NOVW.NL / vakantie verslagen / foto album / Guestbook

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

Tokio. Poging 2.

“ En natuurlijk geocachen.”

- Niels en Inge

Donderdag 3 mei 2018

De dag start rustig. Thuis ontbijten en laatste wasjes draaien. Om 10.52 uur pakken we de rechtstreekse trein naar Schiphol. We droppen de bagage en shoppen nog even bij de Appie voor wat souvenir stroopwafels. We zijn ruimschoots op tijd en lunchen buiten in het zonnetje. Even voor 14.00 uur zijn we bij de gate. Het boarden gaat vlot en als het hele vliegtuig vol zit gaan we op pad.

We zijn 10,5 uur in de lucht. De vlucht verloopt op zich wel rustig. Slapen lukt niet. Vlak voor het ontbijt geserveerd wordt, wordt ik wat misselijk. Het voelt een beetje aan als zeeziek. De crew is nog bezig met het opruimen van de ontbijt resten als het vliegtuig behoorlijk begint te schudden. Snel probeert de stewardess die bij ons staat, de karretjes vast te zetten voor ze tegenover ons neerploft. Als zelfs zo'n ervaren vliegster niet meer op d'r benen kan staan, gaat het goed tekeer. Ook zij is niet blij. Achterin het vliegtuig zitten de stewardessen op de grond horen we later. Inmiddels zijn ook Niels en waarschijnlijk nog meer passagiers misselijk geworden. Het waait blijkbaar enorm boven de zee. Als we boven land komen neemt het af. De crew ruimt snel de laatste spullen op terwijl de landing al ingezet wordt. Niels kan zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst zo ziek geweest is in een vliegtuig. Maar gelukkig net geen zakje nodig gehad.

We zijn vlot door de douane waar de dame die ons helpt iedereen in zijn of haar eigen taal welkom heet in Japan. De koffers liggen al op de bagage band als we er aankomen lopen. We kijken op onze horloge en ineens is het 4 mei, 9.00 uur 's morgens.

Vrijdag 4 mei 2018

We kopen een buskaartje naar Tokyo Station voor de bus van 9.50 uur en scoren nog een "ov chipknip" om in de metro en treinen te gebruiken. Ik ga voor de Pasmo pas, Niels wil de Suica pas, want "daar staat een pinguïn op". Doordat we met creditcard willen betalen gaan we in de rij staan bij de ticket office. In de automaat kan er alleen maar met contant betaald worden. In de ticket office blijkt achteraf ook cash de enige manier om te betalen. We hebben de Pasmo pas, maar moeten dan naar buiten om de bus te zoeken. We gaan netjes in de rij staan, bagage wordt gelabeld en als de bus er, precies op tijd, aankomt kunnen we rustig instappen. Helaas geen plekken naast elkaar meer. De busrit naast Tokyo Station gaat voorspoedig. De file staat vooral aan de overkant. In eerste instantie gaat het uitzicht over verschillende rijstvelden, maar al snel komende we in de bebouwde stad. Na 45 minuten zonder haltes arriveren we op Tokyo Station. Iedereen moet hier uitstappen. We vervolgen onze tocht met de metro. Eerst in de rij voor de Suica pas en dan is het nog ongeveer 20 minuten op de Yamanote line naar het Airbnb appartement bij station Otsuka. Dat appartment blijkt nog dichter bij de metro te liggen dan verwacht. We hebben een code gekregen om de brievenbus te openen en hier ligt de sleutel klaar. We moeten op de 4de etage zijn. Niels pakt de lift onder het mom dat hij bagage heeft, ik de trap. Het appartement wordt op dit moment schoongemaakt, dus we kunnen er nog niet in. De bagage kunnen we wel achterlaten. We spreken af dat we over een of 2, rond 14.00 uur na de lunch terugkomen.

We hebben allebei eigenlijk niet zoveel trek. We zijn nog wat misselijk van de vlucht, dus het wordt een simpel boterhammetje die we nog bij ons hebben vanuit Nederland op een bankje in het dichtstbijzijnde park waar natuurlijk "toevallig" ook een geocache ligt.

Daarna lopen we nog een rondje en verkennen we de supermarkten in de buurt. Dan is het tijd om naar het appartement te gaan. Het is inmiddels schoon. We pakken de koffers uit en gaan nog even een dutje doen. Om 17.00 uur gaat de wekker. We frissen ons op en gaan naar de overkant de straat naar het restaurant "Fuji no Rama". Hier hangen mooie plaatjes van lekkere gerechten. En ook in het echt smaakt het eten voortreffelijk. Na het eten lopen we nog een klein rondje door de wijk. Onze aandacht wordt getrokken door een gebouw met heel veel lichtreclame. Als de deuren open gaan komt er een belachelijke hoeveelheid herrie naar buiten. Het blijkt een gokhal te zijn. Aan de ene kant éénarmige bandieten en aan de andere kant pachinko, de Japanse éénarmige bandiet variant met metalen balletjes. We houden het 3 tellen uit, voor we snel weer naar buit gaan. Terug in het appartement drinken we nog een kopje thee voor we gaan slapen.

Zaterdag 5 mei 2018

De wekker gaat om 7.45 uur, want een uurtje later moeten we de deur uit. We hebben afgesproken met Marian. Een Amerikaanse geocacher die al ruim 30 jaar getrouwd is met een Japanner en in Japan woont. We hebben haar in 2012 ontmoet en nu dus weer afgesproken.

