Vakantie Verslag

CTRL f5 om de pagina nieuw te laden
Doordat er iets mis ging met de app polarsteps, hier de nieuwe links

polarsteps Niels

polarsteps Inge

"en natuurlijk geocachen:"

- Niels en Inge

Vandaag is het zover, de vakantie naar Japan begint. Ik heb al een paar dagen vrij in verband met m'n gelopen marathon afgelopen zondag. Het is de eerste dag dat ik op een normale manier de trap op en af kan, dus het gaat helemaal goed komen.
We vliegen pas om 18.00 uur, alle tijd om op ons gemak op te staan en een laatste was te doen. Om 14.20 uur hebben we de trein naar Schiphol. Op het station maken we dezelfde foto als -tig jaar geleden toen we voor de eerste keer met de rugzak op reis gingen, want ik heb m'n backpack tevoorschijn gehaald.
Op Schiphol blijkt dat we een half uur extra vertraging hebben. De ruimbagage checken we in en we gaan gelijk door naar de handbagage controle. Niels had een tijdslot gereserveerd, wat totaal niet nodig was, want er was amper iemand aanwezig.

De vlucht is rommelig, onrustig en wat chaotisch. Na het eten valt een passagier vlakbij de toiletten waar we achter zitten, ineens ondersteboven. Een aantal mensen staan een beetje stom te kijken, maar roepen geen hulp. Niels drukt een tiental keer op het service belletje, maar er gebeurd niets. Na een aantal keer drukken is er geen beweging vanuit achteren te ontdekken en ren ik maar door het gangpad naar de stewardessen toe. De man ligt nog steeds op de grond en na drie keer melden dat iemand gevallen is komt er een stewardess mee naar voren. Dan nog duurt het even voordat de passagier geholpen wordt. Als alles goed gaat met de man keert de rust een beetje terug. We proberen wat te slapen, wat niet echt lukte en kijken wat tv. We vliegen over het prachtige Himalya gebergte en landen uiteindelijk in Seoul. Hier moet iedereen uitstappen om na een rondje vliegveld en een persoonlijke controle weer terug aan boord van hetzelfde vliegtuig te komen. Ditmaal met een andere crew en de helft van de passagiers.
Het is nu nog een 5 kwartier vliegen naar Osaka

Door het tijdsverschil met Nederland landen we de volgende dag even voor 17.00 uur lokale tijd in Osaka. Razendsnel zijn we het vliegtuig uit en de douane door en als we bij de bagageband aankomen lopen rolt onze bagage net voorbij. Wat een timing. Ook immigratie gaat snel. Vliegveld af en door naar het treinstation voor de JR pass.
Ondertussen is ook de ESim geactiveerd en hebben we zowaar zonder problemen internet. We voelen ons goed, dus we gaan in de rij staan bij het ticket center. Het is een flinke rij, maar het gaat redelijk snel. Ondertussen stort Niels geld op onze OV passen die we nog hadden van de vorige keer. Deze blijken nog te werken en het geld staat er binnen no time op, terwijl ik nog geduldig in de rij voor de JR pass wacht.
Om 18.00 uur staan we bij de balie en worden we door een zeer vriendelijke Engels sprekende jongedame geholpen. Ze heeft veel geduld en kan alles voor ons in orde maken. Alle zitplaats reserveringen die Niels had voorbereid zijn allemaal behandeld. Helaas was er op de nachttrein geen enkele plaats meer beschikbaar. De Japanse vertaling was totaal overbodig. Deze dame had het zelfs liever in het Engels. We staan na een half uur weer buiten.


Met alle reserveringen op zak pakken we de metro naar ons huis voor de komende dagen. Het is een rit van een klein uurtje. Bij het overstapstation zien we een pinautomaat en ook die opname gaat vlekkeloos.
Op de een voor laatste halte van de metro komt de bestuurder uit z'n hokje naar ons toegesneld. Het volgende station is de eindhalte en daar is geen lift. We zullen met de trap moeten met de koffer en rugzak. Of we misschien toch niet hier uit willen stappen. We gokken het erop. Gelukkig viel het mee. Het waren 2 etages ongeveer die we met de trap moesten, geen probleem voor ons. Dinsdag lukte het nog niet om trappen te lopen vanwege de spierpijn na de marathon, maar nu na een lange vlucht en met rugzak achterop is het geen enkel probleem.
Bij het metro station zitten meerdere eetmogelijkheden, maar eerst willen we de koffers in het appartement leggen. We zijn inmiddels best moe, maar toch ook weer niet. Het appartement is prachtig, ruim en zeer goed comfortabel. Van alle gemakken voorzien, verdeeld over 2 etages.

We lopen weer terug richting het station en komen toch weer in een soort keuze stress voor het eten. Het is inmiddels 21.00 uur en we willen ook weer niet te vol zitten voor het slapen gaan. We gaan toch bij een klein restaurantje zitten en vertalen de kaart met behulp van google. Op de losse, aanbevolen, kaart staat een Wagu beef voor ongeveer €10. Dat klinkt interessant en lekker. In de menukaart vinden we nog een beef gerecht met knoflook en rijst voor ongeveer dezelfde prijs. Die worden besteld, met een jasmijn en een groene thee. De thee blijken ijsthee te zijn en smaken goed. Dan wordt er een klein bordje neergezet met ongeveer 100 gram reepjes verrukkelijk vlees, wat lenteuitjes, een beetje echte verse wasabi, een partje limoen en speciaal zout. Dit is niet meer dan een voorgerecht, maar wel ontzettend lekker. We doen net alsof we weten dat het een voorgerecht is en delen het met z'n tweeën alsof dat de normaalste zaak is. Het andere gerecht is wel een volledig hoofdgerecht, dus dat delen we ook. De rijst is gebakken rijst met omelet, lenteui, paddestoel, paprika en kousenband. Zeer smaakvol en de 5 stukjes beef die erboven op zijn gelegd zijn heerlijk gekruid. Het eten met de stokjes van het bord wat in het midden staat ziet er blijkbaar wat knullig uit. De ober brengt ons 2 kleine bordjes met 2 lepels zodat we het makkelijker kunnen eten.

Na het eten wandelen we via een andere straat terug naar het appartement. Het is nog steeds lekker weer buiten, tegen de 20 graden. En dat blijft het de komende week minimaal.

Fukushima Ward, Osaka Via Airbnb € 289,35 voor 4 nachten

Niels heeft als een blok geslapen, ik heb de helft van de nacht wakker gelegen. De bedden zijn zeer comfortabel, daar lag het niet aan.
Ontbijten doen we met een yoghurtje dat we gisteren last minute bij de seven-eleven gescoord hebben. Het is nog even onze draai zoeken, maar 1,5 uur nadat we zijn opgestaan lopen we het appartement uit. Eerst maar een rondje buurt verkennen. Wat een leuke kleine winkels en eettentjes zitten hier. We snuffelen lekker rond. Daarna willen we naar de start van de Parkrun om te kijken waar we morgenochtend moeten zijn. Met de JR trein is het 10 minuten sneller, dus dat wordt de testroute.
Het begint al goed, want we zijn in de verkeerde trein gestapt. Eerst denken we nog dat het de verkeerde kant op gaat, maar dan komt de trein bij een station waar de lijn waar we in denken te zitten helemaal niet rijdt. We stappen uit, proberen er iets van te begrijpen en gaan dan maar terug naar waar we vandaan kwamen.
Om het station weer uit te komen piepen we onze OV-pas tegen het kastje, maar in plaats van van door te kunnen lopen klappen de deurtjes dicht. Het is trouwens heel grappig om te zien dat de deurtjes altijd openstaan, tenzij iemand er door wil met een ongeldig of zonder vervoerbewijs. Heel efficiënt en vriendelijk. Maar dus, wij mogen er niet door. De station beambte komt met een tablet met "translate" bij ons en dan is het zo geregeld. Vriendelijke mensen hier.

Op naar de juiste ingang van het juiste station. Daarna is het een stukje ondergronds lopen voor we eindelijk in de goede trein zitten. Na een paar stations stappen we over op een metro. Metro en trein blijken niet echt bij elkaar te liggen en het is één flink stuk wandelen. Inmiddels is het lunchtijd geworden en zijn we op een pleintje met wat winkels en eettentjes aangekomen. Bij een eettentje met het lunchbord buiten waar een menu met yakitori stokjes op staat slaan we aan. Dit ziet er goed uit en is netjes geprijsd. Foto van het bord gemaakt en naar binnen. Ook binnen is het een echt Japans restaurantje, met een paar losse tafels en zitplaatsen aan het "kookeiland". De koks staan in het midden en het bereide eten wordt direct na bereiding voor je neergezet.
We laten de foto van het menu buiten zien en melden 1x met 8 stokjes, 1x met 10. Er wordt rijst, miso soep, salade en zeewier voor ons neergezet en de kok begint met het paneren van de eerste stokjes. Hij zorgt ervoor dat er steeds 1 of 2 stokjes voor ons klaarligt om te eten. De stokjes variëren van smaak. We hebben beef, kwarteleitje, een witte vis, garnaal, varkensvlees, groene asperges, zoete aardappel en nog wat waarvan we niet precies weten wat het was, gegeten. Alles smaakte erg goed. Ook de koude thee is inbegrepen bij de prijs van totaal nog geen €17 voor 2 maaltijden.

Na deze uitgebreide lunch lopen we verder naar de metro en gaan we naar het park. Het weer is trouwens lekker warm, een graadje of 22, bewolkt en af en toe een beetje wind. Vanaf het station is het nog zo'n 10 minuutjes wandelen. Het begint iets meer te waaien en als we daar in het park zijn waar ik morgenochtend moet zijn, voelt Niels de eerste druppels vallen. Eén blik op buienradar en we zien dat we nog zo'n 10 minuutjes hebben voor de regen doorzet. Daarna zal het blijven regen tot halverwege de avond. En natuurlijk hebben we alle regenspullen in het appartement liggen.

Dus terug naar de metro en naar het appartement. Daar regenjas en plu opgehaald, even de telefoon opgeladen en weer op pad. Dit keer gaan we niet zo heel ver. Er zit bij de metro een winkel waar we graag naartoe willen, alleen waar precies, dat kunnen we niet vinden. We zijn er volgens Google geweest, maar dat was een andere winkel. Dan maar de metro weer in en naar de 1001 dingen winkel, Don Quijote verderop. Hier hebben ze echt vanalles en alles staat heel dicht bij elkaar. Er zijn zoveel kleine paadjes in de winkel dat je bijna verdwaald. We kopen een Japanse stekker zodat we de telefoon onderweg in de trein makkelijker kunnen opladen, eten voor vanavond en wat lekkers voor bij de thee. Daarna is het tijd om weer terug te gaan naar het appartement. Hier eten we en werken we aan het verslag en Polarsteps.

Fukushima Ward, Osaka Via Airbnb € 289,35 voor 4 nachten

Ik heb een goede nacht gehad, Niels wat minder. We staan extreem vroeg op (voor ons dan toch): om 5.50 uur. Binnen 3 kwartier staan we buiten en lopen we naar de metro. Het is eigenlijk nog nacht.

Ik loop mee met de Tsurumi Ryokuchi parkrun. De Parkrun is een Brits initiatief en houdt in dat er elke zaterdagochtend een gratis 5 kilometer parcours is uitgezet die je kan lopen of wandelen. In Nederland zijn er ook meerdere en sinds een jaar is er eentje in Almere bij ons bijna om de hoek. Daar heb ik nu 3x meegedaan en altijd zijn daar Parkrun toeristen aanwezig. Vandaag ben ik een Parkrun toerist.
Het is een uurtje met de metro en netjes op tijd ben ik aanwezig bij het startpunt. Ik ga linksaf en Niels gaat rechtsaf geocachen in het park.

(Inge). Als ik aankom zijn de vrijwilligers al in grote getale aanwezig. Ik wordt verwelkomt door één van de vrijwilligers die Engels spreekt. Hij legt me het parcours uit. Het zijn 2 rondjes van 2,5 kilometer en op strategische plekken staat een vrijwilliger om je de weg te wijzen. Ook zijn er bordjes onderweg. We blijven onder het meer en in het laatste stuk van het parcours zitten wat stijgingen en dalingen.


Dan gaat het praatje beginnen. Iedereen wordt welkom geheten en er wordt gevraagd naar zogeheten Milestones. Er is iemand aanwezig voor de eerste keer, er viert iemand z'n 17de verjaardag, waar we dan met z'n allen "happy birthday" voor zingen en er zijn toeristen aanwezig. Lopers uit Zweden, Engeland, Schotland, Denemarken, Duitsland, Singapore en natuurlijk Nederland. De regels worden verder uitgelegd en dan lopen we naar de start. Ook daar worden de nodige foto's gemaakt, maar daarna gaat het echt los. Er wordt flink hard gestart, maar ik hou m'n marathon in m'n achterhoofd. Niet te snel gaan, die benen hebben genoeg gedaan de afgelopen week. Het eerste rondje tast ik echt af, maar dan ben ik warm, heb ik de heuvels gehad en voel ik me echt lekker. Ik loop volledig op gevoel en geniet van alles. De vrijwilligers staan allemaal enthousiast te zwaaien als je eraan komt. Het kan niet anders dan dat je met een grote lach langs loop. Dit is genieten met een hoofdletter G. Het is perfect loopweer, zo'n 18 graden, strakblauwe lucht, maar de zon brandt vanwege het vroege tijdstip nog niet. Na 33 minuten kom ik over de finish. Terwijl ik sta te rekken en strekken komt Niels eraan gewandeld. Hij heeft een rondje om het meer gelopen, 5 geocaches gezocht en geen één gevonden. Toch was het een mooie wandeling en is hij enthousiast over het park. We maken nog een paar foto's bij de Parkrun vlag, samen met de snelle jongens die me voorbij kwamen en finishten toen ik nog net niet de eerste ronde voltooid had en gaan dan aan de wandel.

(Niels). Ik ga dus rechtsaf en wandel richting de ingang van het achterste deel van het park. Daar stoot ik op een gesloten hek en een bordje: park gaat open om 09:00. Euh. Ok, en nu? Gelukkig kan ik kaartlezen en zie ik dat er constant mensen door een draaihek wél naar buiten komen. Ik gok dat er ergens anders wel een hek open staat. Ik zie op de kaart een ander pad. Langs één of ander stadion. En inderdaad. Dat hek is gewoon open. Ik loop richting de 2e cache. Die kan ik niet vinden. De spoiler fotos kan ik niet bekijken; Inge heeft het internet mee dus ik loop blind.
Na deze mislukte cache, wandel ik met de lokale bejaarden club mee naar het volgende deel van het park. Als we de hoek omkomen, staat daar tot mijn stomme verbazing een life-size Nederlandse molen. Omringd door kleurrijke bloemen en fotograferende Japanners. Ook ik voeg mij in het gewoel en steek mijn selfie stick 2 meter de lucht in. Echt een wappie bezigheid; een 'Ollander in Osaka die nog voor 9:00 in de ochtend een Nederlandse molen staat te fotograferen. Welkom in Japan. Land van plastic molens.
De bejaarden die mijn tempo bepaalden zijn ondertussen een halve provincie verder, dus ik ga op eigen tempo de berg (ahum) op. Met inclusief gratis fantastsch uitzicht over de stad. De geocache die hier ligt, blijkt ook al onvindbaar. Of het door de krankzinnige vroegte komt, of doordat mijn hersenen en ogen nog op slaapstand staan is even onduidelijk.
Dit park was in 1990 de Expo, en verschillende landen hebben zich hier gepresenteerd. Ik loop via Bulgarije en Oostenrijk naar Nederland en daarna maak ik het rondje af om uiteindelijk weer bij Inge uit te komen. (inge). Ik had inmiddels gehoord dat er een molen in dit park is en Niels is daar geweest voor een geocache. We voelen ons lekker en hebben allebei nog wel zin in een wandeling, dus samen gaan we het park nogmaals door. Dit keer met z'n tweeën wandelend, net even een andere route, maar wel langs een paar geocaches. Twee zien er meer dan één, maar ook nu worden de caches niet gevonden. Wel komen we bij de molen die midden in een prachtig bloemenveld staat. Ook andere landenpaviljoens zijn leuk om te bezoeken. We lopen door Indonesië en Nepal, langs een mooie rozentuin en een waterval.
Het is een heerlijke wandeling die eindigt bij een winkelcentrum waar we dan eindelijk de eerste geocache van deze vakantie vinden. We halen broodjes voor de lunch en vinden we het dan wel welletjes, we hebben er nu zo'n 10 kilometer in totaal opzitten en gaan terug naar het appartement.

Er rijdt een bus, via station Shin-Osaka, waar we vandaag toch even naartoe willen. Het is enorm omrijden en hij doet er zo'n uur over om in Shin-Osaka te komen, maar we hebben alle tijd. Het is nog vroeg en dan kunnen we lekker zitten en om ons heen kijken. Tenminste dat was de bedoeling. De bus is klein en vol, mega vol. Vol met bejaarden. Na 3 haltes zijn we bij een metro station en stappen we uit. Dit heeft geen zin. Dus het wordt de metro rechtstreeks naar het appartement.

We lunchen, douchen en rusten wat voor we weer op pad gaan. Ditmaal met de metro naar de "New Tram", een leuk stukje met een bestuurderloze tram waar we voorin zitten en perfect uitzicht hebben. Het ritje gaat door het haven gebied, is natuurlijk op een vrije baan en daardoor lijkt het soms alsof je in de achtbaan zit. Je verwacht een keer een flinke afdaling of looping, maar dat komt niet. Wel kunnen we een leuke indruk krijgen van het gebied.

Bij het eindstation stappen we uit voor een kleine wandeling naar een Shrine en een geocache. Ook dezen worden snel gevonden. We lopen terug en zien weer een Don Quijote winkel. Deze is iets kleiner en beter gestructureerd. Toch is het ook hier zo dat er overal pratende reclames, geluidjes en belletjes klinken. We kopen er een klein boekje voor de stationsstempels. Elk station in Japan heeft z'n eigen stempel en dat is leuk om te verzamelen in een boekje.
Onderin de winkel is een restaurantje. Ze hebben er menu's van rond de 1000 yen, €6,50. Rijst en thee zijn gratis en navulbaar. Het ziet er goed uit, is etenstijd, dus we gaan kijken of het ook goed smaakt. Bij een automaat maak je de keuze voor een menu, betaal je en kan je plaats nemen. Daarna komt iemand je bonnetje afscheuren en krijg je binnen 5 minuten je eten. Ik had een mix schotel en kreeg een hete plaat met taugé, een beetje broccoli, paprika, aardappelschijfjes, beef, kip en een garnaal. Daarbij zat een kommetje saus, misosoep, rijst en een salade. Van alles een klein beetje, maar toch echt een bord vol. Niels had een varkensvlees schotel, ook op de hete plaat met vooral ui erbij als groente, mayonaise en ook een salade, misosoep en rijst. De misosoep van gisteren was zeker lekkerder, maar dit alles bij elkaar smaakte prima. We proberen natuurlijk de machine waar de extra rijst uitkomt en gaan daarna per metro weer op pad.

De laatste stop vandaag is bij het Shin-Osaka station waar we de treinkaartjes en Alpine pas voor maandag alvast willen halen. Bij het eerste JR kantoor zitten we verkeerd, we moeten op de eerste etage zijn bij het service kantoor. Dus door naar de eerste etage. Daar zijn 2 verkooppunten. De eerste verkoopt ook de JR pass en heeft geen rij. Helaas, hier zitten we verkeerd. We moeten bij het grote Shinkansen verkooppunt zijn. Het kastje stuurt ons rustig naar de muur zogezegd. Poging 3, ditmaal bij een niet Engels sprekende jongeman. We zijn bij het juiste loket, maar welke pas wilde we hebben? Hij heeft de pas nog nooit verkocht. Chef komt erbij, onze paspoorten worden gecontroleerd op de stempels en ja hoor, we mogen de 5 daagse Alpine pass kopen. Betaling kan met de Visa kaart. Maar we zijn nog niet klaar, toch eerst betalen. Daarna wordt de gratis zitplaats reservering gemaakt en kopen we een kaartje met zitplaats reservering voor de shinkansen van maandagochtend van Osaka naar Nagoya. Vanaf Nagoya gaat de Alpine pass in. We hebben nu tot en met Matsumoto alles geregled. Denken we. Maar dat komt overmorgen.

We zijn helemaal klaar voor vandaag, het is 20.30 uur. Mooie tijd om ons appartement op te zoeken voor een rustig kopje thee en wat rommelen met het verslag en de foto's.

Fukushima Ward, Osaka Via Airbnb € 289,35 voor 4 nachten

Bij het ontbijt bespreken we de planning voor vandaag. Er ligt in het zuiden een hele bups geocaches waar potentieel een mooie wandeling uit te halen is en er ligt volledig de andere kant op een klein trailtje van station naar station met 7 nog niet gevonden geocaches. Daar gaan we dus eerst maar naartoe.

Het wordt een wandeling door een woonwijk met simpele geocaches, kleine magnetische doosjes of zakjes die niet heel spannend zijn, maar we vinden ze allemaal en zijn bij allemaal de eerste. De wandeling is zo'n 4 kilometer in totaal. We pakken de volgende metro en gaan richting ons volgende rondje. Even een uurtje rust tussendoor en lunchbroodjes halen.

De tweede wandeling start langs een riviertje, maar wel midden in een modern woonwijk met grote flats. Het riviertje is mooi, een smalle strook natuur. Zolang je niet verder dan dat kijkt is het een fijne omgeving. In het water zien we een schildpad en een stel enorme vissen. Ook nu zijn de geocaches simpel, maar wel allemaal te vinden. In totaal zoeken en vinden we er 30 stuks in deze buurt.

Na langs het water te hebben gelopen, komen we uit in een winkelgebied. Hier is het een drukte van jewelste met overal belletjes, geluidjes, piepjes en apparaten die beginnen te praten als je langsloopt. We zien een lopende band sushi restaurant die voor vanavond geschikt lijkt. Onthouden dus.

Na de winkelstraat komen we in wat meer laagbouw. De straatjes gaan weer kriskras door elkaar en zijn zo smal dat er op spitstijden alleen maar voetgangers en fietsers mogen komen. Op een bord van de wijk staan diverse tempels vermeld. Een aantal hebben gesloten deuren, een aantal zijn wel open en daar gaan we een kijkje nemen.

Als het donker wordt lopen we terug naar het restaurant en eten we sushi, besteld met een tablet, gebracht door een treintje. De lopende band blijkt vandaag gesloten. Na het eten gaan we weer shoppen bij weer een andere Don Quijote, want de dagrugzak van Niels heeft het bijna begeven. We slagen en daarna is het nog een half uurtje met de metro naar het appartement.

