Vakantie Verslag

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

"en natuurlijk geocachen:

- Niels en Inge

De tweede grote "Corona" vakantie is begonnen. Waar we vorig jaar nog in november weggingen, omdat we het steeds uitsteldden vanwege Corona, hadden we dit jaar bedacht om zo snel mogelijk in de zomer op vakantie te gaan om zo hopelijk minder last van de Corona beperkingen te hebben. Vorig jaar werden er steeds meer regels opgelegd, omdat de besmettingen opliepen. Dit jaar willen we dat voor zijn. Inmiddels zijn we allebei al twee maanden volledig gevaccineerd, hebben de internationale Corona check QR code op de telefoon en een bestempeld gele boekje. Dat moet toch voldoende zijn om voor een zorgeloze vakantie.
We hebben goed nagedacht over onze bestemming en zijn tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt. Overal is er wel iets moois, interessants of spannend te beleven. Geocachen, wandelen, hardlopen en vakantie vieren kunnen we overal. Dus wat is praktisch? Ergens waar je makkelijk naar een ander land of gebied kan gaan als de maatregelen worden aangescherpt en het liefst ergens waar we nog niet of al lang niet geweest zijn. Met de auto, want we willen niet van "niet eigen" vervoer afhankelijk zijn. Één blik op de kaart en het kan niet anders dan "Zuid-Oost" Europa worden, dus Zuidelijk Duitsland en dan door naar Tsjechië of Oostenrijk en als mogelijk doel de "Oud-Joegoslavische" landen.


We vertrekken vanuit een droog Almere. Er schijnt een waterig zonnetje. de kilometers vliegen voorbij. Bij Arnhem gaan we tanken bij een Total. Je krijgt namelijk bij 20 liter benzine gratis 2 weken internationale wegenwacht. Er gaat precies 21 liter in de tank, dus we zitten goed bij pech onderweg. Na het middaguur haalt de regen ons in. De A7 die we rijden heeft enorm veel wegwerkzaamheden waardoor het steeds drukker wordt. Door de regen is het flink opletten, maar alles verloopt prima. Totdat er tijdens het berg afrijden met een hele flinke regenbui ineens allerlei lampjes gaan branden, toeters afgaan en de cruise controle ermee stopt. Het lampje van de ABS, front collision en lane assist zijn op tilt geslagen. We pakken de eerste afslag, parkeren de auto, vegen even langs de sensoren, starten weer en gelukkig, alles werkt weer. Zenuwslopend zo'n auto met zoveel electronica.

Het blijft regenen, we hebben de kaarsrechte Hollandse wegen al een tijdje verlaten en rijden door heuvelachtig zuid Duitsland. De snelweg slingert wat heen en weer en op en neer. We zien veel akkerlanden en bossen en enkele hertjes en roofvogels. Tegen half 8 komen we aan in Tirschenreuth. Het appartement wordt verhuurd door de lokale slager en motor-maker en ligt op de derde etage. Na een praatje met de verhuurder en tijdens een spaarzaam droog moment wandelen we naar de plaatselijke Chinees. Hier valt het ons op dat alle klanten met een FFP2 mondmasker rondlopen. Gelukkig is er niemand die iets van ons medisch mondmasker zegt. Morgen maar even die FFP2 kopen.

Zentral gelegen wohnung in Tirschenreuth, Beieren
€93,66 voor 2 nachten
774 kilometer gereden

Het regent, heeft de hele nacht door geregend en het regent nog steeds. We starten rustig aan op en besluiten om naar een "first to find" geocache te rijden. De cache is eergisteren geplaatst en nog niet gevonden. Het is een half uurtje rijden, maar met dit weer is in de auto zitten niet erg.

Eerst kopen we trouwens nog FFP2 mondmaskers, want deze zijn in Beieren verplicht. Met ons medisch mondmasker de winkel in, snel de juiste kopen, buiten opzetten en dan rustig weer terug de winkel in. Maar goed, de ftf geocache, hij wordt na een zoektocht op een afstand van zo'n 30 meter vanaf het opgegeven coördinaat gevonden. Als eerste vinder van de geocache kunnen we onze naam in het boekje schrijven. De weg er naartoe is mooi en we gaan wat verder de omgeving in, op weg naar een geocache met veel favoriete punten.

We dwalen via kleine bosweggetjes door het landschap en worden door Waze een pad opgejaagd waar we eerst maar even uitstappen om te kijken of dit wel geschikt is voor onze auto. Aan de kant staat een ouderwets bord met Landesgrenze en ineens zijn we in Tsjechië waar we een klein stukje verderop onze eerste geocache van dit land vinden. Weer een vinkje van de lijst afgestreept, geocachen in Tsjechië is gedaan.

Een stukje verder wordt de volgende geocache gevonden en even later weer een. We rijden naar Tachov om te tanken en het blijkt een leuk stadje te zijn met stadsmuren, een mooi plein en in een aangrenzend natuurgebied een uitkijktoren. Eindelijk is het even droog, dus beginnen we aan een stadswandeling. Het gaat lekker heuvel op, heuvel af, maar dat is goed voor de conditie. Ondertussen lopen we de punten van een labcache af. Ook hier heeft WO-II huisgehouden. We komen oa langs een Joods kerkhof en een monument ter nagedachtenis van de 2 bommen die op de kerk zijn gegooid, maar nooit zijn ontploft. Halverwege de wandeling begint het weer te regenen, maar als we later bij de uitkijktoren aankomen is het weer droog. We lopen via een asfaltweg naar de toren toe en beklimmen hem voor een mooi uitzicht over het gebied. Nu het droog is en de zon ergens door de wolken heen probeert te breken is de lucht prachtig om te zien.

Na deze twee wandelingen is het tijd om te eten. We komen uit bij restaurant River, heel leuk aan een riviertje gelegen in het stadje. De steaks smaken uitstekend en we trakteren ons nog op een dessert van vanille ijs met gekaramelliseerde bessen en Boheemse pannenkoekjes, erg lekker! De weg terug naar ons appartement gaat slingerd door het bos. We zien de hertjes die voor de auto oversteken ruim op tijd, kijken het na als het weer het bos in verdwijnt en letten de rest van de route goed op.

Zentral gelegen wohnung in Tirschenreuth, Beieren
€93,66 voor 2 nachten via Airbnb

Vroeg wakker geworden, bed ligt niet echt lekker, dus even gebruik maken van de situatie. Hardloopkleding aan, banaantje eten, kopje thee drinken en gaan. Berg-op naar het centrale plein en daar wat rondjes rennen. Eerste rondje is verkenning. Het loopt mooi hellend en is zo'n kleine 400 meter met halverwege een weg. Dus ik loop het tweede rondje de eerste helft flink versnellend omhoog, dan oversteken, rustig verder omhoog, weer versnellen naar beneden, oversteken en rustig verder. En dat dan een paar keer. De dames van de groenvoorziening juichen me toe en maken een praatje. Als ik het zat ben maak ik nog wat foto's en loop ik de berg weer af naar het appartement.

         

Niels is wakker als ik terug ben. Douchen, ontbijten en de koffers pakken. Het is tijd voor het volgende gebied, maar voordat we Tirschenreuth verlaten maken we eerst nog een wandeling om het meer door het mooi aangelegde stadspark. Tijdens de wandeling vinden we 4 geocaches van de serie "Natur im Stadt". Een kleine 2,5km later zijn we weer bij de auto. We rijden weer de toeristische route naar Tachov, dezelfde als de terugweg van gisteren, alleen nu rijden we nog een stukje verder door het groene landschap.

Na een half uurtje rijden we de snelweg op, zo'n 140km tot de ring van Praag. We rijden een stukje door de stad, snel door naar rustiger gebied. Ongeveer een uur voor de eindbestemming van vandaag willen we even onze benen strekken. We komen uit in Benatky nad Jizerou voor een paar geocaches. In eerste instantie willen we een korte wandeling van 2 geocaches doen, maar het loopt lekker, dus we zoeken er nog een paar bij. Het blijkt een verrassend leuke plek te zijn met een centrum met wat oude gebouwen en een prachtig recreatie gebied in een dal. Na 3 kilometer en wat hoogtemeters stappen we weer in de auto.

Ons appartement blijkt een deel van een vrijstaand huis met enorm erf zo'n 2 kilometer buiten Semily te zijn. Als we de auto uitstappen komt de vrolijke eigenaar met uitgestrekte hand op ons af. In gebrekkig Engels stelt hij zich voor en verontschuldigt hij zich voor het Engels. Hij heeft alleen Russisch geleerd vroeger. Hij neemt ons mee op een toer over het terrein, langs de dipvijver met vis en prachtige waterlelies, het zitje waar je 's ochtends heerlijk in het zonnetje kan ontbijten en het gedeelte van het huis wat voor ons bestemd is. We laden uit en gaan in het stadje bij een Balkan specialiteiten restaurant eten.

Chaloupka U Lesa, van Martin
Bitouchov, Semily, Tsjechië
€93,66 voor 2 nachten via airbnb
319km gereden

We zijn niet weg te slaan bij het ontbijtplekje buiten. Wat is het heerlijk in het zonnetje en wat heerst er een rust. Pas tegen 11.00 uur gaan we op pad.En dan nog gaat alles langzaamaan; de omgeving is fantastisch mooi.


Er liggen op verschillende plaatsen hier in de buurt prachtige gebieden met rotsformaties. We kiezen nu voor Besedické skály op advies van onze host. Het is er iets minder toeristisch en wat rustiger dan het grote en bekende Prachov Rocks waar we al eens eerder zijn geweest. Er ligt een labcache route en 9 caches waarvan we er 8 kunnen doen. Voor de laatste is klimuitrusting nodig en dat heb we niet.

Het wordt een prachtige wandeling, met fantastische uitzichten, mooie rotsen, klim en klauterpartijen waarbij we ons lekker kunnen uitleven. Het is echt adembenemend mooi, letterlijk en figuurlijk, want we puffen wat af. De hele dag blijft het droog, schijnt er een mooi zonnetje en is het ongeveer 18 graden. De meeste geocaches zijn redelijk snel gevonden. Soms moeten we er even voor van het pad af.
1 Geocache laat zich niet makkelijk vinden. Of eigenlijk de juiste locatie waar de cache verstopt was is niet makkelijk. We zoeken bij een uitkijkpunt. Al snel hebben we door dat we ergens op een etage lager moeten zijn, maar waar. We kunnen geen grot vinden. Na ruim een uur zoeken hebben we uiteindelijk de juiste grot en ingang gevonden. Met eerst wat kunst en vliegwerk en daarna wat hangen en wurgen komen we in de ruimte onder het uitzichtpunt uit.
Maar dan zijn we er nog steds niet. Achterin de open ruimte waar wew nu staan is een vrij smalle gang. Een centimeter of 50 breed, metertje hoog en zo'n 10 meter lang. Niels duikt op handen en voeten het gat in en wrikt zich naar het einde. Hij vind geen cache. Als hij, als een krabbetje, achteruit aan de terigweg begint, ziet hij halverwege een soort plateau net boven ooghoogte (als je op je knieën zit). Een paar slangenmenswaardige kronkels later kan onze naam in het logboekje geschreven worden. En dan moeten we ook nog even terug het pad op zien te komen, ook dat lukt ons met wat duw en trekwerk.

Op een bankje in het zonnetje genieten we van de rust en stilte terwijl we wat druifjes eten, verslag maken en een overnachting voor morgen zoeken en boeken. Op de terugweg brengen we een bezoekje aan een Vietnamees restaurant waar we een lekkere Pho soep eten. De dag wordt afgesloten met een leuk ritje over smalle bergweggetjes waar we nog wat geocaches vinden en een ijsje. Net als dat op is begint het weer te regenen.

Chaloupka U Lesa, van Martin
Bitouchov, Semily, Tsjechië
€93,66 voor 2 nachten via airbnb
57 km gereden

We ontbijten op het mooie rustige plekje in de tuin. Dit keer met trui aan, want de zon is verscholen achter dikke wolken. Nadat we alles hebben ingepakt gaan we naar de rotsformaties voor een wandeling en wat geocaches. Net een klein stukje verder dan gisteren.

Vandaag dus weer in de regen, maar het gebied is zo mooi dat we dat voor lief nemen. Net als de niet gevonden caches, want dat waren er een aantal vandaag. We hebben ons weer heerlijk uit kunnen leven en lekker kunnen klimmen en klauteren. Bij de start was het al zoeken naar het pad. Dat blijkt loodrecht tegen de berg op te lopen. De paden in deze hoek zijn niet meer dan geitenpaadjes, lekker smal en steil.
M'n bruggentrainingen van de afgelopen zomer werpen hun vruchten af. Voor het zoeken naar de geocaches mogen we op de rotsen klimmen, in de grotten zoeken en wurmen we ons door smalle spleten. Als het droog is en het zonnetje door de wolken heen probeert te breken, dampen de rotsen zich langzaam weer droog. Tot de volgende regenbui. We komen niemand tegen tijdens het overgrote deel van onze zoektocht vandaag. Pas bij de laatste cache, bij een kasteel ruïne komen we wat mensen tegen. Dit ligt vlakbij een weg en die lopen we dan ook terug naar de auto.

Inmiddels is het bijna 16.00 uur en we moeten nog een kleine 5 uur rijden naar onze bestemming voor de komende 2 nachten. We geven door dat het wat later wordt en gelukkig is het geen probleem. Niels begint met rijden. Het eerste deel was vooral binnendoor, de gewone weg buiten de bebouwde kom waar erg veel wegwerkzaamheden aan waren en door kleine dorpen. Er was veel vrachtverkeer op de weg en veel snelheidswisselingen. Halverwege zijn we gewisseld en mocht ik rijden. Na een half uurtje kon ik de snelweg op. Ook hier weer veel vrachtverkeer, zelfs na donker. Gelukkig niet zoveel wegwerkzaamheden. De laatste 20 minuten was weer binnendoor.

