Vakantie Verslag

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden

"en natuurlijk geocachen:

- Niels en Inge

Alors, we gaan maar weer eens naar Parijs... De bedoeling is een uitrust / herstel week. Inge heeft afgelopen zondag haar eerste marathon gelopen en heeft wat moeie benen. Maar ja, Parijs is natuurlijk veel loop werk, ondanks de vele mogelijkheden in het OV. Dus dit keer... Dit keer met de fiets; achterop de auto dat wel. Vandaag eerst maar eens proberen in de omgeving. Op de kaart zien we een serie grotere en kleinere parken in de buurt. We fietsen op het gemakje over een fietspad parallel aan de straat waar het verkeer langs ons raast. Bij het dichtstbijzijnde metro station verleng ik onze week OV abonnementen. Voor 2 tientjes kunnen we de komende week weer tot zo'n 100km buiten Parijs metro-, bus-, tram- en treinrijden.
Als we vlakbij het eerste parkje zijn maken we een malle u-bocht om aan de overkant een bakkerij te plunderen. (chocolade-)croissants, appelbeignet en een puddingbrood met 1000 calorieën worden in de fietstassen gepropt en we gaan op een bankje in het park zitten zitten. Aan de overkant wat moderne clochards, naast ons de laatste hippe trends en in de verte de Franse politie sirenes. We zijn in Parijs.
Als al het eten op is, stappen we weer op de fiets en toeren rustig door Parc des Sévines. De geocaches laten zich redelijk vinden en aangezien het 20 graden is, blijven we aan het water een poosje op een bankje plakken. Daarna steken we in het park een brug over die over de snelweg loopt en zijn bij een parallelle-Seine rivier aangekomen. Zodra we het park uit zijn wordt het weer "Parijs' rommelig". Illegale vissers en legale honden uitlaters zitten elkaar in de haren, en wij fietsen er rustig langs. Ik beklim nog even een boom voor een cache en we plannen een route naar huis. Dat wordt wel nog een dingetje, want die snelweg zit in de weg, maar na een detour door een industrie gebied, een voetgangers bruggetje en een paar doorsteekjes bereiken we de overkant. Google Maps to the rescue! We rijden even langs een supermarkt voor yoghurt en langs de action (...) voor smintjes en zijn na 17km weer thuis.
De fietsen worden in de lift gepropt, en we puffen even uit op de bank. Eten zoeken en vinden we via Google. 700m bij ons vandaan zit een Vietnamees restaurant waar ze, voor inge, Pho soep hebben, en voor mij een stukje vlees. Althans, dat staat op de online menu kaart. Volgens de ov-app kunnen we met 2 buslijnen. In de praktijk rijden de bussen achter elkaar aan en natuurlijk vlak voor onze neus, weg. Dan maar lopen. Inge heeft een marathon in de benen en ik strompel wat in de rondte door een geblesseerde knie, maar sois; we halen het.
De soep is heet, de met citroen besausde koe is heerlijk, en de rekening bedraagt inclusief een liter thee €34.00. De bus draait, alweer, vlak voor onze s(n)ufferds de hoek om, dus we lopen terug. Thuis kijken we nog een uurtje Netflix. Om 23:00 ligt inge op bed, een half uurtje later volg ik.