Fukushima Ward, Osaka Via Airbnb € 289,35 voor 4 nachten

We vertrekken vandaag vanuit ons mooie appartement in Osaka naar Shin-Omachi bij de Japanse Alpen. Omdat we vroeg zijn lopen we eerst zonder bagage naar de grote supermarkt bij het station om meeneemlunch te kopen. Terug in het appartement drinken we nog een kopje koffie en thee en om 10.15 uur lopen we bepakt en bezakt weer naar het station.

Op Shin-Osaka bij de JR treinen is het een puinhoop. De trein van 10.48 staat met inmiddels 45 minuten vertraging op het perron en de trein van 11.48 waar wij gereserveerde plaatsen voor hebben, is nog niets van bekend. Niemand weet iets in het engels te vertellen, alle omroepen zijn Japans, en geen mens wil of kan uitleggen wat er gebeurd. Uiteindelijk treffen we een Japans sprekende Amerikaan die ons weet te vertellen dat er ergens langs de route brand is. Zolang dat niet veilig is rijdt de trein niet. Tja, dan kan je 2 dingen doen, afwachten in de trein die er al staat of afwachten tot er iets meer bekend is wanneer en van welk perron de trein gaat waar we zitplaats reservering voor hebben. We besluiten om te kijken of in de trein van 10.48 die er staat nog ergens een plekje vrij is voor ons. Deze trein zal vast eerder vertrekken dan die van 11.48 uur.
We hebben "geluk". In de laatste coupé is een rij met 3 stoelen vrij. We bombarderen 1 stoel als bagage opslag en op de andere 2 gaan we zitten. En wachten, en wachten en wachten. Er gebeurt heel weinig. Af en toe een omroep in het Japans en een enkele keer wordt er in het Engels verwezen naar: "de website" Nu zijn er -tig websites, want er zijn -tig afdelingen trein in Japan. We zitten in een JR trein, die weer verschillende regio's heeft, dan is dit niet gewoon JR, maar Shinkansen en uiteindelijk na een enorme speurtocht door de krochten van het Japans internet, staat dat er vertraging is, punt. Verder geen informatie. En dit is niet de enige trein die we moeten hebben vandaag. Maar zolang iedereen in deze trein blijft zitten zal het vandaag vast nog wel eens een keer gaan rijden. Uiteindelijk wordt ons geduld beloont, om 12.40 uur verandert er iets in het lopende scherm en wordt er omgeroepen in het Japans en Engels dat de problemen zijn opgelost en vertrekken we, bijna 2 uur te laat. Tot zover de 100% punctualiteit van de Shinkansen. Met 1 stop in Kyoto zijn we in iets minder dan een uur in Nagoyo, waar onze volgende gereserveerde trein ruim een half uur geleden is vertrokken.

Het volgende obstakel dient zich aan. Waar kunnen we de reservering omzetten, want om 14.00 uur gaat er ook een trein naar Matsumoto, waar we weer een overstap hebben. We vragen het bij de stationsbeamte. Zij stempelt onze Alpine pas af en wijst vriendelijk dat we verder kunnen gaan. Een klein stukje verder staat een enorme rij voor het ticket loket. We gaan ervan uit dat dit de rij voor het omzetten van de stoelreservering is, dus sluiten aan. We hebben nog ongeveer een kwartier voor de volgende trein vertrekt en dan is het toch maar even vragen aan een Japanse man uit de rij die eruitziet alsof hij een beetje Engels spreekt. We hebben geluk. Hij spreekt wat Engels en wil ons helpen. Hij vertelt dat we ook zonder gereserveerde plaats in de trein van 14.00 uur kunnen stappen, maar dat er een kans is dan dat je moet staan en de trein hobbelt en schudt wel. Omdat we niet heel veel tijd hebben gaat Niels kijken of er plek is en blijf ik even bij de koffers. Ook nu hebben we geluk, er zijn 2 wagons voor niet gereserveerde plaatsen en daar zijn her en der nog wat stoelen vrij. We zitten niet naast elkaar, maar schuin achter elkaar. Altijd beter dan nog een uur later aankomen.

 Na een paar stations kunnen we bij elkaar zitten en het scherm voor het raam omhoog doen om naar buiten te kijken. De rust keert wat meer terug. Het is weer prachtig zonnig weer en buiten zien we naast wat bebouwing ook groene bergen.
Als we in Matsumoto aankomen hebben we 3 minuten de tijd om van platform 1 naar platform 6 te lopen. Het is net even te ver, maar anders moeten we een uur wachten. We gokken het erop, versnellen onze pas en hebben geluk. De trein staat er nog. Hij is redelijk vol, maar we kunnen er nog bij. De rugzak kan in het rek, de koffer niet. We kunnen zelfs zitten en na een aantal stations kunnen we weer bij elkaar zitten en naar buiten kijken. De bergen worden hoger en er verschijnen steeds meer rijstvelden langs het spoor. Al snel zien we de eerste berg met sneeuw op de toppen opdoemen. We rijden met de trein mee tot het eindpunt waar we het hotel al van ver zien liggen. Pal naast het station ligt een groot modern hotel waar we de komende 3 nachten verblijven. Bij de incheckbalie staat een lange rij, iedereen lijkt wel met deze trein zijn gekomen vandaag. Het is 17.05 uur, we zijn 3 kwartier later dan gepland, maar nog met licht aangekomen.
Na het inchecken gaan we een hapje eten in de buurt. De eerste paar restaurants zijn niet open. We komen uit bij een Chinees restaurant waar we na een paar minuutjes wachten terecht kunnen. De noodlesoep is prima, maar we komen er morgen niet voor terug. Ach, het is weer een voedende en goedkope maaltijd geweest waar niks mis mee was.

Terug in het hotel gaat Niels aan de slag met de foto's en met het verslag. Ik neem een momentje voor mezelf en ga naar de Onsen, badhuis ofwel de Spa van het hotel. Jezelf baden in de Onsen gaat volgens een heel ritueel die ik zo'n beetje afkijk bij iemand die net voor me naar binnen is gegaan. Je neemt plaats bij op een klein krukje voor een spiegel met douche. Eerst spoel je jezelf af, dan ga je je haren wassen, je lichaam wassen en dat allemaal zittend op dat krukje. Er staat shampoo, conditioner en bodywash voor je klaar. Daarna ga je naar het grote warme natuurbad. De temperatuur van het water is 41°C. Hier blijf je rustig inzitten met een soort zweethanddoekje die je op je hoofd legt. Dit handdoekje mag het water niet raken. Met tatoeage mag je hier niet naar binnen staat in alle regels. Verder zijn mannen en vrouwen altijd volledig gescheiden van elkaar, dus niet zoals in onze sauna's. Nadat je een minuut of 10 in het warme water gezeten heb, ga je je weer afspoelen bij het krukje met douche en loop je door naar de kleedkamer. Na het afdrogen kan je daar nog verder je beauty routine, zoals haar föhnen en gezicht verzorgen, aan een kaptafel doen.
Al met al ben ik er klein uurtje bezig en wordt je er helemaal zen van.

Hotel Route Inn Shinano-Omachi, Omachi, Nagano
Via Agoda
3 nachten €315

We starten rustig op. Omdat we in een luxe (N:moewhahaha!!) hotel zitten wordt het ontbijt voor ons verzorgd. Er is vanalles wat, vooral avondeten. Rijst, dikke jus, pittige roerbak groentes, soep, complete maaltijden en een kleine selectie van afbak broodjes met een oventje, boter en jam. Dat is het hoekje wij ons ontbijt halen.

Na het ontbijt pakken we onze dagrugzak en lopen naar de supermarkt voor lunch voor onderweg. De bus naar het berggebied gaat om 9.00 uur of om 10.30 uur. We gaan voor de late optie. Met de Alpine pas brengt deze bus ons naar de elektrische bus die ons weer naar de Kurobe Dam brengt. Vandaar kan je verder met een kabelbaan, een funiculaire en met bussen door tunnels naar bovenop de berg en zelfs verder oversteken. Vandaag is de try-out en kijken we hoever we komen, wat er te doen is en of het een beetje mooi is. De pas is gisteren ingegaan en 5 dagen geldig, dus alles op z'n gemak.

Allereerst dus de gewone regiobus waar we tegenover ons hotel opstappen. Hij maakt een paar stops in dit dorp en in een volgend dorp, rijdt een stukje door de bossen en bij het station van Ogizawa worden we eruit gelaten. Dit is het begin van de Tateyama Kurobe Alpine route. Vanaf hier mag je niet meer met een auto rijden en kom je in het Nationale park.

Na een korte stop in een souvenirwinkeltje stappen we in een elektrische bus. Deze brengt ons door de Kansen tunnel naar het begin van de Kurobe Dam. De tunnel is aangelegd zodat de Dam gebouwd kon worden. Nog in de tunnel is het eindpunt van de bus. We kunnen de verkorte route naar de Dam lopen, maar wij kiezen de route door de tunnel naar het uitzichtpunt, via een hoge trap die aan het eind de hoek om gaat en waar een nog hogere trap op volgt met vervolgens weer een hoge trap. Het zijn ongeveer 300 traptreden omhoog en dan zijn we bij een klein souvenir café met weer een trap omhoog waar je uiteindelijk buiten komt met een adembenemend uitzicht.
Hier is alles, prachtige blauwe lucht bergen met besneeuwde toppen, de in Indian summer gekleurde bomen en het mooie meer met de Dam. Uit de bergen hoor je het water kletteren. Dit is toch echt wel één van de mooiste plekjes op deze aardbol. We bezoeken het kleine museumpje over de aanleg van de dam, zoeken een bankje in de zon uit en eten ons (zacht) stokbrood met wat boter en jam. We hebben alle tijd, mooier dan dit gaat het niet worden. Denken we. Als alles op is, we hebben genoten van het uitzicht, gaan we alle trappen weer naar beneden. Ditmaal buitenom, dus met het prachtige uitzicht. Daarna lopen we de Dam over. Van bovenaf hadden we een bootje over het meer zien varen. Niels had wel iets erover gelezen, maar precies weet hij niet meer. Als we aan de overkant van de Dam aankomen kunnen we rechtdoor naar de kabelbaan of linksaf naar de boot.
Op het bord staat dat de boottocht ¥1200 (€7,50) is, over 45 minuten vertrekt en een half uur duurt. Een korte rekensom levert op dat we en de boot kunnen nemen en onze weg naar de top nog kunnen vervolgen, maar dat we dan niet meer heel veel tijd hebben bovenop de berg. We besluiten dat we vandaag de boottocht doen en morgen of overmorgen uitgebreider de tijd nemen bovenop de berg.

Nadat we de tickets voor de boot hebben gekocht is er nog wat tijd over voor een kleine wandeling. We gaan een bruggetje over en komen in een oase van rust en bos uit. Hier loopt een wandelpad naar een uitzichtpunt. We wandelen het een klein stukje af voor we weer omkeren en naar de boot gaan die net komt aanvaren. Op de boot kiezen we voor het buitendek. Heerlijk half in het zonnetje, met een vaarwind, genieten we van het tochtje. 15 minuten heen en 15 minuten terug over het meer. Langs het bos met uitzicht op de besneeuwde bergen, weer vanaf een andere kant gezien. We maken honderden foto's, zo prachtig is het. Dit is echt genieten. Tijdens de boottocht zien we het station van de kabelbaan op de sneeuw grens liggen. Uiteindelijk komen we exact op tijd weer bij de steiger, klimmen weer eens een enorme hoeveelheid treden op, en hobbelen richting de volgende stop, met een funiculaire het eerste stuk naar boven dwars door de berg en van daaruit door met kabelbaan zonder tussen-palen.
We komen dan aan in Daikanbo. Hier kan je naar buiten, een wandeling door de tuinen maken, maar wij gaan direct door met de trolleybus door de bergtunnel naar boven, naar Murodo.


Murodo is met bijna 2500m het hoogste punt en ligt volledig in de sneeuw. Een flink pak sneeuw zelfs. Of het nu versgevallen sneeuw van deze week / maand is of vers weggesmolten sneeuw van vorig jaar is laten we in het midden. Het is strak helder witte sneeuw met bepaalde routes nog amper belopen.

We willen een ronde om het meer lopen, maar omdat we op zo'n stuk waar het pad bijna niet belopen en dus niet aangestampt is, komen, is het te zwaar lopen en gaan we het niet redden om op tijd terug te zijn voor de laatste bus. We verkorte de wandeling wat en lopen en glijden terug naar het busstation van de trolleybus. We leggen de route nu bijna aaneengesloten in omgekeerde volgorde af. Bij de Dam hebben we iet meer tijd over voordat de bus gaat, dus maken we nog een kleine wandeling. Weer richting het bootje, die nu natuurlijk niet vaart. Het avondlicht doet de herfstkleuren nog veel meer oplichten.

Als we in de streekbus buiten het park zitten, lopen er ineens een hele familie aapjes over de weg. De bus wijkt een beetje uit en raakt ze gelukkig niet. Terug in ons dorp gaan we op zoek naar wat te eten. Eerst alvast wat lunch halen voor morgen, zodat we de bus van 9.00 uur kunnen hebben.
Dan op zoek naar een restaurant wat open is. Het is hier nu echt totaal laag seizoen en van de 200 restaurants lijken er maar een handjevol open te zijn. We vinden een traditioneel Sushi restaurant. Zo eentje waar iedereen in aparte hokjes aan hele lage tafels op de grond in kleermakerszit zit. We nemen eerst tempura, daarna sushi. Deze sushi is heerlijk, maar iets te weinig voor Niels. Hij neemt er nog een sashimi salade bij, een kom met rijst met daarop chef's sashimi. Als dat op is zit ook hij vol en gaan we terug naar de kamer. Hier zoeken we de honderden gemaakte foto's van vandaag uit, schrijf ik het verslag en zetten we de rugzakken voor morgen alvast helemaal klaar. Dan willen we de bus van 9.00 uur nemen.

Hotel Route Inn Shinano-Omachi, Omachi, Nagano
Via Agoda
3 nachten €315

De bedden in het hotel hebben een hoog, comfortabel uitziend matras waar geen millimeter vering inzit. Het ligt als een plank. Het hoofdkussen idem dito. Dat is gemaakt van een soort kleine pitten aan de ene kant en iets anders hards aan de andere kant. Er is geen deuk in te slaan. Op zich slapen we wel, rusten we goed uit, maar het is wel enorm wennen.

Om 9.00 uur zitten we nog een beetje slaperig in de bus. Veertig minuten later komen we aan in Ogizawa. We gaan meteen door met de volgende bus naar de dam. Bij de dam nemen we de korte weg naar de overkant. De 300 trappen route hebben we gisteren gedaan, voor vandaag hebben we andere plannen. Voor de funiculaire slaan we af, richting de boot.

Ook de boot laten we voor wat het is, we beginnen aan een wandeling die via het uitzichtpunt naar de kabelbaan gaat. Het stuk wat de funiculaire aflegt gaan wij lopen. Het is frisser dan gisteren en hoewel de lucht nu mooi blauw is, is er toch regen en onweer voor vanmiddag voorspeld. De wandeling gaat door het bos wat op dit moment vol in de verschillende herfsttinten staat. De zon geeft de gele bladeren een gouden gloed en licht de rode bladeren op alsof ze in vuur en vlam staan.

Bij het uitzichtpunt eten we een broodje voor we afslaan naar de camping. Daar worden we door een groepje Taiwanese toeristen gewaarschuwd voor beren op het stuk naar boven, dus belletje mee of voldoende lawaai maken is het advies.

Vanaf hier slaan we een bergpad in. We zitten nu op een hoogte van 1470 meter en gaan naar 1790 meter in 1,2 km. Dat is een fikse klim, een hele fikse klim. Ik begin enthousiast, maar binnen een paar minuten lopen m'n kuiten vol en voel ik de verzuring opkomen zetten. Oké, tandje rustiger dus maar. Even een minuutje rust en weer verder, weer een minuutje rust en weer verder. Niels dieselt onderwijl langzaam maar constant verder de berg op. Zo gaat het zeker het eerste gedeelte, want wat is het steil.

Op de stukken waar traptreden zijn gaat het trouwens niet veel makkelijker, de tredes zijn ongelijk en vaak heel hoog. Maar wat is het het allemaal waard. Wat is het hier mooi. Op een gegeven moment hoor ik een belletje in de verte: een tegenligger die de beren vast waarschuwt dat er eten aankomt. Nu zijn wij stijgend verkeer, dus hebben voorrang, maar ik ga toch even aan de kant. Als de Japanse dame door heeft dat we toeristen zijn haalt ze opgelucht adem. Ze dacht dat er een beer zat en vandaar dat de luid rinkelt met haar sleutels en knijpend in een leeg plastic flesje liep om de beer te verjagen. We maken een kort "handen en voeten" gesprekje voor we allebei weer verder gaan.
De tweede helft loopt iets soepeler, de stijging is net even iets minder en het lijkt wel alsof ik de ergste vermoeidheid uit m'n benen heb gelopen. Als de kabelbaan in zicht komt is het nog maar een klein stukje verder. We eindigen in de tuin van dit tussenpunt. Tijd voor een goede pauze met een lekkere snee krentenbrood. We vullen onze flessen met het bronwater wat uit de fonteinen stroomt. De vogeltjes fluiten en fladderen erop los terwijl wij onze rust nemen. Wat een prachtige, maar pittige wandeling was dit.

Als we uitgepuft zijn gaan we in de rij voor de kabelbaan naar boven staan. Het is een stuk drukker dan gisteren en we kunnen nog net aan mee. Boven beseffen we dat als we de volgende trolleybus verder nemen we nog ongeveer een half uur boven bij Murodo hebben voor we weer terug moeten om de een na laatste bus naar huis te hebben. We besluiten dat we toch moe zijn en we daarom maar meteen kunnen omkeren en terug gaan. Dan kunnen we voor het eten nog even uitrusten en ontspannen.

Ook de weg terug is druk. We zitten in volle cabines, wachtruimtes en bussen. Beneden in het dal aangekomen zijn de straten nat. Hier heeft het geregend, wij hebben het droog gehouden. In het hotel duik ik de Onsen in om weer warm te worden. Ik ben de enige en heb de douches en het 41°C bad voor mezelf. Rond 18.30 uur gaan we op zoek naar wat te eten. Eerst halen we lunch voor morgen bij de supermarkt en dan op restaurant jacht. De ene is dicht, de andere is vol en we willen liever niet weer naar de Chinees. Maar we hebben geluk. Het restaurantje wat vlakbij de Chinees zit en van de week dicht was is nu open. Niels heeft een kip curry met rijst, ik kies Oyakodon, iets met kip, ei en rijst. Een goede zet, want het is verrukkelijk. We krijgen er thee en groene salade bij. Onze dag kan niet meer stuk.
We pakken de koffers alvast in en gaan vroeg naar bed. De wekker gaat morgen om 6.00 uur

Hotel Route Inn Shinano-Omachi, Omachi, Nagano
Via Agoda
3 nachten €315

Om 6.00 uur gaat de wekker, dus vroeg, maar het is al volle bak licht. Wassen en aankleden, de laatste losse spullen in de koffers en met de grote bagage naar beneden. We leveren de grote rugzak, koffer en handbagage koffer bij de balie in. Deze worden voor ¥2500 per stuk (E16.25) voor ons naar het station aan de andere kant gebracht. Terwijl we dit aan het regelen zijn gaat Niels knetterhard door z'n rug, gewoon door een rits van de rugzaktas dicht te doen. Dus pijnstillers uit de koffer gehaald en hopen dat het snel weer goed gaat.
Als alles is ingeleverd en gelabeld gaan we naar het ontbijt waar we kleine afbakbroodjes met boter en jam eten. Nog even de tanden poetsen met de bamboe tandenborstel van het hotel, en dan de bus van 8.00 uur in.

In de bus zitten 2 Belgen waar we een gezellig praatje mee hebben. Zijn gaan ook over de berg verder vandaag en eentje ervan loopt zondag in Kanazawa z'n eerste marathon. Bij de dam nemen zij de trappen naar boven en lopen wij meteen door de dam over naar funiculaire. Daar door naar de kabelbaan om vervolgens bij de trolleybus een half uurtje te wachten op de verbinding. Eigenlijk is er niet veel te doen hier, dus staan we ruimschoots vantevoren al in het vak, als eerste in de rij. We raken in gesprek met een jonge man die op dit station werkt. Gisteren en eergisteren hebben we hem ook gezien. Hij is heel vriendelijk, groet iedereen. Hij herkent ons ook van gisteren en er ontstaat een leuk gesprekje. We vragen of de sneeuw hier en boven bij Murodo verse sneeuw is, of "eeuwige" sneeuw. Hij verteld dat in juli alles is gesmolten en dat er in oktober weer verse sneeuw valt. Dan is het tijd en mogen we de trolleybus in de berg door naar het hoogste bereikbare punt, Murodo.

         

Drie uur nadat we in Omachi in de bus stapte zijn we daar waar we vandaag willen wandelen, in de sneeuw. Er is vannacht weer verse sneeuw gevallen dus het kraakt heerlijk onder de schoenen. Er lopen verschillende routes die allemaal op hetzelfde punt starten. Het is even de vraag hoe de rug van Niels het houdt, maar vooralsnog gaat het goed. Na een klein kwartiertje lopen komen we bij een bankje met mooi uitzicht over de Mikuriga Pond. Even tijd voor een krentenbrood met kaas in het zonnetje. Het is ongeveer 4°C, maar in het zonnetje voelt het als 20°C. Niels z'n rug houdt het goed, dus we lopen door naar het volgende punt. Hier heb je uitzicht op de Jigokudani (Hell's Valley), een vallei met vulkanische activiteiten, bubbelende meren en naar zwavel ruikende rook. Nu we op dit punt zijn willen we ook naar het verste uitkijkpunt. Het is hier heel rustig, alle toeristen blijven aan het begin bij de kleine wandeling. We lopen wat trappen omhoog en omlaag en weer omhoog om zo om het veel kleinere en al zo goed als helemaal bevroren Rindo Pond te lopen. Aan het eind van de wandleing is een hostel en een afzetlint. Vanwege de giftige gassen is het permanent verboden om verder te gaan. Na de nodige foto's gaan we dezelfde route weer terug. We doen een wedstrijdje sneeuwballen de berg af rollen. Wie op het meer komt wint. De wedstrijd loopt uit op gelijkspel.

Om 14.00 uur pakken we de volgende bus verder. Op dit stuk zijn we nog niet geweest. Het is een bustocht van ongeveer 50 minuten en we gaan de berg weer af. Ook dit is een prachtige omgeving. Wat zouden we hier mooie wandelingen kunnen maken, maar de bus rijdt door. In de bus wordt een video afgespeeld met mooie opnames en informatie over het gebied waar we doorheen rijden. Iets lager gelegen komen we weer in de bossen uit. Enorme cederhout bomen tornen hoog boven de andere bomen uit. Het cederhout wat hier groeit wordt als een van de beste beschouwd. Als we langs een grote waterval aan de overkant van het dal rijden, gaat de bus een stukje langzamer rijden zodat iedereen goed zicht heeft. Na een tig-tal bochten komen we aan bij de laatste stap van de Alpine Route, een Cable Car. We gaan niet meteen door, want vanaf hier lopen een paar wandelingen die wel voor ons bereikbaar zijn. We zoeken het beginpunt op en kijken even hoe ze lopen. Dit is misschien wel leuk om morgen te doen, vandaag hebben we er geen tijd meer voor.