We gaan geocachen in het Aviation Park in Tokyo. Hier zijn de eerste vliegtuigen opgestegen en geland. We ontmoeten Marian op het station van Tokorazawa. Het blijkt dat ze in dezelfde trein heeft gezeten. Na aankomst op Tokorozawa gaan we koffie drinken en het plan van vandaag bespreken.

Na de koffie gaan we al geocachend naar het park. Het zoeken verloopt wat moeizaam. Deze legger heeft het een kunst gemaakt om makkelijke geocaches toch heel moeilijk vindbaar te maken. De eerste cache bij het station wordt dan ook niet gevonden. De tweede cache wordt gelukkig wel gevonden, maar zit dusdanig vast tussen een metalen hek en een lantaarnpaal, dat ie er nauwelijks uit te krijgen valt. Maar we hebben Niels bij ons, en met wat kracht kan de druk weggehaald worden en tover ik de cache te voorschijn. We openen de container om het papiertje te pakken en dan zien we naast de plek waar het doosje vast zat een reserve nieuwe geocache hangen. Hadden we dus helemaal niet zo moeilijk hoeven doen. We vervolgen onze weg naar de volgende geocaches. Na een stuk of 5 komen we aan in het park. We vinden dat het inmiddels wel lunchtijd is geworden na al dat harde werken.

Er is een winkeltje aan het begin waar wat broodjes en Japanse stijl burgers te koop zijn. Marian is tolk en we komen uit op een kip teriyaki burger voor mij en een broodje pastrami voor Niels. Zelf neemt ze een gewone burger. Het wordt wel allemaal op groen brood en geserveerd, maar dat mag de pret niet drukken. Buiten op een bankje genieten we van deze heerlijke versnapering.
Na de lunch gaan we het park veroveren. Het is er gezellig druk aangezien dit het laatste weekend van een vakantie week is. Vandaag is het Children's day in het park. Overal zijn er ouders en kinderen aan het spelen, wandelen en picknicken. We wandelen van geocache naar geocache en hebben de grootste lol met elkaar. Marian is een echte Amerikaanse met een Japans randje wat haar een ontzettend gezellig en vriendelijk gezelschap maakt.

Na een goede ronde van 10 km hebben we alle geocaches in het park gedaan of in elk geval geprobeerd te doen. Enkele niet gevonden, enkele pas na heel hard zoeken gevonden. Het was tijd voor een ijsje. We eten deze rustig in de schaduw op en maken verdere plannen voor vanavond. We lopen naar het dichtstbijzijnde station, maar natuurlijk zoeken we nog wel naar de geocache die we onderweg tegenkomen. Deze ligt bij een tennisveld en laat zich niet zien. Een van de tennissers is toch wel nieuwsgierig wat we doen. Marian legt uit en hij zoekt mee. Helaas kunnen we het niet vinden.

Relive Aviation Memorial Park

Bij het station waar we allebei moeten overstappen zoeken we een restaurant. De eerste blijkt een restaurant waar geen rookvrij gedeelte is, dus daar hebben we minder zin in. We komen uit bij een restaurant op de tweede etage van een gebouw. In dit soort restaurants is het gebruikelijk dar je allerlei gerechten bestelt en dan met elkaar deelt. We laten Marian bestellen en komen uit op verschillende sushi, soja boontjes, wat yakitori, een tofu gerecht en een opgerolde omelet. Het is precies voldoende. Na het eten nemen we afscheid van elkaar. Het was echt een supergezellige dag.
We pakken de JR-ringlijn naar ons appartement, halen nog een gevulde soes bij het station en wat yoghurt voor het ontbijt en gaan dan naar de kamer. Hier eten we ons toetje, drinken een kopje thee en genieten nog wat na van deze dag. De route voor morgen naar het hardloop evenement wordt uitgezocht en dan is het echt bedtijd.

Zondag 6 mei 2018

Om 7.30 gaat de wekker en om 8.40 verlaten we de kamer. Het is een hele rit naar Inagi, met 2 overstappen en een bus, dus we zorgen dat we op tijd zijn. Het reizen verloopt voorspoedig. We kunnen zelfs met gemak de bus vinden. Ik ben niet de enige hardloper in de bus. Er zijn er nog 3. Dus bij het uitstappen volgen we deze heren. Het ophalen van het startnummer gaat met handen en voeten en een glimlach. Ik moet nog ergens een handtekening zetten en daar is ie dan, nummer 1004. Met een programmaboekje waar mijn naam in het Japans achter het startnummer staat.

    

We gaan op verkenning uit. Aangezien alles soepel was verlopen hebben we nu nog 2 uur over voor de start. Eerst maar even bij de baan kijken. De openingsceremonie begint, dus we zoeken een plekje in de schaduw, want het is zo'n 26 graden en flink zonnig en kijken naar de dansgroep en de traditionele drumband. Als dat voorbij is, gaan we het parcours een beetje verkennen. De start is op de atletiekbaan, dan linksaf omhoog langs de baan en langs een geocache. Natuurlijk die meteen even gelogd. Dan weer een klein stukje naar beneden, rechtsaf een brug op en af. Volgens de kaart loop je dan een rondje. Voor nu blijven we voor de brug en vervolgen de route weer verder langs de atletiekbaan. Hier loopt het een klein stukje naar beneden. We ontmoeten een groep meelopers die zich aan het uitdossen zijn om verkleed te gaan lopen. De route slaat rechtsaf en gaat naar beneden. Wij blijven boven, maar zien wel dat het een behoorlijke afgrond is. Ik moet dus rekening houden met een flinke daling, maar dan dus ook een flinke stijging, want ik moet wel weer op de atletiekbaan terug komen.
Het parcours is 3km. Het is de bedoeling dat ik deze 4x loop aangezien ik als solo loper meedoe. De meeste doen mee met de estafette. Dat houdt in dat ze met een team van 4 man elk 1 rondje lopen.

