NOVW.NL / vakantie verslagen / foto album / Guestbook

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

Mid westen Verenigde staten, 1 t/m 27 september 2018

"en natuurlijk geocachen"

- Niels en Inge

Zaterdag 1 september 2018

Vandaag is de eerste dag van een vakantie. Voor de 20ste keer vliegen we samen naar de USA. Dit keer is Chicago en omgeving aan de beurt. Nieuw terrein voor ons.

We hebben de rechtstreekse trein naar Schiphol en komen daar in een grote mensenmassa aan die allemaal bij de KLM moeten inchecken. Zo'n drukte zijn we helemaal niet meer gewend. Misschien komt het wel omdat het vandaag zaterdag is, dat het veel drukker is. Op tijd komen we door alle controles heen, bij de douane is het leeg en daarna mogen we boarden. Omdat het een rustige vlucht is wordt de dame die naast ons aan het raam zit gevraagd of ze op een andere rij wilt zitten, zodat er overal 2 van de 3 stolen bezet zijn en iedereen iets ruimer zit. Niels blij, nu kan hij toch uit het raam kijken.

De vlucht verder verloopt zonder al te veel problemen. Geen krijsende of irritante kinderen aan boord scheelt heel veel. We hebben 3x het bordje riemen vast gehad vanwege wat turbulentie, waarvan de een iets heftiger was als de andere. We kijken wat film en tv, luisteren muziek en doen een klein dutje. Met ongeveer een half uur vertraging vanwege sterke tegenwind en omdat we om onweer heen moesten vliegen, komen we aan op Chicago O'hare Airport.

Bij de douane hier is het een chaos. Eerst moeten we bij een computer inchecken. Er staan een stuk of 80 terminals. Lijkt goed geregeld, maar als je dan je printje hebt, moet je allemaal weer in een volgende rij staan voor de "ouderwetse" douanebeamte. En deze rij duurt zo'n 5 kwartier. Bij de douanebeamte moeten we het printje van de computer en de paspoorten inleveren en krijgen we het gebruikelijke vragenuurtje. Niels moet opnieuw op de foto en z'n vingerafdrukken scannen, want hij had een kruis op z'n printje staan met de code BF, (zelf verzonnen Bad Fail). Ik daarintegen had de code PG (zelfverzonnen Perfect Girl) en kreeg na het vragenuurtje meteen mijn stempels. We zijn weer binnen, de vakantie mag doorgaan.

Dan op naar het busje van Alamo om ons naar de huurauto te brengen. Als we buiten komen rijdt er net een bus voorbij, maar het is onduidelijk waar die gaat stoppen. We lopen nog een keer naar binnen om het na te vragen maar daar komen we ook niet veel verder dan ergens "bij het middelste platform". Dus we blijven maar ergens staan en dan wordt duidelijk dat de bussen langzaam langskomen en gewoon moet zwaaien en stoppen dan ze gewoon ergens. Er komen veel bussen voorbij, maar Alamo laat zich 45 minuten lang niet meer zien. In een volle bus rijden we naar de verhuurlocatie. Hier wordt de rij gesplitst in zelf-incheck en balie inchecken voor mensen zoals ons met een prepaid voucher. De manager verzekerd ons dat 45 minuten wachten op de bus zeker niet normaal is en zal alle doen om ons tevreden te houden. Maar bij het inchecken is hij niet meer in de buurt en probeert de baliemedewerker ons een upgrade aan te smeren waarvoor we gewoon moeten betalen. Geen zin in, we hebben een grote auto, intermediate SUV, geboekt. We kunnen buiten uit verschillende modellen kiezen. Bij de een past Niels niet lekker, bij de ander ik niet. De keuze wordt een luxe Ford met alles erop en eraan, camera, satelietradio, open dak, leren bekleding en automatische 4x4 voor de off road stukjes.

Op weg naar het hotel komen we in een mall terecht voor een simkaart, zodat we internet hebben. We kopen voor $50 8 gig internet en unlimited talk & text in USA en abroad, maar helaas niet geldig voor Nederland, wel weer voor België en Duitsland. De $5 voor de simkaart hoeven we niet te betalen, omdat we zo aardig zijn. Of we wel $1 willen doneren aan de hartstichting. Natuurlijk doen we dat, we zijn zo goed geholpen. We krijgen een uitgebreide dank je wel en zelfs de manager komt even een handje geven en ons bedanken voor de donatie. Oja, we zijn weer in het echte Amerika, waar de klant koning en keizer is en waar iedereen lacht en vriendelijk is. Customer service op z'n best!

Het is ongeveer half 8 als we inchecken in het hotel. Ook hier worden we vriendelijk te woord gestaan. De kamer is ruim en met 2 bedden wat handig is om straks de koffers om te pakken. Eerst maar even eten. Er zit genoeg in de buurt en we komen uit bij een lokaal Mexicaans restaurantje. Ik ga voor de taco salade met kip wat er spannend uitziet in een behoorlijk grote taco, Niels kiest een gevarieerde schotel met van alles en nog wat. Het smaakt verrukkelijk. We hebben wel echt trek, maar krijgen het toch allebei niet helemaal op. Na het eten rijden we naar de Walmart. We weten niet helemaal meer wat we eigenlijk nodig hebben op een wegwerp koelbox en water na, dus daar blijft het vandaag dan ook bij.

Terug in de kamer pak ik de koffers uit en probeer deze op een handige manier weer in te pakken voor de reis. We drinken nog een kopje thee en om 22.00 uur gaat het licht voor Niels uit. Ik rommel nog een uurtje verder en ga dan naar bed waar ik na anderhalf uur slapen vervolgens wakker lig te liggen. Het begint om half 3 flink te onweren. Felle lichtflitsen en harde knallen vertellen me dat het dichtbij is. Vandaag was het zo'n 31 graden en behoorlijk benauwd. Onweer hoort echt bij dit weer. Ik schrijf nog de eerste dag van het verslag en ga dan om 5.00 uur toch maar weer proberen om nog paar uurtjes te slapen.

Super 8 Hotel, Mundelein, $60

31 mijl gereden

Zondag 2 september 2018

We staan rond 7.00 uur op. In de lobby is er een self-service ontbijt met bagels, wafels, muffins, fruit en nog het één en ander waar we beheerst ons aan te goed doen. We delen netjes samen één wafel en één bagel. Wat fruit yoghurt voor onderweg en koffie en thee. Met de auto rijden we in een klein uurtje naar het metrostation Howard. Hier kopen we voor $10 een dagkaart en rijden we naar het station Chicago.

Het eerste wat ons opvalt is de verscheidenheid aan architectuur. Van hypermodern glas en staal naar mooie sierlijke gotische bogen en tierelantijnen. We lopen naar de eerste twee geocaches wat een virtueel en een earthcache zijn bij een overdruk ventiel van een waterdruk pompstation. Het gebouw ziet eruit als een oud fort wat zwaar contrasteert met de strakke wolkenkrabbers eromheen. De opdrachten worden uitgevoerd zodat de caches gelogd kunnen worden. We pakken de bus naar het millenniumpark, maar besluiten net over de rivier uit te stappen. We vergapen ons aan de prachtige gebouwen. Ook hier ligt een geocache waar we een opdracht voor moeten uitvoeren.
Aan een gebouw van een bekend lokaal bedrijf moeten stenen van bekende gebouwen van over de hele wereld te zien zijn. De GPS doet erg raar, het lukt ons maar niet om het gebouw te vinden. Uiteindelijk komen we bij de Chicago Tribune Tower uit, het enige logische gebouw in de omgeving, ook al zit er een grote afwijking op de gps. Het blijkt juist te zijn. We kunnen er jammer genoeg niet goed bijkomen. Omdat het gerenoveerd wordt staan er grote hekken met doeken voor. Tussen de kieren door kunnen we een glimp opvangen van de stukken steen of ander materiaal van gebouwen over de hele wereld. We zien een stukje steen van het colosseum in Rome, van de Dom van Keulen, een studiehal van Harvard, de pyramide van Giza, maar ook een stuk staal van het WTC New York uit 2001. We verkennen nog even de "dubbelbrug" over de rivier en nemen een kijkje bij het ondergrondse leven van Chicago. Dan pakken we weer de bus een paar haltes en stappen uit bij het Millenniumpark. Vandaag blijkt er een gratis Jazz festival te zijn en het is er gezellig druk.
Het glimmende materiaal van de "bean" werkt als een magneet voor de honderden mensen die rumoerig selfies aan het maken zijn. Ook wij kunnen de verleiding niet weerstaan om onszelf in de glanzende boon te bewonderen en te fotograferen. Daarna zoeken we een mooi plekje om onze lunch te eten. We komen uit bij een plein waar een jazzband live muziek speelt. Onder het genot van een broodje en jazz rusten we wat uit en kijken we mensen. En wat een verschillende types lopen hier rond.
Onze volgende stop is verderop in het park bij 2 grote kolommen met led die volgens de geocache beschrijving zo'n 20 meter hoog zijn, waar levensgrote gezichten op worden geprojecteerd. Er stroomt zoveel water langs de torens dat het plein één groot waterballet is. Aangezien het 30 graden is, is het een aangename verkoeling en vol met spelende kinderen. De gezichten op de kolommen bewegen en voor beide torens vormen zich een kluitje enthousiaste kinderen. Als de lippen van elkaar gaan volgt er een grote straal water over de kinderen en is het plezier groot. Het zijn de momenten dat je stiekem weer 6 jaar wilt zijn en je gewoon ertussen wilt staan om je nat te laten spuiten.

We wandelen verder om bij het museum of art een tweestaps multi te doen. Helaas komen we met vier mogelijkheden niet op de juiste plaats uit. De checker blijft fout aangeven dus dat wordt een not-found. We willen de bus naar de volgende geocache nemen, maar de verbinding is er niet. Dus maken we er een wandeling van. Bij twee grote stalen kunstbloemen moet de cache liggen. Ik loop met de GPS op één van de bloemen af, waar een man wat zoekend bijstaat. Hij ziet de GPS en meteen begint hij een praatje. Het is een medecacher die me gelijk wat meer info geeft over wat we zoeken. Hij heeft het nog niet gevonden. Terwijl we samen verder kijken komt er nog een meisje bij ons staan die vertelt dat zij ook op zoek was naar de cache, maar niets kon vinden. Er ontstaat een gezellig groepje zoekers van 5 personen van 3 teams als de sleutelbox wordt gevonden. We schrijven allemaal onze namen erin. We ontdekken dat we ook nog eens allemaal dezelfde volgende cache hebben staan, dus gezamenlijk wandelen we verder. Het blijkt dat ze de multi die wij niet konden vinden ook tevergeefs hebben geprobeerd. We lopen nog een stukje samen op naar Lake Michigan, zoeken nog een cache en kletsen volop. Hierna scheiden onze wegen weer, de één gaat naar haar vrienden en de anderen gaan wat drinken. Wij lopen nog door het park verder naar de laatste paar geocaches van vandaag.
Daarna op naar de metro en naar Chinatown, etenstijd. De 2e zijstraat rechts vinden we een restaurant waar de voertaal Chinees is. De porties zijn zoals gebruikelijk weer achterlijk groot. Veel te groot voor ons beidjes, dus helaas blijft er flink wat voedsel staan.
We rijden terug met de bovengrondse metro naar de auto. Moe maar voldaan komen we om 21.30 uur weer aan bij het hotel. Nog even verder met het verslag en de foto's hernoemen, voor we om 23.00 uur gaan slapen

Super 8 hotel, Mundelein
60 mijl gereden en ongeveer 15km gelopen

Maandag 3 september 2018

Vannacht hebben we een stuk beter geslapen. Allebei maar 1x wakker geworden. Het heeft wel flink geregend en het drupt nog wat als we wakker worden. Bij het ontbijt delen we weer een bagel en een wafel. We checken om 9.45 uur uit.

In het stadje Crystal Lake zoeken we een aantal geocaches. Ze zijn allemaal makkelijk te bereiken zonder al te ver lopen. Vandaag hebben we een road trip dag, vooral lekker makkelijk en ontspannen kilometers afleggen en genieten van de omgeving. We lunchen met een broodje van Arby's en rijden vervolgens langs de vele maisvelden door naar Rockfort. Ook nu regent het af en toe.
We verbazen ons over de hoeveelheid water dat hier rondstroomt. Op de weg, de grasvelden, tussen de akkers, overal zie je kleine en grotere overstromingen. Ondanks dat er veel akkers zijn is er nog genoeg groen en bomen. Door het glooiende landschap lijkt het meer op Noord Frankrijk dan op de flevopolder. We vinden het hier erg mooi.
De echte rode Amerikaanse boerderijen maken het plaatje compleet. In Rockfort vinden we 3 erg leuke geocaches. De eerste was op een mooie manier aan een windchime bij een dierenarts en hondentrimsalon verstopt. De tweede was bij een dove-en blindeninstituut verstopt. Hier moesten we aan een touwtje trekken om de cache tevoorschijn te toveren. Het begint te regenen als we naar de derde geocache gaan. In de regen draaien en trekken we op een speciale manier de cache omhoog. Dan vinden we het voor nu wel goed. Het is nog steeds lekker 24 graden, maar de regent voelt niet fijn aan. We gaan op pad om wat kilometers af te leggen.

