Foto indrukken
om de fotos te scrollen
Vrijdag 27 januari 2012
Onderweg
(I) Vandaag is het zover. We gaan naar Tokio. Althans dat is de bedoeling. We vliegen om 14.50 uur, hebben al ingecheckt, dus kunnen het rustig aan doen. We pakken de trein van 11.27 uur naar Schiphol.
In de taxi hebben we nog steeds geen duidelijkheid wat er aan de hand is. Gelukkig komen we zonder file en € 35,00 armer netjes op tijd aan op Schiphol. Eén of andere lamlul blijkt bij station Zuid een gasleiding kapot getrokken te hebben, en nu mag er niets meer langs. We hebben geluk!
We leveren we de bagage af in een automatische “koffer-opeet-machine”. We gaan de douane door, lopen wat rond en zijn een half uur voor vertrek bij de gate.
Vonden wij een mooie tijd. We bleken de laatsten te zijn. Aangezien we niemand hebben gezien bij het incheck proces en nergens een boarding tijd vermeld staat als je een boardingpass op je telefoon heb, is het een beetje gokken. Een half uur voor vertrek wordt de gate gesloten blijkt nu. We zijn op het nippertje, maar hoeven dan ook niet te wachten. En toen was het ineens zaterdag...
Zaterdag 28 januari 2012
geocachers
De vlucht ging redelijk goed. Wel even inschikken hoor, want het is erg krap allemaal. Zelfs voor Inge. Maarja, die is dan ook Singapore Airlines gewend. Het eten was goed. We kijken wat films en slapen een beetje. Lang leve de melatonine.
De landing was ruig, maar we hebben het weer overleeft.
De douane is erg efficient. Binnen een mum van tijd zijn we erdoor en staan we bij de bagageband. Ook hier gaat alles ontzettend snel. We vinden een pinautomaat die ons wat Yens geeft. Binnen een half uur na aankomst gaan we naar de trein.
Bij de trein loopt het even wat anders. Het duurt lang voor we vinden waar we moeten zijn. Er zijn ongeveer 6 verschillende treinen die naar Tokyo gaan.Allemaal met eigen loket, eigen personeel en eigen aanbiedingen. We gaan met de Skyliner. Dit hadden we thuis uitgezocht. Daarbij moeten we nog een OV-kaart voor in Tokyo kopen. Deze moet weer ergens anders gekocht worden en zo lopen we heen en weer.
In de trein hebben we gereserveerde plekken. Niet echt nodig, want voor de rest is ie helemaal leeg. Vanuit de trein werpen we onze eerste blikken op Japan. Het zonnetje schijnt, de lucht is strak blauw en er ligt op nog wat plekken sneeuw buiten. De natuur is bruin van de winter. Als we Tokyo binnenrijden, valt het ons op dat er wel vrijstaande huisjes zijn, maar dat deze in elkaars achtertuin gebouwd zijn. Alles staat hutjemutje op elkaar en door elkaar. Wat een chaos. Dit hadden we niet verwacht. De elektriciteitspalen en draden dragen niet bij aan een net, strak en mooi Japan. Het ziet er wel knus uit. Tussen de kleine huisjes staan weer grote flatgebouwen. Alles staat dwars door elkaar heen in ontzettend veel verschillende bouwstijlen.
Vanaf het eindpunt van de trein is het 4 stations verder met de metro. We besluiten om met de rugzak en trolleykoffer te gaan lopen en we zien wel hoe ver we komen. Het is ontzettend lekker weer en we hebben de tijd, het is nu 12.30uur.
Door de wandeling krijgen we al een beetje een indruk van Tokyo. Het ziet er leuk uit. Ik denk dat we ons hier wel kunnen vermaken.
Het is tegen 14.00 uur als we bij het hotel aankomen. Eigenlijk kunnen we pas vanaf 15.00 uur inchecken, maar blijkbaar is onze kamer al klaar. De kamer is niet groot, maar heeft een eigen badkamertje en zelfs een koelkastje op de kamer. Een bureautje om achter de laptop te zitten, met internetverbinding. Helaas geen wifi, dus telefoon internet doet het niet.
We gaan een uurtje slapen, want we hebben zo een event van het geocachen. Een etentje met zo'n 70 Japanners. Op het afgesproken tijdstip zijn we op de lokatie. Dit keer wel de metro gepakt. We voegen ons bij een groepje mensen die we ervan verdenken geocachers te zijn. We hebben het goed.
(N) Na enige tijd worden we van buiten in kleine ploegjes naar het restaurant gebracht. De lift is nogal klein, en als 70 man dan in het halletje gaan staan wachten wordt het natuurlijk een rommeltje. Totdat wij aan de beurt zijn, staan we buiten alvast wat kennissen op te doen. Het gehalte Engels sprekend is laag. Erg laag. Gelukkig lopen er ook een stel Amerikanen rond die hier in de buurt werken en, oh wonder, Japans spreken, dus de belangrijke dingen krijgen we toch wel mee.
Eenmaal in het restaurant blijkt er een miniatuur lopend buffet te zijn met van alles en nog wat aan eten. We hebben de keuze uit zo'n 4 gerechten, maar het blijkt voldoende. In de 3 uur die de meeting mag duren zijn er speeches, word er (flink) gedronken en is een onvoorstelbare hoeveelheid trackables verzameld. We babbelen met de cachers die het dapperst zijn. Om 20:00 is het feest afgelopen en worden we weer buiten de deur gezet.
We besluiten te gaan lopen naar het hotel. Deze keer duurt de wandeling een klein uurtje en wij zijn rond 21:00 weer in het hotel, waar al heel snel het licht uit gaat.
