vakantie verslag

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

...en natuurlijk geocachen

- Niels en Inge

We beginnen vandaag weer aan een nieuw avontuur. Het wordt een rondje Calgary, Canada - Seattle, USA - Calgary, maar hoe de route precies gaat worden hangt helemaal af van de weersomstandigheden. We hebben de trein van 8.51 uur naar Schiphol en komen zonder problemen op tijd aan. Het inleveren van de bagage gaat snel en bij de (snelle!) bagagecontrole en de (trage!) douane, zijn we met 15 minuten klaar. Even shoppen en naar het Rijksmuseum voordat we 10 minuten na begin van het boarden bij de gate aankomen. We kunnen meteen doorlopen het vliegtuig in, precies op tijd om niet lang te hoeven staan wachten, maar vroeg genoeg om nog 20 minuten te zitten voor vertrek. En aangezien KLM gewoon ruimbagage meeneemt, is er zelfs nog plaats voor de cabine koffertjes.

We zitten niet bij de nooduitgang, maar in de comfort klasse. Die stoelen zijn wat breder, hebben ook meer beenruimte, maar niet "oneindig", er zitten wel mensen voor je. Niels zit zichzelf toch af en toe in de weg.
Na bijna 9 uur vliegen landen we op het vliegveld van een zonnig Calgary. We zijn snel het vliegtuig uit. Bij de douane worden de mensen gesplitst in twee groepen, local en niet local. Boffen wij nu, want de rij voor niet local bestaat uit 2 personen. We zijn nog nooit zo snel door een douane gegaan. De koffers zijn er snel en binnen een half uur na landen staan we bij de huurauto. Omdat we wat lengteverschil hebben haalt de medewerker een andere (grotere) auto waarbij de stoelen beter verstelbaar zijn. Het is een luxe Nissan met alle fijne foefjes die we thuis ook hebben waar we allebei fijn in passen. Als bonus zit er nog navigatie in ook. Gratis. Omdat ik pas vanaf 16.00 uur m'n startbewijs voor morgen kan ophalen gaan we eerst naar onze airb&b. Het blijkt een luxe hut te zijn. Midden in zo'n super nieuwbouwwijk met grote vrijstaande huizen hebben wij de benedenverdieping aan de achterzijde van het huis. Het bestaat uit een keuken met bar en gevulde koelkast, een zitkamer, 2 slaapkamers, een badkamer en walk-in closet.

Onderweg naar de sportwinkel hebben zien we de prachtige besneeuwde bergtoppen en de kleine maar hoge skyline van Calgary. Om 16.00 uur zijn we bij de sportwinkel voor het startbewijs. Daarna rijden we door naar het park waar ik morgen ga lopen. We kijken waar we het beste de auto kunnen parkeren en lopen een stukje van het parcours. Het is er vooral veel vals plat, wat omhoog gemeen is, maar naar beneden moet het juist meewerken. We zoeken een geocache die heel gemeen in een boom is gemaakt. Alleen het ringetje hangt uit de boomstam. Na wat zoeken ziet Niels het ineens. Onze naam wordt op het logrolletje geschreven en we lopen terug naar het water. De route die ik morgen loop gaat vooral langs de rivier de Elbow. Het waterpeil is laag en we zien zelfs nog een plakje ijs in de rivier. Op de parkeerplaats ligt nog een hoopje bij elkaar geveegd sneeuw. Erg in contrast met de prachtige zonnige en warme dag, want is is nu zo'n 18 graden. Na de wandeling rijden we nog wat door Calgary. We halen wat water en zoeken naar een broodjes winkel. Het was even zoeken, maar gelukt. De broodjes eten we in de airb&b op. Niels kijkt wat tv, ik begin gelijk maar aan het verslag van vandaag. De koffers worden uit- en omgepakt en na een heerlijk kopje thee gaan we om slapen. Morgen vroeg op en een drukke dag.

Airb&b Charles Guestsuite
Calgary, Alberta
€106,65 voor 2 nachten
35km gereden

Allebei hebben we redelijk geslapen. Veel wakker geworden tussendoor, maar tot 6.30 uur op bed gelegen. In de keuken hebben we alles staan voor een lekker ontbijtje. Niels bakt een eitje en we maken havermoutpap met melk.

Even na 8.30 uur vertrekken we naar Stanley Park. Het is iets meer dan een half uur rijden. We zijn ruim op tijd bij de start van het hardloopevenement om nog even rond te kijken en om te kletsen met een paar van de vrijwilligers en hardlopers. Om 9.45 uur klinkt het startschot en mag ik gaan lopen. Niet te snel beginnen, want ik weet dat er gelijk wat heuveltjes en een stuk vals plat is. Vanaf de start lopen we naar de rivier waar we een stukje langslopen, daarna komen we door een mooie woonwijk. Er staan veel vrijwilligers langs de route om te zorgen dat we de juiste weg nemen en om te zorgen dat wij het overig verkeer niet hinderen en het overig verkeer ons niet hindert. Omdat het geen echte afgezette route is mogen we ook niet met headset op lopen. Je moet alert blijven op fietsers, wandelaars en de aanwijzingen van de vrijwilligers kunnen horen. Ik loop heel slecht zonder muziek, dus besluit om 1 oortje in te doen en hier heel zachtjes de beats af te spelen om in het ritme te blijven.

Na het eerste rondje van ongeveer 4km zie ik Niels al van ver op een bankje zitten. Zwaaien helpt niet, maar als ik hem roep ziet hij mij ook. Als ik bij hem ben zeg ik dat ik redelijk veel last heb om m'n ademhaling onder controle te houden. Door de hoogte en de droge lucht is het af en toe echt happen naar lucht. Verder gaat alles volgens plan en is het prachtig om hier te mogen lopen. Het rondje rechts van de start van bijna 5km is voltooid en ik mag beginnen aan de route links van de start. We lopen langs de rivier de Elbow tot we een weg kruisen. Er loopt een viaduct onder de weg vlak langs het water en in de rivier liggen grote platen met ijs. Mooi om te zien. Deze plek moet ik onthouden om straks met Niels naartoe te gaan. We lopen nog een klein stukje verder langs de rivier. Ik heb inmiddels het idee dat ik als laatste loop. De 10km is net gekeerd en ik zie niemand voor en niemand achter me. Wel komen de snelle jongens al teruglopen. Ik buig dan af om Sandy Beach Park via een brug met de naam erop in te gaan. De brug lukt prima maar daarna gaat het alleen nog maar omhoog. We komen bij een heuse Killing Hill uit en die mag ik omhoog. Ik begin er vol goede moed aan. Denk nog even aan het stuk van de Zandvoort circuit run waar je het strand afgaat. Daar loopt ook iedereen en die kon ik afgelopen maart ook gewoon in 1x rennen. Deze moet dus ook lukken, not! Hij duurt ongeveer 10x zo lang als in Zandvoort en helaas moet ik een stukje wandelen. Het wandelen gaat sneller dan het dribbelen wat ik deed. Het laatste stukje naar boven kan ik weer wat hardlopen. Bovenaan staat weer een vrijwilliger om de weg te wijzen en om me moed in te spreken. Er is een drankpost met water en energiedrank die ik beide gretig aanneem en wandelend opdrink. Ik ben net over de helft en ga vol goede moed verder. Na 9,5km moet ik keren en dan blijkt dat er nog iemand een stukje achter me loopt, en nog iemand en nog een klein groepje. Tot mijn kilometer 11,5 zie ik mensen lopen en dat geeft me weer wat extra kracht. Dat en het feit dat get nu vooral licht naar beneden gaat. Ik kom uit bij een groot grasveld waar de honden los mogen lopen en waar ik zo'n 1,5km lang een fantastisch uitzicht op de hoge torens in het centrum van Calgary heb. Ook dit wil ik Niels laten zien om te fotograferen. Het lukt mij nu niet om een foto te maken. Na deze 2km park loop ik via een woonwijk weer terug naar de rivier. Ik begin aan de laatste 3km. Nog even volhouden en proberen om nog net iets meer aan te zetten. Soms lukt het, soms niet. Vlak voor de finish zie ik Niels nog op het grasveld staan. Ik mag via de parkeerplaats lopen, dus zodra ik om de hoek kom zit hij al klaar met z'n fototoestel om de finish vast te leggen. Het is me volgens m'n eigen registratie gelukt in 1 uur 45 minuten, de tijd die ik van tevoren als toptijd had ingeschat. Ik ben superblij!

De medaille wordt omgehangen, ik krijg een flesje water, een broodje en een zakje chips (voor Niels). Als ik het broodje net op heb is de prijsuitreiking voor de top3 lopers per leeftijd en sexe. Zou het lukken om een podiumplek te halen. Het is een hele kleine run geweest dus wie weet... Maar Nr 3 was binnen met 1 uur 22. Helaas dus niet gelukt om een extra medaile te krijgen. We gaan de auto in, want ik krijg het koud en Niels had het al koud. Waar het gisteren 18 tot 20 graden was, komt de temperatuur vandaag niet boven de 12 uit.

Eerst stoppen we bij het bevroren deel van de rivier, daarna rijden we naar het hondenveld. We willen er een geocache doen, maar als we 2 tellen buiten zijn besluiten we dat een foto van het schitterende uitzicht voldoende is. Terug naar het huis en lekker douchen,opwarmen en wat eten.

Vanuit het huis maken we een wandelingetje naar een geocache die in het park achter de woonwijk ligt. Hierna lopen we terug en pakken we de auto verder. Al geocachend en winkelend komen we de middag door. We gaan eten bij een Vietnamees restaurant. Lekkere Vietnamese soep met beef en loempia's als bijgerecht. We willen niet meteen terug naar het huis, want dan weten we zeker dat we instorten. Ik ben al half aan het slapen en het is nog geen 19.00 uut. Nog even volhouden dus. We gaan met de auto naar een aantal geocaches met hoge favourite punten. Ze liggen alle 4 in een woonwijk en zijn echte voortuin geocaches. Bij de derde staat dat als de eigenaren thuis zijn, je altijd welkom bent voor een kopje koffie of thee. Het is leuk om medegeocachers spontaan te ontmoeten, maar wij bellen nooit aan. Als we bij de tuin zijn zien we een mooie waterpomp staan. Dit moet iets met de cache te maken hebben. Dus wij op onderzoek uit. Misschien moet de cache wel naar boven gepompt worden. En dan klinkt er een deurbel. Nog een keer pompen en weer de bel. Ik kijk waar de bel vandaan komt. Die blijkt voor het raam op de eerste etage te staan. En meteen hebben we contact met de cache eigenaar. Het log rolletje wordt gevonden en we worden uitgenodigd voor een kopje thee. We hebben een gezellig gesprek met goed bereisde mensen die heel gastvrij zijn. Om half 9 gaan we ervandoor. We doen op aanraden nog 1 cache om de hoek en gaan dan naar huis. Nog even de foto's verwerken en het verslag maken en dan snel naar bed.

Airb&b Charles Guestsuite
Calgary, Alberta
€106,65 voor 2 nachten
115km gereden

We hebben iets beter doorgeslapen dan gisteren, maar ik was nog wel erg vroeg wakker. We ontbijten met een eitje, een wafel en havermoutpap. Alle koffers en tassen worden geordend en ingepakt voor zover dat nog niet gedaan was. Om 9.15 uur uur verlaten we het huis. De eerste stop is bij een mall die nog niet echt open is. We hebben nog wat plastic bestek nodig om de lunch broodjes te smeren. We hebben brood en beleg, maar geen messen of bordjes. De winkels zijn nog dicht, maar de eet-tentjes van het food court zijn al aan het opstarten. Daar liggen de plastic mesjes klaar (gratis voor klanten), dus wij hoeven niet te wachten totdat de winkels opengaan.

De eerste 100km rijden lekker weg. De auto is comfortabel en de adaptive cruise control (snelheid én afstand bewaren) en lane assist (netjes tussen de lijntjes blijven rijden) helpen een handje mee met het sturen. We stoppen bij het Canadian Bomber museum voor een pitstop. Het museum is open toegankelijk en we kijken even naar de vliegtuigen en andere zaken die tentoongesteld zijn. We pakken er meteen een lunch achteraan, want we lopen nu al te knorren. Buiten is het koud zo'n 4 graden, de wind is gemeen en ijzig. We hoeven vandaag niet veel buiten de auto te zijn, dus dat komt goed uit.

De volgende 100km neem ik het stuur over. Inmiddels zijn we wel uit de bewoonde omgeving en rijden over grote glooiende vlaktes met bruin / geel gras. In de verte zien we prachtig besneeuwde bergtoppen. Het begint zachtjes met regen. Als we weer bij een dorp komen kunnen we weer tanken en rijd Niels de volgende 100km. Langzaam maar zeker veranderen de glooiende heuvels in bergen en zien we ook meer sneeuw naast ons. We komen langs een aantal meren die nog half bevroren zijn. Echt heel mooi. Een stukje verder zien we de eerste herten van deze vakantie grazen. We komen ook langs een gebied waar de Rocky Mountain sheep (berggeit) leeft, maar die laat zich vandaag niet zien. We stoppen nog even voor een snelle pitstop en een geocache op de hoek waar we van de 2 naar de BC-93 opgaan. Deze weg gaat naar de grens met Amerika.
Om 15.00 uur staan we bij de grens. We moeten de paspoorten afgeven, auto parkeren en wachten. Nadat we de standaard vragen hebben beantwoord mogen we nog $12 afrekenen. Tijdens het betaling is er wat tumult buiten en alle douaniers laten hun werk vallen om assistentie te verlenen bij een busje. Even later komt er 1 douanier terug met een stoned uitziende jongen die in de boeien was geslagen. Ze gaan een apart kamertje in en de douanier die ons hielp komt ook weer terug. De betaling wordt afgerond en wij mogen verder rijden. Welkom in Montana.

De omgeving om ons heen veranderd niet heel veel, er zijn alleen heel veel meer reclameborden langs de weg. We rijden door een bosgebied en zien nig een heleboel hertjes langs de weg. Ook vallen de roofvogels ons meer op.

