NOVW.NL / vakantie verslagen / foto album / Guestbook

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

Lanzarote met een camper

"en natuurlijk geocachen"

- Niels en Inge

Vrijdag 12 januari 2018

De wekker gaat op het onmenselijke tijdstip van 3.45 uur. Sommige zullen zeggen, dan heb je wat aan je dag, maar ik ben en blijf moe. De laatste spullen worden ingepakt, ontbijtje wordt gemaakt, broodjes mee en om 5.00 uur staan we op het station voor de eerste trein naar Schiphol.
Deze is niet zo vol dat we moeten staan, maar wat is het druk. Bijna alle stoelen zijn bezet. Veel door mannen met schoenen met stalen neuzen. Op Schiphol verloopt het afgeven van de bagage een beetje rommelig maar wel snel. We mogen de bagage weer eens afgeven aan een mens in plaats van te droppen in een machine. Wel zo gezellig.
Bij de bagagecontrole mogen we weer alles uitpakken. Waar we de vorige keer gewoon de flesjes vloeistof, batterijen, laptop, drone en andere elektronica in de tas mochten laten zitten, moet het er nu weer allemaal uit. Het blijkt het verschil tussen oude en nieuwe controle apparatuur te zijn. Bij Schengen staan de oude apparaten. We hebben nog een uurtje over op Schiphol, maar het is te vroeg om een beetje te wandelen. Bij de gate zitten we onze tijd uit.

De vlucht duurt 4,5 uur. Aan boord is geen entertainmentset. We proberen een beetje te slapen en wat te lezen. Het vliegtuig is maar voor een kwart gevuld, maar we zijn wel in goed gezelschap. Filemon Wesselink met vrouw en kinderen zijn ook aan boord. Hij zegt "Hai" als ik hem bij de toiletten tegenkom. De crew bestaat uit 4 vrouwen (op leeftijd) voor het hele vliegtuig. Als we het eiland in beeld krijgen zien we vooral zwarte grond (lava) en alleen maar witte gebouwen. De huizen moeten hier wit zijn, met aan de kust blauwe kozijnen en deuren en in de kleine dorpen groene kozijnen en deuren. Het is in ieder geval een heel leuk en mooi aangezicht.

We vliegen binnen Schengen, dus geen paspoortcontrole en dergelijke. Nadat we de koffers hebben, appen we met de eigenaar van het busje dat we hebben gehuurd. Hij woont op 10 minuten van het vliegveld en is er zo. Hij komt ons in een gewone auto halen. Het busje is net ingeleverd en die moet hij nog even schoonmaken. We worden gedropt in het centrum van de stad en vermaken ons eerst bij het strand van een oud fort, nu museum. Eerst even genieten van de zon en een lunch op een muurtje. Het uitzicht over de baai is mooi. We proberen een geocache te vinden, maar deze laat zich niet zien. Daarna klauteren we nog over de rotsen en maken een rondje om het fort. Als we naar het strandje lopen gaat het even helemaal mis. Niels glijdt uit over de stenen, valt op een knie en gaat daarna bijna in de split. Gevolg, kapotte hand en knie en wat spieren verrekt. Welkom op Lanzarote. Het lijkt verder redelijk mee te vallen en we blijven rustig in beweging zodat het niet meteen heel stijf wordt.

We wandelen een rustig rondje in het oude centrum. We kopen een toeristische landkaart waardoor we gelijk een beetje indruk kunnen krijgen wat hier te doen is. Naast het downloaden van de geocaches hadden we geen echte voorbereiding thuis gedaan. We vervolgen ons rondje en komen uit bij een water waar heel veel kleine vissersbootjes liggen. Dit is echt zoiets wat je alleen op vakantie ziet. En wij vragen ons dan weer af hoe de vissers aan de wal zijn gekomen, want alle bootjes liggen voor anker omringt door water. Er zijn geen stijgers, zoals in een haven.

Ook rond deze binnenbaai doen we een geocache. We lopen daarna een stukje verder richting zee, winkelcentrum en de cruiseterminal. Dan krijgen we melding dat het busje klaar is en worden we bij de drive in van de Burgerking opgehaald.