Zondag 29 januari 2012
geocaching en (mislukte) zoektocht naar rare mensen
We slapen slecht. Om 5.00 uur zijn we echt wakker, maar we dwingen ons om te blijven liggen en proberen nog wat te slapen. Het is 7.00 uur als we opstaan. Anderhalf uur later staan we buiten.
We lopen naar onze eerste fysieke cache in Japan. Deze is bij een grote poort die de ingang voor een van de bekendste shrines (tempelcomplex) van Tokyo is. Er staat een bewaker naar ons te kijken. En zelfs op dit tijdstip is het al behoorlijk druk. Het is moeilijk om onopgemerkt te gaan zoeken en we zijn nog niet thuis in de Japanse manier van verstoppen. We geven deze op als we lezen dat de vorige zonder spoilerfoto de cache nooit had gevonden. We besluiten dat we altijd nog een keer terug kunnen gaan, nadat we de foto hebben bekeken. Op naar de tempel.
We lopen door een lange winkelstraat met allemaal kleine winkeltjes die net beginnen open te gaan. Voordat we naar het tempelcomplex zelf gaan, slaan we af voor een andere cache. Dit wordt onze eerste gevonden geocache in Japan. Het is even zoeken, maar we vinden uiteindelijk het doosje. Gelukkig, we zijn het nog niet verleerd. Dan bezoeken we de tempel. Inmiddels is het behoorlijk druk. We scoren een soort dumpling voor ontbijt en lopen langs de wensput vol wierookstokjes. Binnen staan de mensen in de rij om te betalen om te mogen bidden en wensen.
We lopen een half uurtje rond, bekijken diverse rituelen en gaan dan weer verder met onze wandeling. In een parkje aan het water vinden we de volgende geocache. Deze was wat makkelijker. Het is hier dan ook een stuk rustiger. We lopen de brug over en halverwege de brug kijken we over de rivier naar de kades en de andere bruggen. Als er over de volgende brug een metro rijdt, daaronder een bootje vaart, kijken we elkaar aan en wanen we ons aan de Seine in Parijs. Even een fotomomentje.
Bij een dichte en oude tempel zou ook een cache liggen, maar we kunnen er niet bij. Deze slaan we over. Er staan wel hele mooie beelden in de tuin, maar ook die zijn niet bereikbaar. Jammer. Dan lopen we door een parkje naar een volgende brug om weer de rivier terug over te steken. Deze brug is erg bijzonder. Er mogen geen auto's over en is gebouwd in de vorm van een X. Aan de overkant is een sportpark, waar de meisjes aan het voetballen zijn en de jongens aan het honkballen. Hier vinden we onze derde geocache van vandaag.
We lopen verder en komen bij een poezentempel aan. Hier worden de 2 poezen die je zovaak ziet met een wiebelend voorpootje geëerd. Op de bankjes liggen kussentjes in de vorm van hartjes en in de bankjes staan Donald Duck, Pluto, Mickey en Mini. Je kan hier een houten rondje kopen met de afbeelding van de poezen op de ene kant en op de andere kant schrijf je je wens met de dikke zwarte stiften die bij de bankjes voor je klaarliggen. Dan hang je de houten rondjes op en kletteren ze lekker in de wind. Natuurlijk hoop je dat je wens uitkomt. Bij deze tempel ligt ook een geocache. Leuk om dit te zien. Er zijn hier zoveel tempels en bij deze waren we anders nooit geweest.
Via een parkje lopen we naar de metro. We gaan helemaal naar de andere kant van de stad. Bij het Yoyogi park zouden vooral op zondag veel Japanse jongeren zich uitdossen. Hier vindt je de straatartiesten, dansers en jongelui in babydolls en andere rare outfits. Ik herken de brug van foto's van de voorbereiding, maar deze is leeg. Tenminste er zijn alleen maar "normale" mensen hier te vinden. Aan het eind in een hoekje verstopt staan twee vrouwen geheel in het roze verkleed. De ene heeft overal hello Kitty en de andere heeft zelfs een masker op. Ze hebben van die grote dierensloffen aan. Ze worden afgeschermd door 3 heren. We hadden in onze voorbereiding hier een andere voorstelling van gemaakt.
We lopen maar het park in. Na een drukke wandeling komen we bij een tempelcomplex uit ter ere van een keizer Meiji. We komen bij een fotosessie van een bruidspaar. Niet alleen hun fotograaf maakt de foto's, ook heel veel omstanders, wij dus ook. Ze ziet er mooi en traditioneel uit. Er blijken nog een aantal andere traditionele trouwerijen aan de gang te zijn en we proberen zoveel mogelijk traditie te fotograferen. Mooie Geisha's lopen waggelend rond. Voor de rest staan er weer lange rijen om te mogen bidden en overal strooien de mensen met hun muntjes. We hadden mensen kijken op ons programma voor vanmiddag staan. In een iets andere vorm doen we dat hier bij deze tempel ook.
Als we weer terug zijn bij de brug, zijn we bekaf. Eindelijk is er wat actie op de brug. Er staat 1 jongen met een bordje FREE HUGS. Waar zijn al die weirdo's die de boel hier op zondag opleuken? Waarschijnlijk is het te koud vandaag. Als we even later op een bruggetje staan komt er een groepje Gothics aanlopen, maar zo bijzonder zijn ze niet. We lopen naar de metro om terug naar het hotel te gaan voor een middagdutje. Bij de metro staat nog 1 verklede man in een babydoll. In zijn eentje doet ie zijn best om te poseren voor de foto's, maar het valt ons tegen. Dit is niet wat we in onze voorbereiding hebben gezien. We gaan het nog even nalezen en uitzoeken of we echt wel op de goede plek, op het goede tijdstip waren. We hebben nog een zondag in Tokyo.