Om vijf voor vijf staan we voor de deur bij AT&T voor een simkaart zodat we internet onderweg hebben. Na 40 minuten lopen we met een werkend Amerikaans telefoonnummer de deur uit. Ons hotel ligt om de hoek. Het is gevestigd aan een mall en casino. Vandaag gaan we er niet kijken. We gaan eerst op zoek naar wat te eten en komen uit bij een echt gezellige tent in downtown. Het heeft een cowboy /saloon uitstraling aan de buitenkant. Binnen is het vooral heel vol met heel veel snuisterijen en mensen. Er is geen tafel meer vrij, maar we kunnen wel aan de bar zitten. Amerikaanser kan je het niet krijgen. We hebben een plekje voor de kookplaat en hebben al snel contact met de koks. De kookruimte die ze hebben is minimaal, de snelheid waarmee ze werken is hoog. We zitten nog met de kaart voor ons en krijgen een klein schaaltje macaroni voorgeschoteld van één van de koks. Ze had teveel gemaakt en houdt er niet van om weg te gooien. Bij elk hoofdgerecht krijg je 2 stukken cornbread en 2 bijgerechten zoals salade of verschillende smaken macaroni. De traditionele die we mochten proeven, smaakte ons erg goed. Niels neemt de spareribs, ik ga voor de beef brisket. Het is echt heel erg lekker en dat terwijl ze eigenlijk alleen maar reeds gare ingrediënten bij elkaar gooien en opwarmen op een plaat of in een pan. Binnen een paar minuten is de hele maaltijd klaar. Zoals ze zelf zeggen, sneller dan de Burger King. Na het eten gaan we op de kamer verder aan het verslag en foto's verwerken. De eerste dagen staan online. Daarna weer eens vroeg naar bed.

Red Lion Hotel
Kalispell, Montana USA
€207 - €50 cashback voor 3 nachten 309 mile gereden

Weer iets langer doorgeslapen vandaag en nog maar 3 uurtjes gesluimerd. Het ontbijt is groot, veel en vooral erg lekker. Er staat een kok verse groenten omelet naar keuze te maken, er zijn wafels, pancakes, cereals, aardappeltjes en nog veel meer. Gisteravond hebben we al veel gegeten, dus we proberen ons nu in te houden. Na het ontbijt gaan we eerst shoppen bij de Dollartree. We hebben een extra USB kabel nodig en die kunnen we daar kopen. Alles in de winkel is $1 en het voordeel van Montana is dat er geen sales tax (btw) is. Het is nog erger dan de Action, je hebt 1 ding nodig en je gaat met 15 verschillende dingen naar buiten.Daarna is de Walmart aan de beurt. We willen een nieuwe GPS kopen en die zijn hier het voordeligst. Niels heeft vanmorgen via de app contact gehad met de Walmart en de GPS die wij willen is bij deze winkel op voorraad. Helaas hebben ze degene die we willen niet echt op voorraad. We kunnen wel bestellen, dan is ie er donderdag. We gaan dinsdag weer verder, dus helaas. Vanavond maar even uitvogelen hoe we verder gaan en kijken waar we dan het beste de bestelling kunnen ophalen.

Na het shoppen is het tijd voor natuur en geocachen. We rijden een klein half uurtje en starten dan aan de powertrail naar Glacier. We hadden verwacht dat alles wat beter bereikbaar was, maar het blijkt dat de geocaches aan een drukke autoweg liggen. Je kan vaak wel in de berm stoppen, maar het is niet al te veilig. Na een aantal geocaches gedaan te hebben die nog via een zijweg bereikbaar waren stoppen we ermee. Dan maar geen smiley's op de kaart.
We rijden rustig verder naar het Glacier National Park. Eerst maar een jaarkaart voor alle parken kopen, want we hebben al besloten om hierna naar Yellowstone te gaan. We rijden naar het McDonald Lake, een prachtig groot meer, omringt door hoge bergtoppen.
Hier gaan we eerst lunchen. Ik heb m'n kliekjes van gisteravond mee (ongeveer de helft van de maaltijd kon ik maar op) en het smaakt uitstekend koud. Heerlijke beef brisket (zacht rundvlees) met aardappelsalade, cornbread en macaroni (nu macaroni salade). Niels pikt een vorkje mee, maar neemt ook nog een boterham erbij. Terwijl wel lunchen genieten we van het schitterende uitzicht en het zonnetje. Het is zowaar weer lekker warm aan het worden. Twee mooie eenden zwemmen over het meer en de ranger komt een kijkje nemen. Ze vertelt dat vandaag de eerste dag sinds 1,5 week is dat de bergtoppen niet in de wolken zitten, maar helemaal zichtbaar zijn. Ze verteld nog het een en ander over de branden die vorig jaar en in 2013 zijn geweest. Je kan hiervandaan de kale vlaktes zien. Op de vlakte van de oudste brand zie je alweer jonge aanwas groeien. Voordat we weer op pad gaan hebben we nog 1 vraag aan haar: Zijn de beren inmiddels al uit hun winterslaap, want we zijn hier in Bear country.

Het blijkt dat de mannetjes beren al in maart ontwaakt zijn en dat de vrouwtjes met hun cups op begin deze maand wakker zijn geworden. Dat wordt vooral heel erg alert zijn en veel zingen op de trail paden.....

In de Nationale parken mogen geen fysieke geocaches liggen, maar virtuels en earthcaches kunnen er wel zijn . Er ligt ook een Wherigo in het park. Met deze app wordt je door het park heen geleidt. Helaas is de "Going to the Sun" weg afgesloten vanwege sneeuw op de weg en de Wherigo neemt die weg. We kunnen deze dus helaas niet afmaken. Wel rijden we het gedeelte van de weg langs heg meer tot aan de Lodge. Dan staan er slagbomen op de weg en kunnen we niet verder. Er zijn wel genoeg mensen die wandelend of op de fiets verder gaan. De weg is nog zo 'n 60km lang en we hebben geen idee tot hoever je kan komen. We nemen een kijkje bij het meer en genieten van het mooie uitzicht. Hier bij de Lodge is het wat drukker dus we gaan op zoek naar een wat rustiger plekje. Op een klein grindstrandje genieten we van de rust en de zon. Inmiddels is het lekker warm geworden. Het is echt jammer dat het water bijna vriestemperatuur heeft, anders was een fijne zwempartij aan de orde geweest. Er vliegen een hoop vlinders rond en de bergen weerspiegelen prachtig in het meer. We rijden rustig terug naar de kop van het meer met een paar stops onderweg. Op sommige plaatsen stort het smeltwater van de berg het meer in. Het gaat met een behoorlijke kracht.

Als we weer aan de kop van het meer zijn rijden we de andere kant van het meer op en maken we een loop terug richting Kalispell. Deze weg ligt grotendeels net buiten het Nationale park, maar de omgeving is niet minder mooi. De weg is wel minder onderhouden... Het voordeel van dat we niet meer in het Park zijn is dat er weer geocaches liggen en we dus genoeg excuses hebben om te stoppen voor weer een ander prachtig uitzicht. Rond half 8 zijn we weer terug in de bewoonde wereld. Het is nog een half uurtje rijden naar het hotel nu. We hebben geen zin in uitgebreid uiteten gaan. De maaltijd van gisteren voelen we nog, dus halen we een lekkere salade in de supermarkt. Deze eten we op de kamer op terwijl we de route voor de komende dagen bespreken. De wegen van Yellowstone zijn sneeuwvrij, dus we gaan daar nu definitief naartoe.

Red Lion Hotel
Kalispell, Montana USA
€207 - €50 cashback voor 3 nachten
109 mijl gereden

Half 7 ben ik weer wakker. Niels volgt een uurtje later, nog niet helemaal wakker. We ontbijten weer heerlijk rustig met wentelteefjes, wafel, toast en omelet. Om 10.00 uur gaan we op pad.

         

Vandaag rijden we iets naar het zuiden en maken we een rondje om het Flathead Lake. Er liggen zoveel geocaches dat het onmogelijk is om ze allemaal op 1 dag te doen. We kiezen degene uit die 25 of meer favoriete punten hebben en nog wat goed bereikbare caches. Het resulteert in 29 gevonden caches, 2 niet gevonden en 1 needs archived (sinds 2015 niet meer gevonden, wel andere ook nog naar gezocht). Het is grappig om te zien dat we vaak de eerste loggers van dit jaar zijn. Niet alleen de beren houden een winterslaap, geocachers blijkbaar ook. De caches die we vinden variëren van heel simpel fotorolletje tot een goed gecamoufleerde boom barst of een bout. De omgeving en uitzichten zijn bij alle cache mooi, zelfs degene aan de autoweg. Overal zie je de besneeuwde bergtoppen met het meer ervoor. We rijden door een kersenvallei, met honderden kersenbomen, allemaal kaal. Wat zou het hier adembenemend mooi zijn als alles in de bloesem staat, met het meer en daarachter de besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains.

Op de terugweg eten we bij een Mexicaans restaurant. Als we weer terug bij het hotel aankomen staat de brandweer en politie voor de deur. Er stond een vuilnisbak in de fik bij de entree wat een flinke rook en stank gaf. Gelukkig roken we het niet op de kamer. 's Avonds doen we verder niet veel meer. Bij het zwembad aan de andere kant van het hotel is het druk. Geen zin om daar tussen te zitten. Het wordt een avondje vroeg naar bed.

Red Lion Hotel
Kalispell, Montana USA
€207 - €50 cashback voor 3 nachten
122 mijl gereden

Weer iets langer uitgeslapen vandaag. Als we om 8.50 uur aankomen bij het ontbijt verteld de kok dat hij over 10 minuten sluit. Hmm, we dachten 10.00 uur. Dus snel een omelet besteld, brood getoast, 2 koffie en 2 thee gehaald, ontbijtgranen en melk klaar gezet, een wafel gemaakt en yoghurt, appel, pancake en wentelteefjes gepakt. Alles binnen 10 minuten op tafel gezet. Zo voelt het dus om te ontbijten als een echte Amerikaan. Alles pakken wat je pakken kan en dan maar kijken wat je op krijgt. En eigenlijk gaat alles wel zo'n beetje op. De appels en de yoghurt gaan mee voor de lunch. Na het ontbijt gaan we toch nog even naar het zwembad. Er is een binnenbad, een jacuzzi en een sauna. Niels vindt het zwembad te koud, snel de jacuzzi in. Deze is wel heel warm. Helaas geen bubbels, die zijn kapot, net zoals de sauna. Ik koel nog even af in het zwembad na een minuut of 10-15 in dat hete water van de jacuzzi. Best lekker voor even. Daarna douchen, uitchecken en de mall die aan het hotel ligt in. We kopen dit keer helemaal niets. Konden niet echt wat vinden.

Dan is het tijd om naar Helena te rijden. We rijden zuidelijk en komen eerst langs Swan lake, een prachtig meer. Helaas is er vandaag bewolking waardoor niet alle besneeuwde bergtoppen om het meer te zien zijn. Swan lake is volgens eigen zeggen het grootste meer zonder stuwdam in de regio. We rijden er een flink stuk langs en stoppen een keertje voor een foto en geocache. Na het meer rijden we dwars door een groot dennenbos. We struikelen bijna over de herten die we zien. Ook later op de dag op de open stukken zien we velden vol met herten staan. Ook zien we 2 zwarte gieren aan de kant van de weg lekker aan het lunchen van een doodgereden hert.
Als we een nog half bevroren meer zien slaan we af om dat van dichtbij te bekijken. Via een zand/modder/klei weggetje komen we bij het meer uit. Hier eten we ons yoghurtje op en kijken we of er nog een geocache in de buurt is. Een stukje verder liggen 2 geocaches die redelijk goed bereikbaar moeten zijn aan een offroad weg. Het gaat redelijk goed tot er sneeuw op de weg ligt. Het eerste plakkaat sneeuw is nog te doen, hier komen we met een beetje glibberen wel overheen. Drie bochten verder ligt er weer een groot plakkaat sneeuw en deze is te groot en zo hoog dat we er niet overheen kunnen. Dus auto neerzetten en de laatste 500 meter wandelen. Eerst een stukje over de weg, dan de laatste 100 meter dwars door de natuur. Het is een leuke wandeling en natuurlijk wordt de geocache gevonden, net zoals die ene die hem vond in 2018 en die ene uit 2017.

Weer terug bij de auto maken we de route van vandaag verder af. Na het bosgebied komen we uit op uitgestrekte en minder uitgestrekte vlaktes. De hele tijd kronkelt er een rivier naast ons. Het varieert van een klein watertje tot een brede overstromingen. Om 18.15 uur checken we in. In de kamer hangt een lamp die vreselijk bromt. We krijgen een andere kamer waarbij de lamp stiller is. Maar als we 's avonds terugkomen bromt deze lamp ook. We eten bij Hwy 55, een echte all American diner met een Chevrolet op het dak en posters van Elvis Presley en Marilyn Monroe aan de muur. Alles uitgevoerd in rose en mintgroen. We bestellen een hamburger en gegrilde kipburger special. Het gaat goed tot we het eten krijgen. Niels krijgt een broodje met 1 hamburger erop, dat terwijl. Op het plaatje staan er duidelijk 2 afgebeeld. Hij zegt er wat van en de serveerster geeft hem gelijk. Het mandje met burger en friet worden weggehaald en even later krijgt hij de frietjes terug. De dubbele hamburger volgt wat later. Terwijl we allebei nog een halve burger in onze handen hebben wordt er gevraagd of we de dessert kaart willen. Nu nog niet, we zijn nog aan het eten. 5 minuten later, het mandje van Niels is helemaal leeg, worden de mandjes onder onze handen afgeruimd. Niels kan nog net de laatste tots uit het schaaltje pakken. Als we dan de rekening krijgen, blijkt dat er $3 voor double meat in rekening is gebracht. Dat betekent voor ons, dus geen fooi. Na het eten zoeken we nog een winkelcentrum op en kijken wat rondje. Op de kamer maken we het verslag af en renamen ve de foto's. Daarna is het bedtijd.

America's Best Value Inn
Helena, Montana USA
$51,38 voor 1 nacht zonder ontbijt
388 km gereden

We ontbijten vandaag op de kamer met wit brood en hagelslag. Daarna gaan we eerst op jacht naar een aantal geocaches waar trackebles inzitten zodat we deze kunnen ruilen met de trackebles die we uit Nederland mee hebben genomen. We worden afgeleid door een outdoor winkel waar ik met een blouse en een nieuwe winterjas weer wegga. We lunchen met een donut en grote muffin voor we naar het zuiden rijden.