De camper is niet de nieuwste, maar dat wisten we al. Her is echt een omgebouwd busje. We krijgen uitleg over de douche, de watertanks, hoe het gaspitje werkt, en hoe we de portapotti moeten schoonmaken. Daarna kunnen we op pad. Eerst naar de supermarkt. We halen ijs voor de koelbox en wat brood, beleg, vuilniszakken, wegwerp bekers, borden en bestek. Afwassen gaat het niet worden. Koken eigenlijk ook niet, op water voor de koffie en thee na. We moeten even wennen aan het geluid dat deze dieselbus maakt, maar we gaan het grote avontuur vol goede moed tegemoet.

We rijden eerst een rondje in Arrecife. We vinden het hier te druk voor een eerste uitprobeernacht, dus rijden we de stad uit, op weg naar monkey rock, want dat klinkt leuk. Als we een kwartiertje onderweg zijn zien we een witte poort, de toegang naar een stranddorp. We vinden het er leuk uitzien en zijn nieuwsgierig, dus gaan we de poort door en rijden we naar het dorp. Er blijken voldoende restaurants te zitten en als we de parkeerplaats van het strand zien, vinden we dit een mooie overnachtingsgelegenheid. Het busje wordt geparkeerd en we verkennen het strand. De toiletten zijn gesloten, maar de buitendouche werkt. Er staan palmbomen en er loopt een prachtige boulevard langs de zee. Het is een redelijk toeristisch gebied en we lopen Filemon Wesselink met gezin weer tegen het lijf. Zij gaan eten bij het restaurant met de naam Mama's en Papa's. Een grote kinderspeeltuin met wat tafeltjes waar de ouders aan kunnen zitten. Dit restaurant slaan wij over. Na de verkenningstocht maken we alvast het bed in de bus op en gaan we heerlijk eten bij de Italiaan die aan de parkeerplaats zit. Als we om half 10 naar bed willen gaan, wordt het even druk op het strand met feestende jongeren, maar deze trekken alweer snel verder. Het is wel even wennen, maar al snel vallen we in slaap. 's nachts worden we wakker en horen we alleen maar het geraas van de zee.

Costa Teguise

Zaterdag 13 januari 2018

Ik ben vroeg wakker. Heb ook niet zo goed geslapen. Terwijl Niels slaapt schrijf ik het verslag van gisteren. Daarna doezel ik nog wat, maar om 8.00 uur heb ik het echt wel gezien. Ik maak Niels zachtjes wakker, open de achterdeur en pak mijn hardloopkleding die in de koffers in de ruimte onder het bed liggen. Niels blijft nog even liggen terwijl ik de boulevard en het strand af struin. Het wordt het super leuk trainingsrondje met wat interval, trappetjes, nat zand, rotsen en heuveltjes. Na zo'n 3 kilometer keer ik om en loop ik de route terug naar de parkeerplaats. Niels is inmiddels ook op en heeft al wat voorbereidingen voor het ontbijt gemaakt, maar eerst stap ik onder de stranddouche. Ik zie gelijk dat de toiletten inmiddels open zijn wat best handig is. De stranddouche is lekker fris en binnen een minuut is al het hardloopzweet verdwenen.

We gaan lekker ontbijten bij de bus. Op de boulevard wordt het redelijk druk met wandelende toeristen uit de resorts die hier zitten. Na het ontbijt gaan wij ook een stukje wandelen. Over de boulevard en door het dorpje. We zoeken onderweg naar 4 geocaches. We vinden er 3. Eentje ligt onder een druk bezocht bankje, dus daar kunnen we niet bij. Het wordt een rondje van ongeveer 4 kilometer. Niels z'n knie houdt het redelijk na de val. Een verrekte spier in zijn dijbeen doet wat vervelender.

We gaan na de wandeling een stukje langs de kust naar het noorden rijden. Het landschap veranderd en ineens rijden we tussen de cactusvelden door. Mooi gezicht hoe al die cactussen hier gekweekt worden. Tussen de veldjes staan stenen afscheidingsmuurtjes van de lavastenen die je hier overal ziet liggen. Ook bij deze veldjes vinden we een geocache. Verder op weg naar het noorden komen we bij een multi geocache. Deze ligt in een speciaal gebied volgens de legger, maar schijnt een prachtige kuststrook te hebben. Als we het dorpje inrijden zien we een grote poster met twee naakt recreërende mensen. Oké, gelukkig zien we ook geklede mensen rondlopen, dus we kunnen de cache doen zonder zelf uit de kleren te gaan.
De multi is een wandeling van ongeveer een kilometer langs de kust. Onderweg moeten we 12 foto's herkennen. De volgorde waarin we de afbeeldingen van de foto's zien bepaald de cijfers die we voor een rekensom nodig hebben om het eindcoördinaat te berekenen. Bij de start is wat verwarring over welk pad we nou precies moeten aanhouden, maar we komen met beide paden op hetzelfde punt uit. De eerste naakte mensen zijn bij het natuurlijke zwembad gesignaleerd en we proberen zo gewoon mogelijk te zoeken naar de afbeeldingen die op onze foto's staan. We wandelen de route. De kustlijn is werkelijk prachtig. Overal inhammen, natuurlijke bruggen en baaitjes en prachtige rotspartijen. De her en der naakte zonaanbidd(st)er maakt dat we niet overal een foto van kunnen maken. We zien veel van de beelden van de foto's, maar uiteindelijk komen we er vier cijfers tekort. De som is dus helaas niet te maken en hierdoor vinden we de geocache uiteindelijk niet. Jammer, maar we hebben wel kennisgemaakt met een prachtig gebied en een mooie wandeling gemaakt.