De laatste voorbereidingen worden getroffen en even voor 12.00 uur sta ik aan de start, naast 2 andere solodames. In totaal doen er maar 6 solo dames lopers mee, alle andere lopers doen de race met z'n vieren.
Het werd pittig en ik had het hevig onderschat. Ik dacht die 4 rondjes van 3 km in een park kan nooit moeilijker zijn dan Zandvoort, maar dat ging niet op voor dit park. Deze Hollandse is plat land gewend en geen steile heuvels. De zon en hitte hielpen ook niet echt mee. Maar wat was het gaaf!

Rondje 1, veel te hard van start gegaan. Ik probeer me niet mee te laten slepen en ben aan het eind van de brug mijn voorgangers al kwijt als ik links aanhoud. Wel krijg ik de eerste loper in het vizier, hij komt recht op me af. Ik had rechts af gemoeten. Ik maak mijn rondje af en loop gelijk met de laatste loper van de eerste estaffete groep de brug op.
Ik haal haar in op het stukje van de brug wat naar beneden loopt en vervolg de weg terug het park in.We lopen inmiddels wat meer naar beneden en het gaat lekker snel. Dan weer naar rechts en er komt een flink stuk steil naar beneden. En met steil, bedoel ik echt heel steil. Mijn benen vliegen onder me vandaan. Helemaal onderop maken we een rondje om een boom en dan dezelfde weg naar boven. Pittig! Vlak voor de atletiekbaan staat Niels me aan te moedigen. Ik zeg dat ie beneden moet kijken, want dat is echt een gaaf stuk, maar wel killing. Toch lig ik nog op schema en heb ik over de eerste ronde zo'n 20 minuten gedaan. Precies wat ik van tevoren in gedachten had. 4x 20 minuten. Maar dat is voor mij op dit parcours te snel.
Ik loop weer op de baan en begin aan ronde 2. Er staan tonnen met water, maar er staat een rij van estaffetelopers die al gelopen hebben. Ik moet door, dus vraag vriendelijk het bekertje van iemand die me aanmoedigd. Het water is koud en na het gedronken te hebben krijg ik steken in m'n zij. Niet fijn. Ik probeer m'n adem onder controle te krijgen, maar dit gaat lastig. Ronde 2 was pittiger dan ronde 1. Ik heb een aantal keer even moeten lopen om weer een beetje bij te komen. Niels staat onderaan de berg en kan wat leuke actiefoto's maken. Ik ga stuk,maar krijg een slokje water van Niels. Hij pakt de trap omhoog, ik loop/dribbel en wandel het bergpad omhoog. Vlak voor de baan staat Niels er weer om me aan te moedigen. Dan ben ik toch behoorlijk stuk en zorg ik ervoor dat ik het derde rondje echt relax ga proberen te lopen. M'n hartslag is echt te hoog. Op de atletiekbaan wordt mijn naam omgeroepen als ik weer een ronde gedaan hebt. Leuk!
Ook ronde 3 is een pittige. Niels steunt me met water onderweg. Hij staat bij het moeilijke gedeelte waar ik naar beneden ga. Op de weg terug omhoog kom ik de solo dame tegen waar ik in het startvak mee gesproken heb. Zij is bijna klaar en wil samen finishen. Ik moet nog een ronde... Dan besluit ik om die laatste ronde in te korten. Hoe en waar weet ik niet, maar dit is te gek. Mijn hartslag komt niet meer onder de 190 uit en ik heb het zuur in de benen. Iedereen is al zo'n beetje gefinisht terwijl ik nog een ronde moet. Dus na de brug waar Niels me weer enthousiast aanmoedigt, het rondje om het honkbal veld, weer de brug waar ik wat water en bemoedigende woorden van Niels krijg en terug het park in, ga ik niet meer rechtsaf de berg af (en op) maar rechtdoor langs de baan om vervolgens mijn laatste rondje op de baan te lopen en te finishen in 1.21.51 volgens mijn horloge. De finish is echt gaaf. Ik mag, net als iedereen trouwens door het finishlint lopen. Een van de solodames vangt me op. Ze zorgt ervoor dat ik een mooi certificaat krijg waar mijn tijden op staan. Mijn officiële tijd op m'n certificaat is 1.15.17
Ruim 6 minuten onder mijn eigen geregistreerde tijd. De officiële tijd is een beetje in de war geweest bij de eerste ronde... De omroeper van het event komt ook naar me toe en wil nog graag even een interview doen in het Japans... Ik verontschuldig me dat ik alleen Engels spreek, maar zeg dat ik het een super leuk, maar zeer zwaar parcours vind. Het was echt een te gekke ervaring. Ik zal nooit meer een paar rondjes in het park onderschatten.

Inge doet hardlopen (start & doorkomst & finish)

We blijven nog even luisteren en kijken naar de prijsuitreiking. Ik ga douchen onder een steenkoude douche en dan is mijn evenementje echt afgelopen.

We lopen naar de bushalte en pakken de eerste bus naar een treinstation. Dit blijkt een ander station te zijn als waar we vandaan kwamen, maar ach, wat maakt het uit. Bij de supermarkt halen we een bento-box, verwarmen deze even in de magnetron in de winkel. In het parkje voor het station peuzelen we onze late lunchmaaltijd op. Wat is dit fijn.