De route vandaag gaat weer dwars de mooie natuur van Montana. Lege vlaktes wisselen af met dennenbossen. Overal zoekt het smeltwater zich een weg, wat resulteert in veel rivieren, beekjes en kreken. De herten zijn ook weer in grote getalen aanwezig. Overal om ons heen zien we de besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains. We rijden onder andere door Amsterdam.

Rond een uurtje of 5 rijden we Gardiner binnen, het dorpje vlak voor Yellowstone National Park. Op de weg ligt een vee-rooster en je wordt gewaarschuwd voor dieren langs en op de weg. We worden gelijk beloond met een kudde wilde "elk" (volgens Google eland, maar een stuk kleiner dan de moose, het lijkt meer een rendier) en antilopen. Onderweg hebben we vandaag ook al 2x een aantal antilopen gezien. Een klein stukje verder zien we bizons en elk achter een omheining met camera en bewegingssensoren. En dan worden we verrast met 4 dames berggeiten in de rui. Helaas konden we daar niet stoppen en verdwenen ze snel achter een heuvel. Het dorp zelf is een echt toeristendorp, met souvenirwinkels, hotels en restaurants. We kunnen bij de poorten van Yellowstone gewoon doorrijden. Er staan camera's die alles opnemen, maar geen persoon om onze pas aan te laten zien. Er is ook geen slagboom, dus we stoppen, kijken even in de camera, laten onze pas daar dan maar aan zien en rijden door. Als iemand die camerabeelden gaat bekijken zullen ze wel denken, "wat een debielen ".

In het park is het meteen druk. Een kudde "elk" aan de ene kant en een kudde bizon er vlak na, aan beide kanten en op de vluchtstrook. De natuur is erg mooi. We rijden tussen de bergen en draaien een bocht om waar we een adembenemend mooi uitzicht hebben over een spierwitte met sneeuw bedekte vallei. Natuurlijk is het al flink aan het dooien en vallen er her en der wat kalende plekken, maar toch adembenemend. We parkeren op een pull-out en staan nog te genieten van het uitzicht. Camera's erbij en alles wordt vastgelegd. Het volgende stopmoment is boven 2 nog redelijk bevroren meren. Het lijkt bij eentje wel alsof er een krater in is geslagen. Na een korte stop gaan we weer verder.

Eenmaal op het eerste plateau aangekomen besluiten we toch nog maar een keer te stoppen en een enorme hoeveelheid plaatjes te schieten. De eerste grote plakken sneeuw kondigen zich aan. Niels waagt zich aan een kleine wandeling en verdwijnt tot zijn knieën in de sneeuw.

We komen daarna nog heel wat kuddes bizon tegen, maar gezien de tijd stoppen we er niet meer voor. Ook de hotsprings gaan we morgen pas bekijken. Het is wel bizar hoeveel rook er van water af kan komen, en op hoeveel verschillende plaatsen. Op sommige plaatsen kan je de stroom van de rivier al vanuit de verste volgen vanwege alle stoom wat omhoog komt. Vlak voordat we Yellowstone uitrijden zien we ineens een coyote aan de kant van de weg lopen. Als we keren is de coyote de weg net overgestoken en verdwijnt hij het veld in naar bos.

Niet veel later rijden we West Yellowstone in, ook zo'n super toeristisch dorpje. Ons motel is ingeklemd tussen een heleboel andere motels en hotels. Het is een klein, laagbouw motel met parkeerplaats voor elke kamer. De receptie is sfeervol ingericht met natuurtinten. Er is water en cookies voor 's middags en 's avonds, 's morgens is er ook koffie en thee. "Q" staat achter de receptie en is de vriendelijkheid zelf. We krijgen een kamer met een kingsize bed, net even wat groter dan normaal. We leggen de koffers op de kamer en wandelen naar een restaurant wat we vanuit de auto gezien hadden. Het ligt 2 straten verderop. We eten niet te uitgebreid en wandelen daarna weer terug. Als we weer in de kamer zijn zie ik een handgeschreven briefje op het bed liggen om ons te verwelkomen. Wat is dat ontzettend leuk om te krijgen. Ik zet de diffuser met lavendelolie aan en ga het verslag schrijven. Niels maakt de logjes van de geocaches van vandaag, sorteert de foto's en maakt het verslag van gisteren klaar om te uploaden.

Evergreen Motel
West Yellowstone , Montana USA
$251,90 voor 3 nachten zonder ontbijt
260 mijl gereden

Nadat Niels nog wat dingetjes op de website heeft opgelost gaan we iets later dan gehoopt op pad naar Yellowstone. We hoeven nu niet meer de bevroren ramen van de auto te krabben. We hebben voldoende voorraad mee om in het park te ontbijten. We zoeken een plekje met mooi uitzicht over de rivier en beginnen met een heerlijk boterhammetje met kaas. De eerste bizon van vandaag is meteen al gesignaleerd. Na het ontbijt wagen we ons de kou in, voor een kleine wandeling. Eigenlijk valt het nu wel mee. Het zonnetje schijnt fel waardoor de kou snel wordt verdreven. We lopen een boardwalk door het bos en langs de rivier. Op sommige plekken in het bos ligt nog sneeuw.

We rijden richting de Old Faithful, een geiser die heel betrouwbaar is met betrekking tot wanneer deze tot eruptie komt. Ongeveer iedere anderhalf uur wordt de show opgevoerd. Maar voordat we er zijn stoppen we eerst nog bij andere bijzondere plaatsen. Onze tweede wandeling van vandaag is bij de Fountain Paint pots. Deze rondwandeling leidt ons langs alle 4 de verschillende types "hydrothermal" heet waterbronnen; geisers, hot springs, mud pots en fumaroles. Het meest bijzondere aan deze wandeling vonden we de Red Sprouter, een rode modderpot. Nu in het voorjaar spuugt deze zeer vloeibare rode modder vanwege het smeltwater, in het najaar is het een echte modderblub.

Na de Fountain Paint pots rijden we weer verder en zien een bizon op een eilandje in de rivier staan grazen. We parkeren de auto en lopen door de prut richting het water. Op een omgevallen boomstam genieten we van het tafereel. De volgende stop is bij het rondje van de Midway Geyser Basin. Deze wandeling is ook weer zo'n 1,5km en leidt ons langs de geysers en hotsprings. Het is prachtig om te zien hoe dat hete water stoomt met de besneeuwde berg op de achtergrond. We lunchen op een bankje met uitzicht over het gebied.
Daarna rijden we door naar de Old Faithful. Eerst bezoeken we het visitors center. Het kan je niet ontgaan, maar de volgende uitbarsting is om 3.34 pm (met 10 minuten speling). Echt overal staan borden met de verwachting 3:34pm. Op de TV staat 3:34pm, via de telefoon kun je horen dat het om 3:34pm is, de website vermeld de volgende eruptie om 3:34pm. Het kán je niet ontgaan. Om 3:34pm gaat Old Faithfull weer blazen. Dus(!) stappen we voor de lol naar de ranger en vragen op ons vriendelijkst hoe laat de volgende uitbarsting is. Zonder een blik, woord of beweging verteld hij ons uiterst vriendelijk dat de volgende eruptie rond 3:34pm verwacht word. Alsof er he-le-maal nergens geschreven staat dat om 3:34pm de volgende uitbarsting is...
We hebben nog ruim een half uur te gaan. Goed op tijd gaan we zitten met een koekje en wat te drinken bij de rokende geyser. En dan komt er met een paar sputters een kleine fontein aan kokend water uit de Old Faithful. En hij stopt weer. Dus Niels roept om "the end. Its finished. That's it.". Een paar Chinezen kijken verschrikt onze kant uit. Gelukkig barst Old Faithfull 2 tellen later volledig uit zijn voegen. De hele eruptie duurt misschien maar een minuut of 5, maar hij komt behoorlijk hoog.
Daarna gaan we beginnen aan de wandeling naar de Morning Glory Pool. We lopen via de boardwalk van de Geyser Hill, langs de Lion group naar de Turban en Grand Geyser. Deze was nu alleen wat aan het roken, maar vooral de bomen eromheen zien er indrukwekkend kaal uit. De Beauty Pool is heel blauw van kleur en bij de Giant Geyser lijkt het wel alsof we nog de enige op het pad zijn. De Giant Geyser was op 19 maart 2019 voor het laatst ge-erupteerd. Hij was nu wel aan het borrelen, maar daar bleef het dan ook bij. De Riverside Geyser ziet er uniek uit, zo aan de oever van de rivier. Hierna moeten we een stukje door de sneeuw om bij de Morning Glory Pool aan te komen. Wat een prachtige heetwaterbron is dit. Helaas wordt (werd?) er elk jaar zoveel troep door de toeristen ingegooid dat de bron verstopt raakt. Dit heeft grote gevolgen voor het voortbestaan van de bron. Elk jaar wordt deze helemaal leeggezogen. De schoonheid van de heetwaterbron is desondanks niet te beschrijven.
Trouwens de schoonheid en bijzonderheid van het hele gebied van de wandeling is niet te beschrijven. De Morning Glory Pool ligt op het verste punt. De volgende geyser is aan de rondwandeling van de Daisy geyser. Hier is een grote lege oppervlakte en perfect geschikt voor een 360° foto. Om zelf niet op de foto te komen duiken we onder de bankjes. Het laatste stuk terug lopen we via het fiets / rolstoel pad. Het is nog gedeeltelijk bedekt met sneeuw. Castle geyser is de laatste geyser op dit pad. Dan zijn we weer terug bij de Old Faithful waar de bankjes redelijk bezet zijn. Zouden we dan net op tijd zijn voor de volgende eruptie? Binnen 2 minuten begint ie te sputteren en meteen daarna volgt de hoge uitstoot van kokend water, 1 minuut later dan er eigenlijk voorspeld was.

Na de wandeling rijden we het laatste stukje straatweg op dat open is in dit gebied. We komen vlak voor de afzetting bij een uitzichtspunt. Via meters hoge sneeuw lopen we het platform op. Deze ligt recht boven een enorme kloof. We krijgen een grote wilde waterval te zien. Het is duidelijk dat er geen watertekort is op dit moment. Op de terugweg her park uit komen we nog een coyote tegen, wat het aantal wilde dieren vandaag maakt tot bizons, 1 elk, roofvogels, marmotten en dus deze coyote, plus natuurlijk het kleine grut: eekhoorns, vogeltjes enzovoort.

We hebben wat pech met eten in het dorp. We wilde eerst bij de BBQ gaan eten, maar deze was gesloten, dan maar bij de Mexicaan, ook dicht. Net zoals het Spaanse restaurant en het chili restaurant. Het wordt dus de Outpost waar we een prima Bizonburger eten. Daarna op de kamer de foto's hernoemen en het verslag schrijven. De schoonheid van deze prachtige dag is moeilijk te beschrijven. De foto's spreken voor zich. We zijn comppleet kapot, stuk en moe.

Evergreen Motel
West Yellowstone , Montana USA
$251,90 voor 3 nachten zonder ontbijt
72 mijl gereden

Waar het gisteren zo'n schitterend mooie dag was, begint het vandaag met bewolking en wat regen. Het is droog als we Yellowstone inrijden. We vinden een mooi plekje voor een veld met bizons en 2 rare vogels, langs een riviertje en de besneeuwde bergen op de achtergrond. Tijd voor een ontbijtje. Dat is nog niet gesmeerd of het begint te hagelen. Het mag de pret niet drukken, maar een lange wandeling zit er waarschijnlijk niet in.

Na het ontbijt rijden we naar Norris Geyser basin. Het is weer droog, wel koud, maar daar kunnen we ons op kleden. Gisteren ging de jas uit bij zo'n 17 graden, nu met 2 graden gaan de winterjas, muts en handschoenen aan. In dit gebied zijn 2 wandelingen. We kunnen dus altijd een stuk afsnijden of niet doen als het weer slecht wordt. Het is een hele andere sfeer dan gisteren. Nu zijn er grote rookpluimen te zien. Het lijkt wel of het hele gebied in de fik staat. 1 Grote rookpluim steekt boven alles uit. Deze is van de Steamboat geyser en hij is afgelopen nacht tot grote uitbarsting gekomen. Nu "sputtert" ie en komt het water tot ongeveer 12 meter hoog. Nog steeds behoorlijk indrukwekkend. Door de uitbarsting is ook het hele gebied eromheen nu bedekt met een laagje ijs. We lopen verder en genieten van het uitzicht en de mooie hotsprings en geisers die we tegenkomen. Het blijft bewolkt, maar droog. De tweede wandeling lopen we ook. We komen uit bij de pearl springs en een prachtig, deels bevroren, meer. Hier eten we een banaantje. Na 6km zit de wandeling erop.

We rijden rechtdoor naar Canyon. Als we over de bergrug zijn is het landschap om ons heen compleet wit. Waar in de rest van het park wat sneeuw ligt, ligt hier nog echt een flink pak. In dit gebied zijn we nog niet geweest. De volledige naam is de "Grand Canyon of the Yellowstone River". En het blijkt een echte canyon te zijn. Wat een gat zeg! Het is 32 km lang, 305 meter diep en tussen de 450 en 1200 meter wijd. De bovenste waterval is 33 meter hoog, de onderste waterval is zelfs 93 meter hoog. We rijden eerst door naar het einde van de South rim. Dit is ook het laatste stuk park dat nu open is. De weg die verder richting het zuiden gaat is nog minimaal een week dicht. Bij Arist Point stappen we uit en zien we de lower falls. Het is net aan het onweren als we hier aankomen en tegen de tijd dat we de eerste foto's hebben genomen begint het te hagelen. Met wind tegen en grote hagelkorrels recht in het gezicht lopen we weer terug naar de auto. Op naar Uncle Sam's point. Het is weer bijna droog als we daar aankomen. Vanaf dit punt heb je zicht op de upper falls. En in de canyon vliegt een grote roofvogel met een rood/bruine staart (Red hawk?). We proberen hier nog een stuk van de trail te lopen, maar het is compleet bedekt met ruim een meter sneeuw. Lopen gaat moeilijk. Soms blijf je erop staan, maar vaak zakken we er tot de knieën of bovenbenen doorheen. Wel leuk om te doen, maar enorm vermoeiend. Als het weer iets begint te regenen gaan we terug naar de auto. We rijden naar de Noord Rim en stoppen bij de 2 uitzichtspunten die open zijn. Vanaf deze punten is de canyon met de lower falls te zien. Maar wat nog veel mooier is, is dat er bovenop een de rots een enorm nest van een visarend zit. En hij (of zij) is thuis. Met het blote oog is het moeilijk te zien, maar je ziet wel de beweging op het nest.