Inge heeft één of andere online training, dus ik zou hebben kunnen uitslapen. Helaas werkt de tablet niet mee, en word ik bruut uit mijn bed geschopt om dat probleem op te lossen. Uiteindelijk doet de tablet wat ie moet doen, maar dan is de slaap wel echt verdwenen. Dus, opstaan en ontbijten onder het genot van een tablet die vol vuur over de nieuwste schoonheidssalon ideeën en technieken babbelt. Om 11:00 is de trainster klaar.
Inge d'r marathon is nog niet helemaal uit haar benen, en mijn knie heeft er nog steeds weinig zin in. Rond 12:00 pakken we bijna voor de deur een bus naar één  van de RER-trein stations in de buurt. Even controleren of internet gelijk heeft en we de fietsen inderdaad mee mogen nemen in deze trein-metro.  We zoeken, en vinden uiteindelijk, een lift. We twijfelen of we daar een fiets in gepropt gaan krijgen. Er is maar 1 manier om dat uit te vinden... We reizen 1 halte met de RER - J naar een groter station. Daar treffen we controleurs en in mijn beste Frans krijg ik alle informatie die ik wil. We mogen gewoon met de fietsen in de trein. We hoeven daar niets voor te betalen. Ook de roltrap is gewoon toegangelijk. Het enige advies is om de spitsen een klein beetje te vermijden. Cool! Dan kunnen we dus een end met de trein en vervolgens een stukje fietsen.
We pakken de trein verder richting Parijs centrum en komen uit bij gare St. Lazare. Een gigantische hoop sporen en zowaar een stel liften voor de fietsen als we die mee zouden hebben gehad.
Eenmaal buiten lopen we de hoek om op zoek naar een boulangerie. We vinden een crêpe stalletje. Met een terrasje. Voor  7 euro zitten we heerlijk om ons heen te kijken met allebei een crêpe. Vervolgens wil Inge even langs een five finger schoenen winkel. Een pak geld later staat ze weer op straat, met nieuwe warme wandel 5-fingers. Onderweg richting de metro pikken we nog een D5 geocache op, naast het informatie centrum van Nieuw Caledonie. Als we erlangs lopen op zoek naar een toilet, worden we aangetrokken door de inrichting. Ze hebben hier een klein stukje van hun paradijselijke eiland nagebouwd. De automatische deur schuift open en nieuwsgierig gluren we naar binnen. We worden vriendelijk begroet als we vragen of dit misschien een museum is. Dat is het niet; maar we mogen wel even rondkijken. En nog veel belangrijker, ze hebben toiletten waar we dankbaar gebruik van maken. Zo hebben we alweer een bijzonder plekje van parijs ontdekt.
https://studio.youtube.com/video/It1AcOfgHH0/translations We stappen in de metro richting Le Bourget. Daar rijdt sinds kort een tram met nummer 11 en als bonus betiteling "express". Het blijkt een halve trein te wezen die over voormalig sncf spoor racet. Zo'n 500m na de eerste halte rijden we 98.5 km per uur. Waarom de Fransen dit een tram noemen? Ik snap er helemaal niks van.

De eerste halte stappen we uit. Hier ligt een park waar een stel geocaches in ligt, en het lijkt alsof we zo naar de volgende tramhalte kunnen lopen. Poging 1 strandt; we treffen een fors hek op ons pad. Poging 2 is te ver omlopen; we moeten eerst 10 minuten langs een hoofdweg wandelen en vervolgens 10 minuten langs de andere kant van weer een ander hek terug. Bij poging 3 vinden we een hoofdingang.
De entree van het park is groots en meeslepend, maar ik word een beetje melancholiek van de enorme breedte van de entree, al die bomen in herfsttooi en de miljoenen gebroken blaadjes op de grond. De dode blaadjes vermorzelen we met onze voeten, de bomen kijken treurig toe. De lucht is grijs en treurt met de bomen mee.
Gelukkig is er na een kilometer een paviljoentje. We bestellen een crêpe en een hotdog. De crêpe is standaard, de hotdog daarentegen is een half stokbrood met 3 worstjes ertussen gepropt. Potjandorie: da's lekker... Na een kwartiertje wandelen we verder. Het park bestaat niet alleen uit treurig makende brede lanen, maar verrast ons met Japanse tuinen, een meer vol met (zwem-) vogels en zelfs een paar heuveltjes om overheen te klauteren.Al met al weer een park om aan de lijst "mooi" toe te voegen. We vinden 3 van de 3 geocaches die we willen, genieten regelmatig van het uitzicht. We eindigen 2 uur en 20 minuten later, 5km en precies 1 tramhalte verderop. Jup. Rustvakantie ??
We graven diep uit het geheugen de "passage Brady" waar een overdekte winkelstraat geheel gevuld is met en door indiaase restaurants. De passage gaat zelfs aan de andere kant van de Boulevard de Strasbourg nog verder. Aan die "kouwe kant" vinden we rond 19:00 een totaal uitgestorven terras met terrasverwarmers en super aardig personeel. We eten butter chicken en hanbi gosht en drinken daar, serieus lekkere, Indiase thee bij. €40 later stappen we op richting de Porte saint-Denis.

