Rondreis door Maleisie 2010   

Niels Inge Toos Carla





Zondag 9 mei 2010

De bedoeling is dat we rond 1200 vertrekken vanaf Schiphol. en verdomd. Het lukt. Bijna. Om 1 minuut over twaalf worden we van de gate geduwd, om aan onze reis van 20 minuten te beginnen. 20 Minuten om bij de startbaan te komen dan toch. Lang leve Schiphol...Maar niet heus.

Anyway. Bijna 12 uur later is het 6 uur 's morgens en landen we na een behoorlijk hobbelige vlucht op Kuala Lumpur International airport.

Maandag 10 mei 2010

Door getreuzel en getruus in de terminal duurt het een uur voor we de douane voorbij zijn en met koffers en al worden opgevangen door 3 mannen van de organisatie. Eentje bekommert zich om ons en plant ons in een busje.
Een dik half uur later maken we kennis met Kuala Lumpur. In het hotel gaat het soepel en we zijn rap op weg naar de 12e verdieping waar we twee aan elkaar gekoppelde kamers hebben gekregen.

We frissen ons even op en gaan met de benenwagen richting een monorail station. Voor RM 1.60 (40 eurocent) per persoon gaan we 6 haltes mee naar 'Sentral'. Op weg naar het Lake garden park waar o.a. een vlindertuin en de grootste voliere ter wereld schijnen te zijn. Vol goede moed beginnen we op de benenwagen. De meegenomen pllategrond blijkt van twijfelachtige kwaliteit: de weg die ons naar het park zou moeten brengen blijkt een verhoogde weg te zijn waar geen voetpad langs is.
Gelukkig stopt er een taxi die vol medelijden (agut) vraagt of we misschien verdwaald zijn. Voor RM 10.00 (3 euro) brengt hij ons naar de verkeerde plek in het park. We staan bij de vogels en niet bij de vlinders. De taxichauffeur blijkt wel aardig en hij brengt ons gratis naar de vlindertuin; om de hoek.
Picture We betalen de entree (RM 18 pp) en betreden een gazen kooi vol vlinders. De temperatuur loopt tegen de 35 graden, en elke keer als de zon zich toont komen daar zomaar 5 graden bij. Er fladderen honderden vlinders in de rondte. We vermoeden maximaal een soort of 10. Zonde maar waar: bijna alle vlinders hebben wel enige beschadiging. Picture De inrichting van de 'kooi' is rommelig. Het stikt van de paadjes, doorsteekjes, vijvers en wat al niet meer. We vermaken ons met fotograferen. We verbazen ons over de toch wel grote vlinders en verlaten de tuin en de vlinders weer na een dik uur. Alleszins een geinig uitstapje.
Voor de deur besluiten we met een nieuwe taxi naar de orchideeën tuin te gaan. We betalen evenveel voor dit korte ritje dan we voor de rit vanaf Sentral betaalden (RM10), maar het gemak dient ook wat.
De tuin valt een beetje tegen, er staan maar weinig bloemen in bloei. Mar voor gratis entree... We puffen op een bankje uit voordat we ons bij de taxi balie vervoegen. Het blijkt dat een taxi helemaal terug naar het hotel RM18 kost (5.50 Eur). Zo gezegd zo gedaan.

In het hotel storten we ons op bed. 2 Uur later, rond 16:00, wassen we de slaap en het zweet van ons af en gaan weer op pad. Eerst even wachten tot de onweersbui voorbioj getrokken is, en daarna wandelen richting de KL toren. Het blijkt dat we om de hoek naast een toeristen gebied zitten, dus eten en massages en restaurants te over. Bij de KL toren splitsen we. Toos en Carla gaan naar boven, Inge en ik gaan een geocache zoeken.
Na een succesvolle geocache en een mooi uitzicht lopen we terug naar het gebied rondom het hotel. We zien (Europese) restaurants waar een hoofdgerecht 25 euro kost en besluiten om om de hoek bij een lokaal ding te gaan eten. Nasi, soep, bami en een rijst voor 4 inclusief drinken voor 15 euro. Tsjakka.
Na het eten storten Carla en Niels in. We struikelen doodop terug naar het hotel en duikelen rond 2200 in een diepe slaap.

Dinsdag 11 mei 2010

De wekker gaat om 7:30. Om 7:35 staan we aan een welgevuld buffet. Naar goed Aziatisch gebruik kunnen we kiezen uit Chinese soep, gebakken rijst, gebakken aardappelen, worstjes, witte bonen in tomatensaus, fruit en van alles en nog wat meer aan lekkers. Gelukkig voor Inge hebben ze ook gewoon brood. Met kaas. En slappe thee ;)

9:00 zijn we het hotel uit met volgegeten buikjes. We wandelen naar de monorail die we pakken tot Chinatown. Daar schijnt een busstation te zijn. We ontdekken inderdaad een plein waar schijnbaar alle bussen vandaan komen. Na even zoeken zien we een bus (nummer 11) waar Batu Caves op staat. Voor RM2.50 p.p neemt men ons mee.

Bijna een uur later hebben we ons ontworstelt aan het Kuala Lumpurinees verkeer en worden we bij de grotten afgezet. We struinen eerst wat rond op de begane grond en pakken dan de benenwagen 272 treden omhoog. Picture Carla heeft flink last van d'r knie, maar uiteindelijk komen we allemaal boven aan. Als verrassing blijkt er bovenaan nog een extra trap te zijn, en dan staan we achterin de grot die geen grot is. Iemand is vergeten een dak te bouwen zodat je midden in de grot, midden in de zon staat. Picture Dat verklaart meteen waarom het in de grot een graad of 10 warmer is dan buiten. Inge krijgt nog bijna een kokosnoot op d'r hoofd van de rondzwervende apen, en ik breekt zowat zijn nek op de miniscule treetjes waar mijn maat 46 gewoon niet op passen.

We dalen af. Dat gaat gelukkig beter dan omhoog en we staan al snel weer beneden te puffen. We wandelen langs de rotswand, maar de andere grot is gesloten. Na enige navraag blijkt de bushalte richting terug 'aan de overkant van de weg bij het restaurant' te liggen... Om half twee komt de bus inderdaad de hoek om wiebelen.

We stappen niet bij China Town uit, maar besluiten om bij de Chow Kit Bazaar uit te stappen. Het blijkt een redelijk grote markt te zijn. Afgedekt door zeilen, en niet al te druk. Onderweg stoppen we in een restaurant, en lunchen warm. Er blijkt een soort buffet te staan. We krijgen een bord met rijst en mogen dan 1 keer van alles bijscheppen. Ik neem aan 4 kanten van de rijst een andere smaak, Inge en Toos eten alleen een Chappata (soort Roti) en Carla besluit het bij garnalen en kip met rijst te houden. Smaakt allemaal lekker, en voor RM 30 (nog geen tientje euros) is het nog mooi betaalbaar. Op weg naar de uitgang begint het te donderen. Niet zomaar, maar echt volop. En dat weerkaatst erg leuk tussen de wolkenkrabbers en smalle straatjes. Tegen de tijd dat we aan de hoofdstraat terug zijn horen we de regen aankomen. 5 Seconden later zijn we op een haar na door- en doornat. Emmers water komen er naar beneden, maar om nou te zeggen dat het er van afkoelt ? Nee. Niet echt. Ik koop effe snel een paraplu, want die zitten natuurlijk in de koffer. Toos en Carla: die hebben gewoon hun koffer in hun rugzakje gepropt... Regenjassen en paraplu's worden opgeduikeld en we gaan monter op weg naar de monorail.

Het station bij het hotel blijkt aan een gigantische (10 etages) mall te liggen. In die mall ligt een compleet pretpark, dus we gaan even kijken. Het pretpark blijkt uitgestorven, en kost 10 euro. Dat vinden we net even te duur voor 5 indoor kermis attracties, dus we gaan “na-eten” (4 uur cup-a-soup tijd) in de plaatselijke sushi bar. Niels kiept een sushi op de grond, maar het scheelt: de thee is gratis. We hebben 7 beige en 3 roze bordjes gepakt, en de totale rekening (met korting) is net geen RM 35 (EUR 10)
Daarna terug naar het hotel (het is ondertussen droog) waar Niels gaat slapen en de dames zich aan het zwembad gaan verpozen.
Tegen 20:00 vertrekken we weer en gaan om de hoek bij een restaurant op straat een happie doen. Kip met citroen, kip met mango, kip met honing en garnalen met boter worden gecompleteerd door gebakken rijst. Het smaakt superdeluxe. Daarna terug naar het hotel waar we een kopje thee op de kamer maken. Tegen half 12 is het dan slapieslaap.

Woensdag 12 mei 2010

een dag om snel te vergeten

De hele bups staat om half 8 te trappelen in de ontbijtzaal. We doen ons ding, en zijn om half 9 weer in de kamer. De telefoon kondigt de aankomst van de huurauto aan.
Zoals te verwachten staat de verkeerde auto in de parkeergarage. Hertz lijkt maar 1 Ford Ranger te hebben. En die is pas vanmiddag na 12:00 beschikbaar. Dat wij al 5 maanden geleden een Ranger besteld hebben doet kennelijk niet ter zake. We moeten het doen met een Hyundai Sanat Fe. De koffers passen er natuurlijk niet in (vandaar dat we een Ranger wilden), maar het moet maar.
Ik hang een half uur aan de telefoon en weet Hertz ervan te overtuigen dat dit op zijn minst niet netjes is, en dat er naar een oplossing gezocht moet worden. Een ingewikkeld verhaal, want vanavond zitten wij in een natuurpark en de auto niet... Kortom: communicatieve ellende. Fijn: betrouwbare autoverhuurders.


De snelweg word een tolweg. Korte stukjes die bij elkaar toch best duur zijn. We betalen 3 + 2 +5 + 6 MR voor een afstand van zo'n 50km. Fijn: elke 10km een tolstation.
We slingeren van beneden naar boven en van links naar rechts tussen de bergen door. Volgens de thermometer in de auto is het buiten 34 graden. Binnen staat de airco aan...We bereiken op basis van TomTom en de borden al snel Jerantut. Daar hebben we een keuze: linksaf en dan met een longboat naar het hotel of rechtsaf en naar het hotel rijden. Een blik op de klok leert dat we de boot waarschijnlijk nog kunnen halen, dus we gaan linksaf. Volgens de routebeschrijving van De Jong Intratours moeten we deze weg 21km volgen. Dan zijn we vlak bij de ferrie.