We pakken de trein naar het Harajuku station. Hier is het park waar op zondag de cosplayers rondlopen. Daar aangekomen blijkt het wel heel erg druk te zijn. De stromen mensen in het stations worden door "verkeersregelaars" begeleid. Naast de normale drukte in het park, is direct naast het park de Tokyo Pride 2018 aan de gang. De pride zelf mijden we voor nu maar even. Dit is te druk voor ons doen. Maar het park is gezellig. We kijken even bij de rock 'n rollers en lopen dan een klein rondje door het park. Er wordt getrommeld, gefrisbeëd, gelachen en gedanst. Iedereen is vrolijk, het is lekker warm en mooi weer.

Na nog even gezeten te hebben besluiten we dat we sushi aan de lopende band willen eten. Via Google komen we bij een restaurant wat goede resencies krijgt op nog geen kilometer afstand. We wandelen langs het spoor en komen aan in een drukke hippe wijk met veel grote winkelnamen en harde muziek zowel binnen als buiten. We worden verrast door een stel rare mensen die verkleed als Mario van de Mario brothers en Tigger en Winnie de Pooh in een kart door de straat heen rijden. Rare mensen die Japanners, of zouden het toch maffe toeristen zijn geweest? Het sushi restaurant is erg toeristisch. Naast ons komen aan de ene kant Belgen zitten die natuurlijk friet bestellen (maar deze dan weer laten staan, want er zit geen mayo bij) en aan de andere kant zitten luidruchtige Amerikanen die het hebben over de verschillen tussen Japanners en Amerikanen. Wat hij vergeet is dat Japanners een stuk minder rumoerig zijn.

Na het eten gaan we naar huis. We zijn behoorlijk moe en liggen achter met de foto's en het verslag. De sd kaart lezer blijkt niet te werken, dus de foto's moeten even wachten. Ik ga met het verslag verder en Niels duikt vroeg z'n bed in.

Maandag 7 mei 2018

We zijn voor de wekker wakker en staan om 7.45 uur op. Vandaag is er geen tijdsdruk. We hebben geen afspraken, dus gaan even een tandje rustiger. Om 10.00 uur verlaten we hef appartement en gaan met de metro naar het noorden. Doel van vandaag is het Tokyo treinmuseum. Het is een rit met 2 overstappen en ongeveer een uur reizen. Onderweg halen we een bentobox voor de lunch straks. We reizen met 3 verschillende maatschappijen, en sluiten af met een rubber-banden-metro. Standaardiseren is iets waar ze hier echt niet aan mee doen.

We komen er al snel achter dat het trein museum echt gericht is op Japanners. Veel informatie is niet in het Engels vertaald. Doordat er wel soms wat dingen in plaatjes staan, en Niels van de meeste toestellen wel snapt waar het over gaat, komen we er nog wel uit bij het interactieve gedeelte, maar bij het informatieve deel is dat echt niet te doen.

We eten onze bentobox in de Shinkansen-lounge, een picknick ruimte met uitzicht op het spoor waar de shinkansen treinen voorbij razen. Op het panoramadak is er nog beter uitzicht op de treinen. Bij helder weer is mount Fuji hiervandaan te zien. Helaas is het vandaag bewolkt. Terug binnen bekijken we de diverse exposities.Het diorama is apart. Er is een live voorstelling aan de gang als wij binnenkomen. Een "machinist" vertelt een verhaaltje in het Japans terwijl hij de treinen laat rijden. Nadat het verhaaltje is afgelopen mogen we nog even dichterbij de voorstelling kijken. De detaillering valt vies tegen; huizen zijn duidelijk van plastic en er is weinig tijd of moeite in de aankleding van de model spoor baan gestoken.
Hierna gaan we via een wand met modeltreinen vanaf de eerste tot heden, naar de grote hal beneden. Hier staan de echte treinen. In veel treinen kan je naar binnen, maar alleen in de coupés, de machinistenruimtes zijn afgesloten. Ook staat er een trein met een bewegende achtergrond. Het is net alsof je dwars door Japan reist. We gaan nog even buiten kijken, waar het ondertussen is begonnen met regenen, en rijden een heen en weertje langs de museumtuin met een minitrein. Als laatste shoppen we nog wat in de souvenirwinkel voor we de trein terug pakken.