Terug in het hotel gaan we een middagdutje doen. Na afgelopen nacht hebben we dat wel nodig.
Om 17.30 uur zijn we weer redelijk fris en pakken we opnieuw de metro naar het Yoyogipark. Hier aangekomen is het bijna leeg, vergeleken met vanmiddag. Een ding is zeker, op dit tijdstip hoeven we echt geen verklede mensen te verwachten. We eten heerlijke noodlesoep aan de bar van een typisch Japans eettentje. Ze hebben de soep in 7 verschillende smaken. In elke smaak zijn er nog een stuk of 10 varianten. Keuze genoeg. Ik neem een basis soep in Miso-variant. Niels neemt de varkensvlees soep met knoflook. Beide zijn erg goed.
Na het eten pakken we de metro naar Tokyo station. Hier zijn de bullettreinen. We wandelen door het station en proberen om met onze kaart bij de treinen te komen. Helaas daar is ie niet geldig. Vanaf een ander platform hebben we toch nog redelijk uitzicht op deze grote en snelle trein. Niels maakt wat foto's voor we weer terug naar de metro gaan. Rond 22.00 uur zijn we weer in de kamer. We loggen de geocaches van vandaag en gaan daarna slapen.
Morgen vroeg op.
Maandag 30 januari 2012
fishmarket en instorting
(N)Zonder wekker wordt Inge om 5 uur en een beetje wakker en begint te springen. Zo zachtjes mogelijk zo veel mogelijk lawaai makend moet ook Niels er aan geloven. Om half 6 is de thee en koffie klaar. We proppen een ontbijt reep naar binnen en gaan op pad.
Om 06:10 staan we buiten, en om 06:19 stappen we de metro in. Een 20 minuutjes later zijn we bij de fish market, waar wij natuurlijk de niet officiële ingang vinden. Doordat wij via een andere ingang naar binnen zijn gelopen, bevinden we ons binnen de kortste keren in het verboden gebied. Althans, dat wisten we toen nog niet... dat bleek later pas...
Om ons heen een gigantische drukte. Mannen, vissen, elektrische karretjes, dozen, het krioelt allemaal door elkaar heen, en vraagt om onze aandacht. Vooral de karretjes zijn gevaarlijk. Elektrisch, dus onhoorbaar, en ze lijken overal en altijd voorrang te hebben. En als ze het niet hebben, nemen ze het wel. In een hoek van de hal vinden we de eerste diepgevroren tonijnen. Die dingen zijn echt groot! Ik weet niet of de kleintjes eerst worden afgevoerd, maar wat hier ligt weegt per stuk toch wel een kilo of 2 á 300. Zonder kop, want die gebruiken ze weer ergens anders voor.
Na een half uurtje rondzwerven komt de eerste bewaker op ons aflopen. Dit gebied is verboden meldt hij uiterst vriendelijk. Of we op willen hoepelen. Dus wij wandelen richting andere kant. Dan blijkt dat er een geocache in het “verboden” gebied ligt. Dus wij wandelen via een ander pad weer terug. Waar de volgende bewaker ons opvangt. Dus wij wandelen via een ander pad, en komen zowaar op 5 meter van de geocache. En worden ontdekt door een bewaker. Allemaal heel vriendelijke heren, dus wij geven op en gaan kijken of we ergens ontbijt kunnen scoren. Het verboden gebied is om 9:00 uur niet langer verboden.
Aan de voorkant van de market zien we een rijtje restaurants. Ze hebben hier sushi. Bij de ene winkel staan tientallen mensen in de rij, bij de volgende is het leeg. En alle borden zijn in het Japans. Behalve die dat je cash moet betalen. En de prijzen. Die staan internationaal geschreven. Een portie sushi kost 35 euro. Per persoon. En ergens tussen de regels door ontdekken we dat je niet mag delen. Iedere gast zijn eigen sushi bord. Dus dat zou neerkomen op een ontbijt van minimaal 70 euro. We zijn wel goed, maar niet gek. Dit is belachelijk. Zelfs als de vis vandaag gevangen zou zijn (hoe controleer je dat?) is 70 euro voor 20 stukjes sushi voor het ontbijt het niet waard.
Aan de zijkant van de veiling zit een markt voor “normale” mensen. Daar ontdekken we ook sushi restaurants. Een portie met 9 stukjes kost 7 euro. Kijk. Dat is een stuk aantrekkelijker. We zoeken een mooi plaatsje voor de verwarming en eten 4 stukjes zalm, 4 stukjes tonijn en een stukje omelet per persoon. Allemaal in een kom met een forse hoeveelheid rijst geserveerd. Koppie thee uit de thermoskan op tafel, en wij hebben ontbijt.
Na het ontbijt is het bijna 9 uur dus we gaan terug naar de geocaches die op het terrein liggen. De cachelegger heeft ons al ingeseind, de eerste is moeilijk. Een terrein 5... Dat beloofd wat. Maar dankzij de informatie van de legger vinden we de cache toch sneller dan verwacht. Het blijkt een magnetisch doosje te zijn dat boven aan een trap hangt. Het uitzicht op de markt is super! Daarna kriskrassen we tussen de bedrijvigheid door naar de waterkant waar we cache nummer 2 oppikken met een pracht uitzicht in het zonnetje. Op weg naar de metro sneuvelt de derde cache.
We nemen de metro terug naar het hotel, en storten ons rond 13:00 op het bed. Zonder wekker, dus we worden pas om 16:00 weer wakker. Auw. Lekker rustig op vakantie...We krijgen wel wel een excuus brief van het kamermeisje dat ze het heel erg vind dat ze onze kamer niet heeft kunenn doen, maar dat dat op ons eigen verzoek was. En de schone handdoeken staan in een platsic zakje tegen de deur aan. Japanse service...