Na een kilometer of 15 doet de auto raar. Het gaspedaal lijkt uit te vallen en er klinken vreemde geluiden. We stoppen, en inderdaad: we hebben een lekke band. Fijn zo'n 4x4 wheel drive auto met 80cm hoge banden die niet tegen een stootje kunnen. Dus: koffers uitpakken, krik en reservewiel zoeken en vervangen die rampband. De krik blijkt incompleet, en het reservewiel is een thuiskomertje. Fijn: bezuinigen op gewicht in een auto van 2000 kilo.
Met hulp van een meneer op een brommer is de verwissel truuk na een kwartier geslaagd. Al doende loopt Niels nog een snee in zijn hand op van zo'n centimeter lang en een halve centimeter diep. Bloeden als een rund natuurlijk, en flink in de chagrijn. De kapotte band hangt onder de auto, en het minkukel bandje zit links achter. Inge en Carla hebben ondertussen geprobeerd Hertz op de hoogte te stellen. We zitten tenslotte nog steeds in de verkeerde auto, dus er moet toch nog iets geregeld worden. Na 5 keer heen en weer verbinden word de verbinding verbroken. Fijn: klantenservice zonder telefoon kennis.
Ik bel een ander nummer en krijg iemand met verstand aan de telefoon. Helaas, ze heeft wel verstand maar haar Engels laat flink te wensen over. We praten over en weer langs elkaar heen, maar aan het eind van het liedje spreken we af dat wij met de reserveband naar het hotel rijden en dat zij gaat uitzoeken of, en zo ja wanneer, de Ford Ranger bij ons bezorgd kan worden.
We rijden terug naar Jerantut. De boot hebben we gemist. Die ging een half uur geleden... Als we in het dorpje zijn, ziet Inge een bord aan de kant van de weg staan. Er staat op dat je hier af moet slaan naar de ferrie die wij wilden hebben. We zaten dus op de verkeerde weg toen we die lekke band kregen. We hadden geen 21 km op die weg moeten rijden, maar een halve kilometer ofzo. Fijn: zo'n betrouwbare routebeschrijving.
We volgen Tomtom en de borden dwars door een gigantische palm-olie-bomen-plantage. Links palmbomen, rechts palmbomen. Palmbomen tegen de bergen, palmbomen in de dalen, palmbomen, palmbomen, en nog eens palmbomen. Fijn: monocultuur die alle originele vegetatie vernietigd heeft.
We komen bij het laatste dorpje volgens Tomtom. Volgens de borden is het dorpje waar het hotel ligt nog zo'n 30km verderop. We rijden volgens Tomtom nu langs een rivier, in het gras. Met maximaal 80km per uur op ons thuiskomertje. Fijn: navigatie software in Maleisië.
Na een half uurtje nog meer palmbomen bereiken we een dorpje. We staan bovenaan een klif en zien aan de overkant van de rivier ons hotel liggen. Een dorpeling legt uit dat we met de auto naar beneden kunnen en dat we dan een longboat / ferrie moeten pakken naar het hotel. Dus: terug bijna het dorp uit en een zijstraat in die ons tot vlak bij het water brengt. Er liggen 4 grote vlotten die als restaurant dienst doen, en we tellen een twintigtal longboats. Er zijn geen bordjes, geen posters, geen mensen in hotel uniform. Niets. Geen ene hint welke boot we moeten hebben. Fijn: professionele hotel eigenaren die liever geen klanten zien. We vragen na, en het blijkt dat we door een restaurant heen moeten naar de waterkant. Dus, wij met onze bagage over een plank die als loopbrug dienst doet. De koffers zijn breder dan de plank, maar goed. We komen aan de waterkant. Fijn: wiebelen op een plank met koffers van 20kg.
Eenmaal aan de overkant staan we aan de voet van een trap. Een gigantische trap. En geen personeel, lift of roltrap. Ik stuif de trap op, in staat om het personeel naar beneden te gooien. Fijn: een hotel op een berg. Zonder manier om je koffers boven te krijgen. Halverwege komt de kruier me al tegemoet. Die helpt met de rest van de koffers. We schrijven ons in en ik bel weer met Hertz. Het autoprobleem kan morgen pas opgelost worden. Of we dan maar tussen 8 en 12 willen wachten op de vervanging. Nou, nee dus. De tijd word aangepast naar half 11, maar dan zitten we alsnog 's morgens vast, want we moeten wachten op de auto. We komen er tenslotte op uit dat we de autosleutels die we nu gebruiken aan de receptie geven en dat de sleutels van de nieuwe auto ook daar weer worden afgegeven. Een wederzijds risico, want ik kan niet tekenen dat ik de auto in goede staat heb ontvangen, en Hertz heeft geen handtekening van mij dat ik de auto überhaupt in ontvangst heb genomen.

We worden door het hotel aangenaam verrast. De maaltijden blijken inbegrepen te zijn, en de chalets zijn erg netjes en schoon. Fijn: horror verhalen op beoordelingssites. Wel stom: de airco is veeeeeel te klein voor de kamer, zodat de plafond ventilator alleen maar hete lucht voortbeweegt. We frissen ons even op, en Toos en ik (Niels) besluiten toch maar even langs een dokter te gaan om naar mijn hand te laten kijken. Die bloedt nog steeds en word langzaamaan gevoelig. Picture We pakken de boot naar de overkant en daarna de auto naar de klinik. Dit blijkt een soort noodhospitaal te zijn, waar een arts-assistent werkzaam is die alle handelingen die noodzakelijk zijn verricht. In eerste instantie vind hij mijn snee maar kinderachtig, maar als ik de wond even opentrek zodat de diepte duidelijk zichtbaar word, komt de man al snel met naald en draad aanzetten. Hij wast zijn handen (die hij daarna afdroogt aan zijn overhemd; fijn: hygiene), trekt handschoenen aan, ontsmet de hele boel (fijn: hygiene) en zet de naald in de randen van de wond. 1 Hele hechting later is het gebeurd. De wond zit dicht. Er word een zalfje gesmeerd, een gaasje en een pleister geplakt en we gaan buiten afrekenen.
Medische zorg in Maleisië blijkt gratis. Het enige dat men verlangt is een eigen bijdrage van RM15. Fijn: ontwikkelingshulp. We parkeren de auto weer en ruimen de laatste dingetjes eruit. Toos en ik nemen de boot terug naar het hotel en we gaan even een uurtje uitrusten.
We melden ons om 19:00 voor het avondeten. Dit blijkt in een open ruimte zo goed als buiten te zijn. Het is donker, het giet van de regen en zowaar: het is afgekoeld naar 28 graden, dus ik ben flink chagrijnig. Ik wil koelte, niet alsnog voor 100 euro per nacht in de hitte zitten eten. Op het avondeten buffet is duidelijk rekening gehouden met de blanke toerist: geen enkel gerecht heeft de zo kenmerkende maleise hete bite. Flauw, saai en simpel. Fijn: eten dat niet meer smaakt. We babbelen nog wat na en om 21:00 gaan we terug naar de kamer. Verslag schrijven en slapen.


We hebben met de auto 270km gereden.
We slapen in het Mutiara Teman Negara resort hotel

Donderdag 13 mei 2010

We ontbijten om 8:00. Ik ga nog maar een keer uitleggen aan de receptie dat er vandaag een andere auto komt en geef de sleutels van de Santa Fe af. Dan staan we om 10:30 klaar voor de wandeling naar een grootse attractie in de buurt: een wandelpad, hangend tussen de boomtoppen. We lopen net geen uur door 35 graden langs de rivier. Over een bospad. Hobbeldebobbel, wortels, modder en van alles en nog wat, dat daar maar met 1 doel ligt: toeristen laten struikelen. Dat lukt niet. We halen allemaal de eindstreep. Die verplaatst blijkt. De officiele ingang is gesloten. We mogen nog 100 meter verder trappen klimmen. PicturePicture Maar dan heb je ook wat. Op 15 meter hoogte hangt een touwbrug (van staaldraad) waar 4 toeristen tegelijk op mogen in verband met de veiligheid. Je loopt van platform naar platform via 6 bruggen. Wel heel gemeen: in de laatste brug hangt een ladder. Of je even op 15 meter hoogte van een ladder af wil. Terwijl die ladder tussen staalkabels hangt. Naja. We halen het naar de uitgang en wandelen, met 40 graden ondertussen, naar het hotel terug. Overal, maar dan ook echt overal, zit zweet. Het was een zware, maar leuke tocht.

Vlak voor 13:00 zijn we terug. Even vlug vlug douchen (in het geval van Niels met kleren en al) en dan om 13:15 uitpuffen en bijkomen tijdens de lunch. We krijgen allemaal tomatensoep. Dan kunnen we kiezen uit een cheeseburger met patat of kip met cashewnoten en rijst. Het meeste blijft staan. We hebben het simpelweg te warm om te eten. Als toetje 2 bordjes met fruit en 2 keer ijs. Tijdens de lunch zien we nog wat aapjes in de bomen heen en weer springen. Leuk! Daarna gaat de hele familie effe legge. Uitrusten van de inspanningen van vanmorgen.

Ondertussen is duidelijk geworden dat de grote auto omruil actie geslaagd is. Bij de receptie liggen sleutels van een Ford Ranger. De slimmerds hebben er zelfs een papiertje bijgedaan met het kenteken want wij zitten aan de ene kant van de rivier en de auto aan de andere. In de loop van de middag nemen Inge en ik de boot naar de overkant. Auto inspecteren. We vinden de auto in de buurt van de plek waar ie zou moeten staan. Er staat 5 meter ford ranger in het zwart op ons te wachten. 4 Zitplaatsen en een laadklep waar we heel Kuala Lumpur mee kunnen verhuizen. Het valt wel meteen op dat de (Amerikaanse) Ford een stuk minder is uitgerust dan de (Koreaanse) Hyundai. Geen cruise control, achterin geen eigen ventilatie mogelijkheden, en nog zo wat. We maken een kleine proefrit. De auto rijdt goed dus we besluiten 'm te adopteren. We pikken meteen een geocache mee die hier bij een pension achtig iets ligt. Volgens de beschrijving ligt deze in de tuin, in de praktijk ligt ie in een boekenkast die buiten staat.

Op weg naar het hotel vragen we de boot chauffeur om een klein stukje om te varen. We doen er in plaats van 2 minuten nu bijna 10 minuten over om aan de andere kant te komen. Zo komen we toch nog aan ons boottochtje. De boottocht die bij ons arrangement hoort duurt namelijk 3 uur, en dat vinden we nou net even te veel van het goede. Bovendien staat de auto hier aan de overkant en niet in het haventje bij Jerantut, waar de op-en afstapplaats van de boot is. We varen een klein stukje de hoek om voor we aan de overkant bij het resort weer aanmeren. Toos staat op ons te wachten. Ze was een stukje gaan wandelen over het terrein van het resort. Van bovenaan de trap staat ze foto's te maken hoe we binnen varen. Carla komt er ook al aan en we gaan nog even verder kijken en fotograferen. Een mooie blauwe fazant blijft rondjes om Inge heen lopen terwijl er weer foto's en film van gemaakt wordt. Even later zijn we getuige van een soort lelie die in een paar seconde zijn bloembladen uitvouwt. Eerst springt er 1 open en daarna volgen de andere. Een hele aparte gebeurtenis om dat te zien.
Inmiddels is het alweer tijd geworden voor het diner. Het is weer in een buffetvorm. Dit keer ietsjes anders dan gisteravond, maar het kwam redelijk overeen. Rond 21.00 uur zijn we weer terug bij de huisjes en gaan we rustig aan richting bed. Ben benieuwd of net als gisteren de aapjes weer over het dak en veranda van het huisje van Toos en Carla lopen... Slaap lekker.