We reizen met de metro en trein van noord naar zuid Tokyo voor het Yokohama Ramen museum. En dan wordt met Ramen de noodles bedoeld. Het zag er op YouTube uit als een leuk museum met gelegenheid om verschillende soorten Ramen uit te proberen. De entree wordt betaald, wat achteraf eigenlijk heel raar is. Het museum blijkt te bestaan uit 1 muur met panelen over de ontwikkeling van de noodle vanaf de uitvinding in begin 1900 tot nu. Er is een giftshop en dan zij er 2 etages met in totaal 9 restaurants. De entourage is erg sfeervol van de 2 restaurant etages. Elk restaurant heeft zijn eigen specialiteit en die dan in 3 versies. Je kan kiezen uit een grote of een extra grote kom. Elke volwassene wordt geacht minimaal 1 portie Ramen te kopen. Nou dat leek ons ook fair. Alleen bleek dat er per bezocht restaurant werd bedoeld. Dat houdt dus in dat als je alle verschillende stijlen wilt uitproberen met 2 personen, je minimaal 18 bakken eten naar binnen moet werken. Dat gaat echt niet lukken. Wij hadden in gedachten om per restaurant een klein portie te delen. In het eerste restaurant hebben we 1 portie miso-ramen besteld, een iets dikkere noodle in een stevigere soep. Gelukkig deden ze niet moeilijk dat we met z'n tweeën 1 portie bestelde. In het tweede restaurant was het wel wat anders. Daar bestelde we 1 portie en er werd door 3 verschillende personen gezegd dat dat niet de bedoeling was. Als we met z'n tweeën wilde eten moesten we ook 2 porties bestellen. Er mocht echt niet gedeeld worden. We zeggen dat maar 1 persoon hoeft te eten en dat de andere een andere specialiteit wil uit proberen in een ander restaurant. De soep die hier werd geserveerd is van één van de oudste shops uit het land. Het is een dunne, melkachtige bouillon en ook een dunne noodle. Er worden knoflook schilfers gebruikt voor smaak en garnering. Ik begin aan de soep en vind het minder lekker dan de vorige. Hij is ook nog eens erg machtig waardoor ik na 1/3 al helemaal vol zit. Zonde, want we zijn zo gewaarschuwd dat we niet mogen delen. Niels gaat toch ook proeven, maar eigenlijk vind hij het al helemaal niet lekker. Dus we laten de kom verder staan. Als er afgeruimd wordt staat men wel even te kijken naar de hoeveelheid die over is gebleven. Omdat de restaurants en het museum gewoon er tegen vielen gaan we maar weg. We zeggen er nog wel wat van bij de kassa. De juffrouw snapt er natuurlijk niets van, maar de manager (?) besluit dan maar om ons ons entreegeld terug te geven. Japanse vriendelijkheid ten top.

Het is weer bijna een uur reizen naar huis. Onderweg doen we nog wat boodschappen en als we in het appartement aankomen wordt het verslag geschreven. Niels wil de foto's op de computer zetten, maar de sd-card reader is stuk. Morgen maar een nieuwe kopen. Het is uiteindelijk toch weer half twaalf geworden voor we naar bed gaan.

Dinsdag 8 mei 2018

Omdat er niet zulk mooi weer is voorspeld, gaan we vandaag met de Tokyo Sakura Tram, oftewel de Toei Streetcar op pad. Op of bij elk van de 30 stations ligt een geocache. De hele dag wordt het dus hop on en hop off de tram. Ons appartement ligt op loopafstand van de tram, dus we kunnen meteen aan de slag. We kopen een dagkaart en rijden eerst een aantal haltes verder. Vanaf halverwege de lijn werken we naar het beginpunt.

Toden-Arakwa tram lijn

Als we Het begint niet zo goed, de eerste cache kunnen we niet vinden. Het is lastig om achter eventuele hints uit andere logjes te komen, omdat die vaak in het Japans geschreven zijn. Dit maakt het allemaal wat moeilijker om te zoeken. De meeste liggen ook op het platform. Onopvallend zoeken is ook best lastig. We krijgen regelmatig een blik van wachtende Japanners die ons waarschijnlijk maar rare toeristen vinden.

We lunchen ergens in een rustige wijk bij een klein tentje die noodlesoep serveert. Het menu is in het Japans, maar de prijzen lijken allemaal schappelijk. De eigenaar, kok en over ineen spreekt een klein beetje Engels. Hij vraagt of we Udon of suppa willen. We gaan voor wat een andere klant voor zich heeft, suppa. Of er spring onions bij mag. Natuurlijk, lekker. En of het lekker was. We hebben gesmuld. De rekening bleek achteraf 460 yen te zijn, €3,45. Hij heeft ons echt niet het duurste van de kaart gegeven.

Na de lunch gaan we verder met de geocaches op de stations. We vinden een paar redelijk voor de hand liggend, maar ook zeker een heel stel die wat lastiger zijn en waar we zelfs met hint niet uitkomen. Hier schrijven we een DNF. Dat is wel echt inharent met grote stad geocachen. Ook vinden we een aan heel erg sneaky verstoptmethodes. Vooral degene die eigenlijk vol in zicht hangen, maar waarvan je het niet ziet dat het een geocache is, vind ik erg goed.

We geocachen ons naar het startpunt van de tram. Het stadje of wijk is helemaal in de ban van de bloei van prachtige rozen. Langs de trambaan ligt een bloemenzee rozen. Ook komen we 2x in een tram terecht die helemaal versierd is met rozen. Het gebied is erg leuk, met kleine knusse straatjes waar we af en toe door zwerven.

Vanaf het startpunt rijden we weer met de tram terug naar onze eigen halte. We stappen nu uit bij de geocaches op de haltes aan deze kant en bij een paar die we niet hadden gevonden. Tegen de tijd dat we weer bij Otsuka zijn gaan we naar ons appartement. We hebben het best wel koud gekregen en zijn een beetje moe, dus stoppen we.

Even opfrissen bij het appartement en dan gaan we lekker bij het sushi restaurant om de hoek eten. Deze is kleinschalig en heeft een lopende band met de sushi. Er is al gelijk plaats voor ons. De kok die voor ons staat heeft er zin in. Hij groet ons vriendelijk en geeft aan dat we ook bij hem kunnen bestellen. Eerst maar even genieten van de overheerlijke sushi die op de band voorbij komt. Deze smaakt echt voortreffelijk. We hebben een heerlijke avond en eindigen met een lekker Japans ijsje, een ijsbolletje met daaromheen een soort deeglaagje in citroensap. We zijn tot 44 sushi stukjes en 2 ijsbolletjes gekomen voor we tonnetje rond terug naar huis zijn gerold.