Het is stamp- en stampdruk in de vele restaurants waar we langslopen. Om 10 minuten lopen te sparen stappen we op gare St-Lazare weer in de RER. Anno 2021 is het vertrek spoor nog steeds slechts 5 minuten van te voren bekend, waardoor de achterste trein compleet volgepropt zit terwijl de voorste helemaal leeg is. Rare jongens die Fransen... Om 22:00 draaien we de voordeur open. Nu eerst even uitpuffen.

We zijn traag vanmorgen. Volgens de weersverwachting is het de hele dag vervelend weer, maar als we de luiken open doen straalt de zon ons tegemoet. Ik ga op zoek naar een fietsbaar geocache rondje waar we met de trein heen kunnen. Als ik eindelijk iets gevonden heb, blijkt dat de meeste treinen vanochtend niet rijden. Vannacht is storm Aurora over het land getrokken, en het spoor netwerk ligt bezaaid met bomen die eerst opgeruimd moeten worden. Dus een ander plan maken.
Ik draai een fiets rondje in elkaar in de buurt van het huis, door de wijk en langs de Seine. We staan rond 11:30 bepakt en bezakt klaar voor de deur. Na 4 geocaches waarvan we er 2 niet kunnen vinden, begint het te regenen. De blauwe lucht van vanmorgen is vervangen door grijze regenwolken die geen zin hebben om over te waaien, maar er op staan hun last boven ons te droppen. We besluiten de snelste weg naar huis te pakken en thuis te gaan lunchen. lunchen. Inclusief warme chocomelk met slagroom.
Inge heeft geen zin om weer de regen terug in te gaan, en gaat aan de studie. Ik ga een beetje in het OV spelen. We hebben tenslotte een week abonnement, en daar moet gebruik van worden gemaakt! Ik besluit naar de andere kant van Parijs te reizen om daar de andere tram-trein, lijn T4 te gaan bekijken. Via metro en RER beland ik in Bondy waar ik op een dikke 250m van het station inderdaad een tramhalte ontdek. De ontwerper is vast en zeker niet slecht ter been. Op de tramhalte is het ontzettend druk met omroepen. Ik begrijp dat er ook hier problemen zijn naar aanleiding van de storm van vannacht. Ik snap niet dat ze niet overal ter wereld alle bomen binnen een straal van 50m van railvervoer omkappen, maar goed; ik ben dan ook geen groene wappie...
Uiteindelijk rijdt er wel een tram, maar die gaat maar een klein stukje. Ik ga mee en met de eerste de beste tram weer terug. Mijn plannetje om naar het andere eindpunt mee te reizen om daar weer op een RER te stappen valt in het water. Letterlijk, want het stort echt van de regen. Eenmaal terug op Bondy, pak ik RER E één halte naar Noisy-le-sec. Het eindpunt van de laatste uitbreiding van tram 1. En laat tram 1 nou ook bij ons huis in de buurt komen... 80 Minuten later sta ik op het andere eindpunt van de tram waar Inge op me staat te wachten.
We wandelen samen de 10 minuutjes naar huis, toiletteren en zoeken op internet naar eten. We besluiten vanavond Japans te eten. We gaan naar de Rue Sainte-Anne waarvan wij weten dat er tientallen Japanse restaurantjes zitten. Als we onderweg overstappen op metro 14 is het perron zo overvol dat mensen op de trappen staan te wachten. De reden blijkt al snel: "une metro avec une condition technique" (een metro met een technische storing dus) blokkeert even verderop de tunnel. Dus... Terug naar metro lijn 13 waar nu veel te veel mensen in meewillen. We laten 1 metro voorbij rijden, maar de volgende is ook meteen propvol. We schuifelen onszelf erbij en vervolgen de reis.
Eenmaal in Japan-town is het vrijwel even druk als gisteren bij Porte Saint-Denis. We lopen een twintigtal restaurants voorbij waar de mensen voor de deur staan te wachten tot er een tafeltje vrij is. Zelfs voor "onze vaste hangout", waar altijd plaats is aan de bar, is vol. We komen uiteindelijk uit bij een familie restaurantje met 4 tafels en 16 zitplaatsen genaamd Yi-Ping. Echte chinese japanners. Ze hebben nog plaats, en we bestellen ramen-soep. Inge met garnalen zeebeesten en toktok-vogel en ik met gefrituurde toktok-vogel. 27 Euro later staan we weer buiten waar de temperatuur ondertussen het vriespunt met rasse schreden nadert.
We wandelen rustig richting de metro en stappen om 22:30 de voordeur weer binnen.