Terug in de auto rijden we door naar het noorden en zoeken we een plekje waar we vanavond kunnen parkeren om te overnachten. Rond Orzola vinden we 2 geschikte plekken. Eentje bij een strand en berg waar men ook aan het paragliden is. Het staat nu helemaal vol met auto's, busjes en campers, maar aan de weg naar het strand zijn ook wat inhammen waar je wat rustiger zou kunnen staan. Je staat hier niet helemaal alleen. Dat is op de andere parkeerplaats waarschijnlijk wel het geval. Deze ligt ook aan een strand en is direct van de hoofdweg naar Orzola te zien. We blijven hier nu nog even staan. Rustig wat lezen en uitrusten tot we gaan eten. Dat doen we bij een restaurant in Orzola. Het is helaas wel wat aan het afkoelen en in het restaurant is het niet echt warm. Maar het eten smaakt heerlijk. Niels heeft de entrecote en ik ga voor de mix grill van vis en krijg een bord met 3 verschillende vissen nog met kop en staart. Ze smaken verrukkelijk.
Na het toetje rijden we naar het strand die eind van de middag druk was. Het is er nu wat minder druk, maar op het strand zelf willen we niet parkeren. We zetten de bus in een inham van de weg. Buiten drinken we nog een kopje thee, maar als het begint te motregenen gaan we in de bus zitten. Om 22.15 uur gaan we onze tanden poetsen en richting bed.

Playa de la Canteria, Orzola 48,7km gereden

Zondag 14 januari 2018

We hebben goed geslapen. Een paar keer wakker geworden, maar verder ging het prima. We worden rustig wakker en ontbijten op ons gemakje. De eerste paragliders hangen al in de lucht als wij nog van ons kopje koffie en thee aan het genieten zijn.

Na ons ontbijt gaan we aan de wandel. Er liggen hier 2 geocaches in de buurt. Voor de eerste mogen we de berg op. Het start erg leuk. Een prachtige route met nog mooier uitzicht over de baai. De paragliders en surfers maken het compleet. Tot we op een stuk berg komen waar vol de wind op staat en het pad niet meer dan een geitenpad is.

    

Ik krijg de schrik om mijn lijf en durf niet meer verder. Als er dan ook nog iemand achter ons loopt die me inhaalt en best met Niels verder wil lopen haak ik af. Ik kruip op handen en voeten terug naar het stuk pad waar ik weer gewoon durf en waar wat minder wind is en kom even op adem. Ik reken uit dat Niels ongeveer een half uur wegblijft. Het was nog 250 meter hemelsbreed, maar hij zou waarschijnlijk nog moeten klimmen. Ook het zoeken naar de cache neemt tijd in beslag. Ik klim aan de overkant van de baai/berg uit de wind op een een stel rotsen en heb een mooi uitzicht op de hoek waar Niels achter was verdwenen. Van deze kant af ziet het pad er op een klein stukje na best redelijk uit. Vooral bij de bocht, het gedeelte waar ik echt niet naar uitkeek, lijkt het erg mee te vallen. Ik geniet van het uitzicht tot Niels terug is. Hij kijkt wat verbaasd als hij me niet op de plek ziet zitten waar hij me achter had gelaten, maar aan de overkant. Hij heeft de cache gevonden en vertelt dat het op dat stukje best meevalt. Verderop was het een paar keer lastiger, maar nooit groter dan 1 stap. Isa, zijn medewandelaar loopt verder. Haar man was aan het paragliden en is inmiddels geland. Niels en ik gaan samen nog terug naar het moeilijke stukje. Omdat ik het pad vanaf de overkant goed had kunnen bekijken gaat het nu wel goed. Ik loop de bocht om en daarna keren we om en gaan terug naar het busje. Toch weer een overwinning op mezelf.