We pakken weer de metro en gaan richting Roppongi. Een wijk waar waarschijnlijk wel wat te beleven zal zijn. Dat blijkt dus gigantisch tegen te vallen. Ropongi zou een soort uitgaanswijk moeten zijn, maar blijkt een hoog- nieuwbouw gebied waar hier en daar een barretje zit. We lopen als een stel verdwaalde kippen in de rondte, maar kunnen echt aan geen enkele kant iets gezelligs ontdekken. We kiezen dan maar voor weer zo'n typisch Japanse noodle soep winkel. Voor 17 euro hebben we 2 soep, rijst en een stel pasteitjes. Die hier wél lekker zijn.
Op we naar de metro zien we een echte supermarkt liggen. Joepie. Shoppen. Mijn hemel. Wat is dat duur zeg! Van 50gram budget (!!) kattenvoer voor 2 euro tot aan 100 gram rundvlees voor 15 euro... Je schrikt je helemaal wezenloos. En we hebben nou niet echt het idee dat dit nou een luxe supermarkt was. Gewoon: de Albert Heijn. Een beetje duur, maar geen Plus prijzen.
We verplaatsen ons weer terug naar het hotel, gaan aan verslag schijven en loggen.
Dinsdag 31 januari 2012
geocachen en city hall
(I) We slapen uit en staan om 7.30 uur op, na een halve nacht wakker gelegen te hebben. Rustig ontbijten we in de kamer en twee uurtjes later staan we buiten. Het is zonnig en fris. We besluiten om vandaag met diverse metro's, treinen en trammetjes naar de andere kant van Tokio te gaan om daar naar een uitzichtpunt over de stad te gaan. We nemen de metro naar Ueno, dan de trein naar Nippori. Hier pakken we een bovengrondse metro zonder bestuurder. Deze rijdt op een vrije baan hoog boven de normale weg. We hebben een leuk uitzicht. Na een paar haltes stappen we over op een trammetje. De hele tram bestaat uit 1 kleine wagon. We moeten een stukje mee, maar hij gaat niet echt snel. Stopt erg vaak.
We kijken of we onderweg wat geocaches tegen komen, zodat we de rit een beetje kunnen onderbreken. En natuurlijk liggen ze er. We komen uit in het eerste park van Tokio (1879). Er staan veel kersenbloesembomen, helaas niet in bloei. In het park, een naast gelegen tempel en een tweede kleiner parkje vinden we in totaal 4 geocaches. We lunchen onderweg met take-out miso soep, een bak rijst en kip wat we bij een klein eettentje kopen.
Na deze gezellige onderbreking pakken we de tram weer verder, waarna we nog een trein pakken. Dan zijn we aangekomen bij Shinjuku. Hier is het gemeentehuis. In het gemeentehuis kan je gratis naar de 45ste etage. Er is een Noord en een Zuid toren. Beide hebben een observationdeck. Deze etage bestaat uit rondom grote ramen met verre uitzichten. Helaas is het toch wat heiig, ondanks de blauwe lucht. We kunnen in tweede instantie Mount Fuiji herkennen. Wel erg leuk om dat te zien. Verder zijn er nog wat souvernierwinkeltjes waar we een kijkje bij nemen. Niels koopt chopsticks in de vorm van de Shrinhansen (bullettrein).
Inmiddels is het 15.30 uur geworden en gaan we op zoek naar een leuke geocache die we nog willen doen. Dus gaan we weer naar de metro en de trein en komen, na op verschillende stations hele lange stukken te hebben gelopen, een half uur later op de plaats van bestemming. Een klein eilandje in een rivier. Hier in het parkje moet een geocache liggen. Onder de brug zitten een groepje jongens vers gevangen vis te bakken. In het parkje moeten we flink zoeken, maar vinden uiteindelijk het doosje. We lopen weer naar boven en gaan de brug verder over.
Op naar de volgende cache. Deze is langs een wandel/hardloop route. Er is een voetreflex- parkours uitgelegd. Op een bord worden alle reflexen van de voet in het Japans uitgelegd. Op de grond zijn allemaal steentjes op een speciale hoogte en volgorde neergelegd, dat als je erover heen loopt, je een “heerlijke” voetmassage krijgt. Ik doe mijn wandelschoenen uit om het te ervaren. Geef mij maar een massage uitgevoerd door een mens en niet door stenen. Ook hier wordt na lang zoeken de geocache gevonden.
Inmiddels is het al aan het schemeren. De laatste cache van vandaag brengt ons in een woonwijk met nauwe steegjes. In een van die steegjes is een Boeddhistisch altaar. Hier zou ook een cache moeten liggen, maar het is te donker om deze nog te doen. We geven hier op. We zijn wel blij dat we dit zeer verborgen altaar hebben ontdekt. Mooi om te zien dat zoiets gewoon midden in de bebouwing kan bestaan.