We kunnen het huis waar we geboekt hebben makkelijk vinden. We hebben de bovenverdieping van een groot vrijstaand huis, met een grote slaapkamer en woonkamer, een aparte eetkamer, een keuken, garderobe kamer, badkamer, een apart toilet, een lange gang en een geheime kamer die op slot zit. Alles is ingericht alsof oma hier woont. Bidprentjes, de bijbel, foto's van kleinkinderen, een antieke naaimachine en veel kaarsen en nepbloemen. Dan vragen we ons toch af wie of wat er achter die dichte deur zit.

Als we de spullen boven hebben gaan we eerst nog wat eten. Niels een lekker noodles soepje, ik hou het bij een broodje en een cracker. We relaxen nog wat voor we gaan slapen.

A flat in a Village near Opava, van Pavel
Kobeřice, Moravskoslezský kraj, Tsjechië
€80,67 voor 2 nachten via airbnb
364km gereden

We starten wat moeizaam op. Ik ben vroeg wakker en kijk wat tv. Buiten is het druilerig en bewolkt. Niels wordt om 9.30 uur wakker. Bij het ontbijt boeken we de volgende overnachtingsplek. Dat scheelt vanavond weer zoeken.

Bij de lokale supermarkt halen we broodjes en beleg voor de lunch en we rijden door naar een bos in de buurt met een geocache route van 12 geocaches en 2 bonus caches die alleen gedaan kunnen worden met de codes uit de vorige caches. Het bos is totaal anders dan gisteren, geen rotsen dit keer. Wel mooi heuvelachtig, dus weer een goede workout voor de benen. De geocaches zijn makkelijk te vinden, het gaat bij deze ronde er echt om dat je lekker buiten bent. We zien veel mooie, vooral witte, vlinders in dit bos. Ook komen we 2 hertjes tegen die van ons schrikken en snel weg springen.
Halverwege de route komen we een stel bankje tegen. Het zonnetje is gaan schijnen en wij vinden het een mooie plek om de meegebrachte lunch op te eten. Dit doen we onder het genot van de aanblik van een grote, dikke strontkever die voor ons langs loopt.

Na de lunch maken we het rondje af, zoeken en vinden de 2 bonuscaches en rijden een klein stukje voor het volgende rondje. Dat zijn puzzel caches. De puzzels zijn al opgelost gelukkig en als het goed is hebben we nu de juiste coördinaten van waar de caches liggen. Dat hopen we tenminste. Er zijn een aantal gecontroleerd en die klopten, maar terwijl we aan het zoeken zijn begint de twijfel toch toe te slaan. Cache nummer 3 ligt echt flink van het pad af en eigenlijk zijn er geen zoeksporen van andere geocachers. Dat kan 2 dingen betekenen, of onze coördinaten kloppen niet of de cache wordt niet vaak gevonden. We willen het controleren, maar er blijkt geen internet te zijn. In de offline gegevens staat wel dat er een spoiler foto is, maar ja, daar heb je internet voor nodig.
Ook de 4de cache kunnen we niet vinden. Misschien toch verkeerde oplossingen? Als het internet weer meewerkt controleren we alle coördinaten en blijkt dat ze echt kloppen. De foto's zetten we gelijk veilig op te telefoon en we gaan verder met zoeken. In de buurt van de coördinaten gaan we op zoek naar de boomstronken van de foto's, vaak zo'n 10 tot 25 meter van het nulpunt af. Het wordt zo meer een speurtocht naar boomstronken dan naar doosjes, maar ook nu hebben we de grootste lol. Veel caches liggen een flink stuk van het pad af, waardoor we ons regelmatig door hoog gras, brandnetels en struiken heen worstelen. Uiteindelijk worden ze allemaal gevonden. Het totaal aantal van vandaag komt hiermee op 27 geocaches.

We gaan een hapje eten bij Jack's Burger. Een tent in Ostrava met goede hamburgers en heerlijke sauzen. Op de terugweg gaan we nog even boodschappen doen voor het ontbijt van morgen en daarna is het zo'n 20 minuten rijden naar onze overnachtingsplek. Op weg terug ziet Niels ineens een omgevallen fiets in de berm, net op zo'n manier dat hij toch even wil kijken of het alleen een fiets is, of dat er nog een fietser gewond bij ligt. Het blijkt beide niet het geval te zijn. Er ligt inderdaad een fietser in de berm, maar gewond is hij niet. Hij is gewoon stomdronken. Tja, dan is die berm waarschijnlijk iets veiliger op dit moment dan de weg.
In het appartement schrijf ik nog het verslag en Niels verwekt alle logjes en foto's van vandaag. Om 23.00 uur willen we douchen (of eigenlijk in bad, want een douche is er niet), maar er blijkt een probleem te zijn met het water. Het is heel even warm geworden, maar nu wil het niet meer. Een koud bad is echt niets voor mij, dus dan maar een berichtje naar de host. Daar komt natuurlijk op dit tijdstip geen reactie van. Dus aan de slag met kokend water uit de waterkoker en dat mengen aan de wasbak. Verre van ideaal kan ik je zeggen. Een soort van opgefrist gaan we slapen.

A flat in a Village near Opava, van Pavel
Kobeřice, Moravskoslezský kraj, Tsjechië
€80,67 voor 2 nachten via airbnb
66 kilometer gereden

Vanaf 8.00 uur was er weer warm water, jippie. Lekker op tijd. Om 9.00 uur klinkt er muziek gevolgd door een vriendelijke stem die iedereen goedemorgen wenst. De luidsprekers die in ieder dorp hangen en waarschijnlijk nog uit de communistische tijd stammen, doen het nog. Gisteren dacht ik dat de buren de radio harder hadden gezet, maar nu is het duidelijk: Welkom in Tsjechië waar het toch nog een beetje gaat zoals in het verleden. Iedereen wordt een fijne dag gewenst met veel arbeidsvreugde en omzet (voor de staat?). Vermoedelijk verteld ze ook wat de weersverwachting is, maar dat verstaan we niet. Na een minuut of 5 is ook het laatste nieuws bekend en sluit ze af met iedereen een fijne dag te wensen.

Vandaag wordt een shopdag. We gaan eerst naar het winkelcentrum waar we gisteren even voor sluiting bij de supermarkt zijn geweest om in de andere winkels te snuffelen. Daarna rijden we door naar een volgend winkelcentrum. Dit blijkt een mega mall te zijn. Hier zijn we wel even zoet. We kopen wat kleine dingetjes, gewoon omdat het leuk is, maar niet veel bijzonders. We sluiten af bij de Decatlon. Daarna is het tijd om naar Slowakije te rijden.

We gaan van hele grote heuvels naar bergen, echte bergen. Bij de grens staat nog een ouderwetse grenspost. De douaniers zitten lekker in het zonnetje en laten iedereen rustig doorrijden. We komen meteen na de grens op een spiksplinternieuwe snelweg uit. Een klein stukje, want de tunnel is nog gesloten. Dus dwars door de stad met zicht op de rest van de gesloten snelweg die aan de bergvoet ligt.

Ons appartement voor de komende dagen wordt makkelijk gevonden. We hebben de beneden etage van een vrijstaand huis. Voor we gaan eten doen we eerst een was in de machine, want met de regen van de afgelopen dagen hebben we geen schone lange broeken meer bij ons. We gaan eten bij een restaurant wat door onze host wordt aanbevolen, Plantaz Bistro. Een vegetarisch restaurant. Ik eet wel vaker vegetarisch, maar Niels geeft er meestal niet de voorkeur aan. Het is een leuk klein restaurantje met een beperkte kaart die nog wat beperkter wordt doordat de helft nu niet op voorraad is. De keuze valt op een Pad Thai met vegetarische kip en een wrap met gegrilde groente, halloumi en cranberry saus. Het smaakt ons beide uitstekend.

Big Luxery appartement van Marek
Bystrička, Slowakije
€133,47 voor 3 nachten via airbnb
193km gereden

Er wordt vanaf 15.00 uur een weeralarm afgegeven voor dit gebied. Tja, wat gaan we doen. Niels wil met de auto op pad, zodat als het gaat regenen je droog zit. Maar aan de andere kant, het is pas vanaf 15.00 uur slecht, vanaf 12.00 uur af en toe wat regen en Sunday is Runday, dus stel ik voor dat ik ga hardlopen en hij kan met de auto op pad, dezelfde kant op ongeveer.

Inge:
Ik laat Garmin een route maken van zo'n 20km en we gaan op pad. Mijn route gaat van het dal naar de skiliften en via een andere weg weer terug. Hoogtemeters een kleine 1000. Dat is best pittig, dus Niels gaat met de auto naar de skilift. We houden onderweg contact en de WhatsApp lokatie staat aan voor het geval dat.

De eerste kilometer gaat via de gewone weg omhoog, de tweede kilometer is al via een grindpad en bij de derde kilometer ben ik de route al kwijt. Ik had ergens af moeten slaan, maar ben geen paadjes tegen gekomen. Ik pak de kaart op de telefoon erbij en vermoed dat ik een watertje over had gemoeten. Dat kan nu ook nog, alleen niet via een paadje.
Als een echte avonturier ga ik dwars door de bossen naar het stroompje. Ik vind een plekje waar ik redelijk droog kan oversteken, zorg dat ik niet op de hazelworm ga staan en bereik de overkant. Een stukje verder is een pad waarvan ik vermoed dat het mijn route zou moeten zijn. Niet dus, maar ik weet wel waar ik op de kaart ben, dus laat de Garmin route los en loop op de geocache kaart richting de skiliften. Het watertje wat ik net heel moeilijk heb overgestoken steek ik nu weer over, maar dan via een pad. Het gaat ongeveer een kilometer goed. Bij de volgende splitsing weet ik welke weg ik moet nemen op de kaart en ben ik ook overtuigd dat ik de goede weg insla, totdat ik na een kwartiertje klimmen op de kaart kijk en zie dat ik totaal ergens anders ben dan verwacht. Toch de verkeerde afslag genomen. Ik kan officieel geen kaart lezen! Dat houdt gelijk in dat ik een enorme omweg neem naar de skiliften.
Ik loop door tot een volgende kruising waar ook een geocache ligt. Deze vind ik redelijk snel. Inmiddels heb ik al flink wat hoogtemeters in de benen. Als ik doorloop naar de volgende plaats die op het bord staat, zal ik nog flink moeten klimmen. Wandelend staat er 2 uur voor en dan ben ik nog steeds niet bij de skiliften. Dan besluit ik dat ik vanaf hier terug ga naar het dorp. Er staan hier bewegwijzering en ik hoef alleen maar de gele route te volgen. Misschien iets minder avontuurlijk, maar wel iets veiliger. Het is al bijna 15.00 uur, de lucht wordt wat donkerder en ik heb in m'n achterhoofd dat weeralarm. Onderweg naar beneden vind ik nog een cache. De gele route is nog steiler dan de heenweg en ik moet echt oppassen dat ik goed loop, niet te krampachtig en niet te snel. Je valt zo hier met de gladheid. Dus ik denk aan m'n hardlooptrainingen en de techniek. Kort grondcontact, goed knieën heffen en kleine pasjes. Het wordt toch nog wel een avontuurlijke afdaling.

Weer terug in de bewoonde wereld loop ik het huis voorbij. Ik heb nog energie en het regent nog steeds niet. Langs een lange weg loop ik op weg naar een zijweg langs een watertje waar aan het eind ook een cache ligt. Als ik die weg insla zie ik dat het een industrieweg is. En dat 2,5km, ineens we hebben het gehad. Ik ga terug, het is goed geweest. Dus de lange weg weer omhoog. Bij het huis zeggen m'n benen au, stop, geen hoogtemeters meer voor vandaag! Eerst lekker een reep chocolade die onze gastheer voor ons heeft klaargelegd oppeuzelen. (heb een paar stukjes voor Niels bewaard).
Een half uurtje later komt Niels ook terug van zijn uitje:

Niels:
Ik start met een stukje rijden richting een wintersportgebied. Als ik bij de eerste cache aankom en de auto parkeer ontdek ik dat de krat met eten en drinken nog in het appartement staat. Dus: terug; krat halen. Als dat dan geregeld is kan de eerste cache in Slowakije gezocht worden. Ik wandel naar de coordinaten, zoek me een slag in de rondte en ontdek tenslotte op 30 meter afstand een geocache in een boom. 30 Meter dat wordt wat...Een kwartiertje later parkeer ik langs een éénbaansweg de berg op om de eerste forse wandeling te maken. Het pad gaat zo'n 30 graden omhoog maar ik weet de top te bereiken en ontdek, alweer op 30 meter uit de coordinaten, de cache. Terug naar beneden is bijna even moeilijk als omhoog, maar ik kom toch weer bij de auto terug.
rij verder in 1x door naar boven, loop daar een rondje en ga dan op het gemak weer naar beneden. Onderweg probeer ik nog wat caches te vinden, maar de moeilijkheidsgraad van de caches is hoog. Voor 1 cache moet ik letterlijk levensgevaarlijke toeren uithalen. De cache ligt langs de weg een meter of 10 omlaag langs een helling van meer dan 45 graden. Omlaag gaat nog redelijk, maar het omhoog klauteren kost echt gigantisch veel moeite. Ik moet wel doorzetten, want boven ligt de weg...



We puffen uit in de tuin, gaan douchen en op weg naar eten. 's Avonds eten we een goede steak bij Habanero. 3x zo duur als het vegetarische gedoe van gisteren, maar wel zo lekker. Jammer alleen dat we in een zijkamertje worden weggestopt.
We zijn een keertje netjes op tijd en houden dus tijd over om terug in het appartement tv te kijken. De eerste aflevering van Expeditie Robinson zit erop.

Big Luxery appartement van Marek
Bystrička, Slowakije
€133,47 voor 3 nachten via airbnb
90km gereden

Het is weer somber weer. Het regent de hele ochtend waar we best een beetje moedeloos van worden. Met frisse tegenzin gaan we op pad. Het is een uurtje rijden naar de berg waar we een geocache rondje hebben uitgezocht. De ronde zelf bestaat uit 100 caches en er wordt 2 tot 3 dagen voor gerekend. Wij gaan dus niet alle 100 doen, maar een deel ervan. Niels heeft een route gebrouwen waarmee we, in theorie althans, een rondje lopen van ongeveer 7 kilometer.