We lunchen met uitzicht op de zee en op de paragliders. Ze hebben best moeite om omhoog te komen. Ze beginnen op het strand en lopen met de parachute op omhoog de berg op, steeds weer proberen om los te komen.

Na de lunch lopen we de andere kant op. We lopen nu door vlak land met overal lavastenen. Grote boulders en rare rotsfiguren maken het een vreemd soort landschap. Na een kleine kilometer door dit maanlandschap vinden we de cache en lopen we terug. Er lopen zoveel paden en paadjes in dit gebied, dat we compleet anders terug lopen dan heen. Hierna verlaten we playa de la Canteria en gaan een rondje rijden. We pakken de hele noordpunt mee. Nadat we broodjes voor het ontbijt hebben gehaald rijden we naar Mirador del Rio. Hier heb je een prachtig uitzicht over het kleine vulkaan eiland la Graciosa. We wandelen naar een geocache en bewonderen de kleine vulkanen op het eiland. Het is een schitterend stukje natuur.

We rijden via een smal weggetje met muurtjes van opgestapelde stenen door naar de volgende geocache. Ook hier is een kleine wandeling nodig. Dit keer zijn de lavastenen gebruikt als pad. We lopen via het pad met trappetjes een stuk naar beneden, maar blijven hoog genoeg op de kustrots om van het uitzicht te genieten. We zien nog een deel van het eiland la Graciosa liggen. De geocache ligt ergens van het pad af tussen de lavastenen laat het nou een en al lavasteen zijn. We zoeken elk kiertje, maar de cache laat zich niet makkelijk vinden. Als we de logjes lezen, zien we een aantal keer niet gevonden, dan een keer wel, dan weer een aantal niet en de laatste twee wel. We zijn al aan het opgeven, maken de laatste vinders al uit voor bedriegers, want als je ter plaatse bent geweest, moet je hem echt vinden en niet alleen maar zeggen dat je hem hebt gevonden. Het is overduidelijk dat de cache er niet is. Tot Niels toch ergens iets raars ziet. En ja hoor, de geocache is gevonden..

We lopen terug naar het busje. Inmiddels is het eind van de middag. We gaan nog tanken en rijden prachtige weggetjes terug naar Orzola. We willen eten bij hetzelfde restaurant als gisteren. Dat was erg goed, maar als we binnen willen lopen zijn ze aan het opruimen. Ze sluiten vandaag om 19.00 uur en het is 18.45 uur. Dus door naar het enige andere restaurant wat wel open is. De bedoeling bestaat uit 2 chagrijnige mannen, maar gelukkig blijkt het eten erg goed te smaken en daar gaat het toch om. Niels heeft een goed stukje vlees met friet en salade en ik krijg 2 flinke stukken gegrilde vis met graat, kop en staart, 2 stukken visfilet en 3 garnalen. En het gaat allemaal op.
Na het eten rijden we naar hetzelfde strand waar we gisteren overnacht hebben. Waar het gisteren bomvol met campers en busjes stond, is er nu helemaal niemand meer. We parkeren weer iets van het strand af op een mooi rustig plekje. Het uitzicht over de zee is fantastisch, maar het geraas de hele nacht zo vlakbij de bus hoeft ook weer niet. We zetten nog een kopje thee en gaan dan met de foto's en het verslag aan het werk. Rond 23.00 uur gaan we slapen.

Playa de la Canteria Km gereden

Maandag 15 januari 2018

We worden om 6.00 uur gewekt door een flinke regenbui. Het waait er flink bij, waardoor we in een schommelend busje liggen. Verplicht uitslapen is geen ramp en we staan dan ook pas om 10.00 uur op als het zonnetje weer volop schijnt. Het wolkendek is redelijk opengebroken, maar de wind blijft op volle kracht blazen.