Als de regen ophoudt is het al snel weer 27 graden, maar zodra het echt warm wordt begint het te onweren. We doen niet veel meer verder onderweg. Om 17.30 uur zijn we bij het hotel voor vandaag. Het ligt vlak achter een fabriek en buiten ruikt het niet al te fris. Gelukkig hebben we er binnen geen last van. We gaan eten bij Village Inn, een echt Amerikaans ontbijtrestaurant met de hele dag en avond alleen "ontbijt" serveert. Bijna elk ontbijt is minimaal 1000 calorieën, maar o zo lekker. Na deze calorieënbom houden we een rustig avondje op de kamer met wat internet, schrijven en tv kijken.

Super 8 Hotel, Davenport
$58
218 mijl gereden in 6 uur en 35 minuten

Dinsdag 4 september 2018

Het zonnetje schijnt al volop als we wakker worden. We ontbijten en boeken een overnachting voor vanavond in het Richardson House in Dubuque, ongeveer 150 kilometer verderop. Niels is wat grieperig en dus mag ik vandaag de auto besturen. Ik moet zeggen, de Ford rijdt prima.

We beginnen onze reis vandaag in Davenport met een webcam-cache. Ergens in de stad staat een webcam die regelmatig een foto neemt en deze op de site laat zien. De bedoeling van deze cache is niet om een doosje te vinden, maar een goede locatie zodat je in beeld staat als de foto wordt genomen. Eerst vogelen we uit waar we het beste kunnen staan en daarna om de hoeveel tijd de foto wordt gemaakt. We pakken allebei een vlaggetje mee om wat duidelijker herkenbaar in beeld te zijn, want de camera staat op zo'n anderhalf blok breed gericht. We wachten 9 minuten, maar dan is het gelukt en staan we op de internetsite. Screenshot maken, bewaren en klaar.
Hierna zoeken we een cache aan de Mississippi en eentje bij het John Deere Paviljoen. Wat een apparaten staan daar zeg. We kijken onze ogen uit in dit promo / museum. De volgende cache ligt ook aan de Mississippi, maar verderop. Volgens de beschrijving hebben we 6 gallon water nodig. Bij de Dollar General kopen we een gallonfles water en nemen meteen wat brood en beleg mee voor de lunch. Dan rijden we door naar de Mississippi. Op de locatie aangekomen zien we een grote buis met helemaal onderin de cache. Door de buis te vullen met water komt de cache naar boven. Wel de gaatjes goed dichthouden, anders stroomt het water eruit voordat de cache boven is. Helaas blijkt de cache kapot te zijn.Hij hoort vast te zitten zodat je hem niet ondersteboven kan houden, maar hij is helemaal van de paal afgerukt. Jammer dat mensen die constructies gewoon slopen. We draaien de buis om, er springt een kikker uit en zonder water te halen schrijven we onze naam in het logboek.

Na deze caches en een wandelingetje lang de rivier verlaten de Davenport via een dubbeldeks trein/auto-brug over de rivier. We rijden langs de Mississippi naar Leclaire. Hier brengen we eerst een bezoek aan de antiekwinkel van de American Pickers van History Channel. De winkel is eigenlijk best klein. Er staat vooral veel troep in. In een tweede gebouw is de souvenirwinkel gevestigd. Deze is zowat groter dan de originele winkel. Hier vind je alleen nieuwe spullen. Allerlei gadgets, t-shirts en petjes. Buiten staat een oude auto. In de kofferbak ligt de geocache waar we voor komen. Terwijl we loggen komen er heel wat toeristen alleen om een foto te maken van zichzelf voor het gebouw of voor het busje. Grappig om dat te zien.

De volgende stop is weer aan het water bij het Buffelo Bill museum. Buffelo Bill heeft echt bestaan en is in deze omgeving geboren. In het museum ligt ook de Lone Star, een echt oud Mississippi schip. Door de ramen kunnen we een glimp opvangen van het oude houten "wrak". We vinden het in ieder geval niet echt de moeite om entree te betalen en het kleine museumpje te bezoeken. Buiten bekijken we vanaf de kade de Bouton Rouge, ook een oud Mississippi schip. Deze ligt nu vast in het water. Hij dient als steiger voor de nieuwe namaak schepen en vaart zelf niet meer. We zoeken een mooi schaduw picknickplekje op en lunchen aan het water. Schaduw is nodig, het is inmiddels 33 graden heet. Het uitzicht over de rivier is mooi. De rivier zelf is smerig bruin water met heel veel troep erin. Terwijl we eten vaart er een 10 etage hoog schip met rad voorbij en dat is dan wel een prachtig uitzicht.

Na de lunch gaan we weer een brug over. We rijden nog een klein stukje met de Mississippi in zicht voor we het wat meer heuvelachtige landschap ingaan. Maar eerst zien we op een paaltje tussen de weg en het water een hele mooie zwarte gier zitten. Zo duidelijk zichtbaar. We hebben wel wat roofvogels zien vliegen, maar daarvan kan je niet onderscheiden wat het nou eigenlijk zijn. En dan vlak daarna lijkt het wel of er een hond op de weg staat, nee: een wolf, nee; het is een coyote. Het stukje wilde natuur kunnen we ook afvinken. Na ongeveer 1,5 uur rijden door mooi gevarieerd en heuvelachtig landschap komen we aan bij Galena. Een erg leuk toeristisch stadje met een grote kerk op de berg en gezellige lokale winkeltjes. De meeste zijn wel "closed the day after Labour day". We parkeren de auto en maken een wandeling door het stadje, te beginnen bij de geocache bij de Blacksmith. Daarna door het centrum, langs de popcorn en nog meer van dat soort Amerikaanse winkeltjes. Voor de laatste moeten we een stuk naar boven. Het is te warm nog voor zoveel trappen, dus pakken we de auto en rijden om. Bij de kerk vinden we de cache verstopt in een daarvoor bedoelde kraan. Elke niet geocacher zou denken dat ie stuk was, want water komt er niet uit, maar hij is gewoon niet aangesloten.

We rijden nog voor de laatste keer vandaag de Mississippi over naar Dubuque. Ons B&B voor vannacht is gevestigd in een oud houten townhouse. Er blijkt op dit moment niemand aanwezig te zijn. Ook de telefoon wordt niet opgenomen. Op een post it staat onze naam, dus we worden verwacht. We besluiten maar om eerst even wat te eten en daarna terug te komen. We gaan wat eten bij Panera, een keten met sandwiches, soep en salades. Het is te warm voor een volle warme maaltijd. Nadat we de kaart en het concept hebben uitgevogeld bestellen we allebei een "pick 2", een kleine sandwich met een kleine salade, wat samen een volledige maaltijd is. Er blijkt nog een side bij te horen, maar dat hadden we in eerste instantie niet door. Niels krijgt er een appel bij, ik een kwart stokbroodje. We bellen nog een keer het telefoonnummer van de B&B en dit keer hebben we meer geluk. We checken in en bewonderen dit aparte en antieke huis en inrichting voor we gaan slapen.

Richardson House
Dubuque, Iowa
$67 inclusief ontbijt
133 mijl in 5 uur en 30 minuten gereden

Woensdag 5 September 2018

Het ontbijt bestaat uit wentelteefjes, quiche, bacon, meloen en appelcake. Even apart als de B&B zelf. Het is bewolkt vandaag en 10 graden koeler dan gisteren met weer regelmatig regen.

We spelen eerst toeristje in Davenport en gaan naar de grootste toeristische trekpleister van de stad. Een korte maar steile funicular spoorlijn. We toeren nog wat door het stadje, maar in de regen valt er weinig meer voor ons te doen. We rijden door, verlaten de Mississippi rivier voor even om deze na bijna 2 uur door de heuvels en het groen weer te begroeten. We lunchen onderweg in het City Park van Luxemburg. In Mcgregor vinden we een geocache vlakbij de circuswagen die er staat ter ere van de Ringling brothers. Niels kan het niet laten om toch even de wagen in te kruipen, tussen de tijgers, achter de tralies. Het levert een grappig filmpje op, maar verder geen schade. Houten tijgers bijten niet.

We gaan de brug over naar een leuke geocache waar we met een 9 volts batterij het doosje uit het welkomsbord van de stad Maquette tevoorschijn toveren. Weer terug de brug over voor een bezoekje aan het casino wat in een Mississippi boot gevestigd is. Drie etages hoog met slotmachines. De rewards club geeft geen interessante cadeautjes, dus we houden het nu alleen bij het bezichtigen van deze aparte locatie.

We blijven nu wel bij de Mississippi rivier terwijl we onze weg naar het hotel voor vanavond vervolgen. De rivier is op behoorlijk wat plaatsen flink uit z'n oever getreden. Voor ons een mooi gezicht, zelfs met de grauwe lucht van vandaag.

Tegen 18.00 uur komen we aan bij het hotel. We leggen de bagage in de kamer en bekijken waar we willen eten. Het wordt Buzzard Billy's in het centrum. Een gezellige tent met veel entourage. Omdat er veel Creoolse gerechten zijn, kies ik er eentje uit die niet pittig lijkt. De ober beaamt het en verteld dat de keuze van Niels wel pittig is. Daar houdt Niels van, dus geen probleem. Als voorgerecht delen we gefrituurde alligator, wat niet verkeerd smaakt. Als we aan het hoofdgerecht beginnen, blijkt mijn eten behoorlijk pittig te zijn. Het is eigenlijk te pittig voor mij. Het eten van Niels daarintegen is helemaal niet pittig. We geven het wel aan en de ober vindt het erg vervelend. Hij biedt aan om iets anders klaar te laten maken, maar dat vind ik niet handig. Tegen de tijd dat ik m'n eten dan krijg, is Niels al klaar. Ik red het wel (net aan). Als we de rekening krijgen heeft hij mijn gerecht niet gerekend. Heel netjes opgelost, daar krijgt ie een flinke fooi voor. We toeren nog even door de stad, op zoek naar een pinautomaat voor we in de kamer aan onze "administratie" beginnen. Mailtjes en berichtjes worden beantwoord voor we gaan slapen.

Americas Best Value Inn, $49,73 inclusief ontbijt en belastingen
Lacrosse, Wisconsin
167 mijl gereden in 6 uur en 15 minuten

Donderdag 6 september 2018



Voor het ontbijt ga ik een stukje hardlopen. Gisteren heeft Niels op de kaart een fiets/loop trail op minder dan een kilometer afstand gevonden, dus daar hobbel ik naartoe. Het is niet zo'n groot pad, maar precies genoeg voor mijn plannen. Ik begin rustig, doe wat versnellingen en steigerungen en kom uit op iets meer dan 5km. Een prima laatste training voor zondag. En nu douchen en ontbijten.

Iets later dan normaal checken we uit. We hebben vandaag niet zoveel kilometers te gaan. Als eerste gaan we nog wat geocaches in de buurt zoeken. Tegen de stad aan ligt het natuurgebied de Grandad Bluffs. Bluffs zijn bergen die nog voor de laatste ijstijd gevormd zijn en in de ijstijd niet overdekt zijn geweest met ijs terwijl alles eromheen wel gletsjers waren. Het uitzicht van bovenop de berg is prachti. We hebben mooi en helder weer, echt compleet anders dan gisteren. Je kan hiervandaan 3 Staten zien, Wisconsin, Minnesota en Iowa, de Mississippi en de Black River. Naast het officiële super onderhouden betonnen rolstoel toegankelijke pad is er een parkeerplaats terug ook nog een uitzichtpunt. Hier is het een stuk rustiger. Vanaf dit punt is een wat minder officiële klim klauter en afdaal trail. Dat is de wandeling die wij leuk en interessant vinden. Via de rotsen dalen we af tot we weer op een redelijk pad komen. Helaas is de hevige regenval van de afgelopen tijd de spelbreker. Het staat helemaal onder water en het is niet mogelijk om met redelijk droge voeten over te komen. Ik wil liever niet in natte schoenen en sokken wandelen en blaren riskeren, dus als we na een klein stukje langs het water door prut hebben gelopen en er geen zicht op verbetering is keren we om.

