren liggen achter ons en we zijn nu ingesloten door bergen. De weg was al schitterend, maar nu is het zelfs nog mooier geworden. We doen nog de laatste cache direct aan de weg en zijn dan aan het einde van de weg. De serie heet “The road to no where” en dat is het letterlijk. We zijn hier helemaal in het niets. De weg eindigt in de zee.

Prachtig uitzicht		hertebeest

Er staat 1 boerderijtje die wat bijverdiend door thee te schenken. Aangezien het toch prutweer is lusten we wel een warm kopje thee. We lopen het erf op en een mevrouw doet de deur al open. We worden de huiskamer binnengelaten waar twee tafels gedekt zijn voor 4 personen. Om de hoek in de huiskamer staat de was te drogen. De kachel staat aan, het is er goed warm. We nemen allebei een potje thee met iets lekkers, Inge een muffin, Niels een warme sandwich met roerei. Terwijl we daar zitten komen er nog 3 gasten en later nog 2. Dan zit het helemaal vol en is het er bloedheet geworden. Het boerderijtje is helemaal niet aangesloten op het elektriciteitsnet, er bromt een generator. We zitten echt nergens.
Als weer het boerderijtje verlaten is het weer droog geworden. Na een half uurtje is het zelfs lekker wandelweer. We besluiten om een serie caches te gaan lopen die hier ook liggen, maar die niet met de auto bereikbaar zijn. In een wandelgebied grenzend aan deze weg liggen 5 caches en een bonus cache. In totaal is het een wandeling van net iets meer dan 6 km. Het is 16.15 uur als we eraan beginnen. We nemen een rugzakje met wat eten en drinken mee en gaan op pad. De eerste cache ligt bijna naast de auto, bij een bruggetje. Na 5 minuten verder lopen zien we een paar herten in het veld naast ons. Na ze bewonderd te hebben lopen we door naar de tweede geocache. Deze hangt in een dennenboom en is snel gevonden. We volgen het pad verder.
Het wandelpad is een oude weg en ligt tussen 2 bosgebieden. Helaas zitten er aan beide kanten hekken tegen de herten, maar toch laten de herten zich wel zien. Doordat het een oude weg is, is het goed te lopen. Het gaat wel in eerste instantie omhoog, maar niet te steil. De derde cache ligt bij de stam van een berkenboom, goed verstopt onder mos. De wandeling gaat rustig verder en we lopen in eerste instantie de vierde cache voorbij. We lopen zo lekker dat we het niet in de gaten hebben en moeten 200 meter teruglopen. De cache ligt onder een grote steen. Het laatste stuk gaat weer naar beneden, totdat we bij het meer aankomen. Daar ligt de vijfde geocache.
Bij het meer gaan we op de rotsen zitten. We houden een pauze, nemen wat koekjes, drinken wat en gaan de coördinaten van de bonuscache uitrekenen. Bij alle vijf de voorgaande caches hebben we cijfers opgeschreven en die vormen de coördinaten van de bonuscache. Deze blijkt tussen de eerste en de tweede cache te liggen. We moeten dezelfde weg terug, dus komen we er vanzelf langs. Over de heenweg hebben we 5 kwartier gedaan, wat we voor ons een hele nette tijd vinden. We lopen terug en dit gaat wat sneller, het is meer naar beneden lopen en we hoeven tussendoor niet te gaan zoeken voor de caches. Behalve dan voor de bonuscache. Deze is ook snel gevonden.