Na het ontbijt rijden we weer naar Mirador del Rio waar we de wandeling over de berg naar 2 caches willen doen. Gisteren was het te laat en hadden we al voldoende gelopen, dus die is naar vandaag gezet. Daar aangekomen blijkt het toch wel windkracht "tig" te zijn en starten we met de wind vol tegen. Dit is niet te doen, dus maken we rechtsomkeert en wijzigen we de planning. Iets meer rijden en iets minder lopen wordt het. Geen ramp, het eiland is prachtig en ook goed vanuit het busje te verkennen. We zoeken een mooie route langs verschillende geocaches uit.
We rijden door het dorp Haria waar de kunstenaar Cesar Manrique de laatste jaren van zijn leven woonde. Deze kunstenaar was zo groot en machtig op dit eiland dat hij het voor elkaar heeft gekregen dat er een wet is die zegt dat alle huizen wit geschilderd moeten zijn met blauwe, groene of bruine deuren en kozijnen om zo het karakter van het eiland te behouden. Dit in tegenstelling tot het beton en neon in Tenerife en Gran Canaria. We rijden naar een uitzichtpunt over de vallei van de palmbomen en vinden een geocache bij een lost place.

Hierna gaan we terug naar de kust. Eenmaal bij de cache aan de kust aangekomen blijkt dat we zo'n 700 meter boven zeeniveau te zitten, met een behoorlijk steile bergwand naar beneden. Het is een leuk parkje met alweer een prachtig uitzicht. Ver beneden ons zien we een paar kitesurfers springen op de grote golven.
We volgen nog een stukje de hoge kustlijn en komen uit bij natuurlijke grotten. Er ligt geen geocache bij de grotten, maar het ziet er zo gaaf uit dat we op verkenningstocht gaan. Via een pad van drie voeten breed met aan de ene kant een bergwand en aan de andere kant de afgrond lopen we naar de eerste grot. In de afgrond liggen twee auto's die het niet meer doen. Best oppassen geblazen hier. De eerste grot is niet zo groot. Niels loopt een rondje en komt er bij de tweede grot weer uit. Ik zit even rustig uit de wind in het zonnetje. We lopen door naar de derde grot en zien dan dat het pad wat we volgen nog verder loopt naar nog een grot. Omdat het zo'n prachtig gebied is en zo'n mooi pad lopen we door. Het is wel weer smal op sommige stukjes, maar best te doen. Af en toe is wat klauteren vereist. De laatste grotten stellen eigenlijk niets voor, maar de route is zo leuk. We hebben op een gegeven moment de keuze om terug te gaan, of door te lopen en dan gokken dat we weer bovenop de rand uitkomen en vandaar dan terug naar de bus kunnen lopen. We nemen de gok om door te lopen en komen inderdaad weer op de berg zelf uit. Maar eerst zien we een natuurlijke brug aan de overkant van de smalle vallei.

Na deze mooie tocht stappen we in de auto en rijden door naar Teguise, de voormalige hoofdstad. Ook dit is meer een gezellig dorp dan een grote stad. We zoeken een plekje om de camper te parkeren, maar praktische bezwaren staan in de weg; als één van ons beiden 's nachts "naar buiten" moet, is dat niet aardig om dat binnen de bebouwde kom tegen een woonhuis te gaan doen... Dus rijden we weer naar de kust. Hier vinden we een leuk overnachtingsplekje aan de rand van de duinen wat nog een klein beetje beschut is tegen de wind. We eten bij een restaurant welke 5 sterren heeft bij Google. Het is leuk ingericht en ze hebben wat aparte gerechten op de kaart. Zo neem ik zoete aardappel mouse met cookie-ijs en krokante bananenschilfers als dessert. Beetje vreemd, maar best lekker. Helaas ook prijzig.

Na het dessert gaan we onze overnachtingsplek opzoeken. We blijven in het busje wat lezen en schrijven voor we niet te laat gaan slapen. We worden vanzelf in slaap gewiegd door het schommelen van de bus door de wind.

La Caleta 61,4 km gereden

Dinsdag 16 januari 2018

We hebben goed geslapen vannacht. Om 8.30 uur komen we een beetje in beweging en gaan we broodjes voor het ontbijt halen. We rijden door naar het strand en parkeren zo'n beetje ter hoogte (laagte) als waar we gisteren op 700 meter hoogte op uitkeken. Inmiddels is het nog een tandje harder gaan waaien. Het ontbijt wordt dus in de bus klaargemaakt, maar we eten het wel buiten op terwijl we uitkijken over de woeste zee. Niels heeft de bus zodanig neergezet dat naast de bus een redelijke luwte ontstaan is, waardoor we rustig kunnen ontbijten. We boeken een overnachting voor vanavond via hotels.com op de mobiele telefoon, zodat we lekker een warme douche kunnen nemen.