Onze volgende geocache ligt in het Hokah Park en gaat over de watervallen daar. Aangezien er overal veel water is lijkt dit ons wel interessant. De watervallen zullen vast heel mooi en vol zijn. Daar aangekomen blijkt het iets heftiger te zijn. De echte watervallen staan droog. Vorige week dinsdag is er een heftige storm geweest. Deze heeft vlak achter de watervallen is een landslide veroorzaakt en de hele boel is ingestort. Het water raast door het halve park, echt overal waar het niet hoort. We kunnen nog een beetje aan de hand van de contouren van de rotsen en de plekken waar de bankjes en het bruggetje staat ontdekken hoe het eruit zou moeten zien. Het is indrukwekkend hoe sterk de natuur is en wat een vernietiging aangericht kan worden. We worden er stil van.

         



De volgende stop is in Rochester. Het eerste doosje is zo natuurlijk gemaakt dat het heel makkelijk over het hoofd kan worden gezien. We hebben gelezen dat alleen de cammo er nog is en dat het doosje met log verdwenen is. Eigenlijk toevallig vinden we snel het doosje. Terwijl ik het naar achteren duw kan Niels het opvangen. En toen sprong er een muis uit... Ojee, in plaats van een geocache met logboek is het een geocache met een muizennestje geworden.

In hetzelfde stadje brengen we een bezoek aan het War Memorial. Een grote monument muur met namen en citaten, een aantal beelden, namen op de grond en de geschiedenis van de Amerikaanse vlag, die in 1777 toch best wel enge gelijkenissen vertoonde met de huidige Europese vlag.

We hebben nog een klein uurtje voordat het bij het motel. Het landschap verandert langzaam naar een wat vlakker poldergebied. Grote akkervelden met windmolens aan de horizon bepalen het uitzicht. De afgelopen dagen en vandaag hebben we al heel wat roofvogels in de lucht zien cirkelen. Ze zijn prachtig om te zien, groot en veel hebben zichtbaar "vingers" aan de vleugels. Voor ons lijken het allemaal dezelfde soort, maar dat zal wel niet. Vandaag hebben we een "Wow - momentje". Vlak voor de auto duikt zo'n grote roofvogel op een doodgereden dier op de weg. We kunnen duidelijk zien dat dit niet zomaar een roofvogel is. Uit de prachtig mooie witte kop en zwarte vleugels met witte punten blijkt dat dit het symbool van de Verenigde Staten, de Bold Eagle is. Voordat we onze camera kunnen pakken is ie al gevlogen.

We checken voor 1 nacht in bij een typisch Amerikaans Motel. Eten doen vanavond bij een Somalisch restaurant /winkel. Het smaakt erg goed. Niels heeft de geit special, ik een wrap met steak en friet. Na het eten gaan we nog wat shoppen voor we terug naar de kamer gaan.

Oakdale Motel
Owatonna Minnesota
$66,21
158 mijl gereden in 4 uur 46 minuten

Vrijdag 7 september 2018

We ontbijten vandaag op de kamer. Er is een klein ontbijt beschikbaar bij de receptie, maar geen ruimte. De bedoeling is om het te halen en mee te nemen naar de kamer, dus dat doen we dan ook braaf. Natuurlijk vallen er wel allerlei verpakte etenswaren uit onze handen in onze tas, maar tsja, nou ja, daar vinden we ook wel weer een oplossing voor.

We hebben vandaag weer een rustige geocache dag op weg naar Minneapolis. We stoppen als eerste bij het plaatselijke vliegveld van Owatonna. Hier staat een bijzonder kunstwerk van 3 thunderbirds jetplanes. Voor de geocache moeten we wat vragen beantwoorden over dit kunstwerk en z'n geschiedenis. Het is leuk om het verhaal achter de rol van de City of Owatonna, de Heritage halls museum en R. W. "Buzz" Kaplan te lezen.

We bezoeken de outdoor winkel Cabela's, een broertje van Bass Pro. Deze winkel is ook weer ontzettend gethemed. Overal hangen hertenkoppen aan de muur, er staan grote en kleine displays met opgezette dieren zoals leeuwen, beren, berggeiten en nog veel meer en er is een aquarium waar je tussen de plafond hoge bakken door loopt. We kijken onze ogen er uit. Na de lunch in het restaurant van deze winkel proberen we nog de sokken met levenslange garantie om te ruilen, maar de levenslange garantie geldt maar 90 dagen bij deze winkel. We hadden toen we de sokken kochten al onze twijfels, alleen werd er toen gezegd dat het echt levenslang was.

Door de volgende geocache komen we uit bij een enorme snuffel-winkel. Ze hebben er allerlei tierelantijnen voor huis en tuin. Veel met mooie (religieuze) spreuken. Country Goods blijkt een winkel van een pastor en z'n vrouw te zijn.In het begin gaf hij soms diensten in een kamertje achter de winkel, maar dat werd te klein en inmiddels is er een gebouw aangebouwd wat half winkel en half kerk is. Heel grappig. We gaan al geocachend verder. Als we ergens aan de kant van een weg geparkeerd staan komt er een sherrif langs. Deze vraagt bezorgd of we hulp nodig hebben. Als we antwoorden dat we net een geocache hebben gevonden, lacht hij en knikt hij goedkeurend.



De laatste geocaches van vandaag liggen in het Ritter Farm Park. Het is een mooi park met brede graspaden. Er zijn ruiterpaden en 's winters wordt hier gelanglaufd. We maken een mooie wandeling in de vorm van een hartje aan een touwtje en vinden 3 hele leuk gemaakte geocaches. De eerste bestaat uit een grote ton met golfballetjes. De golfballetjes vormen het logboek. De tweede is een ammobox die hoog in de boom hangt en de derde is een fotorolletje als piek op een kunst-kerstboom tussen de echte dennenbomen.

Na de wandeling rijden we naar de B&B voor die we voor de komende 3 nachten hebben gereserveerd. Het is een mooie ruime kamer in de "kelder" van het huis. Met eigen toilet, keukenhoek en zitgedeelte met open haard. We laden de spullen uit en gaan op zoek naar wat te eten. Er zitten vooral veel dure restaurants, maar na wat zoeken vinden we iets betaalbaarders. De Red cow is een hippe hamburgertent en blijkt behoorlijk druk te zijn. We moeten 49 minuten wachten totdat er een tafeltje vrij is. Ons telefoonnummer wordt genoteerd en we krijgen een SMS als de tafel vrij is. Als we dan uiteindelijk op het terras plaats kunnen nemen duurt het nog eens zo'n 20 minuten voordat de burgers klaar zijn en is het over 21.00 uur voor we gaan eten. Wel een teken dat het vers is.
De burgers die gebracht worden zijn niet heel groot, absoluut geen Amerikaanse porties. Als er wordt gevraagd of alles in orde is, zegt Niels dan ook dat hij wel hele kleine porties vind en dat ie hongerig de deur uit gaat. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en er wordt aangeboden om nog een burger te bakken voor hem. Dat vinden we nou ook weer overdreven en dan wordt het wel heel laat, dus bedankt voor het aanbod. We krijgen een tegoedbon voor $20 om nog een keer terug te komen. Geen idee of we daar gebruik van gaan maken. Bij de rekening blijkt ook nog eens dat Niels zijn hamburger niet in rekening is gebracht. Zo is het wel een hele goedkope avond geworden.

Linda's airbnb
Minneapolis Minnesota
$62,83
88 mijl gereden in 3 uur 39 minuten

Zaterdag 8 september 2018

We staan rustig op en doen een wasje in de wasmachine van de b&b, Daarna gaan we mijn startbewijs voor morgen ophalen, We rijden een rondje om de lakes om het parcours alvast een beetje te verkennen. De route ziet er mooi uit, hoewel er toch weer een paar klimmetjes inzitten. We stuiten op Woofstock, een klein hondenfestival.Grappig om even over te lopen en alle rariteiten voor honden en hondeneigenaren te aanschouwen.

We lunchen op de kamer, waarna we Minneapolis een beetje lui, per auto gaan verkennen.
We staan voor een verkeerslicht als er een auto van de University Police naast ons komt staan. Op de politieauto staat een sticker van de Amerikaanse vlag, maar deze ziet er raar uit. De sterren van de vlag staan rechtsboven. Als er één ding is waar je als Amerikaan geen grappen mee maakt, dan is dat wel met de Amerikaanse vlag. Dus nieuwsgierige Niels laat z'n raampje zakken en seint de agent om hetzelfde te doen. "eh, stupid toerist question, Waarom staat de vlag andersom. De agent vind het geen rare vraag en geeft graag uitleg. De wind komt van voor de auto. De vlag wappert daardoor naar achteren. De vlaggenmast staat altijd aan de kant van de sterren en dus wappert de vlag op deze manier de goede kant op.

Na een paar flinke omrijd touren komen we uiteindelijk ook bij een aantal murals (muurschilderingen) die ter ere van Prince geschilderd zijn. Ze zijn wat lastig te bereiken, maar voor zo'n groot artiest moet je wat over hebben.



We eindigen onze stadstour bij de Mall of America,één van de grootste malls met pretpark, we kijken onze ogen uit hoe alle attracties precies passend zijn gebouwd. Verder is het gewoon lekker shoppen. In diverse winkels met etenswaar kan je smaakjes proeven. Bij de Beef Yerkey waren heel veel smaken van zoet tot extreem pittig, Hier heel goed opgelet welke te proeven, maar bij de hotsauce winkel ging ik toch even de mist in. Ik wilde eigenlijk niet proeven, maar een chocolade hotsauce kon ik niet laten liggen. Eén druppel, en dan blijkt het zo'n beetje de meest pittige te zijn. Rond uur uur of vijf hebben we het wel gezien. We zoeken nog een paar geocaches in de buurt en gaan dan naar de IHOP voor een pre-race pancake-diner.

    



Linda's place
$ 62.83
61 mijl gereden in 3 uur 35

Zondag 9 september 2018

De wekker gaat om 6 uur en een uurtje later lopen we de kamer uit. Vandaag is mijn grote dag, ik ga de halve marathon van de City of Lakes lopen. We zitten vlakbij de start, 15 minuutjes lopen, maar pakken toch eerst de auto. Dat is makkelijker voor Niels om na de start naar het tussenpunt te komen en voor na afloop hoef ik niet nog een kwartier te lopen.

In het startvak zoek ik de twee pacers op met het bordje 2.30. Het wordt pittig voor me om die tijd te halen, maar ik ga het in ieder geval proberen. Het is druk in het startvak. Iedereen kakelt wat af, tot om 8.00 uur het volkslied live wordt gezongen. Het is meteen muisstil, tot en met de laatste toon. En dan gaan we van start. Het tempo ligt lekker, niet te snel en redelijk relax. Ik hou het goed bij. Af en toe loop ik voor de pacers uit en dan weer gelijk met ze op. We lopen op de weg langs de meren. Op het voet- en fietspad staan de supporters en dat zijn er nog best wat. Op sommige plekken meer dan op andere. Af en toe maak ik al rennend een fotootje van het uitzicht.

We lopen twee rondes om twee meren heen. We starten bij Lake Harriet en gaan dan door naar Lake Calhoen. Terwijl wij naar het tweede meer lopen komt de eerste loper ons al tegemoet. Hij heeft de helft er al op zitten. Ook het tweede meer heeft een mooi uitzicht. Er varen wat bootjes op, maar verder is het at rustiger. Het parcours is prima te doen. Er zijn wat kleine heuveltjes en af en toe wat gaten in de weg, maar alles is verhard met asfalt, en niet met klinkers zoal in Amsterdam. Dat voelt fijner aan voor m'n voeten.
De helft zit er bijna op als Niels me tussen de twee meren staat aan te moedigen. Alles verloopt soepel en lachend zwaai ik naar hem. Ik drink regelmatig water, neem een paar keer bij de waterpost blauwe Gaterade en neem elk half uur een energietablet of gummi in. En dan moet ik plassen en dat loopt niet fijn. Gelukkig staan er dixies langs de route, dus daar duik in. Een nadeel, de pacers wachten niet en de laatste 6 of 7km mag ik op eigen houtje doen. Ze worden zwaarder en het lijkt wel of de kleine hellinkjes nu hoge bergen zijn geworden. Als ik Niels weer zie heb ik het zwaar. Hij moedigt me enthousiast aan en ik ga door.
Nog een paar kilometer hou ik mezelf voor. Ik probeer het tempo aan te houden, maar het lukt me niet helemaal. Toch weet ik bij de finish die ook weer omhoog gaat een kleine versnelling eruit te persen zodat ik net m'n voorganger inhaal. Blij, heel blij ga ik over de finish.

    

Met een respectabele tijd van 2.34.37 heb ik er alles uitgehaald wat erin zat en ben ik heel erg trots. Na wat uitlopen haal ik m'n medaille op. Ik was er gewoon langsgelopen zonder hef te zien. Ik krijg wat drinken, een banaan, broodje, cookie en een herinneringsglas. Ik spoel de zoete smaak van alle energie drankjes en eten weg met het brood en water. Volgende keer echt ook wat smintjes meenemen voor onderweg. Bij het achterlaten van m'n mailadres krijg ik ook nog een een klein sporthanddoekje met spreuk en een massage. Dan is alle kracht op en gaan we terug naar de kamer om bij te komen.