Tijdens de route ernaartoe is het genieten van de mooie wolken en nevel die om de bergen heen hangt. Bij het begin van de wandeling merken we dat ook hier veel regen is gevallen, dus alles is drijfnat in het bos en op de berg. Het miezert in het begin nog een heel klein beetje, maar niet genoeg om echt nat te worden. Dat worden we wel van de bomen, struiken en het gras. Wat is het mooi qua kleuren. We zien veel bloemetjes en verbazen ons over de paars bloeiende krokussen. Naast de vele soorten bloemen komen we ook verschillende soorten paddenstoelen tegen.

Fluitende vogels en loeiende koeien (met bel!) uit het dal horen we vanuit het dal, verder is het gewoon volkomen muisstil. De geocaches die we doen horen allemaal bij dezelfde serie en de nummers lopen op, dat zou dus een goede volgorde moeten zijn. En de volgorde klopt ook, alleen de paden tussen 2 caches waren niet altijd even logisch of aanwezig. Gevolg, een prachtige maar zware wandeling over bospaadjes, grindpaden, weilanden, berg op en af.
De caches liggen niet voor het grijpen. Na vele glibber en glijpartijen hebben we uiteindelijk 19 caches gevonden en 5 caches wel gezocht, maar niet kunnen vinden. Via hetzelfde plankje wat over een beekje ligt gaan we ook weer terug naar de auto. De totale afstand viel mee, ongeveer 8km, maar wel met ruim 250 hoogtemeters erin. En dat wordt gevoeld in de benen.

Op de terugweg hebben we een beetje pech wat restaurants betreft. We hebben op Google wat gezien halverwege, maar als we daar aankomen blijkt het op maandag gesloten te zijn. De rest van de restaurants in dat dorp trouwens ook. We worden naar een restaurant een kwartier terug gestuurd. Terug is niet handig, dus kijken we wat we nog meer tegenkomen. Door naar Martin dus maar, de stad naast onze overnachtingsplek. We vinden een pizzeria op Google met restaurant en delivery en rijden daar naartoe. 3x door dezelfde straat gereden, maar geen restaurant te vinden. Dus weer verder, langs nog meer gesloten restaurants tot we uiteindelijk bij een leuk aangeklede pizzeria aankomen.

Helemaal stuk komen we 's avonds weer terug in ons appartement. Nog een laatste was met de modderkleding van vandaag in de wasmachine voor we uitgeblust op de bank neerploffen.

Big Luxery appartement van Marek
Bystrička, Slowakije
€133,47 voor 3 nachten via airbnb
111 km gereden

Onze reis gaat weer verder vandaag. We beginnen rustig. Er ligt nog wat wasgoed op de verwarming te drogen, we hoeven pas om 12.00 uur uit te checken en buiten regent het voor de verandering. Voor we echt op pad gaan, zoeken we nog naar de 2 geocaches in het dorp. Allebei blijven verstopt voor ons, al vinden we wel een Woodie, maar waar de doosjes met logboek zijn, blijft voor ons een vraag.

Na ook nog broodjes, donuts en chips voor onderweg gekocht te hebben, gaan we dan echt op pad. Het is een kleine 4,5 uur, dus we rekenen erop om tegen het avondeten bij ons nieuwe appartement in Hongarije aan te komen. We zijn net 10 minuten de stad uit als het lampje van de linker achterband begint te branden. Lage bandenspanning daar hebben we elke vakantie wel mee te maken en altijd als we net aan een reisdag beginnen. Er wordt een benzinestation gezocht en we pompen de achterband op. Een klein stukje verder rijden en het lampje gaat uit. Zo, dat hebben we ook weer gehad voor deze vakantie.
We rijden verder en gaan een smalle N-weg op. Het eerste uur gaat redelijk voorspoedig tot de weg wat slechter wordt, de vrachtwagens langzamer gaan rijden en we uiteindelijk helemaal stilstaan. Waze vertelt ons dat er op zo'n 500 meter een klein ongeluk is gebeurt. Tegenliggers zien we niet meer en aangezien ik rij, gaat Niels te voet op onderzoek uit. Dat kleine ongeluk blijkt een vrachtwagen te zijn die van de weg af is geraakt en nu in de vangrail hangt. Politie en takelwagen is aanwezig en er is net begonnen om de vrachtwagen overeind te takelen. Dat blokkeert de hele weg en het zal ongeveer 1 tot 2 uur duren voordat we er weer langs kunnen verteld de agent aan Niels in z'n beste gebarentaal. We keren om en laten Waze een nieuwe route berekenen. Het levert een omweg van ruim een half uur op. We komen nu op de toeristische route uit, dwars door de bergen. De weg klimt, daalt en kronkelt voort. Wij genieten van het uitzicht.

Tot aan de grens met Hongarije blijft de route door bergen en dorpen gaan over kleinere wegen. Bij de grens lijkt het erop dat er controle is, maar iedereen blijkt gewoon rustig door de douane post heen te rijden. Net in Hongarije stoppen we bij een treinstation voor de eerste Hongaarse geocache. En wat heeft Niels een geluk als er ook nog eens een trein aankomt en stopt op het station. Eigenlijk is station best een groot woord voor waar we waren. Net als het "treinmuseum" naast het station waar de geocache lag.
Uiteindelijk is het bijna 19.00 uur als we bij ons appartement voor de komende 2 nachten aankomen. Het huis is snel gevonden, de bel niet. Onze vrolijke host komt even later aangelopen. Het hek gaat open en we kunnen naar binnen. Hij laat ons het even vrolijk ingerichte huis zien, compleet met gekleurde kerstverlichting boven het bed. We sjouwen de koffers naar boven en gaan eten bij een restaurant in de buurt. Hoewel het voor een kwart vol zit loopt de ober over en vergeet de helft. Het eten is al ver afgekoeld als we het uiteindelijk krijgen en het drinken komt na extra navraag ergens halverwege het eten. Niet echt een aanrader.

Kellemes Othonka van Mayer
Kecskemét Hongarije
€76,11 voor 2 nachten via airbnb
374 kilometer gereden

Vandaag een dagje Hongaarse vlakte. Geen geocache trailtjes in deze omgeving, maar een paar losse caches. Een rustig dagje gaat het worden.

We starten in een parkje vlakbij ons appartement met een korte wandeling. In een boom hangt een dierenschedel met daarnaast een gescheurd plastic zakje met iets wat op rommel lijkt. Een tweede blik op het zakje en het wordt duidelijk dat dat de cache is. Er zitten wat losse logpapiertjes in, een kaarsje en 2 kindersurpise-eitjes met ook logpapiertjes erin. Via de scheur kan je een logpapiertje pakken, tekenen en terugleggen. Het gele kindersurpise eitje zien we vandaag vaker. Tja, ieder land heeft zo z'n eigen geocache gewoontes.

De volgende stop is bij een parkeerplaats aan de snelweg. Aan beide kanten liggen geocaches, in totaal 3, die we allemaal kunnen vinden.
Hierna gaan we weer een wandeling maken. Dit keer in het Szabadidokozpont park in Kecskemet. Het is een redelijk groot park waar ook weer maar 1 geocache ligt. Na het betalen van 100 forint pp, ongeveer €0,28 met de pin, want cash hebben we niet, mogen we een rondje wandelen. Volgens de beschrijving hoeven we niet dwars door de bebossing om bij de cache te komen. Wij natuurlijk wel, want wij hadden het verkeerde pad genomen.
Daarna willen we een rondje om het meer lopen, maar er is een stuk afgezet. Er zitten twee bewakers die er toezien dat niemand toch stiekem het rondje gaat lopen, dus draaien we netjes om en wandelen terug langs het andere meer. We hebben onze dagelijkse portie lichaamsbeweging weer gehad en gaan met de auto naar de volgende geocaches, weer op een parkeerplaats aan de snelweg.

Als laatste geocache vinden we een doosje bij een particuliere dierentuin. Helaas is de dierentuin nog maar een half uur open, maar misschien iets voor morgen. Met 11 geocaches vandaag hebben we in de hele omgeving alle geocaches omgetoverd in smileys.
We zoeken een restaurantje in de buurt voor wat te eten, maar deze blijkt bij aankomst gesloten te zijn. Op weg naar de volgende keuze stuiten we op een stel treinen, waar Niels z'n hart helemaal kan ophalen. Ook het volgende restaurant blijkt dicht te zijn, maar de derde keuze is gelukkig wel geopend. Vandaag is het echt smullen en delen we heerlijke Hongaarse palacsinta als toetje. Terug in ons appartement komt de host een praatje maken. Hij heeft vandaag staan bakken en lekkere pruimencake voor ons gemaakt. Alsof dat er nog bijpast na onze Hongaarse maat maaltijd mét toetje...

Kellemes Othonka van Mayer
Kecskemét Hongarije
€76,11 voor 2 nachten via airbnb
134 kilometer gereden

We starten vandaag waar we gisteren geëindigd zijn, bij de dierentuin. De Magar Zoo is een kleine particuliere dierentuin met vooral een liefde voor tijgers en leeuwen. Ze hebben ze in alle kleuren en maten zo blijkt. We starten echter bij de stokstaartjes, lama's, kapibara's, rammen, stekelvarken, lynx en vogels.
In het hok van de 4 witte tijgers is het bal. De jong volwassen vrouwtjes tijger is niet blij met de oudere mannelijke tijger en loopt flink grommend en dreigend rond. De oudere tijger is de verstandige, blijft wat uit de buurt en gromt af en toe terug. De 2 kleintjes in het verblijf trekken zich helemaal niets van het gegrom aan en blijven lekker lui liggen. Pas als het binnenhok open gaat en de oudste naar binnen gaat keert de rust terug en lopen we verder.
Langs de bavianen, de parkieten en schildpadden door naar de ezels, zebra's en verschillende soorten oerkoeien met grote hoorns. We lunchen op een bankje voor we weer doorwandelen naar de emoes, nog meer tijgers en leeuwen, kamelen, paarden en rode neusberen. In het hok met de kraanvogels, eenden en zwarte zwanen zit 1 aapje. Hij staat z'n mannetje tegenover de zwaan als hij het verse takje met blaadjes verdedigt en gaat oppeuzelen. Aan de overkant staat een kameel uitgebreid schuimend te bokken tegen het paard dat in de wei naast hem staat. Na de pony's en de geiten hebben we in zo'n 2,5 uur het hele park gehad en beginnen we aan de autotocht naar de volgende bestemming.

Het is maar 1,5 uur rijden naar Makó, het zonnetje schijnt en we hebben alle tijd. Het wordt een relaxe tocht met een paar keer een stop op de parkeerplaatsen aan de snelweg voor weinig inspirerende geocaches. Ons "penthouse" ligt op de 4de etage zonder lift. We komen aan bij een oud afbladderend gebouw. We laden de spullen uit, Niels zet de auto weg en dan wordt het trappen lopen. Na wat geworstel met de sleutels komen we ons appartement voor de komende 3 dagen binnen. Het is een ruim appartement, helemaal nieuw opgeknapt. Het is nog vroeg, dus we relaxen wat op het krakkemikkige balkonnetje, dat niet is gerenoveerd, voor we een wandeling maken naar het restaurant wat we voor vanavond hebben uitgezocht. Het restaurant heet Korona en ligt vlakbij in het centrum aan het centrale plein met grote fontein.

Het stadje Makó is bekend geworden om z'n uienteelt en dat blijkt uit veel. In alles, eten, gebouwen en kunst worden uien verwerkt. Het is een levendig centrum, veel oude gebouwen, veel vervallen, maar ook genoeg wel goed onderhouden. Er zijn wat parkjes met standbeelden en veel bloemen en er is gratis WiFi van de stad. Het eten smaakt voortreffelijk. Na het eten maken we nog een kleine wandeling voor we terug naar het appartement gaan.

Penthouse Apartman van Klaudia
Makó, Hongarije
€117,53 voor 3 nachten
174 kilometer gereden

We storten ons vandaag in een nieuw avontuur, een nieuw en onbekend land, Servië. Onze internetbundel werkt niet, maar we hebben de kaart en geocaches offline staan. Het plan is om een heen en weertje te maken. Even de grens over, een paar geocaches oppakken en weer terug. Afhankelijk van hoe het gaat bij de grens wordt het aantal geocaches bepaald.

Vlak voor de grens in Hongarije stoppen we ergens nergens voor een geocache. Het is langs de kleine grensweg te midden van de zonnebloem- en maisvelden. We stappen uit de auto en worden overvallen door een immense stilte. Er is helemaal niets aan geluid, geen mensen, geen verkeer, geen vogels, zelfs de wind maakt geen geluid. De cache vinden we snel. We maken wat foto's, luisteren naar de stilte en gaan verder.
2 minuten later staan we bij de grenspost. We zijn meteen aan de beurt. Een Hongaarse agent vraagt ons eerst om onze paspoorten en autopapieren. Dan moet de kofferbak open, loopt ie even weg met de documenten die we binnen 2 minuten terug krijgen. We mogen door naar de Servische kant van de grenspost. Hier hetzelfde verhaal. We krijgen de paspoorten gestempeld terug en mogen Servië inrijden. Dat ging een stuk sneller dan verwacht. We hadden gisteren nog meerdere verhalen gelezen dat mensen tussen de 10 en 16 uur bij de grens hebben gewacht voor ze aan de beurt waren. We moeten vanmiddag nog terug, maar dit ging erg makkelijk.