Dan kunnen we de cable car naar beneden nemen en komen we uit in Tateyama, wat eruit ziet als een leuk dorpje. Vanaf hier kan je met een bus of per (huur) fiets naar de watervallen toe volgens de informatie. Ook heel leuk om te doen. We houden alle opties voor morgen open. Onze Alpine pass voor de regio trein om hier te komen is nog een dag geldig, de pas om naar boven te gaan is nog 2 dagen geldig. Eerst maar even kijken wat voor bed we hebben vannacht en hoe Niels morgen opstaat.

    

Vanuit Tateyama nemen we de trein naar Toyama waar we een overnachting hebben geregeld. De trein en het rails waar het over rijdt stamt uit een ver verleden. Het kraakt, hort en stoot, maar de raampjes kunnen open dus Niels vermaakt zich prima. Eerst rijden we nog door de bossen, later langs de rijstvelden en dorpen. En langzamerhand worden de dorpjes groter tot we na een uur hotsen-klotsen in de grote stad aankomen. Uiteindelijk weet de antieke wagen ons dan toch in Toyama af te leveren. We verwachten half-om-half dat alle deuren en zijpanelen er vanaf zullen vallen zoals de clownsauto in het circus na de act, maar dat valt mee; morgen kunnen we gewoon weer gebruik maken van het aabngeboden vervoer.

We zoeken en vinden snel de juiste tram, die nog ouder blijkt te zijn dan de trein waar we zojuist uit gekomen zijn. Japanners, in deze buurt, houden van hun oude spullen. Ons appartement is snel gevonden. Het is minder luxe dan de eerdere overnachtingen, maar je kan niet altijd alles hebben. De matrassen zijn hard, heel hard met een dunne topping erop. Niels pakt z'n inflatabel matje erbij voor iets meer zachtheid.

T-port 307
Toyama
Via Agoda
4 nachten €227,38

We wandelen in een klein kwartiertje naar het station. Ruim op tijd zijn we er, dus even de winkeltjes verkennen. Als het tijd is om naar de trein te gaan volgen we blind de bordjes Tateyama line, want we moeten naar Tateyama. De trein die hier gaat, is niet de goede trein, het vertrek tijdstip klopt niet. Bij navraag blijkt dat we verkeerd zitten. We moeten naar Dentestsu-Toyama station en niet JR Toyama. Best handig zo 2 stations die bijna dezelfde naam hebben, maar toch net niet. Gelukkig liggen deze station naast elkaar, maar in de stress lopen we eerst verder voor we de juiste route vinden. Op het centrale plein waar we het JR station in zijn gegaan is ook de ingang van de Dentestsu-Toyama lijn. Pff, 2 minuten voor vertrek zijn we bij het boemeltje van de Alpine Route.
We zitten dwars op de rijrichting in een antieke trein. Hij rijdt veel te hard voor wat het materiaal en het spoor eigenlijk aan kan. Al schuddend en stotend razen we het Japanse landschap voorbij. Het is een uur rijden waarbij we vol verbazing kijken naar de kunsten en het contant bokken van de trein.

Om 11.00 uur gaan we met de cable car naar boven. We kiezen de rode / blauwe route, afhankelijk hoe het gaat. De rode is 2,5km en duurt ongeveer 1 uur 50 en de blauwe is 4km en duurt ongeveer 2 uur 30. We laten het afhangen van het weer en ons lijf. Hoewel het nu prachtig weer is zijn de voorspellingen voor later vandaag minder goed met regen en onweer.
De route begint pittig, met eerst een afdaling en daarna flink wat hoogtemeters. Het pad is ruig, de omgeving prachtig. Mooie grote groene cederbomen en Japanse berken met goud-gele bladeren glanzen in de zon. Op de splitsing van de rode en blauwe route staat een enorme Ceder met wat kleine boomstammetjes om op te zitten. We hebben er een uurtje opzitten en kunnen nu kiezen, de langere blauwe route door of afslaan en terug. Eerst maar even een boterhammetje eten en nieuwe energie opdoen.

We voelen ons goed, de lucht is nog blauw, dus we gaan voor de lange route. Vanaf hier wordt het pad eigenlijk steeds makkelijker om te lopen. We hebben nog 1 stuk omhoog en komen dan uit op de weg waar ook de speciale Alpine bus rijdt. Vanaf hier gaat de weg naar beneden. We komen 2 bussen tegen die ons uitgebreid de ruimte geven. Na 10 minuutjes asfalt kunnen we weer terug het bos in. We stappen over op de paarse route die precies tussen het asfalt en onze heenweg ligt. Ook dit is een beter pad en ligt prachtig tussen de bomen. Als we het bos uitkomen voelen we de eerste regendruppels.

De regen zet gelukkig niet door. In een parkje bij de cable car nemen we ons zoete broodje en gaan dan terug naar Tateyama. Het is nog droog dus we maken een rondje door het dorp. Het is niet groot; een station, een paar toeristenwinkels met wat eten of drinken, fietsverhuur, een enorme parkeerplaats, een museum en Sabo, een bedrijf dat verantwoordelijk is voor het onderhoud van de dam en tegen instorting van de berg. Op het buitenterrein staan allemaal kleine transport karretjes die de aandacht van Niels trekken.
Als het flink begint te waaien en de lucht betrekt wordt het tijd voor het plaatselijke museum. Hier kunnen we rustig en droog meer informatie opdoen over de omgeving, over het behoud van de natuur en het werk van Sabo. Het is een goed alternatief nu het regent. Om even over half vier nemen we de expres trein (lees boemel uit het jaar kruik die op minder stations stopt) terug naar Toyama waar we een klein uurtje later nog steeds in de regen aankomen.

Bij de uitgang van het station staan paraplu's om mee te nemen. Dat is handig. We kopen alvast een dagkaart voor de bus en tram voor morgen (regendag) en gaan een rondje lopen. Binnen in de hal van het JR station is een markt met allerlei etenswaar, kant en klaar of juist vers om nog te bereiden. We krijgen bij de paddestoelenstand een probeersel paddenstoelensoep te proeven. Erg lekker, alleen de soep verkopen ze niet, de paddenstoelen wel. We bedanken ze en lopen weer verder naar buiten. De regen is wat minder, dus een klein blokje om kan geen kwaad, zeker niet met de geleende paraplu. Buiten ruiken we de heerlijke zoete geur van een soort wafelbolletjes die we zo lekker vinden. We kopen een zakje van de warme snack en al snoepend gaan we op zoek naar een geocache. Deze vinden we in een telefooncel. Al wandelend kijken we uit naar een gezellig en betaalbaar restaurantje. We komen uit bij een Yakitori restaurant waar we een tofu als voorgerecht krijgen. Ik heb "fluffy Rice" besteld, iets met rijst en ei, lijkt me lekker. Er wordt een kom rijst gebracht met daarbij een bakje waar een ei, ongekookt en nog gewoon in de schaal. Verder is er een bakje met een eidooi-scheider waar een soort zeefje met stokje aanzit. Eén groot vraagteken aan deze kant. De serveerster probeert het uit te leggen, maar loopt vast met de taal. Ze haalt een collega erbij en hij neemt alles stap voor stap met me door. Eerst het ei kraken, dan de eidooier van het eiwit scheiden. Het eiwit zit onderin het bakje en als je dan met het staafje heen en weer gaat, klop je het eiwit op tot schuim. Als het goed opgeklopt is dan schep je het op de rijst. Het bolletje eigeel gaat daar dan weer op en je garneer het met lenteui, een rose schraapsel (waarvan ik niet weer wat het is, maar je krijgt het wel vaker bij de Japanner) en kleine crispy bolletjes. Beetje sojasaus erbij en klaar om te eten. Het was weer heerlijk.
Na het eten halen we bij de supermarkt yoghurt voor de komende dagen en wandelen we terug naar het appartement. Nog even het verslag, Polarstep en de foto's verwerken voor we weer op tijd naar bed kunnen.

T-port 307
Toyama
Via Agoda
4 nachten €227,38

Het is een regenachtige dag, we hebben een bus / tram pas voor de stad en een paar pittige dagen achter de rug, dus tijd voor een rustige geocache dag. Net na 9.00 uur staan we buiten. Eerst maar een klein stukje wandelen lang het riviertje naar het kasteel. Bij het kasteel wandelen we door de mooie tuin voor we doorlopen naar de eerste geocache van vandaag. Daarna pakken we de bus naar een buitenwijk vlakbij het vliegveld. We gaan verder met een paar first to find geocaches. Deze zijn net 3 dagen geleden geplaatst en liggen in verschillende sportparkjes in deze regio. We gaan eerst naar de cache die het verst ligt met de bus. We komen aan bij een groot sportpark met een stadion waarin omgeroepen wordt. Nadat we de geocache hebben gevonden en als eerste hebben gelogd lopen we het sportpark over richting het stadion. Er is een parcours op het gras uitgezet waar de laatste lopers van een wedstrijd lopen om in het stadion te finishen. Wij lopen door naar het volgende park, zo'n 2 kilometer verderop. De wandeling is echt door het platteland van Japan. We lopen langs vele kleine rijstvelden met een ingenieus irrigatie systeem.


Ook dit is een sportpark. Achterin is een voetbalwedstrijd bezig. Nu zijn wij niet zo van het voetballen, maar de supporters van deze wedstrijd is een attractie op zich. Super fanatiek moedigen ze de voetballers aan met georganiseerde leuzen en liedjes. Ze staan te springen, trommelen en zingen door plastic megafoons waar ze ook nog mee klepperen. Echt fantastisch, want ze zijn onuitputbaar en gaan de hele wedstrijd door. We blijven er kijken, filmen en lunchen nog wat in het park. Voor deze geocache zijn we net te laat om als eerste te loggen. Er is vandaag al iemand geweest die hem gevonden heeft.
De derde mogelijke first to find ligt in het parkje dat aan het vliegveld ligt. Hier zijn we wel weer de eerste die hem vinden. Daarna nemen we een kijkje en plaspauze op het vliegveld. Dit is een klein en lokaal vliegveld waar je zo naar toe kunt lopen. Het is voor ons de eerste keer dat we lopend op een vliegveld aankomen. Er staan 2 vliegtuigen op het bord voor vandaag. Eén om 17.45 en één om 20.30 uur. Nog lang niet dus, maar er zijn toch best wat mensen op de been nu. We nemen een kijkje bij het observatie dek en hebben geluk, er staan een vliegtuig en een helikopter klaar om te vertrekken. Dat kijken we nog af en dan gaan we de bus opzoeken die weer terug naar het centrum van Toyama gaat. Want tja, vanuit een vliegveld mag je toch verwachten dat er regelmatig een bus gaat.

In Japan is dat, natuurlijk, iets anders. Pas over ruim 2 uur vertrekt de bus naar Toyama. We hebben geen zin om te wachten, dus wandelen we een paar kilometer naar een andere weg waar 2 buslijnen rijden. Hier aangekomen valt het mee met de wachttijd, na een paar minuutjes komt de bus aanrijden. We rijden een stukje mee tot een winkelgebied waar we uitstappen. Het winkelen valt wat tegen, dus we wandelen verder naar de volgende bushalte. Terwijl we daar wachten breekt er een fikse regenbui los. Gelukkig kunnen we schuilen. Na 10 minuutjes komt de bus en gaan we weer verder. Op naar de volgende geocache in een parkje.
Hierna zijn we het een beetje zat en gaan terug naar het station van Toyama, hopend dat de streetfoodcar met die lekkere balletjes ook op zaterdag er staat. Helaas, we hebben pech. Wel kopen we op het station alvast de volgende dagkaart voor morgen. We pakken de lokale trein voor 1 station, want daar hadden we gisteren een winkelcentrum en een park gezien, maar als we er binnen zijn vinden we het wel goed voor vandaag. We zijn moe, dus trein terug en een hapje eten bij een ander restaurantje dat we gisteren al gezien hadden.
Dit keer heeft Niels een rauw ei bij z'n menu zitten. Geen idee wat ze hier met rauwe eieren hebben. Hij heeft een soort hotpot soep op een vlammetje, dus het ei gaat in z'n pannetje om te koken. Geen idee of dat dat de bedoeling is. Het is in ieder geval prima te eten. Om 18.00 uur (het voelt als 22.00 uur) lopen we de deur uit. We leven een paar uur eerder dan dat het daadwerkelijk is. De zon komt om 6.00 uur op en om 17.00 uur is het donker. We zijn vroeg wakker, maar liggen ook vroeg (voor ons doen) in bed.
We pakken de tram 3 haltes naar ons appartement, maar vergeten om op het stopknopje te drukken, dus een halte later stappen we uit. We wandelen terug naar het appartement en zijn dan na zo'n 15km wandelen weer terug. Dat was dus onze rustdag. Het wordt een nog rustigere avond en vroeg naar bed.

T-port 307
Toyama
Via Agoda
4 nachten €227,38

Vroeg naar bed betekent vroeg wakker. We zijn vandaag al voor 9.00 uur op pad. Het regent, dus eerst maar een stuk met de bus. We gaan naar de andere kant van de Jinzu rivier. Vanaf de bushalte is het een kilometer lopen naar de geocache. Deze wordt gevonden en daarna lopen we door naar een treinstation waar we 3 stations verder in Nishi-Toyama uitstappen. Ook in deze voorstad ligt een geocache verstopt die we vinden. We wandelen weer een stukje en komen uit bij een eindstation van een tram. Die nemen we helemaal terug naar het station van Toyama waar een pauze nemen.

Er is muziek en een food truck marktje achter het station. Daar halen we lekkere crêpes met slagroom, banaan en caramel of aardbeien saus. Het is nog net aan droog, dus we kunnen op de ,netjes droog geveegde, stoeltjes tussen de chaos voor het station onze crêpes opsmikkelen.

        

Als de crêpes op zijn lopen we een rondje en pakken dan de sneltram naar het strand. Toyama ligt aan de Japanse zee. Als we uitgestapt zijn zien we een roofvogel (de zwarte wouw) vliegen, en nog 1 en nog 1 en nog een heleboel. Ze zijn groot en in grote getale aanwezig. Alsof het koolmeesjes zijn zitten ze bij de huizen, in de tuinen en op de masten. Heel bijzonder om te zien. Ook bij het strand zitten ze. Het is even droog en het zonnetje begint door te breken. We zoeken een beschut plekje om van het uitzicht te genieten. Een geocache is er niet, wel golven en surfers om naar te kijken. Na een half uurtje lopen we weer rustig terug en zijn we net op tijd voor de tram terug naar het hoofdstation.

We sluiten in de rij aan bij de JR service desk in de hoop dat er twee slaapplaatsen in de Sunrise Seto trein zijn vrijgekomen. En we hebben geluk, er is geen 1ste klas Double vrijgekomen, maar wel 2 éénpersoons kamers naast elkaar. Wel in een rookcoupe, maar we gaan ervan uit dat de ruimte waar we slapen niet naar sigaretten ruikt, dus we boeken het. En anders spuiten we gewoon een hele fles Febreze leeg in die cabines.
Het is inmiddels donker geworden en er ligt nog 1 geocache in Toyama waar we nog niet naar gezocht hebben. Hij ligt bij een tramstation, dus we gokken het erop. De cache wordt niet gevonden, een restaurantje wel. Klein en echt Japans, met vader, moeder en zoon in de keuken/bediening en 4 gepensioneerde vissers aan de bar. Ik bestel gegrilde vis, Niels kiest de specialiteit van het huis. Het worden sardientjes die je met huid, haar en kop op kan eten voor mij en voor Niels een noedelsoep.

T-port 307
Toyama
Via Agoda
4 nachten €227,38

We kunnen rustig opstarten. Onze gereserveerde trein gaat pas om 11.13 uur. Alle tijd voor een ontbijtje en het inpakken van de koffers.
Ondanks dat het maar 4 haltes met de tram is naar het station checken we om 10.00 uur uit. We hebben geluk met de tram, ditmaal is het een nieuwe tram met lage instap. Op het station halen we een bentobox (doosje met complete lunch) voor ons allebei en dan kan deze reisdag beginnen.

Vandaag hebben we geen vertraging, maar een trein die ruimschoots op tijd het station in komt rijden. Bij het binnenkomen wordt ook deze trein begroet met een buiging door de medewerkers die klaarstaan om hun werkzaamheden in de trein uit te voeren. Als we mogen instappen zijn we de enige aan deze kant van de trein. Onze JR-pas gaat vandaag in en we hebben onszelf getrakteerd op 1ste klas reizen. Dan heb je net even wat meer ruimte en bagageruimte. We gaan flink wat lange reizen maken en een beetje comfort is dan fijn. Onze eerste trein is meteen een topper. Een hagelnieuwe, ze stinkt nog, type E7/W7. Met stopcontacten (een unicum in Japanse treinen) en WiFi onboard (nog een nog nooit eerder vertoond truukje van Japan Rail.)
Dit ritje in de Shinkansen is maar kort, maar de tijd vliegt voorbij. We zitten in het nieuwste type Shinkansen. De coupé voor die waar wij zitten is een Grande Class, nog luxer dan de Green Car die wij hebben. Het is leeg, dus ook daar even een kijkje genomen en de kuipstoelen uitgeprobeerd. Om daar nou zoveel extra voor te betalen gaat zelfs treintjes freak Niels te ver.

Voor de overstap van de Shinkansen naar de volgende trein hebben we 12 minuten. Het nadeel van de Green Car is dat dit meestal de eerste wagon is, die als eerste het station inrijdt en de uitgang van de station ligt vaak bij de achterste wagon. Dus we mochten eerst het hele perron over bij het uitstappen, daarna door de hal naar het andere perron en daar weer het hele perron over. Gelukkig hebben we het makkelijk gered, Niels kan zelfs nog foto's maken. Deze limited express trein is drukker dan de Shinkansen. We zitten hier iets langer in en starten met een lekkere Kanawazake sushi, een vierkante geperste sushi die per stuk is ingepakt in een bananenblad. Er wordt meer rijst gebruikt dan bij een gebruikelijke sushi en daarom is het wat groter. We hebben er elk 3, één met makreel, één zalm en één seabreed. Ik vind ze wel lekker, Niels is minder enthousiast. Onderweg genieten we van het landschap wat voorbij komt. We staan versteld van de enorm grote Boedha die we in een stadje zien.

De tijd vliegt voorbij en voor we het doorhebben zijn we aangekomen in Tsurugi waar we weer overstappen. Het laatste reisuurtje brengen we door in een lokale boemel. Er is veel groen om ons heen en al snel kunnen we een glimp van de Japanse zee opvangen. Met bergen aan de ene kant en de zee aan de andere kant is dit een mooie rit.

Onze host staat ons bij het station van Obama op te wachten. We overnachten namelijk in een vissersdorpje wat niet met OV te bereiken is, een kleine 10 kilometer hiervandaan. We verlaten de bewoonde wereld en rijden over een verlaten weg naar de zee. Het dorp waar we aankomen ligt aan een baai met een haventje. We worden meegenomen naar één van de 10 huizen die hier staan. Onze host woont hier met vrouw en (oudere) familieleden. Op de eerste etage zijn 2 ruimtes in Japanse stijl voor ons. De ene is een zitkamer, op de grond met een lage tafel. De andere is nog helemaal leeg. Daar komen de matrassen te liggen. De toiletten en badkamer delen we met de familie. Gelukkig zijn er 5 toiletten. Wel zijn er maar 2 westerse stijl, met een wc pot waar een vachtje opzit en een deur die tegen je knieën aanzit.

We hebben eerst wat was te doen. Dat kan in een "wasmachine" die half buiten bij de badkamer onder een afdakje staat. Oja, voor de badkamer moet je dus het huis uit en door een soort steegje op eigen terrein. Ook de toiletten zijn tegen het huis aan gebouwd. Maar de was is toch wel een dingetje. De was gaat in de machine met wasmiddel, dan zet je de waterkraan aan, de machine loopt vol met koud water. Als je denkt dat er genoeg water inzit draai je de kraan handmatig weer dicht. Vervolgens draai je de knop van de machine om, maximaal naar 15 minuten en dan gaat de was draaien. Na 15 minuten is de was nat, maar nog niet echt schoon. Het water is wel vies. Dan draai je een knop voor waterafvoer om, maar niet te veel, want anders kan de afvoer het niet aan en loopt het steegje onder water, waar ook nog gewoon spullen staan. Nadat al het water is afgevoerd, zet je opnieuw de kraan open, komt er vers water bij de was en begin je weer opnieuw. Na 3x vond ik het schoon genoeg en dan kan het overhevelen naar de centrifuge beginnen. Natuurlijk was het te veel was, dus dat gaat ook in drieën. Daarna nog ophangen en zo ben je weer een uurtje verder.

Ondertussen is Niels even gaan liggen en heb ik nog een klein wandelingetje langs de zee gemaakt.
Ons diner wordt door de host geserveerd in onze zitkamer. Het blijkt een enorm uitgebreid diner te zijn. De tafel staat helemaal vol, maar we weten niet zo goed wat we er allemaal mee aanmoeten. Alles is koud of lauwig, maar er ligt ook een aansteker bij en een potje met een bakje eronder. Voor we het helemaal verkeerd aanpakken loop ik toch maar even naar onze host en vraag hem om uitleg. Hij snapt gelukkig wat ik bedoel en geduldig legt hij uit wat wat is, steekt hij het vuurtje onder de soep aan en doet hij voor hoe je de krab open breekt. Ik vind het fantastisch, Niels is wat minder geduldig en vindt het vooral een hoop gedoe voor een klein beetje eten (krab) en geknoei (vis met kop en graten).
Na het eten wandelen we samen nog even langs de haven en de zee voor we op de kamer de foto's uitzoeken en het verslag maken

Overnachting bij Takumi
9-9 Nishiogawa, Obama
Via Airbnb
€237,05 voor 2 nachten, inclusief ontbijt en 1x diner

Ik ben vroeg wakker, heel vroeg en slapen lukt me niet meer. Na een klein uurtje wakker liggen ben ik het zat. Ik sta op, trek m'n hardloopkleding aan en om 6.40 uur sta ik buiten. Het wordt een heen en weertje, veel anders kan hier niet. Eerst ga ik naar rechts langs de zee. Het stuk heb ik gisteren ookal gedeeltelijk gelopen. Nadat het pad is overgegaan in een grindstrand, wordt het over de keien springen. Dan krijg je een stukje zandstrand en weer keien. Ik loop door tot ik niet meer verder kan. Het is of de zee in, of de bergwand op. Hier draai ik me om en ga weer terug. Bij m'n startpunt vervolg ik nu de weg de berg op, omhoog en verder omhoog. Als m'n horloge 3 kilometer aangeeft vind ik het goed en keer ik om. Even de zwaartekracht z'n werk laten doen en lekker mezelf laten gaan. Onderaan de berg nog een klein uitlooprondje en dan vind ik het wel goed voor vandaag, douchen en afwachten wat het ontbijt ons gaat brengen.