Na een uurtje of drie gaan we op pad. We zoeken een Wherigo in het Battle Creek Par. Het wordt een wandelingetje van 2,5 km. Hierna doen we nog een paar korte caches met veel favoriete punten. We trekken een zwaard uit een steen en met 5 liter water drijft een andere bovenin een paal. Dan is het alweer etenstijd. We geven de Red Cow nog een kans, maar dit keer in St Paul. Niels begint dit keer met een soepje en die smaakt erg goed. Met de burgers, frietjes en coleslaw is het voldoende voor ons tweeën. Bij het afrekenen wordt de bon van $20 ingeleverd en zo hebben we voor $15 inclusief fooi gegeten. Na het eten rijden we nog een rondje voor St. Paul voor we naar de kamer terug gaan.

Linda's Place
Minneapolis, Minnesota
$62
48 mijl gereden in 1 uur 54 minuten

Maandag 10 september 2018

We checken uit en rijden langs de maïs en peulplanten velden. Het landschap is met minder heuvels, glooiend nu. We rijden door tot Olivia, de corn capital van de US. Hier halen we een lunch met kipstukjes en salade om te delen bij een supermarkt. We zoeken een parkje op om te op te eten.

Na de lunch blijkt er een geocache in het park te liggen. Natuurlijk zoeken en vinden we deze. Dan zien we een Wherigo die alle parkjes van Olivia bezoekt. Wij zijn dol op parkjes, dus dat is echt iets voor ons. We rijden van het ene parkje naar het andere en eindigen bij een wat groter park met een huisje met de geschiedenis en de cijfers over de maïs industrie hier.

Halverwege de middag verlaten we Olivia en rijden we weer een uurtje of 1,5 verder. Onderweg komen we langs één van de oudste rotsen die aan de oppervlakte liggen. We komen op de grens van Minnesota met South Dakota. Langs de grens liggen op korte afstanden geocaches. Het is een prachtig gebied met verlaten wegen en we rijden er rustig en al geocachend doorheen. Het laatste stukje naar het hotel rijden we dwars door de prairie. Na het inchecken vinden we een leuke lokale diner voor het avondeten. Daarna nog even shoppen en dan is het bedtijd

Super 8 hotel Watertown
Watertown, South Dakota
$67
227 mijl in 6 uur 27 minuten

Dinsdag 11 september 2018

Het is 9/11 en op TV bij het ontbijt worden de memorial speeches gehouden. Alweer 17 jaar geleden dat de vliegtuigen in het WTC vlogen. Als je het snel zegt, lijkt er bijna geen tijd verlopen sinds die tijd.

We starten vandaag met een geocache in een prachtige tuin in een woonwijk van Watertown. De bewoner is thuis en maakt een praatje. Grappig hoe makkelijk men hier je aanspreekt en een praatje aankoopt.
We komen daarna uit bij een winkelcentrum waar we gezellig wat gaan winkelen en lunchen. Als we de mall uitkomen waait er een behoorlijke harde wind. Waarschijnlijk krijgen we toch een heel klein staartje van de orkaan die in het zuiden van het land woedt.
We rijden naar net buiten de stad, naar het boerengebied voor een geocache trail. In de bermen van de boereweggetjes liggen bij bepaalde paaltjes geocaches. Ik rij de auto en Niels logt de geocaches die vaak een stukje van de steile berm in het hele hoge gras liggen. Zo vermaken we ons een uurtje of 2 en vinden we 60 geocaches.

Voor het eten gaan we nog zwemmen in het zwembad van het hotel. Het gewone zwembad is behoorlijk koud, dus al snel zitten we in de warme hottub. We eten sushi in een restaurant vlakbij het hotel en gaan niet te laat naar bed.


Super 8 hotel
Watertown, South Dakota
$67
74 mijl gereden in 4 uur en 20 minuten

Woensdag 12 september 2018

We checken na het ontbijt uit en gaan eerst naar het historische centrum van Watertown. We doen een aantal geocaches en een Wherigo die ons naar het oude postkantoor, de rechtbank, het huis van de eerste gouverneur en de oude treinstation brengt. Alle gebouwen zijn één voor één mooie, oude en indrukwekkende gebouwen. Bij het treinstation krijgen we een kleine rondleiding. Naar goed Amerikaans gebruik is iedereen een potentiële klant, en dient als zodanig behandld te worden. Het spoor ligt er niet meer en nadat het museum is gesloten, heeft een makelaarskantoor zich in het oude stationsgebouw gevestigd. Tot onze verbazing is van binnen zo goed als alles nog in de oude staat.

Het is 11 uur als we voorbij een kleine dierentuin rijden. Een dierentuin is altijd leuk en we hoeven vandaag niet heel ver te rijden, dus besluiten we om er te stoppen. Na $10 pp entree lopen we het mooi verzorgende Bramble Park Zoo binnen. Het is heel erg rustig met bezoekers, maar er is genoeg personeel hard aan het werk. Hokken worden schoongemaakt en dieren krijgen te eten. Naast gewone dierentuin is het ook een opvangcentrum voor gewonde roofvogels. Ze knappen ze weer op en indien mogelijk worden ze weer vrij gelaten.

Dit jaar alleen al zijn er 9 Bald Eagle's binnengebracht met loodvergifting opgelopen doordat ze geschoten prooi gegeten hebben. De beren hebben net eten gekregen, eentje zit aan de picknicktafel z'n brokken en groentes te eten. Voor de ander ligt alles bij het raam op de grond. We nemen ook een kijkje bij de panters. Er zijn er 3, waarvan 1 prachtige zwarte panter. We lopen verder door het park, genieten van al het moois hier. Er is ook aan de insecten en vlinders gedacht. Overal tussen de kooien zijn geurige en kleurige bloemenveldjes en insectenhotels.

Terwijl we de wolven aan het bewonderen zijn komen de verzorgers eraan. Ze gaan ze voeren en wij kunnen blijven kijken. Twee wolven aan de ene kant van het verblijf en twee aan de andere kant. Mooi gezicht hoe de dieren eerst enthousiast worden als de verzorgers eraan komen en daarna luisteren om het eten te krijgen. Na de wolven zijn de coyotes aan de beurt om te eten. Zelf gaan we lunchen bij de buffels en prairie dogs.

Het mooie van dit park is dat je echt dichtbij de dieren kan komen. Zelfs zo dichtbij dat je ze kan aaien of zoals we bij de apen deden, veertjes kan geven om mee te spelen. Als we alles hebben gezien hebben zijn we 3,5 uur verder.

We gaan de snelweg op en rijden naar West Fargo. Onderweg hebben we twee stops waarvan eentje bij een gigantische boom waar we door het geocachen komen. Er zijn een hoop werkzaamheden onderweg. Vooral in de stad zelf. Bij het hotel aangekomen ziet de buitenkant er behoorlijk vervallen uit. Dat beloofd wat, maar de receptie ziet er netjes opgeknapt uit. Als we door de gang lopen, ziet het er ook netjes uit en de kamer die we hebben gekregen blijkt een mooie, net gerenoveerde grote kamer met 2 grote bedden. We eten bij India Palace waar het eten heerlijk is, maar de airco zo koud staat dat we allebei een dik vest erbij halen uit de auto. En dat terwijl het buiten nog tegen de 30 graden is. 's Avonds op de kamer kijken we wat tv en zorgt Niels er weer voor dat de verslagen op de site komen.

Rodeway Inn
West Fargo, North Dakota
$52 inclusief ontbijt
168 mijl gereden in 3 uur en 45 minuten

Donderdag 13 september 2018

Gisteren hebben we gehoord dat hier verderop een "fair" is. We zijn in Texas ooit naar een State fair geweest en dat was echt gigantisch groot, zo ongeveer de huishoudbeurs, auto Rai en nog 3 beurzen samen. Deze is iets kleiner en vooral gericht op de landbouw. De entree is gratis en het terrein is makkelijk te vinden.
De grote landbouw voertuigen zijn indrukwekkend. We lopen het terrein rond en kijken in de schuren binnen waar de mensen hun bedrijven promoten. De meeste hebben wat promomateriaal bij zich en zo verzamelen we onder andere een petje, een rugzakje en sleutelhangers. Ook is er overal wel wat te snoepen. Wij scoren zakjes zonnebloempitjes, gedroogde cranberries, popcorn en een stel cookies.

Bij CMG, Chevrolet schrijven we ons in voor een testrit. Er staan 3 grote pickup trucks waar we uit kunnen kiezen. Niels kiest natuurlijk voor de grootste. Het parcours is zo aangelegd dat je techniek en kracht kan testen. Eerst een stukje rijden, dan inparkeren en via de camera het tennisballetje met een stokje achterop de auto raken. Daarna moet je een stukje plankgas door de prut en hard remmen. Dan op een schuine helling rijden waarbij er een verticale schuine ontstaat van 12% Dit gaf het dashboard aan en kan zelfs tot 30% voordat de auto omslaat. We rijden door diepen gaten waarbij een wiel helemaal los van de grond komt, over boomstammen en tegen een helling op met hill assist, maar tot Niels z'n teleurstelling gaan we niet door diepe natte modder. Als cadeau dat we de moeite hebben genomen een testrit te maken, krijgen we allebei een giftkaart van $10 voor Bass Pro en een rugzakje.

Na een uurtje of 3 hebben we wel alles gezien, eten we een snelle boterham en gaan we naar het openluchtmuseum naast de Fair.
Bonanzaville heeft woonhuizen en gebouwen staan uit de periode eind 1800 tot halverwege 1900. Voor ons niet heel oud, maar hier vinden ze het heel wat. Het is zeer boeiend om te ontdekken dat de meeste mensen in minuscule houten cabines woonden, en dat er, in die tijd helemaal, een enorm gat was tussen de rijken en de boeren. Sommige huisjes hebben 1 etage, de meesten hebben wel een bovenetage, meestal om te slapen. Het grootste woonhuis is de Houston-mansion. Een kasteel vergeleken met de buren.
We vermaken ons er de rest van de middag met het bekijken en gek doen op het bijna lege terrein van het museum. Niels predikt over de schepping van de koekjes en elke oude telefoon die we tegenkomen belt zichzelf en blijft maar rinkelen. Naast alle oude panden is er ook nog een hal met vliegtuigen, oude auto's, een politiemuseum en een telefonie museum met werkende telefooncentrale uit de jaren 70. Hier werd de werking met puls en toon telefonie uitgelegd en getest.

We gaan nog zo'n 1,5 uur geocachen voor we gaan eten bij een Ethiopisch restaurant. Het Oost-Afrikaans eten bevalt ons hier uitstekend. We shoppen nog tot sluitingstijd bij een grote outdoor/sportswinkel waar naast de opgezette dieren ook poppen van de presidenten van Amerika tentoongesteld staan. En tot onze stomme verbazing, midden in de winkel een reuzenrad staat. Een echte Amerikaanse winkel dus.

Rodeway Inn
West-Fargo, North Dakota
$52 inclusief ontbijt
34 mijl gereden in 2 uur

Vrijdag 14 september 2018

We beginnen de ochtend in Fargo. Geocachen in een woonwijk met mooie huizen en zelfs wat paleisachtige huizen. De caches zijn niet moeilijk verstopt, het is gewoon lekker wat puntjes scoren en kijken hoe de Amerikanen hier leven. Aan het eind van de ochtend gaan we op pad, de stad uit en een klein stukje verder. Bij het visitors center lunchen we. Na de lunch gaan we weer verder oostwaarts. Het landschap veranderd van uitgestrekte velden naar meer bomen en natuur met mooie watertjes en meren. Shell lake is zo'n prachtig water met uitzicht en heeft een geocache waar we stoppen. Langzaam veranderd de natuur van hoog zomer met de afgelopen dagen tussen de 25 en 32 graden naar herfst met gekleurde blaadjes aan de bomen en temperaturen van tussen de 17 en 23 graden.

Bij één van de mooie waters ligt een schildpad op een tak in het water. We zien weer veel roofvogels vliegen waarvan er bij eentje de witte kop duidelijk zichtbaar was.
We komen rond 18.00 uur aan in Blackduck, een rustig dorpje midden in de natuur. We gaan eten in het Hillcrest Supper Club, waarvan de naam een stuk chiquer klinkt dan dat het daadwerkelijk is. Plastic zeiltjes op wiebelige camping tafeltjes. Wel is het uitzicht over het meer prachtig. Als we aanrijden zien we een hertje grazen in veld achter het restaurant. Tijdens het eten genieten we van een mooie rode zonsondergang boven het meer.