Het eerste deel van Servië is net Hongarije. Daar waar wij het land binnen zijn gekomen is ook het gebied waar vooral veel oud-Hongaren wonen. We starten in het stadje Kanjiza en vinden de eerste Servische geocache voor ons die verstopt ligt in een vervallen kapel uit de 18de eeuw op een grote begraafplaats. In principe is hiermee ons doel voor vandaag bereikt. Alles wat we nu doen is extra.
We rijden door naar een geocache aan een rivier. Hier pakken we onze stoeltjes erbij en gaan we heerlijk op ons gemak lunchen met onze meegenomen broodjes. Daarna wandelen we nog wat rond en gaan we verder. Het landschap is wat meer overgroeid dan in Hongarije. Onderweg zien we veel akkergronden, bebouwd met zonnebloemen en mais, maar ook veel meer braak liggende stukken grond. We rijden nog een stukje verder naar het Palic meer. Hier liggen 10 geocaches rondom het meer. Het is te groot om wandelend te doen, dus met de auto rijden we rond. Daar waar wat geocaches bij elkaar in de buurt liggen gaan we een stukje wandelen. Het is prachtig weer, heerlijk warm en de zon schijnt goed. Het meer is een echt toeristisch en recreatief meer.
We halen onderweg een ijsje die we met euro's mogen betalen, want een pinautomaat is er niet. Wat opvalt is dat er een aantal huizen in aanbouw zijn, die al helemaal vervallen zijn. Alsof er is begonnen met bouwen en iets is gebeurd waardoor het niet afgemaakt kan worden. Doodzonde.

Als we klaar zijn met ons rondje gaan we weer terug naar Hongarije, via een andere grensovergang. Ook deze grens gaat om 19.00 uur dicht, maar we sluiten ruim op tijd aan in de rij om 17.35 uur. Er staan zo'n 20 auto's voor ons in de rij die heel langzaam af en toe wat verschuift.
Er lopen wat militairen rond, er is een grensstrook afgezet met veel prikkeldraad waar een auto tussen patrouilleert. Omdat we hier moeten wachten zien we hoe indrukwekkend de grens hier eigenlijk is. Na ongeveer 3 kwartier zijn we aan de buurt. De Servische dame van de douane houdt een gezellig praatje met ons alsof er geen rij bestaat en ze alle tijd heeft. Waar komen we vandaan? Palic meer? oh dat is een leuk gebied. Op weg naar Makó nu? Nou, gaan jullie daar nog zwemmen? Door naar Kroatië? Oh, niet te lang wachten hoor, het zeewater is nog maar een paar dagen echt lekker op temperatuur. We zijn blijkbaar tot heel veilig bevonden, want we hoeven niet uit te stappen om de kofferbak te openen. We krijgen de papieren terug en mogen doorrijden naar het raam bij de Hongaarse douane. Ook hier wordt het een en ander gevraagd. Aan twee kanten staan er mensen die vragen op ons afvuren, maar ook zij vinden ons ongevaarlijk. De kofferbak mag dicht blijven, als enige trouwens van alle auto's die voor ons waren. Met de nodige stempels in ons paspoort gaan we verder. We eten bij een pizzeria onderweg en bekijken hoe we overmorgen verder willen reizen.

Penthouse Apartman van Klaudia
Makó, Hongarije
€117,53 voor 3 nachten
190 kilometer gereden

Voor we op pad gaan zorgen we eerst dat we voldoende brood hebben voor vandaag en morgen,want op zondag zijn de winkels gesloten. Daarna zetten we koers naar Roemenië voor een nieuw geocache land. Het is schitterend weer, blauwe lucht, felle zon en nu al 25 graden.

Binnen 10 minuten zijn we bij de grens. Er staat een groot bord aan de kant met "Stop corruptie van de douane beambten". We hebben 1 auto voor ons en we zijn snel aan de beurt. Paspoorten en autopapieren worden weer 2x gecontroleerd, en voor de eerste keer deze vakantie, na 6 grenspassages, wordt er naar ons vaccinatie bewijs gevraagd. Alles wordt goed bevonden en we kunnen doorrijden naar het hokje voor de autovignet, kosten €3 voor 1 week, contant te betalen in alle valuta. We geven €5 en verwachten wisselgeld, €2 of Roemeense Lei, maar de man begint een verhaal over bier en wijn. Dus Niels vraagt om zijn wisselgeld en krijgt een muntje van €1 terug. We wachten nog even op het tweede muntje, maar dat komt niet. Weer vraagt Niels om het wisselgeld en de man lijkt heel verbaasd dat hij €1 had gegeven. Het was toch zeker een €2 muntstuk... Welkom in Roemenië!

In het eerste dorpje over de grens, Cened, zoeken en vinden we meteen 3 geocaches. Alle drie bij drie verschillende kerken waarvan het hier stikt. Het maakt niet uit waar je kijkt, er is een kerk of afbeelding van Jezus in de buurt. Bij de Orthodoxe kerk worden we aangesproken. We leggen zo goed mogelijk uit wat we doen, maar we hebben het idee dat ze ons maar rare gasten vindt. Wel worden we van harte uitgenodigd om in de kerk ta gaan kijken; er hangen mooie iconen (schilderijen). We rijden door naar het volgende stadje Sannicolau Mare. Hier liggen meer geocaches. We parkeren in het centrum, naast, alweer, de kerk en gaan voor een stadswandeling.
Vlakbij de kerk is een markt, waar ze vooral speelgoedgeweren, tassen, beha's en snacks verkopen, waar we even langs lopen op weg naar de volgende geocache. In totaal lopen we een ronde van bijna 6km door het stadje. Het valt op dat er voornamelijk vrijstaande huizen staan die in goede staat zijn met mooie (moes-) tuinen. Vaak een hond op het erf en een goed voetpad door bijna de hele stad. Het is een leuk rondje in de zon.
In een park eten we een broodje. Als we daarna richting een geocache lopen die in een boom moet liggen achter een bankje waar 2 mensen op zitten, staat 1 van de 2 op. Hij loopt naar z'n motor die geparkeerd staat, gast daarop zitten totdat wij ver genoeg verwijderd zijn en gaat dan weer op het bankje zitten. Zou hij nou echt bang zijn dat wij met z'n brommer ervandoor zouden gaan?

We hadden bij de grens Hongarije in vanmorgen best een flinke rij auto's gezien en we willen niet te laat terug zijn, want we willen nog even naar het kuur zwembad, dus houden we het bij deze wandeling. We hebben een kleine indruk gekregen van Roemenië en rijden terug naar de grens. Daar valt het ons op dat het al 16.30 uur is, later dan verwacht. De rij valt mee en uiteindelijk staan we "maar" 25 minuten voor de grens. En dan is het ineens pas 16.00 uur. Roemenië ligt in een andere tijdzone. Het scheelt wel weer in ieder geval. In het appartement pakken we onze zwemspullen en een broodje en gaan we naar het grote zwembad met thermal bad dat naast ons appartement gelegen is.

Normaal is het zwembad tot 20.00 uur geopend, maar vandaag is er iets bijzonders en daarom tot 24.00 uur open. Boffen wij even!
We starten in het buiten kuurbad. Het water is bruin, 37 graden en goed voor na operaties. Wat wil je nog meer. Na een kwartiertje dobberen is het tijd voor een dutje in de zon. Daarna verkassen we naar het verwarmde buitenzwembad waar ik wat baantjes trek en Niels heel snel weer op een bankje zit. Als het bewolkt wordt gaan we naar het binnenbad in het bijgebouw. Eerst verschrompelen we in het ripple-bad waar het water tussen de 30 en 32 graden is. Daarna gaan we naar het centrale zwembad. Boven eten we een broodje en boeken we onze overnachting voor morgen. Als we weer genoeg energie hebben gaan we naar de baden beneden met bubbels, stromen en een centrifuge. Voor we weer terug naar ons appartement gaan willen we nog 1x in het buiten kuurbad. Buiten is het donker, nog best lekker qua temperatuur en erg druk. Op de muur wordt een stomme film van Charly Chaplin geprojecteerd. Het heeft iets ontzettend kneuterig en gezellig en we vermaken ons opperbest.

Penthouse Apartman van Klaudia
Makó, Hongarije
€117,53 voor 3 nachten

We verlaten Hongarije en gaan vandaag dwars door Servië richting de grens met Montenegro, de EU uit en dat in het Covid tijdperk. Bij de grens met Servië is het stil, we zijn de enige auto Hongarije uit en zien twee auto's Hongarije ingaan. Ook deze keer is de douanier uitermate vriendelijk. Hij maakt een gezellig praatje, geeft ons wat toeristische tips over Servië en Montserrat in Bosnië, want dat is echt de moeite waard en heel goed en veilig om te doen.

Voorlopig maar eerst Servië door en morgen Montenegro in. We rijden vooral door vlak land. Het eerste stuk gewoon boerenland, daarna wordt het snelweg, zo'n 2,5 uur lang. Als de snelweg ophoudt komen we in een grotere stad uit. We strekken de benen even bij een locomotief waar toevallig ook een geocache ligt, ruilen van bestuurder en gaan verder via een gewone weg buiten de bebouwde kom. Het landschap veranderd van vlak en akkerbouw in ruig en bergachtig. We nemen een kleine detour. Er ligt een geocache die in augustus geplaatst is en nog niet gevonden is, op een evenwijdige weg van onze route. Echt veel omrijden qua kilometers is het niet. We hebben aangegeven dat we tussen 20.00 en 21.00 uur zouden aankomen bij onze overnachting. Volgens Waze zijn we er nu rond 17.15 uur, dus we hebben wel tijd voor een iets andere route.

We verlaten de gewone weg en komen uit op een wat kleinere weg die door de bergen gaat. Het is een prachtige toeristische route met mooie uitzichten over de bergen, dalen, meren en dorpen. De nieuwe geocache blijkt bij een grot te liggen. Parkeren is 70 dinar. We willen met euro's of via de pin betalen, maar dat kan niet. De dame is erg vriendelijk en we mogen zo staan, zonder te betalen. Ze is zelfs zo lief om ons te waarschuwen dat het in de grot 13 graden koud is en en dat ik echt even een jasje aan moet doen, want ik loop in een zomerjurkje.
We wandelen het pad af, eerst op zoek naar de cache. Deze wordt gevonden, nadat we eerst onnodig het pad hadden verlaten om de berg op te klimmen wat helemaal niet nodig was. In een gat in de rotsen ligt de petling op ons te wachten. Daarna lopen we door naar de grot. De entree is 250 dinar per persoon, maar hier zijn euro-briefjes wel welkom. We geven een briefje van 5 en krijgen zelfs nog 70 dinar terug. Precies genoeg om de dame van het parkeren te betalen. Toevallig...
De grot is mooi, hoog en goed voorzien van paden en licht. Er loopt een watertje doorheen. Er zijn mooie stalagtieten en terrassen zoals de Pamukele. In de gangen waar we niet in kunnen vliegen vleermuizen. Als Niels er met de lamp in schijnt, vliegt er eentje van schrik vlak voor me langs en snel weer terug. Het is lekker om na zo'n stuk gereden te hebben even eruit te zijn en in de grot te spelen. Als we bij de auto terug komen is de parkeer dame net de vuilnisbakken aan het legen. We willen haar de 70 dinar geven, maar ze weigert resoluut. Nee, ze wil het niet. Ook als we aandringen wil ze niet hebben dat we betalen. Aardige mensen die Serviërs!

Hiervandaan is het nog 65 kilometer naar onze overnachting. Om 17.30 uur vertrekken we weer. We hebben geen internet bereik, waardoor de eindtijd niet berekend wordt door Waze. Maar ach, hoelang kan je over 65 kilometer doen? De weg blijft bochtig en dwars over de bergen. Af en toe passeren we een huis of een boerderij, maar het grootste deel van de route is vooral bomen en bergen of een hond die op zijn gemakje op de weg loopt. Na een uur hebben we er nog net geen 20 kilometer opzitten en de weg wordt nog smaller en kronkeliger. Weer een uur later valt de schemering en hebben we nog steeds geen internet beschikbaar om de eindtijd van de route juist te berekenen. Uiteindelijk, na heel wat zenuwslopende bochten en afgronden komen we om 20.55 uur bij onze overnachtingsplaats aan. We hadden deze uitgekozen vanwege de aanwezigheid van een restaurant voor het avondeten en ontbijt. De route zegt dat we er zijn, we staan bij een restaurant met een groot gebouw, maar of het nou ons pension is, dat vragen we ons wel af. De naam komt niet echt overeen, maar we hebben waarschijnlijk de Engelse naam, en niet de Servische. Het restaurant is dicht. We rammelen aan wat deuren en een oudere vrouw met brede glimlach komt naar buiten. Ze spreekt Servisch, geen Engels of Duits, maar met Google translate komen we een eind. WiFi wordt aangezet en we kunnen gaan "praten"
We hebben hier inderdaad gereserveerd en we kunnen nog wat eten. Ze komt met de kaart en doet ons wat suggesties, want niet alles is aanwezig. Ik hou het bij een soepje, Niels gaat voor de hamburger. Ze is niet zuinig met de zout geweest, maar het smaakt prima na z'n lange autorit. We boeken nu de overnachting voor morgen, drinken nog een kopje thee en als alles waar WiFi voor nodig is klaar is, gaan we naar onze kamer. Een kamer met 4 bedden, 2 stoelen en een badkamer. Genoeg voor 1 nachtje.

MS Stojic motel kamer 2
Nova Varoš, Servië
€20 voor 1 nacht via Booking.com
528km gereden

We worden weer extreem vriendelijk begroet in het restaurant van het pension. Dit keer door de echtgenoot van de dame die gisteren voor ons heeft gekookt. Hij spreekt een paar woordjes Engels en regelt koffie en thee voor ons. We wachten op het ontbijt, maar het blijkt dat we da 'á la carte moeten bestellen. De vrolijk lachende dame van gisteren doet ons wat suggesties en we laten ons verrassen. Niels krijgt brood met ei en ik iets met het deeg wat ze gisteravond aan het rollen was. Het ronde brood van Niels is open gesneden, uitgehold en gevuld met ei en olie, opgewarmd, maar niet al het ei is gestold.
Het was te eten, maar sompig en vet. Bij mij is er ei en kruiden in filodeeg gerold, in de olie gebakken en gegarneerd met zoute vet klodders, waarschijnlijk reuzel. We krijgen er allebei nog een potje fris - muffe yoghurt bij. Natuurlijk kunnen we niet alles op krijgen, maar ze pakt het met liefde voor ons in voor de lunch.