Rudolf? Rendier		Mini Rudolf reddeer

Een klein stukje verder, een bocht verder dan waar we op de heenweg herten hebben gezien, zien we nu weer een groepje herten. Dit keer is het een mannetjes hert met een flink gewei, twee vrouwtjes herten en een klein babyhertje. Ze staan wat dichterbij en we blijven even met ze praten. Het zijn prachtige dieren die helemaal niet bang zijn. Uiteindelijk lopen ze toch wat verder en gaan wij ook door met de wandeling. Dan blijkt dat we alweer bij de auto zijn. Het was een heerlijke wandeling, we hebben ervan genoten. Na de wandeling rijden we het laatste stuk van de smalle weg af. Daarna gaan we richting de B&B. Onderweg zoeken we een restaurant om een hapje te eten. Moet ook gebeuren.
We belanden uiteindelijk bij een leuk restaurant in een oud spoorwegstation, the old station. Het is erg leuk opgeknapt en voor het eerst is er aardig en vriendelijk personeel in het restaurant. Er worden zelfs “enjoy” gezegd als het eten op tafel wordt gezet. En niet geheel onbelangrijk, het eten smaakt voortreffelijk. Na het eten is het nog maar een klein kwartiertje terugrijden naar de B&B. Hier worden we door onze hosts uitgenodigd in de living. We kletsen nog even met ze voor we naar de kamer gaan. Hier gaat Niels zijn logjes van de geocaches van vandaag op internet zetten en Inge schrijft het verslag. Vandaag is Niels als eerste klaar en die ligt al uitgebreid te slapen als Inge om 0.15uur klaar is met het verslag en ook gaat slapen.

177 km gereden
Gills View, Fort William
60,- pond

Maandag 9 Mei

Bij het ontbijt krijgen we een verrassing. We krijgen allebei een plakje haggis extra bij het gewone uitgebreide ontbijt. Niels eet het helemaal op en vindt het best lekker. Inge krijgt het niet weg, te gekruid en droog. Na het ontbijt doen we het rustig aan. We geven ons een dagje vrij. We gaan even winkelen.
Niels koopt 2 paar wandelschoenen, natuurlijk in de uitverkoop. Een paar lichtere wandelschoenen, die ook gewoon te dragen zijn en een paar die helemaal van leer zijn en ook wat steviger. We wandelen wat door het het centrum. Het is behoorlijk toeristisch, maar wel gezellig. We halen een paar broodjes en nemen die mee naar de B&B waar we gaan lunchen.
Na de lunch zijn we moe en hebben we niet zoveel zin om weg te gaan. Het regent al bijna de hele dag en we besluiten om een middagdutje te gaan doen. Het licht gaat uit en we vallen alle twee meteen in slaap. Pas om 16.00 uur staan we weer op. Het regent nog steeds. Toch maar naar buiten gaan.
We rijden naar de Ben Nevis, de hoogste berg van Groot Britannie, die hier om de hoek ligt. In de regen zoekt Niels de geocache Braveheart, genoemd naar de film die hier is opgenomen. We gaan na de cache een stukje rijden en komen bij een parkeerplaats voor een wandeling naar een waterval. Om toch iets te hebben gedaan vandaag gaan we een half uur wandelen. We beginnen in de stomende regen, maar het wordt later iets beter.
Na de wandeling rijden we naar de voet van de Ben Nevis om daar in het restaurant Ben Nevis Inn te gaan eten. Dit restaurant was ons door de B&B aangeraden. Het was iets anders dan we hadden gedacht, maar het eten was goed en de bediening vriendelijk. Het is meer een gezellige trekkershut, waar je na de wandeling een lekkere pot thee gaat drinken, dan een restaurant. Het is helemaal gemaakt van hout en er staan lange picknicktafels waar je met z'n allen aan zit. Je hebt uitzicht op de bergen en de schapen en lammetjes die er aan het rondspringen zijn.
Na het eten is het droog en besluiten we een stukje de berg op te gaan. Om bij de top te komen moet je op 3 tot 4 uur lopen rekenen. Wij houden het op een uurtje lopen in totaal. Daarna houden we het voor gezien voor vandaag. Terug in de B&B gaan we nog wat computeren voor we gaan slapen.

Zonlicht op Ben Nevis		eten

35 km gereden
Gill's view, Fort William
60 pond

Dinsdag 10 mei 2011

Vandaag hebben we een half uurtje eerder ons ontbijt, om 7.30 uur. We hebben een lunchafspraak in Glasgow en dat is nog een aantal uurtjes rijden. Om 9.00 uur gaan we op weg. Onderweg naar Glasgow doen we 4 geocaches. Het zijn geen bijzondere, maar wel even lekker om tussendoor de benen te strekken en even uit de auto zijn. Jammer alleen dat we Schots weer hebben: het regent pijpenstelen.