We beginnen aan de terugweg het park uit. Om 17.00 uur breekt de zon door. We stoppen nog een paar keer onderweg voor een uitzicht, een bizon of een eland. Als we 2 uur later het park uitrijden gaan we meteen maar naar een restaurant. Het is lastig om een restaurant te vinden waar we nog niet geweest zijn en dat open is. We komen uit bij the Three Bears, met een goede score op Google en wat hogere prijzen verwachten we er blijkbaar teveel van. Broasted chicken blijkt letterlijk een hele kip in deeg en gefrituurd (en dan ingevroren en weer wat opgewarmd) te zijn. Hij is wat lauw, evenals de gepofte aardappel. Als we er wat van zeggen komt er een nieuwe, wel heet. Helaas smaakt het niet echt. Ook de roasted beef van Niels was niet om naar huis te schrijven. Ach, je kan niet altijd heg lekkerste van het lekkerste hebben.

We zijn wat eerder dan normaal op de kamer, dus het verslag wordt gemaakt, de foto's worden benoemd en dan is er nog wat tijd over om lekker onderuit gezakt tv te kijken.

Evergreen Motel
West Yellowstone , Montana USA
$251,90 voor 3 nachten zonder ontbijt (wel koffie,cookies en Danish)
92 mijl gereden

Terwijl iedereen in Nederland Koningsdag viert maken wij ons klaar voor de laatste dag in Yellowstone. Na 3 nachten in het Evergreen motel vertrekken we vandaag naar onze volgende bestemming. Het motel was fijn, met wat leuke extra's. Zo lag er bij binnenkomst een welkomskaartje en gisteren lag er een kaartje op bed met de weersverwachting voor vandaag. Ook al werd er gezegd dat er geen internet was, bleek deze er wel te zijn, zei het in een langzamere vorm waardoor up-/downloaden afgeraden werd. Ook was er geen ontbijt, maar wel koffie, thee, Danish, cookies en appels. We hadden voldoende ruimte, een bureau, een tafel met 2 stoelen en een relax stoel. Bij het inchecken konden we een diffuser met aromatische olie krijgen, waardoor we een heerlijk geurende kamer hadden. Na het ontbijt besluiten we om niet rechtstreeks naar de volgende overnachting te gaan, maar toch via Yellowstone te rijden. Het is wel om, maar we kunnen geen genoeg krijgen van de mooie natuur.


We worden weer getrakteerd op heel veel bizons en zien ook een eland grazen. Een stukje verder steekt een coyote de weg over en volgen we zijn pad naar het water.


Bij Sheepeater Cliff willen we een virtuele geocache doen. De cliff ligt iets van de hoofdweg af, maar er is wel een weg die ernaartoe leidt. Daar aangekomen blijkt de weg (nog) niet geveegd en gesloten voor auto's.
Maar het is maar 800 meter verderop, dus we zetten de auto neer en gaan te voet verder. Het is maar een klein stukje, maar wat is dit een prachtige wandeling. We lopen deels over de sneeuw waar we soms in weg zakken. Andere delen zijn weer sneeuwvrij. De cliff is vlakbij een bocht in de rivier. We vinden een mooie rots waar we kunnen lunchen en genieten van de mooie omgeving. We zijn weer even alleen op de wereld, er is hier helemaal niets behalve het geraas van de rivier.

De drive van de Upper Terraces bij Mammoth Hot Springs is ook nog dicht, maar we kunnen wel nog een stukje wandeling doen door het Main Terrace . Eigenlijk vallen deze Hot Springs wat tegen. De kleur is vooral grijs en ze zijn redelijk leeg. Er liggen een paar bronnen die nog wel levend ogen. Wat hier wel bijzonder is zijn de terrassen. Die hebben we elders in het park nauwelijks gezien. Maar veel terrassen staan droog. Volgens de borden gebeurt dit regelmatig, maar staat het ook regelmatig onder water. Het is constant in beweging. Na deze wandeling is het dan toch echt ten einde en rijden we onder toeziend oog van de bizons en de elanden het park uit.

Het is nu nog zo'n 4,5 uur rijden. Het gas gaat erop (maar wel op de toegestane snelheid natuurlijk). De eerste 2 uur hebben we een paar dagen geleden al gereden op de heenweg. We rijden dwars door de bergen met divers uitzicht. We stoppen een keer om te tanken en een keer om te wisselen van bestuurder. Als ik rij begint het te regenen, wat overgaat in hagel en wat uiteindelijk een sneeuwstorm wordt. De sensoren van de auto raken bevroren of bedekt met sneeuw waardoor de lane assist en cruise control uitvallen. Moet ik nog zelf gaan rijden ook... Na de sneeuwstorm maar even stoppen, auto uit en weer aangedaan en toen deed ie het weer. Vol goede moed verder. Een half uur voor eindbestemming komen we in de tweede bui terecht, iets minder heftig gelukkig. In Missoula gaan we eerst naar de Walmart om onze nieuwe GPS op te halen. Deze hebben we vorige de week besteld. Onze oude GPS is zo'n beetje overleden. De aan/uit/blokkeer toets is kapot. We halen meteen een salade voor vanavond zodat Niels de GPS kan installeren en uitproberen en ik ga lekker Netflixen. Het wordt verder een rustige avond.

Brooks Motor Inn
Missoula , Montana USA
$61,39 voor 1 nacht
342 mijl gereden

Ontbeten met een muffin op de kamer en de route en overnachtingen voor de komende dagen geboekt. Nadat we uitgecheckt zijn rijden we naar de mall. Veel winkels hebben sale en dat zijn geen lullige kortingen die ze hier geven. Bij de schoenenwinkel hebben ze all-stars in mijn maat in de sale met extra 50% korting op het tweede artikel en slaagt Niels voor een paar nieuwe Nike's. Daarna slaan we onze slag bij JC Penny's (een soort V&D). Deze winkel maakt het wel heel erg bont. Bij de ingang staat een bord dat er extra kortingen zijn tot 30%. Hier moet je wel bij de kassa naar vragen. Dat vinden we geen probleem. Maar naast die extra korting zijn er ook artikelen 'gewoon' in de sale met een afprijssticker. Niels vind een hoody van normaal $36 nu voor $5,39, maar aan de kassa gaat er nog eens $2,70 en $0,54 vanaf waardoor hij er uiteindelijk maar $2,15 voor betaald. De spijkerbroek die niet in de aanbieding is en voor $50 op het schap staat, wordt aangeslagen met een standaard korting van $ 20,01 en daar krijgt hij ook nog eens $6 extra korting op. In totaal moeten we $32,61 betalen en hebben we een korting gekregen van $80,39 op 2 shirts en een spijkerbroek. Zo is het wel leuk shoppen.

We kopen nog wat extra lange shirts voor Niels en lunchen in de mall. Voor we aan de rit van vandaag gaan beginnen zoeken we nog naar 2 geocaches die wat hoge favoriete punten hebben. Het is inmiddels 15.30 uur als we aan de 3,5 uur durende rit naar Davenport beginnen. De I90 slingert dwars door de bergen. Het is een mooie route. Onderweg komen we wat kleine dorpjes tegen. Er is verder niet veel meer dan bomen, rotsen, rivieren, meren en beekjes. In Idaho stoppen we voor een geocache zodat we in ieder geval weer een staat kunnen aanvinken. Ook in het stadje Wallace wat vlak aan de snelweg ligt, of eigenlijk ligt de snelweg in het stadje, stoppen we voor een geocache met favoriete punten. Het blijkt een alleraardigst stadje te zijn waar de historie als rijk mijnbouwstadje nog duidelijk tastbaar is. De geocache ligt bij het oude station van de North Pacific Railroad. Nu is het een museumpje en nemen we er een kijkje. Een vriendelijke meneer leidt om rond en vertelt hoe alles werkte in de vroegere tijden. Trots vertelt hij hoe in 1904 President Roosevelt Wallace met de trein bezocht tijdens zijn campagne. De foto's hangen er als bewijs. Het hele gebouw is in 1986 verplaatst van de ene kant van de rivier naar de andere kant en meteen is alles gerestaureerd.

We hebben er vandaag een uur bijgekregen, want we passeren een tijdgrens. Even nadat we Wallace hebben verlaten breekt de zon door. De bergen om ons heen zijn minder hoog en het gras is een stuk groener. We komen in afgelegen gebied en dat is te merken. We zien bomen in de bloesem staan. Het kale en bruine of dennenboom na-de-winter landschap maakt plaats voor fris groen lente landschap. Hoe dichter we bij onze overnachtingsplaats komen, hoe minder eetgelegenheden er zijn en degene die we tegenkomen zijn gesloten op zondag. Maar we hebben geluk, vlak naast ons motel is Edna's drive in, en die is tot 20.00 uur, dus nog een half uur open. Niels neemt de Edna's burger, ik de clam soup. Het smaakt erg goed. Het echtpaar dat de tent runt, zit er al 27 jaar in en ze zijn erg aardig. Na het eten gaan we naar wat ze bij de burgertent een "rustique" motel noemen. We parkeren de auto en het enige wat we nog kunnen is elkaar aankijken en in de lach schieten. Een heus Wild West hotel doet dienst als receptie gebouw met een jail ernaast. Naast de deur staat een bord met daarop de tekst dat we mogen aanbellen, dat het iets langer kan duren voordat er open wordt gedaan omdat de baas wat ouder is... Redelijk snel komt er een dametje aangestiefelt, doet de deur open en we komen in een ruimte terecht waar de American Pickers van National Geographic jaloers op zouden zijn. Na inchecken kijken we nog even naar alle prullaria voor we naar de kamer gaan. We hebben de prospector kamer en deze is in stijl ingericht. We hebben een rustig avondje voor we gaan slapen.

    

Black Bear Motel
Davenport , Washington USA
$75,10 voor 1 nacht
238 mijl gereden

Het ontbijt doen we op de kamer. Bij het uitchecken vragen we of alle kamers hetzelfde zijn of dat er verschil in zit. Elke kamer blijkt uniek te zijn en we mogen een paar kamers zien. De eigenaresse blijkt alles zelf te maken en is zeer creatief. Ze wilde vroeger architect worden en leeft zich nu helemaal uit op haar motel. Van een oude Ford heeft ze een bed gemaakt, een koelkast is omgetoverd tot benzinepomp die dienst doet als opbergkast en van de klep van een pick-up truck heeft ze een lamp gemaakt. Ook de kleine details, zoals de handvaten van een auto verwerkt als handgrepen van de laatjes. De hanglamp bestaat uit nummerplaten en de wc rolhouder is een oude hendel van een benzineslang. Ze is nu bezig met een heel huis om te toveren en daarna wil ze wat tiny houses in Victoriaanse stijl maken. Werk zat voor deze unieke vrouw.

Vandaag wordt een echte autodag. We hebben heel wat kilometers te gaan dus beginnen we eerst met 2 uur rijden door het glooiende landschap. Overal waar we kijken zien we grote velden landbouw of ranches met koeien. We hebben een mooie strakblauwe lucht, maar er staat een verraderlijk koud windje. We lunchen in een dorp waar we 2 geocaches doen. Beide bij een tafeltje met een leuk tafereeltje erop. Bij de eerste zijn de bronzen dieren aan het kaarten, bij de tweede (voor een bank) wordt een hypotheek uitgelegd.

Na de lunch rijdt Niels verder tot de volgende geocache. Dat is een treinwagon in een stadsparkje. We vinden de cache nadat Niels eerst languit onder de trein heeft gelegen aan de zijkant van het wiel. Dan is het mijn beurt weer om verder te rijden. We rijden langs de Columbia River. Het is een mooie route waar tussen de bergen een brede rivier met aan beide zijden een actieve spoorweg en een autoweg ligt. Als er een scenic bypass van 9 mijl aangegeven wordt draai ik die op. Al snel kronkelt de weg omhoog. Bovenop het uitzichtspunt strekken we even de benen en kijken we naar de gieren die een etage lager zitten. De scenic bypass komt uit in een dorpje waar we de volgende geocache zoeken en weer wisselen van bestuurder. De bergwand naast ons wordt steeds hoger en waar het hiervoor vooral gras en bloemen was wat er groeide zien we nu hoge bomen en watervallen.

We volgen de route nog ongeveer een uur voordat we bij het motel aankomen. Het is inmiddels bijna 19.00 uur, dus koffers de kamer op en uiteten. We hebben zin in een uitgebreid ontbijt voor het avondeten en eindigen bij Elmer's, een all-day breakfast restaurant. Niels neemt de pancakes met aarbeien, eieren en worstjes. Ik ga voor de omelet met krab en avocado geserveerd met hashbrowns en een biscuit.

Sunnyside Inn & Suites
Clackamas, Oregon USA
$55,09 voor 1 nacht incl ontbijt
351 mijl gereden

Gisteravond was het nogal luidruchtig boven ons. We gingen ervanuit dat rond bedtijd het wel rustiger zou worden, maar helaas. Het leek wel op een sportschool, er werd gesprongen en met meubels geschoven. Om 0.00 uur waren we het zat en hebben we toch maar de receptie gebeld. Er waren meer klachten binnengekomen over de kamer, maar ze kunnen er niets aan doen. We dringen aan dat het echt niet kan en dan krijgen we een andere kamer een etage lager en 3 kamers opzij waar we naartoe kunnen. We nemen 1 koffer met de fototoestellen en laptop mee, de rest laten we liggen. De kamer waar we mogen slapen ruikt niet het frist, maar we zijn moe en willen uit de herrie. Om 8.00 uur gaat de wekker. We pakken de ene koffer die we mee hadden en gaan terug naar de andere kamer om ons op te frissen en aan te kleden. En nog steeds zijn ze boven ons bezig. Blijkbaar hebben ze super speed op. Als we gaan ontbijten vraagt Niels toch even naar de manager. Die is er pas om half 10. Bij het ontbijt komen nog wat rare vogels langs en we vragen ons af in wat voor buurt we zitten. Om 9.15 uur zijn we eigenlijk wel klaar, maar we rekken het iets zodat we toch even de manager kunnen spreken. Niels bromt uit welke kamer we zijn weggelopen vannacht. Ze meteen waar het over gaat. Waarschijnlijk is zij vannacht uit d'r bed gebeld want er is contact geweest met een manager. Ze begon uitgebreid te typen op de computer en legde daarna de nieuwe rekening op de balie met de mededeling dat we het geld van de overnachting terugkrijgen.