Vrijdag 14 mei 2010


We gaan weer om 8.00 uur naar het ontbijtbuffet. Het smaakt weer goed. Een uurtje later gaan we de koffers inpakken en checken we uit. Er wordt een golfkarretje gestuurd naar de huisje om de bagage op te halen.
Op het terrein is een huis wat in beslag is genomen door een filmcrew. Toen we erlangs kwamen toen we naar het ontbijt gingen, kwam er een groep met lokale mannen in normaal geklede kleding aan. Ze gingen het huis binnen. We zeiden nog lachend dat dat de acteurs van de natuurfilm waren die men aan het opnemen was. Dus toen we er weer langs liepen, zagen we alle mannen omgekleed in traditionele lendendoeken, sieraden van kralen en werden ze geschminkt met modder. Zo wordt je nou voor de gek gehouden bij die documentaires! We staan op het bootje te wachten en de acteurs komen een voor een van de trap af. Dus wij met fototoestel gereed om dit op de plaat te zetten. Staan ze ons op hun digitale camera op te nemen. Nou wordt ie helemaal mooi, wie is er nu de toerist. We raken aan de praat en er wordt verteld dat ze opnames maken voor een boekverfilming. De naam van de film is ons ontschoten, maar het gaat over een Duitse vrouw, Sabine, die verhuist naar Papoea-Nieuw Guinea. Het is een bekend boek. Maar even opzoeken als we weer thuis zijn. (Dochter van de jungle -> Sabine Kuegler)
Na deze leuke ontmoeting gaan we met de koffers in het bootje naar de overkant. De auto wordt gehaald en alles wordt ingeladen. Kofferruimte zat nu, dus geen probleem om alles erin te krijgen. We rijden dezelfde weg terug naar Jerantut als eergisteren, dwars door de palmboomplantages. Dit keer met 5 keer een vrachtwagen met gigantische boomstammen achterop geladen. Dat gaat niet zo heel erg snel de berg op.
Na een uurtje zijn we in Jerantut, waar we na kort zoeken de juiste weg hebben gevonden. TomTom werkt niet helemaal mee. Die ziet wegen die er niet zijn en de wegen die er wel ziet ie niet. We rijden regelmatig in het gras, om na een minuut weer gewoon op de weg te rijden... Erg handig, wegen die zichzelf onderbreken.
Het wordt vandaag een lange autodag, we hebben zo'n 375km te gaan en doen daar ook de hele dag over. We stoppen niet te vaak en als we stoppen, kort. Even bananen halen bij een stalletje, een paar keer fotostop en aan het eind van de route proberen we ook nog 2 geocaches te vinden. Helaas, ze liggen er waarschijnlijk niet meer. Zijn voor het laatst vorig jaar mei gevonden.
De route is ontzettend mooi. We rijden door de bergen, met aan beide kanten regelmatig stukken regenwoud, mooie bomen en af en toe een dorpje. Ook zien we een paar keer een aapje langs de weg. Een enkele keer blijkt dit geen aap te zijn, maar iemand van de lokale bevolking. Oeps, foutje....We genieten van het uitzicht terwijl dit verandert van bergachtig, regenwoud en palmboomplantages naar tomatenplantages, aardbeienfarms, bijenfarms en theeplantages.

Rond 18.00 uur komen we aan bij het StrawberryPark resort. We checken in, rijden naar het blok waar onze kamers zijn en gaan naar de 3de etage. De kamers zijn weer met een tussendeur, dus we kunnen gezellig kletsen. Het zijn gigantische kamers met een gigantische badkamer met ligbad en aparte douche. De kamers zien er erg luxe uit, maar hebben geen airco of ventilator. En dat met de hitte die het hier is. Toch is de kamer nu niet zo erg warm. Het heeft ook net geregend en we zitten toch wel wat hoger, waardoor het waarschijnlijk ook wat koeler is.

We gaan na het uitpakken terug naar het stadje waar we op de heenweg ook door heen zijn gereden. Hier lopen we over de markt. Het is een echt toeristisch marktje en bijna alles heeft wel het thema aardbeien. Van knuffel tot t-shirts tot snoep. We kopen een soort poffertjes als voorgerechtje en nog een soort appel wat geen appel is.
Na de markt gaan we op zoek naar een restaurant. We komen uit bij een Chinees, waar we op kolen gestookte stoomboot eten. Het is een bak met bouillon die verwarmt wordt door een pijp met kolen. Daar krijg je dan een 5 tal schalen bij, die je een voor een in de bouillon doet. Even 10 minuten wachten en het is gaar. Er zit van alles op de schalen van vis tot vlees, paddenstoelen, groente en noedels. Het smaakt prima voor RM12 per persoon plus RM10 voor de thee. Na het eten lopen we terug naar de auto. Niels en Inge nemen nog een stukje honingraat met honing als toetje. Erg lekker. Hierna rijden we weer terug naar het resort en relaxen we nog op de kamer. Het is tegen 24.00 uur als we gaan slapen.


Vandaag staat de teller van de auto op 374 km.
we slapen in het Strawberry Park Resort

Zaterdag 15 mei 2010

We zitten om 8:00 uur klaar voor het ontbijt. We hebben een kalme dag,dus we doen het rustig aan. Tegen 10 uur gaan we op pad. Eerst op zoek naar een thee plantage / fabriek hier in de buurt. We hebben minstens 4 plekken op 4 verschillende kaarten, en TomTom weet het ook al niet. Gelukkig ligt er een geocache in de buurt van ons doel, dus die stellen we dan maar als doel in.
Picture Na flink zoeken vinden we eindelijk de (minuscule) weg die naar de plantage leidt. Onderweg struinen Inge en ik de thee plantage velden in op zoek naar de cache. Ergens halverwege de heuvel vind ik 'm doordat ik op handen en voeten tussen de bosjes door kruip en ineens een plastic zak zie liggen.
Helaas is de thee fabriek gesloten vandaag want er blijkt een feestje te zijn. We rijden het pad (de weg) verder op. De weg word met de meter smaler en steiler. Gelukkig komen we maar heel weinig tegenliggers tegen, want 2 auto's passen hier echt niet langs elkaar heen. Als we dan eindelijk boven zijn blijkt dat we volledig per ongeluk de “misty forest walk” hebben gevonden. Er is hier een boardwalk van ongeveer 500 meter gebouwd die door een door en doornat stuk bos slingert. Trappetjes omhoog en omlaag en de meest fantastische vergezichten worden afgewisseld met grotten van bomen. Tussen de takken groeien zoveel varens dat de ruimtes dichtgegroeid zijn. Na 500 meter stopt de planken route. 5 Stappen verder gaat het bijna loodrecht naar beneden. Daar wagen we ons niet aan. De wandeling is zo al mooi genoeg

We rijden dezelfde weg weer naar beneden, langs de gesloten theeplantage en vinden al snel de hoofdweg terug. Hierna gaan we op zoek naar een boeddhistische tempel waar Toos graag heen wil. Gelukkig voor ons kent TomTom de plek en het adres en kan ie zelfs een route maken. Dus staan we binnen no-time tussen een stel gigantische beelden.
Picture Hierna gaan we nog een stuk of wat geocaches richting het zuiden van het dorpje zoeken. We beginnen met een grote aardbei en rijden dan via een fantastische krioelweg (van voor naar achter van links naar rechts) in een half uur naar een waterval. Inge en ik gaan naar de bovenkant van de waterval, Toos en Carla bekijken het liever van beneden. We gaan al geocachend terug richting ons dorp. We zoeken vandaag 11 geocaches, en vinden er 5... Er zijn heel veel doosjes verdwenen, of we zijn blind van de warmte.

Tegen 19:00 komen we in een dorpje. We parkeren de auto en gaan op zoek naar voedsel. We komen uit bij de Chinees. Toos en Carla kiezen voor honingkip en citroenkip. Inge voor noodles en Niels scoort zowaar varkensvlees met ui en gemberwortel. We betalen RM40 (EUR 12) voor 4 man. 100 Meter verderop zit een Starbucks met gratis internet waar een kop koffie RM12 kost. Een kop koffie kost dus meer dan een maaltijd. We besluiten alleen het internet te gebruiken, en geen koffie. Hollanders...

De Ford brengt ons netjes terug naar het hotel, waar we nog een kopje thee drinken, en rond 24:00 gaan slapen.


Vandaag stopte de teller van de auto op 130 km.
we slapen alweer in het Strawberry Park Resort

Zondag 16 mei 2010

De wekkers gaan om half 8. Toos en Carla zijn vandaag de traagste dus Niels en Inge staan al trappelend op de gang te wachten. We ontbijten, ruimen de bende weer op, leveren de sleutels in en gaan rond 9:30 op pad.
Vandaag een flinke autorit. We moeten de berg af en naar de zee bij Penang. We slingeren over de bergweg omlaag terwijl we proberen onderweg nog een paar geocaches te doen. Vandaag gaat het nog slechter dan gisteren; we zoeken er 9 en aan het eind van de dag zal blijken dat we er 2 hebben gevonden...Door het geocachen komen we wel op een aantal bijzondere plaatsen. PicturePicture We zoeken een cache bij een hele serie tempels die tegen en in een berg gebouwd zijn. 2 van de tempels hebben een grotten stelstel dat erbij hoort. Inge en ik klimmen 250 treden omhoog om te ontdekken dat de zalen verlaten zijn. De volgende tempel blijkt geen tempel maar een crematorium. Nabestaanden kunnen hier toekijken hoe opa of oma in een huisje worden gelegd en dan verbrand word. Als dank mogen ze dan 3 keer per jaar op dezelfde plek nog een keer iets verbranden als offer aan de overledene.
De laatste tempel is kleiner dan de eerste, maar wel een stuk dieper. Gelukkig zijn de muren wit en is er licht. En er staan natuurlijk weer honderden beelden. Wat opvalt is dat de muren niet echt gebruikt worden voor versiering. Er zijn maar een paar wandschilderingen te ontdekken die dan wel weer heel mooi zijn.

We pakken de tolweg voor RM6.40 naar North Peak, een stukje boven Ipoh. We komen al zoekend ook nog langs een warm waterbron. Nou ja warm... 45 graden water dat uit de bodem komt borrelen vinden wij eerder heet. De baas laat ons voelen, en inderdaad: heet. Hier zou een geocache in een palmboom liggen. De eigenaar gaat een ladder halen, en klimt uiteindelijk zelf omhoog. Als zelfs hij de cache niet kan vinden ga ik .ervan uit dat er echt geen doosje meer is.

In het volgende dorp ligt een heel nest (ahum: 4) geocaches. Eentje bij een museum. Naast het gebouw staat een oude treinwagon. Gelukkig onder een afdakje, want anders had Inge de enige geweest die droog was gebleven. De cache word onder de wagon vandaan gehaald en gelogd. Aangezien het toch vreselijk slecht weer is, gaan we even kijken in het museumpje. Dit blijkt een ouderwets verzamelhuis te zijn. Er is een kamer met muziekinstrumenten en een kamer met opgezette dieren. De meeste beesten verkeren in zeer slechte staat, maar er is voldoende te zien om een indruk te krijgen van al wat er leeft in de Maleise bossen. De derde zaal bevat een zeer mooie verzameling gebruiken. Door middel van foto's, accessoires en kleding word uitgelegd hoe de gebruiken van de verschillende bewoners van het land in elkaar steken. Van trouw ceremonies tot het suikerfeest, alles komt aan bod. Als laatste is er boven nog een zaal met vondsten uit de oudheid. Al met al brengen we voor RM0 een leuk half uurtje door. Een perfecte manier om de regenbui af te wachten.

We rijden door naar een park in de buurt. Nadat we RM2 hebben betaald voor een parkeerplaats vlak bij de dierentuin gaan we op zoek. We vinden geen cache maar wel een flinke groep apen. De beesten lopen over het pad en langs de cachelokatie alsof ze nog nooit iets anders hebben gedaan. De lokale bevolking keurt de apen geen blik waardig.
Ook de volgende cache gaat niet lukken. We vinden de lokatie precies. Er zit onderin een constructie van stenen en cement (kunst) een gat. Hierin zit van alles, maar geen cache. We wandelen nog wat door het park dat zeer goed onderhouden is, maar volgens ons wel erg vochtig is. Er staan grasvelden onder water die waarschijnlijk niet onder water horen te staan. Doordat het nu langzaamaan toch wel 40 graden is geworden en de luchtvochtigheid boven de 100% zit, vluchten we de auto weer in. Airco aan en richting tolweg. Vlak voor we de tolweg opdraaien gooi ik de tank nog even vol met diesel. 29 Liter kost RM49. Da's (volgens onze koers van EUR 0.27 voor RM1) 45 cent per liter (RM1.70). Auw. Dan word je weer eens met je neus op de feiten gedrukt dat Shell de winst in Europa maakt.
We betalen RM 8.50 voor de tolweg tot de brug naar Peneng. Daarna voor de brug zelf nog een keer RM12. Eenmaal aan de andere kant stranden we in een verschrikkelijke verkeerschaos. 4 rijbanen heen en 5 rijbanen terug helemaal vol met autos. En brommertjes. Heel veel brommertjes. Die zich helemaal niets van enige verkeersregel aantrekken. Je hebt ogen in je achterhoofd nodig, en de hoek omslaan is een spannende ervaring. TomTom brengt ons vrijwel rechtstreeks naar het hotel. Twee flatgebouwen van 25 etages. We laten de koffers uit de auto halen (jup) en ik frummel (letterlijk) de auto de parkeergarage in.