In het volgende stadje maken we een wandeling om wat boodschappen te doen. We lopen door het park, over het kleine marktje en door de winkelstraat. Het is een leuk, gezellig en druk stadje. Volgende stop is de grens met Montenegro. Aan de Servische kant hebben we een busje met een stel voetballers die 1 voor 1 hun paspoort moeten laten zien en 2 motoren voor ons. Binnen 5 minuten zijn we erdoor en mogen we aansluiten bij de rij om Montenegro in te gaan. Het gaat daar iets langzamer en als dan ook nog eens een stel motorrijders de hele rij voorbij rijden wordt het wachten verdubbeld. Na 40 minuten zijn we bij de douanier, wordt ons paspoort, auto papieren en Corona app gecontroleerd en mogen we doorrijden, de wegwerkzaamheden in.

Er komt hier een mooie weg te liggen als het klaar is. Op bepaalde plaatsen staat een stoplicht om het verkeer bij de werkzaamheden te leiden, op rood. Dan wacht je volgens ons, maar niet volgens de auto's hier. Je rijdt gewoon door. Bij de eerste keer staan we stil en komt er een ambulance die doorrijdt, achter hem volgt een auto, en nog 1 en nog 1 tot iedereen van onze kant door het rode licht is gereden, dan volgen wij ook maar. Bij het tweede rode licht staan we 4 minuten stil en rijden de auto's die daarna eraan komen door, dus gaan we er ook maar achteraan.

Bijzonder zijn de keren dat de koeien los langs de weg aan het grazen zijn. Alsof er geen ruimte is voor een weiland, terwijl er ruimte zat is. We rijden door de bergen met veel natuur en weinig bebouwing. Het eerste stuk is de weg nog slecht met veel werkzaamheden, maar ook dat verdwijnt langzaam en dan word de weg steeds beter en de uitzichten steeds mooier.

We komen aan bij een gorge, een diepe kloof in de bergen met een rivier op de bodem. Voor het geocachen moeten we een foto maken op de brug waardoor we zien hoe diep en prachtig het hier is. Er lopen een aantal zip-lines van de ene naar de andere kant door het dal. We blijven even kijken en dan jeukt het toch. Dit willen we ook doen. Eerst naar de langste, maar daar is net een bus aangekomen en staan dus 50 man voor ons. Dat is niet handig, want ondanks dat we niet super veel kilometers moeten rijden zijn we nog wel een paar uur onderweg. Dus naar een iets kleinere en daar zijn we meteen aan de buurt. Voor €10 pp mogen we naar de overkant glijden.
Eerst krijgt Niels een tuigje om en helm op, alsof dat helpt als je een paar honderd meter naar beneden stort. Hij gaat als een malle weg, maar komt net wat vaart te kort om op het platform aan de overkant te landen en wordt uiteindelijk aan z'n benen het platform opgetrokken.
Dan is de beurt aan mij. Ik zoef lekker weg, kan zelfs wat om me heen kijken tot ik vlakbij het platform aankom met nog flink wat vaart. De man die me moet opvangen staat gebukt, met z'n kont naar me toe, precies in mijn landingslijn. Ik trek m'n voeten omhoog waardoor ik tegen een soort boei stoot en heb daarmee de aandacht van de man die meteen iets opzij gaat staan om me op te vangen. Poe, ook weer overleefd.

Met nog zo'n 3 uur bergwegen voor de boeg vertrekken we uit dit mooie toeristische plekje. We rijden door tunnels waarna de bergbegroeing ineens weer anders is. Het gaat van veel bomen naar ruige rotsen of glooiende heuvels. Als we vlakbij de route nog een geocache op de kaart zien, rijden we daar naartoe. Er liggen er hier niet veel, dus deze is mooi meegenomen. Het is bij een wintersport gebied, maar hoe dichterbij we komen hoe drukker het wordt. Wat doen al deze mensen op een maandagmiddag hier? Er lopen busladingen vol mensen heen en weer. We vinden een plekje voor de auto op 150 meter van de cache. Op 50 meter staat een hokje waar je entree moet betalen. €3 pp voor 50 meter is wat ons betreft wat overdreven en we maken gebruik (kuch: misbruik) van de drukte. Via het gras lopen we snel naar de plek waar de cache ligt. Deze wordt meteen gevonden en gelogd en we zijn binnen 5 minuten weer terug bij de auto. Door naar de kust.

Vlakbij de kust ligt op de route nog een geocache met uitzicht over de Bokokotor baai. Deze kunnen we niet overslaan. Daarna zakken we af naar de kust en gaan we wat eten aan het water terwijl de zon ondergaat. Wat is het prachtig.

We lopen na het eten nog even over het strandje en gaan dan naar ons appartement. Ook dit is een nieuw appartement. We worden begroet door de vader van de eigenaar en kunnen de auto parkeren op het terrein. Na alles uitgeladen te hebben lopen we een klein rondje naar de hypermarkten en weer terug. In het appartement wordt het verslag weer geschreven en de foto's verwerkt voor we gaan slapen.

Royal appartement
Herceg-Novi, Montenegro
€27 voor 1 nacht via Booking.com
284 kilometer gereden

Tijdens het ontbijt zoeken we naar een overnachting voor vanavond. We gaan door naar Kroatië. Ondanks dat het hier erg gemoedelijk en relaxed is aan zee, is het hier ook erg druk en chaotisch. Maar voor we richting Kroatië gaan rijden we eerst een stukje (ahum. 45 minuten) terug voor 2 geocaches die aan een wandelpad liggen bij 2 oude forten.

We verlaten de hoofdweg voor een kleine weg bergopwaarts. De kleine weg wordt smaller en smaller en dan blijkt ook nog eens dat het de verkeerde kant op gaat. Waze zet ons ergens neer waar geen verder pad is, maar wel hemelsbreed het dichtst bij de cache. Het is alleen op de verkeerde berg. Dus op zoek naar een keerplaats en weer terug. De auto zetten we bij de start van een bergpaadje wat naar de ruïne van het eerst fort leidt. Het gaat gelijk pittig omhoog. Eerst nog beschut in de schaduw van wat bomen, later gaat het paadje steeds meer op het randje van de berg over de stenen. Het is prachtig.
OOveral fladderen vlinders en insecten. We horen regelmatig geritsel van kleine dieren door de blaadjes en de vogels fluiten vrolijk. Als de berg te steil wordt voor een rechtuit paadje, zijn er switch-backs in het pad gemaakt. Een soort haarspeldbochten, maar dan voor wandelaars, dus: nu is de berg rechts en één stap later is de berg links. We lopen een stukje heen, hebben een haarspeldbocht en lopen weer terug op een hoger niveau. Op die manier komen we na een half uur, één kilometer en ruim 100 meter stijging bij de ruïne van het eerste fort aan. Het was een pittige klim en met dat in onze benen zien we waar het tweede fort ligt. Twee keer zo ver en twee keer zo hoog. We kijken elkaar aan en zeggen resoluut, laat maar die tweede cache...
Als een kip zonder kop beginnen we met zoeken naar de eerste cache. De hint zegt iets over een bemoste trap, maar die vinden we in eerste instantie niet. We zoeken vooral buiten het fort, want daar leiden de coördinaten ons naartoe. Of eigenlijk wel iets naar binnen, maar aan deze kant is geen ingang. We zijn nog te moe van de klim in de zon en denken niet heel helder. Als Niels de ingang van het fort heeft gevonden, komt hij al snel bij de trap uit. Er zijn zoveel verstopplekken te bedenken dat we besluiten om eerst even een pauze in te lassen en wat te gaan eten en drinken terwijl we genieten van het mooie uitzicht. Als we wat uitgerust zijn is de cache vrijwel direct gevonden en kunnen we onze naam in het boekje schrijven.

Vol frisse moed beginnen we aan de tweede wandeling, want ja, we zijn er nu toch. Het zou zonde zijn om hem te laten liggen en we kijken wel hoever we komen. Ook nu is het paadje niet meer dan een smalle richel langs de bergrand. Hoe hoger we komen, hoe mooier de uitzichten worden. Er komen nog een kleine twee kilometer en ruim 200 hoogtemeters bij, maar ook deze berg word uiteindelijk bedwongen.
We drinken wat en nemen wat lekkers voor we naar de cache gaan zoeken. Gelukkig wordt ook deze cache gevonden. We genieten nog even van de hoogte waar we zitten voor we de afdaling inzetten. Naar beneden nemen we een paar afkoringen bij de switch-backs. Het loopt een stuk beter dan verwacht en we zijn dan ook vrij snel weer terug bij de auto. Die is als een oven; zo warm dat de bananen gewoon een zwarte bovenkant hebben van het in de zon liggen.

We rijden door richting de grens met Kroatië, want daar overnachten we vanavond. Onderweg zoeken we nog 1 cache, maar dan is het echt tijd om door te rijden en de grens over te gaan. De grens gaat uitermate soepel, we zijn binnen 10 minuten erdoorheen en dat terwijl tussen de grensposten van Montenegro en Kroatië ruim 1,5 kilometer niets ligt. Onderweg eten we uiteindelijk een pizza. Het is nog net niet donker als we bij het huis van de komende dagen aankomen. Het ligt iets op de berg en heeft daardoor een prachtig uitzicht over de Adriatische zee. We worden vriendelijk welkom geheten door de zoon van de familie die het huis verhuurd. We zitten op de bovenste etage met balkon aan de zeekant. Wat een adembenemend uitzicht geeft dit. Het huis is van alle gemakken voorzien en als er iets is kunnen we terecht bij pa en ma die op de begane grond wonen. We worden uitgenodigd om iets te drinken op het terras en hebben een gezellige avond.

Apartment Giovanni
Slano, Kroatië
€81,95 voor 2 nachten via airbnb
158 kilometer gereden

Lekker geslapen en ontbijten in de zon op het balkon met uitzicht over de zee. De plannen voor de dag worden gemaakt. Ik ga hardlopen en Niels gaat naar Dubrovnik en boodschappen doen. Spullen worden gepakt en Niels brengt me naar een hoger en afgelegen gelegen weg. Ik heb een route gemaakt waarbij de eerste kilometers nog stijgen, maar daarna vooral bergafwaarts gaan en een aantal dorpjes verderop eindigt bij de zee.

INGE:
Het start goed, binnen 5 minuten zie ik een rare steen aan de kant van de weg die beweegt. Het blijkt een niet te grote schildpad te zijn. Zo gaaf, een echte wilde schildpad die lekker wat gras aan het eten is. Na wat foto's klim ik verder omhoog. Het is goed warm, zo'n 30 graden, maar omdat er wat sluierbewolking is, is het goed uit te houden. Het uitzicht over de zee is prachtig, dus genoeg reden om regelmatig te stoppen voor een fotootje of gewoon om even op adem te komen.
Na zo'n 5 kilometer stijgen kom ik bij een uitzichtpunt. Er ligt een geocache beneden aan de rotsen. Niels heeft hem al gevonden, dus ik ga niet helemaal naar beneden, maar eet wat terwijl ik op een rots zit. Vanaf hier gaat de weg weer naar beneden. Ik zet de afdaling in en loop m'n snelste kilometers van vandaag. Opeens zie ik iets op de weg wat geen takje is. Het is een slang, maar hij ligt wel erg stil en die wespen die erop zitten horen er ook niet op. De slang leeft niet meer, maar toch mooi om te zien. Na 4 kilometer dalen gaat de weg weer omhoog. De laatste 6 kilometers zijn afwisselend stijgen en dalen. Als ik dan op een losse stenen en keien pad terecht kom, wordt het fysiek wat zwaarder. Het is nog een klein stukje en Niels is al in de buurt.
We spreken af bij de zee waar ik m'n eindpunt had gepland en waar ook een geocache ligt. Het allerlaatste stukje gaat dusdanig steil naar beneden dat ik mezelf echt even moet inhouden om niet over m'n eigen benen te struikelen. Ik eindig met m'n voeten in het zeewater.

NIELS:
Mijn dag loopt iets minder gesmeerd. Nadat ik Inge gedropt heb rijdt ik over een prachtig weggetje naar en uitzichtspunt waar een geocache moet liggen. Ik hobbel naar beneden en lees de hint: "steen". Ik kijk om me heen; al wat ik zie is steen. De GPS wil niet echt meewerken, dus ik loop een half uur me helemaal ziek te zoeken. Eindelijk ontdek ik in een spleet een kokertje. Nou nou. Poe poe. Dit soort hints laat mijn bloed letterlijk koken. Geef dan geen tip, geen onzin tip.
Ik rij rustig door richting Dubrovnik waar ik het adres van een supermark in de navigatie heb geprogrammeerd. Door de chaos op de weg mis ik een mini-zijstraatje en rijdt verkeerd. De navigatie bedenkt een nieuwe route waardoor ik door de slotgracht van de oude stad rijdt. Om me heen kijken gaat niet, de autos krioelen tussen de verdwaasde toeristen, overal staan autos geparkeerd. Op de stoep, op straat, overal, want op de parkeerplaatsen geldt betaald parkeren, en daar hebben Kroaten kennelijk net zo'n grafhekel aan als ik. Uiteindelijk vind ik de supermarkt waar op een parkeerplaats met 50 plaatsen dik 100 autos geparkeerd staan. dubbel, driedubbel, tegen elkaar aan, het maakt allemaal niet uit. Ik vind net buiten de chaos een plekje en ga boodschappen doen. Als ik terug kom vliegen net 2 locals elkaar aan. De één heeft de auto van de ander geblokkeerd en ze zijn het niet met elkaar eens. Gezellig allemaal. Ik maak dat ik de stad uit kom. Dubrovnik is een puinhoop. Ongecoördineerd, ongecontroleerd ontoegangelijk en ongeschikt voor toeristen.
Ik rij een berg op waar een geocache moet liggen. Ik zoek 45 minuten maar kan niks vinden. De hint is natuurlijk weer even frustrerend als vanmorgen en volslagen nutteloos.

Samen gaan we terug naar het appartement. Zwemkleding aan en naar het rotsstrandje voor het huis. Het water is niet heel warm, maar lekker verfrissend. In het water zien we zee-egels, anemonen en visjes. Na een uurtje gaan we weer terug naar ons appartement. We eten pasta met uitzicht en hebben een relaxe avond.