We gaan op zoek naar wat te eten. Na 2 dagen een grote bak noodle soep te hebben gegeten, willen we wat anders. We komen uit in een piepklein restaurantje, waar 2 tafeltjes zijn. Het keukentje is aan de straatkant. Er zit 1 mevrouw binnen en die heeft heerlijk ogende sate's voor haar liggen. De kok is druk bezig achter de bbq. De kaart is alleen in het Japans, maar de prijzen ogen aantrekkelijk. Gemiddeld 200 tot 400 yen. Dat is per portie/stokje. We gaan naar binnen en worden vriendelijk gegroet. Nee, ze hebben geen Engelstalige kaart. Dat wat die mevrouw heeft is gehakt met kruiden en kaas. Ze laten nog een paar bordjes met eten zien en we zeggen dat we het gehakt wel willen, eentje van de twee kipsate die ze lieten zien, de tomaatjes en een kom rijst. Het smaakt voortreffelijk, zelfs de kipsate, wat kippevel is, smaakt best lekker. We hebben nog wat trek en zien dan een stokje met kleine mozzarella balletjes en een stokje met tomaat en spek. Ziet er erg goed, dus die bestellen we er ook nog bij. Het wordt weer op de bbq gelegd en even later krijgen we de twee stokjes. De mozzarella blijken eitjes te zijn en smaken ook heel goed. Evenals het spek en de tomaat. Ondertussen hebben we gezellig contact met de ober, de gast en de eigenaar van de tent. Dan krijgen we een reclame poster als presentje aangeboden. Ojee, wat krijgen we nu. De poster is net van de muur afgehaald. Het plakband zit er nog op, maar wel leuk dat we wat krijgen van hem. We bieden onze nijntje knuffel als dank aan. Deze wordt meteen op de muur gespijkerd. Wat zijn ze er blij mee. We eten ons bordje en verlaten vrolijk het tentje.
We maken nog een wandeling, halen wat te eten voor morgenochtend bij de supermarkt en gaan dan terug naar het hotel. Hier loggen we de geocaches, maken we het verslag en gaan slapen. Morgen naar Disney.
Woensdag 1 februari 2012
Disney
(N)De wekker staat op 8 uur, maar we zijn ruim voor die tijd klaar wakker. Dus zijn we even voor de geplande tijd van 9 uur klaar voor vertrek. De metro naar de stadstrein die ons naar de voorstadtrein brengt en dan met een monorail naar de ingang van Disney Sea. Hoe dichter we bij Disney komen, hoe drukker het word in de treinen. En als we dan eenmaal bij de ingang van Disney Sea uitstappen zien we dat het voorplein stamp en stampvol mensen staat. Ik gok dat we tegen zo'n 5000 mensen aankijken. Allemaal in de rij. Na enig gezoek blijkt dat er rijen in twee versies zijn. Eén voor mensen die al een kaartje hebben, en eentje voor mensen die nog moeten kopen. Wij kiezen voor de tweede rij.
55 minuten later staan we voor het loket. 1 Minuut later zijn we 620 yen per persoon armer (EUR 62). Het is 11 uur als we naar binnen mogen. We lopen meteen naar de tower of terror om een fastpass op te halen, maar we zijn al te laat. Om 11:10, één uur en 10 minuten na opening van het park zijn de fastpassen op voor vandaag. Wat een klote uitvinding zeg!
We lopen dan maar terug naar de ingang om opnieuw ons te oriënteren en een pad te zoeken. Disney Sea is een puinhoop. Er is geen centraal punt, je moet via via naar het volgende gedeelte en het park is stamp en stampvol op deze woensdag. In Parijs zouden ze het park sluiten, hier draaien ze op halve kracht. Overal staan rijen. Rijen voor de toiletten, rijen voor het eten, rijen voor de attracties, rijen voor de figuren, rijen, rijen en nog eens rijen... De wachtrij voor tower of terror is ondertussen 160 minuten. Voor de achtbanen is de wachttijd 140 minuten per stuk (ze hebben er 2), er liggen 3 attracties uit door de wind, en er zijn 3 attracties buiten gebruik voor onderhoud. Kortom, we hebben een slechte dag gekozen.
We sluiten af en toe aan in wat kortere rijen en doen al wandelend een paar grappige attracties. 20000 Leages under the sea is grappig, we bekijken een stand-up-comedy show (turtle talk) in het Japans en eindigen na enige tijd achterin het park bij nog 2 shows. The magic lamp theater en het Mermaid lagoon theater verrassen ons met goeie shows, met een handheld voor de ondertiteling.
Verder worden we onderweg nog ontvoerd door Pinokkio en blijkt er nog een extra attractie uitgevallen. Het totaal komt zodoende, met de wind meegeteld op 7 uitvallen. Er vallen een hoop eigenaardigheden op. De cast members spreken geen van allen echt Engels. Het is meer “je redden met woordjes”. Verder is de theming buitengewoon. Beter dan in andere Disney parken. Dat komt waarschijnlijk ook doordat Sea as 10 jaar oud is en dus eigenlijk splinternieuw, maar toch. We bezoeken het onverwachte hoogtepunt van de dag; in de Hangar stage staat Mystic rhythms. Een weergaloze show, met zang, dans, water, wind, vuur en wind. Geen van beiden hadden dit verwacht.
We zwerven verder doorn het park, maar het wil niet echt vlotten met de wachtrijen. Die blijven rond de 140 minuten hangen.
We rekken het tot 18:25 als de slot show losbarst: Fantasmic. In het centrale meer gaat iets gebeuren, dus we zoeken een plekje aan de achterkant van het meer. Vanaf het fortress hebben we een megamooi uitzicht op een watervariant van de electric parade.
We lopen daarna achter de massa aan naar de uitgang. We nemen de benen wagen naar het treinstation. Er was ons beloofd dat dat 20 minuten zou duren, dat blijkt de helft te zijn. De geocache onderweg pikken we mee, en we zijn nog net op tijd om de trein naar tokyo afgeladen prop en mega vol te zien vertrekken. Zucht. Dit word staand rijzen. 3 Minuten later komt de stoptrein. Leeg. En dat blijft zo. Dus we hebben ruim plaats. Eén halte verder stappen we weer uit. Dit is Shin-Kiba. We moeten hier overstappen op de metro, maar besluiten eerst te kijken of er hier iets te eten te scoren valt
Onderaan het station ontdekken we een mini-restaurant. Buiten staat een automaat waar je je keuze maakt en betaal, daarna kun je binnen eten. We maken een keuze, gaan naar binnen en krijgen allebei een bak noodle soep. Dei van mij is pittig tegen het scherpe aan, die van Inge smaakt niet.