Na alweer een rustige vakantie ochtend stappen we rond 11:30 beneden voor de deur op de fiets. Eerst een beetje in de buurt klooien en geocaches zoeken. Vervolgens richting de Seine waar we in Parc Pierre Lagràvere terecht komen. Daar liggen vijf geocaches en één bonus. De volgorde waarin we de caches doen is suboptimaal, maar uiteindelijk hebben we alle gegevens verzameld om de coördinaten van de bonus te berekenen. 5 minuten later hebben we dus geen 5, maar 6 caches gevonden hier in het park.
We rijden de Seine over en gaan aan de andere kant een soort grintpad op. Dat fietst niet echt comfortabel, en de geocaches die hier zouden liggen hebben een hoge moeilijkheidsgraad, en dat wil vandaag niet echt lukken. Na 6 caches waarvan we er 2 vinden besluiten we wat anders te gaan doen. Langs de seine ligt nog 1 cache die niet van die ingewikkelde serie is. Ik klim een boom in, vind de cache en we fietsen parallel aan het grindpad terug naar de brug.
Aan de andere kant van de brug ligt Nanterre. In Nanterre ligt (een stuk van) de wijk "la Defense", dus we fietsen rustig aan richting de Grande Arche, het centrum van deze mega kantoorwijk. De voetgangers boulevard ligt boven het maaiveld dus we pakken een serie roltrappen om boven te komen. Aan het eind van de roltrap resteren ons nog 12 traptreden. Welkom in Frankrijk, waar alles half is. We zeulen 25kg fiets de trap op en staan pardoes onder het 110 meter hoge kantoorgebouw. Potjandorie; als je me 8 jaar geleden had verteld dat ik met een electrische fiets onder de Arche zou staan, had ik je voor zot verklaard...