Apartment Giovanni
Slano, Kroatië
€81,95 voor 2 nachten via airbnb
75 kilometer gereden

We hebben gisteren besloten om hier nog een extra nachtje te blijven zodat we vandaag lekker in het zonnetje kunnen zwemmen in de zee. Gisteren stond het strandje al redelijk in de schaduw toen we er aan kwamen. Dus vandaag vol goede moed bij het opstaan meteen onze zwemkleding aangedaan. En daar zitten we dan, op het balkon met uitzicht over de zee aan het ontbijt terwijl de ene dikke wolk na de andere overdrijft.

Even in de relax modus dan maar en wachten of de zon toch nog doorkomt. Rond 11 uur is het dan toch goed te doen. Temperatuur is ongeveer 25 graden en de dikke wolken zijn omgezet in wat dunnere sluierbewolking. De zon komt zelfs af en toe door. Het strandje is is te bereiken via een betonnen trap direct aan de overkant van de weg waar we aanzitten. De buren aan beide kanten hebben hun eigen opgang, dus eigenlijk is het een privé strandje. We moeten weer even wennen aan het water, het is echt wel aan de koude kant.
Eerst maar op ontdekkingstocht. Het is eb waardoor de zee-egels en anamonen net even wat beter zichtbaar zijn. Er loopt een klein krabbetje over een rots. Niels legt er een slakje bij en het krabbetje probeert om het slakje uit z'n huisje te krijgen. Een stukje verderop vinden we een tunneltje onder de rotsen door. We staan allebei aan een eigen kant van de rots, zien elkaar niet en kunnen elkaar via het tunneltje onder water aanraken. En zo spelen we als een stel kinderen een tijdje in de zee en bij de rotsen en ontdekken we steeds weer wat nieuws.

Om een uurtje of 3 zijn we er wel klaar mee en gaan we terug naar het appartement, douchen en dan wat boodschappen doen. We hebben nog geen geocache gevonden vandaag, dus ook daar wordt naar gezocht. De eerste ligt bij een klein kerkje met uitzicht over de zee. Daarna gaan we door naar een iets groter dorp voor een supermarkt waar ze hopelijk wel yoghurt hebben. Dat is gelukt en dan blijkt er vlakbij een multi te liggen.
Er zijn maar 2 locaties nodig om het eindpunt uit te rekenen, dus die pakken we ook meteen maar mee. Het wordt een hele mooie wandeling die start in de haven, door een woonwijkje en een park hoog op de rotsen en eindigt bij een grot. De wandeling is langer dan verwacht, maar erg mooi. We zijn wat later met het eten, maar het is nog erg lekker buiten op het terras. In de verte zien we weer de lichtjes van Dubrovnik.

Apartment Giovanni
Slano, Kroatië
€35 extra nacht rechtstreeks bijgeboekt
52 kilometer gereden

We nemen afscheid van onze vriendelijke hosts en verlaten het zuidelijke deel van Kroatië. Na een klein uurtje zijn we aan de grens met Bosnië en Herzegovina. Het blijkt de makkelijkste grensovergang te zijn van deze regio. We doen er nog geen 2 minuten over, hoeven niet eens de paspoorten af te geven. We worden netjes doorgewuift.

Bosnië is voordeliger dan Kroatië, dus we willen sowieso tanken en misschien wat boodschapjes doen. Het is maar 1 stad waar we doorrijden in Bosnië, daarna gaan we Kroatië weer in. Op dit stukje zijn ook nog 2 geocaches die we eerst doen. We stoppen net iets te ver voor de eerste geocache bij een grill restaurant waar een schaap heerlijk geurend aan het spit hangt. Het water loopt ons in de mond en we besluiten om straks hier te gaan lunchen voor we weer Kroatië ingaan.
De geocaches worden gevonden, we doen wat boodschappen, tanken en gaan dan terug naar het restaurant van het schaap aan spit. Niels kiest het schaap om te eten, ik ga voor een salade met feta en gegrilde kip. Het schaap blijkt lekkerder te ruiken dan te smaken, maar was niet vies. De salade was heerlijk.

We verlaten Bosnië en Herzegovina, dat ondertussen het negende land van de roadtrip is, via een douane die bijna nog sneller werkt dan toen we binnen reden. Al snel komen we op een comfortabele tolweg uit. Geen kleine bergweggetjes meer, geen auto's die op verkeerde weghelften rijden omdat er een afgrond is of omdat ze dat hier kennelijk gewoon leuk vinden, geen onduidelijke maximum snelheden meer, gewoon een prettige weg met heel veel tunnels door de redelijk kale bergen en het wat saaiige landschap. Onderweg stoppen we een paar keer voor een geocache op de parkeerplaats en na zo'n 250km verlaten we de tolweg en komen we weer op een chaotische en onduidelijke doorgaande weg. We zien eindelijk het eerste everzwijn in het veld waar we al dagen voor gewaarschuwd worden. Helaas maar heel kort, dus geen foto, maar we hebben hem wel allebei gezien.

Aan het begin van de avond komen we aan bij ons appartement voor de komende dagen. Het is het voorste gedeelte van een groot huis en heeft ook nu weer alles wat je van een vakantie huis kan verwachten. We eten een boterham en bereiden een en ander voor voor ons bezoek morgen aan het Plitvice meren National Park.

Apartment Phoenix van Ivana
Korenica, Kroatië
€76,56 voor 2 nachten via Airbnb
419 kilometer gereden

Het Nationale Park Plitvice Lakes staat voor vandaag op het programma. Helaas op zaterdag, dus waarschijnlijk drukker dan op een doordeweekse dag. Het is een prachtige zonnige dag met een stralend blauwe lucht en een temperatuur van rond de 25 graden. Na een klein half uurtje rijden komen we aan bij de parkeerplaats van de "tweede ingang". Deze was door onze host aangeraden samen met wandelroute H die vanaf daar begint. Het park is al een Nationaal park sinds 1949 en staat vanaf 1979 op de wereld erfgoed lijst van Unesco.

Vanaf de parkeerplaats is het iets meer dan een kilometer wandelen naar de ingang waar we de entree tickets kopen (250 HRK pp / € 33). We starten daar eerst met een busritje naar de hooggelegen meren. Vanuit de bus kunnen we tussen de bomen door al wat glimpen opvangen van het blauwe water. Na ruim 4 kilometer kunnen we aan onze tweede wandeling beginnen. Eerst naar de geocache die aan een wandelpad ligt, vlakbij. Het is niet het wandelpad wat wij willen lopen, maar een geocache laten we natuurlijk niet liggen. Het originele doosje is vast een keer stuk gegaan, want we vinden een plastic colaflesje waar wat verschillende papiertjes, inclusief beschreven toiletpapier in gepropt is. Wij doen er ons briefje met naam bij en leggen de fles weer terug op z'n verstopplek.

We lopen naar de wandelroute waar het redelijk druk is. De wandeling start over een boardwalk, langs het eerste meer. De boardwalk slingert door de mooie natuur. We zien al wat kleine waterversnellinkjes, wat niet echt watervallen mag heten. Het water is super helder en aan de kanten zwemmen veel kleine visjes. Voor de labcache die hier ligt beantwoorden we onder andere een vraag over de diepte van een van de meren. De kleuren van de meren variëren van gif groen tot azuurblauw en allemaal ijn ze kraakhelder. In totaal zijn er minimaal 16 meren in het hele park.
Onderweg stoppen we even voor een broodje met uitzicht. Na onze stop komen we aan bij watervallen. Ze zijn nu in september niet heel vol met water, maar er valt voldoende naar beneden om dit wel watervallen te noemen. Vooral het stuk na de watervallen is heel groen. Er lopen overal aparte stroompjes water door het gras en van de bemoste rotsen. Na de watervallen lopen we nog een klein stukje verder naar het vertrekpunt van de boot. De boot brengt ons zo'n 2km verderop, over het grootste meer van het park.Deze wandeling was ongeveer 7 kilometer.

Het water in het meer waar we met de boot doorvaren is extreem lichtblauw. Dit komt door de weerkaatsing van de blauwe lucht en de bodem van het meer wat van witte rotssteen is. We zitten ruim een kwartier in de boot die in de lengte over het grote meer vaart naar de lager gelegen meren toe.

Na de boottocht beginnen we aan de volgende wandeling. Deze gaat naar de "big waterfall", maar voor we daar zijn hebben we al een flink stuk erop zitten. Ook hier beantwoorden we verschillende vragen van de labcache.
Onderweg komen we langs grotten waar we heel wat traptreden beklimmen om van het niveau van het meer naar halverwege de ingang van de grotten, naar helemaal naar boven voor een uitzicht en weer helemaal terug naar het meer gaan. Na nog een stukje komen we bij de "grote waterval". Die valt tegen. Er is wel water, maar echt groot zouden we de waterval nou niet echt willen noemen. Wel druk. Dat wel. "Drukke waterval" was een betere naam geweest.
Een stukje verder lopen we via een oude route het park even uit om een geocache te zoeken. Via 283 traptredens (Niels heeft ze geteld) staan we boven. We vinden de geocache bij een bruggetje. Een paadje verder blijkt een wandelpad naar een uitzichtpunt te zijn van waar je over de eerste 3 lager gelegen meren kan uitkijken. Je staat er bijna bovenaan de "big waterfall". Nadat we van het uitzicht hebben genoten gaan we alle 283 treden weer naar beneden. Tijdens het naar beneden gaan zien we de watervallen van verschillende hoeken.

De laatste kilometers worden gelopen. Daarna brengt de bus ons weer naar onze ingang van het park. Van daar is het weer iets meer dan een kilometer lopen naar de auto waarmee we op zo'n 18 kilometer wandelen uitkomen vandaag. We rijden terug naar ons appartement en frissen ons op voordat we een hapje gaan eten. We hadden een Chinees restaurant gezien waar we naartoe willen. Laat dat nu net vandaag gesloten zijn. We komen uit bij een bistro waar we heerlijk rustig achteraf in het restaurant kunnen zitten. Niels besteld een mix grill met friet en ik kies voor de inktvis met aardappelen op de lokale manier, gekookt en vermengd met spinazie. Het smaakt perfect. Als toetje trakteren we ons op een palecinte met marmelade en eentje met Nutella.

Apartment Phoenix van Ivana
Korenica, Kroatië
€76,56 voor 2 nachten via Airbnb
40 kilometer gereden

We vertrekken vandaag naar het volgende land van onze tour, Slovenië. Op een rustig tempo, via binnendoor weggetjes en met wat geocaches tuffen we op de kleinste grens af van deze vakantie.

We stoppen als eerste bij een watermolen vlakbij de Plitvice meren. Het moet een mooie plek zijn voor een duik in het azuurblauwe water volgens de beschrijving van de geocache, maar als we daar aankomen is er weinig water te vinden. Wel een houten brug waar we met een volledig beladen auto luid krakend overheen rijden. De cache ligt verstopt in een klein grotje van het hier veel voorkomende poreus "tufa" gesteente. Na wat over de bodem van het meer gelopen te hebben, gaan we weer verder. De volgende geocache vinden we ergens bovenop een berg met uitzicht over een stad waar de watervallen van alle kanten lijken te stromen, zelfs tussen en onder de huizen door.

We lunchen langs de kant van een bergweggetje dat helemaal uitgestorven is met uitzicht over de velden. We hebben onze stoeltjes lekker in het zonnetje gezet en tot het echt te warm wordt is het genieten. Na de lunch gaan we verder over de smalle bergweggetjes tot we bij de grens met Slovenië aankomen. Er rijdt net een auto voor ons de slagboom door, maar dat is dan ook het enige verkeer in de buurt. De douanier wil naast ons paspoort ook ons vaccinatie bewijs zien, dus pakken we de app erbij. Helaas, zonder internet werkt de app niet. Gelukkig hebben we ook een geprinte versie bij en mogen we doorrijden.

Waar we meestal niet zoveel verandering in het landschap merken, is hier zo vlak over de grens echt ineens een heel ander land. Van druk en schreeuwerig gebied waar elk tweede huis een reclame heeft voor overnachting, eten of iets anders toeristisch zijn we ineens in een zacht glooiend landschap met wijngaarden, boerderijen en klein akkerbouw beland. Het voelt fijn aan, we zijn niet zo van het massa toerisme. Al snel vinden we onze eerste geocache in Slovenië waardoor de teller van landen nu op 10 staat voor deze vakantie. We kopen bij een benzinestation een vignet voor de doorgaande wegen in Slovenië en pakken een stuk snelweg. Bij Ljubljana moeten we nog 160 kilometer naar het oosten en bedenken we ons dat dat eigenlijk helemaal niet logisch is qua ligging. Dus we stoppen, kijken of we in de buurt een overnachting kunnen boeken en annuleren de overnachting bij Maribor. We hadden toevallig iets geboekt wat altijd kostenloos geannuleerd kon worden, dus daar hebben we mazzel mee gehad.

Ons appartement voor vandaag staat aangeschreven als een ruim rustig gelegen appartement dat simpel is ingericht. Als we aankomen is de eigenaar van het huis nog druk bezig met schoonmaken. 1 ding valt op, er hangt een laken voor het raam als raambekleding. De eigenaar, aardige praatgrage man, vertelt dat er net nieuwe kozijnen door het hele huis zijn geplaatst en dat de gordijnen volgende week komen. Dit is een beetje een alternatieve oplossing en hij hoopt dat het werkt. Wij hopen dat ook, echt gezellig staat het niet, maar we hoeven hier ook niet 3 weken te zitten.

We laten hem verder schoonmaken en gaan een hapje eten. We komen uit bij de Mexicaan, hadden we deze vakantie volgens mij nog niet gehad. Het is heerlijk, flinke porties en toch alles op. Terug in het appartement kijken we of we nog wat beter de lakens voor het raam kunnen hangen. We hangen er nog de hoes van de slaapbank bij, zodat alle ramen in ieder geval helemaal bedekt zijn. Daarna is het tijd voor Expeditie Robinson en bereiden we de trail voor die we morgen willen lopen.