prachtig uitzicht

Om 12.20 uur zijn we bij de parkeergarage in Glasgow. Het is er erg druk en het duurt dan ook 5 minuten voor we de auto geparkeerd hebben natuurlijk op de aller bovenste etage. Nog netjes op tijd staan we op de afgesproken plek. Een paar minuutjes daarna komt Angus aanlopen. Hij is ook een geocacher en maakt handige makro's voor de tomtom en de telefoon. Hij werkt hier in de buurt en we hebben met hem afgesproken om ergens te gaan lunchen. Het restaurantje is gezellig en het eten is er goed. We hebben elkaar veel te vertellen en wisselen allerlei ervaringen uit. Het is een geslaagde lunch. Om 14.00 uur nemen we afscheid van elkaar. Hij gaat verder werken en wij gaan op zoek naar onze 2000ste geocache. Grappig hoe mensen uit totaal verschillende omgevingen het zo goed met elkaar kunnen vinden dankzij dat malle geocachen.
We besluiten dat nummer 2000 geen stadscache in Glasgow wordt, dat zijn meestal toch niet de mooiste caches. Angus wist eigenlijk ook geen mooie cache in Glasgow. Het wordt een large cache, op ongeveer 3 kwartier rijden verderop. Een grote cache is altijd leuk en deze zou 3 tb's moeten hebben.
Als we eraan komen zijn de coordinaten midden op de weg. Dat kan niet kloppen. We moeten dan ook heel goed zoeken en vinden naar ruim 15 minuten de grote box met een afwijking van 30 meter. Hij is alleen bijna leeg en er zitten al helemaal geen tb's in. Een beetje een teleurstelling dus.
Maar we gaan gauw weer verder. Onderweg kijken we uit naar een B&B. We hebben de afgelopen dagen overal zoveel B&B's gezien, dat we nu niets gereserveerd hebben en kijken waar we uitkomen. We rijden rustig verder en doen nog een aantal geocaches. Ondertussen kijken we of we iets zien waar we kunnen slapen. We komen helemaal niets tegen. Kleine dorpjes, boerderijen en huizen langs de weg, allemaal zonder overnachtingsmogelijkheid. Zo is elk 10de huis wat je ziet een B&B en hier is er helemaal niets. We hebben gelukkig nog alle tijd, we zoeken vanaf 16.00 uur.
Als Niels bij een geocache een foto wil maken, pakt hij een lege fototas. Zijn toestel zit er niet meer in. Hoe kan dat nou. Hij heeft bij twee caches daarvoor zijn toestel nog gebruikt. Toen heeft hij die op een bankje gezet, terwijl we aan het zoeken waren voor de geocache. Geocache gevonden, fototoestel laten staan. Niet handig, maar we weten waar ie staat en dat het op een rustige lokatie is. Nu nog daarheen rijden. Dat gebeurt in een hoog tempo. Een kwartier later komen we eraan. Er staat 1 auto geparkeerd, we rennen de auto uit naar het bankje en we hebben geluk. Het foto toestel staat er nog.

Op naar een slaapplaats. Bij een bar/hotel stoppen we. Hier hebben ze geen plek, maar er is een B&B in het dorp. Deze blijkt alleen niet thuis te zijn. Op naar het volgende dorp. Hier is ook een bar/hotel. Na de renovatie is dit alleen nog maar een bar en zijn er geen kamers meer. We rijden verder en inmiddels zijn we al een uur aktief naar een bed aan het zoeken. We komen uiteindelijk uit bij een servicecenter aan de snelweg. Hier is een benzinepomp, een Burgerking, Starbucks, een restaurant en een Days Inn. Deze hebben nog een kamer vrij en het is binnen ons budget. Ze beginnen bij 59 pond voor een standaar kamer. Uiteindelijk betalen we er 49 voor een executive, maar dan zonder koelkast. Het is 19.00 uur en we zijn het zat. De auto maakt een raar geluid. We hopen dat dat morgen weg is. We laden de spulletjes uit de auto, gaan wat eten bij de Burgerking en gaan lekker internetten. Het is 23.30 uur als we gaan slapen.

330km gereden
Days Inn, Abington
49,95 pond.