Na het eten gaan we bij de Family Dollar nog even wat shoppen als tijdverdrijf. Dan blijkt dat er een middle school Football wedstrijd bezig is. We gaan kijken en pakken nog de laatste 7 minuten van het spel mee. Die 7 minuten speeltijd duurt minimaal 20 minuten in totaal. Blijkbaar hoort het zo, maar het spel wordt continue stilgelegd en dan begint de aftrap opnieuw van een ander punt. The Drakes (home) winnen met 32 tegen 28. In de tijd dat wij er stonden zijn er geen punten gescoord, voor zover wij hebben kunnen zien. We snapper er eerlijk gezegd ook weinig van. Er lopen enorm veel spelers in de rondte, er zijn minimaal 5 scheidsrechters en de coaches staan met rode hoofden langs de kant om time-outs te vragen.
's Avonds terwijl we al op de kamer zijn begint het behoorlijk te regenen.

Drake Motel
Blackduck, Minnesota
$69,79
193 mijl gereden in 5 uur en 52 minuten

Zaterdag 15 september 2018

We zijn redelijk vroeg op en ontbijten in de kamer. Ik start de dag met een uurtje hardlopen. Niels gaat in de tussentijd geocachen. De motel eigenaar verteld dat er een fietspad langs het dorp loopt. Het is niet heel erg lang, maar daar kan ik wel veilig hardlopen. Het pad begint zo'n beetje naast het motel. Het is makkelijk te vinden en start langs de autoweg. Na een kilometertje gaat het in een bocht het bos in om in een woonwijk met als laatste het footballstadium waar we gisteren waren. Aan het eind van die straat staat een bordje "end of bike path" en geeft m'n horloge 3 kilometer aan. Omdat er ook geen voetpad op dit stuk is en ik niet precies weet waar ik ben en hoe verder, besluit ik om gewoon hetzelfde stukje terug te gaan. Weer aan het begin terug, neem ik het voetpad langs de hoofdstraat door het dorp. Als ik de een na laatste straat van het dorp inkijk, zie ik het stadium. Ik had dus gewoon door kunnen lopen voor een compleet rondje. Ach, zo heb ik ook veel plezier gehad. Ik eindig met een rondje in het park naast het motel bij de levensgrote eend.

Ondertussen ga ik (Niels) "fijn een stukje wandelen". Ik begin met een geocache die op moeilijk terrein ligt, en inderdaad: vanaf de parkeerplek moet ik eerst door de bosjes hakken, een stijle heuvel afglijden en vervolgens een andere op. En dat dan op de terugweg weer een keer. Bijna 20 minuten later sta ik weer bij de auto. Vervolgens rijd ik een klein rondje door het dorp. Ik kom onder andere bij een spoorweg brug uit die half verbrand is, en zie daar een zwarte eend wegvliegen, en bij meerdere welcome borden. Totaal doe ik in een uurtje zes caches, waarvan één niet gevonden word.

We komen tegelijk weer terug bij het motel. Na het douchen gaan we verder met geocachen in dorp. Als we alleen nog maar smilies in het dorp hebben staan gaan we verder. In het dorp verderop lunchen we uitgebreid in lokaal restaurant wat deel uit maakt van een project om werkgelegenheid te creëren voor jongeren zodat de dorpen niet leegstromen. In het dorp wonen 200 mensen, en die hebben allemaal meegeholpen hier een restaurantje te vestigen.

Na de lichte lunch rijden we rustig door richting het noorden. We hebben nog een stop in Big Falls om even de benen te strekken. De weg is kaarsrecht, dwars door bebost gebied. Erg mooi, maar ook erg vermoeiend. Een geocache en een City Park aan de Big Fork River is dan een prima plek om weer wat energie op te doen.

    

We klauteren over de rotsen en genieten van de stroomversnellingen. Terwijl we aan het spelen zijn op de rotsen vliegt er een helikopter heen en weer met aan een touw eronder een lading van het een of ander. Als we weer rijden komen we langs het losgebied. We blijven even kijken hoe de helikopter aan komt vliegen en weer leeg terugvliegt. A ls Niels vervolgens ziet dat het apparaat precies 1 bomen rij verder lijkt te landen, crossen we ook die kant op. De helicopter staat op het lokale vliegveld uit een tankwagen kerosine te vullen. Nog meer foto's! Het is hierna nog maar een klein uurtje naar International Falls waar we nog voor 17.00 uur aankomen.

We checken in, laden de spullen uit, drinken nog een kopje thee en gaan dan op pad om het dorp te verkennen. Aan het eind ligt de grens met Canada. We blijven dit keer in de USA en steken niet over. We eten bij Sammy's pizza. Het is een restaurantketen uit deze regio met eigen originele deegrecept. Eh, laten we het daarbij houden. Niet onze smaak pizzabodem in ieder geval. Na het eten brengen we ook nog een bezoekje aan de Big K-mart voor we de hotelkamer weer opzoeken.

America's Best Value Inn & Suites
International Falls, Minnesota
$ 94
121 mijl gereden in 3 uur en 30 minuten

Zondag 16 september 2018

We starten de ochtend met een ontbijtje in de lobby van het hotel waar dit keer geen vriendelijke medewerkers zijn. Toen we gisteren gingen slapen begon het te onweren, en het is eigenlijk de hele nacht niet opgehouden met donderen, bliksemen en vooral regenen. Maar vanmorgen is de lucht weer blauw. Na het uitchecken gaan we geocachen in International Falls en Ranier. Het is na de vele regen van vannacht vooral in het begin banjeren door natte bossen. Het zonnetje schijnt en al snel wordt het warm. Rond het middaguur is het weer 27 graden. We gluren even naar Canada, want we zitten precies op de grens. Er loopt een rivier als grens en door het heldere weer nu kunnen we goed de overkant zien. Voor we de stad verlaten genieten we van een lekker ijsje van DQ. Dan pakken we de bijna kaarsrechte weg weer de stad uit.

Onderweg naar de volgende overnachting stoppen we een paar keer voor een geocache. Zo komen we uit bij een boat-launch. Het uitzicht is weer prachtig. Het waait erg, dus kleine schuimkoppen vormen zich op de golven. We vinden een geocache op de rotsen tussen de dennenbomen en gaan naar de geocache die als eerste in de staat Minnesota werd neergelegd.

         

Dat was in november 2000 en hij ligt er nog steeds. Er zit een heel verhaal aan vast. De geocache is neergelegd ter ere van Alvin, de opa van de cache legger. Deze woonde op dit land, nu in eigendom van de cache eigenaar. De telefoonmaatschappij had telefoonkabels gelegd achter het huis en onderhield de strook grond. Hierdoor is het een makkelijk begaanbaar pad en werd het ook door de herten gebruikt. Altijd als de mannen het pad kwamen onderhouden, schrokken de herten en vluchten ze langs het pad. Alvin zette dan z'n stoel op het eind van het pad, pakte z'n geweer en miste eigenlijk nooit. Zo had de familie voldoende vlees om de winter door te komen.

Bij het visitors center van Orr is een boardwalk. Wij houden van boardwalks, dus ondanks dat er geen geocache is stoppen we toch voor een wandelingetje. Het is niet overal even stevig, maar gelukkig zakken we er niet doorheen. Het is een mooi stukje bebost moeras. We horen en zien veel kleine vogeltjes en zien zelfs een valkje vliegen. Aan de kop van de boardwalk is een prachtig uitzicht over een meer met heel veel waterlelie(bladeren). Het is ondertussen best warm geworden en de temperatuur loopt alleen maar verder op.
De volgende caches liggen bij het entree bord van het dorp Cook (pop 574 (inwoners)) en bij een waterbron. Daarna zoeken we een multi bij een beek. Op de eerste plek moeten we coördinaten vinden voor een bord met 3 woorden waaruit we dan weer coördinaten moeten halen voor de eindcache. Op de eerste plek vinden we helemaal niets. Wel zien we verderop een bord met 3 woorden. We gebruiken dat bord voor de opdracht om de laatste coördinaten uit te rekenen en komen op een hele logische plaats uit. Dus daar een zoektocht begonnen. We zijn druk bezig met het niet vinden van de geocache als achter ons een luide plons in het water klinkt. Mijn eerste gedachte was dat we een grote steen hadden losgewrikt en die was gaan rollen, zo het beekje in. Niels dacht dat er misschien wel een hert het water insprong. Beide ideeën waren fout. We staan oog in oog met een grote licht gekleurde grijze wolf, die vanaf de overkant van de beek naar onze kant is gesprongen. Niels maakt zich nog groter dan hij al is, beweegt z'n armen en schreeuwt wat. Het helpt, de wolf stopt, kijkt nog even met zijn inktzwarte ogen naar Niels, draait zich om en rent terug naar waar hij vandaan kwam. Pff, net op tijd.

De cache vinden we, natuurlijk, niet. We rijden verder naar onze overnachtingsplaats voor vanavond. Via Airbnb hebben we gisteren een kamer geboekt. We zitten bij een echtpaar waarvan hij een gepensioneerde railroad medewerker is. We checken om 18.30 uur in. Hij vind het leuk om ons te helpen en vraagt ons van alles over onze vakantie. Voordat we gaan eten stoppen we een was in de wasmachine. Dat is wel een voordeel van een airbnb. We eten bij de adventure pub en restaurant. We zijn net op tijd binnen, want om 20.00 uur sluiten de deuren. Ik hou het vanavond bij een salade, Niels gaat voor de kip terayaki met ananas. Het smaakt goed, maar gezellig natafelen zit er niet in; we worden heel zachtjes toch een beetje de deur uitgewerkt. Terug in het huis praten we nog wat met Peter voor we gaan slapen.

My dad's home, airbnb
Virginia, Minnesota
$59
127 mijl gereden, 4 uur en 3 minuten

Maandag 17 september 2018

We hebben goed geslapen en besluiten om nog een nachtje bij de vriendelijke mensen van de airbnb te blijven. Tijdens ons ontbijt komt Peter terug van z'n werk. Ondanks dat hij gepensioneerd is, heeft hij toch nog een baan. Hij brengt en haalt "speciale kinderen" naar en van school. We kletsen nog wat en dan stappen wij op. Eerst een wandeling vanuit het huis om 3 geocaches te zoeken. Het is een leuk rondje, langs een oude spoorbaan en als laatste over een crossbaan. Het uitzicht is ook hier weer prachtig. Het rondje was zo'n 2,5km. Prima om de dag mee te beginnen. Het is trouwens wel een stuk kouder dan gisteren, maar langzaam warmt het op. In de ochtend wordt het niet warmer dan 14 graden.

We rijden na de wandeling een klein kwartiertje verderop naar een volgend geocache rondje. We komen uit in een prachtig bos. Als je twee tellen stil sta, komt het bos tot leven. Overal vliegen vogeltjes en zie je eekhoorns of insecten. De geocaches zijn erg leuk en creatief gemaakt. We wandelen eerst op een breed pad. Na de eerste geocache verlaten we het brede pad en komen we op een kleine trail terecht. Om bij de cache daarna te komen steken we een stukje moeras over. Dat gebeurt via de graspollen en boomstammen om niet te ver het water in te zakken. Het lijkt nu echt alsof we een met de natuur zijn. Het mos op de grond is zacht en sprookjesachtig. Helaas is er daarna eentje die we niet kunnen vinden, maar die heeft een hoge moeilijkheid. Er wordt eigenlijk verwacht dat je hem pas na een aantal keer kan vinden. Dus als we na een half uur zoeken opgeven vinden we dat we onze best hebben gedaan. De volgende geocache wordt wel weer gevonden.

We vinden dit gebied echt prachtig en hebben een heerlijke middag. Het weer werkt mee. Het is niet meer zo warm en met 16 graden is echt een extra jasje nodig. Perfect wandelweer in ieder geval. Als we het bos uitkomen liggen er nog 2 geocaches aan de weg. De eerste is een klein vogelhuisje en de tweede ligt zo'n 50 meter in het moeras. Dit moeras is iets meer water en iets minder pollen. Ik heb geen zin om natte voeten te halen en Niels z'n schoenen zijn beter waterdicht, dus aan hem de eer.

We hebben onze wandelingen voor vandaag erop zitten en gaan met de auto verder. In de buurt ligt een geocache met meer dan 300 favoriete punten. Dit moet iets bijzonders zijn aangezien men hier vaak niet verder dan 25 komt. We rijden naar het visitors center van Eveleth om daar de speciale LPC te vinden. LampPostCache, normaal zijn dat de meest vervelende en saaie geocaches. Onder de deksel van de lantaarnpaal is dan een doosje "gegooid". Hier lag niet zomaar een doosje, er was een compleet bos nagemaakt met een hertje, vijver met loon, vosje, konijntje en bomen. Echt schitterend gedaan en absoluut elke favoriete punt waard. Als laatste bezoeken we 's werelds grootste ijshocheystick met puck. Dan is het tijd voor het avondeten. We rijden terug naar Virginia en eten bij het Vietnamese restaurant. Ook hier is Vietnamees een goede keuze, het is heerlijk. Daarna terug naar het huis waar we nog een stroopwafel eten met Peter, die nieuwsgierig is naar onze dag en de gevonden geocaches van vandaag.