We doen een adventure cache, en racen zigzaggend tussen de wandelaars richting de Seine. Parijs is ineens hartstikke fietsvriendelijk, dus er is van boven naar beneden een dikke groene streep getrokken om zonder trapjes de route af te leggen. Het is duidelijk dat de architect totaal nooit aan fietsen (of rolstoelen...) heeft gedacht. We slingeren van links naar rechts, langs de kanten en door het midden. Uiteindelijk belanden we op de Pont de Neuilly. Na de brug kunnen we kiezen. Langs de seine naar huis, of rechtdoor naar de, net aan zichtbare, Arc de Triomphe. Als we de fietsinfra zien is de keus snel gemaakt. We rijden via de Avenue Charles de Gaulle en de Avenue de la Grande Armée richting Place d'etoille. Er is een duidelijk fietspad op de weg geschilderd, dus we staan in minder dan 20 minuten voor de Arc  de Triomphe. We hebben in de loop der jaren al vaker geprobeerd om van La Defense naar hier te wandelen, maar da's nog nooit gelukt. Nu wel. Met de fiets, maar toch.
Ik durf het niet aan om om 17:00 met de fiets over de krankzinnigste rotonde van de wereld te rijden, dus we rijden over de stoep naar de overkant: de Champs Elysees. Om naar huis te rijden, wil Google Maps dat we terug gaan richting Porte Mailot, dus we keren om. Tot onze stomme verbijstering verdwijnt het fietspad een meter of 50 voor de rotonde onder de grond om aan de andere kant van de Arc ons weer in het daglicht boven te laten komen. Er ligt gewoon een tunnel onder die horror rotonde door!!!! Snot-snotverdorie! ????
We doen een half uurtje over de weg naar huis waarbij de meeste vertraging ontstaat doordat we dwars door de werkzaamheden aan de verlenging van tram 3 heen moeten frommelen. Uiteindelijk staan we vlak voor 18:00 weer met de fietsen op de 2e etage van ons appartementen complex. 34km en bijna twee-en-half uur rijtijd (in ruim 6 uur...). Nu eerst eens over het eten nadenken.
Om de hoek zit een "sushi 'n wok" restaurantje. Daar komen we terecht. 14 stoelen, 2 Pakistaanse koks en een super aardig Marokkaans koppel bestieren de winkel. Dat is nou integratie avant la lettre. We babbelen wat met de eigenaars en het blijkt dat zij graag sushi eet, en dus een sushi restaurant wilde. En om het aanbod een beetje te diversifiëren staan er ook wok- en Thaise gerechten op de kaart. Mijn satay rundvlees is heerlijk en inge smikkelt volop van haar noedels met garnalen. Op de kaart zagen we maki met banaan en Nutella. Die móeten we natuurlijk proberen. Het blijkt letterlijk om sushi zonder zeewier te gaan die aan de binnenkant ingesmeerd is met Nutella en waar een stukje banaan bij ingestoken is. Een totaal wappie, maar zeker niet vieze, combinatie. Omdat het zo gezellig is krijgen we nóg een nagerecht aangeboden. Ik krijg een fruitcocktail en inge mag zich volstoppen met met chocolade gevulde chocolade taart, vanillesaus en een bolletje ijs. Allemaal superlekker, superaardig en supergoedkoop. €26 Later staan we weer op straat. Om 21:45 stapt inge in bad.