Woensdag 11 mei 2011

We staan op normale tijd op en Inge gaat muffins halen in het restaurant om de hoek. Thee en koffie kunnen we zelf op de kamer zetten, dus het ontbijtje is snel gemaakt. We maken een nieuwe route voor vandaag. Gisteravond hebben een kamer voor vanavond gereserveerd, zodat we niet weer hoeven te zoeken. Dat is toch niets voor ons. Om 10.00 uur verlaten we de kamer.
Als we wegrijden van het terrein af, maakt de auto nog steeds het geluid. Het is een soort knak/bonk wat regelmatig gebeurt. Alleen komen we er niet achter wat het veroorzaakt. We beginnen aan onze route en gaan naar de eerste cache. Als we 10 minuten onderweg zijn hebben we de knak al een aantal keren gehoord en hebben we ook al onder de auto gelegen. We zien niets, maar vertrouwen het ook niet.
Als we langs een garage rijden, stoppen we. Zij hebben nu geen tijd om ons te helpen, maar denken aan de draagbalk of de veren. Hier wordt ons aangeraden om de ANWB te bellen. Dan wordt namelijk het probleem kosteloos opgespeurd. Omdat het zo'n vaag iets is, kan het zijn dat ze er hier lang meebezig zijn om het te lokaliseren. En daar moeten we arbeidsloon voor betalen. Via de ANWB/AA hoeft dat niet. Je hebt niet voor niets dat lidmaatschap. Dus wij bellen met de AA. Die schakelt ons door met de ANWB en na een telefoongesprek van 15 minuten zitten we nu te wachten op de AA. Voor een AA approved garage. Tot er iemand naar die auto kan gaan kijken. Waren we gisteravond maar zo slim geweest om de ANWB te bellen. Toen hadden we een kamer met internet en een restaurant. Nu zitten we ergens nergens bij een garage te niksen... We kunnen niets anders doen dan geduldig af te wachten. En dat doen we dan ook maar.
Bijna twee en half uur later verschijnt er een geel busje op het terrein. Een lang verhaal heel kort: Niels en de man van de AA gaan een stukje rijden, en niemand hoort het geluid meer. Uber frustrerend. Uit de algemene staat en de leeftijd van de auto leidt de monteur af dat het waarschijnlijk gewoon slijtage is. De yaris is al lang over zijn maximale gebruiks tijd heen. We hebben 156000 km op de teller, dee auto's worden gemaakt voor 100000.

We gaan weer verder. Vandaag geen geocaches. Het is al na twee uur en we hebben best een rit vo de boeg. Via de autosnelweg merken ook wij niets meer van de knak/bonk. Het gepiel van de AA heeft toch enig nut gehad (hopen we dan maar).
Ergens nergens staat een bord aan de kant van de weg: foodmarket. We hebben lunch nodig, dus we gaan eenskijken. Het blijkt een toeristen val te zijn. Hier verkopen ze souvenirs in het groot. En dure onzin die je toch nooit gebruikt. Geen lunch.. Als we het terrein verlaten staat er een bord naar een outlet winkel centrumm. Hopen dat ze daar wat te eten hebben... We komen uit bij een amerikaanse outlet. Zogenaamd kleding met korting, maar goed. Een wandeling kunnen we wel gebruiken. Ergens in het centrum zit een broodjes winkel. Buiten staat een bord dat ze afternoon tea serveren. Het blijkt een flinke stapel sandwiches te zijn met scones en petit fourtjes. In drie lagen op een etagiere. We smikkelen en smullen ons buikje vol.

Daarna is het nog twee en half uur rijden naar Redcar, waar we vanavond ons hotelletje geboekt hebben. Inge rijdt, Niels doet alsof ie kaart leest, terwijl TomTom de weg verteld.
Uiteindelijk staan we om 19:00 voor de deur van het hotel. Een antiek huis, met een twintigtal kamers erin. Wij krijgen nummer 14, en gaan daarna op zoek naar wat te eten. Dit is een strand dorpje, dus aan de boulevard verwachten we eten te vinden. Helaas. Aan deze boulevard wordt niet gegeten. Door niemand. Alle luiken zijn omlaag, alle deuren op slot. Alleen de gokhallen doen nog goede zaken, maar die hebben voor zover wij het zien geen eten. Ook het winkelhart biedt geen soellaas. Er word in het hele dorp niet 's avonds buiten de deur gegeten. Alles is dicht. Gesloten en donker.
In een zijstraat van een zijstraat treffen we één fish and chips winkel die open is. Eetbaar. Meer niet. We wandelen terug naar het hotel, en gaan verslag doen van de ervaringen van vandaag.