My dad's home
Virginia, Minnesota
$50
gereden uur minuten

Dinsdag 18 september 2018

We beginnen met een ontbijtje met cereal en toast in de keuken van Peter en Junemarie. Beide komen tijdens het ontbijt aanwippen, waardoor het al meteen een gezellige boel wordt. We checken om 10.30 uur uit en rijden naar de geocache bij de creek waar we van de week de wolf hebben gezien. Hier hebben we een ontmoeting met Jane, de cachelegger. Zij hint ons met warm en koud naar de cache. We blijken de juiste coördinaten te hebben, dus de rekensom bij het bord was goed. Maar de coördinaten liggen ergens in het beekje, dat lijkt niet echt te kloppen. Toch krijgen we warm te horen. Als ik bij het water buk wordt het hot. Oké, echt geen idee waar hier een geschikte plaats is voor een geocache. Totdat mijn oog op een lusje valt en dan is de optelsom snel gemaakt. Hij ligt in het water! Ja hoor, behoorlijk geniaal om in zo'n beekje een geocache met lood aan een touw in het water te verstoppen. We kletsen nog even na, krijgen wat tips, ruilen wat trackables en dan scheiden onze wegen weer.

De volgende stop, de Soedan mijn. Een ijzermijn was productief tussen 1882 en 1962. Toen is de mijn gesloten en later open gegaan voor publiek. We zijn te laat voor de 12.00 uur tour en te vroeg voor de 14.00 uur. We kopen alvast de kaartjes en gaan nog "even snel een multicache" doen voordat de tour begint. De multi blijkt iets lastiger te bereiken dan gedacht, waardoor we toch nog even een tandje bij moeten zetten. De eerste stage blijkt een grote emmer met een heleboel eendjes. Op een aantal staan getallen geschreven en daarmee kunnen we het eindpunt uitrekenen. Verderop ligt tussen de rotsen een mooie grote en gevulde ammobox. We hebben niet veel tijd om van de omgeving te genieten, we moeten aan de terugweg beginnen. Precies op tijd zijn we terug bij de mijn. Met een groepje van 15 man en 2 gidsen gaan we met de originele lift naar beneden.

Een van de gidsen is een Nederlander van origine en op z'n 7de (60+ jaar geleden) naar Amerika geëmigreerd. De andere gids verteld enthousiast het verhaal van deze mijn. De mijn is al vanaf het begin een unieke mijn; de erts die hier gewonnen werd is van extreem hoge kwaliteit. De mijnwerkers haalden geen gruis naar boven, maar ijzer. Dat rechtstreeks naar de hoogovens kopn. Zonder extra bewerkingen. De hele mijn is vrij uniek. Er zijn maar 4 mijnen in Amerika waar bijvoorbeeld de luchtkwaliteit zo goed is dat er geen speciale maatregelingen genomen hoeven te worden en dit is één van die vier. Geen blowers, geen luchtgaten, helemaal niets. De gangen die werden uitgegraven hoefden ook helemaal niet gestut te worden. Zelfs op 713 meter diepte is geen steunbalk te ontdekken.
We gaan het zien. Eerst stappen we in een dubbeldeks lift. 8 Mensen in het bovenste kooitje, 9 in het onderste. Met een bloedgang gaat het naar beneden. De lift is eigenlijk een soort funiculaire aan een touwtje. De hele constructie hangt 1% scheef op een railtje. Als we onder de grond zijn, gaan we met een treintje verder. We krijgen anderhalve mijl van de totaal 54 mijl gegraven tunnel te zien. Asl we bij het eindpunt aankomen lopen we een stukje een trap op, en als we in een grote ruimte staan wordt er nog meer uitleg gegeven. Het is zeer interessant en wordt duidelijk uitgelegd. Als we weer boven komen kletsen we nog wat met gids Karel, lopen wat over het terrein en kijken we in de machine hal hoe de liftkabel de lift van de tour avn 16:00 weer terug omhoog takelt.

We rijden in een kleine 2 uur naar Duluth en eten eerst een hamburger bij Five Guys voor we in hef motel inchecken. Voor een motel 6 is de kamer erg ruim. De rest is wel erg basics, zelfs een shsmpootje kan er niet vanaf.

Motel 6
Duluth, Minnesota
$73,29
169 mijl gereden in 4 uur en 15 minuten

Woensdag 19 september 2018

Het ontbijt is niet inbegrepen, dus eten we een boterhammetje op de kamer. We boeken nog een nacht erbij, want we hebben hier een hoop leuke dingen die we willen doen.

Om te beginnen gaan we naar een geocache die op zo'n 60 meter van het hotel ligt. Hij blijkt volgens de logjes erg moeilijk te vinden. In de hint staat iets over Lincoln, maar er gaat geen lampje bij ons branden. We vermoeden dat het een bierdopje of steentje met een piepklein doosje is, dat in het gras is geduwd. We zoeken wat af, maar kunnen niets vinden. We sturen een berichtje in de hoop een extra hint te krijgen en gaan er dan morgen eventueel mee verder.

Nu eerst naar het Lester Park. Er zijn 500 speciale tags over de hele wereld verspreid. Met zo'n tag krijg je een speciale coin op het komende geocoin-fest event in Seattle. Wij kunnen er niet naartoe, maar de tag ligt er al 3 maanden, dus we willen het wel proberen om die te vinden. Niet dat we er wat aan zullen hebben, het event is precies als wij weer naar huis vliegen en aan de andere kant van Amerika. Als we op de parkeerplaats komen blijkt aan de hand van de coördinaten en de foto's dat het gewoon best makkelijk moet te zijn om de tag te vinden. Het hangt er al 3 maanden, dus of de tag is al weg, of er is niemand die zoekt. Het brengt ons in ieder geval naar een prachtig stukje natuur. We lopen het pad langs de beek af en bij het nul-punt beginnen we met zoeken. Plaatjes worden vergeleken en dan zie ik al vrij snel het glimmende zilver van de hanger. Gewoon gevonden! Nu nog een manier bedenken om dat ding om te wisselen voor een coin... We gaan door met de geocaches die aan deze kant van het gebied liggen. De eerste geocache doet ons echt verbazen. We zien een voor ons nieuwe en slimme verstopmethode, aan het uiteinde van een tak in een boom. We vinden verder nog een geocache in een boom, en een mooie grote ammobox. Als we rond lunchtijd een cache niet kunnen vinden, gaan we eerst maar lunchen met uitzicht over het riviertje met wat stroomversnellingen. Daarna zoeken we weer verder, maar het lukt ons niet om die ene te vinden. We maken ons rondje verder af en komen in totaal op zo'n 6km boswandeling.

Dan stappen we in de auto en gaan we de harbour-side onveilig maken. Eerst stuiteren we tegen een volkomen onlogosch perkeer systeem aan. Op de parkeerterreinen die er zijn moet (!) je minimaal 3 uur parkeren voor $3. Aan de straatkant kun je maximaal 2 uur parkeren voor $1.50.
Als we eenmaal aan de straatkan geparkeerd staan, gaan we hier zoeken naar een paar geocaches en we wandelen over de promenade. Na New York en Parijs kunnen we ook het vrijheidsbeeld van Duluth van ons lijstje afvinken. Jaja, Duluth hoort bij de groten der aarde en heeft een eigen copy van het vrijheidsbeed. We bewonderen de aparte hijsbrug die hier gebouwd is en lopen er tot het midden op. Daarna rijden we naar het schiereiland om ook hier een paar geocaches te vinden en even over de stranden te lopen. Het is niet echt strandweer, maar even een kijkje nemen kan wel zonder al te veel weggeblazen te worden.
Eten doen we vanavond in downtown bij een Thais restaurant. Downtown is behoorlijk vervallen. Nadat we de auto geparkeerd hadden, verplaatsen we hem toch maar even naar een plek aan de straatkant. Dat ziet er iets veiliger uit. Na het eten gaan we nog even electronic kijken bij de Best Buy voor we naar het motel gaan.

Bij het motel blijkt dat we een hint hebben gekregen over de geocache die hier ligt. We zaten redelijk in de richting. De hint van Lincoln verwijst naar Abraham Lincoln die op de penny staat. Er ligt een piepklein doosje met daarop een penny gelijmd in het gras geduwd. Het is nog steeds wat zoeken, maar uiteindelijk lukt het en wordt met behulp van zaklampen en volhouden gevonden. We kunnen met een gerust hart gaan slapen.


Motel 6
Duluth, Minnesota
$68
26 mijl gereden in 2 uur en 33 minuten

Donderdag 20 september 2018

We ontbijten weer op de kamer. Lekker een boterham met hagelslag. Als we uitchecken ontmoeten we de John en Iceberrrg, twee geocachers die bij de busgarage naast het motel werken en verantwoordelijk zijn voor de pennycache van gisteren.

We brengen de ochtend door in het treinmuseum van Duluth. Eerst wandelen we door de geschiedenis van de streek. Het, intussen standaard verhaaltje over ijzererts, treinen en veel, heel veel mensen die uit alle hoeken van de wereld naar deze streken kwamen om hun geluk te beproeven.
Op de begane grond staan de treinen. Letterlijk tentoongesteld. Allemaal netjes op een rijtje, net iets te dicht bij elkaar maar wel prachtig opgepoetst. De meest opvallenden zijn de eerste stoomtrein van de staat (Crooks), en een elektrische lokomotief (Milwaukee Road class EF-1 #10200), een elektrisch apparaat van een kleine 35 meter lang en 4 meter hoog. Ter vergelijking zijn dat dus 2 gelede bussen achter elkaar en dan is er nog ruimte over om er tussen door te lopen. Verder staan de meeste wagons open zodat je er in kunt gluren, aan kunt komen en op kunt klimmen.
Ook buiten staan een stel wagens opgesteld, die we eens van dichtbij willen bekijken, maar die verkeren niet in een museum-waardige toestand en alles zit op slot.

Omdat het zo slecht weer is zijn we blij dat we niet voor de trein tocht die bij het museum geboekt kan worden hebben gekozen. Een scenic route met alleen grauw, mist en regen is zonde om te doen. Om 12.30 uur zijn we helemaal uitgekeken. We halen wat beleg en lunchen in de auto in een parkje net in Wisconsin. Het blijft de hele dag regenen, dus echt iets leuks onderweg doen komt er niet van. We stoppen nog twee keer om even de benen te strekken in een winkel. Om een uurtje of 17.00 zijn we bij het motel. De eigenaar is druk bezig, maar nadat we aangebeld hebben komt er iemand tevoorschijn. Hij probeert ons nog voor $5 een upgrade te geven, maar de goedkoopste kamer vinden we prima.

Tijdens het eten bij de Mexicaan begint het naast heel hard te regen ook nog eens te onweren. Ik heb trouwens een nieuw lievelingsgerecht, Taco-salade. Heerlijk. Na het eten gaan we nog wat shoppen bij de Walmart voor we op de kamer nog even een kopje thee drinken. Het is een koude avond.

Royal motel
Ironwood, Michigan
$65,49 inclusief ontbijt

Vrijdag 21 september 2018

Het beloofd een saaie, grijze en regenachtige dag te worden. Het regent en stormt nog steeds. Na een simpel ontbijt gaan we op pad. Voor een Wherigo moeten we vliegen vangen. Omdat het nog steeds regent besluiten we dit op de parkeerplaats van de Walmart te doen. Niels koopt er gelijk een regenpak, zodat we vandaag nog iets kunnen doen.

We doen nog wat kleine en niet te moeilijke geocaches in het dorp. Bij het visitor's center kunnen we even opwarmen na het vinden van de geocache. Zo ook bij het Depot, het oude treinstation waar nu een klein mijn-museum is. Bij een gigantisch Hiawata beeld lunchen we met een boterhammetje. Zo is het toch nog een interessante ochtend geworden.

We rijden de US2 langs het Ottawa National Forest. De omgeving is mooi, de weg is saai. Als we zien dat we wat meer binnendoorbweggetjes kunnen nemen doen we dat ook. En zo belanden we op de Old US2. De route gaat dwars door de natuur. Vanwege het slechte weer de afgelopen nacht zijn er tientallen bomen op de weg gevallen. Bij de meeste kunnen we er gelukkig omheen, bij eentje moeten we omkeren en een kleine omweg maken. Na een boomstam of 5 komen we de sheriff tegen die de bomen aan de kant aan het duwen is. We vertellen 'm met plezier waar nog veel meer werk voor 'm te vinden is. Onderweg zoeken we wat geocaches in de regen. Geen grote wandelingen vandaag, het blijft maar somber weer. We zoeken ze echt uit op vlak langs de weg en niet moeilijk. De meeste bomen zijn nog groen, maar het geel, rood en oranje van de herfst begint al een beetje te tonen. De omgeving wordt steeds mooiere en we zien ook steeds meer dieren. We zien volop herten rondlopen. Af en toe komen we een aantal kalkoenen tegen en we zien een prachtige Bald Eagle bovenin een kale boom zitten. Een paar keer worden we onaangenaam verrast door de geur van een stinkdier. Vanaf 17.00 uur is het eindelijk droog. We rijden door tot het donker is. Vanaf schemer struikelen we bijna over de herten. Ze lopen echt in elk veld. Als er een hert heel dicht bij de weg staat is ie snel door ons gespot. De vaart gaat eruit als we het hert naderen. Hij ziet ons en we verwachten dat hij wegrent, wat ie vervolgens ook doet. Alleen springt hij voor de auto, stopt weer om vervolgens voor ons uit te rennen. Dat ging maar net goed.