Apartment Na Poljani van Marko
Škofja Loka, Slovenië
€105,38 voor 2 nachten via Airbnb
272 kilometer gereden

We hebben een flinke wandeling uitgezocht. In de logjes hebben we al gelezen dat er gemiddeld zo'n 6 tot 7 uur over de 41 geocaches op 14 kilometer wordt gedaan. Het ontbijt wordt gegeten, rugzakken voor de dag ingepakt en om 9.45 uur vertrekken we. Om precies 10.00 uur staan we op de parkeerplaats, net buiten het centrum van Škofja Loka op 349 meter hoog.

De eerste cache ligt op de parkeerplaats. Voor de tweede cache mogen we al een stukje omhoog naar een kerkje lopen. Jaja, de eerste 30 meter stijging is een feit. De cache wordt gevonden en dan worden we een geitenpad opgestuurd. Het kleine paadje kronkelt naast een weiland naar boven. We stijgen en stijgen. De caches zijn gelukkig allemaal makkelijk te vinden.
We lopen inmiddels gelukkig in de schaduw van de bomen. Het klimmen gaat zwaar en het is al warm genoeg zonder die brandende zon op ons lijf. Het zweet klotst van ons af. Over de eerste 10 geocaches, zo'n 3 kilometer doen we ruim 2 uur.

Tijd voor een break, even wat eten en drinken. Het gaat erg langzaam. We komen vaak niet toe om ons heen te kijken tijdens het klimmen, dus moeten we regelmatig even stilstaan voor het uitzicht, de vogels, insecten, bloemetjes en onze ademhaling. Op de kaart zien we een kleine afsteek tussen nummer 17 en 22. Het is net een afsteek om het hoogste en steilste pad te mijden.
Niels heeft er wel oren naar om een stukje rechtuit te gaan en het steilste pad te laten liggen. Dus hij slaat af en ik ga rechtdoor, omhoog, recht omhoog lijkt het wel. Ik hoor de stemmen van Janneke en Wim in m'n hoofd. "Van bruggentraining wordt je sterk. Goed veel klimmen en je benen worden sterk". Het werkt, want ik raak boven waar ik wordt beloond met een prachtig uitzicht over de vallei. Er staan een aantal bankjes en ik kies het bankje in de schaduw uit om uit te puffen. Ik stuur een fotootje naar Niels die inmiddels een paar geocaches verder is en nu ook een troon heeft gevonden om even in uit te rusten. Het hoogste punt is volgens m'n horloge 827 meter hoog, volgens de kaart sta ik op 857 meter.
Na wat eten en drinken ga ik verder. Vanaf hier gaat het meer naar beneden dan omhoog. Het gaat vliegensvlug. Dit is trailrunning 2.0. Net na geocache nummer 22 komen Niels en ik weer bij elkaar en gaan we samen naar beneden. Als 2 behendige en ervaren berggeitjes dalen we af. Dit gaat echt in een lekker tempo. Onderaan de berg volgen we het pad en komen we uit bij de rivier de Sora.
Hier wordt het iets saaier. Het is plat lopen met aan de ene kant een maisveld, gras of ander soort akkerbouw en aan de andere kant wat bosjes met achter die bosjes de rivier. De caches zijn wat lastiger te vinden, of wij zijn gewoon wat vermoeider en het zoeken lukt minder makkelijk. Toch vinden we ook deze weer allemaal.

Het is tegen 6 uur als we bij de parkeerplaats aankomen. Even wat feitjes op een rij:
We hebben 14 kilometer gelopen, hier hebben we 7 uur en 43 minuten over gedaan. Zo'n 4 uur daarvan hebben we echt bewogen, de rest van de tijd heeft onze horloges geen of te langzame beweging gedetecteerd. Totale stijging was 641 meter, totale daling 630 meter. Het hoogst gemeten punt was 828 meter, het hoogste punt volgens de kaart 857 meter. We hebben naar 44 geocaches gezocht, 43 gevonden en 1 niet gevonden. In totaal heb ik (volgens Garmin) 6 liter vocht verloren en 1695 calorieën verbruikt. Niels is er 3135 lichter.

Veel kracht hebben we niet meer. Na douchen halen we een hamburger af. Het restaurant is namelijk nog gesloten vanwege Covid-19. Afhalen werkt prima. We rijden met onze hamburgers en friet een stukje verder, parkeren de auto en halen de stoeltjes en het tafeltje uit de kofferbak. Terwijl de zon ondergaat smullen wij van de hamburger en eten we deze op met uitzicht op de berg, het kerkje en het kasteel.

Apartment Na Poljani van Marko
Škofja Loka, Slovenië
€105,38 voor 2 nachten via Airbnb
20 kilometer gereden

We krijgen van de kletsgrage eigenaar van het appartement wat tips om via mooie toeristische routes naar Innsbruck te rijden. En dat blijkt dan in te houden dat we vanuit Slovenië via Italië naar Oostenrijk gaan en dus nog een land kunnen afstrepen op deze grote Zuid-Oost Europa tour.

Maar eerst gaan we weer wat boodschapjes voor onderweg doen en wandelen we door het gezellige centrum van Škofja Loka. We halen het ijsje waar ik al dagen trek in heb, maar waar het steeds maar niet van kwam en slenteren al likkend aan het ijsje verder.
Wat later dan gepland vertrekken we voor onze auto-bergentour. De host had geen ongelijk, de route is echt prachtig. We maken veel haarspeldbochten, hebben prachtige uitzichten en genieten volop van de mooie natuur. De grens van Slovenië met Italië is volledig open, waardoor we weer zonder controle door kunnen rijden. Net na de grens is ons eerste doel natuurlijk een geocache scoren. Bij een kerkje in het eerste dorpje in Italië lukt dat meteen.

We rijden verder tussen de reusachtige bergen door. De grens met Oostenrijk gaat via de Plöckenpass. De pass weg kronkelt naar boven, met in de haarspeldbochten zelfs tunneltjes, wat de weg nog meer bochtiger lijkt te maken.

Bovenop de pass is het grensgebied. Er is een parkeerplaats waar we de auto even neerzetten. We wandelen langs de verlaten grensposten naar Oostenrijk en loggen de eerste geocache van deze vakantie in dit land, het derde land van vandaag en het twaalfde land sinds we vertrokken uit Nederland. Vanaf hier naar de overnachting via de bergweggetjes zou nog eens ruim 4 uur duren. Ergens lijkt iets mis te zijn gegaan met de planning, want volgens de berekening was het in totaal net onder de 6 uur en we zijn nu toch al een uurtje of 5 onderweg. De route wordt wat aangepast en we gaan een toltunnel door op om onder de bergen door te gaan in plaats van erover heen zodat we iets sneller te zijn.

Daarna is het nog wel een flink stuk tussen de bergen door op een gewone weg buiten de bebouwde kom. We eten onderweg een hapje bij een buurt pizzaria. Iedereen kent iedereen lijkt het wel. Om er te mogen eten moeten wel onze Corona app laten zien. Gelukkig geen probleem voor ons. Na het eten rijden we het laatste stuk, ongeveer 1,5 uur, in het donker vooral via een snelweg. De laatste 5 minuten gaan bijna loodrecht omhoog, met pittige haarspeldbochten over een net iets te smalle bergweg. Niels rijdt gelukkig, ik heb m'n ogen dicht. Vanaf ons appartement zien we de lichtjes van Innsbruck ver beneden ons.

Ferienwohnung am Egghof
Oberperfuss, Oostenrijk
€131, 10 voor 2 nachten via booking.com
441 kilometer gereden

We gaan vandaag weer los van elkaar op pad. Het is tijd voor een volgende langste afstand hardlopen voor mij. We rijden naar het dal, naar het station van Zirl. Hier start ik met m'n hardlooproute en pakt Niels de trein naar Völs. Het is de bedoeling dat ik een grote ronde maak naar Innsbruck en terug en dat Niels gaat geocachen vanuit Völs terug naar Zirl.

Inge:
Ik start vol goede moed. De route die ik heb gemaakt gaat door het dal, zonder echte hoogtemeters. Eerst zo'n 8 kilometer langs de rivier de Inn (en een autoweg aan de andere kant) naar Völs. Het eerste stuk is te doen, ik ben fris en heb er zin in. Aan de ene kant ligt de rivier, aan de andere kant zijn wat bosjes tussen het pad en de autoweg. Rustig is het niet, de auto's hoor je flink razen, maar ik loop veilig op een prachtig glad fietspad. Ik kom vooral wat racefietsers tegen, af en toe een mountainbiker en heel soms iemand op een gewone fiets. Hardlopers zijn er ook niet veel, zeker niet op dit stuk.
Na zo'n 3 kilometer verdwijnen de bosjes tussen fietspad en autoweg. Het lawaai van de auto's wordt nog iets erger en ik merk dat ik me eraan begin te irriteren. Dit is ook nog eens het stuk waar ik op de terugweg ook kom en wat ik dus dubbel loop. In m'n kop ben ik al helemaal bezig met de laatste kilometers die normaal gezien al zwaar zijn en nu dus nog zwaarder gaan worden. Ik loop langs een parkeerplaats van de autoweg. Mannen lopen en mass heen en weer en verdwijnen samen in de bosjes langs het water. Hier wil ik zo snel mogelijk langs. Ik denk aan Niels die hier straks geocaches gaat zoeken en ik hoop voor hem dat niemand hem volgt als hij de bosjes hiervoor in moet.

Na de parkeerplaats komt nog een paar kilometer saai stuk voor ik bij de brug van Völs aankom. Hier is Niels net de eerste geocache van de trail aan het loggen en heb ik bijna 1/3 van de route erop zitten. Ik stop even om Niels bij te praten en ga prompt de verkeerde weg in. Het is een kruising waar ik gewoon rechtdoor moet, langs het water, maar waar ik in eerste instantie afsla langs een veld richting de autoweg. M'n horloge meld dat ik fout zit, dus weer terug en nu ga ik de brug over. Ik zit op een route van m'n horloge, maar dat is de terugweg. Bij poging 3 loop ik eindelijk goed.
Het asfalt fietspad langs de weg is ingeruild voor een gravelpad langs het water. Er zit nu een groot veld tussen mij en de weg en ik wordt weer wat vrolijker. Er zijn meer mensen op de been op dit stuk. Ik wordt af en toe aangemoedigd door wat fietsers die het woordje "gut" laten vallen en loop eigenlijk wel weer lekker. Ik heb ruim 13 kilometer erop zitten als ik het bruggetje over de Inn opga en aan de andere kant van het water de terugweg inzet. Hier kies ik voor het wandelpad van gravel in plaats van het gladde fietspad. Het loopt wat gezelliger met de wandelaars dan met de fietsers die je voorbij razen. Later bedacht ik me dat het fietspad misschien toch een betere optie was, want inmiddels heb ik wat meer wind tegen en het fietspad is iets lager gelegen en heeft dus een natuurlijke bescherming tegen de wind. Ook loopt asfalt beter dan gravel steentjes. Maar ja, ik loop nu eenmaal boven en heb geen zin om naar beneden te lopen voor de laatste 1,5 kilometer op dit stuk. Dat laatste gedeelte voor ik weer de brug overga ligt tussen het vliegveld en een breed deel van de Inn. De rivier kan hier flink spoken, nu is het maar een klein stroompje en ligt het grootste deel droog. Ik neem even een pauze bij de rivierbedding en kom daarna wat lastiger op gang. Eens op dreef mag ik de brug over voor het laatste saaie gedeelte. De verrassing is dan ook groot als er eerst een klein stukje trail op de route ligt. Zo'n 1,5 kilometer over het strand en het bospad er vlak naast. Op zo'n klein stukje een aantal flink door de bevers afgekloven bomen gezien, mooie paddenstoelen en allemaal vogeltjes die vlak voor me over het pad huppen. Ik vind het jammer dat het maar zo'n klein stukje is. Eenmaal weer op het fietspad doe ik m'n tweede oortje met muziek ook in zodat ik minder last heb van de razende auto's op de autoweg. De laatste kilometers loop ik wat op m'n tandvlees, maar ik zet door. Ik vind ergens weer wat verse energie en maak de 27 kilometer vol. Een paar minuten na Niels kom ik aan bij de auto.

Niels:
Ik zoek en vind de juiste automaat om een kaartje te kopen. Vervolgens blijkt dat de vertrekstaten niet helemaal kloppen. Dezelfde trein vertrekt op dezelfde tijd van 3 verschillende perrons. Dus of er komt een hele brede trein langs, of ik moet toch echt gaan vragen wat de bedoeling is. Tijdens het wachten zoek ik een geocache die in het fietsenhok zou liggen. Ik vind niks.
8 Minuten na vertrek sta ik in Völs op het perron. Ik loop naar de uitgang, richting een geocache. Deze vind ik ook niet. Ik loop langs een Subway restaurant en besluit lunch te halen. Onderweg naar de uitgekozen trail zoek ik een derde cache. Die ik ook weer niet kan vinden. Een goed begin is het halve werk... Eindelijk kan ik aan de trail beginnen. Het word één van de ergste wandelingen in lange tijd. De caches zijn in verschrikkelijk slechte staat, ik heb het gevoel dat ik op de vluchtstrook van de snelweg rijdt, en de omgeving is dodelijk saai. Het uiteindelijk resultaat is 3 niet gevonden caches, 19 gevonden caches, waarvoor acht een needs maintenance en 3x een needs archived log volgt. Van de 19 gevonden cache swaren er maar 7 in voldoende staat. Een triest diepterecord.

Via het boven treinstation van Zirl waar Niels graag even wilde kijken rijden we terug naar het appartement. Ik neem een heerlijke douche en we gaan eten bij Nepalees restaurant Buddha in Innsbruck. Met heerlijke klingelmuziek op de achtergrond en een vriendelijke gastheer vullen we onze maag met goed voedsel. Als toetje 3 grote bollen ijs die we verdient hebben deze dag. We boeken nog een nacht extra in het huidige appartement en alvast de volgende overnachting.