Om 21:45 zijn we weer in het hotel terug.
Donderdag 2 februari
Kamakura met Marian
(I) Om 7.15 uur gaat de wekker. Niels ligt al wakker, ik niet. Heb lekker geslapen. Vandaag gaan we naar Marian. Een Amerikaans – Japanse vrouw die we tijdens de geocache meeting zaterdag hebben leren kennen. Ze woont in Kamakura, ruim een uur verderop aan de kust. Ze heeft de ochtend voor ons vrij genomen van haar werk als vertaalster.
Om 10.10 uur komen we aan op het station en zien haar meteen al staan. We maken een wandeling van 2 uur door de stad waarbij we 5 geocaches oppikken onderweg. Marian vertelt ons iets over de geschiedenis van de stad Kamakura. Dit is vroeger een hoofdstad geweest. De ligging is heel mooi, aan de ene kant de zee en aan de andere kant de bergen. Gezellig kletsend, wandelend en zoekend naar caches vliegt de tijd. We gaan in de buurt van een mooie tempel met z'n drieën lunchen. Het restaurant is een traditioneel restaurant met een modern tintje. In plaats van op de vloer zitten, staan er gewoon tafeltjes, maar je zit wel afgeschermd van de doorgang door middel van een gordijntje.
De specialiteit is paling. Deze neem ik dan ook, op een bergje rijst, samen met een soepje en wat groenten. Het smaakt voortreffelijk. Marian neemt ook paling, maar dan door de rijst heen gemengd. Ook zij heeft er soep en wat groenten bij. Niels heeft een uitgebreider menu met sashimi en tempura en natuurlijk ook soep en groenten. Na de lunch nemen we alweer afscheid van elkaar. Marian moet weer aan het werk.
Wij gaan met z'n tweetjes verder. Er is nog voldoende te doen in deze stad. We bezoeken eerst het tempelcomplex dat door Marian wordt aanbevolen. Het is een mooi complex, met een nog mooiere ligging. Het is tegen een berg aan gebouwd en als we naar boven lopen hebben we schitterend uitzicht over de stad en over de zee. In deze tempel worden de doden geëerd. Vanwege plaatsgebrek zijn er zoveel jaar geleden grotten in de bergen gemaakt om hier de doden te begraven. Bij deze tempel bezoeken we zo'n grot.
Hierna lopen we door naar een volgende tempel. Dit is de tempel van de grote Boeddha. De Boeddha is inderdaad erg groot, 13.35 meter en hij is hol zodat je er naar binnen kan. Bij deze tempel vinden we ook een geocache, neergelegd door onze gids van vanmorgen. Het is een cache waarvoor je informatie op het internet moet opzoeken. Dat hebben we nou net net gedaan. Maar ons geoache instinct laat ons vandaag niet in de steek, en we vinden het doosje zonder de coördinaten, toch. We lopen hierna door naar het strand. Er zijn een hoop surfers in het koude water, wachtend op een mooie golf. Op het strand liggen grote schelpen huizen van de heremietkreeften. Zo groot hebben we ze nog nooit eerder in het “wild” gezien.
In de middag doen we ook nog 5 geocaches. Als we de laatste hebben gedaan wordt het donker en gaan we richting het station. We zijn moe en koud. In de trein besluiten we om niet Tokio in te gaan, maar rechtstreeks naar het hotel te gaan en daar een broodje te eten.
Bij de diverse kleine winkeltjes tussen het station en het hotel kopen we verschillende broodjes en yoghurt voor vanavond. De bedoeling is om lekker warm te worden op de kamer en een rustig avondje achter de computer en voor de tv te houden. Niels ligt te rillen van de kou op bed. Hij kan maar niet stoppen met klappertanden en shaken. Zijn temperatuur wordt gemeten en het blijkt dat ie een koortsstuip heeft. Het is toch iets te koud geweest vandaag? Flink wat pijnstillers erin en hopen dat het na een goede nachtrust een stukje beter gaat. Ik ga het verslag doen en de geocaches loggen. Moet ook gebeuren. Uiteindelijk houdt het rillen bij Niels wat op en valt hij in slaap. Hij heeft het lekker warm... Ik volg snel daarna.
Vrijdag 3 februari
De verloren dag
(i)We hebben geen wekker gezet en worden pas om 9.30 uur wakker. De koorts bij Niels is gezakt tot 38,1. We gaan rustig ontbijten en overleggen wat we kunnen gaan doen vandaag. 's Morgens blijven we nog even op de kamer. Rustig afzieken. We verlaten het hotel om 12.45 uur voor een rondje in de buurt van het hotel.
Eerst gaan we naar de geocache die we als eerste hier in Japan hebben geprobeert, maar niet konden vinden. We hadden de spoilerfoto nodig en die hebben we inmiddels gezien. Het moet nu een makkie zijn. Als het rustig is tenminste, wat het natuurlijk niet is. Bij de poort zoeken we het infobord op en voelen langs alle kanten. Er blijkt nog een redelijk grote doos in te zitten ook. Rustig loggen we het boekje en proberen het zo onopvallend mogelijk terug te leggen. We lopen langs de winkeltjes naar de grote tempel om te kijken of we wat van het bean-trowing festival kunnen meekrijgen. Dat is of voorbij of niet bij deze tempel. Gisteren hoorde we van Marian dat dat vandaag zou zijn en een aantal tempels in Kamakura waren met voorbereiden bezig. Hier zien we geen speciale dingen.