    


We zijn om 19.15 uur bij het motel, alleen hebben we blijkbaar net een tijdgrens overgestoken en zijn we een uur kwijt. We checken in, krijgen een andere kamer omdat het internet het niet doet in de eerste kamer en zoeken wat te eten. Veel restaurants zijn om 20.00 uur dicht gegaan. We vinden een Chinees restaurant wat nog open is waar we prima hebben gegeten.

Adoba motel
Gladstone, Michigan $79,38 inclusief ontbijt
217 mijl gereden in 6 uur en 52 minuten

Zaterdag 22 september 2018

Het ontbijt is vandaag weer inbegrepen. Dit keer zijn er onder andere wafels en wentelteefjes, cereals, yoghurt en vers fruit. We proberen om nog een nachtje extra in het motel te blijven, maar de prijs voor vandaag is zo'n $50 duurder dan afgelopen nacht. Dat is het niet waard, dus zoeken we naar een motel in de buurt die wel betaalbaar is. We vinden er eentje een dorp verderop.

Het is weer een prachtige dag, de zon schijnt weer heerlijk en de temperatuur ligt weer rond de 16 graden. We starten onze geocache /watervallen -dag in de buurt. Bij een begraafplaats moeten we wat vragen beantwoorden over de opa van de cache legger en daarmee kunnen we de plek waar de geocache ligt vinden. Helaas kunnen we de cache niet vinden, net zoals de laatste paar geocachers. De volgende geocache lukt ook niet
We rijden Gladstone uit en komen bij iets wat een klein park lijkt, maar eigenlijk een bos is, het Rock River Township Centennial Park. Er loopt een beekje doorheen en bij de waterversnelling/hele kleine waterval ligt een geocache. We spelen nog even bij het water voor we weer op pad gaan. De volgende stop is bij de geocache Wall of falls. Die naam beloofd wat. We rijden de parkeerplaats voorbij, want de geocache ligt wat verder. Vanaf een paadje komen we er. De cache wordt gevonden zonder de waterval te zien. Dus paadje volgen naar de parkeerplaats en van daar kunnen we de grote rotspartij met vallend water goed bezichtigen. Boven de waterval loopt een enorme buis van de waterkrachtcentrale. Niet het mooiste uitzicht, maar wel nuttig. Er loopt een paadje naar beneden en al snel staat Niels halverwege de trappen in het water. Na wat foto's lopen we stroomafwaarts door naar de volgende waterval. Ook hier een brede rotspartij waar het water afvalt. Omdat het vrij druk is lopen we eerst naar de punt waar een geocache zou moeten liggen. Het is een kleine landtong in de rivier. We zoeken maar kunnen niets vinden dus lopen we weer terug naar de waterval. We klimmen en klauteren wat en vinden een leuk plekje in de zon voor de lunch.

    

Hierna vervolgen we onze weg en lopen langs Ackerman Lake waar we 3 geocaches zoeken en vinden. De stop daarop is bij een monument in de vorm van een tipi met natuurlijk een geocache. Hierna is het weer tijd voor een waterval, Wacknerfalls met zijwaterval waar een steen een geul heeft gemaakt. Heel mooi om te zien wat water en natuur kunnen bereiken. Algerfalls ligt recht aan de kant van de weg. Hier moeten we wat vragen over erosie beantwoorden om de geocache te kunnen loggen. De grootste watervallen, Munishing-falls, zijn hierna aan de buurt. Er is een visitor's centrum en een mooi aangelegd wandelpad met 3 uitzichtpunten. De waterval is in horseshoe (hoefijzer) vorm en duidelijk de bekendste waterval hier. De 3 verschillende etages liepen vroeger door, achter de waterval langs. Helaas is dat gedeelte nu afgesloten omdat er regelmatig een steen naar beneden valt.
De laatste watervallen wandeling is die van de Memorial falls naar de Tannery falls. De eerste geocache ligt redelijk dichtbij het begin van het pad en vinden we in een boomstam die op de grond ligt. Een stukje verder staan we bovenaan de waterval of is het vallend water? Via een eigen gecreëerde route lopen we naar de andere waterval. We komen bovenaan uit, maar moeten beneden zijn. Dus op handen en voeten glijden we naar de juiste hoogte. Hier begint de zoekpartij. Het GPS signaal wordt hier enorm verstoort waardoor de locatie niet te bepalen is. Ons zoekgebied wordt steeds verder uitgebreid maar zonder succes. Nadat we nog wel de waterval hebben bewonderd lopen we via het wel officiële pad terug naar de Memorial waterval. Dit keer komen we beneden uit en zien de lange val van het water.

We rijden erug naar Escanaba. Om iets unieks te vinden voor het eten duiken we een kroeg in. Ik neem de waffel/chicken sandwich en Niels gaat voor een burger. En het smaakt voortreffelijk. Als de muziek te luid aangaat en het eten op is gaan we naar het motel.

Lincoln motel
$77,28
Escabana, Mitchigan
136 mijl gereden in 3 uur 40 minuten

Zondag 23 september 2018

We maken weer eens zelf ons ontbijt op de kamer. We zitten nog een beetje tussen de twee tijdzones in. Hier is het een uur later, maar we krijgen dat uur vandaag weer terug. Omdat we best een stuk moeten rijden hebben we dat uur ook echt wel nodig.

We starten eerst met een geocache in de buurt, dan wordt de reis over de US41 ingezet naar het zuiden. De omgeving is mooi, maar het is weer zo'n rechte weg die best saai is. Af en toe een stop voor een leuke geocache. Zo komen we onderweg de Yellow brick road van de Wizard of OC tegen. Met leuke puzzeltjes kunnen we de sloten openen.
Bij Cabela's, de outdoor gigant, stoppen we om te shoppen. We hebben op de fair van Chevrolet 2x $10 tegoed gekregen voor deze winkel dus dat maken we op aan sokken. Niet zomaar sokken, maar sokken met levenslange garantie, zoals Niels nu wel weet te bewijzen. Waar de vorige Cabella's met de meest overdreven smoezen aan kwam zetten om maar geen garantie te hoeven geven is het hier na een kleine woordenwisseling geregeld; de sokken met de gaten erin van 3 jaar geleden worden omgewisseld voor een nieuw paar.

Het is inmiddels prachtig weer, 21 graden en zonnig. Zonde om alleen maar in de auto te zitten, dus zoeken we een parkje op met meerdere geocaches. Het blijkt niet het beste parkje te zijn wat geocaches betreft. Van de 4 caches vinden we er maar eentje. Maar ach, we zijn we even lekker buiten.

We rijden door en checken rond 19.00 uur in in het hotel. Daarna door naar Cici's, ons favoriete pizza restaurant. Er is het een en ander gewijzigd en het is er niet beter op geworden. Misschien zijn we gewoon teveel verwend tegenwoordig en waren we voorheen minder gesteld op luxe, maar het stukje service wat weg is maakt dat het nu echt niet meer tot onze favorieten behoort. Waar vroeger het aanbod van pizzas op het buffet steeds veranderde, staan er nu 6 standaard pizza's op het buffet die steeds opnieuw aangevuld worden. Je kunt nog wel een "special" bestellen, maar dat is geen pizza, dat is "rand met pizza in het midden". Ook is het klaarblijkelijk de bedoeling dat je als klant zelf je spullen oprumt en loopt er geen schoonmaker meer dor de winkel. Aangezien het pizzabuffet 6 dollar kost, trekt dat nou niet bepaald de mensen aan die zelf hun zooi opruimen. Het restaurant is een puinhoop.

Days Inn
Milwaukee, Wisconsin
$32 voor 2 nachten inclusief ontbijt en 2 spaarnachhten van hotels.com ingewisseld
275 mijl gereden in 6 uur en 53 minuten

Maandag 24 september 2018

We hebben een luidruchtig hotel. De enige keer dat we meteen 2 nachten hebben geboekt hebben we er toch wat spijt van. Nadat we gisteren een uitnodiging van geocachers Max on the river kregen, baalden we al dat we 2 nachten geboekt hadden en nu dit ook nog eens een minder goed hotel is balen we helemaal. Ook het ontbijt valt wat tegen. Maar dat mag de pret niet drukken. Nog een paar dagen vakantie en een vol schema.

Vandaag gaan we op zoek naar geocaches met veel favorietenpunten in en rondom Milwaukee. De eerste ligt zo'n 300 meter van de parkeerplaats. Omdat we voornamelijk stad(parken) hebben gepland stappen we op onze gympen de prut in. Snel terug de auto in om de schoenen te verwisselen. We soppen door de drek naar de plek van de geocache om bij een aantal buizen die half gesloopt (lijken) aan te komen. We lokaliseren het buisje waar het logboekje inzit in één van de grotere buizen. We snappen dat het logboekje via een soort van zuig/pomp systeem te pakken is, maar we missen iets hier. We worden aangevallen door een leger muggen en als we de logjes lezen is de laatste poging in 2017 geweest en die geeft ook aan dat het niet klopt. We laten de boel de boel en soppen weer terug naar de auto. Geen goede start voor vandaag helaas.

De volgende stops maken weer heel veel goed. We komen eerst bij een vogelhuisje met twee sloten. Als we het eerste slot open hebben valt er een etch-a-sketch uit. Zo'n tekens scherm waarbij je door aan de knoppen te draaien lijntjes op het scherm krijgt. Oké, nu snappen we stap 2. Er is namelijk een ingewikkeld schema met links, rechts, clockwise en counterclockwise uitgeschreven. We moeten even zoeken naar het juiste startpunt, maar als we dat gevonden hebben kunnen we aan de slag. Ik lees voor, Niels draait aan de knoppen en met goed teamwork verschijnen er 3 getallen op het scherm waarmee we het tweede slotje kunnen openmaken en het doosje met logboek tevoorschijn toveren.

Dan op naar Dr. Doolittle en zijn versie van de Tardis uit Dr. Who. Thuis hebben we hier al een filmpje over gezien en deze staat als must do op onze lijst. We zien de Tardis al vanaf de weg staan. Het is echt levensgroot. We stuiten op het probleem dat er een slot op zit. Hoe moeten we die open krijgen. De hint geeft alleen maar geduld aan, dus rustig zoeken we verder. We voelen alles af, maar vinden niets. Er zit een bordje van St. John's ambulance op, dus daar zoek ik wat telefoonnummers van om combinaties uit te proberen, maar niets werkt.

Wat zien we over het hoofd? Dan komt Dr. Doolittle himself naar buiten gelopen. De Tardis staat op het terrein bij zijn dierenkliniek en hij zag ons zoeken. Hij heeft sinds een week een slotje erop zitten. De code staat in de hint. Maarja, wij hebben offline data bij ons die sinds de vakantie niet is geüpdatet. Vandaar dat we geen idee hadden hoe we het open moesten krijgen. Dan kan het spel om de grote deur open te krijgen beginnen. Simon says met vier gekleurde knoppen met lampje en toon. Dus wit gaat aan, ik tik op de witte knop. Daarna wit en rood, ik herhaal het, dan wit, rood en groen. Na 3x uit het hoofd gedaan te hebben en na iets van 5 combinaties lukt het niet meer om de juiste volgorde aan te houden. En elke keer dat we opnieuw beginnen komt er een andere volgorde. We besluiten tot een andere aanpak. Niels schrijft de kleuren op, leest het en ik tik ze aan. En dat gaat goed. We blijken 12 opeenvolgende kleuren moeten onthouden. Als we alles goed hebben gaat de deur open en klinkt het dematerialiseringsgeluid, gevolgd door de tune van Dr. Who. We bewonderen de binnenkant van de Tardis en bedanken Dr. Doolittle voor het plaatsen van deze en de andere caches. Voor we naar de volgende cache gaan halen we een broodje, want het is alweer lunchtijd.