We hebben een kamer op de 23e verdieping. Bij de uitgang van de lift staat dat dit de etage van de deluxe suits is. Poehee. Twee gigantische kamers met uitzicht over de zee en het dorp. We doen de opfris en pakken de auto op zoek naar eten.
Inge ontdekt een hawker markt. Daar staan rond een centraal plein 30 keukens. De ene verkoopt sushi, de volgende eend in klei-pot. De bedoeling blijkt dat je een tafeltje kiest en dan per persoon een bestelling plaatst bij een stalletje. Ze maken het dan vers en komen het naar je toe brengen. Zo kunnen we met zijn 4-en dus 4 volkomen verschillende gerechten uitproberen. Inge probeert sushi en daarna samen met Toos sateh, Carla doet vis met zoetzure saus en Niels eet zoetzure kip.

we stoppen met de teller op 271 kilometer, en we slapen in het Paradise Sandy Beach & Spa

Maandag 17 mei 2010

We doen het rustig aan. Na het ontbijt gaan we eerst langs het zwembad. Met 4 van die wittte Hollanders in het zwembad word het toch nog gezellig. Uit het zwembad vandaan gaan we met z'n allen richting zee. Die is warm. Zeg maar gerust heet. Hoe dan ook: heter dan het ligbad in Cameron Highlands. Het strand is van zand, maar zodra je een paar meter het water in bent liggen er kleine kiezeltjes op de grond. We halen ons welkoms drankje op, en verpozen ons de rest van de ochtend bij het zwembad.
Rond de lunch pakken we alles weer op, gaan douchen en dan op pad. We rijden langs de kust van Penang naar het zuiden. Daarna gaat het landinwaarts. We gaan op weg naar een geocache die volgens de beschrijving gemotoriseerd bereikbaar zou moeten zijn. Dat blijkt slechts ten dele waar. We draaien een weggetje in dat ongeveer half zo breed is als een Nederlands fietspad. Aan de ene kant een berg en aan de andere kant een gat. Soms een meter diep, soms met water erin een tiental meters verderop. We slingeren door de natuur, langs een waterval en flink steil een berg op. Tot overmaat van ramp komen we zelfs tegenliggers tegen op dit pad. En aangezien de Ford Ranger zelf maar net op het paadje past word het dan wel errug krap...De brommertjes die we tegen komen zoefen ons aan alle kanten voorbij. Die passen wel. Na de nodige stuurmanskunst en een stel krappe bochten, staat er een bordje dat we niet verder mogen. Volgens de cache beschrijving moeten we hier rechtsaf. Dat kan. Met een brommer. Er is een baantje asfalt van zo'n 30 cm breed. En daar past de auto echt niet op. Dus: keren. Met een auto van vijf meter op een paadje van anderhalf. Dat duurt effe, maar het lukt wel. De weg terug is nog net zo spannend, maar uiteindelijk bereiken we de hoofdweg weer. En dan staan we dus midden in een gigantische hypermoderne woonwijk. Onvoorstelbaar dat vanuit zo'n woonwijk zo'n (druk) weggetje verder loopt.

We steken het eiland over via een slingerweg waar je U tegen zegt, en bereiken na verloop van tijd Georgetown weer. Hier gaan we nog een drietal geocaches opzoeken. De eerste ligt naast een woonblok in een niet al te best onderhouden parkje. De tweede ligt achterin de stad tegen de berg aan. Hier ligt een enorm park, met goed onderhouden grasvelden en paden en wegen om over te lopen. Toos en Carla besluiten het rustig aan te doen, Picture Inge en ik lopen door naar de lelie vijver. Daar vinden we uiteindelijk de geocache in een holle boom met een GPS afwijking van 56 meter... Dus: volgens de beschrijving zou de cache 56 meter verderop moeten liggen. Maar dat wisten we al een beetje, we zitten hier in een vrij smal dalletje en de ontvangst is niet al te best. Aangezien het toch nog steeds rond de 35 graden is zijn we wel helemaal door en doorweekt. De laatste cache ligt bij de haven en is oersimpel. Ik heb niet eens een GPS nodig om 'm te vinden. De beschrijving is zo duidelijk dat ik vanuit de auto al zie wat ik waar moet doen.
In theorie zouden we nu in de buurt van Chinatown moeten zijn, maar dat blijkt tegen te vallen. We moeten nog een end verderop zijn en worden heen en weer gestuurd. We kunnen het niet vinden, maar zien onderweg wel net zo'n marktje als gisteren om te eten. De dames doen weer een stoomboot en Niels doet zich tegoed aan een Maleisische specialiteit waarvan de naam niet uit te spreken, laat staan te onthouden, is. Doordat de steamboat vooral uit vis bestaat zijn we wel duur uit. Rond de RM70 (EUR 21) voor 4...

We toeren terug naar het hotel en zoeken de bedjes op. Rond 23:00 gaan de lichtjes uit.


We doen vandaag 103 kilometer en slapen alweer in het Paradise Sandy Beach & Spa

Dinsdag 18 mei 2010

We hebben vandaag een flinke auto rij dag voor de boeg, dus om 7:03 staan we voor de liften naar beneden. Op weg naar het ontbijt. Om 8:20 start ik de auto. We moeten 400 kilometer rijden en dat duurt officieel zo'n 6 uur. Met de 4 geocaches erbij gaan we vandaag ongeveer 7 uur rijden.
We rijden de stad uit en het eiland af. De terugweg kost geen tol, dat is weer RM12 bespaard. Onze eerste stop bereiken we om half tien. Binnen 30 seconden sta ik met het kokertje in mijn handen. Daarna rijden we tot we rond 11:00 vlak bij de Thaise grens zijn. De eerste cache die hier ligt bestaat niet meer: de boom waar ie in verstopt zou zitten is omgehakt. De tweede cache heeft flink wat voeten in de aarde. Deze blijkt tussen de Maleis en Thaise grenzen in te liggen. We moeten dus Maleisie uit. En twijfelen ten zeerste of dat wel mag.
Ik loop naar de dichtstbijzijnde grenswachter en vraag. Het blijkt dat er tussen de grenzen een tax-free zone ligt en dat we daar best wel heen mogen. Na 5 minuten zijn we aan de beurt en hoeven we maar 1 paspoort te laten zien voor de hele auto. Dan staan we buiten Maleisie. De tax-free winkel laten we links liggen en rijden meteen door naar de plek waar de GPS zegt dat de geocache ligt. Hier wacht ons een verrassing. Er staan een tiental brommertjes geparkeerd en er zitten her en der iets meer mannen in de schaduw. Ik trek de stoute schoenen aan en loop er tussen door. Vanaf een nabijgelegen trap kan ik de cache achter een reclame bord zien liggen. Toos doet of ze een foto maakt terwijl ik luid juichend op het bord wijs. De groep mannen kijkt in stomme verbazing naar wat we doen. Ondertussen heb ik wel mooi een geocache in mijn zak zitten. De hand is sneller dan het oog. We loggen in de beslotenheid van de auto en dan herhalen we het hele toneelstukje. Alleen duw ik nu eerst een boomtak weg die voor het bord hangt...De cache ligt ineens weer op zijn plek.

Maleisie weer in blijkt niet zo makkelijk. We moeten door 2 douane posten en de achterbak moet open, maar na 15 minuten staan we dan weer veilig in het land. En we hebben als eerste deze geocache gevonden, die er toch al sinds 15 juni 2009 ligt... We rijden verder. Onderweg vinden we nog een geocache die sinds 15 oktober 2009 ligt en ook nog nooit gevonden is.
Daarna is het nog 4 uur naar onze bestemming voor vandaag: Kota Bharu. Inge rijdt ruim anderhalf uur terwijl ik op de voorbank in slaap val. Zodra we meer dan 5 brommers per 5 minuten zien, wisselen we terug. Tomtom leidt ons door de stad en dan staan we voor het enige gebouw in de wijde omtrek met meer dan 3 verdiepingen. Een foei en spuuglelijk ding waar ons hotel in zit. En een winkelcentrum(-pje).
De bagage word uit de auto gehaald en op een kar gezet. We checken in en zijn dan de kruier kwijt. Onze bagage staat achter ons, dus we brengen de boel zelf naar boven. We hebben weer 2 aangrenzende kamers. 1 Met een dubbel bed en 1 met 2 losse bedden. Internet komt heel ouderwets uit een kabeltje. Ik loop naar beneden en vraag na. Internet kost EUR 7 per uur. Dat betalen we in Holland per week ofzo. Volkomen uitzonderlijk krankzinnig. 7 Euro voor 1 uur internet; dat is duurder dan de gemiddelde maaltijd die we hier gegeten hebben. Dan blijkt dat de parkeergarage onbereikbaar is. De bocht is door dubbel parkeerders voor mijn Ranger onhaalbaar. Ik moet het terrein af en rijd een kilometer verder voordat ik kan keren en een tweede poging kan wagen.

In het hotel is het goedkoopste eten RM60 per persoon. We lopen de deur uit en vinden naast het hotel een buiten restaurant. We bestellen nasi in 3 verschillende smaken en Carla eet een kipburger met patat. Daarbij eet ik nog een soort Indiaas brood met een sausje (nee, geen Naan, maar iets anders). We zijn voor 4 man RM35 kwijt. De helft van 1 hoofdgerecht in het hotel. Volkomen uitzonderlijk krankzinnig dus. Na de hap stappen we in de auto en rijden richting het centrum. We parkeren naast de oude centrale markt en scoren een McDonalds. Milkshakes hebben ze niet, wel sundae ijsjes en McFlurry. En verdomd: ze hebben gratis internet. Ik zit een half uurtje op internet. Voor niks. En niet voor 7 euro per uur in het hotel. Dank u wel meneer McDonalds.
Nadat we mijn hechting hebben laten los knippen in een klinik die vlakbij ligt gaan we terug naar het hotel en storten in slaap. Het is 23:45.


Alle inspannig doet de teller op bijna 400km stoppen. We doen ons best te slapen in het Renaissance hotel, wat gewoon een andere naam is voor de lokale Marriot.

Woensdag 19 mei 2010

Het ontbijt is giga-mega-fantastisch. Ze hebben echt alles. Van 7 smaken sap tot aan super hete nasi met sambal. We eten veel te veel en rollen om 10 uur het hotel uit. Richting een benzinestation waar we 42.94 liter tanken voor alweer RM1.70 (EUR 0,459).
Toos wil op zoek naar een tempel die uit de Insight Maleisie gids komt waar een liggend boedha beeld zou zijn. Zoals gebruikelijk is de lokatie weer zeer duidelijk: aan de weg tussen twee dorpen die niet op de kaart staan, 15km ten noordwesten van Kota Bharu. Fijn. We hebben namelijk een Tomtom en een stel GPS'en bij ons, dus coordinaten staan niet in het boekje. We rijden een beetje richting noordwest Picture en struikelen over een verzameling van 4 Thaise tempels in 1 dorpje. Zonder slapende boedha, maar wel met een Chinese mevrouw die ons bestraffend uitlegt dat een beeld van een liggende boedha symbool staat voor de stervende boedha. Oeps. Zij weet wel waar we heen willen, en geeft duidelijke instructies.
Verdomd: we vinden de juiste tempel. 15 Kilometer verderop. Het beeld van de stervende boedha blijkt groot, heel groot. Een meter of 25 lang groot. Maar wel eenzaam. Op het complex is verder weinig te beleven. Deze boedha sterft alleen.