Op weg naar de Factory Outlet Mall doen we nog een geocache en daarna kunnen we rustig shoppen. Het wil bij de eerste winkels niet echt lukken, maar bij Levis komen we de winkel uit met allebei 2 spijkerbroeken en een leren jack voor mij. Niels scoort verderop bij Eddy Bauer nog een broek en ik haal nog 2 shirt voor $5 per stuk bij Rue 21. We lunchen bij de subway met een wrap (geen succes, volgende keer gewoon een broodje). Na de mall gaan we nog op zoek naar een Walmart en een TJ Maxx, maar helaas ook in deze winkels kunnen we niets vinden.

In de spits rijden we Portland uit. We starten met file, maar als we de stad uit zijn kunnen we doorrijden. Onderweg stoppen we om wat te eten. Anders wordt het wel hel late vanavond. Het wordt een Salvadoriaans restaurant. We nemen allebei een specialiteit uit El Salvador. Het is smaakt redelijk. We hebben allebei wel eens beter gegeten.
Het is bijna 22.00 uur als we bij onze Airb&b aankomen. Het blijkt een mooi appartement te zijn op de begane grond van een groot huis. We gaan via de garage naar binnen en komen uit in een huiskamer, met open haard en een grote tv. Er is een keuken, een aparte badkamer, slaapkamer en we kunnen de was doen. Prima locatie om de komende dagen vanuit te reizen.

Airbnb Close to Seattle or Bellevue, Fireplace & Patio
Mercer Island, Washington, Verenigde Staten
€261,83 voor 3 nachten
210 mijl gereden

Om 8.00 uur gaat de wekker. We ontbijten in ons appartement met uitzicht op Seattle. Onze eerste doel van vandaag is om op tijd te zijn voor de afspraak met Mark van "Snag a tag" (een toegevoegd spel bij het geocachen) We hebben bij één van zijn geocaches afgesproken om 10.00 uur en nadat we in de file hebben gestaan en langs de file op de carpoolstrook hebben gereden zijn we netjes op tijd op de afgesproken coördinaten. We kletsen wat en ontvangen de snag-a-tags voor verdere verdeling in Nederland, ruilen wat tb's en loggen natuurlijk zijn geocache. Daarna gaat hij weer verder en wij gaan naar ons tweede doel van vandaag en één van de redenen waarom we deze regio voor deze vakantie hebben gekozen, de Ape Cache.

De Ape caches zijn in 2001 neergelegd in samenwerking met 20th century fox ter promotie van de film Planer of the Apes. Bij elke van de 14 geocaches was een prop van de film geplaatst. Er zijn nog maar 2 Ape caches op de wereld. Eentje ligt in Brazilië, de ander ligt hier. Deze is een tijdje kwijt geweest, maar in 2017 is de originele cache behuizing teruggevonden. Na wat discussie is de cache weer in ere hersteld en is het dus nu mogelijk om het speciale Ape cache icoontje te veroveren in de verenigde staten. Je kan van twee verschillende kanten de cache benaderen. Of je hebt een redelijk vlakke wandeling van zo'n 5km heen en 5km terug waarvan je ongeveer 3km in een oude treintunnel loopt. Deze tunnel is deze week weer geopend na het winterseizoen. Of je loopt zo'n 6,5km maar je hebt daar wel een hoogteverschil van zo'n 175 meter, dus klimmen. We kiezen toch voor de laatste optie, 3km heen en 3 km terug in een donkere koude tunnel lijkt ons niet echt leuk. Liever lekker buiten de berg op. Het is heerlijk wandelweer, zonnig en niet erg warm. We starten vanaf de parkeerplaats van de North West Forest en betalen netjes de $5 parkeerkosten. En dan blijkt dat het buiten het seizoen (nu dus) gratis parkeren is. We pakken de rugzakjes met voldoende eten en drinken, want dit zou weleens een pittige wandeling kunnen worden.

Het eerste stuk gaat over de Annette Trail, een mooie wandeling door het bos waarbij we de hoogte meters maken. We stijgen best snel, maar het gaat eenvoudiger dan we van te voren hadden bedacht. We genieten van de watervallen en van de chaos in het bos. Overal liggen omgewaaide bomen op de grond. Na 35 minuten komen we al uit op Iron Horse trail. Dat is het pad waar de cache aanligt. Het brede pad, de oude spoorbaan, loopt vlak en is makkelijk te belopen. Het uitzicht op de besneeuwde bergentoppen is mooi. Er loopt een drukke snelweg dat het hele dal vult. Mooi om te zien hoe het loopt, alleen wel erg rumoerig. De Ape Cache ligt onderaan een ingestorte bergwand. Het is een enorme metalen box die stevig vastligt zodat ie niet makkelijk gejat kan worden. Helaas zijn de props van Planet Ape verdwenen. Op de berg stenen gaan we lunchen. We nemen onze tijd, want we zijn veel sneller bij de cache dan gepland.

    

Na de Ape cache lopen we door naar het begin van de tunnel of light. We maken wat foto's en lopen een stuk de tunnel in. Het grappige is dat het een kaarsrechte treintunnel van dus zo'n 3km is en daardoor zelfs een klein lichtplekje zicgtbaar aan het einde van die tunnel. In de tunnel is het koud en het wordt toch best snel donker. We keren na zo'n 200 meter weer om. We hebben de juiste route voor ons genomen, heerlijk door het bos en niet doornzo'n koude en donkere tunnel. Op een pad naast de tunnel ligt ook nog een geocache. Deze ligt er al sinds juli 2000 en is dus ook redelijk bijzonder. De meeste geocaches blijven niet zolang liggen. Nadat we deze hebben gelogd beginnen we aan de terugweg. We lopen via de geocaches die in dit gebied liggen. De volgende die we vinden ligt een stukje van het pad af. Eigenlijk maar een meter of 30, maar er is niet makkelijk te komen. We klauteren over omgevallen boomstammen en vinden achter een boomstronk een grote metalen kist van een raketwerper. Je zou zeggen dat deze wel tegen een stootje kan en waterdicht is, maar er ligt toch een laagje water in. We zorgen dat het water eruit gaat, en dat we hem weer goed dicht achterlaten. Wat een enorme vondst is dit. We hebben nog puf als we weer terug bij de auto zijn en besluiten om nog het rondje van de Ashahel Curtis nature trail te gaan lopen. Dit is ook een bostrail. Op deze route staan (en liggen) heel veel enorme Redwood bomen. Na nog 2 geocaches en in totaal ruim 13km gelopen vinden we het mooi voor vandaag.

We pakken de auto voor een ritje door het dal waar we op uit hebben gekeken en pakken de oude weg waar ook nog wat makkelijke en snelle geocaches aanliggen. Deze weg wordt niet meer onderhouden waardoor er op sommige plaatsen nog sneeuw ligt. Het is allemaal nog te berijden tot op 100 meter voor de volgende oprit van de snelweg. Daar ligt een berg sneeuw waar niet overheen te komen is. Dus weer de hele oude weg terugrijden en niet over de hoofdweg door het dal.

Op de terugweg naar het appartement stuiten we op een "all-you-can-eat" sushi restaurant. We zitten gezellig aan de bar. De Amerikaanse sushi-chefs maken het meeste voor onze neus vers klaar. We krijgen de meest rare combo's voor onze neus gezet. Sushi in Amerika is heel anders dan sushi in Japan. Er wordt veel gefrituurd, veel cream cheese gebruikt en veel keuzes zijn spicy. We delen de rolls met elkaar, want je krijgt van elke roll minimaal 8 stuks sushi. Compleet vol rollen (haha) we terug naar de auto en rijden we naar het appartement. Nog snel een wasje draaien en dan toch weer later dan gepland naar bed.

Airbnb Close to Seattle or Bellevue, Fireplace & Patio
Mercer Island, Washington, Verenigde Staten
€261,83 voor 3 nachten
98 mijl gereden

Na de lange dag van gisteren hebben we vandaag een wat rustiger dag gepland. Eerst wat uitslapen, laatste was doen en relaxed ontbijten. Het enige wat op het programma staat is een bezoekje aan het hoofdkantoor van Geocaching.com.

Op weg daarnaartoe zien we al een groot deel van Seattle. We komen vanaf het eiland naar de stad en dan heb je mooi uitzicht op de skyline. Via de haven met een mega groot hoofdkantoor van Starbucks belanden we bij HQ. We hebben van te voren contact gehad en ons aangemeld. We stonden inderdaad op de lijst, maar helaas lagen de "vermiste" tb's waar over gesproken was niet voor ons klaar. We kijken wat rond, loggen de speciale geocache en hebben onze lijst met de verschillende types geocaches nu eindelijk helemaal compleet. Al met al een behoorlijk frustrerend bezoek. De souvenir winkel is gewoon een plank, alle trackables hangen achter glas (met bijna onzichtbare nummers) en eigenlijk is er helemaal niets te doen. Alle vragen, opmerkingen en ideeën vallen direct dood op de public relations training van de mensen die wel aanwezig zijn: "het heeft de aandacht", "we kijken er naar", "wat een goed idee" en nog veel meer standaard dooddoeners. Als er uiteindelijk aangeboden word dat Niels een email mag sturen naar Sarah, die dan op haar beurt de mail weer zal gaan doorsturen naar de "grote baas", zijn we wel klaar met deze onzin.

We zoeken een park op waar we kunnen lunchen en nog wat geocaches kunnen vinden tijdens een wandeling. Het wordt het Woodland Park. Eerst lunchen, want het is inmiddels half 3. Daarna een leuke wandeling door het gebied. We komen uit bij een stadsdierentuin en kijken of het nut heeft om hier een uurtje door te brengen. De entree blijkt zo'n $25pp te zijn en dat is toch even te gek voor een uurtje. We wandelen gewoon lekker door in het Woodland Park zelf. In de rozentuin lijkt het dat we opgesloten zitten en niet eruit kunnen, maar we vinden een klein pad wat toch naar buiten leidt. De tuin is erg mooi, er staan wat bloemen en bomen in de bloei, maar niet heel veel. Er is nog geen rozenknop te vinden. Zo'n 6 km, 6 geocaches en 3 uur verder zijn we weer terug bij de auto. We rijden nog naar een winkelcentrum om nog wat te shoppen, maar vinden niet veel soeps. De ene Walmart is toch echt anders dan de andere. Eten doen we vanavond bij een Thais restaurant. Het eten was lekker, de bediening erg onvriendelijk, maar ach, het eten zelf en het gezelschap is toch het belangrijkste en daar was niets mis mee.

Terug op de kamer plannen we de route en overnachtingen voor de komende dagen. Daar gaat toch wat tijd inzitten. Vroeg naar bed zit er niet meer in. Morgen misschien.

Airbnb Close to Seattle or Bellevue, Fireplace & Patio
Mercer Island, Washington, Verenigde Staten
€261,83 voor 3 nachten
57 mijl gereden

We staan op met bewolking. Vandaag verlaten we Seattle, dus de koffers moeten weer ingepakt worden. Met alle schone was en nieuw gekochte kleding van de afgelopen week is het een kleine uitdaging, maar alles past weer (net).



We beginnen met eerst nog wat favoriete geocaches in de buurt van ons huis en in de buurt van de Boeing fabriek. Best een indrukwekkend terrein wat daar ligt. Het is rond 12.00 uur als we aan onze tocht naar het Olympic National Park beginnen. We lunchen onderweg in de auto. Het eerste stuk gaat over een drukke snelweg waar opvallend veel auto's met pech aan de kant staan. Vanaf Olympia rijden we op een lokale weg, door de bossen en langs een groot meer. Dit is weer Native gebied te zien aan de vele casino's die we tegenkomen. Ongeveer een half uur voor de entree van het park staat een verkeersbord. De weg het park in is wegens werkzaamheden geheel gesloten. Het heeft dus niet veel zin om door te rijden.

Olympic National Park is een enorm groot Park, maar heeft geen doorgaande wegen. Er zijn verschillende plaatsen waar je een stukje het park in kan, maar deze wegen zijn niet met elkaar verbonden. Aan de zuidkant, waar we nu zitten is er helemaal geen makkelijke verbinding en moeten een flink stuk terug en naar de kust rijden om weer bij het park te komen. Halverwege ligt ons motel voor vanavond. Dus dan maar eerst daarnaartoe. We checken in, halen de koffers uit de auto en gaan weer verder.

    

Het park zelf gaan we vandaag niet meer redden. We rijden nog een klein uurtje door naar de kust en in het plaatsje Ocean Shores gaan we op favorieten geocache jacht. Naast hele leuke geocaches komen we ook heel veel hertjes tegen. We rijden over een soort schiereiland en beginnen bij een boot-launch. Hier is de geocache verstopt onder een brug, in een box wat van precies hetzelfde hout is gemaakt als de brug. Daarna vinden we een cache op een prachtige plek bij het water. We rijden door naar een kleine nature trail waar we met een liter water de cache omhoog kunnen laten drijven uit een buis. Ook vinden we een prachtige als dennenappel gecamoufleerde cache en een geocache die we als een pinball omhoog moeten laten schieten. Die laatste dachten we via het strand te kunnen bereiken vanaf een andere geocache. Er zat maar 250 meter tussen. Eerst een klein paadje naar het "strand" genomen. Het strand bestond eigenlijk uit aangespoelde boomstammen en heel veel hoog duingras. Het was wat lastig lopen en na 150 meter gaf de pijl van de GPS toch weer terug de bosjes in aan. We hebben nog wat verder gekeken, maar er zat niets anders op dan dwars door de bosjes en struiken te gaan. Het is ons gelukt om zonder kleerscheuren erdoor te komen. De terugweg hebben we via een veel makkelijker pad gedaan, want dat was er natuurlijk ook gewoon.