Op naar de volgende geocache dus. Deze is ook bij een tempel. Hier is helemaal niemand te bekennen. Wat een rust, maar de geocache wordt niet gevonden. We lopen door naar het keukendistrict. In de winkels hier kan je al het mogelijke servies kopen. maar niet alleen servies, ze hebben alles om je restaurant aan te kleden. Bij de eerste winkel ligt al een levensgrote sushi buiten. Leuk voor een fotomoment! Ook alle plastic gerechten die je bij de restaurants in de etalages ziet zijn hier te koop. Bij een goud standbeeld van een man met vissentrekjes vinden we een volgende cache. We komen weer op leuke plekjes door het geocachen. De volgende wandeling brengt ons weer naar een tempel waar een heerlijk geurende grote struik met kleine gele bloemen in bloei staat. Hierna doen we nog een geocache en dan lopen we terug naar het hotel. We krijgen het weer koud, even opwarmen en uitrusten.
Terug in het hotel blijkt dat de laptop er geen zin meer in heeft. Hij doet helemaal niets meer. Dat is balen, want nu hebben we geen internet meer op de kamer.
We gaan om 19.00 uur naar beneden en kunnen even 10 minuten op de computer in de lobby. Dan blijkt dat we beneden in de lobby wel wifi hebben voor onze telefoon. Maar het is erg koud en tochtig, dus niet echt fijn om daar te zitten. We gaan de wijk weer in om wat te gaan eten. We vinden een kleine sushibar waar de schoteltjes met sushi ronddraaien op een lopende band. Per schotel met 2 stukjes betaal je 126 yen. Het smaakt voortreffelijk en na 13 schoteltjes zitten we lekker vol. We wandelen weer terug naar het hotel en gaan beneden nog even op internet. Daarna lekker slapen.
Zaterdag 4 februari
Power caching
(I)We slapen weer eens uit tot 9.30 uur. Niels heeft geen koorts meer, dus we besluiten naar een gebied buiten Tokio te gaan wat door de andere geocachers wordt aangeraden als mooi gebied met goede geocaches. Om 10.42 uur hebben we de trein, maar er gaat iets mis met de overstap, waardoor we ergens ruim 20 minuten op een station vastzitten. Het OV in Japan werkt perfect. Als je het tenminste begrijpt. Er is een stuk of 6 types trein (snel-, stop-, supersnel-trein) maar het is niet altijd duidelijk welke trein nou van welk type is.
Om 12.00 uur zijn we in Chiba New Town. De eerste geocache bij het station is snel gevonden. Niels is groot genoeg om zonder de optionele hulpstukken de cache van een randje te plukken. Dan lopen we naar de verste geocache die we vandaag willen doen. Het is maar 1,5km verderop.
Terwijl we lekker wandelen komt er een Japanse meneer naar ons toe met een bruin papieren zakje in zijn hand. Hij laat de inhoud aan ons zien: "very sweet hot potato, very nice. You buy there." En wijst naar een klein hutje. Klinkt lekker, ik hou wel van zoete aardappelen en we besluiten om er eentje te proeven. In het hutje brandt een houtskool vuurtje waar de aardappelen op liggen te roosteren. We kiezen een mooi kleintje uit en betalen 120 yen. Een gloeiend hete aardappel rijker lopen we verder en komen we bij een bos van bamboe aan. De zoete aardappel wordt onderweg opgesmikkeld. Hij smaakt verrukkelijk. Wat een geluk dat die Japanse meneer vond dat we er hongerig uitzagen!
In het bos vinden we een pot met daarin een alien op sterk water. Dit moet area 51 zijn, de geocache waar we naar zoeken. En ja hoor, er ligt ook een logboekje bij. Wat een leuke originele cache. We lopen dieper het bamboe bos in en vinden op de volgende lokatie, die over Engelse gentlemen gaat, een grote theekop, met daaronder een theedoosje, een klein thee kopje met schotel en lepel. In de theedoos zit het logboekje. Voor de volgende cache mag Niels een boom in klimmen. Gelukkig is het een hele stevige boom. Wat een leuke en originele caches. Onze dag kan al niet meer stuk.
(N) De volgende cache is een doordenker. Er ligt een rol visdraad en een stel magneetjes naast een plastic pijp die in de grond staat. We binden het visdraad om de grootste magneet en laten de magneet afdalen. Klik. Als bik het touwtje weer omhoog haal zit er een garde aan vast. En nu? Nog maar eens de magneet vieren. Na nog 4 dingen uit de pijp gevist te hebben, hangt er ineens een geocache aan het magneetje. Ook al zo'n leuke! We hobbelen verder door een park. Her en der liggen geocaches, her en der pikken we er daar wat van op. Eentje wil maar niet lukken. We zoeken een half uur vergeefs tussen de blaadjes maar we vinden niks. We besluiten om onze spullen te pakken en verder te gaan als ik notabene naast de rugzak een wel heel erg groen plantje zie, met een rare onderkant. Verduveld. Een geocache onder een plastic plantje!
Als het bijna donker is vinden we nog een speciale variant op een geocache: een letterbox. Een cache met een stempel. Daar hebben we er nog niet veel van gevonden. Altijd leuk. Op weg naar het station zie ik nog 1 geocache op de kaart. Uit de omschrijving meen ik op te maken dat er geklommen moet worden, dus dat is toch leuk ondanks dat we allebei flink moe zijn. Eenmaal aangekomen blijkt er op een metertje of 3 hoog een veogelhuisje te hangen in een boom die op 2 meter hoogte zijn eerste stam heeft... Ik ben te moe om mezelf omhoog te tillen aan mijn armen. Dus beslissen we dat ik Inge ga optillen. Lang verhaal kort: we hebben de cache kunnen loggen, bloed ,zweet, tranen en een lachbui later...