We moeten eerst de deur uit om yoghurt te halen; de onze is op. Als dat geregeld is stappen we op de fiets en rijden 10 minuten naar station Gennevilliers. Daar is het even zoeken naar de lift, maar als die gevonden is blijkt dat er 1 fiets tegelijk in past. Dus: ik stap met de fietsen één voor één in de lift en Inge neemt de trap. Fietsen in de lift proppen is nog niet zo makkelijk, want die passen alleen maar als ik ze op het achterwiel zet en het voorwiel tegen de deur laat leunen. Naja. Het lukt.
5 Minuten later knalt er een trein het station in. Op het perron van 500m stopt deze helemaal aan de achterkant. Op een plek waar geen enkele reiziger rekening mee gehouden heeft. Er ontstaat een soort wilde race op het perron achter de trein aan. In de laatste seconde voor de deuren definitief sluiten, weet ik mijn fiets de 2 treetjes (!) op te tillen en staan we in de trein. De entree is niet echt gemaakt voor fietsen. Zeker niet die van ons, maar het past. Net an.
Op station Champ de Mars stappen we uit. En dan word het al snel vrij ingewikkeld. We moeten 1 voor 1 met de lift naar beneden, vervolgens 1 voor 1 met de lift omhoog en dan staan we in de tickethal. Waar we begroet worden door een stel sluisdeuren. Eerst moet de eerste open, dan kan er één persoon, met fiets, naar binnen, gaat de deur weer dicht en kun je uitchecken. Als laatste gaat dan de 2e deur open zodat je naar buiten kan. Maaar... Dit is Frankrijk. Je moet je pasje voor de eerste deur houden; dus die paslezer blijkt kapot. Gelukkig zit er een belletje. Ik druk en wacht. Ik druk nog een keer en wacht nog een keer. Ik druk voor de derde keer en de 1e deur gaat open. Ik kan naar binnen, uitchecken en sta voor de controle lijn. Dan Inge. De paslezer doet het nog steeds niet, dus: belletje. En nog een keer. En nog een keer. Nog maar een keer dan? Nope. Er gebeurd niets. Dus de assistence knop. 'Allo? In mijn lagere school frans leg ik uit wat er aan de hand is. Ik krijg uitleg hoe het zou moeten werken. Ja. Dat wisten we al. Maar dat werkt niet. Weer word mij, geduldig, uitgelegd hoe het zou moeten werken. En dan werkt het nog steeds niet. Ik leg het nog maar een keer uit. Dan is de beambte het zat. Allebei de sluisdeuren knallen open. Inge is bevrijd! Maar dan zijn we er natuurlijk nog steeds niet. Nee nee. We moeten vanuit de kaart hal nog naar straatnivo zien te komen. Met weer een lift. Waar weer maar één fiets in past. Al met al zijn we een half uur bezig om het station uit te komen. Zucht.

Buiten wacht de Eifeltoren geduldig tot we haar komen bewonderen. Dat dan weer wel. Die staat er tenminste nog.

De route die ik heb uitgekozen blijkt verschrikkelijk tegen te vallen. Caches liggen aan verschillende kanten van de weg, onder een metrospoor zonder gps ontvangst of zijn gewoon weg. Na een stuk of 4 geven we het al op. We halen croisanten en zoeken een park. Eerst lunch en dan een nieuw plan maken. Ik prik wat willekeurige caches die op fietsafstand van elkaar liggen en in de buurt van de Seine zodat we langzaam richting Île de la Cité fietsen. Over de oude hoofdweg langs de Seine, onder de poorten van het Louvre door, langs de glazen pyramide en het Palais Royal komt de Notre Dame in zicht. Soms zijn er fietspaden, soms niet. Soms rijden we op de stoep, soms niet.
Op Île de la Cité fietsen we nog een adventure cache die, voor de verandering, erg mooi in elkaar gestoken is (Paris: enquête dans la cité/ Investigation in city ) om vervolgens langs de andere kant van de Seine terug richting huis te fietsen. Ook aan deze kant is de oude hoofdweg afgesloten en fietsen we door een tunnel van een kilometer pardoes onder de lengte van het Louvre door.We trappen 45 minuten lekker door en zijn net na 18:00 thuis. Vandaag hebben we 28km gefietst.

Al snel lopen we weer op straat. Op weg naar de omgeving van Centre Pompidou, waar je vroeger goed, goedkoop en veel kon eten. Inge wil slijmkruipers eten, dus: "on y va". En dat valt dus extreem zwaar tegen. Het is stamp- stamp- en stervensdruk. Een pizza Margarita gaat voor €20 en een (blikje) Cola staat op één van de menu's voor €6.20. Damn. We lopen als een stel kippen zonder kop kriskras door de regio in de hoop iets te vinden dat niet zo totaal krankzinnig duur is, en eindigen uiteindelijk in "Les Chants Des Voyelles". Voor €17 heb ik een Rumpsteak en Inge betaald €14 voor (hoofdgerecht) carpaccio met friet. En als voorgerecht slakken. De schade bedraagt €43. Om 22:30 zijn weer thuis en gaat uitzending gemist aan.