We rijden terug naar Kota Bharu. Als het 12:00 is, zien we onderweg een Tesco. Da's een soort giga winkel, met allemaal kleine winkeltjes. Tijd om lunch te kopen. Onderin de winkel zit een Kentucky Fried chicken. Eigenwijs als ik ben controleer ik via de telefoon of er WiFi is. Ja dus. De KFC heeft gratis internet. Ik haal de computer uit de auto en ben bezig met post, foto's en het verslag tot de accu het na 1 uur en 20 minuten opgeeft. Dat is wel een nadeel van een netbook dus... De dames gaan ondertussen shoppen.

Om 13:30 rijden we weer weg. We maken nog even een stop bij de McDonalds om ze te bedanken voor het gratis internet van gisteren. En, ohja, we nemen ook meteen 4 milkshakes mee. Dan zoveel mogelijk langs de kust zuidwaarts. We rijden op het gemakje, stoppen her en der voor foto's en belanden zelfs bijna op het strand met de auto. De wegen zijn van goede kwaliteit en het is hier rustig.

Om 16:45 staan we voor het hotel. Inchecken kost zoals gebruikelijk weer veel moeite, maar we krijgen 2 kamers toegewezen in het superior gedeelte. Alweer kamers naast elkaar, deze keer met de zee voor de achterdeur. Wauw. We kleden ons als de wiedeweerga om en plonzen in het zwembad. 5 Minuten later liggen we in de zee. Die is weer warm als badwater. We vermaken ons tot kwart over zes in zee, en weer in het zwembad en gaan dan afdrogen en op zoek naar het dorp en eten.
We belanden bij een vrij groot restaurant. Ze zijn 24 uur per dag open, maar hebben niet echt alles van de kaart op voorraad. Er is geen sateh en in eerste instantie is er geen roti. De roti blijkt er toch wel te zijn, dus Inge en Toos bestellen allebei een naturel roti en een roti met ei. Daarbij eten ze kip uit de tandori oven. Carla doet het met nasi en kip, Niels prikt iets uit de kaart. Dat blijkt een soort haaienvinnensoep te zijn met van alles er in. Inktvis, kip, een garnaal en op de bodem van het bord een soort pannenkoek van rijstemeel. Het ziet er niet uit, maar het smaakt goed. Voor het hele feestmaal inclusief drinken zijn we het schone bedrag van RM33.20 (EUR 8.96) kwijt...

We rijden terug naar de hut en de rest van de avond zitten de dames computer spelletjes te spelen, en ben ik druk met de computer (die ondertussen weer stroom heeft).


De auto deed 215 kilometer zijn best en we overnachten in het Sutra beach resort.

Donderdag 20 mei 2010

PictureWe hebben een rustige dag, dus we staan om half 9 op voor het ontbijt. Dan hebben we om 10 uur alles weer in de auto liggen en gaan we op pad..
TomTom wil dat we een stuk van de kust af gaan rijden, maar wij zijn eigenwijs. We willen lekker zo dicht mogelijk bij de kust blijven. Als we ergens onderweg een brug overrijden zien we aan de overkant een giga groot complex liggen. We vermoeden dat het een paleis is en besluiten wat dichterbij te gaan kijken. Kruip door sluip door en via de meest ondenkbare bocht constructies vinden we inderdaad een poort. Van de plaatselijke Madurodam. Picture Er ligt hier een enorm complex. Een conventie centrum, een glazen moskee en Madurodam dus. We rijden eerst naar de glazen moskee. Rookglas of spiegelmoskee is misschien een betere naam. We mogen als ongelovige heidenen wel naar binnen, maar we moeten ons omkleden in een jas die we te leen krijgen. De dames krijgen ook een hoofddoek op de bol.
De binnenkant van de moskee is leeg. Kaal en eigenlijk best saai. Na 5 minuten hebben we het wel gezien en stappen weer op. Madurodam blijkt een verzameling nagebouwde moskeeën van over de hele wereld. Het kost RM25 per persoon, maar we hebben eigenlijk niet zo'n zin om in de hitte tussen moskeeën van 3 meter hoog door te hobbelen.
We proberen verderop nog een geocache, die de laatste 2 keer niet gevonden is. Wij vinden 'm ook niet.
Al rijdend ontdek ik een paadje richting de kust. We rijden er heen en zien een houten bruggetje liggen over een lagune richting zee. We parkeren de auto en wandelen over het bruggetje naar het strand. Op het strand staan een stel hutjes waar de vissers zich verpozen. Wij zijn het hoogtepunt van hun dag. Ze laten vol trots hun vangst van vandaag zien. De ene laat 2 haaien zien van ongeveer een meter, de ander steekt hem de loef af met een nog grotere vis waarvan wij vermoeden dat het tonijn was.
We rijden rustig aan verder langs de weg die Tomtom afraad. En het blijkt nu waarom. Om de halve kilometer staan verkeerslichten die precies zo afgesteld zijn dat als je 132 en een halve kilometer per uur rijdt, je een groene golf krijgt. Dat halen we dus steeds (net) niet. Dus, nadat we bijna verdwalen tussen de petroleum industrie die hier in het wild groeit bereiken we rond 1630 het resort.
Meteen valt op dat de boel op zijn zachts gezegd er niet helemaal onderhouden uitziet. Tussen de tegels groeit meer gras dan op de velden; de huisjes smeken om een verfje; het asfalt van de weg doet ons aan Kenia denken, kortom: de winst is gemaakt, ze laten de boel gewoon door modderen totdat er bomen omvallen. We hebben alweer moeite met inchecken, maar krijgen dan een huisje met 2 kamers en uitzicht op zee. Als je tenminste je best doet. We moeten rechtsbovenin het raam naar buiten kijken en dan zien we in de verte water. Toos en Carla kunnen de zee zien als ze op de wc-pot gaan staan en hun nek in een hoek van 45 graden naar links draaien terwijl ze zich vasthouden aan de douche cabine. De huisjes zijn gebouwd in de jaren 80 en toen waarschijnlijk vergeten. De vloeren zijn van oud, donker zwaar versleten hout; de badkamer stinkt naar urine, de matrassen zijn nog origineel uit de 80-er jaren; kortom: de winst is gemaakt, ze laten de boel gewoon aanmodderen totdat er huisjes instorten. We besluiten de 2 zwembaden aan een nader onderzoek te onderwerpen. Er blijken 2 mini zwembadjes te zijn. De een heeft een poolbar die duidelijk al in jaren niet meer gebruikt is, allebei zijn heel hard aan onderhoud toe: losse tegels en een laag zand op de bodem maken het er niet beter op. In het ene zwembad ligt een laagje stof en verdronken muggen op het oppervlakte. De palmbomen hebben hun bruine bladeren van ellende maar laten hangen. kortom: de winst is gemaakt, ze laten de boel gewoon aanmodderen totdat er misschien iemand verdrinkt. We besluiten eerst naar de zee te lopen. Het resort ligt aan zee, dus 5 minuten lopen later zien we inderdaad het strand. Gelukkig is het vloed, anders hadden we nog een flink stuk verder moeten lopen. De zee temperatuur is heet. Erg heet. Na een hele dag bakken in de zon is het water ergens tegen de 30 graden. Eigenlijk een beetje te heet, maar als je eenmaal gewend bent wel ontzettend lekker. We verruilen de zee toch voor de zwembaden, en gaan om 18:00 afdrogen en ons klaarmaken voor het avondeten.

We rijden richting Kuantan al zoekend naar eten. We zien wel het 1 en ander, maar niets is naar onze smaak. Eenmaal in de stad zelf zien we aan de kant van de weg een soort restaurant. Ik parkeer zoals gebruikelijk in Maleisie dubbel, en we zoeken een tafeltje. Inge eet duif (denken we) met rijst. Niels eet vandaag mie met gebakken rundvlees, Carla eet gepeperde gebakken kippenpoot met rijst en Toos tenslotte ook iets met mie. Inclusief 4 cola zijn we RM29 (onder de 8 euro) kwijt. Het word vervelend.
Aan de overkant van de weg spotten we een supermarkt. We gaan vast boodschappen doen voor morgen. Terwijl we door de supermarkt struinen begint het te regenen. Nee, zeg maar gerust dat de sluizen open gaan. Gelukkig hebben we vlak bij geparkeerd zodat we redelijk droog in de auto en naar het hok terug komen.
We gaan om 23:30 slapen in het Duta village resort. De auto stopt op 271 Km

Vrijdag 21 mei 2010

We doen het vanmorgen heeel rustig aan. Eerst vereren we de zee met een bezoekje, daarna liggen we in het zwembad om daarna weer naar de zee te hobbelen en weer terug.
Om 12:30 verlaten we de hut. We gaan eerst naar het dorpje hier vlakbij waar ze volgens de boeken de gevangen vis met waterbuffels vanaf het strand naar het dorp brengen. Zoals gebruikelijk staat er van alles in de boekjes behalve de info waar je wat aan hebt. Waar? Hoelaat? Wij vinden na veel moeite wel de haven, maar van buffels of vissers is niets te ontdekken. Misschien omdat het vandaag vrijdag is?

Ook in de boekjes staat een grot met ingebouwde tempel: de Gua Charas. Tomtom zal ons brengen. Over de 30km doen we volgens de gps 1 uur en 30 minuten. Dat beloofd wat... Na een half uur verlaten we de grote weg en rijden een palmbomen plantage in (links palmbomen, rechts palmbomen, enzoverder). Op een gegeven moment snapt de gps het niet meer. We moeten rechtsaf om links uit te komen, maar door een beetje in de juiste richting te sturen krijgen we bestemming bereikt. We staan midden in de plantage. Wel mooi, maar geen grot. In de verte hadden we al een gigantisch groot rotsblok in het veld zien liggen, dus ik rij die kant een beetje op. Via de enige asfaltweg in de buurt staan we plots voor een berg van 100meter hoog. Met een stel bordjes. Aha. Dit is de Gua Charas grot. Mensen blijken toch nog steeds slimmer dan Tomtom's.

Aangezien het via trappetjes omhoog gaat, en niet rustig, maar bijna loodrecht, besluiten Carla en toos om beneden te blijven. Inge en ik beklimmen 341 treden, en staan dan voor een fenomenaal gat in de berg. Er loopt een trap naar beneden en we zien een licht pad in de duisternis verdwijnen. We dalen af en belanden op de bodem van de grot. In de verte zien we de lichtjes een andere grot in verdwijnen. We laten onze ogen wat wennen aan de donkerte en volgen dan het pad. De grot loopt schier eindeloos door naar achteren. We passeren verschillende kleinere beelden totdat we op het eind de apocalyps zien liggen: een 7 meter lange slapende boedha. In het half duister. De boedha zelf is niet eens zo indrukwekkend. Wel de enormiteit van de grotten. In 1 van de zijgrotten horen we de vleermuizen. Picture Picture Ik loop naar binnen en schiet tot verontwaardiging van de vleermuizen een stel fotos met flitser. We wandelen weer richting uitgang en gaan nog een etage omhoog. Hier is het uitzicht niet te versmaden: palmbomen. Tot in de verte niets dan palmbomen. De grot waar we nu voor staan maakt het allemaal goed. Er groeien bomen er zijn luchtgaten, je kunt links, je kunt rechts. Overal zijn gangen en gaten. Deze keer echter zonder verlichting dus we doen het rustig aan. Ook de temperatuur van 35 graden doet ons langzaam smelten. Na anderhalf uur staan we weer beneden, waar Toos en Carla in de auto zitten te zitten, met de airco aan. Wat een ervaring !