Vlak voor het station zien we een gigantische sushibar met lopende banden. Het is er stikdruk als we in de rij aansluiten. Eerst moeten we een reservering maken. Op een Japanse computer. Gelukkig helpt een andere klant ons een handje. We ontdekken zelfs een meisje in het personeel dat bereid is om in het Engels ons nummer om te roepen. Joepie. Na een half uur zijn we aan de beurt en worden we naar een tafel gebracht. 105 yen per bordje sushi is een mooie prijs. We verorberen 15 bordjes en een bekertje pudding en gaan weer terug naar Tokyo.
Om half tien zijn we terug in het hotel. De administratie en de mail word op de computer beneden gedaan, en we storten ons op bed.
Zondag 5 februari
Toerist in Tokyo
(N) We staan om half tien buiten. Weer een strakblauwe lucht en net boven het vriespunt. We gaan vandaag alle toeristische restjes wegwerken. Het keizerlijk paleis, de Tokyo tower, de electronische wijk, kortom: toerist in Tokyo. En ohja, er staan ook nog wat geocaches op het lijstje.
We beginnen met het keizerlijk paleis. Voor de deur van de keizer kun je gratis fietsen lenen (op zondag) waar je dan een verplicht parcours mee af moet leggen. Zelfs stoppen en een stukje wandelen mag niet; je komt om te fietsen. We draaien het 3km rondje en wandelen dan de tuinen in. Leeg, geel, oud en (best) saai is de grote indruk. We zijn vrij snel weer weg. Op weg via een cache die we niet vinden terug naar Harajuku, waar we vorige week ook al waren.
Bij Harajuku is het vandaag stampdruk. We kijken eerst even op "de brug", maar die is leeg. Zelfs meneer free-hugs is er niet. Als we echter de beweging van de massa's mensen observeren, zien we dat iedereen precies de andere kant op gaat dan wij vorige week. We volgen en komen in een pietepeuterig klein straatje waar half Tokyo zich verzameld lijkt te hebben. En inderdaad, we zien hier een daar en af en toe een COSplay meisje (of jongen?) lopen. Poseren doen ze echter dan weer niet.
We gaan naar de Tokyo tower. Een foeilelijke rood/witte mastodant die neergezet lijkt te zijn als telecom toren en nergens anders voor. Bij daglicht een lelijk ding. Een paar honderd meter verderop ligt de cache Tokyo TB station. We hebben nog een paar trackables die persé hier willen blijven, dus die droppen we vlak na de schemer in de cache. En zo zien we de toren ook in het donker. Dat ziet er iets beter uit. Onze volgende en laatste toeriisten stop is Akihabara: electric town. Hier kan ik erg kort over zijn. Afschuwelijk duur en niets wat ik zie heeft zin. Er is Japans, Japans en heel soms verkopen ze Japans. De prijzen zijn belachelijk. Dit is echt een tegenvaller.
We besluiten naar Ueno te verkassen voor het eten. Weer valt de onnozelheid van de mensen ons op. We zien extreem veel borden, reclame en restaurantjes, maar geen Engels en ook meestal geen prijzen. We lopen een restaurant binnen waar ze volgens de plaatjes vlees spiezen verkopen. Niemand spreekt Engels. We proberen om wat informatie uit het personeel te peuteren, maar 2 meisjes lopen midden in onze pogingen gewoon weg. Nummer 3 begint vol goede moed weer in het Japans. We komer er achter dat 1 spiesje 210 yen kost. Best duur dus. Als er dan weer een heel Japans verhaal komt, stappen we op. Zo gaat het natuurlijk nooit werken. We zoeken verder. We zien veel restaurants, veel menus, maar geen Engels en al helemaal geen prijzen. Op een hoek onder de spoorbaan zien we plaatjes, Engelse teksten en prijzen. We spoeden ons naar binnen. 2 Oma's begroeten ons. Verder dan "hello" en "here menu" komen ze niet, maar dat hoeft ook niet. Er is thee, het menu bevat plaatjes en we weten van te voren wat het gaat kosten. Daarbij verstaat opa in de keuken zin vak en is het eten heerlijk. Inge eet tempura en ik kies voor gepanneerd varkensvlees op een kom rijst. Heerlijk. De oma's verdienen 1750 yen aan ons en wij nemen de metro terug naar het hotel.
Zondag 5 februari
Terug
(N)We slapen natuurlijk niet echt lekker, en staan ruim op tijd bij de metro. Tot op de seconde nauwkeurig rijdt onze express het metro station binnen. 4 Haltes later veranderd de metro in een trein, en rijdt als sneltrein door naar het vliegveld.
Ondanks dat we ergens tussen 2 stations enige tijd stilstaan, rijden we precies op tijd het station van Narita airport binnen. Wat die Jappanners uithalen met hun diesntregelingen grenst aan het ongelofelijke.
Al met al is Japan niet tegen gevallen, maar zeker niet meegevallen. De Japanners zijn vriendelijk genoeg, maar communiceren is vreselijk lastig. Iedereen leert Engels op school, maar ze schijnen het gewoon niet te durven spreken. En als je iets zoekt, is dat kriebelschrift nou niet echt bevorderlijk.
Misschien dat we in de toekomst nog eens naar Japan gaan, buiten de grote stad. Voorlopig is Japan voor ons een heel dure vakantie geweesten weten we vandaag (7 feb) nog steeds niet of het nou een super- of een prut-land is...