We fietsen op het gemakje richting station Asnières-sur-Seine, gaan met de roltrap (!) naar het perron en pakken de trein naar Gare Saint-Lazare. Daar word het een kwestie van geloof, hoop en liefde, want we willen overstappen naar station Hausmann-Saint Lazare en RER-lijn E. We moeten 5 minuten lopen, van het ene station naar het andere station, met een stuk of vijf ruime liften dus een stuk minder gedoe dan gisteren, maar uiteindelijk belanden we probleemloos op het perron van lijn E.
Een half uurtje later staan we op Noisy-le-sec. In de lift past natuurlijk weer maar een fiets, maar dat probleem hebben we al eerder weten te tackelen, dus dat komt goed. Wij fietsen richting het kanaal de l'ourcq dat hiervandaan richting place we la Bastille loopt en verderop van naam veranderd in Canal Saint-Martin. Op het eerste het beste bankje ploffen we neer om de meebracht lunch op te smikkelen. De zon schijnt volop en in het zonnetje loopt de temperatuur al vrij snel op.
We fietsen langs een paar geocaches (de meesten hebben we 6 jaar geleden al gedaan) richting het Canal Saint-Martin. Dit kanaal, door Napoleon aangelegd, was  ooit bedoeld om de bochten van de Seine af te steken.
Doordat de voorkant van het kanaal 27 meter lager ligt dan de uitgang, zitten er 5 "gewone" sluizen en 4 dubbelsluizen in verwerkt. We kijken eventjes hoe een rondvaartboot door de sluis vaart en peddelen (haha) dan zelf zuidwaarts tot place de la Bastille. Van hier uit is het 50 minuten fietsen naar huis.

Vol goede moed gaan we op pad, en Parijs stelt wederom niet teleur; het grootste deel van de route gaat over vrijliggende fietspaden langs de boulevards. Het blijft opletten voor afslaande taxi's en ander vulles, maar dat is overal ter wereld zo. We rijden via place de la Republique en gare du Nord naar de rand van Parijs stad. Vervolgens langs porte de Clignancourt en porte d'Ouen en de wijk Clichy terug naar Asnières-sur-Seine en naar huis. Totaal hebben we vandaag iets meer dan 30km gefietst. Tijd om de batterijen weer eens op te laden...
Avondeten halen we af bij een hamburger tent die goeie recensies heeft. De recensies zijn vermoedelijk gekocht of van fans van de inrichting, want de hamburger en de friet vallen flink tegen.