Woensdag 9 mei 2018

We hebben besloten om vandaag naar Ueno te gaan. Dat ligt midden in Tokyo, heeft een aantal grote (overdekte) markten, een park met geocaches en een dierentuin. De weersverwachting is niet heel erg goed, met regen en ongeveer 13 graden is het 15 graden kouder dan in Nederland en dan afgelopen weekend in Tokio. Het lijkt dus vandaag wel redelijk op normaal Nederlands weer.

We staan om 9.15 uur op het station. Het is maar een klein stukje naar Ueno en we hoeven niet over te stappen. Voor de markten zijn we nog wat aan de vroege kant. Er is een deel wel open, een deel is aan het opbouwen en sommige zijn nog niet eens aanwezig. Vooral de overdekte markt oogt erg leeg.
We starten dan maar met een lange geocache wandeling door de wijk. We komen langs traditionele huisjes en de metro werkplaats die een gelijkwaardige kruising heeft met het overig verkeer. Dat schijnt nogal bijzonder te zijn. We wandelen zo'n 10km, zoeken de geocaches, maar vinden ze niet allemaal helaas.

Tegen lunchtijd zijn we weer in de buurt van de markten. We zoeken een restaurantje waar we even kunnen zitten, want een bentobox in de regen is niet lekker eten. We komen uit bij een restaurantje wat een lunchmenu heeft. Voorlopig hoeven we niet meer te eten.

Na de lunch gaan we naar de dierentuin. Tot onze verbazing kost een kaartje voor volwassenen 5 euro, en voor senioren de helft. Als eerste krijgen we tickets voor de bezichtiging van moeder en baby reuzen-panda. We gaan eerst bij de Japanse vogels in het vogelhuis kijken en dan is het tijd om in de rij te staan voor de panda's.
De rij gaat redelijk snel. Als we met een groep aan de beurt zijn, krijgen we eerst een instructie in het Japans. Het komt erop neer dat we op 4 plaatsen 30 seconden mogen kijken en geen flitser mogen gebruiken. In totaal sta je dus 2 minuten bij de panda's.
We zien moeder panda een beetje heen en weer lopen aan het uiterst rechtse gedeelte. Baby zit bovenin een boom en komt daar voorlopig ook niet uit. We maken door het glas de foto's en schuiven een plekje door. Moeder is al bijna niet meer te zien. Na nog 2 plekjes opgeschoven te zijn, is het voorbij. We moeten de panda's achterlaten. We vragen ons af of zo'n strak tijdslimiet in de rest van de wereld zou werken.

We gaan langs de apenkooien. Het is net alsof we in de jaren 60-70 zijn beland Sommige apen zitten zelfs met z'n achten in een kooi. Alleen de Japanse maakten hebben een eigen ruime apenrots. We wandelen de rest van de middag gezellig door de dierentuin. Het is niet groot, maar zeer groen.
Als het 5 uur is word er omgeroepen dat de dierentuin gaat sluiten, en binnen 5 minuten staat er meer personeel dan bezoekers de mensen persoonlijk te verzoeken toch maar vooral zo snel mogelijk richting uitghang te lopen. 5 Minuten later is de dierentuin leeg.

We lopen via 2 geocaches (1 wel gevonden, 1 niet gevonden). We gaan met de JR naar ons appartement en eten bij een soort BBQ restaurant in de straat. Het vlees is zeer lekker. Het speciale gemarineerde dunne rundvlees met witte (vet) strepen wordt kort aan beide kanten gebakken, dan gevouwen en in het rauwe eigeel gedoopt voor je het opeet. Het smaakt voortreffelijk, heerlijk zacht en mals. Verder hebben we ook tong en nog een specialiteit. Dit vlees wordt in een soort lemon sausje gedipt. Het nadeel is wel dat veel van het vlees in 1x op het rooster werd gelegd en we dus vrij snel klaar waren. Iets wat wel weer heel Japans is. Iedereen eet hier snel, tijd voor natafelen is er nauwelijks.

Donderdag 10 mei 2018

Vandaag begint bewolkt en regenachtig, maar later op de dag wordt het beter. We treuzelen niet en staan om 9.15 uur op het station, op weg naar Mount Takao.

Het is een uurtje reizen. Als we bij het eindstation aankomen zoeken we eerst naar bento boxen om mee te nemen en een geocache om te loggen. De bento boxen vinden we, de geocache niet. Omdat het nog een beetje regent nemen we eerst een kijkje bij het Trickmuseum.Hier wordt er bij het schilderen gebruik gemaakt van gezichtsbedrog. Het blijkt groter en duurder dan verwacht. De regen is al minder geworden en dus beginnen we toch aan de wandeltocht. Eerst lopen we langs een riviertje door een klein stadje. Op het centrale plein bij de kabelbaan en stoeltjeslift eten we onze eerste bento box leeg onder toeziend oog van een bronzen vliegende eekhoorn. Deze schijnen hier te leven. Helaas zien we geen echte vandaag, alleen opgezette en neppers.

We vervolgen de route te voet naar boven, eerst nog via een weg, maar vlak nadat we de volgende geocache hebben gevonden gaan we via een trap het bos in. Het pad is steil en zit vol boomwortels. Het wordt een pittige klim. Het bos is prachtig. Rustig klimmen we verder omhoog tot we bij monument komen. Hier hoort een geocache te liggen. We vinden los op de grond een leeg lock 'n lockdoosje wat vaak voor het geocachen wordt gebruikt en van hetzelfde type als de vorige cache. We stoppen er een logbriefje in en verstoppen het waar wij denken dat het zou horen.