Hierna rijden we naar de andere kant van het schiereiland. Het eerste gedeelte lag aan de binnenkant, dit (2 straten verder) ligt aan de oceaan kant. We vinden een cache aan een weg die het strand op leidt. Het is een af en aan gaan van auto's. Natuurlijk moeten we zelf ook even een kijkje nemen. We kennen het autorijden op het strand van Daytona Beach, maar dat is een lachertje bij dit strand. Niels stuurt behendig de auto door het zand op het brede hardere stuk worden een paar mooie rondjes gereden net zoals al die andere macho mannen die figuurtjes in het zand rijden.

Het is inmiddels etenstijd geworden en we stranden bij de "fish shack". Het is een soort fast food restaurant, maar toch niet. De bestelling doe je aan de kassa. Dan krijg je een nummer en wordt je eten naar je tafel gebracht. Het grootste deel van de kaart is vis. Ik ga voor de World Famous Crab cake, Niels zwicht voor de Fish and chips met natuurlijk een fles vinegar. Na het eten rijden we terug naar het strand. Helaas geen mooie zonsondergang, want er hangt toch best wat bewolking. Na de nodige foto's rijden we terug naar het motel. De route wordt opnieuw bekeken voor de komende dagen, het verslag wordt geschreven en de foto's worden gerenamed. Dan is het weer tijd om te slapen.

Guesthouse Montesano
Montesano, Washington, USA
$64, 67 incl ontbijt
244 mijl gereden

We hebben vandaag weer een ontbijt bij de kamer. Dus naar beneden voor wafels en cereals. Om 9.30 uur checken we uit en gaan we beginnen met wat favoriete geocaches in de buurt. We vinden weer een aantal bijzondere geocaches. Zo vinden we een geocache in een vangrail die door veel mensen niet gevonden wordt. Het is de kunst om een spijker te herkennen als onderdeel van de geocache constructie. Om 11.00 uur is het 20.00 uur Nederlandse tijd en zetten we de auto even aan de kant voor 2 minuten stilte van de dodenherdenking.

Bij Quinault Valley draaien we de Quinault Rain Forest Loop Drive op. Het is een 31 mijl lange rondweg die langs de Quinault rivier loopt, tot het Olympic National Park en forest. In de vallei huizen 6 recordhouders onder de grote bomen. Alleen de Sequoias en Redwood zijn groter. Bij de Quinault Rain Forest gaan we de nature trail wandelen. Het is zo bijzonder hoe je hier ineens in een regenwoud loopt. De wandeling is net geen 2km, maar het is een hele mooie om te doen. We lunchen tussen de reuze bomen die bedekt zijn met mos. Na de wandeling waarbij we ook vragen hebben beantwoord voor een geocache stoppen we bij de grootste "Sitka Spruce Tree" en boy, die is groot! De volgende stop is bij een waterval aan de kant van de weg. We stappen uit voor een geocache, maar blijven even plakken om over de rotsen te klauteren om zo dichterbij de waterval te komen.

De geasfalteerde weg gaat over in een gravelweg. We verlaten de loop en het Olympic Forest om het Olympic National Park in te rijden. Het is een smalle weg met aan de ene kant berg en aan de andere kant de rivier. Het water staat nu vrij laag en er liggen ontzettend veel bomen in de rivier die van de berg af zijn gespoeld. We stoppen een paar keer voor foto's en klimmen op een paar enorme weggespoelde bomen aan de rivier. Bij Grevescamping kunnen we niet verdere rijden we terug naar de loop. Op het tweede gedeelte van de loop stoppen we nog 1 keer bij een homestead wat veel weg heeft van een lost place. Hier is een geocache met vragen. Als we het antwoord hierop hebben maken we nog wat foto's, onder andere van een prachtige bloesemboom met hele oude vervallen tractor. Na de loop moeten we nog ongeveer 2 uur naar het motel rijden. We stoppen één keer voor een geocache midden in een bos die in een enorme boomstronk ligt. Daarna gaan we in Forks bij een lokale hamburger tent eten en heb ik m'n eerste milkshake van deze vakantie, marshmallow-smaak. Even na 21.00 uur checken we in bij het motel van vanavond. Het is een mooie ruime kamer. We doen onze dingen op het internet, verwerken de foto's en het verslag van vandaag en gaan rond 23.30 uur slapen.



Rivera Inn Motel
Port Angeles, Washington, USA
$70,85 voor 1 nacht
221 km gereden

Ontbijt is weer op de kamer. De hagelslag is op, maar we hebben nog vlokken. We boeken de kamer voor een tweede nacht, zodat we vandaag nog een dag voor het noorden van de Olympic Peninsula hebben. Eerst brood voor de lunch halen, dan via wat geocaches richting het park.
In het stadje worden we afgeleid door een heleboel muscle cars op de parkeerplaatsen. De nieuwe Ford Mustangs staan te pronken met de volle glimmende motor onder de open motorkap. Een parkeerplaats verder staan de oldtimers, de Ford Mustangs van halverwege de jaren 60. Ook die staan met hun glimmende motorkap open, alleen de motor die erin zit is een stuk kleiner. Er staan op de volgende parkeerplaats ook wat andere auto's, waaronder een stel Cougars uit de jaren 60, wat ouder materiaal en nog wat opknappers.

Na de auto's nemen we een kijkje bij de oceaan. We lopen een stukje over de boulevard en klimmen de uitkijktoren op (voor een geocache). En dan zien we een zeehondje in het water zwemmen. Snel fototoestel erbij en weg is ie. We wachten nog even maar hij heeft er geen zin in. We rijden naar Ediz Hook, waar een aantal geocaches aan liggen. Aan de ene kant is een binnenzee, waar wat rustiger water met strandjes liggen. Aan die kant zijn ook de parkeerplaatsen, aan de andere kant zijn rotsen en is de Stille Oceaan. Op een paar plaatsen is er een kiezelstrand bereikbaar. We rijden al geocachend naar het einde. Daar lopen we nog even over het grind. Niels eet een boterham met uitzicht over het binnenmeer en de bergen. Dan ligt er ineens een zeehond op een van de vlonders voor ons. Ik loop via de ander vlonder naar dezelfde hoogte en zie dat het geen zeehond, maar een zee-otter is. En hij is behoorlijk bewegelijk. Ik begin met filmen, maar niet voor lang. Natuurlijk is op dat moment m'n batterij van de camera leeg. Lang leve de reserve batterij. De otter is zichzelf aan het wassen en aan het uitstrekken. Na een paar minuten is ie het zat en glijdt ie weer het water in. Even later zien we 2 kopjes voorbijkomen. De ene is een zeehond, donker, glad en met grote snorharen. De andere is de otter.

We rijden de pier weer af en gaan naar hurricane Road, het Olympic Park in. We starten de weg op zeeniveau en klimmen behoorlijk snel. Na 25 kilometer, binnen een half uur zijn we van 0 naar ruim 1600 meter hoog gereden. De route is mooi, met vooral dennenbos om ons heen. Naarmate we hoger komen, nemen de bomen af en de sneeuw toe. Bij de parkeerplaats bij het rangerstation ligt heel veel sneeuw. Kinderen zijn hier nog sleetje aan het rijden en de sporen van de wintersporten zijn nog zichtbaar. Maar ook de lente, want de sneeuw is flink aan het smelten. In de weide, net bij een richel lopen 2 herten rustig te grazen. Ze zijn net niet goed in beeld en blijven maar met hun kop naar beneden zodat ze niet goed gefotografeerd kunnen worden.

De officiële trail ligt een op ongeveer 1,5km van deze parkeerplaats. De trail zelf is dicht vanwege werkzaamheden, maar je kan wel naar het begin toe lopen. Dat doen we dan ook. Heen gaat redelijk bergaf, terug is iets pittiger bergop. Onderweg hebben we een aantal prachtige uitzichtspunten.


Na de wandeling rijden we weer naar beneden, richting zee. We komen uit bij Salt Creek / Tongue Point. Daar waar we naar het strand willen gaan, is het privé gebied. Daar mogen we niet parkeren of het strand op. We rijden een klein stukje terug en komen uit bij Salt Creek Country Park. Hier mogen we wel parkeren en naar het (rots) strand toe. De zee en kust is hier een stukje ruiger. Geen wildlife te zien. Wel 2 geocaches. We wandelen lekker van de ene cache naar de andere toe. En genieten van het mooie uitzicht en heerlijke weer. Voor we het weten is het alweer tijd om een restaurant op te zoeken. Het wordt Vietnamees en het smaakt weer goed. Dan terug op de kamer het verslag schrijven en de foto's hernoemen. Nog even tv kijken voor we gaan slapen. Rivera Inn Motel
Port Angeles, Washington, USA
$70,85 voor 1 nacht
106 km gereden

We ontbijten bij Shirley's Café. Het is een gok wat voor ontbijtrestaurant het is, maar we hebben goed gegokt. Een echt Amerikaans familie restaurant. Opgericht door oma, vandaag in de bediening schoondochter en nichtje. Het hele restaurant hangt vol met collectable items en kentekenplaten. En als klap op de vuurpijl loopt er ook een treintje door de ruimte. We gaan aan de bar zitten en worden vriendelijk te woord gestaan door de dames van de bediening. Niels besteld pancakes met bacon, worstje en eieren. Ik ga voor de eieren met hasbrowns en een biscuit.

Na een heerlijk uurtje ontbijten, rijden we richting Kingston. Hier vertrekt de boot vanaf het schiereiland naar het vasteland. We zijn netjes op tijd voor de boot van 11.55 uur. Hij is net binnen gevaren en de auto's moeten er nog af voordat wij erop kunnen. De overtocht duurt ongeveer 30 minuten. Het is heerlijk weer, zo'n 22 graden dus prima te doen buiten op de boeg. We lopen een rondje over het dek en kijken nog een laatste keer naar de bergen van het Olympic Park en naar Mount Hood, een prachtige nog compleet besneeuwde iconische berg. Aan de overkant gaan eerst natuurlijk een geocache met veel favoriete punten doen. Dan zoeken we een rustig plekje op om te kijken tot waar we vandaag kunnen rijden. De eerste variabele, de overtocht, is geweest. We weten nu hoelaat het is en hoeven alleen wat extra tijd aan te houden voor de grensovergang. We boeken een kamer in Hope, zo'n 3 uur rijden. Het grootste deel is in USA, het laatste stukje van een uurtje is in Canada.

We rijden vooral over de snelweg, maar nemen de grens overgang via een klein stadje in de hoop dat dat rustiger is. Tot nu toe was het steeds leeg bij de grensovergangen die we hebben genomen. We zitten nu redelijk in de spits en het is druk op de snelweg. Op de gewone weg minder gelukkig, maar bij de grens staan toch 2 rijen met auto's. We lopen zo'n 3 kwartier vertraging op. Het laatste uurtje in Canada gaat weer snel.

We halen bij de supermarkt salade voor vanavond. Ik ga eerst hardlopen, want dat is er eigenlijk nog helemaal niet van gekomen deze vakantie en ik heb na de rit van vandaag erg de behoefte om te bewegen. We zitten met het motel aan een hoofdweg met brede stoep, dus de route is makkelijk bepaald. Ik loop twee keer de straat af wat in totaal 5km is. Terwijl ik loop zorgt Niels dat de website weer up to date is. Verder doen we niet veel meer.

Coquihalla Motel
Hope, British Columbia, Canada
CAD 100,36
356km gereden

We hebben een eigen ontbijtje op de kamer voor we op pad gaan. Vandaag wel weer een stuk rijden, maar toch beginnen we met een paar geocaches even buiten het dorp waar we zaten. We rijden al snel de bergen in en moeten een stuk onverhard rotspad op om op het juiste punt te komen voor de wandeling.
De geocaches hebben een terreinrating van 4,5 van de 5. Dat houdt in dat we ze niet cadeau krijgen. We klimmen meteen een super steil rotspad op en pas na een stijging van 120 meter (een flatgebouw van ongeveer 40 verdiepingen) komen we op een mooi recht bospad uit. Aan dit pad liggen 3 geocaches die we alle 3 vinden. De eerste heeft als thema helikopter dropping, rescue me! Er zit een (speelgoed) survival pakket in voor extra fun. Bij de laatste eten we een banaan in het zonnetje voor we teruglopen.

Na deze ochtendwandeling rijden we ongeveer één derde van de route van vandaag. We rijden door de bergen, over een aantal passen, naar het plaatsje Merrit. Hier zoeken we naar wat favoriete geocaches. Niet alles lijkt er nog te zijn, of we kijken met onze neus. We lunchen met broodjes gezond en uitzicht op een klein vliegveldje voor we doorrijden naar Kamsloop. De route is van dwars door de bergen overgegaan in vooral door de vallei. In Kamsloop houden we de volgende geocache - stops. We brengen er ongeveer anderhalf uur door. Dan is het echt tijd om door te rijden. We rijden langs een prachtige lange rivier, de North Thompson river, die een paar honderd kilometer naast ons stroomt. Naast de rivier is het koeiengebied die weer handig gebruik maken van de rivier als watervoorziening. De enige stop die we nog maken is bij Hop 'N Hog Tap and Smokehouse voor het avondeten. Om 19.30 uur checken we in. We maken gebruik van de jacuzzi (heet) van het zwembad (koud) voor we het verslag en de foto's verwerken.

Glacier Mountain Lodge
Blue River, British Columbia, Canada
CAD 136,85

We hebben weer ontbijt bij de kamer zitten. Geen wafels, maar dit keer met croissants. Om 10.00 uur checken we uit en gaan we richting Jasper National Park. Het nog ruim 150km verderop, dus voor vandaag gaan we rustig al geocachend die kant uit. Niels heeft last van z'n keel en is wat grieperig, dus daar zit wat paracetamol in. Ik rij vandaag met voldoende tussenstops gaat het prima.

We rijden dwars door de Canadees Rockies. Het is een prachtige rit met veel bijzondere uitzichten. De ene berg is nog mooier dan de andere.

We maken een aantal kleine wandelingen. De eerste is bij de rearguard falls. We hebben dan wel al een paar andere geocaches gedaan, maar die waren niet heel bijzonder. Deze watervallen zijn behoorlijk spectaculair. Ze zijn niet groot, maar bijzonder. Je kan hier heel goed zien wat voor kracht water heeft. De rotsen zijn glad afgesleten, maar ook nog eens deels hol. We vermaken ons bij de rotsen en maken veel foto's.