?km gereden
The Central Hotel - B&B, Redcar
47 EUR (via expedia.nl)

Donderdag 12 mei 2011

Vanavond vertrekt de boot vanaf Hull naar Rotterdam. Op die boot hebben wij een hut gereserveerd. We beginnen vandaag dus aan het laatste stukje van onze rondreis. Om 8.00 uur gaan we ontbijten. En ja hoor, zoals het hoort een full cooked breakfast. Het staat sneller op onze tafel dan in de B&B's. Dit ontbijt bestaat uit witte bonen in tomatensaus, tomaat uit blik, champignons uit blik, een plakje gebakken bloedworst, een gewoon worstje, bacon, gebakken ei en rosti, geserveerd met toast. Verder staat er thee, oploskoffie, melk en cornflakes.
We verlaten het hotel rond 10.00 uur. Eerst even wat boodschappen doen voor onderweg en nog wat lekkers kopen voor thuis. Daarna gaan we geocachend naar het zuiden, naar Hull. In totaal doen we 15 geocaches, allen redelijk makkelijk en goed bereikbaar vanaf de weg. Aangezien het weer nog niet echt is opgeklaard en we niet echt de tijd hebben voor een uitgebreide wandeling is dit wel zo makkelijk.
We rijden steeds een half uurtje, strekken even de benen om een cache te pakken en rijden weer door. Aan het eind van de middag vlakbij de haven. We gaan nog naar een grote supermarkt, maar vinden niet zoveel leuks. Op naar een winkelcentrum in de buurt. Het is 17.30 uur en het hele winkelcentrum is gesloten. Daar gaat het plan om nog even wat tijd te doden door te shoppen. We rijden nog wat rond, doen nog 2 geocaches en gaan dan door naar de boot. Het was even gokken of we goed zaten, maar toen kwamen we het bord voor Rotterdam tegen.

We sluiten achteraan in de rij met auto's die ook de boot op moeten en worden er snel tussenuit gehaald. We moeten onze boardingpass laten zien en mogen dan voor de andere auto's uit de boot op. Op de boot gaan we naar onze hut. Het is weer een tweepersoonshut, klein met een stapelbed. In de hut ruikt het naar eten. Dat is lekker, als je nog niet misselijk ben van het gewiebel op de boot, dan wordt je het wel van de kooklucht. We zoeken een steward, laten deze even ruiken in onze hut en hij regelt meteen een nieuwe hut voor ons.
Tot onze verrassing krijgen we een buitenhut, geschikt voor vier personen. Dat is wel heel erg lekker. De hut is ruim en heeft een bureautje met stoel en 2 stapelbedden. Een stapelbed houden we opgeklapt waardoor we meer ruimte krijgen. Door het raampje kunnen we mooi zien wanneer we gaan varen. Het is eigenlijk wel erg relaxed, zo in deze ruime hut. Niels gaat op de computer aan de slag en Inge leest eindelijk het boek uit die ze al ruim een jaar aan het lezen is en maar niet de rust kan vinden om het uit te lezen. We gaan om een uur of elf slapen en slapen door tot de omroep zich meld dat het 6.00 uur is en dat het restaurant open is voor ontbijt.

We doen het nog even rustig aan en wachten tot we de haven invaren. Dan eten we ons ontbijtje. We zijn net klaar als er wordt verzocht om naar de auto te gaan. We staan toch vrij achteraan, dus we pakken op ons gemak de tassen en gaan rustig naar de auto. Iedereen staat er nog. We rijden rond 8.30 uur van de boot af, de douane gaat snel. Via de Mitsubitsi dealer gaan we naar huis. De auto krijgen we mee, niet gerepareerd. Hij heeft twee weken bij de dealer gestaan, maar ze wachten nog steeds op een onderdeel om de auto te repareren.
Blijkbaar is twee weken te kort voor de dealer om iets te maken... Na de Mitsibutsi dealer ook maar even naar de Toyota dealer voor de Yaris. Een nieuwe schutplaat voor de Yaris is € 250,- ex. Misschien is het tijd voor een nieuwe auto, zoals de AA zei. Volgens de dealer hier is de Yaris nog lang niet afgeschreven, hij kan nog 100.000km hebben. Na deze bezoekjes aan de autodealers zijn we het helemaal zat en gaan we naar huis, lunchen en uitpakken.
En snel weer plannen maken voor de volgende reis!

Site content by Niels & Inge.