Als ik uit de badkamer kom, staat het ontbijt al zo goed als helemaal klaar. Niels ligt nog te slapen in de andere ruimte terwijl de tafel steeds voller en voller wordt gezet. Ook nu is het meeste niet warm en niet koelkast koud, maar wat hand-lauw. Er staan twee bordjes met 2 kleine scholletjes, misosoep, rijst, een rauw ei voor door de rijst, een waxinelichtje dat dienst doet als brander met daar een flink stuk tofu, zeewier, ingemaakte pruimen, een groen prutje en warme thee. Ik ga enthousiast aan het eten, de scholletjes zijn heerlijk. Niels heeft er iets meer moeite mee. Uiteindelijk wordt de tofu niet gekookt, maar belanden de eieren in het water van de tofu en worden die gekookt. Niet helemaal de bedoeling, maar het is het enige wat Niels naar binnen krijgt. Hij probeert het wel, maar het lukt hem niet. Het scholletje komt er bijna net zo snel weer uit als het naar binnen ging. Dus 4 scholletjes en misosoep voor mij en 3 boterhammen (die we van de lunch van gisteren nog over hadden) voor Niels. Bij het afruimen vraagt Takumi of we morgen liever brood hebben voor ontbijt...

Om 10.00 uur worden we door Takumi naar Obama gebracht. Hij zet ons af bij de VVV, tegenover het station. Hier kunnen we e-bikes huren. Om 20.00 uur vanavond haalt hij ons op.
De kleine fietsjes zijn even wennen, maar blijken goed te fietsen voor ons allebei. Eerst gaan we een toeristisch rondje door Obama fietsen, we halen wat broodjes voor de lunch en kunnen dan op geocache jacht. Er liggen er 2 binnen bereik. De eerste ligt bij de Jokoji tempel in Obama. We zoeken en zoeken maar kunnen geen geocache vinden. Toch niet getreurd, we hebben er nog eentje staan voor vandaag. Als we dat gaan halen tenminste. Het ligt zo'n 15km verderop in Tagarasu.
Google geeft een foutmelding op de fietsroute, wandelend zou wel kunnen. Aangezien men hier toch meestal op het voetpad fietst nemen we de wandelroute. Het blijkt een prima keuze te zijn. De route is prachtig. Het brengt ons door de mooiste straatjes van Obama, daarna fietsen we de bruggen over om vervolgens de stad uit te rijden en belanden we op het platteland. We hebben de grootste lol op de fiets. Het fietst lekker en best goed door. We kiezen de route langs de prachtige kust. Bij een haven met luxe bootjes is een picknicktafel waar we gaan lunchen. Terwijl we genieten van het uitzicht en de meeuwen en roofvogels die over het water vliegen worden we gewaarschuwd dat de vogels ons eten zouden kunnen komen pikken. We nemen het risico, het is hier te mooi om te verkassen. Toch bijzonder dat je zonder 1 woord toch duidelijk kan communiceren.

Na de lunch fietsen we verder langs de kust. We komen de eerste tunnel door de bergen tegen. In de tunnel zijn 2 rijbanen voor auto's en een mooi breed verhoogd voet/fietspad. Dit is heel goed te doen. Het is op de hele rit ook helemaal niet druk met auto's. Na een paar kortere tunnels komt er een tunnel van ruim een kilometer. Hier ligt ook nog een oude weg omheen. We bewaren de tunnel voor de terugweg en nemen nu de oude en verlaten route. Het is een mooie route, dwars door de bossen de berg op en weer af. Wel is duidelijk dat de weg niet meer wordt gebruikt. De stenen die van de berg af zijn gevallen liggen op de weg en het is bezaaid met takken, bladeren en puin. Maar o zo mooi. Aan het eind van deze weg staat een groot hek, dicht en op slot, vanaf de andere kant. Er omheen of overheen is geen optie. Uit een kleine inspectie blijkt dat er geen vast slot opzit, maar een paar haken en hendels en met wat handigheidjes van Niels ligt de grote balk op de grond en kunnen we het hek openen, er doorheen en weer afsluiten. In plaats van inbreken werd het zo meer uitbreken.

Vanaf hier is het nog maar een paar kilometer afdalen voor we in het haventje van Tagarasu zijn. En dan blijkt het hek waar de geocache aan moet zitten te zijn verdwenen. Geen geocaches vandaag, maar absoluut geen verspilling van tijd. De fietstocht hiernaartoe hadden we niet willen missen. Aan het water eten we nog een snack voor we weer terug naar Obama fietsen. Eerst weer door alle tunnels, dit keer ook door de ruim 1km lange tunnel. en daarna weer een stukje langs de kust. Dan kunnen we verder langs de kust of een andere weg via een berg met stijgingspercentage 12%. Dit kunnen we. Waarschijnlijk halen we dan net niet de deadline van 16.00 uur waar we voor betaald hebben voor het inleveren van de fietsen, maar met een uurtarief van ¥200 (€1,30) is bijbetaling geen ramp. Als we maar voor 18.00 uur de fietsen inleveren.
Met de trapondersteuning aan gaat het fietsen bergop prima. Ook nu blij met de mooie omgeving. Voor we de stad weer in fietsen rijden we nog door de rijstvelden. Ook dit is zo'n bijzondere ervaring.
Tegen 17.00 uur leveren we de fietsen weer in en betalen we het laatste extra uurtje. We gaan te voet verder, op zoek naar wat te eten. Google geeft een Indiaas restaurant aan op redelijke wandelafstand. De bij de curry bestelde Naan wordt vers gemaakt, is 2x zo groot dan normaal en heel smaakvol. Na het eten wandelen weer rustig terug naar het station waar we weer worden opgehaald door onze host.
Terug bij het huis heeft één van de oudere bewoners de was van de waslijn gehaald. Deze was vanmorgen toen we weggingen nog niet helemaal droog, maar inmiddels na zo'n zonnige dag natuurlijk wel. Blijkbaar komen 's avonds de "stinkbugs" op de gewassen kleding af, want terwijl we alles aan het opvouwen zijn om in de koffers te doen komen er -tig van die beestjes van de kleding af. Gelukkig hebben we een trucje van Takumi geleerd. Als je ze doodknijpt komt er een stank vanaf, dus hij kwam met een rol plakband, dat plak je op het beestje en dan vouw je het plakband dicht. Zo komt er geen stank vrij en ben je er toch van verlost. Het is niet echt humaan, wel effectief.

Overnachting bij Takumi
9-9 Nishiogawa, Obama
Via Airbnb
€237,05 voor 2 nachten, inclusief ontbijt en 1x diner

We mogen vandaag beneden ontbijten. En zoals beloofd geen vis voor het ontbijt. We krijgen wentelteefjes, gebakken bacon met ei, een glaasje melk, aardbeien drinkyoghurt en hij moet toch een beetje raar doen, een kopje uiensoep.

Iets na 8.00 uur vertrekken we naar het station voor een volgende reisdag. We hebben de reis van vandaag relaxed gepland met voldoende overstaptijd. De eerste trein brengt ons naar Higashi-Maizuru. Hier kunnen we met 1 minuut overstaptijd met een lokale boemel mee naar Ayabe, maar we kiezen voor een ruimere overstap en dan een limited expres trein. Het blijkt een goede keuze te zijn, want we komen in een soort koninklijke trein terecht. Royal blues met houten afwerking. We zitten redelijk vooraan, vlakbij een lounge. Deze rit is echt een kadootje voor de trein liefhebber.

We zitten helaas maar 25 minuten in deze mooie trein, op gereserveerde stoelen, maar het meest van de tijd lopen we door de trein, proberen we de "lounge" uit en is vooral Niels foto's aan het maken.
Op Ayabe hebben we weer zeeën van tijd, 99 minuten om precies te zijn. We kijken of we een locker voor de bagage kunnen huren, maar die zijn zo klein dat de normale koffer er niet inpast. Dus met de bagage het station uit, een klein blokje wandelen tot we 2 zijstraten verder een gezellig uitziend koffietentje zien. Een nadeel, het is niet rookvrij. Maar er is ook een terrasje, 2 tafeltjes en 4 stoeltjes groot. We vragen of we daar kunnen zitten, het zonnetje schijnt al lekker. Geen probleem, alleen is het terras wel rookvrij, precies wat we zochten. We bestellen allebei een wafel met een bolletje ijs en koffie en thee. Heerlijk met een tijdschrift erbij even niets.
De volgende trein is weer een gewone trein waar we ook een zitplaats reservering in hebben. Na 67 minuten mogen we weer uitstappen en door naar de San-In line.
De San-In line loopt langs de kust van de Japanse zee. Wij rijden met een boemeltje een heel stuk langs de kust, beginnend in Kinosakionsen, overstappen in Hamasaka met 9 minuten overstap en eindigen in Tottori. De trein rijdt door de bergen met uitzicht op de zee. We zien de prachtigste baaien voorbij komen. Het uitzicht op de baaien wordt regelmatig afgewisseld met een tunnel. We zitten in beide boemels bijna een uur voor we in Tottori zijn.

Tottori ziet eruit als een grote stad. We gaan op wat informatie uit voor we de blauwe centrum bus naar ons tiny house pakken. We eten bij een Koreaans restaurant, halen nog wat lekkers voor vanavond bij de supermarkt en boeken de overnachting van 18 november in Takamatsu.

Tiny house van Hayashida
Tottori centrum
Via Airbnb
€262,60 voor 3 nachten

Het is een rustige start, uitslapen en relaxed ontbijten. Ruim na 12.00 uur gaan we op pad. Met de airco binnen op verwarmen aan en een koude nacht is de warmte buiten een verrassing. Het is 26°C, zonnig en warm.

We wandelen naar het station waar we op zoek gaan naar de fietsverhuur. Bij de fietsenstalling verhuren ze ook fietsen, e-bikes voor €6,50 per dag. Dus doe er maar 2. Helaas er is er nog maar eentje beschikbaar. Niels krijgt van de tourist information door dat Nippon car rental gratis fietsen uitleent aan toeristen met een JR pass. Laten wij die pass nu hebben, dus op naar Nippon. De gratis fietsen zijn wat aan de kleine kant en hebben geen trapondersteuning en al helemaal geen versnellingen, maar ach, de duinen waar we naartoe willen liggen maar op zo'n 7 kilometer hiervandaan. Aan de bak dus.

De route gaat langs ons huisje, dus even snel iets luchtiger aantrekken. We fietsen verder langs het water tot ik na 1,5km tot de ontdekking kom dat m'n telefoon nog in het huisje ligt, we dus geen internet hebben, niets meer kunnen begrijpen en ons niet verstaanbaar kunnen maken. Dus even snel terug fietsen terwijl Niels lekker aan het water gaat zitten. De fietstocht gaat daarna met telefoon weer verder. En dan is daar de berg. De berg waar we zonder trapondersteuning op moeten, omhoog dus. De benen gaan flink aan het werk, af en toe even een pauze en zelfs een klein stukje gewandeld, maar die berg wordt overwonnen. Daarna gaat het bergafwaarts.

Bij de duinen zoeken we eerst een geocache op een parkeerplaats voor we naar de centrale toegang van de duinen gaan. We zoeken een plekje voor de fiets en wandelen naar de voet van de duinen. Wat een magisch gezicht, wat zijn ze enorm en wat jammer nou dat we ze niet kunnen beklimmen. Over een uurtje is het al donker en dit gaan we zeker niet in een uurtje redden. We willen met de kabelbaan omhoog, daar ligt een geocache, maar ook de kabelbaan sluit al. Dat wordt wandelen omhoog. De geocache is mooi gecamoufleerd in een boomstronk, maar wordt wel gevonden. Daarna begint de tocht op de fiets terug. We starten met de berg op te fietsen, daarna is het alleen maar naar beneden, dat scheelt. Netjes op tijd voor het donker leveren we de fietsen weer in. We hoeven echt helemaal niets te betalen, dat is toch weer een meevaller.

We gaan lopend verder, een geocache zoeken en nog wat shoppen. We kopen een verjaardagskadootje voor Niels en de schattigste chocolaatjes die ik ooit heb gezien. We gaan eten bij een hamburger restaurant. De kok / ober doet secuur z'n werk. Alle ingrediënten zijn lokaal ingekocht en van hoge kwaliteit. Het is een slow cooking restaurant om de beste smaak uit het eten te halen. Het is een goede burger en en een leuke tent.

Tiny house van Hayashida
Tottori centrum
Via Airbnb
€262,60 voor 3 nachten

Gisteren na het inleveren van de gewone fiets zijn nog even naar de e-bike verhuurder gelopen, want 2 dagen een gewone fiets is wat te zwaar voor onze beentjes. Als we bij de verhuurder aankomen staan de fietsen al voor ons klaar. Na betaling van 2x ¥1000 kunnen we op pad.
Deze e-bikes zijn toch nog flink doorwerken. Ze hebben 3 versnellingen en de ondersteuning is laag of gemiddeld op de fiets waar ik op zit en laag, gemiddeld of hoog op de fiets waar Niels op zit. De route die we gaan fietsen wordt bepaald door de geocaches die in de omgeving van Tottori liggen.
De zandduinen hebben we gisteren gedaan, vandaag gaan we de andere kant op. Het wordt een uitgebreide ronde om Lake Koyama. De eerste geocache die we vinden ligt in een mooie Japanse tuin. Het is zo'n mooi plekje dat we even in het prieeltje gaan zitten om te genieten van de serene rust van het water, de vlinders, de bloemen en de kikkertjes. Daarna fietsen we door naar een heuvelachtig sportcomplex / park. Boven bij een klein doolhofje zoeken we naar nog een geocache. Niels wordt in z'n vinger gestoken, die helemaal opzwelt en later wat beurs wordt. Hij heeft er even last van, maar nadat hij z'n vinger onder de kraan heeft gehouden gaat het beter.
Beneden wordt een honkbal wedstrijd gespeeld en verderop is ook wat gaande. We zien wat food trucks staan en er wordt steeds omgeroepen. We besluiten om er een kijkje te nemen. Beneden aangekomen zien we dat er allemaal kleine kinderen met hun (groot-) ouders bij diverse attracties zijn. Zo kunnen ze bijvoorbeeld op grote pandabeer robots een stukje rijden. De politie is ook aanwezig. Je kan op de foto met de mascotte, op de politie motor zitten of zelfs in de politie auto met sirene aan zitten. Er staat een nette lange rij voor en iedereen wacht geduldig z'n beurt af. Wij halen een ijsje, want wat boffen we met het weer. Het is alweer zonnig en een graadje of 23.

We fietsen weer verder en komen aan bij Lake Koyama. De eerste geocache hier kunnen we helaas niet vinden. Hij ligt in een muurtje verstopt bij een picknickplekje waar een aantal mensen aan het lunchen zijn. We zoeken wel een beetje, maar goed lukt niet zonder ze te storen. Dus op naar de volgende. Het pad om het meer is een prachtig fiets / voetpad, als het er is, want soms is het gewoon verdwenen en moeten we een stukje over de weg. Gelukkig is het rustig met het verkeer.
We fietsen naar een eilandje in het meer. Er ligt een brug naartoe en op het eilandje staan een soort iglo's die je kan huren. Ook is het een mooi natuur gebied met 2 geocaches. De eerste is makkelijk te vinden, voor de tweede moeten we omhoog. Dus op zoek naar een fietspad omhoog. Laat dat er nou niet zijn. We zetten de fietsen neer, op slot en beginnen aan de ongelijke trappen de berg op. Het zijn er 238 voor we bovenop de berg staan. Het uitzicht is weer schitterend. Je kijkt zo over het meer en de stad naar de zee. Ook hier staat een prieeltje waar we even in de schaduw wat kunnen eten. Ook de geocache wordt gevonden voor we weer alle 238 traptreden naar beneden lopen.

Het fietsrondje gaat weer verder. Bij de volgende geocache zitten een heleboel schildpadden te zonnen op een betonblok in het water. Het fietspad gaat dwars door de natuur langs het water voor we afslaan naar het vliegveld om bij de volgende geocache te komen. We zijn van de week al een keertje lopend naar een vliegveld gegaan, dit keer komen we op de fiets bij een vliegveld aan. We gaan even naar binnen om te een stempel te halen voor onze stempelboekjes en gaan daarna naar het uitzichtpunt voor de geocache. Ook nu hebben we geluk. Het vliegtuig naar Tokyo staat op het punt van opstijgen. Daar blijven we natuurlijk even naar kijken. Het ziet ernaar uit dat het vliegtuig over ons heen gaat vliegen, maar dat blijkt alleen het taxieen te zijn. Hij draait zich om en gaat daarna vaart maken.

De laatste stop voor we weer terug de stad ingaan is bij de haven. Hier ligt ook een geocache in een klein parkje. Het parkje is niet helemaal schoon meer, er ligt een hoop afval en dat zie je niet heel veel in Japan. Meestal is alles schoon en ligt er weinig tot geen zwerfvuil. We hebben geen zin om uitgebreid te zoeken, deze wordt niet gevonden, maar we genieten wel van het uitzicht.

Terug naar het centrum. Langs de waterkant en in een parkje vinden we de laatste 2 geocaches van de dag. De geocaches van Tottori zijn nu allemaal door ons bezocht. We hebben zo'n 42 kilometer in de benen zitten. 1 fiets staat op 60% batterij, de andere op 30% als we ze inleveren.

We gaan lopend verder. We eten bij een restaurantje wat we onderweg tegen komen. Ook nu is het weer lastig kiezen, op de kaart is onduidelijk hoe groot de porties zijn. Wat is nou een hoofdgerecht, voorgerecht of bijgerecht. We kiezen terayaki wagu beef en gefrituurde inktvis, en allebei een rijst-set erbij. Het blijkt een soort shared dining, het vlees en inktvis wordt een soort tussen ons in gezet. De gerechten zijn groter dan een voorgerecht, maar kleiner dan een hoofdgerecht. We kiezen een Japanse pannenkoek erbij als dessert om te delen. Deze wordt dan weer niet in het midden gezet. Uiteindelijk hebben we toch allebei ons buikje vol gegeten en wandelen we terug naar het huisje.

Tiny house van Hayashida
Tottori centrum
Via Airbnb
€262,60 voor 3 nachten

Ondanks dat we gisteren de koffers al zo goed als helemaal ingepakt hadden staan we ruimschoots op tijd op. We kunnen op ons gemak wakker worden en ontbijten. We staan een minuut of 10 te vroeg bij de bushalte. Het is weer lekker weer, dus buiten wachten is geen straf. Het busje is natuurlijk uiterst punctueel op de halte.
Op het station halen we een bentobox voor onderweg. Boven op het perron brengt een medewerker iedereen netjes naar de juiste wachtrij. Met een megafoon zorgt ze ervoor er naar haar geluisterd wordt.
We hebben gereserveerde plaatsen in de trein, tweede klas want eerste klas is niet aanwezig in deze trein. Het is een oude, warme dieseltrein die al hortend en stotend het Japanse landschap voorbij laat razen. We zitten bijna 2 uur in deze trein. Als de trein na 1,5 uur van het voorlaatste station wegrijdt, rijden we ineens in achteruit. Paniek bij de oudere mensen naast ons, maar na de omroep staan ze op, draaien de bank en gaan weer in de rijrichting zitten. Het zal dus wel goed zijn. Ineens gaat ook de airco aan en rijden we het laatste half uur over een comfortabeler spoor. Waarom hebben mensen in warme landen toch altijd de kachel aan?

Op Okyama stappen we over op een Shinkansen. Terwijl we op het perron staan komen we erachter dat we niet naast elkaar zitten. Geen grote ramp, maar wel wat onhandig op een rit van 2,5 uur tijdens lunchtijd. Bij Hiroschima verlaten veel passagiers de trein, ook degene die naast ons zitten. We schuiven op en gaan vanaf hier naast elkaar zitten. De Shinkansen haalt snelheden van net 300 kilometer per uur en voor we het weten komen we aan in Kumamoto, nog voor we alles wat we in de trein wilde voorbereiden klaar hadden.

Op het station hebben we nog even tijd. We mogen pas na 16.00 uur inchecken en dat is pas over 1,5 uur. Er rijden hier een aantal speciale treinen waar we thuis niet alle informatie over konden vinden. Nu we hier zijn kunnen we wat meer uitzoeken. Het blijkt dat één van de treinen die we willen hebben alleen in het weekend gaat. Helaas zit ie voor morgen al helemaal vol. Wel kunnen we de route door de week rijden, maar dan in een gewone trein. We reserveren stoelen voor het 2de en 3de gedeelte van de rit. Voor het eerste deel moeten we gokken op vrije onreserveerbare plaatsen, want gereserveerd is vol. Daarna gaan we naar buiten. Er is een feestje aan de gang met een markt en dansende ouderen. Leuk om zo'n traditionele dans mee te krijgen voor we op de tram stappen naar ons appartement voor de komende dagen.

We leggen alle koffers en tassen in het appartement en gaan weer op pad. Eerst naar een ander treinstation hier in de buurt om een andere speciale treinroute voor morgen te boeken. Daarna pakken we de trein naar het hoofdstation want daar is een lopende band sushi restaurant. Het is er redelijk druk en we krijgen een nummer voor de wachtrij, 89. Ze zijn nu bij 73 dus of we nog even geduld hebben. Uiteindelijk is het het wachten waard en hebben we een heerlijke sushi avond. Volgende keer wel wat eerder komen, want we zijn de laatste gasten die het restaurant uitgaan.

Chuo-ku, Estlife
Kumamoto
Via Airbnb
€253,75 voor 5 nachten

Na het ontbijt wandelen we om 10.00 uur naar het station. Niels heeft gisteren nog een speciale trein route uitgestippeld voor dinsdag en wil die eerst gaan reserveren. Daarnaast vertrekt er om 10.58 uur een stoomtrein, waar we geen reservering voor konden maken, maar natuurlijk wel op de foto kunnen zetten. Ik ga ondertussen een kijkje nemen in het winkelcentrum. De reserveringen voor de treinen van dinsdag kosten heel veel tijd. De klok tikt verder. En als dan eindelijk alle tickets en papiertjes op de balie liggen ontdekt Niels er een vergissing in.De klok tikt verder. De medewerker begint vol goede moed opnieuw aan de reserveringen en de klok tikt verder. Het systeem van JR is traag. Heel. Traag. De klok tikt verder. Weer wordt er een handvol tickets uitgedraaid. De klok tikt verder.
Nu klopt wel alles en heeft Niels nog 2 minuten om op het perron te komen. Met de JR-pass in de hand stuift hij langs de verbrouwereerde controle conducteur. Op de roltrap staan gelukkig geen andere mensen, want anders waren die ongetwijfeld onder de voet gelopen. 1 Minuut voor vertrek kan het grote fotograferen beginnen. De plaatjes worden geschoten, de geur word opgesnoven en er word uitgebreid gezwaaid door het personeel. Op weg naar de uitgang wel nog even excuses aanbieden aan de controle conductrice die ondertussen wel begrepen had dat de foto's even belangrijker waren dan de vriendelijke glimlach. Ze is er niet boos om.