Lake Moose is onze volgende stop. Een deel van het meer heeft nog een laagje ijs. Als we dichtbij komen zien we dat het geen laagje is, maar miljarden ijsschilvers. Het is continu in beweging en daarbij knisperend het. Mooi geluid. Ook hier blijven we wat rondhangen om alles in ons op te nemen.
Als we onderweg langs Mount Robson komen, besluiten we een kleine wandeling te gaan maken. Er ligt een mooi rondje waar je over kunt wandelen, met op het verste punt als bonus ook nog eens een geocache. Als we eenmaal onderweg zijn klinkt er gedonder. Het lijkt of we een plensbui op ons hoofd gaan krijgen, maar afgezien van de eeuwige wolk om Mount Robson, zien we een blauwe lucht. Het gedonder duurt ook eigenlijk te lang voor een onweersbui. We zoeken de lucht af en zien nog net dat aan de overkant bij een andere berg een hele lading sneeuw naar beneden valt. Voor foto's zijn we net een beetje te laat.
Nog geen 2 minuten later begint het gedonder weer (haha), en nu we weten waar we moeten kijken, zijn de foto's snel gemaakt. Eén lawine.

Het is hierna nog maar een klein stukje voor we Jasper National Park binnenrijden. Omdat we al wat later zijn en een uur tijd verliezen geven we bij de entree aan dat we het park alleen doorkruisen. We hoeven nu helemaal geen entree te betalen. Dat hadden we niet verwacht, maar is mooi meegenomen. We zijn nog geen 10 minuten binnen en we struikelen over de "Elks" die rustig in de berm aan het grazen zijn. We rijden er langzaam langs. Als we een groepje steenbokken in de berm aan de overkant zien, draaien we toch even om ze goed te bekijken. Het zijn 4 vrouwtjes met kleine hoorns, een kleintje en een mannetje met enorme en prachtige ronde hoorns. Ze laten zich rustig fotograveren, alhoewel er we steeds een vrouwtje in het zicht van de grote hoorns van het mannetje gaat staan. Als we weer wegrijden zien we nog een kleintje aan de overkant op een rots staan. Prachtig om te zien. We stoppen ook nog in Jasper Town. Echt een toeristenoord, morgen kunnen we dat overslaan. Daarna rijden we door naar het hotel voor de komende 2 nachten. Deze ligt op zo'n kwartier rijden van de noordoost uitgang van Jasper. We checken in en gaan meteen op zoek naar wat te eten. We komen uit bij Scotty's , een family restaurant met een echt Amerikaans menukaart. Het is bijna 20.00 uur en ze sluiten om 21.00 uur, maar het was blijkbaar zo rustig vanavond dat ze al aan het schoonmaken zijn. Als we dat niet erg vinden kunnen we er eten. Anders kunnen we ook aan de overkant terecht. Wij hebben geen bezwaar tegen een leeg restaurant en bestellen allebei een heerlijke hamburger.

Ramada by Wyndham
Hinton, Alberta, Canada
CAD 178,76 voor 2 nachten incl ontbijt

Donderdag 9 mei 2019

Het is een lange en prachtige dag in Jasper National Park geworden vandaag. Het is ongeveer een half uurtje rijden naar het park. Bij de ingang kopen we een entree kaartje voor 1 dag, welke geldig is tot morgenmiddag 16.00 uur. Men rekent hier echt op hele lange dagen. Vanaf de entree is het ook nog een half uur naar Jasper vanwaar we de weg naar Pyramid Lake nemen. Op weg naar Jasper steekt er een coyote de weg over. Heel bijzonder om zo'n dier voor je wielen te krijgen. Natuurlijk op tijd gas terug genomen en er is niemand gewond geraakt.

De weg naar Pyramid Lake is ongeveer 5 km. Onderweg stoppen we voor een wandeling met 4 geocaches in totaal. Het is een leuk rondje van 2km geworden. We houden het bij niet te lange wandelingen, want Niels voelt zich nog niet helemaal lekker. Daarna rijden we weer een klein stukje verder. Aan het einde van de weg naar het meer lopen we een tweede wandeling naar Pyramid Island. Het is een korte stroll over het eiland wat volgens het bord al vanaf begin 1900 heel populair is wat de natuur hier behoorlijk heeft aangetast.

De volgende stop is aan een zijweg van de hoofdroute. We nemen eerst de tijd voor een lunch. Het is een mooi meer, heel rustig ook. De geocache die er moet liggen vinden we niet. De hint snappen we niet, we hebben Google ervoor nodig en hier is geen bereik. Als het drukker wordt geven we op en gaan we weer op pad.

Bij Old Fort liggen twee geocaches. We beginnen met de verste, op nog geen 600 meter afstand, maar er moeten wel even een trap op en daarna nog even een stukje berg opwaarts. We stijgen in totaal tot. weer zo'n 150 meter. Het is een flink pittige wandeling, maar uiteindelijk lukt het wel. Het uitzicht is mooi. Boven geniet we van het uitzicht rusten we wat uit. Er worden er nog wat 360 graden foto's genomen voor we aan de afdaling beginnen.

Terug in Jasper kiezen we de Maligne Lake Road. Deze weg is bijna 30 km lang. We rijden eerst naar het einde van de weg. De weg ligt langs de Maligne rivier en gaat naar het Maligne meer.
Het meer blijkt nog helemaal bevroren te zijn. Wel zie je dat het aan het dooien is. Er ligt sneeuw op, dus betrouwbaar is het ijs niet meer. Maar voldoende om er heel even bij de steigers op het ijs te staan. Bij dit prachtige meer, waar eigenlijk geen woorden voor zijn hoe mooi het is, zoeken we naar een geocache. Na wat spelen in de sneeuw gaan we op weg terug. Het is heerlijk dat het tot 22.30 uur licht blijft. Het is nu 17.00 uur, de hitte van de zon is weg en het is echt aangenaam buiten. Het is wel nog 2 uur terug rijden door het niets. Restaurants onderweg zijn er niet, dus het wordt weer een latertje met eten. Geen probleem, want veel trek hebben we na 3 weken uiteten ook niet meer. We stoppen nog voor een paar geocaches aan de weg. Eentje wijst ons op een natuurlijke brug op de berg hoog aan de overkant. Het is even zoeken voordat we het vinden. De muggen hebben ons nu wel gevonden. Overdag geen last van gehad, maar toen waaide het wat meer. Opeens zien we een verstopte canyon naast ons. Ook hier maar even stoppen en ons verbazen over de diepte, het ijs en de waterstroom.
Als we dan even verderop een auto met knipperlicht en iemand met fototoestel op statief zien staan, zien we vlak langs de weg bovenin een kale boom een grote roofvogel (Osprey) zitten. De man wijst ons op het nest aan de andere kant van de weg. Op het grote nest zit nog zo'n roofvogel. En ze blijven rustig zitten terwijl de foto's gemaakt worden.



Terug in Hinton gaan we naar de supermarkt voor wat magnetronvoer. We zijn om 21.15 uur weer in het hotel en het zwembad met hottub is tot 22.00 uur open. Dat wordt dus eerst zwemmen (lees soaken ) en dan pas eten. Ja, een lange, maar erg leuke dag.

Ramada by Wyndham
Hinton, Alberta, Canada
CAD 178,76 voor 2 nachten incl ontbijt

Na het ontbijt checken we uit en vertrekken we richting Banff. Dat houdt een hele dag Canadese Rockies in. Van Jasper National Park naar Banff National Park. We worden al heel snel getrakteerd op een steenbok die prachtig geposeerd op de rotsen ligt. Na de fotosessie rijden we naar Maligne Canyon.
Gisteren hadden we hier geen tijd meer voor, dus vandaag beginnen we met de wandeling langs de canyon. Het is een redelijk diep gat en heel smal. Het mooie ervan is dat er nog flink wat ijs op de bodem ligt waar het water onderdoor gaat. Er zijn verschillende bruggetjes over de canyon zodat je goed vanuit alle hoeken het diepe gat kan bewonderen. We lopen het redelijk drukke pad langs de canyon vanaf de parkeerplaats naar de eerste geocache en naar een tweede. Het is weer een redelijk hoogteverschil en best lastig lopen, dus we besluiten dat Niels doorloopt naar de parkeerplaats van de 5de brug en ik terug ga om de auto te halen. Redelijk tegelijkertijd zijn we bij de vijfde brug en kunnen we gaan lunchen.

Om 14.00 uur rijden we Jasper uit en Banff nationaal park in. Al snel zien we een groep auto's stilstaan. We weten nog niet waar men naar kijkt als ik zeg dat ik ook naar de vluchtstrook ga. En dat was een goede zet, want in de berm loopt een bruine beer op z'n gemak eten te scharrelen. Blijkbaar haalt hij nog heel wat te eten onder het dorre gras vandaan, want hij is lekker aan het wroeten. Langzaam schuiven we steeds meer een plekje op en hebben we perfect beeld. Hier zou ik nou uren naar kunnen kijken. Niels zit aan de goede kant, dus hij maakt alle foto's. Ik klim nog even op de stoel om door het open dak een mooi beeld te krijgen. Maar zoals altijd, aan alles komt een einde. Things to do, places to go. En doorrrr...

We rijden een flink stuk door, dwars door de Rockies. Het uitzicht is prachtig. Overal om ons heen gigantische besneeuwde bergtoppen, de weg daarentegen is best vermoeiend rijden. Met dropjes houden we ons wakker. Bij sommige bergen lijkt het wel alsof er een emmer witsel overheen gekwakt is. De volgende stop is bij de Colombia Icefiels Glacier. Bij deze gletsjer zijn we in juni 2008 ook geweest. Toen stuitte we op een razende rivier, nu op een nog niet toegankelijke parkeerplaats. We moeten op de parkeerplaats bij de weg gaan staan, dan een kilometer lopen om vervolgens bij de officiële parkeerplaats te komen vanwaar je naar de gletsjer kunt lopen. Het grootste verschil, er is nu een wandeling uitgezet en er hangen touwen. Tot daar mag je komen. In 2008 kon je vrij lopen over het hele gebied. Maarja, de gletsjer wordt elk jaar 5 meter korter, dus een beetje beter beschermen is niet verkeerd.
Maar goed, we hebben de auto geparkeerd, beginnen aan de wandeling, ik loop nog even terug naar de auto om wat te halen en er komt een kudde steenbokken aanrennen. Die laat ik al filmend voorbijkomen voor ik weer terug naar Niels loop en we aan de wandeling beginnen. Of liever gezegd, de klim en klauterpartij. We pakken de kleine paadjes, want dat is veel leuker dan de geasfalteerde weg. We lopen over stenen en rotsen richting de gletsjer. Alle stenen zij de weer anders van kleur en structuur. We moeten stukken door de sneeuw en horen het water onder ons zachtjes stromen. Op plekken waar weinig grote stenen zijn is de grond heel zompig en zacht, net de verende vloer van een sportzaal. Na bijna een uur klooien zijn we op de officiële parkeerplaats aangekomen. Tijd voor een chippie.
We moeten eerst een redelijk steile berg op, door de sneeuw. Dan komen we aan bij de heuvel voor de voet van de gletsjer. Halverwege die klim was het punt tot waar de gletsjer kwam in 1989. We lopen het rondje wat nu nog mogelijk is om te lopen. Dat is tot het punt waar de gletsjer in 2006 kwam. Terug naar beneden was ook nog even pittig, maar daarna lopen we via de weg, door de sneeuw, naar de auto. En dan heb ik nog helemaal niets over het uitzicht gezegd. De gletsjer zelf is inmiddels weer met mooie witte sneeuw bedekt. Dat is wat ik me van de vorige keer herinner, het was vies. Nu zie je vooral sneeuw en op een paar plekken al het prachtige blauwe ijs. Vooral de linker berg heeft een mooi ijsblauwe bedekking. En verder, het is adembenemend, kijk maar naar de foto's.

Vanaf hier is het 2 uur rijden naar ons hotel voor vanavond, dus we rijden door, genietend van het uitzicht. Het valt ons op dat de wereld weer behoorlijk bedekt is met sneeuw, een stuk meer dan voor de gletsjer. Ook komen we bevroren meren tegen. Blijkbaar zitten we hoger en is het hier kouder dan waar we vandaan komen. Tegen 20.00 uur zijn we in het hotel. We worden geholpen door de Japanse Eric die z'n best doet om Engels te spreken. Hij is uiterst behulpzaam en adviseert nog wat restaurants.
We gaan eten bij een Ramen restaurant in het dorp. Het hele dorp bestaat uit toeristen. Overal restaurants, hotels en souvenirswinkels. Na het eten lopen we nog een blokje omen halen we wat bananen voor morgen. Op de kamer begint Niels aan de achterstand van de foto's. De afgelopen dagen was daar niet zoveel van gekomen.

Banff Voyager Inn
Banff, Alberta, Canada
CAD 242,38 voor 2 nachten incl ontbijt

Het toerisme in Banff is eind 1800 ontstaan door de grotten met hotsprings. Dus wij gaan naar de grot(ten). Met de bergschoenen aan, zaklamp in de rug, extra vest aan staan we voor de ingang. Het entreekaartje wordt in een redelijk groot gebouw gekocht en eigenlijk duidt niets echt op grotten, behalve dat er bergen om ons heen zijn. Dan wordt er een korte uitleg gegeven. We staan nu hier en je kan het beste zo deze route lopen. Op die manier kom je in alle kamers. De eerste kamer is de grot. Sorry, wat zei ze nou? De eerste kamer is de grot? Eh, in dit gebouw? Oké, misschien hadden we ons ietsje beter moeten inlezen. Dan hadden we alle extra meuk niet nodig gehad. Via een gemetselde gang lopen we naar de grot toe. Het is 1 ruimte met een klein waterstroompje. Alles is afgebakend en je mag het bronwater niet aanraken.
Vroeger was dit onderdeel van een badhuis, maar er zijn zeldzame slakken in het bronwater gevonden waardoor alle spa's zijn gesloten. Langzaam maar zeker krijgen we de informatie compleet. Er waren 3 mannen de de hotsprings ontdekten. Ze maakten een doorgang naar de bron om zo in lekker warm water te kunnen badderen. Na het museumpje, want zo zou je de "grot" eerder kunnen noemen, pakken we het wandelpad dat om het gebouw heen loopt. Het is een boardwalk langs nog een aantal bronnen tussen de berg en de rivier.
Op het laatste bordje staat vermeld dat er in dit gebied 1 soort slang voorkomt, de Garter, omdat hier de grond warmer is vanwege de hotsprings. Voor de rest komt er hier geen slangen voor. Deze is niet giftig. En terwijl we dat lezen en ik mezelf gerust stel hierover glibbert er een slang langs ons heen. Niels erachter om hem stil te laten liggen en dat lukt ook nog eens. We maken wat foto's tot ie er weer vandoor gaat, half de boardwalk op waar ik sta.