We besluiten terug richting Kuantan te gaan. Tomtom lukt het dit keer wel. Midden in de stad zien we een winkelcentrum. We besluiten te gaan shoppen. Kleding, tasjes en mini-luidsprekers worden aangeschaft en we eten hier ook maar meteen sushi. Voor RM101 (bijna 30 euro) zijn we volgegeten. Pas om 21:00 verlaten we de mall en keren huiswaarts.


97 km gereden, we gaan weer slapen in het Duta Village Resort

Zaterdag 22 mei 2010

We staan om half 8 bij het ontbijt. Veel meer keus dan toast brood met jam is er niet. We zijn 's morgens niet zo geïnteresseerd in nasi of witte bonen in tomaten saus...

Met een zucht van verlichting verlaten we om 9:30 het resort. De bedoeling is dat we vandaag 285 kilometer gaan rijden. Volgens Tomtom is dat 5 uur en 10 minuten rijden. Na een half uur rijden is de verwachte aankomsttijd bijgesteld van 14:45 naar 14:00. Tomtom geeft zelf toe dat ie er drie kwartier naast zit. Onderweg stoppen we even bij een Chinese begraafplaats met grote grafzerken. Maar dan gaan we weer verder.
Om 13:45 rijden we het centrum van Melaka binnen. Het eerste dat opvalt is de drukte. Een hoeveelheid autos waar je U tegen zegt wringt zich door de straten. Brommers, toeristen en normale voetgangers maken de chaos compleet. Heelhuids bereiken we om kwart over 2 het Equatorial hotel. Ik prop de auto onder de overkapping voor de receptie. De deuren worden opengemaakt door meneren in uniform, en de koffers worden uit de auto ge-ontvoerd door een karretje met een andere meneer.
Inchecken kost weer zoveel tijd dat tegen de tijd dat wij boven zijn de kruier voor de deur bijna zit te slapen. Hij brengt netjes de koffers naar binnen, en we gaan ons klaarmaken voor een middagje Melaka.

Vlak bij het hotel ligt een geocache. Eentje waar je opdrachten voor moet uitvoeren om dan de uiteindelijke plek te kunnen berekenen. We beginnen met te tellen hoeveel kanonnen er voor het oude fort staan. Dan beklimmen we het bergje en tellen achtereenvolgens grafstenen, ladder sporten, en we vissen uit wanneer een bepaald beeld opgeleverd is. Dan lopen we naar de Nederlandse begraafplaats. We zien geen bekende namen maar noteren wel een paar getallen. Op basis van ons rekenwerk wandelen we naar een coordinaat in de buurt.. Dit blijkt midden op een plein te liggen. Dat klopt dus niet. Toos en Carla hebben even geen zin meer om terug naar de begraafplaats te gaan en besluiten terug naar het hotel te gaan. Inge en ik gaan terug om het 1 en ander te controleren. Het blijkt dat we overlijdensdata en geboortejaren door elkaar hebben gehaald. We doen opnieuw de rekensom, en 10 minuten later staan we met een mooie nagemaakte steen in handen waaronder een geocache verstopt zit.
We wandelen rondom de berg en belanden aan de kant van het Stadhuys. We herkennen het niet. Dus lopen we verder langs een rivier op zoek naar een andere geocache. Het SD-kaart houdertje word al snel van zijn plek gevist en we gaan alweer op zoek naar het stadhuys. Met behulp van een plaatje in een reisgids weten we dan eindelijk het hoogtepunt van Nederlands Melaka te ontdekken. We zijn er al 3 keer aan voorbij gegaan, zo opvallend is het. Dus gaan we verder langs het riviertje.
PicturePicture We ontdekken een vis-spa. Je kunt hier met je voeten in een bak water gaan hangen en dan knabbelen de visjes je voeten schoon en gezond. Voor 3 euro mag je 15 minuten je op laten eten door deze gespecialiseerde piranhas. We besluiten de stoute schoenen aan te trekken, of liever: uit te trekken. Nadat de walmen uit mijn schoenen zijn weggetrokken dompelen we de voetjes in het water. Er komen tientallen visjes aangeschoten. Het lijkt wel of die beesten barsten van de honger zo snel komen ze op voedsel (onze voeten) af. Het kriebelt als een gek. Alsof iemand met een luchtslangetje belletjes langs je voeten aan het blazen is. We controleren het, en nee: er zit niemand met een rietje in het water te blazen. Het zijn echt de visjes. De truuk blijkt te zijn om je voeten plat op de bodem te zetten, dan kunnen de visjes minder makkelijk bij de voetzolen. Daar kriebelt het het meest, Na 10 minuutjes zijn de visjes ons zat. Er blijven er maar 1 of 2 achter die een beetje lodderig zitten te knabbelen. Dus we drogen de voetjes af en weer helemaal fris en vrolijk in de schoenen gestoken vervolgen we onze weg.

Of het door de visjes komt of door het koude water zullen we niet te weten komen, maar feit is dat we als lichtvoetige ballerina's terug dansen richting het hotel. Onderweg bekijken we vast de mogelijkheden voor het eten van vanavond. We ontdekken onder in de mega mall een plein met echt authentiek maleis / thais eten, aangepast aan de smaak van de toerist.

Precies om 19:00 bellen we aan bij de buren. We lopen dwars door de mega mall naar het eten. Niels thaise hete zure kip in nasi (aangepast aan westerse smaak en toch nog bloed loeiend heet), Inge nasi met 3 grote garnalen, Carla nasi met ananas die ook behoorlijk pittig blijkt te zijn en Toos probeert nasi met een omelet. Met tranen in mijn ogen betalen we RM36 en een paar sent (EUR9.72). De tranen zijn trouwens van de scherpte, niet van de kosten. Die blijven belachelijk

Picture We lopen met z'n allen nog even langs het Stadhuys en gaan dan met een 2 fiets riksjas terug naar het hotel. De riksjas zijn uitgerust met audio installatie die voluit aan gaat. Om het feest te completeren zitten er knipperende kerstlampjes verweven door de plastic bloemen die per kilo op de fiets geplakt zitten. Wat een feest voor RM15 (EUR 4.50).
Om 21:30 zitten we in onze kamer. De airco heeft de hele middag op 16 graden gestaan, dus vesten en truien aan. Eindelijk een beetje Nederlandse temperaturen. Als het te koud word, zetten we gewoon de balkon deur open. De hitte slaat als een deken in de kamer neer.


We slapen in het Equatorial hotel in Melakka. De auto heeft er vandaag 286 km bijverdiend.

Zondag 23 mei 2010

Het plan is om om 9:00 bij een rondrij / vaar tocht te zijn. In Melakka hebben ze een Duck-tours. Een amfibische bus die eerst een stuk over de weg rijdt en je dan de omgeving vanaf het water laat zien. Door allerlei miscommunicatie en andere tegenstrijdigheden halen we de tour van 9:00 niet. Het word die van 10:00 uur. In tegenstelling tot de tour in Seattle blijkt dit een vrij tamme tour. De gids is gids en geen feestende voorman. Ondanks dat er 3 man personeel mee is komt de stemming er niet echt in. Hoe zeer ik ook probeer de boel een beetje op te vrolijken.
PicturePicture Na 35 minuten rijden en varen staan we weer bij het beginpunt. We hebben de raarste dingen gezien. Voor de kust van Melakka ligt een behoorlijk groot kunstmatig eiland. Tot aan de rand toe volgebouwd met appartementen.En er wonen 10 mensen. De rest staat leeg. Joost weet waarom, de gids in elk geval heet geen Joost. Dan staat er een reuzenrad. Letterlijk gestolen uit Kuala Lumpur. Een minister is kennelijk hier uit de buurt en die heeft opdracht gegeven om het rad vanuit KL naar hier te brengen. En nu doet ie het niet omdat de technici weigeren 'm op te starten en de advocaten rollend met elkaar over de vloer gaan. En dan zijn ze nog een behoorlijk stuk land aan het opspuiten voor de kust. Omdat ze namelijk 10000 lege appartementen hebben staan, willen ze er nog een paar bouwen. Rare jongens die Melakka-ers...

De auto vertoont nog steeds geen Knight rider trekjes, dus hoe hard we ook roepen; hij komt niet. Dus gaan we 'm zelf maar halen. Rond half twaalf rijden we weg. Eerst nog even in de buurt een geocache opzoeken. Het vergt flink wat speurwerk, maar we weten 'm toch te vinden. Daarna de grote weg op richting Kuala Lumpur. Bij een tankstation annex rustplaats onderweg ligt nog een geocache. Die nemen we ook maar mee. De tol kost ons voor ongeveer 130 kilometer RM16.50.

Rond 15:00 staan we onder de Petronas Towers geparkeerd. In een garage die tevens dienst doet als sauna. Picture Smoor-, stik- en snikheet is het beneden. We vluchten het winkel centrum in. Picture En dan weer naar buiten waar we gezamenlijk een foto of 100 maken in een kwartiertje. Picture Dan weer naar binnen: airco in. En dan weer naar buiten aan de andere kant. En weer 100 foto's. We zoeken een geocache waar we niet bij kunnen doordat de werknemers precies onder de plek zitten te rusten. Na een half uurtje zijn de dames een beetje moe van de hitte. Ik ga nog een poging wagen voor de cache. Deze keer lukt het wel.
We eten in het foodcourt van het winkelcentrum. Er zijn 20 restaurantjes om uit te kiezen dus eten we allemaal kip van de hete plaat. RM 42 en een half uur later zoeken we de auto weer op. Die wil nu wel zelf komen, het is nog steeds gruwelijk heet beneden, maar we zitten op de tweede verdieping en zo'n grote auto op de roltrap... Dat gaat opvallen.
een kwartier later staan we voor het hotel. Het is bijna 20:00 en het inchecken kost weer belachelijk veel tijd. Eerst is er geen kamer voor ons, dan is er 1, en nog later blijkt dat er toch 2 kamers zijn geboekt. Niet naast elkaar, maar na enig aandringen, tenminste wel op dezelfde verdieping.


Het Radius International Hotel verheugd zich dat wij er zijn, en de auto die staat met een lekker briesje in de parkeergarage. Met 160 km op de dagteller.

Maandag 24 mei 2010

Het ontbijt valt vies tegen. Eigenlijk is er alleen maar toastbrood. En de toaster staat op halve kracht, dus na een half uur in de machine hebben we een broodje dat een heel klein beetje verkleurd is. Met jam. En zeer tot ongenoegen van Carla: geen kaas. Dus gaat Toos terug naar de kamer, en hbben wij onze eigen kaas op tafel gezet. Puh! Dat zal ze leren.
We pakken alles in de auto en gaan nog wat geocachen. We vinden alle drie caches die we zoeken. De tweede die wij vandaag vinden word vandaag voor het eerst gevonden. Zo snel zijn wij...
Om 13:00 zijn we op het vliegveld. Dat toch nog even 50 minuten buiten de stad ligt. We vinden met wat moeite de huur-auto terug breng garage en rijden vol goede moed naar binnen. Na 45 meter staan we vast. Er staan hier honderden auto's op tientallen plaatsen. En er is geen kantoor en geen mens te vinden. Ik moet achteruit tussen de geparkeerde auto's door terug manoeuvreren. En het is al zo warm. We snappen er niets van, want ook bij de andere ingang staat geen mens om de auto in ontvangst te nemen. Ik zet de auto gewoon maar neer, want we hebben ondertussen een kantoortje van Hertz ontdekt. En die vertellen ons dat we de auto gewoon op de staart hadden kunnen neerzetten. Gewoon. Midden op een vliegveld, midden op de weg. Dat doet iedereen hier. Zucht.