We hebben nog even wat tijd voor onze trein vertrekt en halen een zakje met (gesuikerde) croissantjes, bubbeltea en hot chocolate. Het kot wat tijd om te bestellen en te maken, dus alle tijd die we hadden om het rustig op te eten hebben we in de rij verspilt. Dat is dan weer het nadeel van de Japanse mentaliteit. Het briefje moet op een speciale manier neergelegd worden. de koffie moet precies op die-en-die wijze gezet zijn, en de koekjes moeten met het logo naar boven liggen. En dat kost tijd.

Onze trein van vandaag is de A-train van Kumamoto naar Misumi. Het is een bijzondere trein, geïnspireerd op de Westerse treinreizen van de jaren 50. In de trein worden de hele rit dezelfde 5 jazz-achtige muziek gedraaid, is een barretje en een giftshop. Het is een mooie route door de bergen en langs de kust. Bij Odha station wordt uitgebreid gestopt voor fotomomenten. Het is een speciaal oud en houten station met de bergen op de achtergrond. Eén van de medewerkers heeft een grote bel. Als ze deze laat luiden moeten we allemaal weer instappen, dan vertrekt de trein weer.
In Misumi hebben we ruim 3 uur de tijd voor we met een andere A-train trein weer terug naar Kumamoto reizen. Voor de tourist information staan 3 fietsen, zonder kaartje en alsof ze te huur zijn. Bij navraag blijken ze inderdaad te huur te zijn. Voor ¥500 per fiets per dag wordt het steeds voordeliger om een e-bike te huren. Ze verontschuldigt zich wel dat het een flat rate is, dus we krijgen geen korting omdat het al middag is. Wij vinden het geen probleem, want voor €6,50 in totaal is het een koopje.
Er liggen geen geocaches in dit gebied waar we een route mee kunnen bouwen, dus we kijken op de kaart naar interessante dingen. We gaan eerst een grote brug over naar een zuidelijker eilandje. Het is super groen en bergachtig. Bergop ondersteuning op hoog en bergaf halen we snelheden tot wel 68 km/u met stijging en dalingspercetages van soms 11%. We zijn blij met de ondersteuning voor de stijgingen van de fiets. Het is trouwens één van de betere fietsen die we tot nu toe hebben gehuurd. Bij een bijna verlaten baai zoeken we een plekje aan het water voor pootje baden en lunch. Een beetje afkoeling van de zee is fijn, het is zo'n 30°C. Het is sowieso warmer dan ik had verwacht, maar vandaag is het wel heel warm.

We nemen een iets andere route terug. Stoppen bij een klein lokaal winkeltje voor een ijsje wat we in the middle of no-where oppeuzelen. Een minuut of 20 voordat onze trein terug gaat zijn we weer bij het station en leveren we de fietsen in.
Voor de terugweg in de trein hebben we sushi geregeld. De rit met zonsondergang is mooi. Helaas stoppen we niet meer bij Odha station voor een fotomoment maar rijden we aan één stuk door.
We pakken in Kumamoto de tram naar een winkel en eetgebied. Vanaf daar wandelen, eten en shoppen we via Kumamoto castle weer terug naar het appartement.

Chuo-ku, Estlife
Kumamoto
Via Airbnb
€253,75 voor 5 nachten

We staan weer eens vroeg op. Om 8.00 uur gaan we lopend naar het station om vroeg op het perron te staan. We willen de bergen over met de trein en voor het eerste stuk van ruim 2 uur hebben we geen zitplaats kunnen reserveren. Wel is er een coupé met ongereserveerde plaatsen, maar volgens de beambte bij de balie gisteren is het altijd erg druk enmisschien ellebogen werk om binnen te komen. Dus 45 minuten te vroeg op het station en we staan als tweede in de rij. Dat moet goed komen.
En het komt goed. We hebben een mooie zitplaats bij een groot raam en verder heeft iedereen die in de rij stond een zitplaats weten te bemachtigen zonder vechtpartij.
De diesel trein heeft een luxe uitstraling, maar geen bar of andere bijzonderheden. Na een uurtje komen we bij een station aan waar we iets langer wachten. Daarna gaan we achteruit verder, een klein stukje, want we rijden een switchback op om vervolgens een etage hoger op de berg op een ander spoor weer vooruit te rijden. De route door de bergen is met mooie uitzichten. We zitten heerlijk en vermaken ons prima terwijl het Japanse landschap aan ons voorbij glijdt. We rijden met deze trein mee tot het eindstation Beppu.

In Beppu hebben we 45 minuten de tijd voor we met de volgende trein verder gaan. Eerst wordt er een station stempel gehaald. Daarna word er naar de geocache bij het station gezocht, die niet gevonden word. Op 600 meter ligt nog een geocache. We lopen die kant op en bedenken dat we waarschijnlijk niet in een half uur naar de geocache heen, zoeken en 600 meter terug kunnen lopen en dan ook nog op tijd zijn voor de volgende trein. We lopen terug en vragen of het mogelijk is om de gereserveerde plaatsen te wijzigen naar een uur later. Gelukkig kan dat, dus op ons gemak lopen we naar de geocache. We zijn nog geen 2 minuten onderweg of het begint te regenen, gelukkig niet heel erg. We zoeken een wat meer overdekte route uit, langs een aantal winkeltjes. De geocache vinden we in een telefooncel naast een zand onsen, loggen het boekje en hangen het weer terug. Daarna wandelen we naar een groot winkelcentrum waar we lunchen. We trakteren onszelf op een ijsje, Harry Potter Zweinstein smaak voor mij, cheesecake voor Niels. Erg smakelijk.
Vanuit Beppu hebben we de zogenoemde Sonic trein naar Hakata. Ook dit is een speciale trein, hij gaat vooral heel hard en neemt de bochten alsof het een F1 wagen is. Het lijkt een beetje op zo'n ouderwetse kantelbak zoals ze vroegen in Engeland hadden rondrijden; je word er net zo misselijk in. Buiten is veel akkerbouw met wat meer en grotere velden dan we tot nu hebben gezien. Na een uurtje of 2 komen we aan in Hakata. We hebben net een plan voor een bijzondere trein voor woensdag in elkaar geschroefd en gaan dat regelen bij reserveringen. Daarna is het tijd voor een hapje eten. Terwijl we bij de reserveringen stonden, zagen we nog een bijzondere trein, de two star. Deze rijdt bij Huis ten Bosch en we maken een plan om donderdag met die trein naar Huis ten Bosch te gaan en dus het reisschema een beetje om te gooien, als het lukt natuurlijk. Dus na het eten weer in de rij bij het ticket centrum. Eerst maar onze gereserveerde stoelen van vandaag naar Kumamoto veranderen in een latere trein om 20.01 uur. Dat geeft ons een uur regeltijd. De dame die ons helpt heeft er zin in. Onze optie die we in gedachten hadden voor donderdag gaat niet lukken. De trein rijdt alleen in het weekend. Dan maar ons schema voor zaterdag omgooien. We gaan dan van Huis ten Bosch naar Sakaide. Ze probeert echt allerlei opties, het gaat niet makkelijk, maar we kunnen een stukje met de Two Star trein mee en van Huis ten Bosch naar Sakaide reizen dan zijn we om even voor 21.00 uur op plaats van bestemming en hebben we een trein of 6 van binnen gezien. Wij (lees Niels) helemaal blij.
Als alles geregeld is hebben we nog minder dan 5 minuten om het station door te lopen en bij de Shinkansen te komen. Snel kijken we op het grote scherm. Hij staat natuurlijk op Japanse gekriebel, maar de tijd 20.01 uur herkennen we nog wel. Er staat spoor 11 achter, dus we nemen een spurt naar spoor 11. Roltrap omhoog doorlopen, de trein staat klaar om te vertrekken, we gaan erin, lopen naar onze wagon en komen tot de ontdekking dat er iets niet klopt. Wagon 6 moet een Green Car zijn en dit is een gewone wagon. Zou dat dan inhouden dat we in de verkeerde trein zitten... Snel eruit, maar dat is te laat. De deuren zijn op slot, vergrendelt en de trein komt in beweging. Een vriendelijke passagier helpt ons. We zitten in de Nozomi die uit Kumamoto komt. Over 15 minuten is de eerste stop, daar kunnen we een trein terug pakken. We gaan op een stoel vlakbij de deur zitten en tikken op onze telefoons wat we het beste kunnen doen en hoelaat we terug kunnen. Met onze JR pass mogen we de Nozomi eigenlijk helemaal niet nemen. Als de conducteur langskomt bespeurt hij ogenblikkelijk onze schrik als ik hem onze stoelreserving laat zien. Hij houdt een heel verhaal in het Japans wat hij eindigt met "next station change" en wandelt rustig verder. Oké, op het volgende station dus maar uitstappen. De meneer die ons in eerste instantie had geholpen stopt ook nog even en wijst naar een spoor waar we naartoe moeten. We hebben een half uur voordat de trein gaat, dus dan kunnen we net zo goed de stoelen reserveren. Reizen we tenminste in stijl weer terug.

Chuo-ku, Estlife
Kumamoto
Via Airbnb
€253,75 voor 5 nachten

We hebben de ochtend voor onszelf. Rond 9.00 uur komt de verhuurster van ons appartement de pocket WiFi brengen die volgens de advertentie inclusief zou moeten zijn. Daarna ga ik een klein rondje hardlopen.

Op weg naar het station halen we nog even wat voor de lunch en dan stappen we in de razendsnelle Shinkansen naar Hakata. Hier stappen we over op de Sonic naar Beppu. Gisteren hebben we dit ook gereden maar dan de andere kant op. Vanuit Beppu hebben we een andere route door de bergen terug naar Kumamoto vandaag.

In de Sonic lunchen we en genieten we van het uitzicht. De contouren van de bergen waar we langsrijden vormen samen met de velden en dorpjes in de vallei een prachtig decor. Het grootste gedeelte van de rit zitten we alleen in de eerste klas coupe met uitzicht op de machinist.
Ruim 2 uur en een powernap later staan we op het station van Beppu. We wassen onze handen in de speciale handen-onsen en kunnen door naar de volgende trein. De echte attractie van vandaag, de Yufuin No Mori.

De Yufuin No Mori is weer een bijzondere trein. We zitten op een verhoging waardoor je goed uitzicht naar buiten hebt. De route gaat deels over een smalle single track met aan weerskanten hoge bomen en groen. We rijden door een nog mooier deel van Japan dan gisteren. We wandelen nog wat door de trein, halen een souvenir bij het winkeltje voor we na een uur aankomen in Yufuin.

    
    

We hebben 1,5 uur voor we met de volgende trein weer verder gaan. Yufuin is een toeristisch dorpje met een aantal geocaches. Als Niels dan ook nog een speciale trein op het station ontdekt hebben we tijd te kort. Nadat de Seven Star trein uitgebreid op de foto is gezet regelen we een bentobox die we om 17.00 uur gaan ophalen zodat we wat te eten hebben op de terugweg en loggen we de eerste geocache vlakbij het station. Dan wandelen we door de drukke hoofdstraat naar de volgende geocache. Hij wordt redelijk snel gevonden. We hebben net het massa toerisme achter ons gelaten en zijn in een serene omgeving gekomen. Terug naar de drukte willen we nog niet, we lopen door naar de volgende geocache.
Deze vinden we ook heel snel gelukkig, want het is nog even doorwandelen om op tijd terug te zijn voor het ophalen van het eten en de trein.



Er staat een enorme rij voor het station wat allemaal netjes op tijd in de trein zit. Deze zit dan ook helemaal vol. We beginnen meteen lekker aan ons eten terwijl we nog even van het uitzicht genieten voordat het donker wordt. Achter ons zit een klein kind de hele tijd te janken, het wil maar niet rustig worden. De rit is 2,5 uur lang. We zetten een YouTube filmpje op zodat we afleiding hebben, maar uiteindelijk stappen we na een kleine 2 uur in Kurume de trein uit. Het heeft geen zin om zo oncomfortabel te reizen als we hier kunnen overstappen op een Shinkansen. Er liggen zelfs een aantal geocaches in de buurt van het station, dus voor we de trein pakken maken we nog een wandeling naar de rivier en weer terug. We boeken weer een 1ste klas stoel en wachten nog even in de wachtruimte. Als de trein binnenrijdt laat Niels z'n rugzak daar staan. Gelukkig komen we erachter voordat de trein vertrekt, kunnen we er nog uit, maar helaas niet meer terug de trein in. Het is een klein half uurtje wachten op de volgende. De reserveer machine van JR begint zachtjes te roken. In Kumamoto wandelen we weer rustig terug naar het appartement en doen we onderweg alvast wat boodschapjes voor morgen.

Chuo-ku, Estlife
Kumamoto
Via Airbnb
€253,75 voor 5 nachten

We beginnen de volgende speciale trein dag met een Starbucks drip-koffie en Matcha thee latte op het station van Kumamoto en nemen het mee de Shinkansen in naar Kagoshima - Chuo. We zitten een uurtje in deze snelle trein naar het zuiden en rijden voornamelijk door tunnels. Hetgeen dan natuurlijk weer minder leuk qua uitzicht is.
Het station van Kagoshima-Chua blijkt het totale eindpunt van de Shinkansen en om dat te vieren hebben ze een reuzenrad bovenop het station gebouwd. Denken we, want waarom zou je anders een reuzenrad op een station bouwen? We hebben een klein uurtje voor de overstap en dat besteden we aan het zoeken en vinden van een geocache. Dan is het tijd om op de speciale trein van vandaag te stappen, de Ibusuki No Tamatebako. Het is een kust treintje, prachtig uitzicht over de baai en de bergen die aan de overkant liggen. Het is wat heiig weer waardoor de bergen een mysterieuze waas over zich heen hebben. Het raam van deze trein kan wel open, maar het personeel schiet volledig in de paniek als Niels een stukje naar buiten leunt om te filmen, dus dat raam gaat, helaas, snel weer dicht.
We eten onze lunch in de trein, genieten van het uitzicht en na een klein uurtje komen we aan bij de eindbestemming: Ibusuki. Hier hebben we 2 uur de tijd, zonder geocaches en geen fietsverhuur. Het blijkt een zeer slaperig stadje te zijn, waar zo goed al helemaal niets te beleven valt. Als je dan bedenkt dat het meest zuidelijke JR station van Japan hier 15km vandaan lilgt, vraag je je toch echt af wie waarom heeft besloten een speciale trein naar dit hol te laten heen en weer rijden. We zoeken een groen plekje op de kaart aan de kust en wandelen op ons gemak daarnaartoe. Het stadje heeft warm water bronnen waardoor de kanaaltjes door de stad roken. Het stadje zelf is niet heel erg bijzonder. Het grote groen op de kaart blijkt een golfbaan en een ressort te zijn. We lopen aan de buitenkant langs het water en proberen een lusje te maken. Als de tijd toch een beetje begint te dringen gaan we het resort in. Hier moet een uitgang naar de hoofdweg zijn. We zwerven als twee verdwaalde toeristen door het luxe resort in de hoop niemand tegen te komen en snel een uitgang te vinden. Dat lukt pas als Niels een nooduitgang zonder alarm open trekt. We spoeden ons terug op weg naar het station waar we 10 minuten voor de trein vertrekt aankomen. Precies op tijd om een ijsje te kopen, want het is weer behoorlijk warm geworden en even gebruik te maken van de voeten onsen voor het station. Met onze voetjes in het warme water en een ijsje in de hand wachten we rustig de tijd af tot we de speciale kust trein weer in mogen.

Vanaf Kagoshima - Chuo hebben we de terugweg nog niet geboekt. Het is etenstijd, dus we gaan op zoek naar een restaurantje. We vinden een klein tentje waar we aan de bar een hapje kunnen eten. Niels gaat voor de Yakitori stokjes, ik neem iets wat als gegrilde kipdij filet op de kaart staat. Samen met allebei een variant van rijst is het een volledige maaltijd. Mijn kip wordt in de fik gezet voor het word geserveerd. Het is redelijk taai, bestaat uit pezen maar is goed op smaak en best smakelijk.
Op weg naar huis vinden we na 4 overnachtingen in Kumamoto, onze eerste 2 geocaches in deze stad. We halen nog wat eten voor morgen en gaan iets te laat naar bed.
Chuo-ku, Estlife
Kumamoto
Via Airbnb
€253,75 voor 5 nachten

Het is verhuisdag. De koffers en tassen worden ingepakt en we gaan met de hele bups de tram in naar het kleine station in de buurt. We moeten, natuurlijk, eerst weer een reservering wijzigen want iemanbd heeft toch ergens een typefout gemaakt en we hebben voor vandaag een reservering voor een trein "veel te vroeg". Op Kumamoto-Chiu stappen we op de lokale trein naar het hoofdstation waar we de Shinkansen nemen naar Shin Tosu. Niels misplaatst onderweg z'n JR railpas achter een verkeerd ritsje, ongeveer het belangrijkste wat we bij ons hebben hier, waardoor we bijna de Shinkansen missen. Bijna, want hij vindt het net op tijd terug, maar het stresslevel is skyhigh.

Op Shin Tosu hebben we een uur de tijd om weer in de vakantie modus te komen. We halen een bentobox voor onderweg en Niels loopt nog een klein blokje rond terwijl ik rustig op een bankje zit. Als de speciale Huis ten Bosch express eraan komt zijn we weer helemaal blij. De trein heeft een speciale naam, ziet er best bijzonder uit, maar is niet even wat minder speciaal dan de treinen van afgelopen dagen. Er is ook geen buffet en souvenirwinkel aanwezig. We zitten wel op de meest mooie plek in de trein, stoel 1a en b, achter de machinist.

Op Huis ten Bosch worden we met een gratis shuttle service naar het hotel gebracht. Het hotel is poepsjiek, maar wel redelijk van een paar jaar geleden poepsjiek. Er is speciaal een Engelstalige medewerker voor de toeristen, bij de lift staat een knipmes-buig mevrouw en al het personeel controleert met de neus de grond als er klanten langslopen. In plaats van een double hebben we een triple kamer geboekt, maar dat is onze eigen fout. En ach, zo'n extra bed is best makkelijk om de koffers op te leggen.
We gaan meteen door naar het park zelf. Het heeft een hoog Disney gehalte met mierzoete (kerst-)liedjes die door de speakers te horen zijn. We kopen een 1,5 dag pas. Dan kunnen we vanmiddag, vanavond en morgen de hele dag het park in.

Bij aankomst hebben we al het Centraal station van Amsterdam en de Domtoren gespot, maar nu we in het park lopen komen toch wel wat vraagtekens naar boven. Is dit een Nederlands gebouw? Welk gebouw is dat dan? Er staan helaas nergens bordjes bij. Is verschillende gebouwen is er wat te doen. Er zijn diverse musea en wat attracties. Ook zijn er optredens van bands en artiesten. We lopen nu vooral een verkenningsrondje. Het park is niet zo heel erg groot. In Amsterdam is vanavond om 20:35 (ja. echt. 20.35. Niet 20:30. Niet 20:45. Nee: 20:35.) een licht projectie show. Bij de molens zien we dat er om 18.00 uur een watershow is. Dat willen we wel graag zien. We nemen de rondvaartboot naar de Domtoren. Hier gaan we met de lift naar de 4de etage om daar vanachter glas het hele park te overzien. Het is een leuk uitzicht, niet helemaal het Nederlandse plaatje, maar ze hebben hun best gedaan. In de art garden is de rozentuin volledig in de kerstlampjes gezet. Vanaf morgen is het park officieel in Kerstsfeer. Ik moet er nog even aan wennen, Kerst lijkt nog ver weg, maar zit er zeker aan te komen.
We gaan tussendoor even naar het hotel om een hapje te eten. Daarna gaan we weer terug het park in om de lichtshow projectie op het stadhuis van Gouda te zien. We hebben geen van beiden ooit zo'n show helemaal gezien, dus we kijken vol verwachting uit naar dit nieuwtje. Het nieuwtje bevalt. De show duurt 10 minuten en in die 10 minuten valt het hele stadhuis meerdere keren om, blaast de kerstman zichzelf op als een ballon om kadootjhes te bezorgen en word de voorkant van het gebouw meermaals geopend als een boek. Een zeer vakkundige show dus. De lichtshow in de art garden is ook een leuke show. We kijken en genieten van de gekleurde lampjes die door de comoputer gestuurd in gekleurde golven om ons heen bewegen. Na deze shows vinden we het wel goed. Alle attracties zijn gesloten, de shows zijn klaar, alleen de kroegen, restaurants en karaoke bars zijn nog open. Wij wandelen weer retour hotel.

Hotel Den Haag
Huis ten Bosch, Nagasaki
Via booking.com
€252 inclusief ontbijt voor 2 nachten

Het is druilerig en af en toe regent het. Een goede dag voor een uitgebreid ontbijtbuffet, iets minder voor een dag in een amusement park. Als we op pad gaan blijkt dat het toch redelijk te doen is. Het miezert maar is ook regelmatig droog. We gaan eerst stoelen regelen voor de show van Tenko van vanmiddag. Dat is in het theater, binnen.
Tegenover het theater is het reuzenrad. Een ritje in het reuzenrad is altijd leuk, ook al regent het, je zit in ieder geval droog en je kan wat van het park zien.
We wandelen naar het adventure park. Hier zijn een aantal attracties die wat meer durf, lef en kracht vereisen. Er is een volledig klimpark met netten, balken en touwen waar je gezekerd doorheen kan klimmen. Daar houden we van. Van de 3 opstelrijen is er eentje leeg, het lage klimpark, daar gaan wij staan. Alle tassen en losse spullen inclusief telefoon moeten de locker in. We krijgen een helm op, handschoentjes aan, een tuigje aangeknoopt en een instructie boekje met plaatjes. Dan wordt de zekering vastgemaakt aan een soort rails waar die niet meer vanaf kan totdat je aan de overkant bent. Daarna mogen we los. Het vergt nog flink wat spierkracht en behendigheid, maar we komen over alle obstakels.
Na de eerste klimpartij willen we de zipline uitproberen. Ook daar staat geen wachtrij, maar eerst wordt iedereen op de weegschaal gezet. Weeg je tussen de 35 en 90 kilo dan mag je van de zipline af. Nu is Niels best wat kilo's kwijt, maar onder de 90kg met kleding en bergschoenen gaat hem nog niet worden. Dus hij mag niet, ik mag wel. En het is te leuk om niet te doen, dus Niels gaat foto's nemen.
Ook nu wordt ik in een tuigje gehezen, helm op en krijg ik instructie. Samen met nog 4 anderen mogen we doorlopen, langs het Rotterdam hotel, een helling op en nog een stukje verder. Aan het einde is het nog een toren beklimmen en dan sta ik op het plateau vanwaar de zipline start. Ik mag op een trappetje staan, wordt aan de lijn gehaakt en daar ga ik. Zoef met de beentjes omhoog naar beneden, over het water en naar de overkant. Het is in een zucht voorbij, maar wat is dit toch gaaf om te doen. Niels staat klaar met z'n fototoestel en schiet de plaatjes totdat ik weer vaste grond onder m'n voeten heb. Op naar de volgende klim in het klimpark, de hoge. Die moeten we reserveren en dat kan. Om 15.15 uur mogen we terug komen.