Inmiddels is het begin middag en lunchen we makkelijk terwijl we weer richting de Ice Fields gaan. We komen weer in het besneeuwde gebied. We rijden door tot Bow Summit. Hier beginnen we aan een wandeling over de sneeuw. We weten niet precies hoelang we wandeling volhouden, want het is niet echt een normaal wandelpad. De sneeuw is hier nog zo'n 2 meter hoog en er is een soort van smal pad van platgetrapte sneeuw waar iedereen wandelt. Maar omdat het dooit is het bovenste laagje niet stevig. Je zakt dus eigenlijk steeds een klein stukje weg en soms sta je ineens tot aan je bovenbenen in de sneeuw. Toch is het wel een leuke wandeling. Na het eerste lange stuk komt er een splitsing. Waar zullen we naartoe gaan, rechts het kleine pad verder het bos in, of links een drukker belopen pad naar beneden. Er komt daar net een stel vandaan en die raden ons links aan. Het schijnt een "amazing and breathtaking" view te zijn. En ze hadden niets teveel gezegd.

Wat enorm mooi uitzicht over het bevroren Peyto meer. We zijn er eerst even met z'n tweeën. Rustig op een bankje in eten we een boterhammetje. Terwijl we van alles genieten wordt het steeds drukker op dit paradijselijk plekje. We proberen af te wachten tot we het plekje weer voor onszelf hebben, maar er blijven maar luidruchtige mensen bij komen. Dus staan we op en pakken een andere route terug. Die staat op het kaartje van het gebied wat bij het uitzichtpunt hangt. Terug gaat wat makkelijker, ook al is het een kleiner paadje.
Na de tocht, we zijn 1,7km en ruim anderhalf uur verder, rijden we naar de volgende parkeerplaats van Bow lake. Ook Bow lake is nog zo goed als helemaal bevroren. Dat wil niet zeggen dat je eroverheen kan lopen. Het is flink aan het dooien en wat je ziet is een laag sneeuw op het meer, geen ijs dus. En sneeuw is onbetrouwbaar, je kan er zomaar doorheen zakken. Aan de rand van het meer raken we aan de praat met een stel die in de buurt wonen. Ze zijn lawines aan het spotten. Heerlijk in het zonnetje kijkend naar de bergen en gletsjers waar, doordat het dooit, lawines ontstaan. Terwijl we met ze praten zien en horen we minstens 4 lawines. Het is een bijzonder fenomeen. Als je goed kijkt zie je de sneeuw al vallen voordat je de knallen hoort, daarna zie je nog meer sneeuw vallen. Het zijn echte watervallen van sneeuw.
We rijden hierna rustig terug naar Banff waar we eerst nog in het dorpje een geocache vinden. We zien een leuk Indiaas restaurant tegenover de geocache en besluiten om daar later op de avond te gaan eten. Eerst terug naar het hotel voor een duik in het buitenzwembad, wat wel verwarmd is maar toch best koud is. Maar ja, als je in een hotel in de bergen een buitenzwembad met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond zit dan moet je daar minstens 1x in gezwommen hebben. Bij deze dus. Daarna opwarmen in de hottub en uiteten. Na het eten maken we nog een ritje met de auto om wat wild te spotten. We zien een prachtige grote mannetjes Elk met echt een supermooi gewei. Helaas te donker voor foto's.

Banff Voyager Inn
Banff, Alberta, Canada
CAD 242,38 voor 2 nachten incl ontbijt

We boeken nog een extra nacht in Banff zodat we vandaag ook nog een hele dag hier kunnen blijven. Als eerste gaan we een educatieve wandeling over het oude terrein waar de mijnen waren doen. De geocache die in het treintje met kolenkarretjes ligt vinden we redelijk snel. Het is een grappig trailtje om te lopen met veel informatie over het mijn gebeuren wat tot 1930 actief was in het gebied.

Na de wandeling is het tijd voor lunch. We rijden naar two Jack Lake picknick. En op deze moederdag-zondag is het een erg populaire plaats. Wat een drukte zeg. Wel leuk om mensen te kijken aangezien veel gezinnen er op hun paasbest uit zien. Het is een mooi meer, met een klein eilandje en op sommige plaatsen nog een laagje ijs met prachtige bergen op de achtergrond. We eten ons boterhammetje terwijl we van het uitzicht genieten.

We willen nog een wandeling doen. Helaas is het gebied van Johnson Lake gesloten vanwege een besmetting van de vissen. Er ligt daar een trail rondom het meer van zo'n 2,8km die we nu niet kunnen doen. Er is redelijk veel gesloten waardoor de gebieden die wel open zijn waarschijnlijk ook een stuk drukker zijn.

We komen uit bij Stewart Canyon. Hier ligt een trail van 1,5km enkele reis naar de canyon. Het eerste stuk is langs een stuwmeer met een heleboel grote picknick weides. Vlak voor we het bos ingaan lopen we naar de oever waar ook weer nog wat ijs ligt. Dan gaan we een stukje het bos in en al snel zien we het begin van de canyon. En aan de overkant 2 steenbok vrouwtjes die uit het bos de brug over willen steken. Het is een ellendig gezicht om te zien hoe weinig de mensen rekening houden met de natuurlijke angst van de dieren, en gewoon blijven staan. Als vanaf de andere kant een stel kinderen recht op de bokken afstormen grijpt Niels voor de eerste keer in. Na een "YO STOP!", schiet iedereen in de remmen, en komt niet dichterbij. De bokken schrikken en rennen een stukje naar beneden de canyon in. Ze klauteren op de steile rotswanden tot ze de brug weer veilig achten.
Er staat wel nog een stel toeristen op het midden van de brug. Dus blijven de bokken aan de voorkant van de brug staan. De toeristen lijken zich nergens van bewust en wachten tot de bokken hen gaan passeren. Iedereen met een beetje verstand kan bedenken dat die bokken de mensen echt niet op een paar centimeter langs gaan. Ze staan een minuut of 10 naar elkaar te staren totdat Niels maar eens gaat vragen of de mensen misschien alsjeblieft als het ze zo zou uitkomen en het niet al te veel moeite kost, van de brug af zouden willen stappen zodat de steenbokken hun pad kunnen vervolgen. En als de mensen dan eindelijk van de brug af zijn, lopen de steenbokken inderdaad meteen over. Ze gaan nog even mooi op een rots staan en verdwijnen het bos in.
Wij steken de brug over de andere kant op en verdwijnen daar in hef bos. We lopen nu evenwijdig aan de canyon en hebben een mooie wandeling. We lopen ongeveer 1,5km langs de canyon voor we na een pauze weer omkeren. De canyon is tientallen km lang, dus niet te belopen (voor ons).

Met 7km in onze benen gaan we weer terug richting Banff. Echt ver is het niet. We rusten nog even uit en gaan dan eten bij Melissa's missteak, wat absoluut geen misstake was. Heerlijk en relaxed gegeten. Goede steak en lekkere zalm. Na het eten willen we nog een geocache in de buurt doen en komen tot onze schrik tot de ontdekking dat de GPS nergens te vinden is. We bewaren hem altijd of in de rugzak of in het dashboard kastje, maar daar ligt ie niet. We doorzoeken de auto en tassen, maar het ding is onvindbaar. Op naar de plaats waar we de GPS voor het laatst hebben gebruikt, de wandeling bij de mijnen. We zoeken, maar kunnen hem niet vinden. Op naar de volgende parkeerplaats maar ook daar niets. Dat is toch wel zuur. Net 2 weken geleden in Montana gekocht en nu verdwenen. Morgen maar aangifte doen ivm de verzekering. We kunnen hem niet terug toveren.

Banff Voyager Inn
Banff, Alberta, Canada
CAD 102 incl ontbijt

De laatste dag vakantie. Morgen gaan we vliegen. Niels checkt ons alvast in en boekt de aanbieding voor business class vliegen. Hij heeft vannacht voornamelijk liggen hoesten en niet geslapen. Het is fijn om dan wat luxer te reizen.

We ontbijten en checken uit. Dan naar de politie. Deze vragen ons om eerst naar de lost and founds van de gemeente en van het nationaal park te gaan. Helaas is er nog niet gevonden of afgegeven dus vullen wd overal formulieren in en gaan weer terug naar de politie voor de aangifte. Gelukkig gaat het allemaal heel snel zodat we nog voldoende tijd hebben om er een laatste leuke dag van te maken.

We gaan geocachen in Canmore, een stadje net een half uurtje verderop. Er liggen erg veel geocaches, dus maken we een selectie van de caches die we willen doen. Het is een leuk stadje, omringt door prachtige bergen. Deels van de caches zijn echt in de stad, een deel ligt er buiten in de natuur. Ook dit stadje heeft een rijk kolenmijn verleden en laten dat zien. Bij veel geocaches zie we mijnwagentjes in de buurt. We pikken weer de caches met de meeste favorieten punten uit. Dat houdt in dit geval ook in dat er een aantal hele moeilijke, maar hele mooi gecamoufleerde caches tussen zitten. In totaal bezoeken we 21 geocaches waarvan we er 19 vinden, 2 niet.

Er zit een fanatieke vogelhuisjes bouwer met een twist bij de cache leggers. We doen 3 van zijn vogelhuisjes geocache die erg sneaky zijn. Bij de eerste vinden we onderaan de boom waar het vogelhuisje aanvast zit een stokje met de sleutel van het slot. Nadat je het slot open heb, ben je er nog niet. Dan hangen er twee magneten in waarmee je de geocache omhoog moet duwen. Prachtig gemaakt. Het volgende vogelhuis juweeltje is een vogelhuis wat erg hoog hangt zonder bodem. Je ziet dat er 2 metalen rondjes onder hangt. Bij de boom ligt een doos verstopt met de tools die nodig zijn. Met een balletje waar een magneet rand opzit moet je de twee delen tegen elkaar aan gooien. Als dan het balletje vast zit aan het doosje kan je heel voorzichtig het balletje naar beneden trekken. Zo creatief. De derde deed ons toch wel even goed zoeken. Er hangt een vogelhuisje in het bos waar een slot onder zit. We zoeken en zoeken naar de sleutel maar kunnen hem niet vinden totdat Niels nog een keer heel goed onder heg afdakje kijkt. En daar vinden we de sleutel. Eind goed, al goed, ook deze geocache kunnen we loggen. En zo vermaken we ons deze dag met vooral wat kleine wandelingetjes. Het weer is iets minder dan de voorgaande weken. We hebben meer bewolking en het regent zelfs af en toe.

Onderweg naar Calgary eten we bij een Mexicaans restaurant en checken wd in bij de Super 8 vlakbij heg vliegveld. We krijgen van de aardige receptionist een late uitcheck, zodat we rustig aan morgenochtend de koffers kunnen inpakken.

Super 8 by Wyndham
Calgary , Alberta, Canada
CAD 70,85 incl ontbijt

Om 8.00 uur gaat de wekker. Eerst ontbijten met een wafel en dan naar de kamer om de bende in te pakken voor de vlucht. Om precies 12.00 uur checken we uit. We rijden via 2 geocaches naar het vliegveld. De auto wordt ingeleverd op het vliegveld zelf. Er staat (natuurlijk net nu) geen rij bij het afgeven van de bagage maar wij mogen toch bij de business class staan. 1 Persoon voor ons, dus we zijn snel de bagage kwijt. Door naar de lounge, waar je als business class ook toegang tot hebt. Geen gehang op het vliegveld, maar gewoon een rustige ruimte waar je kan relaxen met wat te drinken en eten. We moeten zelf onze tijd in de gaten houden wordt er nog gezegd. Het is maar 3 minuten lopen naar het vliegtuig dat te zien is vanuit de lounge. Het boarden start om 14.20 uur, de gate sluit om 14.55 uur dus we besluiten om om 14.45 uur naar de gate te gaan. Netjes op tijd lijkt ons. En dan krijgen we om 14.41 het volgende bericht op de WhatsApp :
Jouw gate voor vlucht KL678 naar Amsterdam gaat bijna sluiten. Je bent nog niet ingestapt. Ga alsjeblieft snel naar gate D80, zodat we je niet op onze vlucht hoeven te missen! Tot zo!
Ojee, toch nu maar naar de gate gaan. Als we naar de lift gaan worden we tegemoet gelopen door iemand van de KLM die op zoek was naar ons. Ze gingen bijna de bagage van ons uit het ruim halen. Misverstand dus. Maar goed, we zijn er en hebben nog de tijd om rustig aan board te gaan.

We zitten op stoel 2a en b. Het zijn zulke grote stoelen dat ik met geen mogelijkheid bij de grond kom met m'n voeten, maar de hele stoel kan je verzetten, dus lekker met de beentjes iets omhoog. We krijgen met wat te drinken aangeboden en het keuzemenu voor vandaag.

Redelijk snel na de start krijgen we ons 3-gangendiner. Poehee, ik had net in de lounge al geluncht. We genieten er toch lekker van. We kijken de film Glass (synchroon) op de grote schermen en proberen wat te slapen. Het is een stuk aangenamer vliegen. Op deze manier is het geen straf, en zelfs erg leuk om te vliegen. We hangen de toerist uit en genieten met volle teugen van dit uitje.
De stewardess die aan het begin wat stijf was komt ook helemaal los en brengt ons zelfs voor het ontbijt een glaasje champagne voor de foto. Als souvenir mogen we allebei een Delftsblauw KLM/Bols huisje uitkiezen vlak voor landing. Die komen op onze souvenirstafel te staan. Veel te vroeg zijn we geland en moeten we het vliegtuig verlaten. Op naar huis en over een paar dagen weer aan het werk. Het was weer een super ervaring en een prachtige reis.