Na het ontbijt gaan we eerst even kijken bij de kitesurfers voor we de duinen ingaan voor een geocache. We moeten een klein stukje lopen en worden welhaast gezandstraald. Sjaal om, muts op en jas omhoog. Alleen de ogen nog vrij en dan nog overal het zand voelen. Een stuk weg is zelfs afgesloten omdat hier teveel zand over gewaaid is. Dat zijn ze nu aan het opruimen, maar of dat helpt terwijl het nog zo stormt, ik weet het niet hoor. We vinden de geocache in een muurtje bij een oude windmolen. Terug naar de auto hebben we de wind vol tegen. Het is bijna niet te doen. Wij rijden via een onverharde weg langs de zee het dorp uit. Op meerdere plaatsen stoppen we om van de zee te genieten. Zulke hoge golven hebben we nog nooit gezien. Ze zijn echt zo gaaf. De golven zijn zo hoog dat ze ombuigen in een tunnel voordat ze tegen de rotsen aan knallen. We krijgen later te horen dat deze tunnel golven alleen bij vulkaan eilanden te zien zijn. Door de lava ondergrond en de wind kan de golven heel ver ombuigen. We vinden een geocache met metershoge golven op de achtergrond. We kunnen de route op de onverharde weg voortzetten of omkeren, dezelfde route terug en dan via een asfaltweg naar de volgende geocache. Omdat het niet zoveel scheelt blijven we op de onverharde rotsige weg. Hopend dat de banden het houden, want we hebben waarschijnlijk geen reserveband aan boord. Alles gaat goed en we komen uit in het gehucht La Santa. Dit bestaat voornamelijk uit een zeer groot sportresort. Op een veld staan zo'n 50 man te zwoegen met gewichten, de instructrice staat, versterkt, aan kop te roepen dat het zo verschrikkelijk goed gaat... In het gebied rondom het resort liggen 4 geocaches die we allemaal kunnen vinden.

De volgende geocache ligt weer aan een prachtige onverharde route langs de woeste kust. We komen van de bergtop af en moeten een stukje afdalen. Bij het zien van de steile helling haak ik af. Het gaat echt bijna loodrecht naar beneden en er lijkt geen tussen "etage" te zijn tussen de bergtop en de zee, 400 meter lager. Dus Niels zet als een ervaren berggeit de afdaling in. Ik kijk nog even rond en zie een mooi glooiend pad lopen. Het is een omweg, maar wel een stuk minder ingewikkeld lopen. Dus als Niels omhoog komt nadat hij onze naam in het logboekje heeft geschreven sta ik ineens voor z'n neus. Saampjes lopen we het makkelijke pad terug.

Hierna rijden we dwars door het nationale park Timanfaya heen. Om ons heen zijn alleen maar lavarotsen te zien. Van heel grillig tot heel glad, maar niets anders dan lava. De lavarotsen stammen uit de overstromingen van 1730-1736 en 1810. We stoppen niet, want onze bestemming ligt er nog voorbij, en echt veel ruimte is er niet op de kaarsrechte 2-baans weg. Rond 18.00 uur checken we in het huisje voor vanavond in. De goede warme douche is echt nodig na de zandstorm van gisteren en vandaag. We eten bij een aziatisch / Italiaans restaurant aan de boulevard en besteden de avond verder met het verwerken van het verslag en de foto's.

Bungalows Playa Limones
Leiza
70,2 km gereden

Woensdag 17 januari 2018

Ik ontbijt met een manderijn en kop thee, doe mijn hardloopkleding en schoenen aan en begin aan een rondje boulevard en strand training. Wat heerlijk om zo de dag te beginnen. Op de boulevard is het al wat drukker aan het worden, dus het is zigzaggend langs de mensen hardlopen. Ik loop tot en met 2 stranden verder, dan keer ik om en loop dezelfde weg teug. Op de terugweg even een stop bij de Spar voor broodjes voor het ontbijt. Niels zit al lekker in het zonnetje op de veranda te lezen als ik terug bij het huisje ben. Om 12.00 uur checken we uit.

Er liggen langs de boulevard van de verschillende stranden een aantal geocaches die we vandaag gaan doen. We laten het busje eerst staan voor de reeks caches in de directe omgeving. We wandelen langs de boulevard en na een paar caches zien we een crêpe verkoper. Heerlijk, Niels neemt witte chocolade met banaan, ik pure chocolade met banaan en slagroom. Op een bankje met uitzicht over de zee smullen we het op.