We wandelen nog wat rond, kijken in wat winkeltjes en gebouwen, lunchen op z'n Hollands met een boterham met kaas en dan is het alweer tijd voor de drumshow van de groep Tenko in het theater. De show start met in indrukwekkende harde klap, het doek gaat open en er staan drie enorme drums op het podium waar drie mannen ritmisch maar genadeloos op staan te slaan. Het wordt een enorm spektakel. Er komen nog twee mannen en twee vrouwen bij. Met verschillende drums wordt er muziek gemaakt en een verhaal verteld. Er wordt zelfs een acrobatische drakendans opgevoerd en dat alles in 25 minuten tijd.
Hierna gaan we verder het park verkennen. We komen bij een bloemen en geur experience, een interactief aquarium en het Kasteel Nijenrode wat omgetoverd is in een Teddyberen museum. Een enorme collectie teddyberen van over de hele wereld en in alle maten staan hier tentoongesteld.

Daarna is het tijd voor onze tweede klim in het klimpark. We trotseren de regen en gaan vol enthousiasme aan de slag. De zekeringen zijn nu iets anders geregeld en de klimgordels voelen wel iets anders en vooral steviger aan. We hebben nu niet 1 haak die om een rails gaat, we mnoeten zelf 2 haken om een kabel slaan en vervolgens steeds één voor één de haken losmaken en verplaatsen. We klimmen al snel naar de hoogste etage. Sommige oversteken zijn goed te doen, maar er zitten een flink aantal benen brekers tussen. We hangen aan onze armen in de netten. Ik voel de beurse plekken ontstaan, maar het is het allemaal waard. Wat een plezier hebben we hier, en wat zijn wij goed en stoer. We klimmen door totdat het tijd is om naar het station te gaan. Doodzonde dat we hier geen fotos konden maken.

Om 17.00 uur zijn we op het station om een kort ritje met de Two Star te maken. Deze trein was eerst voor vandaag volgeboekt , maar toen we gisteren nog even gingen navragen bleek er wel een plekje vrij te zijn. Morgen gaan we er ook een stukje met mee, maar dat is een andere deel van de route.
De Two Star is weer een bijzondere trein, uit de serie bijzondere toeristentreinen van deze regio. De inrichting is met goud en sterren afgewerkt. Het stukje wat we rijden is van Huis ten Bosch naar Takeo Onsen. Precies goed om de trein te voelen. Uitzicht hebben we weinig, het is al snel donker. We zitten er een half uur in. Dan gaan we met een gewone trein terug. Met overstap bij een station met een supermarkt ernaast. We halen er een mooie schaal sashimi die we op het station oppeuzelen. Zelfs supermarkt sashimi is in Japan van betere kwaliteit dan in de duurste restaurants in Nederland. 21 Stuks sashimi kosten ons iets minder dan een tientje en we smikkelen tot de laatste slik.

Terug in Huis ten Bosch genieten we nog van alle lampjes en kerstsfeer. Ik maak nog een VR Bungee jump, wat erg leuk was om te doen. Zittend op een stoel die alle kanten op gaat, met een VR bril op je snoet vlieg je door een stad en de ruimte nadat je Bungee jump helemaal fout is gegaan.
Terwijl ik door de stad en ruimte vlieg, vermaakt Niels zich op Amsterdam square met een optreden. We gaan samen nog naar vreemde kunst en foto, een doolhof, de kaaswinkel en chocolade fabriek. We kijken nog keer naar de mapping show op het stadhuis van Gouda en daarna nog een mapping show van Nijntje. Om 22.00 uur is het allemaal wel afgelopen en lopen we langs het water naar ons hotel voor een heerlijk bad en bed.

Hotel Den Haag
Huis ten Bosch, Nagasaki
Via booking.com
€252 inclusief ontbijt voor 2 nachten

We starten vandaag weer met een uitgebreid ontbijt. Pancakes, omelet, bacon, croissants, broodjes zalm, salade, fruit en toetjes worden allemaal door ons verorberd. Na het uitchecken kunnen we de koffers in de lobby plaatsen en nog een rondje door het gratis gebied van Huis ten Bosch lopen. Dat is de haven en Huis ten Bosch zelf. We wandelen heerlijk door de tuinen en bekijken de expositie met Nederlandse schilders, kunsten en andere Nederlandse geschiedenis stukken waar ook ineens Franse en Italiaanse stukken tussen staan.

Onze trein gaat om 12.42 uur vanaf de andere kant van het park. Een uurtje vantevoren halen we onze bagage op en pakken we de bus naar de hoofdingang van het park. Vandaar is het nog een minuut of 10 lopen naar het station, langs het Centraal station van Amsterdam waar het Okura hotel in zit. Onze mega treindag is begonnen. De bedoeling is dat we vandaag in 8 treinen zitten, ruim 500km afleggen en vanavond om 20:51 in Sakaida op het eiland shikoku staan. Kijken of dat lukt. We zouden het risico in geen enkel ander land ter wereld nemen, maar in Japan zou dit hele avontuur tot een goed einde moeten kunnen worden gebracht...
Eerst zitten we 46 minuten in de Huis ten Bosch expres naar Takeo Onsen. Hier hebben we een half uur voordat we op de Kamome 29 naar Nagasaki reizen. Deze rit doet er precies 30 minuten over. De Kamome is de nieuwste Shinkansen die pas sinds 2022 rijdt en geen aansluitng heeft op het hoofdnet van Shinkansen.
Op Nagasaki stappen we in de Two Star, de trein waar het vandaag vooral om gaat. We hebben gisteren al een klein stukje met de bijzondere toeristentrein mogen meerijden. Vandaag zitten we er 5 kwartier in en rijden we langs Lake Omura heen om vervolgens in Shin Omura uit te stappen. Hiermee hebben we één van de mooiste stukjes van deze lijn mee gereden. We hebben wel last minute plaatsen, op luxe keukenstoelen met eerste klas uitzicht.
Vanaf Shin Omura rijden we richting Hakata. Om tijd te winnen en een eerdere trein aan het einde van de dag te hebben moeten we een paar extra overstappen doen. Als eerste rijden we 10 minuten, 1 hele halte mee in de Kamome Shinkansen naar Takeo Onsen. Daar hebben we een overstap van maar liefst 3 minuten, maar het is een cross platform overstap. Letterlijk van perron 11 naar perron 12,gewoon doorschuiven. Deze trein vertrekt namelijk iets eerder dan de Shinkansen waar we in zaten, maar ze hebben dezelfde eindbestemming. In deze trein zitten we een half uur. Om het nog leuker te maken stappen we in Shin Tosu uit, hebben we een overstap van 8 minuten en pakken we weer een Shinkansen, nog steeds naar Hakata. Na 13 minuten in die trein zijn we dan op Hakata en dat is dan bijna 10 minuten eerder dan dat we in de eerste trein waren gebleven. Op Hakata hebben we weer een cross platform overstap, 8 minuten de tijd en gaan we verder met de Nozomi die we anders op 2 minuten gemist hadden. De Nozomi is een supersnelle trein waar we een toeslag voor hebben betaald. Het ding stopt op 445km vier keer en giert de rest van de tijd met minimaal 280km/u door het Japanse landschap. De trein brengt ons in een uur en 42 minuten naar Okyama, 445 kilometer verderop waar je volgens Google maps met de auto zo'n 5 uur en 22 minuten over zou doen.
Okyama is nog steeds niet onze eindbestemming van vandaag. De laatste keer overstappen op een lokalere trein. Een half uurtje in de Marine liner brengt ons naar Sakaide. Deze lokale trein heeft 1 dubbeldeks wagon met gereserveerde plaatsen en een hele bups wagons met zij-zit-plaatsen en staanplaatsen. Iedereen staat er als haringen in een ton en wij kunnen goed zitten. Er waren nog een aantal mensen die dachten te gaan zitten op de gereserveerde stoelen, maar dan zonder reservering. In het half uurtje dat wij meegemaakt hebben, zijn er 3 boetes uitgeschreven. Ze moesten betalen en mochten er niet meer zitten. Om 20.51 uur staan we op het station van Sakaide. En deze overnachting ligt niet naast het station. We wandelen 1,5km, een klein half uurtje met de bagage en komen in het compleet donker aan. Het huisje wat we hebben gehuurd ligt een beetje verstopt. Vanaf de weg is het eerste huis met het juiste straatnummer (ze doen niet echt aan huisnummers in Japan) duidelijk permanent bewoond. Dat kan niet kloppen. We zoeken nog even en er stopt een vriendelijke automobilist die net vanuit verderop in de straat was weggereden. Hij stapt uit en loopt naar een ander huis om uit te zoeken waar we moeten zijn. Ondertussen heeft Niels een ander huis gevonden met hetzelfde straatnummer en een sleutelkastje, maar de code klopt niet. Dan komt er een man aan met een formulier waar alle huizen opstaan. Hij brengt ons naar het juiste huis, ook al moet ook hij nog even zoeken. Ik ben benieuwd hoe het overdag eruit ziet.
We ploffen neer, nemen een kopje thee en komen even bij van deze lange reisdag. Eerst maar eens slapen op de grond dan morgen een auto ophalen en verder.

Yoshida Residence,
Sakaide, Kagawa
Via Airbnb
€68,15 voor 1 nacht

Bij het opstaan is de spierpijn in m'n armen van het eergisteren in de touwen hangen nog goed merkbaar. Het slapen op de grond went niet helemaal. We denken dat we alle tijd hebben voor een late uitcheck, maar we worden tijdens het ontbijt verrast door de schoonmaakster. We mogen de koffers achterlaten, maar moeten zelf wel om 10.00 uur uitchecken. Dat hadden we verkeerd begrepen. Dus de vaart erin, tanden poetsen, inpakken en met 10 minuten zijn we klaar. Koffers worden achtergelaten, die mogen we ophalen als we de auto hebben.

Het regent terwijl we naar het station lopen. We gaan naar een stadje 2 stations verder. Daar is een kasteel, een paar geocaches en daar hebben we de auto gehuurd.
Het blijft regenen. Nadat we de eerste geocache niet kunnen vinden lopen we door naar Toyota rent a car. We zijn wat eerder dan vooraf opgegeven, maar kunnen gelukkig nu al terecht. Na alle papieren te hebben ondertekend krijgen we de auto mee, een Toyota Roomy. Het is een echte Japanse blokkendoos met een hoop ruimte in de hoogte en verbijsterend veel plek aan de binnenkant, als je tenminste genoegen neemt met een kleine bagage ruimte.
We rijden als eerste terug naar onze overnachting van afgelopen nacht om de koffers op te halen en dan naar het dichtbijzijnste winkelcentrum. We shoppen wat en bij een grote supermarkt halen we eten voor vanavond. Daarna een late lunch bij Mc-D. De garnalen burger smaakt goed. En dan gaan we echt op pad met de auto. Niels rijdt, aan de linkerkant, op de smalle wegen. Snelheid is wat onduidelijk, we zien voornamelijk borden met 40 of 50 staan, maar we rijden ook buiten de bebouwde kom. Dan lijkt 50 toch iets aan de langzame kant. Een Google zoektocht leidt tot snelwegen zijn tolwegen, niet tolwegen zijn wegen waar je niet snel op mag. Snelheidslimiet is hier iets waar men zich over het algemeen niet helemaal aan houdt. Dus gewoon met het verkeer meerijden. Als we het stedelijk gebied uit zijn komen we in prachtige natuur uit. Het blijft regen wat een waas van nevel over de bergen doet neerdalen. Naast de weg ligt een diep uitgesleten rivier, De Oboke canyon en deze maakt een diepe indruk. We blijven een heel stuk door het dal rijden, tot we de rivier over moeten steken en op een lokale bergweg terecht komen. Hier past één auto op en binnen een minuut hebben we een tegenligger. Het is even manoeuvreren, maar het lukt om elkaar veilig te passeren. Het weggetje slingert verder omhoog. Over de weg springen wat aapjes van de ene naar de andere kant en verdwijnen vervolgens het bos in.

Vlak voor zonsondergang zijn we bij ons huis voor de komende 2 dagen. Het is een oud en traditioneel berghuis, met een mooie vijver voor de deur, een natuur onsen naast het huis en het toilet aan de andere kant van de tuin, buiten dus. Doortrekken doe je met een tuinslang, maar de wc-bril is wel verwarmd. Vanuit het huis hebben we een van de mooiste uitzichten van deze vakantie zo tijdens de zonsondergang.

Laputa Iwabara, de wereld boven de wolken
Otoyo, Shikoku
Via Airbnb
€160,72 voor 2 nachten

We worden wakker met een prachtig uitzicht over de bergen. Het regent en het is koud. We zijn van 30+ graden de dag voor eergisteren, naar 20+ eergisteren, naar 15 graden gisteren en 5 graden nu. Gelukkig hebben we een dik dekbed, een elektrisch dekentje en dit prachtige uitzicht om warm van te worden.

Na het ontbijt gaan we met de auto op pad. Eerst rijden we de berg verder op waar we aan zitten. De weg is smal, goed als fietspad, maar toch gewoon een twee-richtingsweg. Gelukkig is het rustig. De uitzichten variëren van grandioos tot volledig in de mist. We rijden weer naar de Oboke gorge, een diep uitgesleten rivier waar we een drietal geocaches aan doen. Ook nemen we een kijkje bij het gelijknamige station. Er is in dit gebied heel wat te doen voor de toeristen. Er hangt een groot bord met alle attracties van de regio. Wij zijn naast de geocache vooral geïnteresseerd in de dubbele "Vine bridge". Deze ligt helemaal aan het einde van de attracties die op het bord staan. We rijden de rivier Iya af. Regelmatig staan we op de smalle bergweggetjes oog in oog met tegenliggers. De weg is dusdanig bochtig dat het schier onmogelijk is om te anticiperen op andere auto's. Het is soms wat manoeuvreren met de auto, maar zeker de moeite waard. Wat is het mooi, ondanks de regen blijft het een schitterend uitzicht. We lunchen met Udon en Soba in een klein eethuisje waar we onderweg op stuiten tijdens één van de korte uitstapjes voor een geocache of uitzicht. Dit is de perfecte dag voor een huurauto. Als we nu op openbaar vervoer aangewezen waren, zou het niet leuk meer zijn.

Als we bij de Vine bridges aankomen regent het niet meer. Tijd voor een wandeling. De bergschoenen gaan aan, we kopen een entreekaartje voor ¥550 pp en gaan de trap af. Ooit waren er dertien van deze bruggen gemaakt van natuurlijk materiaal over de rivier, nu zijn er nog drie waarvan er twee hier liggen. De bruggen worden elke drie jaar helemaal vervangen. Ze zijn volledig uit natuurlijk materiaal gemaakt; zegt de toeristische informatie. In dit gebied liggen de man en vrouw brug. We wandelen eerst aar de man, steken deze brug over en wandelen een stukje over het smalle pad naast de rivier. Wat een geitenpad. Heen gaat omhoog en dat is redelijk te doen. Op sommige plaatsen hangt een touw aan de rotswand zodat je wat extra steun hebt. Na een kilometertjes waarbij het steeds smaller en smaller wordt keren we om. Naar beneden op dit paadje is echt wat lastiger, voor je het weet glij je uit en lig je in het ravijn. Op sommige plaatsen is het niet breder dan één voet. Na dit avontuurlijke stukje wandelen we naar de kleinere vine bridge, de vrouw. Voordat we deze oversteken lopen we ook hier een stukje door langs de rivier. Hier liggen op lastige plaatsen houten planken, maar door de regen zijn ze nat en glibberig geworden en helpen ze niet helemaal om veiliger te lopen. Ik lig dan ook onderuit op een stuk wat naar beneden gaat. Gelukkig niet het ravijn in, en zelfs geen beurse plek. We lopen terug naar de brug en steken de rivier weer over. Dan blijkt ook dat de handkabelbaan, die hier ook hangt, al een hele tijd buiten gebruik is. Dat vertellen ze je pas als je er voor staat, en niet boven als je een kaartje koopt. Het valt bij de vrouw brug ook veel meer op dat dit eigenlijk gewoon staalkabel-bruggen zijn waar iemand met de losse pols, niet eens netjes, wat groene meuk overheen gedrappeerd heeft. Niets, maar dan ook niets orgineels aan dus. Dat ze hier entree voor vragen zou eigenlijk niet moeten mogen.

Als het begint te hagelen wordt het tijd om weer terug naar de auto te lopen. Het is nog een stukje rijden terug naar het huis en voor het donker gaan we het niet meer redden. Maar nu hebben we nog wat daglicht en daar maken we dankbaar gebruik van. De route gaat over een bergpas. We zijn bijna op 1000m hoog als we sneeuw op de takken van de bomen zien. Vers gevallen sneeuw en hoe verder we komen hoe mooier het wordt. Het ligt gelukkig alleen nog maar op de takken en niet op de weg. De weg gaat met een paar haarspeldbochten omhoog tot we op 1210 meter hoog zijn. Vandaar gaat het weer omlaag.

Als we weer in de bewoonde wereld aankomen gaat ook de zon onder en wordt het donker. Tijd voor een hapje eten. We komen uit bij een knus Japans restaurant wat door één vrouw wordt gerund. Ze neemt de bestelling aan, kookt, serveert en rekent af. We zien iets wat ons lekker lijkt dat geserveerd wordt en bestellen dat. Het is wat groenten met noodles vlees en een omelet erover. Alles afgemaakt met een saus en kruiden. We vragen er warme thee bij en zijn helemaal happy.
Dan nog het laatste stuk naar het huis toe in het donker. Hoe later op de dag, hoe harder men hier rijdt, maar harder dan 65 km/u zie je eigenlijk niet. Op zich gaat het rijden hier aan de linkerkant prima. De wegen verkeren niet in de beste staat en zijn vaak opeens smal waardoor echt doorrijden ook niet mogelijk is. Als we de rivier weer verlaten en de bergweg naar ons huis opgaan wordt het toch nog wel spannend. Dit is zo'n smal en steil weggetje dat ik regelmatig stijf gespannen in de stoel zit. Ook vandaag bewijst Niels een goede chauffeur te zijn, want we komen weer heelhuids aan bij onze slaapplaats.

Laputa Iwabara, de wereld boven de wolken
Otoyo, Shikoku
Via Airbnb
€160,72 voor 2 nachten
175km gereden

Terwijl we ontbijten verdwijnt de mist die om de bergen heen hangt langzamerhand en tegen de tijd dat we uitchecken is het mooi helder en koud weer.

We rijden via de andere kant de berg af naar beneden. Wat is deze weg toch een prachtige hel. Zo mooi, maar zo gruwelijk smal, steil en slecht wegdek. We rijden door naar het zuiden van Shikoku, we laten ons leiden door de geocaches. De eerste ligt bij een tempel met een boom van 3000 jaar oud en een entree prijs om deze te bezoeken. We hebben nog best wat voor de boeg vandaag, tempels genoeg gezien en of een boom nou 100 of 1000 jaar is, zie ik toch niet. Bovendien is het een bewoond gebied en van een solo boom worden wij nou niet echt blij. Dus terwijl we de geocache, die net buiten de tempelpoort ligt loggen en nog wat praten komt er een Nederlandse man een praatje maken. Hij is hier met z'n Japanse vrouw en gezin en had eigenlijk nog geen Nederlanders gesproken, doordat ie op Shinkoku nog geen blanke toerist had gezien.
We rijden weer verder en komen komen uit bij de kust, de Stille oceaan ligt voor ons. Dit is de kust waar de walvissen zwemmen en daar wordt reclame mee gemaakt. Een walvis waterfontein, een enorme walvis standbeeld, overal zie je de walvis terugkomen. Ook dit is weer zo'n mooie route. Het is een prachtige dag. In tegenstelling tot gisteren is er geen wolkje aan de lucht en door de zon warmt het lekker op naar zo'n 20°C.

De laatste geocache van vandaag ligt bij de Otonashi-Jinja Shrine. De Tori poorten liggen op een bijzondere manier aan het water. Daarna is het nog een uurtje rijden naar onze overnachting van de komende 2 nachten. We komen er net voor donker aan. De route ernaartoe is weer door de bergen, maar met wat bredere wegen dan gisteren. Als de zon onder is koelt het snel af en het huis ligt al een tijdje in de schaduw. We worden verwelkomt door de eigenaar en z'n vrouw met een welkomstwoord op een bordje in het Nederlands geschreven. Je zou kunnen zeggen dat het een warm welkom is, maar niets is minder waar. Het is een nogal koud welkom als we het huis instappen, letterlijk dan, want verwarming lijkt er niet te zijn. Het is 13°C in huis en in de slaapkamer staat een oliekacheltje die niet het hele huis kan verwarmen. We krijgen een uitgebreide rondleiding en uitleg over hoe je de tatami matten om op te slapen opmaakt. Tja, daar denken wij toch iets anders over, want 1 matje is echt iets te weinig om op te liggen. Wij pakken er nog één of twee extra bij.
We hebben er voor vanavond ook een diner bij geboekt deze krijgen we een om 18.30 uur in het huis van de eigenaar. We doen een extra trui aan en proberen wat warm te worden in onze zitkamer met airco voor we naar het diner gaan. In het huis van de eigenaar is het 15°C, ook niet echt een fijne temperatuur. De gedekte tafel staat onder een airco, maar die is uit. Er brandt een klein kacheltje dat veel te weinig warmte afgeeft voor de ruimte en dan krijgen we ook nog koud drinken. Op de vraag wat we normaal bij ons eten drinken zeg ik dan ook warme thee, maar het schijnt niet door te dringen, want we krijgen gekoelde alcohol arme wijn en koud water. Ook de terloops gemelde opmerking dat het bij ons thuis normaal 22°C binnen is wordt genegeerd en als we zeggen dat we het koud vinden zegt de man dat het normaal is in de bergen en dat we dat de afgelopen dagen in Oyota ook koud zouden moeten hebben gehad waarop wij naar de airco wezen en zeiden dat die daar wel aan stond. Het is allemaal vergeefs, het blijft koud.
De maaltijd die voor ons is klaar gemaakt smaakt heerlijk. We krijgen sushi en sashimi, salades en allerlei kleine koude hapjes als voorgerecht. Het hoofdgerecht is een groentesoep die terplekke wordt verwarmd op een brander. We hebben een gezellige avond met leuke gesprekken.
Na het eten gaan we terug naar ons huis. Daar vinden we in een kast nog een verrijdbare elektrische kachel. Die gaat naar de slaapkamer zodat we de hele nacht verwarming hebben en we iets comfortabeler kunnen slapen.