Ferienwohnung am Egghof
Oberperfuss, Oostenrijk
€131, 10 voor 2 nachten via booking.com
65 kilometer gereden

Het is gedaan met het mooie weer. Gisteren was het al iets bewolkt, als we nu naar buiten kijken zien we alleen maar wit. De wolken hangen om de bergen heen, tot diep in het dal. De planning was om vandaag met een kabelbanen naar de top te gaan voor het uitzicht en een wandeling. We gaan de planning maar wat aanpassen, want er valt weinig te zien.

Er wordt een trail van ongeveer 11 kilometer en 24 geocaches en een paar caches die niet van deze (advent-) trail zijn, uitgekozen. Het is een wandelroute in de bergen en bossen. Veel geocaches hangen hoog in een boom, dus de hengel kan mee. Die hadden we deze vakantie nog niet gebruikt. Het is een klein half uurtje rijden. Als we bij de eerste plaats aankomen blijkt dat de rugzak van Niels nog in het appartement ligt. Niet handig, we missen nu de andere tooltjes, z'n regenpak en al het drinken en de broodjes moeten in 1 rugzakje gepropt worden dat dan extra zwaar wordt. Vol goede moed gaan we toch op pad. De eerste geocaches laten zich goed vinden in de bomen en kunnen we met de hengel naar beneden halen, loggen en weer terug hangen. Ze hangen op zo'n 7 meter hoog.
De vierde hangt ook hoog, metertje of 8, in een boom, een echte klimboom. De cache hangt niet alleen hoog namelijk, maar zit ook vast aan de boom. De hengel is onbruikbaar. Behendig klimt Niels van tak tot tak alsof het niets is totdat hij op de juiste hoogte is om de geocache te openen en te loggen. Het blijkt weer eens, Niels is geslaagd voor zijn examen aap. Het uitzicht dat hij daar had over het dal was nog mooier dan vanaf het pad.

De volgende geocache hangt niet in een boom en we moeten er flink zoeken, maar vinden niets. Ondertussen begint het te regenen, niet een paar druppels, maar echt emmers water. We hebben alleen de capuchon van ons jasje en hebben helemaal geen zin om ons drijfnat te laten regenen. Met dubbeltempo terug naar de auto dus. We zien dat we de route ook in stukken kunnen hakken. Dan doen we eerst wat losse caches die met de auto te bereiken zijn en lopen we als het droog is nog het andere stuk. We drogen ons wat af en rijden naar het dorpje waar de route eigenlijk zou eindigen. Bij de kerk, die van binnen en van buiten prachtig versiert is met schilderingen en beelden ligt de laatste cache van de serie. In de boom hangt een kast met een slot. Hoog in de boom, te pakken met de hengel, hangt een kokertje met daarin de sleutel om de kast open te maken. Na het loggen bezoeken we het kerkje even en pakken we de auto naar de volgende cache. Zo gaan we door totdat het droog is.

Er volgt nog een heerlijke wandeling nadat het droog is. We wandelen door de bossen, zoeken de geocaches in de bomen en genieten van de rinkelende bellen van de koeien, geiten en schapen die in de bergen aan het grazen zijn. Niet alle geocaches kunnen we loggen. Een aantal hangen boven de 9 meter waar we er met onze hengel niet bij kunnen. We halen de trukendoos erbij. Zo blijkt dat de metalen prullenbakken hier los aan een paal hangen. Bij 2 hoge geocaches is er zo'n prullenbak in de buurt en bij eentje geeft het net die paar centimeter extra door er op te gaan staan, zodat we nu wel het doosje uit de boom kunnen hengelen. Bij nog een paar lukt het helaas echt niet en wordt er geen smiley op de kaart getoverd.

Na de laatste wandeling gaan we in Völs bij een traditioneel Oostenrijks restaurant eten. Niels heeft de grootste cordon blue op z'n bord die hij ooit gezien heeft, ik ga voor de dagspecialiteit kip met paddestoelen. We verwennen ons nog met een toetje voor we weer de berg opgaan naar het appartement.

Ferienwohnung am Egghof
Oberperfuss, Oostenrijk
€65,55 voor 2 nachten via booking.com
50 kilometer gereden

We worden wakker in een witte wereld. Geen sneeuw, maar dikke witte wolken hangen om de bergen. Na het ontbijt worden de koffers weer ingepakt en gaan we op pad. Vandaag is weer een echte reisdag.

We starten met een stukje autosnelweg met veel tunnels van een paar honderd meter tot 7 kilometer lang. De wolken verdwijnen en de zon komt tevoorschijn. Na een uurtje is het tijd voor de toeristische route. In plaats van door de Arlbergtunnel rijden we over de Arlbergpas. Weer zo'n ontzettend prachtige route dwars door de ruige bergen. Na de pas rijden we door naar Liechtenstein. Een stuk voor de grens komen we al in de file te staan. Het is de hele dag al druk op de weg.
Meteen na de grens slaan we af, een kleine weg in en vinden we onze eerste en enige geocache van Liechtenstein, want voordat we het doorhebben rijden we Zwitserland al weer in. Ook hier gaan we natuurlijk op zoek naar een geocache. We rijden een klein stukje door Zwitserland naar het noorden, maar steken dan toch de Rijn weer over om het laatste stuk voor de Bodemsee door Oostenrijk te rijden.

Daarna is Duitsland aan de beurt, het vierde land van vandaag en ook hier scoren we een geocache smiley op de kaart. De bergen zijn veranderd in hoge glooiende heuvels. Door de drukte op de weg wordt het te laat om voor het eten naar het appartement van vandaag te gaan. Ongeveer een half uur rijden voor de overnachtingsplaats vinden we een Indiaas restaurant in een stadje met een enorm fort. Niels besteld kip Nilgiri. Ik heb lam Saag gekozen. Mijn lam is lekker en gekruid. De kip is milder en nog veel lekkerder. Uiteindelijk heb ik iets meer van de kip op en eet Niels vooral lam.

Tegen 21.00 uur komen we aan bij ons appartement in Schwenningen. We installeren ons en zijn reuze benieuwd naar het uitzicht morgen.

neu renovierte Unterkunft mit schöner Aussicht van Simone
Schwenningen, Baden-Württemberg, Duitsland
€126,45 voor 2 nachten via Airbnb
350 kilometer gereden

We vonden het stadje waar we gisteren aten erg leuk eruitzien, dus daar gaan we vandaag naar terug. We zoeken Sigmaringen op en zien dat er een multi, 2 labcaches en een aantal gewone traditionele caches liggen. Dat wordt een dagje rondzwerven in de stad.

We starten rustig en uiteindelijk zijn we pas tegen het middaguur in het stadje. Niels start met een Duits broodje rode worst met mosterd voor we aan de wandeling beginnen. Onze wandeling begint achter het station en gaat al snel een groot park in waar we een paar vragen beantwoorden. De route leidt ons verder naar de Hedinger kerk, een kerkje op een berg met uitzicht over de stad en een happy stone. Hierna lopen we weer naar beneden, langs het politiebureau, de Stadskerk, een landhuis en de ronde toren.
Overal hangt een bordje bij waar we vragen uit beantwoorden voor de routes die we volgen. In de Ronde toren is tegenwoordig een klein gratis museumpje over de geschiedenis van de stad gevestigd. We nemen er een kijkje en hebben een leuk en interessant gesprek met de dame van het museum. Heel leuk zijn de vele "vroeger en nu" foto's van panden uit het centrum. Op de eerste etage van de toren hebben ze wat oude voorwerpen, waaronder Duitse Guldens en Thalers. Komt daar ons woord Daalder vandaan?

Via het raadhuis en het hoftheater komen we uit bij het grote Slot van Sigmaringen. Het is een markant slot, midden in de stad, hoog boven alles uitstekend. Via wat poortjes en trappetjes komen we bij de ingang.
Het slot is te bezichtigen voor €12,50 en we zijn benieuwd hoe het er van binnen uitziet. Kaartjes worden gekocht en met een audiotour struinen we langs de verschillende kamers en zalen, vol pracht en praal. De audiotour verteld hele verhalen over de familiegeschiedenis waarbij de verschillende namen ons om de oren vliegen. Met een uur zijn we erdoorheen en beland bij de "wapenverzameling". Een ruimte vol harnassen, geweren en speren. Het is het laatste deel van het Slot. Hierna staan we weer buiten.


We kunnen nu op zoek naar het doosje van de multi. Al zoekend komen we eerst de dame van het lokale museum tegen, vinden we dan het vogelhuisje op de rotsmuur tussen de hedra's en zijn we getuigen van een optreden van de lokale Jostiband. We wandelen weer terug naar het centrum voor een hapje eten en nemen in het donker de toeristische route via het Donau dal terug. Veel van de Donau zien we niet, de rotspartijen en eenbaans tunneltjes wel. Dit moet overdag heel mooi zijn.

neu renovierte Unterkunft mit schöner Aussicht van Simone
Schwenningen, Baden-Württemberg, Duitsland
€126,45 voor 2 nachten via Airbnb
52 kilometer gereden

We rijden weer een stukje meer richting naar huis. Eerst wat kilometers maken en rond de lunch maken we een kleine wandeling van 11 geocaches. Het thema is "Creatieve caches", met veel favo punten bedachten we dat het een erg leuke route met aparte caches moest zijn. Dat bleek net even wat anders. De route was leuk, daar niet van, en de caches waren creatief bedacht, maar anders dan we hadden verwacht. De caches waren gewone tupperware doosjes verstopt in het het bos. In elk doosjes zat een opdracht om zelf creatief te zijn. Dus bijvoorbeeld, bouw een bouwwerk met bijgeleverde steentjes, maak een voertuig van de lego steentje, maak een figuur van de tangram of maak het verhaaltje af.

Tijdens de wandeling van ongeveer 4,5 kilometer lopen we vooral over een breed pad door het bos. De vogeltjes fluiten en we zijn weer heel wat paddenstoelen de grond uit schieten. De rest van de middag zitten we in de auto en rijden we door het groene landschap van Duitsland.
Aan het begin van de avond bereiken we ons appartement voor de laatste 2 nachten van deze vakantie. We eten een Chineesje in het dorp.

Komplette Wohnung mit herrlicher terrasse van Jakob
Riegelsberg, Saarland, Duitsland
€114,75 voor 2 nachten via Airbnb
348 kilometer gereden

Onze laatste volledige vakantiedag begint met regen. Geen ontbijtje op een heerlijk balkon in de zon, maar binnen aan de keukentafel met een grauwe lucht buiten. We bedenken wat we gaan doen vandaag, want veel en lekker wandelen zit er niet in.

Een dagkaart voor al het openbaar vervoer in de regio Saarland blijkt €9,90 voor 2 personen te kosten. We gaan een gezellig dagje trammetjes en treinen kijken. 5 minuten met de auto naar de halte en van daaruit gaan we met de tram naar Saarbrücken. Bij het station halen we eerst een churros voor we wat geocaches in de stad gaan zoeken. Het is redelijk droog nu, dus we struinen wat rond. Na een broodje worst en een zoet broodje gaan we verder met de tram naar het eindpunt in Sarreguemines net over de grens in Frankrijk. Gewoon, omdat we nog nooit met een tram de grens over zijn gegaan. Terwijl Niels op het station nog wat fotootjes neemt en over de begroeide rails loopt, ga ik alvast richting een virtuele geocache om daar het Franse puntje te scoren. We maken daarna nog een wandeling waarbij we via wat geocaches zomaar op een terras belanden. Heerlijk met een kopje koffie / thee en een taartje neuriën we "Het regent zonnestralen" van Acda en de Munnik. Want zo ging je weg in de regenbuien en zo zit je in het zonnetje in Frankrijk op een terras.

Na het rondje pakken we de tram een stukje terug Duitsland weer in en stappen over naar Neunkirchen. In Neunkirchen starten we aan een nieuwe wandeling, door het stadje waar vroeger een grote ijzer een kolen industrie was. De resten ervan zijn nog zichtbaar en de vragen van de labcaches gaan hier dan ook allemaal over. De bonus blijkt een hengelcache te zijn en natuurlijk hebben we geen hengel meegenomen op de treindag. Die ligt gewoon in de auto. Maar Niels is niet voor één gat te vangen en tovert een hele grote tak uit de bosjes tevoorschijn waarmee hij net bij de cache kan komen . Na een paar pogingen is het raak, valt het kokertje uit de boom en kunnen we loggen. Nu nog terugplaatsen. Ook dat lukt, al hangt ie nu wel een tak lager in de boom.

Dan is het toch echt tijd om wat te eten. We hadden een leuk restaurantje gezien op de heenweg onderin de watertoren. We eten een hamburger en een salade. Bij het laatste frietje breekt dan toch m'n noodkroon die al een paar dagen een scheurtje had. Helaas, net niet lang genoeg volgehouden voor m'n afspraak van volgende week. Maar ja, we kunnen er nu niets meer aan doen. Het is nog best een stuk terug naar de auto, met de trein en daarna weer met de tram zijn we rond 22.30 uur weer terug.

Komplette Wohnung mit herrlicher terrasse van Jakob
Riegelsberg, Saarland, Duitsland
€114,75 voor 2 nachten via Airbnb
6 kilometer gereden

Vandaag is de allerlaatste dag van dit avontuur. We doen de laatste boodschapjes in Duitsland. Nemen nog wat lekkere broodjes voor thuis mee, zoeken een Duitse geocache en gaan dan op pad.

In Luxemburg stoppen we ook even nog kort voor een geocache. Deze ligt aan een grote P&R waar we een klein wandelingetje kunnen maken. Daarna rijden we naar de grens met België. Vlak ervoor even tanken en meteen na de grens in België weer een geocache en snel weer verder. We hebben nog een flinke rit voor de boeg. In Nederland wisselen we weer van chauffeur, natuurlijk bij een geocache. Zo hebben we weer 4 landen op 1 dag volbracht.

Netjes rond dinertijd komen we aan in Culemborg bij m'n moeder voor een heerlijk afsluitend etentje. De sushi wordt bezorgd en we hebben nog een gezellige avond. 's Avonds slapen we weer lekker in ons eigen bedje.

533 kilometer gereden
In totaal 6727 kilometer gereden