Dan pakken we het busje voor de volgende reeks caches. Ze liggen niet heel ver, maar het is net even wat makkelijker om het busje mee te nemen. Anders moeten we later vandaag wel een heel groot stuk ineens terug wandelen. De volgende reeks valt onder zo'n beetje de slechtste verstopplekken. Op een hondenuitlaatveldje, ergens achteraf bij een bouw/afval en in een vervallen gebouwtje wat als "toilet" wordt gebruikt. Dat zijn dingen die je niet vantevoren weet. Meestal zijn de verstopplekken mooi of leuk, maar soms is het wat minder. We gaan bij een super de luxe hotel naar binnen om even onze handen te wassen. Het is mooi gebouwd, open structuur, zodat elke kamer de klapdeuren open kan zetten en een frisse wind naar binnen kan krijgen. Bij het zwembad vinden we de toiletten en daarna gaan we weer een heel klein stukje verder met de bus.

De volgende geocaches liggen weer op mooie plekken. We zijn inmiddels bij een luxe haven met winkelcentrum aangekomen. Ook vinden we een geocache bij een hele oude aparte kerk. Deze staat op de punt van een pier, op uitkijk voor de schippers.

Als laatste pakken we de camper naar Playa Papagayo. Dit is het meest zuidelijke stukje land en van waar we nu staan, kunnen we de landtong zien. Het is er niet bebouwd en ziet eruit alsof het perfect geschikt is om te overnachten. Dat is het ook. We rijden over een onverharde hobbelweg ernaartoe. De eerste parkeerplaats ligt ietsje van de zee af en daar zien we al een geschikt plekje. De tweede parkeerplaats is al vol met campers. Hier kan je alleen nog maar tweede rangs schuin staan. Dan rijden we naar de punt. Hier liggen 2 mooie parkeerplaatsen, maar ze liggen wel na een flink stuk hobbelweg en of we daar vanavond na het eten nog zin in hebben weten we niet. De geocaches die hier liggen gaan we morgen zoeken. Voor vandaag hebben we genoeg kilometers in de benen. We genieten nog even van het uitzicht dat we hebben en googelen een restaurant in the de buurt. We komen uit bij Caprice Cheese bar. Weer eens wat anders en hele goede reviews, dus die willen we wel proberen. We rijden een andere hobbelweg terug, in de hoop dat deze wat minder hobbelig is, maar dat was een verkeerde inschatting. Het was nog een tandje erger. In het dorp zoeken we even naar het restaurant, maar deze wordt gelukkig gevonden. We zijn de enige gasten. De eigenaar is ook kok en ober. Hij is enthousiast en maakt de sauzen en geitenkazen helemaal zelf. Er komt niets uit een potje, alles is vers. We laten ons adviseren en het smaakt allemaal even lekker. We hebben een gezellige avond. Na het eten rijden we naar de eerste parkeerplaats van playa Papagayo en kletsen nog eventjes na voor we gaan slapen. We staan op een mooi rustig plekje met een prachtige sterrenhemel.

Playa Papagayo , playa Mujeres
Ik ongeveer 22km gelopen
Niels ongeveer 17km gelopen
31,7 km gereden

Donderdag 18 januari 2018

We staan zo rustig dat we niet voor 8.30 uur wakker worden. Niels draait zich nog een keer om, ik ga het verslag schrijven. Om 9.45 uur komt er een beetje beweging in. We zetten ons tafeltje voor het busje en genieten van een heerlijk ontbijtje met uitzicht. Ondertussen komen er steeds meer mensen van de heuvel af die allemaal wandelen langs de stranden. Voor laagseizoen is het nog best druk met toeristen hier.

Na een rustig ontbijtje gaan we aan de wandel. Eerst zoeken we twee geocaches in de buurt van onze overnachtingsplaats. Dan pakken we de bus naar het einde van de landtong. We parkeren bij een gesloten en vreselijk uitziende camping, zoeken nog een geocache en lopen naar een mooi verborgen strandje. Het is er rustig en we genieten van de vogels die op de rotsen eten aan het zoeken zijn. De laatste geocache hier ligt op het allerlaatste stukje van de landtong. We hebben mooi uitzicht op Fuertaventura vanaf dit gebied.

Hierna gaan we weer richting Playa Blanca. We lunchen op een bankje met uitzicht op zee en uitzicht op Playa Papagayo. Dan zoeken nog een aantal geocaches zodat we alles hier gevonden hebben.