Ons ov-abonnement is verlopen. In Parijs koop je altijd een abonnement tot en met zondag, zelfs als je op dinsdag begint... Het is bewolkt en er wordt wat regen voorspelt, dus wordt het vandaag een auto- en wandeldag. Ik zoek een trail met flink wat favorieten punten op een uurtje rijden van huis. Onderweg scoren we lunch voor in de rugzak.
Het doel is het dorp en het bos Villette waar 2 series caches door elkaar liggen: Bois de Villette (11 caches met bonus ) en een serie : πec # (14 caches met bonus ). We parkeren de auto, starten alle trackers en gaan op pad.
Het bos is in volle herfst, de blaadjes ritselen op de grond en de bomen tooien zich in de meest prachtige schakeringen van geel tot rood; de zon piept af en toe tussen de wolken door en de temperatuur loopt op tot boven de 15°. Wij zijn gekleed op de temperaturen van gisteren (10 graden kouder dan vandaag), dus we zweten peentjes. We beginnen met nummer 1 van "bois". Daarna door naar de vijfde van de "Pi" Serie zoals wij 'm noemen. En zo maken we ons eigen puinhoop van de route die gelegd is.
We vinden van alles. Van caches die achter een boom hangen tot pijpjes in de grond met pingpongballetjes die je door moet duwen. Caches die listig in stenen verstopt zitten, caches die door een roestige ijzeren paal zijn geschroefd. We treffen meermaals cache's die uit meerdere stappen bestaan. Zo vinden we eerst een gedemonteerde militaire ladder die we 50m verderop tegen een boom moeten zetten waar de geocache dan bovenin zit. Bij een andere cache vinden we eerst het deel 2, maar daar zit een slotje op. De sleutel zal in de cache zitten, maar die vinden we niet. We zoeken ruim een half uur, en komen er niet uit. Dus verlaten we deze cache en gaan naar de volgende. Als we 15 minuten later op de terugweg nogmaals langskomen ziet Inge de cache op zo'n 30m vanaf de eerder gevonden onderdelen hangen. We hebben nu het sleuteltje, vinden een batterij die weer op het laatste doosje past waar een digitaal display op zit. En dáár lezen we vervolgens de slotcode van de bonus cache op af. Dus.
Als één van de laatsten vinden we de moeilijkstee cache die we ooit zelf hebben opgelost en gevonden. We vinden een doosje. In dat doosje zit een ingewikkelde electrisch / electronische constructie en een briefje. We moeten "achter ons" op zoek naar een hand generatortje. Vervolgens moeten we minimaal 9v stroom leveren en dan de contactdraad, die bij het handgeneratortje zit, op de juiste combinatie van gaatjes in het electrische kastje steken. Als extra moeten we ook op zoek naar vier code-plaatjes die binnen 2m van ons verstopt zijn. Waarom we die zoeken? We hebben geen enkel idee. We zoeken ons compleet een slag in de rondte. Na 45 minuten hebben we 2 codeplaatjes en een ammobox met 2 sloten gevonden. Die ligt op zo'n 100m van de orginele locatie, zo belachelijk ver hebben we lopen zoeken. Maar we hebben nog steeds geen generator. Ik besluit een vers omgevallen boom te slopen. Ergens halverwege die boom ontdek ik uiteindelijk een geocache doos in de grond. Met een cijferslot. En de code die we gebruikt hebben bij de eerste doos werkt niet. Nou ken ik een truukje met cijferslotjes, en verdomd: na wat draaierij knipt het slotje alsnog open. Eureka. De generator. We sluiten aan en beginnen van boven naar beneden alle 24 aansluitingen één voor één te verbinden. Niks. Ondertussen heb ik nog een rood code-plaatje gevonden. Als ik na een kwartiertje ook een wit plaatje vind valt bij inge het kwartje. Zij snapt nu het nut van de vier codeplaatjes en snapt hoe de draad geplaatst moet worden.  In de verte klinkt een zoemer. Een wat? Een zoemer. Ja echt. Ik ga kijken en vind naast een rotswand een ijzeren koker op de grond. Een ijzeren koker waarvan ik 100% zeker weet dat die er eerder niet lag. Op de koker staat "geocaching" dus hij hoort erbij... In de koker steekt een coördinaat en een sleuteltje. Een sleuteltje waarmee je de box, 100m verder kan openen. En dáár kun je dan je naam in schrijven... En dan ben je ruim een uur verder, en heb je één puntje... Maar: wel heel gaaf in elkaar gestoken!

We ruimen alles weer zo goed en zo kwaad als dat gaat, op en lopen verder. De laatste paar caches kunnen we niet meer vinden. Het is ondertussen donker geworden, en deze serie vereist écht daglicht om te zoeken. Van de 27 caches halen we er uiteindelijk 20. Drie hebben we er helemaal niet geprobeerd, want die liggen in een ander dorp, de bonussen hebben we maar van één serie kunnen berekenen, maar niet meer kunnen zoeken.
We zoeken en vinden een restaurant in het nabijgelegen Mantes-la-Ville. Het Libanees eten smaakt wel, maar niet helemaal prima. Precies €40 later stappen we weer in de auto en rijden naar huis. Morgen gaan we naar Nederland terug. 't Zit er weer op voor deze keer.

We gaan weer naar huis :)