Na de gebruikelijke incheck stress staan we anderhalf uur te vroeg ons af te vragen wat we nog meer kunnen doen. Niets dus. De winkeltjes voor de douane zijn saai, die erna zijn (krankzinnig) duur. Dan maar met een boek kijken naar het vliegtuig.
We klimmen als eerste in het vliegtuig (rij 6, dus mooi vooraan) en met een half uur vertraging gaan we op pad. Malaysian Airlines is nog onbetrouwbaarder dan de KLM. Wat een wonder. Een saaie vlucht volgt. Te kort om te slapen te lang om je niet te vervelen.
Om 17:25 zijn we aan de andere kant. We splitsen we zo snel mogelijk in 2 delen. Ik ga naar Hertz (die om 18:00 dicht gaat) en de dames wachten op de bagage. De meneer van Hertz is zo snel dat tegen de tijd dat de Toos, Carla en Inge zich bij ons voegen hij nog niet eens de computer opgestart heeft. Zucht.

De auto word voorgereden. Een Toyota Inova. Een soort mini MPV met 5 zitplaatsen en dan nog 2 klapstoeltjes in de kofferbak. De bagage past er in, en we touren op aanwijzing van TomTom naar het hotel. Waar we om 19:00 voor de deur staan. De koffers worden gekaapt door mannetjes in uniformpjes, en wij gaan inchecken. Het gebruikelijke gekrakeel ontstaat. We staan niet in de computer. Dan weer wel, en dan weer niet. Na een flinke tijd komen ze er achter dat we 2 amers geboekt en betaald hebben. Ze proberen Toos en Carla op de 2e en Inge en ik op de 4e verdieping. Nou nee. Dus. Daar hebben we geen zin in. We weigeren beleefd verdere medewerking. De mevrouw achter de balie die dacht van ons af te zijn, begint als een gek op de computer te tikken, en weer 5 minuten later hebben we 4 sleutels van 2 kamers op de 10e. Zonder tussendeur zegt ze er nog even bij.
Eenmaal boven blijkt dat de 10e verdieping de executive suites herbergt. De kamers liggen naast elkaar, en verdomd: een tussen deur.

Carla en toos gaan friet eten bij de McDonalds, Inge en ik zoeken een Maleis restaurant. Inge d'r maag is een beetje over de toeren, dus die neemt een Roti pannenkoek. Ik krijg bami ingepakt in een omelet. Op de kaart zien we Sago staan.. Da's een lokale wortel waar we wel eens wat over gezien hebben op TV (groeten uit de rimboe). Ik bestel 1 portie. Ier word een soepkom met behang plaksel neergezet. En zo smaakt het ook. Het is een soort dikke pasta die je bijna niet uit de kom krijgt. Het plakt vreselijk aan elkaar vast. En als je het dan eenmaal door probeert te slikken is het zo rekbaar en plakkerig dat het eerste deel al in je slokdarm zit terwijl het achterste stuk nog in je mond zit. Vast aan heet voorste stuk. In je slokdarm. Niet echt geslaagd. We waren voor 2 man inclusief drinken RM 16 kwijt. Toos en Carla sponsoren de McDonalds voor eenzelfde bedrag.

23:00 douchen en naar bed.


De Ford heeft ons 96km rondgereden vandaag
De Toyota bracht ons in 24km naar het hotel
We hebben een suite in het Grand Margherita hotel

Dinsdag 25 mei 2010

We doen het rustig aan met ontbijten. Dan gaan we rond 10:00 op geocache pad. Eerst naar een cache die een paar dagen geleden is neergelegd en nog nooit gevonden is. Om 10:30 hebben we de plek gevonden. Nu de cache nog. Er ligt een oud en vervallen zonnedek platform. Hieronder zou de cache moeten liggen. Ik begin mijn onderzoek en trek al heel snel de aandacht. Vanuit 3 kanten gluren er mensen uit hun raampjes naar die grote witte man die op zijn knietjes voor een oud platform ligt. Na een kwartiertje geef ik op. Ik kan geen cache vinden. We komen langs de McDonalds voor de deur van het hotel dus ik verstuur meteen een email aan de cache eigenaar. Ik vraag hem zo snel mogelijk contact met ons op te nemen.
We rijden naar een ander deel van Kuchin voor de 2e en laatste geocache die hier in de buurt ligt. Eenmaal in de buurt laat mijn richtings gevoel ons in de steek: we steken niet de rivier over, maar toeren langs een berg door de lokale bebouwing. Er staan wat Picture huisjes en na een paar kilometer vinden we een dorpje aan zee. In het plaatselijke winkeltje schrikt een kind zo van die eng gekleurde mensen dat ze door haar vader bijna afgevoerd moet worden. We vragen de weg en rijden vervolgens naar de andere kant van de brug. Een kilometer verder wandelen we 1 minuut tegen een berg op en na 10 minuten vind Inge de cache. We doen ons ding, en rijden verder.

100 Meter verderop zit het resort waar we eigenlijk zouden zitten. Het reisburo raadde ons dit hotel echter af; er zouden grote bouwwerkzaamheden plaatsvinden. We besluiten op verkenning te gaan. Er blijkt hier een redelijk groot resort te liggen, met een open eetzaal (geen airco) en sommige kamers op zeker 5 minuten lopen afstand. Daarbij ligt dit resort minstens 45 minuten van Kuchin af, dus we zijn blij dat we in de stad zitten, en niet hier. We zien wel wat bouwwerkzaamheden, maar we horen alleen maar de zee. Gasten schijnen ook amper in het resort aanwezig.
We besluiten op het gemakje richting het hotel te gaan. Toos en Carla willen een rustige zwemmiddag bij het hotel. Inge en ik gaan een eindje wandelen langs de water kant. Picture Het blijkt een alleszins leuke boulevard. Overschaduwd door bomen wandelen we op het gemakje stroomopwaarts. Onderweg krijg ik een SMS van de cache eigenaar van de niet gevonden cache. Hij gaat vanmiddag op onderzoek. En passant maken we een afspraak om elkaar te ontmoeten vanavond. Wij wandelen ondertussen door de Indiase straat en door de Chinese straat. Het word almaar warmer en warmer en dan langzaamaan heet, dus we vluchten terug naar het hotel. En duiken ook het zwembad in.

We eten in het foodcourt van een winkelcentrum tegenover het hotel. Wat we eten, zijn we vergeten, maar het smaakte in elk geval weer als gebruikelijk.
Hierna hebben we dus een afspraak. Via de SMS had ik ondertussen vernomen dat de cache er wel degelijk nog lag, dus gewapend met zaklantaarn (van Toos natuurlijk) duik ik nog een keer onder de vlonder. En na 10 seconden heb ik een geocache in mijn handen. Onvoorstelbaar dat ik die vanmorgen niet gezien heb. Werkelijk onvoorstelbaar. Maar goed. We loggen de cache, en wachten op de eigenaar. Die komt stipt op tijd de hoek om rijden. We schudden handjes, doen een voorstel rondje en kletsen wat. Omdat het best een aardige gozer blijkt te zijn, gaan we met onze auto een plek opzoeken om wat te drinken. We zitten een uur gezellig te kletsen en wisselen wat info uit. Het blijkt dat de cachelegger op 6 uur afstand woont, maar nu bij een tante hier in de buurt logeert. Hij heeft 1 geocache gedaan (die andere in Kuchin) en wil heel graag meer vinden. Maar die zijn er gewoon niet. Hij is echt vreselijk blij dat er al zo snel mensen zijn die zijn geocache komen zoeken, en wil van alles weten over onze gezamenlijke hobby.

Om 23:00 zijn we terug in het hotel waar we in slaap kukelen.


De Toyota heeft ons vandaag 126.5 km rondgebracht
en we slapen weer in een suite van het Grand Margherita (voorheen Holiday inn)

Woensdag 26 mei 2010

We slapen uit tot half 9 en gaan op het gemakkie ontbijten. Daarna pakken we de auto. We gaan landinwaarts want we willen vandaag langs bij de orang-oetangs die hier in de buurt schijnen te wonen. TomTom weet de weg niet, maar het schijnt in de buurt van Serian te liggen. En dat kent ie wel, dus vol goede moed trekken we d'r op uit. Richting het Semenggoh wildlife center.
Na een tijdje zien we de eerste bruine borden boven de weg verschijnen. We gaan de goede kant op. Op een gegeven moment zegt Tomtom dat er nog maar 1 weg is, en dat we die moeten volgen. De borden zeggen dat we rechtsaf moeten. Tomtom word even uitgezet en we gaan ouderwets op de borden verder. Na 2 kilometer zien we de ingang verschijnen. We gaan info halen. Het advies is om vanmiddag om 14:00 terug te komen. Om 15:00 worden de apen gevoerd en dan is het het leukst.
We gaan gewoon een stukje rijden. Kriskras, straatje links, straatje rechts. We eindigen op doodlopende paden, in miniscule dorpjes en komen op plekken waar (hopen we) weinig toeristen ooit zullen komen. PicturePictureOnderweg vinden we een recreatiegebied. Je kunt hier lopen, zwemmen of gewoon niks doen. We besluiten een rondje te gaan lopen. Over bruggetjes, trappetjes en op een gegeven moment zelfs een steiger rondom een boom lopen we een uur in de rondte. Het is hier echt vreselijk mooi.

Al rijdend eten we een broodje, en om precies 14:00 staan we voor de poort van het centrum. We kopen voor RM3 per persoon (EUR0.90) kaartjes en rijden de anderhalve kilometer tot de eigenlijke ingang. Dan een klein stukje lopen en we staan op een grasveldje van 10x10 meter. In een boomtop zit een orang-oetang. We kijken op het gemakje en gaan op het grasveldje zitten wachten tot het 15:00, voedertijd, is. Vlak voor het tijd is komt er nog een orang-oetang uit de bomen die zijn slinger kunstjes laat zien op de touwen.
Om 15:00 worden we opgewacht door een ranger die ons eerst een preek geeft over niet voeren, niet aanraken, geen flits, geen afval achterlaten, drinken en eten achterlaten en nog zo wat dingen die je beter niet kan doen. Mijn vraag wat je dan WEL moet doen als er een orang-oetang op je af komt hollen blijft onbeantwoord. Duidelijk word nu we dat de apen in principe wild leven, maar dat het terrein waar ze op kunnen gaan en staan te klein is om voldoende voedsel op te leveren. Daarom worden ze bijgevoerd. Van de 26 apen zijn er 17 hier geboren. De rest is binnen gebracht omdat ze ziek waren of een ongeluk hadden gehad of iets dergelijks.