We gaan verder naar het "binnenland" van Lanzarote. Ongeveer een half uur rijden, plus de geocaches die we onderweg vinden, en we zitten midden in het vulkaan gebied. Hier zoeken we alvast een plekje uit om vanavond het busje neer te zetten voor de overnachting. In dit vulkaan gebied wordt de grond gebruikt voor druiventeelt. Hier maken ze de zoete Malvasia wijn. De druiven zijn op een aparte manier geplant. Elke druivenstok groeit in zijn eigen kuil van vulkaanzand. Rondom de kuil is een muurtje van lavastenen gebouwd en op deze akkers staan duizenden druivenstokken in duizenden kuilen met evenveel muurtjes eromheen. Heel bizar om te zien.

Als we een overnachtingsplek hebben gevonden, zoeken we op Google een restaurant in de buurt uit. Als we daar aankomen blijkt ie toch gesloten te zijn. Helaas, dan maar verdrietig kijken. We komen uit bij een restaurant /bar/kantineachtig iets. De helft van de kaart is niet aanwezig, maar we vinden allebei wat te eten. Voor €20 hebben we allebei een hoofdgerecht en 1,5l water. Het was verder niet echt bijzonder. In het donker rijden we de 5,5km terug naar onze vantevoren bedachte overnachtingsplek. De afslag rijden we voorbij, want de is bijna niet te zijn, maar na een omweg komen we er dan toch nog. 's avonds doen we niet meer dan lezen en verslag schrijven. We gaan vroeg naar bed, zodat we morgen iets eerder dan vandaag op pad kunnen.


78.2 km gereden

Vrijdag 19 januari 2018

We hebben rustig geslapen. Stonden goed beschut achter een heuvel in het lavalandschap. Na het ontbijt gaan we lekker wandelen. Eerst even kijken naar de palmen op de heuvel waar we geparkeerd stonden en daarna rijden we 2 minuten verder naar de start van een wandeling. Rondom een vulkaan ligt een mooi pad met allerlei informatieborden. Hier ligt een earthcache en 3 traditionele caches. Het rondje wat we lopen is bijna 5km. We beantwoorden netjes de vragen die bij de earthcache horen en zoeken tussen de vele lavastenen ons een hoedje naar de geocaches. De laatste ligt op een mooie plek, bovenaan een uitgebarsten vulkaan. We eten en drinken wat terwijl we proberen om een klein beetje uit de wind te blijven.

Na de wandeling doen we met de bus nog wat geocaches in deze regio. Om ons heen zien we weer druiventeelt voor de wijn en nog wat ander akkerbouw. Het blijft grappig om te zien hoe men hier de manier van landbouw heeft aangepast aan de wind en hoe goed er gebruik wordt gemaakt van de rotsige omgeving.
We zoeken nog een geocache bovenop een berg. We nemen de moeilijke weg naar boven waardoor de terreinrating die gegeven wordt niet echt klopt. We zwoegen, maar komen boven en vinden de geocache onder een steen.

Inmiddels is het eind van de middag en gaan we richting Arrecife. We eindigen uiteindelijk in Costa Teguise waar we heerlijk Indiaas eten. Na het eten zetten we de bus op de pier. Op dit mooie plekje willen we onze laatste nacht op het eiland doorbrengen. En dan blijken we flink in de wind te staan. We pakken de koffers al zoveel mogelijk in. Als we de foto's van mijn fototoestel willen halen gaat er wat mis. Het sd-kaartje is leeg. Bijna 200 foto's van de laatste 3 dagen verdwenen. Hopelijk kunnen we thuis nog wat ermee. We smeren alvast wat broodjes voor morgen en proberen wat te slapen. De bus gaat redelijk te keer, de wind giert, maar de plek is mooi.

Na een kort nachtje gaat om vlak voor 6 uur de wekker. In eerste instantie proberen we op "onze pier" te ontbijten, maar het is echt bar en boos. We durven de deur van onze RV niet eens te openen want die waait meteen uit je handen. We rijden naar een iets minder winderige plek, midden tussen de resorts en hotels, en drinken daar een kopje koffie en thee. De nachtspullen worden ingepakt en om 7 uur leveren we het busje in. We worden netjes naar het vliegveld gebracht en dan zit de vakantie er weer op.

Het was een mooie en hele leuke vakantie. Het land en landschap heeft ons aangenaam verrast. Zeker op de manier waarop we nu met het busje het eiland over hebben getoerd is het absoluut voor herhaling vatbaar.