    

We gaan weer van het bospad af en haken nu aan bij het tempel gebied. Overal zijn kleine winketjes met souvenirs, eten en spulletjes die je kan kopen om te offeren of waar je mee kan wensen. Er staan beelden van Buddha en we komen verschillende tempeltjes tegen. We zijn nog steeds aan het het omhoog lopen. We nemen even pauze bij een tentje dat gegrilde bolletjes plakkerig deeg met sesam en sojasaus en een kopje thee verkoopt. Het ziet eruit als saté stokjes, het smaakt totaal anders. De geocache hier kunnen we niet vinden. Een stukje verder, bij het uitstrooigebied van de as van een "boyscout" uit Thailand kunnen we weer de geocahe niet vinden. We gaan het bos weer in en krijgen een stukje verder een boardwalk. Ook hieronder ligt een geocache en na goed zoeken wordt deze zowaar gevonden. Hierna beginnen we aan het laatste stuk naar boven. De top ligt op 599,15 meter. We genieten van het uitzicht, bezoeken het visitorscenter, eten onze 2de bento box en zoeken een geocache die door ons en vele voor ons niet gevonden wordt. Dan volgt de tocht via grotendeels dezelfde route weer naar beneden. Het laatste stukje nemen we de funiculaire. Het is maar 250 meter wat deze overbrugt, maar dan we de steilste funiculaire van Japan claimen ze.

Relive wandeling Mount Takao

Als we weer beneden bij de kabelbaan staan, is het nog maar een klein stukje terug naar de trein. We zijn tegen 20.00 uur weer terug bij Otsuka, het station vlakbij ons appartement. We halen nog even yoghurt en 2 bento boxen voor morgen als we zien dat het eettentje waar normaal lange rijen voor de deur staan nog maar 2 mensen hebben wachten. We zijn nieuwsgierig geworden en gaan een kijkje nemen. Iemand uit de rij verteld dat er rijstballen worden geserveerd, hele beroemde rijstballen met iets erin. De wachttijd is een half uur. Dat hebben we wel over voor dit experiment. We kunnen alvast de menukaart bekijken en bestellen. We nemen allebei 2 rijstballen. Eentje met zalm, een zalm met mayo, een beef en een bacon. En dan wachten. Ik breng even de boodschappen thuis en ben binnen 10 minuten terug. Dan, na 40 minuten kunnen we gaan zitten aan de bar. We krijgen eerst misosoep met los zeewier en dan komen de rijstballen, oftewel onigiri. Ze smaken goed, heel anders dan in de voorverpakte uit de supermarkt. Als we klaar met eten zijn, maken we ruimte voor de volgende die staan te wachten. Daarna vroeg naar bed, morgen vroeg op.

Vrijdag 11 mei 2018

Vandaag staat Mount Hakone op het programma. Het gebied is behoorlijk toeristisch. We hebben een speciale 2 dagen kaart vanuit Tokio aangeschaft, zodat we met 1 kaartje de trein en al het vervoer daar kunnen gebruiken. Wij gaan wel op 1 dag heen en weer. De grote attractie is dat je de berg opgaat met een bergbaan met switchbacks (bergtram die heen en weer rijdt om hoogte te winnen) daarna verder gaat met de kabel spoorweg (funiculaire) en het laatste stuk omhoog gaat met de kabelbaan om dan aan de andere kant van de berg naar een meer af te dalen. Op dat meer kun je met een boot naar de andere kant en dan met de bus terug naar het treinstation om naar Tokio terug te reizen... Onderweg zijn er mooie uitzichten op Mount Fuji en kan je allerlei andere dingen zoals wandelen en musea bezoeken doen.

De trip naar Mount Hakone is een ervaring op zich. Het is vrijdagochtend en we begeven ons om 8 uur het station van Otsuka op, om een paar haltes mee te reizen naar de overstap op de trein naar Hakone-Yumoto. 8 Uur 's morgens in de tokio'se metro. Dus. Dat werd proppen, en de metro ingeduwd worden door het personeel op het station. Maar, best maf, zelfs als mensen bij de deur naar binnen worden geduwd, blijft in de gangpaden nog steeds voldoende ruimte over om te staan. Na een paar haltes weet Niels zelfs een zitplaats te veroveren. Als we bij ons overstap station zijn, is het nog even duwen om bij de deur van de metro te komen, maar ook dat lukt.We zoeken het plaatskaarten loket om een plekje te reserveren voor de trein die wij willen nemen naar Hakone, en worden geconfronteerd met de problemen die verschillende bedrijven op hetzelfde station opleveren. We moeten eerst bij JR naar buiten, vervolgens buitenom het station heen lopen, dan bij de stationshal van de Odakyo-lijn naar binnen, bij het loket een kaartje reserveren, en daarna weer het eigenlijke station inchecken om ons naar het juiste perron te gaan. Anderhalf uur later zijn we in Hakone-Yumoto.

Eerst zoeken we natuurlijk nog de 2 geocaches die in het dorpje liggen. We vinden er eentje bij met uitzicht op de rivier. We starten ons rondje bij de bergbaan. Bij het eerste station stappen we uit voor een geocache. Het is een mooi idyllisch stationnetje. De geocache ligt iets buiten het station en we maken een wandelingetje naar een tempeltje. Hier vinden we de schat. Dan lopen we terug naar het station en terwijl we wachten op de volgende tram eten we "kippeling" en rijst uit de bento-box. We stappen in de volgende tram en rijden weer verder. Een stukje verder stopt de tram, maar we kunnen niet uitstappen. Hier is de eerste switchback. De bestuurder loopt naar de andere kant van de tram en we vertrekken weer in tegengestelde richting nadat ook het wissel omgezet is. Hierdoor klimmen we de berg op. De volgende geocache ligt volgens de gegevens op het station bij een telefoon. De telefoon kunnen we niet vinden, laat staan de geocache. Op het station staat een conducteur iedereen te begroeten, de kaartjes aan het controleren en het perron in de gaten aan het houden. Dat zoekt niet zo fijn. Dus stappen we zonder te loggen in de volgende tram. Bij het volgende station is de hint informatiebord, magnetisch. Het bord is zo gevonden en nadat we alles bekeken hadden konden we zeggen dat ie er niet was. Totdat mijn oog viel op een doosje naast het bord op de grond. En ja hoor, toch nog gevonden.