By Akira Isaac
Tsuno, Takaoka District
Via Airbnb
€151,09 voor 2 nachten
160km gereden

Om stipt 6.00 uur gaat er buiten een bel en is er een omroep. In dit dorp lijkt men nog in de tijd van stadsomroepers te leven, van voor de radio en tv. Op gezette tijden wordt er informatie met en over het dorp gedeeld. Via de luidspreker. Zo is er elke dag minimaal een omroep om 6.00 uur voor de "wekker", om 7.30 uur voor "ochtendgymnastiek", om 11.00 uur voor "informatie" en om 21.00 uur voor "bedtijd". Ook wordt de vuilophaal aangekondigd door een omroeper en al het nieuws wat belangrijk is. Gisteren tijdens het eten hebben we ook al een aantal omroepen gehoord. 6.00 uur 's ochtends dus en om 6.10 uur en 6.20 uur werd er nog meer omgeroepen. Daarna konden we weer slapen, tot 7.30 uur.

In het huis is weer wat kouder geworden, dus snel de airco in de kleine zitkamer aan zodat we in een normale temperatuur kunnen ontbijten. De komende 2 nachten zitten we weer in de bergen bij een traditioneel Japans huis en we komen erachter dat dat huis ook geen verwarming heeft. We kunnen nog kosteloos annuleren en doen dat dan ook maar. Het is gewoon te koud. We zoeken naar een alternatief en boeken een hotel voor 2 nachten. Ondertussen loop ik een rondje in het dorp. Buiten is het nu gewoon warmer dan binnen. Tijd om op pad te gaan dus.

We willen eerst naar een Dam en de Nakatsu gorge die op ongeveer een half uur rijden hiervandaan liggen. We zijn 5 minuten onderweg en we komen langs wegwerkzaamheden waar we voor moeten stoppen. De meneer met de vlaggen begint een heel verhaal naar ons waar we natuurlijk niets van begrijpen. Google translate to the rescue. De weg voor ons is afgesloten wegens werkzaamheden. We kunnen er wel langs, maar pas over 50 minuten. Bij ons sluiten ze een deel van de A1 een heel weekend af voor werkzaamheden, hier gebeurt dat een paar maanden elke dag met een tijdsschema. Dus van 9.00 tot 9.10 is het open, van 11.10 tot 11.20 is het open enzo. We krijgen zelfs een A4tje met daarop alle tijden. Vanaf 16.30 uur tot 6.30 uur zijn er geen afsluitingen, dus terug vanmiddag kan wel over deze weg. We gooien onze route om en gaan eerst naar een aantal geocaches bij een museum en wandelgebied in de bergen.
Tendu highlands blijkt een gebied bovenop de bergen te zijn. Via een bijzondere bergweg, de 48, rijden we ernaartoe. De bergweg is geen eenrichtingsweg, al lijkt de breedte van het asfalt daar wel op te wijzen. We verbazen ons over deze smalle weg constructie die in dit land meer standaard is dan een uitzondering.
Als we bij het highlands gebied zijn aangekomen zoeken we eerst naar de geocache bij het museumpje. Het is eigenlijk meer een bezoekerscentrum voor dit gebied. We krijgen een plattegrondje waar de wandeling op staat die je kan lopen en dan gaan we verder. De uitzichten zijn heel mooi. Je kijkt echt over de bergtoppen aan de overkant heen. We pakken het onverharde pad naar 2 uitzichtpunten. Voor we weer terug lopen eten we er een boterhammetje. Daarna gaan we nog een klein stukje het bos aan de andere kant van de parkeerplaats in. Veel bomen hebben hier hun bladeren al verloren waardoor het eigenlijk een wat trieste sfeer heeft. Omdat het toch geen duidelijke rondwandeling is en we ook nog naar de dam en Nakatsu gorge willen, keren we om. Voor nu genoeg gewandeld, straks weer verder.

Als we bij de Nakatsu Valley aankomend is het even zoeken waar we de auto moeten parkeren. We zijn de parkeerplaats in eerste instantie voorbij gereden zonder dat we er erg in hadden. Het gebied is helemaal gratis toegankelijk, zelfs het parkeren is kosteloos. Je kan naar de Uryu falls lopen, naar de Ryugubuchi, de Momiji falls en de stone pilars. Onderweg staan beelden van allerlei "kabouters" en dat allemaal binnen een afstand van zo'n 3km. We starten onze wandeling met een trappetje op, gaan vervolgens een trappetje af, lopen langs een mooi rots gebied met een watertje en gaan een flinke trap op, een betonnen brug over en weer een trap op. De vallei is mooi, je hoort overal het water kletteren. De rotsen zijn uitgesleten door de waterstroom van duizenden jaren. Het zijn veel trappen op en weer af, kronkelend langs het water. De Uryu waterval bestaat uit een sluier en een spuiter, wat een heel apart gezicht is. Het water komt in een bocht van de rotsen af waardoor je pas heel laat de waterval kan zien. We klimmen nog een stukje verder om ook de bovenkant van de waterval te kunnen zien. Daarna lopen we door naar het verste deel van de vallei, de stone pilars. Op een brug kan je naar beneden kijken om één van de rotspilaren te zien waar nu het water aan twee kanten omheen stroomt. Het trappen lopen voor de terugweg kan nu beginnen, Niels begint met tellen, ik met het fotograferen van alle verschillende soorten trappen. Uiteindelijk hebben we meer dan 1000 treden gelopen.
In de waterpoel vlak aan het begin van de vallei zit een dikke merel op een rots. De merel lijkt zich wat te wassen of wat eten uit het water te halen als het ineens volledig het water induikt. Het komt bij een rots een klein stukje verder weer naar boven. Wat verbaast blijven we kijken. Deze "merel" lijkt wel te zwemmen en te duiken. En weer springt het het water in en komt het ergens anders weer naar boven. Het lijkt dan wat te eten te hebben. Wat een fantastisch schouwspel is dit. Het zwemt, duikt en loopt over de rotsen die onder water liggen. Als de vogel de hele poel door is en uit ons beeld zwemt, lopen we verder.
Bij een klein tent aan de ingang van de vallei drinken we een kopje bouillon voor ¥100 (€0,65). Dat smaakt goed na zo'n wandeling. Daarna gaan we met de auto naar de Dam waar we in het laatste daglicht nog twee geocaches vinden. Aan elke kant van de Dam eentje. Het water staat er enorm laag. Zo laag dat we ons afvragen of het wel klopt. Misschien is de Dam wel lek?

We gaan een hapje eten in de buurt voor we terug rijden naar het koude huis. Weer is het 13°C als we binnen zijn. Snel alles wat een beetje kan verwarmen aan, verslag en foto's bijwerken en vroeg naar bed. Morgenochtend om 6.00 uur worden we gewekt door de omroeper.

By Akira Isaac
Tsuno, Takaoka District
Via Airbnb
€151,09 voor 2 nachten
96 km gereden

We rijden het dorp uit en langs de weg bij het volgende dorp zit een man of 15 bij een stuk of 6 rokende potten die op houtvuren staan. Intrigerend, nieuwsgierig als we zijn keren we om en parkeren onze auto bij de andere auto's. We stappen uit en groeten vriendelijk de groep mannen. Google translate erbij om te vragen wat er op het vuur staat te pruttelen. Na eerst wat slechte vertalingen komt er "rijst cake" uit Google. Oké, dat lijkt op iets. We worden uitgenodigd om mee naar binnen te gaan. Daar zitten de vrouwen bolletjes te draaien. Terwijl Niels contact en foto's maakt, wordt ik aan m'n mouw meegenomen. Ik "mag" ook een balletje draaien. Er wordt voorgedaan hoe ik m'n hand in een kommetje moet houden en zachtjes moet draaien, niet kneden. Na het eerste bolletje krijg ik een tweede stukje van de warme rijstlijm om een bolletje te draaien. De eigen gemaakte bolletjes mogen we opeten, we krijgen er een schoteltje met sojasaus bij en doen net of het super lekker is. Het is een vrij smakeloze, plakkerige en kauwgomachtige substantie, maar enorm populair. Je ziet ze overal en ontzettend leuk om te zien hoe het vroeger gemaakt werd. Deze krijgt de smaak door de sojasaus, maar in de winkel zijn ze er in allerlei kleuren en smaken. We hebben in ieder geval de grootste lol met deze groep harde werkers en zij lijken erg blij te zijn met ons bezoek. Als we vertrekken worden we uitgebreid uitgezwaaid en gegroet, zelfs als we weer met de auto langsrijden staan ze te zwaaien.

We nemen de tolweg naar Mima waar een aantal first to find geocaches liggen. De eerste brengt ons via een smal weggetje langs wat boerenvelden naar een bamboe bos. De tweede ligt bij een Udatsu, een gebied met oude traditionele huizen. Van dit gebied was een Indigo handelaar de stichter ergens heel lang geleden.
Daarna gaan we via een geocache aan een klein weggetje in de stad naar een geocache ergens in de bergen. De route ernaartoe wordt niet door Google maps gegeven, dus we rijden het op de geocachekaart die soms betere kennis heeft. Het is mooie bergweg route, heel rustig. We hebben er plezier in, kijken onze ogen uit en zien zelfs een hert wegspringen. We rijden naar boven, de berg op, de berg over, een andere berg op. De mooie route wordt steeds smaller tot het bijna niet meet begaanbaar is. De weg is bezaaid met blaadjes, takken, stenen en op een gegeven moment zelfs met boomstammen. We komen op een punt dat het eigenlijk niet meer zo leuk is en we steeds benauwder krijgen of we dit berggebied wel uit kunnen komen. De route naar de geocache hebben we al geskipt, we willen nu alleen nog maar naar een genummerde weg, eentje waar we niet makkelijk vanaf kunnen vallen en het liefst voor donker. We leggen een afstand van zo'n 10 kilometer in een half uur af en dan wordt de weg weer normaler, tenminste zo normaal als het in Japan normaal is. Een kwartiertje later is de zonsondergang en rijden we naar ons hotel in Tokushima.
Ook hier komen we voor een verrassing te staan. We hebben dit hotel gisteren geboekt omdat we niet nog eens 2 nachten in een koud en traditioneel huis willen zitten, slapend op de grond. Een echt bed en gewoon een warme omgeving. Het werd een hotel, een Adults only hotel. Lekker geen schreeuwende of stampende kinderen door de gangen...

De receptie is op z'n zachts gezegd apart. Een groot zwart scherm met een klein doorgeef /praat luikje. Wij zien de receptioniste niet, zij ziet ons niet. En dat blijkt het doel hier, anonimiteit. Naast de receptie is een soort shop. Hier kan je gratis ijs, thee en limonade krijgen. De kostumes die er hangen kun je, naar later blijkt gratis, huren. We krijgen een kamer op de vijfde etage. Met een kleine lift gaan we naar boven. Op de kamer is naast de minibar ook een attributen verkoopautomaat. Verder is alles steriel verpakt, wat toch wel een prettig idee is. Het is gelukkig heel schoon. Na de koffers op de kamer te hebben gelegd zoeken we een restaurant. We komen terecht bij een apart restaurant, eentje waar naast een aantal gewone tafels en stoelen ook nog eens drie zitplaatsen voor een spiegel zijn. Zou dat zijn om je niet alleen te voelen?? Het ziet er raar uit. Het eten is kakelvers en verrukkelijk.

Restay DEE hotel
Tokushima, Shikoku
Via Agoda
€117,86 voor 2 nachten
287 kilometer gereden

We vertrekken om 9.15 uur voor een ritje langs de kust en terug, maar eerst de bebouwing uit. Het gaat niet snel, het is druk op de weg. De vele verkeerslichten en het fun shoppen helpen ook niet mee. Als we dan de bebouwing uit zijn begint de maag wat te knorren. Ik graai naar de tas met snacks en brood op de achterbank maar grijp mis. Heel handig, het ligt nog in de hotelkamer en we zijn net tig winkels en grote supermarkten tegengekomen. En wat komen we nu tegen? Helemaal niets. Als we dan uiteindelijk een kleine Lawsons tegenkomen halen we daar een paar snackbroodjes. De buik is weer wat gevuld, we kunnen er weer tegenaan.

Door het volgen van de geocaches komen we uit op de Minami Awa Sunline, een toeristische route tussen Minami town en Mugi town met spectaculaire uitzichten over de mooie kustlijn van de Stille oceaan vanaf diverse observatie plaatsen. Op elke parkeerplaats ligt een geocache en is een prachtig uitzicht over de oceaan en de eilanden die erin liggen. Onderweg zien we een aap op een brug in het zonnetje zitten. Nadat we de auto omgekeerd hebben kijkt hij ons eerst chagrijnig aan omdat wij het wagen zijn zonnerust te verstoren, om vervolgens op z'n gemakje in het bos te verdwijnen.
Als de bergweg eindigt komen we beneden bij de oceaan uit voor een lunch, het mooiste uitzicht en kleine wandeling. Daarna rijden we naar het eerste station van de DMV, Dual Mode Vehikel. Een bus met een flinke identiteitscrisis. Elke rit begint het voertuig als bus. Na een aantal haltes komt het aan bij een treinspoor, bouwt het zichzelf om en gaat als trein verder om vervolgens na een kwartiertje weer van het spoor af te gaan, zich weer terug bouwt en weer bus is. Waarom? Omdat Japan.

Het ding rijdt natuulijk op de meest onmogelijke tijden en vaker niet dan wel. een stukje meerijden is lastig, want je moet reserveren, maar om terug te komen bij je beginpunt moet je dus twee keer reserveren. En dat is bijna onmogelijk, want tour-bussen hebben dit ding ook ontdekt en kopen alle reserveringen tegelijk op. Dus er is een flinke kans dat je wel heen, maar never nooit meer terug komt. Als bonus zitten die tour groepen natuurlijk alleen maar in de DMV als die trein is. Het is al snel minimaal een uur terug naar de auto lopen over een provincialeweg met tunnels. Dus we auto-rijden de route af en nemen een kijkje op de stations, waar natuurlijk ook geocaches liggen. We hebben geluk, want we zien de bus al bij het tweede station. Nu kunnen we een stukje met de bus oprijden. Nog voor het ombouwstation halen we de bus in terwijl het op een halte staat en wachten we hem op om het ombouwen te zien. Missie volbracht, we gaan naar de laatste geocaches hier aan de kust. Precies tegen zonsondergang zijn we klaar voor de rit terug naar het hotel. Onderweg eten we bij één van de vele Sushi Macdonalds in Japan, een keten met lopende band sushi.

Restay DEE hotel
Tokushima, Shikoku
Via Agoda
€117,86 voor 2 nachten
192 kilometer gereden

We starten onze dag met een wandeling in Tokushima. Vanuit het hotel lopen we naar de rivier. We hebben een leuk rondje met geocaches in gedachten, maar eerst de koffers inladen. We staan op een parkeerplaats tegenover het hotel waarvan niet duidelijk is dat het bij het hotel hoort. Gisteravond toen we thuiskwamen waren alle parkeerplaatsen van het hotel zelf vol en zijn we naar deze plek verwezen. We hoeven pas om 11.00 uur uit te checken, dus tot die tijd kunnen we sowieso van de parkeerplaats gebruik maken. Het is onduidelijk hoe het erna is. Als we beginnen met aan onze wandeling komt de parkeerwachter eraan. Die lijkt alleen de overkant te controleren, maar we hebben geen idee of hij zometeen ook naar de kant gaat waar onze auto geparkeerd staat.
We lopen langs het water, zoeken de geocaches en vermaken ons prima. Het zonnetje schijnt, maar er is een koude wind opgestoken. Als het 11.00 uur is begint het toch wat te kriebelen. Zou de auto wel goed staan, hadden we het niet even moeten navragen, straks krijgen we een wielklem zoals op het bord staat wat gebeurt als je niet rechtmatig geparkeerd staat. We breken ons rondje toch maar af om de snelste weg terug naar het hotel te nemen. De auto staat er nog, er is geen wielklem en, voorlopig, geen bekeuring. Wel begint het binnen 5 minuten enorm te regenen, maar dan zitten wij al in de auto.
We rijden vandaag weer terug naar Takamatsu om de auto in te leveren. Het is een rit van 100 kilometer en volgens Google doen we er 2,5 uur over. Nog voor we de stad uit zijn hebben we al een kwartier vertraging opgelopen door de vele verkeerslichten die allemaal op rood staan. Japan heeft niet voor niets een rode stip in het mdden van haar vlag. Wat een ellende. Na de stad gaan we de bergen over. De bergen zijn mooi, koud en er ligt boven sneeuw. Van die prachtige poedersneeuw waarvan het lijkt dat het met een zeefje over de bomen heen gestrooid is.

Om 14.50 uur rijden we het terrein van de Toyota autoverhuur op om meteen weer om te keren want we zijn vergeten om te tanken. 10 minuten later kunnen we alsnog de auto inleveren. De door ons gemaakte krasjes worden niet opgemerkt, we krijgen zelfs nog een paar duizend yen terug omdat de creditcard korting niet berekend was.

Op naar het station waar we de trein naar Takamatsu nemen, de langzame local, want we zijn net te laat voor de express trein. Nog voor het donker komen we ons appartement voor de nacht binnen, recht tegenover een Pachinte gokhal met heel veel knipperlampjes voor ons raam. Het inchecken gaat wat apart. We hebben de route gekregen tot aan de deur, maar hoe nu verder. We zitten op de tweede etage, dat weten we. We staan voor een lift die de liftdeur gewoon open en bloot aan de straatkant heeft. Normaal gesproken zou je verwachten dat je ergens een code of een sleutel vandaan moet halen om die lift te bedienen maar dat hebben we niet. We staan wat vertwijfeld voor de lift en vragen ons af of we ons misschien bij de nagelstudio die naast de lift is moeten melden. Eerst maar even kijken of de lift open gaat als je op het knopje drukt. Ja, dat werkt en we kunnen ook gewoon naar de tweede etage. Dan blijkt dat we meteen in het halletje van ons appartement uitkomen. De deur staat open en de sleutel ligt op tafel. Dat is wel heel erg goed van vertrouwen. Iedereen kan dus vanaf straat gewoon het appartement in. Als we weggaan voor het eten doen we toch maar wel de deur op slot en nemen we de sleutel mee. We maken een wandelingetje en eten bij een klein restaurantje met elf zitplaatsen aan een bar. Achter de bar staat de kok te koken. Hij heeft 3 gaspitten waar de pannen op staan. In eentje zit een jus prutje in een andere olie waar hij de tempura-achtige gerechten in bakt. Er is een la vol met paneermeel. Bijna elk stuk vlees of vis wordt door een soort beslag gehaald en dan in die la onder het paneermeel gelegd, dan nog een paar keer erdoor heen gehaald en daarna in de olie gedaan. Alles gaat in diezelfde la, in datzelfde paneermeel. En het smaakt toch lekker.

Zonnebloem 2F
Takamatsu, Kagawa, Shikoku
Via Airbnb
€88, 05 voor 1 nacht
107 kilometer gereden
Totaal 1104 kilometer gereden

Vandaag hebben we een relax dagje. We vertrekken vanavond om 21.26 uur met de Sunrise Seto trein naar Tokyo, onze laatste stop van deze vakantie. Tot die tijd is het een beetje tijd doden in Takamatsu. We kunnen tot 11.00 uur in het appartement blijven, dus die tijd gebruiken we dan ook. Na uitchecken gaan we naar het centrum toe. We huren 2 bagage kluisjes voor de koffers en grote rugzak en gaan met de dagrugzak verder, een blokje om de kasteelruïne van Takamatsu. Het ziet er niet interessant genoeg uit voor een betaald bezoek aan de binnenkant, dus we wandelen verder.

We lunchen uitgebreid bij de Italiaan met een heerlijke steenoven pizza. Daarna gaan we weer op pad, geocaches en parken bezoeken. Via een geocache bij een op de kaart baseball park, maar in het echt een gewoon recreatie park zien we een ander groen gebied op de kaart. Bij gebrek aan inspiratie gaan we daar maar eens kijken. De Ritsurin Garden blijkt een prachtige Japanse tuin te zijn waar de mooiste paadjes doorheen kronkelen. We betalen de entree, nemen de stempelkaart mee voor een stukje extra's en beginnen aan de voorgestelde route. Er zijn 2 voorgestelde routes waardoor je zo goed als het hele park te zien krijgt. Een klein rondje van ongeveer een half uur, de grote van ongeveer een uur. Wij combineren ze en vermaken ons tot sluitingstijd. Er worden veel foto's genomen, niet alleen door ons, ook voor een traditionele bruiloft in Japanse klederdracht is dit een mooie omgeving. Wij maken dan weer foto's van de bruid en bruidegom. Ook lopen er geisha's rond die gefotografeerd worden door een privé fotograaf en door de toeristen. Later zien we dat je de traditionele geisha kleding ook kan huren in het park voor een fotosessie.
Het park is al eeuwen geleden aangelegd en wordt tot in de puntjes onderhouden. Er zijn mooie bruggetjes, oude bomen, rotsen, bomen op rotsen en vijvers met grote koi karpers. We slenteren lekker door het park en genieten van alle mooie kleuren die de natuur ons te bieden heeft. Het is een perfecte dag om te wandelen, heerlijke temperatuur, zonnetje erbij en af en toe een verkoelend windje. Als het park om 17.00 uur sluit zijn wij net naar buiten en pakken we de trein twee haltes terug naar Takamatsu centrum.

We zoeken de laatste 2 geocaches van deze stad bij het restantje daglicht wat ons nog rest en nemen een kijkje bij de haven waar de grote veerboten vaker naar de plaatselijke eilandjes varen dan dat de treinen rijden.