Picture Na 200 meter staan we op een flink uitkijk platform. Pakweg 50 meter verderop is nog zo'n platform en daar staat een ranger op met een emmer fruit en kokosnoten. Hij schudt wat aan de touwen en hij roept een paar keer. Al snel beginnen in de verte de boomtoppen op een vreemde manier te bewegen. Er is iets onderweg. We weten alleen nog niet precies wat. NA een kwartiertje verschijnt de eerste orang om de hoek. Hij (zij?) beweegt zich bedaagd van boom naar boom. Soms via de opgehangen touwen, meestal via de takken. De aap komt het voeder platform op, pakt wat ie lekker vind en klimt weer omhoog. Net in beeld gaat ie zijn buit op peuzelen.
PictureVanaf een andere kant komt nog een orang-oetang een kijkje nemen. Deze heeft een kleintje op haar buik hangen. Zij pakt ook iets te eten en gaat met haar rug naar ons toe zitten eten. Het kleintje steekt af en toe zijn koppie omhoog, maar blijft verder redelijk verborgen. Een derde aap komt ook eens kijken. Deze heeft en nog kleinere baby mee. Door de enorme traagheid van bewegen kunnen we flink wat foto's maken. Zowel van moeder als van de kleine. Na een half uurtje komt 1 van de moeder apen even bij de toeschouwers langs. Ze klimt van boom tot boom en klautert dan ons uitkijk platform op. De mensen spoeden zich heen, de ranger geeft snel wat te etenn zodat de orang-oetang haar handen vol heeft.
PictureEr word gemeld dat op het grasveld nog 2 moeders aangekomen zijn. We lopen terug naar het grasveld en treffen Hot-mama en Grandmama met hun kleintjes aan. Grandmama is de oudste aap in het park. Ze is ondertussen 37. Hot-mama heeft haar bijnaam gekregen omdat ze elk jaar wel een toeschouwer weet te verwonden. Ze is nogal snel aangebrand. We schieten plaatjes tot de rook uit de lenzen komt. Niels en Inge krijgen allebei een uiterst onbehagelijk gevoel als Hot-mama een staar actie onze kant op start. We maken uit voorzorg dat we wegkomen. Picture

Aan het einde van ons bezoekje van een dik uur heb ik 275 foto's gemaakt. Vanavond maar eens uitzoeken hoeveel er nou eigenlijk gelukt zijn.

Om half 5 rijden we in een beginnend regenbuitje terug richting Kuchin. Daar ahdden we gisteren een hawkers markt gezien. Dat is zo'n plein met meerdere keukens eromheen, waar je dan verschillende dingen kan eten. Als we aankomen is het net aan droog. We besluiten toch onder een zeil te gaan zitten. Gelukkig maar want na 10 minuten worden de hemel emmers weer ouderwets leeg gegooid. Inge en Toos hebben sateh met rijst, Carla nasi met kip en ik krijg een microbakje heerlijke soep en een Thaise Mie met (van een andere keuken) 5 sateh stokjes. De soep smaakte zo lekker dat ik daar nog een extra portie van probeer te scoren. In plaats van de heerlijke soep bij mijn hoofdgerecht krijg ik nu zeer rijkgevulde kippensoep. Met heel veel broccoli en bloemkool. Wat ik allebei niet zo lekker vind. Dat was dan weer jammer. Voor het hele feestmaal zijn we bij 5 stalletjes rond de RM 42 kwijt.

Ik ga de auto halen want het giet nog steeds alsof er een oceaan lek is boven. We rijden naar het hotel terug, waar we zoveel mogelijk foto's bekijken. Van de 275 orang-oetang foto's van mij blijven er uiteindelijk net geen 50 over. Als we de foto's een beetje doorgekeken hebben (Niels en Inge samen: 1000, Toos 2000) gaan we slapen.


De kilometerscore is 218 en we slapen weer in een suite van het Grand Margherita (voorheen Holiday inn)

Donderdag 27 mei 2010

Om vijf voor acht gaat de wekker, om acht uur gaat de tussendeur open. We gaan voor de verandering maar eens ontbijten. Het blijft ons verbazen hoeveel eten er op een ontbijt buffet gepropt kan worden. Van dim-sum tot aan hete nasi; van banaan tot pancakes. Alles staat klaar.
De planning voor vandaag is om naar een nationaal park te gaan waar ze heel bijzondere en heel grote bloemen hebben. Het Gunung Gadin national park ligt 100km ten noordoosten van Kuchin, en staat bekend om zijn Rafflesia's. De grootste bloem ter wereld. Als we een half uur onderweg zijn blijkt uit de papieren dat er een paar leuke wandelingen te doen zijn. We moeten dus terug, want ik ben mijn berg/wandelschoenen vergeten. Met een uur vertraging komen we bij het park. We betalen de entree en gaan op pad. Bij de entree word ons verteld dat ze nu geen bloemen in bloei hebben staan, we zullen het met de bloemknop moeten doen.
We beginnen met een rondwandeling van 45 minuten volgens de borden. We worden over een planken pad berg opwaarts geleid. Inge en ik gaan op eigen tempo op pad en al snel hebben we het bos voor ons alleen. We gaan tegen trappen op, tussen rotsen door en dan op 50 meter afstand van de heenweg terug. We zien nog net hoe Carla en Toos het einde van de trap halen als we de hoek omslaan en we weer alleen zijn met de geluiden van de jungle. Bij een splitsing kunnen we kiezen: terug naar de auto of doorlopen richting 3 watervallen. We besluiten tot de eerste waterval door te lopen. Die zou een half uur verderop moeten zijn.
We lopen een half uur recht tegen een berg op. Op een gegeven moment is het pad weg en lopen we omhoog via boomwortels en rotsblokken. Aan de kleur band op de bomen zien we dat we de goeie kant opgaan. Bij een weg wijzer moeten we opzij naar beneden. Kaarsrecht. Naast ons zien we slechts een gat. Als we voor de 2 keer kijken zien we dat er iets is dat voor pad moet doorgaan. Loodrecht omlaag. We wagen de gok en laten ons door de zwaartekracht naar beneden helpen. Als we na 10 minuten de rivier bereiken wacht ons een waterval. Niet al te groot, maar zeer welkom. We spoelen het meeste zout van ons af, maken foto's en komen een poosje op adem.
De terugweg tegen de berg op, terug naar het hoofdpad gaat sneller dan omlaag. Je kunt nu tenminste zien waar je heen gaat, want waar eerst je ogen zijn staan straks je voeten. We bereiken het pad en kunnen douchen onder ons eigen zweet. Het is echt flink heet. Het pad terug naar de auto is na een halve kilometer goed begaanbaar gemaakt, dus 2 uur nadat we aan het plankenpad zijn begonnen staan we weer naast de auto. Waar Toos en Carla heerlijk in de airco zitten te zitten.
Toos heeft onderweg een bloemknop van een Rafflesia ontdekt, dus Inge en ik gaan maar weer op pad. We ontdekken nu dat de kokosnoot die ik eigenlijk voor me uit had willen schoppen in werkelijkheid de bloemknop is van 1 van de zeldzaamste bloemen op de aarde. Oeps...
Het is 17:00 als we het park uitrijden. Het hotel is volgens Tomtom een uur en 20 minuten weg. We rijden op het gemakje naar Kuchin terug. Hoewel... op het gemakje... De maximum snelheid op de weg is 90km maar om de 1 of andere reden vinden sommige bestuurders het leuker om 40 te rijden met hun Proton auto. Dan kom je dus met 90 aanrijden en dan rijdt er ineens iemand met 40 voor je. En natuurlijk altijd op dat moment een tegenligger erbij. Levensgevaarlijk die autotjes.

We zijn om 19:00 bij het hotel en frissen ons even op. Dan gaan we naar een beroemde hawkers etens markt. Tot mijn verbazing blijken ze 4 keer duurder dan de markt waar we gisteren waren. Daarbij is het vermoedelijk een gewoon restaurant. Er staan 7 keukens, maar de prijzen en de menu kaarten zijn identiek. We worden echt gigantisch opgelicht hier. Gisteren betaalde ik RM4 voor een hoofdgerecht. Hier RM16. Als je dat vergelijkt naar Nederland betaalde ik gisteren EUR20, en vandaag voor hetzelfde bord eten EUR80... Belachelijk dus.

Om 24:00 liggen we op bed en gaan slapen.


De kilometerstand blijft op 218 staan en het Grand Margeritha is weer blij met ons verblijf.

Vrijdag 28 mei 2010

We staan om 8:00 in de ontbijtzaal en proppen ons helemaal vol. Daarna zitten we om half elf in de auto. Met alle koffers er ook nog bij.
Het plan is om vandaag om half twaalf bij het Sarawak cultural village te zijn. Daar stellen de verschillende volkeren van Sarawak (voor ons Maleis Borneo) zich voor. Als we het goed begrepen hebben is er om half 12 eerst een demonstratie van dansen van de verschillende volken, dus we moeten nog best een beetje doorrijden, want het demo-dorp blijkt bijna 100 km verderop te liggen. En met de rijstijl van de gemiddelde Proton rijder hier schiet het natuurlijk weer totaal niet op. De maximum snelheid van de weg is 90, van de Proton auto's schijnt die ergens rond de 45 te liggen... Daarnaast is dit openlucht museum 1 van de topattractie van de omgeving, dus er staan nergens (maar dan ook werkelijk nergens) borden, of pijltjes of op een andere manier enige hint hoe je bij de ingang moet komen. Tomtom weet het ook al niet, dus we gokken maar wat op basis van een plaatsnaam.
Met 5 minuten over landen we bij de hoofdingang. We scoren kaartjes (duur ! RM60 EUR18) en maken dat we binne in de zaal komen. Goddank is er airco, dus we kunnen op het gemakje naar de show kijken zonder van onze stoelen af te glijden. De show bestaat grotendeels uit dans. Op het laatst is er nog een krijger die eigenlijk clown wilde worden, en ter afsluiting word iedereen uitgenodogd mee te dansen op het podium.
Precies 45 minuten na aanvang staan we weer buiten. Iedereen gaat rechtsaf, dus gaan wij linksaf. Het park is gebouwd rondom een meertje en bestaat uit 7 gebouwen. De bedoeling is dat in elk gebouw informatie is te krijgen over de stam die het bewoont. Helaas. Het is laag-laag seizoen. We betalen de volle prijs, maar van de 7 huisjes zijn er slechts bezet. De Chinese dame die wij als eerste treffen is het meest enthousiast. Zij legt van alles uit over vogelnestjes, peper en een maalsteen. Aan het einde van het rondje in het laatste huis treffen we nog 2 dames die rijst aan het vermalen zijn. Verder zijn er lege huizen (longhouses). We bezoeken achtereenvolgens de Chinese boerderij, het Maleise town house, het Melanau tall house, het Orang Ulu longhouse, de Penan hut, het Iban longhouse en het Bidayuh longhouse. De meeste huizen zijn flink groot. Sommigen staan op palen. Verder is het vrij kaal en leeg. Ook staan er geen informatie borden die meer uitleg geven. De bedoeling is echt dat er mensen zijn. En die hebben nou juist vandaag een vrije dag.

Om 15:00 zijn we door en doornat (huizen op palen hebben trappen en ladders waar je tegenop moet klimmen...), dus we duiken onze eigen oven in. Gelukkig hebben we een Thaise airco: Er zit op de middenconsole een draaiknop voor de ventilatie die je kunt verzetten van koud naar heel koud. Alleen maar blauw. Geen verwarming. Geen rood. Heerlijk!
We hebben nog wat tijd over voor we naar het vliegveld vertrekken dus we besluiten om nog even door Kuchin te wandelen. We parkeren de auto aan de overkant van de riier en pakken een mini-ferry-bootje naar de overkant. Al heel snel vinden de dames een stalletje waar ze voor RM28 per persoon een uur lange voetmassage kunnen krijgen. Alle plannen gaan overboord, ze gaan lêggé. Ik niet. Ze mogen niet eens naar mijn voeten kijken laat staan dat iemand ze mag aanraken. Ik wandel een rondje door de stad, en haal de hele bups na een uurtje weer op.

Om 18:10 staan we op het vliegveld. We gaan de koffers afgeven en ons dan nog een anderhalf uur plat vervelen.

We zetten de auto op de parkeerplaats met voor vandaag 27km op de klok