We maken de rit met de bergbaan af, komen onderweg nog bij nog een stel switchbacks en bij diverse geocaches en komen dan aan bij het volgende soort transport, de kabeltrein. Ook hier stappen we bij de eerste stop uit. Gelukkig aan de juiste kant, want je blijkt niet naar de andere kant te kunnen komen. De cache vinden we gelijk. Het is nog 20 minuten wachten op de volgende car. We zien het volgende station liggen op zo'n 250 meter en besluiten de wandeling te maken. Ook hier wordt de geocache gevonden en ondanks het steile pad zijn we ruimschoots op tijd voor de car.

Na de kabel trein volgt de kabelbaan. We hebben een cabine voor ons tweeën op de tocht van 8 minuten. We krijgen vochtige doekjes mee "to cover mouth" Oké, het zal wel. Tijdens de tocht hebben we zicht op Mount Fuij. Wat een prachtige berg. Wel jammer dat het wat bewolkt is waardoor de berg niet constant te zien is.

Mount Hakone Ropeway

Vlak voor het einde van de baan, komen we nog over een stuk thermisch gebied dat gecreëerd is door de vulkaan die Mount Hakone eigenlijk is. Overal zie je het roken en de aarde is helemaal groen uitgeslagen. Het stinkt naar zwavel. Aha, hier zijn de doekjes voor bedoeld. Bovenaan de kabelbaan kom je in een grote toeristenfuik. Wat is het hier druk zeg. Het wandelpad wat we willen nemen is afgesloten. We beantwoorden nog wat vragen van een geocache voor we doorgaan. De zwarte eieren die hier een specialiteit zijn laten we voor wat het is. In zwavel gekookte eieren klinkt voor ons niet aantrekkelijk.

De volgende kabelbaan gaat weer een stukje naar beneden. Halverwege stappen we uit voor een uitzicht, de eerste cabines van de baan die hier als demonstratie hangen en een geocache. Dan hebben we nog 1 stukje kabelbaan te gaan tot we bij het meer aankomen. We maken hier een wandeling langs de oever om weer een geocache te vinden. Het is een mooi stukje natuur hier.

De sightseeing boot tour gaat per piratenschip. Een heus opgedirkt schip in leuke kleuren en met "kanonnen" aan boord. Op het dek kan je op tonnetjes zitten, maar verder is het gewoon een pont die je van a naar b brengt. Het is alweer 17.00 uur als we aan de overkant aankomen.

Bij de bussen is het enorm druk, dus maken we een wandeling naar een geocache om de volgende bus af te wachten. De rit terug gaat redelijk goed. Het is nog best een stuk dat we moeten afdalen. Als we in Odawara zijn, van waar de JR trein terug naar huis gaat, gaan we eerst nog wat eten. We komen uit in een noodle restaurant. Niels probeert een keer koude noodles soep, ik eentje met garnaal. Als toetje halen we donuts voor in de trein. We hebben nog een rit van bijna 2 uur te gaan voor we weer terug in het appartement zijn.

Zaterdag 12 mei 2018

Het is de laatste dag alweer in Tokyo. Morgenvroeg vliegen we naar huis. We staan rustig op en pakken na het ontbijt de metro naar Akihabara, het electronic district. Het is een interessante omgeving met grote warenhuizen, game en gokhuizen en cosplay cafe's. We shoppen wat en kijken onze ogen uit naar de rare dingen die hier te koop zijn, vaak voor veel geld, en meestal duurder dan in Nederland.

Na het shoppen hebben we toch echt weer wat behoefte aan natuur. Op 20 minuten met de JR ligt een hele pluk geocaches. We starten in het Ukima Park. Hier vinden we de meeste geocaches snel en goed. Hehe, eindelijk een geocache tour waarbij het wel meteen lukt en niet te ingewikkeld is. Tot we bij de laatste 2 komen. De laatste hebben we opgegeven, deze is echt niet gevonden. De een na laatste vinden we na een lange zoektocht. Het blijkt een pipetje aan een stukje boomschors geplakt en dat dan weer in een snelle boomstonkje gestoken.

Na dit rondje steken we over naar de andere kant van het spoor voor nog een ronde. Dat hadden we niet moeten doen. Nadat we de eerste 3 niet kunnen vinden stoppen we ermee.

We lopen terug naar de trein en gaan naar ons appartement. De koffers worden gedeeltelijk ingepakt voor we gaan eten. We gaan nog 1x bij het sushi restaurant om de hoek eten. Heerlijke sushi van de band en we eindigen weer met een echt Japans ijsje.

Dan is het bedtijd. De wekker gaat om 6.00 uur. Een uur later lopen we met de koffers over straat. De reis naar het vliegveld gaat voorspoedig. We hadden gisteren al onze treinkaartjes met zitplaats reservering gekocht. Op het vliegveld is het erg rustig en kunnen we overal doorlopen. Ook de vlucht gaat goed.