Voor het avondeten kiezen we een pasta restaurant uit. Zo is het een Italiaanse keuken dag geworden. De pasta smaakt heerlijk en met de onbeperkte broodjes eet Niels z'n buik vol. Om 20.00 uur lopen we naar de bagage kluisjes, halen de koffers en rugzak op en lopen we naar het hoofdstation. We hebben nog zo'n drie kwartier de tijd voordat we onze trein in kunnen, dus wippen we nog even bij de Starbucks naar binnen. Een Matcha thee latte voor mij en een Mango Juice voor Niels. We hebben uitzicht op het perron waar onze trein binnenkomt. Om 21.00 uur komt de trein binnen en sluit de Starbucks.
We hebben allebij een éénpersoonskamer in wagon nummer 13, kamer 9 en 10. De kamer bestaat uit een klein smal bedje waar je precies voor de deur voor kan staan als je Japanse maten hebt. Niels past niet eens voor de helft, ik pas net aan. Bagageruimte is er totaal niet. De grote koffer en rugzak worden op mijn bed naast m'n hoofd geplaatst, de kleine koffer gaat bij Niels naast z'n hoofd.
starten eerst nog even gezellig samen. Op het bed bij Niels drinken we nog wat en wennen we aan de trein geluiden en bewegingen. Als we na een uur in Okyama zijn en de trein met de andere nachttrein is gekoppeld gaan we onze tanden poetsen en klaarmaken voor een hobbelige nacht.

Sunrise Express
JR nachttrein van Takamatsu naar Tokyo

Ik heb voornamelijk rustig gelegen in de trein. Echt slapen is er bij ons allebei niet van gekomen. In plaats van rustig en smooth over de rails te glijden hobbelt, stoot, bonkt en wiebelt de trein als een gek.

Om 6.00 uur staan we echt op, verfrissen we ons wat en eten een krentenbolletje en een droge boterham, want we hebben al het beleg achtergelaten in de koelkast in Takamatsu.

Om 7.10 uur staan we op het station van Tokyo. We nemen 2 metro's naar ons appartement voor de komende 5 nachten. We hebben het al voor de afgelopen nacht ook geboekt zodat we meteen naar binnen kunnen en niet nog een halve dag moe met de bagage door Tokyo lopen te zwerven.
Het inchecken gaat alles behalve soepel. Er is niemand, geen sleutelkastje zoals we anders gewend zijn, maar een tablet. Deze staat op uitchecken, we kunnen het niet aanpassen. Het hele gebouw bestaat uit vakantie appartementen, dus als er een toerist naar buiten komt vragen we hulp. We moeten de paspoorten opnieuw scannen, dat was bij het boeken ook al gedaan en we moeten een filmpje van ons maken zodat ze zien dat wij het zijn. Allemaal erg omslachtig. Dan krijgen we ons kamernummer en een deurcode voor de kamer. Nu is er nog het probleem van de gewone entree deur. Deze is dicht en zou automatisch open moeten gaan. We hebben daar ook een code voor gekregen, maar dat werkt niet. Er staat een + voor, maar dat staat weer niet op het scherm om in te tikken en met alleen de code werkt het niet. Op de display zelf staat dat je je kamernummer moet intoetsen, maar ook hiermee kunnen we niet naar binnen. Als er dan weer (Japanse) toeristen naar buiten komen willen ze ons eerst niet helpen. Als ze de reservering zien en zien dat ik wel de juiste codes heb, worden ze toch wat vriendelijker. Er moet eerst een grote knop met een heel stel Japanse tekens ingetoetst worden en dan de code. Oef, we zijn binnen.

Koffers uitpakken en alle was verzamelen, wasmachine aan, want we hebben geen schone kleding meer. Dan kunnen we eindelijk even rustig zitten, een kopje koffie en thee drinken en weer opfrissen. Rond 11.00 uur kunnen we er weer tegenaan. We gaan al wandelend op pad, heel rustig aan. Als we een boulange (niet boulangerie) tegenkomen ruiken we vers stokbrood. Zou het knisperend en knarsperend echt stokbrood zijn? Al het brood wat we hier tot nu toe hebben gegeten is zacht, flauwig en zoet. Dit brood oogt perfect, smaakt en kraakt. Lekker!
Al knabbelend aan het stokbrood vervolgen we onze geocache route naar de supermarkt. We moeten beleg en yoghurt hebben voor morgenochtend. Na de supermarkt vervolgen we onze geocache speurtocht. We wandelen weer eens langs het water, eerst langs een klein watertje met enorme kooikarpers en schildpadden, later langs een enorme rivier. Niet alle geocaches worden gevonden, de meeste wel. We eindigen onze wandeling bij een treinstation. Daar nemen de trein naar een groter station waar we de driedaagse JR-pas Tokyo Wide kopen, want we hadden nog niet genoeg in treintjes gezeten.

Voor het avondeten zetten we Google aan. We zitten op 100 meter van een aanbevolen familie restaurant. Klinkt goed, kaart ziet er prima uit. Bij het adres is het even zoeken want het is een flatgebouw, maar dan zien we dat we op de tweede etage moeten zijn voor een restaurant, waarschijnlijk degene die we zoeken. We mogen bestellen via een tablet, dat lukt want die heeft gewoon Engels erop zitten. De bezorging aan tafel gebeurt heel bijzonder. Het eten wordt gebracht via een robot. Wat leuk om dat te zien. Het eten verder is niet heel bijzonder, drinken mag je zelf halen bij de drankbar, onbeperkt frisdrank, sappen, koffie en veel soorten thee. We maken het niet laat. Door de nacht in de trein voelt het alsof we een jetlag hebben.

Voga Corte Chidoricho
Ota, Tokyo
Via Airbnb
€258,85 voor 6 (5)nachten

Weer een treinendag vandaag. We gaan met de Tokyo Wide pass naar Doai, het diepste openbare station van Japan. Maar eerst halen we nog een stokbrood en twee croissants voor onderweg. Vlakbij één van de stations die wij klunnen gebruiken zit namelijk een "echte" Franse Boulangerie. Althans: hun stokbrood is knapperig en de croissants lijken net echt. Na de hele vakantie toast brood gegeten te hebben is een echt brood een zeer welkome afwisseling.

Met de lokale trein gaan we naar Kamata, daar stappen we over op een drukke trein naar Tokyo die voordat we in Tokyo zijn alweer bijna leeg is. Vanaf Tokyo station nemen we een Shinkansen naar Echigo Yuzawa. Hier begint het wintersport gebied en dat is te merken ook. Er gaat een extra vest aan. We hebben een half uur overstap en lopen even naar buiten waar we een geocache vinden bij de stations ingang. Daarna een klein stukje wandelen voor een mooi lunchplekje in de zon. Het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen is zichtbaar, maar niet te fotograferen. Het stokbrood kraakt in elk geval nog steeds fantastisch.
De volgende trein is een lokale trein en die heeft een prachtige route door de bergen. Af en toe een tunnel, maar ook veel bovengronds met mooi uitzicht. In Minami is de volgende overstap. We hebben er een uurtje de tijd. Er staan twee stoomtreinen waarvan één onder stoom, en er ligt een geocache, wat meer hebben we nodig? Een bankje om te loggen dat is er ook. We halen nog een snack bij een klein lokaal winkeltje waardoor we bijna onze volgende trein missen. De trein naar Doai gaat maar 1x per 4 uur en die willen we liever niet missen. Het is een ritje van maar 10 minuten, groot deel ondergronds, want Doai is het station wat op zo'n 70 meter onder de grond ligt. -Het zijn vanaf het station 486 traptreden naar boven, terug naar de bewoonde wereld. Alhoewel bewoond een erg groot woord is voor hier. Toch liggen ook hier een paar geocaches, of moet ik zeggen, juist hier liggen geocaches. Bijna overal waar iets bijzonders is, is wel een geocache in de buurt te vinden en dit station is bijzonder. We zijn niet de enige toeristen die dit station bezoeken vandaag. Als we alle trappen naar boven beklommen hebben en buiten staan hebben we nog ongeveer 2 uur de tijd voor de paar geocaches die over een afstand van 2,5 kilometer liggen te gaan zoeken. De eerste bij het station zelf kunnen we niet vinden, maar na een wandeling langs werkzaamheden, een verlaten bezoekerscentrum en een waterval vinden we de volgende geocache langs een riviertje. Dit is de verste, vanaf hier lopen we terug. Bij het bezoekerscentrum staat een bus z'n dienstregeling af te wachten. Als we de geocache bij de waterval redelijk snel kunnen vinden, dan kunnen we op de bus stappen naar het volgende station en hebben we daar ook nog een half uur de tijd voor een geocache en een bezoekje aan dat station voor we dezelfde trein als gepland verder nemen. Het lukt allemaal, we hebben genoeg tijd en vinden de geocache.

Tijd voor de terugweg, ditmaal via een iets andere route. Voor we naar ons appartement gaan, gaan we uit eten in Tokyo bij een voor ons speciaal sushi restaurant. Hier hebben we in 2018 ook een aantal keer gegeten. Ze hebben goede sushi, het is gezellig en knus en vriendelijk personeel. Waarschijnlijk herkenden ze ons niet, maar wij hun wel. Het was er weer heerlijk, blij dat we het terug hebben gevonden.

Voga Corte Chidoricho
Ota, Tokyo
Via Airbnb
€258,85 voor 6 (5) nachten

Omdat we de drie dagen pas hebben gaan we een ander deel van de Tokyo Wide omgeving bezoeken. We nemen een Shinkansen naar één van de verste stations dat bereikbaar is met de pas waar ook nog een aantal geocaches te vinden zijn en beginnen na 2 volle voorstad treinen aan de rit in de meer comfortabele Shinkansen.

Het is ineens weer 20°C, strak blauwe hemel, zonnig en warm. We komen aan in Nasushiobara en proberen een fiets te huren. Er ligt op zo'n 6 kilometer van dit station een power trail die met de fiets goed te doen is. Helaas hebben ze geen E-bikes, alleen fatbikes tegen een prijs waar je ook een auto voor kan huren, dus laat maar. We hebben een back-up plan, naar het volgende station en daar kijken voor fietsverhuur. Helaas daar is helemaal geen fietsverhuur, maar er zijn wel veel geocaches die vanaf hier gewoon te voet bereikbaar zijn. Aan de wandel dus. We starten met de geocaches in de stad en lopen steeds meer naar de rust en natuur toe. Vlakbij de rivier halen we wat warme kipstukjes en een soort gemarineerde gehaktbal die we aan het water oppeuzelen.
We komen in een stukje bamboe bos, altijd bijzonder om te zien. De bomen aan de rivier hebben de mooie herfsttinten. Na de rivier komen we bij een sportpark. De geocache hangt achterop het scorebord van het baseball veld. Naast het sportpark is een Japanse tuin park. De kleuren van de bomen zijn hier nog mooier. In het late middaglicht lijkt alles wel in vuur en vlam te staan. We zoeken ook hier naar een aantal geocaches voor we aan deeg terug naar het station beginnen. Het is al donker als we bij het station aankomen. We hebben nog een reis voor ons en willen het niet te laat maken, dus het wordt een simpele hap. Sushi en sashimi van de supermarkt die we op het station opeten. Dit is de eerste keer deze vakantie dat het eten wat tegenvalt.
Terug in de kamer doen we nog een wasje en gaan we vroeg naar bed. Morgen weer vroeg op.

Voga Corte Chidoricho
Ota, Tokyo
Via Airbnb
€258,85 voor 6 (5) nachten

We hebben afgesproken met Marian, een Amerikaanse die al -tig jaar in Japan woont, getrouwd is met een Japanse man en die we de eerste keer in Tokyo via het geocachen hebben ontmoet. Het contact is er gebleven en ook deze vakantie brengen we een dagje samen door.

We hebben afgesproken om met de trein naar Odawara te gaan en daarvandaan al geocachend verder te gaan naar de Saijoji tempel. Op station Fuijsawara staan Marian en Kaz al zwaaiend op het perron en stappen ze bij ons in de trein. Dit is de derde keer dat we Marian zien en de eerste keer met Kaz, maar het voelt alsof we elkaar al jaren kennen.Zo'n uitzicht zal niet snel vervelen. Na Odawara stappen we over op een lokale trein waar we een dagkaart voor hebben geregeld in een app die wij als Europeanen, natuurlijk, eigenlijk niet mogen gebruiken. Zo kunnen we op de terugweg bij alle stations uitstappen om de geocaches die daar liggen te zoeken.

Het laatste stuk naar de tempel gaan we wandelen. Er gaat wel een bus, maar die hebben we door ons geklets gemist. Het is niet erg, want ook op dit stuk liggen geocaches. Als we bij een theehuis aankomen waar Marian eerder is geweest gaan we daar zitten. We nemen allemaal een koffie of thee met wat lekkers. Nu is dat lekkers iets anders dan een stukje taart in Japan. We krijgen er verschillende zoete gerechtjes bij. Heel bijzonder en erg lekker. Als we zo gezellig aan de bar zitten geven we ons kadootje aan Marian en Kaz. We hebben uit Nederland honingdrop meegenomen en vanuit Shikoku een tengui. Marian spaart verschillende tengui en het is altijd leuk om de verschillende designs te zien die ze post op Facebook. De kadootjes vallen in de smaak. De honingdrop is een goede keuze, Kaz snoept er de hele dag van. Ook Marian heeft wat voor ons meegenomen. We krijgen allebei een eigen tengui. Niels eentje die van Marian zelf is, gemaakt voor het 10-jarig bestaan van haar bedrijf als tolk en ik een traditionele Japanse van het konijn dat in de maan woont.

Na al het lekkers lopen we al kletsend verder door de bossen omhoog naar de tempel. Het is alweer een dag met vele trappen omhoog. Je zou niet zeggen dat het al eind november is. De zon schijnt en het is ruim over de 20°C. De meegenomen jassen blijven ook nu in de rugzak zitten.
Bij de Saijoji tempel aangekomen begint het klimmen opnieuw. De weg omhoog is een peulenschil vergeleken met deze trappen. De bomen staan er prachtig bij, in de meest mooiste herfsttinten. Kaz verteld dat alle bomen binnen het tempelcomplex worden getrimd, zoals bij bonsai bomen. Het is letterlijk en figuurlijk monnikenwerk. Het tempelcomplex is behoorlijk groot. Er zijn verschillende secties en er liggen een paar geocaches in het complex. Over het hele complex staan herdenkingsstenen met Japans gekriebel erop met de naam van de gulle gever en het bedrag wat ze ervoor betaald hebben. Die donaties zijn ergens in de vorige eeuw gedaan en waren voor die tijd enorm hoog. Nu omgerekend komen we uit op een paar dollar voor de oude stenen. De nieuwere zijn een stuk duurder. Het Boeddhisme is een geloof waarbij je voor van alles betaald. Overal staat een prijs bij, zelfs met bidden doneer je geld. Er zijn verschillende altaars waar Kaz en Marian even stilstaan en bidden en dan geld doneren. Als we bij een gebouw halverwege zijn is er een ceremonie aan de gang. Dit lijkt een privé sessie voor 2 personen die bij de monniken op een bankje zitten en worden gezegend. Iedereen mag meekijken en Kaz en later ook Marian gaan op de tatami mat zitten en bidden mee. Als de ceremonie is afgelopen gaan we verder, een geocache zoeken bij de verzameling van geta's die daar in alle maten staan. Een geta is een traditionele houten sandaal.
We hebben nu een groot deel van het tempelcomplex gezien. Een mooi bospad ophoog, wat kleine losse gebouwtjes, groot centraal plein met gebouwtjes, weer wat trappen omhoog en een gebouw waar een ceremonie aan de gang is, maar we zijn er nog niet. We komen uit bij een enorme trap omhoog, de stairways to heaven, de laatste 300 steile traptreden naar een laatste gebouwtje met een altaar, een winkeltje, bankjes en alweer een geocache. Nadat die gevonden is nemen we de iets makkelijke weg naar beneden, over de asfaltweg door het bos, zonder traptreden.
Terug bij de ingang van het complex wachten we met een ijsje op de bus die ons naar het treinstation brengt. Vandaar gaan we al geocachend met de trein verder. We reizen 1 of 2 stations verder, zoeken de geocache en nemen de volgende trein weer terug als het zo uitkomt. Zo gaat het door totdat we het zat zijn. Bij het station eten gezamenlijk bij een noodles restaurant waar Marian een vertaling voor heeft gedaan. Helemaal moe stappen we weer de trein in naar huis. Halverwege onze tocht nemen we afscheid van elkaar. Marian en Kaz zijn weer in hun hometown. We zullen elkaar vast in een toekomst op één van onze reizen of hun reizen weer tegenkomen.

Voga Corte Chidoricho
Ota, Tokyo
Via Airbnb
€258,85 voor 6 (5) nachten

Dagje Tokyo, laatste vakantiedag. Alle was is gedaan, alles ligt klaar om vanavond ingepakt te worden. Maar eerst door Tokyo zwerven. We hebben een dagkaart voor de trein en metro gekocht waardoor we makkelijk van de ene naar de andere kant van Tokyo kunnen gaan.

We stappen als eerste uit bij Shimbashi. Daar is iets met een enorme klok die een voorstelling geeft. Goed voorbereid als we zijn zien we op het station een bordje Old Shimbashi Station. Dat maar eerst volgen. Volgens Google is er ook een gratis treinen museum. Het blijkt gesloten te zijn. Dat is erg jammer, dan maar op naar de klok. Dat is een enorm gevaarte. We komen om 11.04 uur daar aan. Zouden we het slaan net gemist hebben of zou het elk kwartier spelen? Google to the rescue. 4x per dag is er een schouwspel, de volgende om 12.00 uur. We gaan een geocache in de buurt zoeken die enorm goed gecamoufleerd is, maar toch in het zicht hangt. We zoeken er onnodig lang naar, maar vinden hem wel.

Daarna terug naar de klok die binnen een paar minuten begint aan een bijna 4 minuten gepingel, getringel en gedraai. Voor het enorme gevaarte wat het is, valt het spel wat tegen. Het lijkt hier meer om de aankleding te gaan dan om de show die het apparaat weggeeft.

Om 12.00 uur wandelen we naar de Hamarikyu Gardens voor een Wherigo, een geocache met een wandeling waarbij je allerlei vragen moet antwoorden. Ook nu komen we in een prachtig en sereen park uit. Mooie contrasten met de drukke wereld buiten de poorten. We lopen de Wherigo helemaal, vinden alle punten maar de eindcache blijft voor ons verscholen helaas. Op het zoekgebied is het enorm druk met mensen die wat eten of gewoon aan het zitten zijn dat uitgebreid zoeken niet echt prettig is. De cache zou ook magnetsoch moeten zijn, maar wij zien alleen maar houten banken.

We gaan door met de trein naar Ueno. Ook hier lopen we een blokje om, zoekend naar de geocaches. Veel zijn zo gecamoufleerd dat het gewoon bij het straatbeeld hoort, zichtbaar en totaal niet opvallend zoals een extra dop, een plaatje in precies hetzelfde materiaal en dat soort lastige dingen. We worden er wel beter in om het te herkennen, maar je kan je er ook uren op blindstaren.

Na hier rondgelopen te hebben nemen we de metro naar Asakusa. We lopen richting het water, gaan de brug over voor een paar geocaches en genieten van de skyline van Tokyo. De maan staat al in de felblauwe lucht, precies naast Tokyo tower. Bij één van de geocaches aan het water woont iemand. Zo onopvallend mogelijk proberen we wat te zoeken, maar dat lukt niet echt. En dat hoeft ook niet, want de man weet van het geocachen af en wijst waar we moeten kijken. Hij laat ons rustig loggen en gaat verder met z'n eigen ding. We staan bij het water te kijken en dan zie ik ineens kwallen voorbij zwemmen. Zo apart om midden in de stad een rivier met kwallen te zien.
Het begint te schemeren als we de metro naar Akihabara pakken. Daar is het een drukte van jewelste. In de straatjes staan de vrouwelijke proppers in kleine pakjes op een rijtje met blaadjes voor hun club te zwaaien. We wandelen wat rond, gaan wat winkels in en snoepen wat zoete hapjes tot we het echt zat zijn en willen eten. Hier staat bij elk restaurant een rij, daar hebben we geen zin in. We wandelen terug naar het station, zoeken daar wat, maar vinden niets. We zoeken op "lopende band sushi" en zien er drie op-poppen bij station Tokyo dat maar een paar kilometer met de metro is. Dus we gaan daarnaartoe. De restaurantjes liggen ergens in de gebouwen om het het station heen. Het wordt een hele zoektocht waarbij overal rijen wachtende mensen voor de restaurants staan. Bij onze laatste poging komen we bij een lopende band sushi waar maar een paar mensen wachten. Binnen 5 minuten mogen we naar binnen. Het blijkt een teleurstelling te worden. Op de lopende band staan alleen maar de bekers voor de thee, zakjes wasabi, zakjes gember en zakjes limoensap. Je bestelt via een tablet en dan wordt het gewoon aangegeven. De hele band wordt niet gebruikt en bovendien is het 4x zo duur dan we de afgelopen 5 weken hebben meegemaakt, jammer om zo te eindigen.
We blijven er niet lang, halen bij ons thuisstation nog een lekkere snack en gaan de koffers inpakken. Vroeg naar bed, morgen heel vroeg op.

Voga Corte Chidoricho
Ota, Tokyo
Via Airbnb
€258,85 voor 6 (5) nachten

De wekker gaat om 5.45 uur en een uurtje later lopen we bepakt en bezakt naar de trein richting Kamata. Deze gaat elke 5 minuten en komt net aanrijden als we op het station staan. Met een trein eerder maakt het overstappen op Nippori iets makkelijker. We spreken af dat we de eerste trein naar Nippori pakken.
Ook deze staat al klaar voor ons op het perron en vertrekt binnen een minuut. Het gaat erg soepel zo. En op zaterdag passen we zelfs in de metro midden in de spits. Dat hebben we wel anders meegemaakt. Op Nippori hebben we een half uur de tijd. We lopen op ons gemak de perrons over naar de Sky train, de snelle verbinding met het vliegveld. De treinkaartjes hebben we al, want je kan alleen met deze trein mee als je gereserveerd hebt. En dat blijkt nu een nadeel te zijn, want gisteravond kregen we bericht van de KLM dat onze vlucht 45 minuten vertraagt is. We hadden dus om 6.30 kunnen opstaan in plaats van 5.45 uur, wat nog steeds behoorlijk vroeg is. Maar nu kan dat niet, want we hebben gereserveerde plaatsen en we weten niet of er nog plek is op de volgende trein.
De rit verder gaat makkelijk en snel. Om 8.45 uur zijn we op het vliegveld. We kunnen via de self checkin desk onze bagage achterlaten en gaan wat shoppen. We halen wat lekkers om ons tegoed op de ov pas op te maken. De Suica en Pasmo passen zijn voor het openbaar vervoer maar je kan er ook in de winkel mee betalen. Heel handig, maar het tegoed wat je erop hebt vervalt. Dus verplicht snoep kopen.
We zijn snel door de douane en immigration. We wandelen wat bij We vertrekken 45 minuten later, maar landen precies op het voorspelde tijdstip weer in Nederland. We zijn voor de tweede keer in ons leven de volledige aardbol rondgereisd. Waar Onderweg kunnen we genieten van het Noorderlicht. Iets zo bijzonders wat vooral op de foto's goed zichtbaar is. Met het blote oog lijkt het een witte waas, maar op de foto's is het een prachtige schakeling van groen dat zich door de lucht beweegt.