In de middag vinden we een vliegtuigje in een boom bij een rivier en klimmen we in bomen. De eerste cache die in een klimboom ligt, ligt bij een sportcomplex. Het is een prachtige grote dennenboom met mooie takken die goed stevig zijn om op te staan en waar er goede houvast is. Niels is, nadat hij eerst z'n pen was vergeten, snel boven bij de cache op zo'n 10 meter hoog. Later in de middag komen we weer bij een klimboom. Nu mag ik klimmen. Het is een treurwilg aan het water. De omschrijving zegt dat je bij de waterkant omhoog moet. Jippie, heb ik weer. Mijn beurt om te klimmen en het is een boom zonder goede houvast takken, met alleen knoesten en boven water. Ik probeer het, maar kom nog niet eens half zo hoog als nodig is. Niels komt ook niet verder, dus we laten het voor wat het is. De derde klimboom is eigenlijk niet echt een klimboom. Het zijn maar 2 stappen omhoog en dan kan ik een stok met daaraan de cache uit de holle boom halen. De stok is vanaf de grond door een gat te zien, maar moet er echt vanuit de bovenkant uitgehaald worden.
We gaan door en komen bij de Pooh serie. We doen niet de hele serie, dat is teveel, maar pikken er een paar uit die op de route liggen en hoog in de favoriete punten zitten. Bij een bibliotheek staat een mooi gemaakt houten boek. Het slot is een letterslot. Aan de hint hebben we helemaal niets, want die is erg verwarrend. Uiteindelijk krijgen we het slot open met het woord BOOK. Zonder hint zouden we dat veel sneller hebben geprobeerd. We rijden naar de Tamarack swamp. Het woord zegt het al, een swamp dus lekker sompig. We hebben er 2 geocaches liggen, beide zo'n 2 a 300 meter lopen. We vinden hoog in een boom een bijenkorf en een ballon aan een touwtje met Pooh erop. In een park verder vinden we rabbit's house, een dubbele boomstronk uitgehold met schroef waarmee je de bovenkant opzij draait. Mooi gedaan. In een holle liggende boom vinden we de staart van Tiger met daarin de cache. Als laatste gaan we nog naar een park waar een hoop geocaches liggen. We willen alleen de geocache met veel favorieten hebben, want het wordt al richting avond. We parkeren de auto en lopen langs de rivier naar de cache. Er zijn een hoop mensen aan het vissen. We kunnen niet ongemerkt loggen. Er stapt iemand op ons af en hij zegt dat veel mensen er zoeken en dat laatst had hij gevraagd wat er nou gezocht werd en dat bleek dinosaurussporen te zijn. Of wij dat ook zochten. We waren erg verbaasd over de fantasie van de vorige geocacher.
We rijden na het vinden van de cache naar een ander deel van het park en zoeken daar nog 2 geocaches. De eerste vinden we snel na de hint: bij de derde lamp in de tunnel. Voor de tweede blijken we speciale skills nodig te hebben. Het is een lockpickers cache. Met twee metalen pinnen moet je het slot open krijgen. Schijnt erg moeilijk te zijn, maar eigenlijk had ik 'm zo open. Bij goed doorlezen van de cache pagina blijkt dat het slot speciaal geprepareerd is om niet al te moeilijk te openen te zijn.

Rond 18.00 uur zijn we klaar met caches. Het begint te regenen. Omdat we nog niet naar een factory outlet waren geweest rijden we er nu naartoe. Het is een zo'n 40 minuten rijden We kunnen nog 2 uurtjes shoppen. Allebei willen we een nieuwe spijkerbroek, maar helaas slagen we niet. Als de winkels dicht zijn gaan we een subbroodje eten en rijden we terug naar het hotel.

Days Inn
Milwaukee, Wisconsin
$32 en 2 rewards ingeleverd voor 2 nachten inclusief ontbijt
192 mijl in 5 uur en 50 minuten

Dinsdag 25 september 2018

We staan erg vroeg op, want na het contact met Max B zijn de plannen omgegooid. We rijden "even" naar Niles, Michigan om hun te ontmoeten. Het is zo'n 3 uur rijden en we verliezen een uur doordat we een tijdgrens over steken. Het is altijd leuk om medegeocachers te ontmoeten. Nu hebben we de kans, dus de laatste 2 dagen van de vakantie worden nog even druk. We stoppen 1x onderweg bij het visitors center van Indiana om even de benen te strekken en natuurlijk de geocache te loggen die er ligt. Weer een staat die we kunnen afvinken.
Voor we bij Maxime en Warren aankomen lunchen we nog even in het zonnetje met een broodje. Max B heeft een mooi huis aan de rivier. Als we aanrijden valt de grote paal met richtingaanwijzers meteen op. De Big Orange geocache staat in de tuin erachter. Het is een grote oranje ton die aan is komen drijven. Zo heeft de ton een tweede leven gekregen. Als we loggen komen Maxime en Warren ons begroeten. Ze hebben aangeboden om met ons te gaan geocachen en we mogen de laatste 2 nachten bij hun overnachten. Omdat het toch nog 2,5 uur terugrijden is naar Chicago blijven we 1 nacht slapen.

We frissen ons op en gaan op een geocache tour. Ze hebben zo'n 200 geocaches uit liggen, waaronder een heel stel challenges. Warren heeft precies bekeken aan welke challenges we voldoen. Aan de hand daarvan is een route gemaakt. Aan de manier waarop ze alles georganiseerd hebben, hebben we snel door dat we niet de eerste geocachers zijn die ze ontvangen en rondleiden. Zo ontzettend leuk. Warren rijdt ons rond en Maxime verteld naar welke cache hij moet rijden. Ze heeft een heel draaiboek voor zich. De caches zijn allemaal erg makkelijk te vinden en het wordt ons nog makkelijker gemaakt doordat Warren precies aangeeft waar we moeten kijken. In een middagje hebben we zo'n beetje alle challenge caches waar we aan voldoen kunnen loggen.

Na het geocachen gaan we uit eten bij het lokale Griekse restaurant. De menukaart bestaat vooral uit Amerikaanse gerechten, maar de familie die het restaurant runt is Grieks en er staan 2 Griekse specialiteiten op het menu. Warren kan goed vertellen. We hebben een hele gezellige avond vol met verhalen en anekdotes van wat we allemaal met het geocachen en reizen mee hebben gemaakt. Het is dan ook erg laat als we uiteindelijk naar bed gaan.

Max B on the river
Maxime en Warren Brown
Niles, Michigan
193 mijl gereden in 4 uur en 10 minuten

Woensdag 26 september

We hebben prima geslapen bij onze nieuwe vrienden. We ontbijten met cereal en vers fruit. Warren is al naar z'n werk. Samen met Maxime lost Niels even snel 36 vragen over Starwars op. Hierdoor hebben we de coördinaten van 36 geocaches aan de Van Buren Trail. Het is een mooi pad, midden in de natuur gemaakt waar vroeger een spoorlijn liep. De rails is eruit gehaald en de ondergrond is mooi groen van het gras. Maxime heeft het pad al een aantal jaar geleden gelopen, dus zij hoeft niet te loggen maar heeft deze wandeling uitgekozen vanwege de mooie omgeving, het leuke pad en de afstand die ongeveer 3 mile (4,5km) is volgens haar. En als bonus verdubbelen wij op deze manier het aantal gevonden where-I-go caches.

Om 11.00 uur gaan we op pad. Het is toch nog zo'n 3 kwartier rijden. Daar hadden we nieg echt op gerekend, dus nog snel even een stroopwafel eten voor de start. Onze auto wordt aan het eindpunt gezet en met de auto van Maxime rijden we naar de start. Het begint goed, de eerste geocache vinden we niet. We zoeken en zoeken, maar helaas. We besluiten om naar de volgende te gaan en dan later deze te zoeken. Na de eerste 6 lopen we toch terug. De andere 30 caches liggen aan de andere kant van het trail waar de auto staat. Gelukkig vinden we de volgende geocaches wel en als we teruglopen wordt ook deze gevonden. Het wordt een zeer gezellige wandeling met iets meer zoeken en iets meer kilometers dan verwacht. Af en toe worden we door een meute muggen aangevallen, maar dat kan de pret niet drukken. Uiteindelijk vinden we alle caches, op de laatste na. Ook vinden we op sommige plekken zelfs 2 geocaches. Iets later dan verwacht zijn we weer bij de auto. Warren is inmiddels al klaar met werken. We hebben lunch zo'n beetje overgeslagen en dus besluiten we om vroeg uit eten te gaan. Warren ontmoet ons bij de lokale hamburger tent Remark's voor weer een gezellige maaltijd.

Na het eten nemen we afscheid. Wij gaan naar Chicago. Onderweg komen we een reclamebord van een factory uotlet tegen. Dat komt goed uit, want ik heb nog steeds geen nieuwe spijkerbroek. We komen uit in Michigan City wat raar genoeg in de staat Indiana ligt.
Op weg door de stad ziet Niels treinspoor door stad lopen. Dus het winkelen moet nog even wachten, eerst wordt er jacht gemaakt op de tram. Als we een spoorwegovergang over steken beginnen stomtoevallig net de bellen te rinkelen, en blijkt dat geen tram, maar een volwassen trein gebruik maakt van de rijbaan in dit dorp.

        

Niels besluit achter de trein aan te rijden. Er volgt er een achtervolging dwars door de stad heen. Als we bij de remise uitkomen draaien we weer om en gaan we shoppen. De spijkerbroek wordt gekocht voor we de reis voortzetten naar Chicago. Het is nog zo'n 2 uur rijden, om 22.00 uur checken we in. We zorgen dat alle bagage boven in de kamer is en beginnen met het uitzoeken van de spullen om de koffers zo goed mogelijk in te pakken. Een deel van het verslag van afgelopen dagen wordt geschreven en Niels zorgt ervoor dat het op de site komt te staan. Ook worden er foto's uitgezocht.

Days In
Schaumburg, Illinois
$ 74,79 inclusief ontbijt
216 mijl gereden in 4 uur en 40 minuten

Donderdag 27 september 2018

We starten met het inpakken van de koffer. Eten een ontbijtje tussendoor en gaan weer verder met inpakken. De koffers mogen 23 kilo wegen en dat weegt de koffer dan ook. De backpack is ruim 20 kilo, wat dus technisch nog onder het gewicht zit, maar praktisch niet zwaarder meer kan worden aangezien ik dat ding ook nog een paar korte stukjes op mijn rug moet hebben.

Om 10.15 uur checken we uit en rijden we naar het park waar Beverly ligt. Beverly is de oudste geocache van Illinois en leuk voor de statistieken. Daar blijkt dat ze ook jog eens in een prachtig gebied ligt met ontzettend veel andere geocaches. We hebben nu helaas geen tijd om nog meer geocaches te doen, maar als we weer in deze buurt zijn, kunnen we hier zeker nog een dag of 2 doorbrengen. De wandeling naar Beverly is bijna 20 minuten. We loggen snel en lopen weer terug. Op de terugweg doen we nog 1 geocache en willen we er nog eentje doen die op de route ligt, maar dat blijkt een difficulty van 4,5 uit 5 te zijn en daar hebben we nu niet de tijd voor.

Op weg naar het vliegveld stoppen we nog even bij de Dollar tree voor wat gadgets voor mijn Halloweenrun en voor losse boodschappen. Wat wij zoeken is uitverkocht en ze hebben ook niet alles wat ik voor de Halloweenrun wil hebben, dus er wordt een extra stop bij de Walmart ingelast. Als we alles hebben wat we willen, gaan we de auto inleveren. Deze vakantie hebben we er 5894 mijl mee gereden. Het inleveren gaat soepel. We zijn op tijd op het vliegveld en kunnen zonder wachtrij de bagage inleveren. Dan wordt het chaos om door de douane controle te komen. Ook dat lukt uiteindelijk. Er wordt een hele lijst opgenoemd om uit je tas te halen voor de handbagage controle. Naast de standaard vloeistof, laptop en camera's wordt ook kauwgom, chocolade, al het voedsel, medicijnen en alles wat aan en uit kan gezegd. Ik keer m'n rugzakje maar gewoon om omdat er vooral eten en snoep in zit.
Niels haalt z'n laptop uit de rugzak, maar laat z'n drone en batterijen gewoon in z'n rugzak zitten. Alles wordt goedgekeurd, dus eigenlijk is het gewoon weer heel veel blabla, maar weinig aktie. Het boarden gaat iets te laat, maar we vertrekken op tijd. We zitten op de laatste rij van het voorste blok in de comfort classe. Genoeg ruimte dus. Na het opstijgen, 5 minuten nadat de lampjes riemen vast uit zijn begint het flink te rommelen en komen we in turbulentie. Gelukkig niet lang en de enige keer onderweg. De vlucht verloopt verder wat rommelig. De televisies gaan tot 3 keer toe op zwart en moeten 2x helemaal opnieuw opgestart worden, maar verder geen grote problemen.

Vrijdag 28 september 2018

Om 6.05 uur, een half uur voor de planning landen we veilig op Schiphol. We pakken de trein van 6.54 uur naar huis waar blijkt dat het licht in de berging de afgelopen maand gewoon aan is gebleven.