Het is tijd voor het volgende avontuur. We gaan op bezoek in de volgende "socialistische" staat die deze wereld rijk is; We gaan naar Cuba. Met een huurauto, en de overnachtingen op voorhand, een beetje, geregeld via onze nieuwe vrienden van CaseCuba.com.
| 07 feb | 08 feb | 09 feb | 10 feb | 11 feb | 12 feb | 13 feb | 14 feb | 15 feb | 16 feb | 17 feb | 18 feb | 19 feb | 20 feb | 21 feb | 22 feb | 23 feb | 24 feb | 25 feb |
 |
De wekker gaat om 6.30 uur, maar we zijn al wakker. Laatste spulletjes pakken en om 7.45 uur zijn we al helemaal klaar voor vertrek. We wachten nog 5 minuutjes en gaan richting het station. Nog even terug om te controleren of alles wel op slot is en dan nog 10 minuten wachten op de trein. Op Schiphol loopt het inchecken voorspoedig. We krijgen een label aan onze handbagage dat deze gecontroleerd en goed bevonden is. Op ons gemak lopen we naar de gate. Als we het vliegtuig willen instappen worden we tegen gehouden. De handbagage mag niet mee. Geen discussie mogelijk, het gaat niet mee. Er schijnt geen ruimte meer voor te zijn. We mogen er wel wat medicijnen uithalen... Dus bijna de hele mikmak overgeheveld naar twee plasic tasjes, lang leve de gele See, Buy, Fly tassen. En dat mag dan wel. We kunnen de tas in Madrid weer ophalen. Hier hebben we een uur overstaptijd. Ben benieuwd.
Onze stoelen zijn bezet door twee Spanjaarden, die het gelukkig geen probleem vinden om op hun eigen plek te gaan zitten. We vertrekken op tijd. Voor het eten en drinken in het vliegtuig moet er betaald worden. Het blijkt dat dit alleen nu is en niet op de lange vlucht. Helaas zit onze lunch in de handbagage die niet meemocht...
Na 2,5 uur landen we. Voorim, bij de stewardessen staat onze tas al geduldig op ons te wachten, alsof ie in de cockpit is meegevlogen...
We lopen een half uur over de "hypermoderne" luchthaven van terminal C naar terminal A. Daar kunnen we redelijk snel boarden. De vlucht is saai, geen entertainment systeem en 5 euro voor een koptelefoontje, die we van onszelf al mee hadden. Er worden 2 films vertoond, Last Vegas en Romeo and Julliet. De bijna 10 uur duren errug lang... We wisten niet dat er überhaupt nog vliegtuigen in de westerse wereld rond vlogen, zonder entertainment, met een minimale verzorging en zulke smalle en krappe stoeltjes. Op papier hebben we voor de terugweg "lange benen plekken", maar de stoeltjes blijven natuurlijk wel even smal.
Als we om 17.15 uur Madrid tijd onze snack, met mega veel E nummers, krijgen, worden we beloond met een schitterende zonsondergang. Nog even volhouden. We landen om 19.30 uur, een half uur later zijn we de douane door en staan we bij de bagageband. Wat er ook gebeurde, geen tassen van ons. Gelukkig waren we niet alleen. Na drie kwartier hield de band ermee op en uiteindelijk na ruim een uur kwamen onze tassen voorbij op de tweede band. Daarna ging het weer snel, de auto was zo gevonden. Betalen en borg mag met de creditcard, alleen de salesslip voor de borg zal niet vernietigd kunnen worden bij het inleveren. De persoon die hem nu uitschrijft werkt normaal niet hier en zal de borg meenemen. Ze kan ons niet vertellen wat er met onze borg gaat gebeuren. We kiezen eieren voor ons geld en gaan eerst naar de bank om geld te wisselen. Het cashgeld wordt wel teruggegeven. De bank heeft wat problemen met de kwaliteit van onze euro's en onderwerpen ons net op Schiphol gepinde geld aan een uitgebreide inspectie. Als de mevrouw achter het loket dan ook nog vertelt dat ze geen 5, maar max 2 briefjes van 100 wil wisselen, volgt er een potje "wie is de domste". Niels wint en krijgt alle 5 briefjes van 100 gewisseld.
Uiteindelijk is het 22.15 uur als we het vliegveld verlaten in onze Suzuki Jimny, ons vervoer voor de komende weken. Het net nog zo ontzettend drukke vliegveld is inmiddels bijna leeg...
We volgen als blinde kippen de aanwijzingen van de navigatie en duiken na een kleine 20 minuten de kleine straatjes in. Zonder navigatie was dit echt niet gelukt. Zelfs mét rijden we nog af en toe een straat voorbij. Wat later komen we bij onze Casa voor de komende 2 nachten. Miguel staat ons al op te wachten. Het ziet er aan de binnenkant verrassend leuk uit, met een gezellige binnentuin/terras. We puffen even uit met een flesje water, duiken snel onder de douche en even na twaalf uur liggen we plat.
C
asa Colonial, Miguel y Ana Doris, Havana. CUC 40 inc. ontbijt
Kennismaking met de chaos, de drukte en vooral de temperaturen van de Cubaanse hoofdstad.We hebben een jetlag... liggen wakker, slapen een uurtje en liggen weer wakker. Om 5.45 uur vind ik het genoeg. Ik ga de tassen reorganiseren. Daarna weer 2 uurtjes slapen. Om 7.30 uur staan we op. We zijn te vroeg voor het ontbijt en gaan eventjes de straat verkennen. Er is nauwelijks verkeer, maar het is al redelijk druk met wandelende mensen. We lopen de straat uit tot we bij de zee staan. Hier staan wat oude treintjes. Het lijkt een oud station, misschien een treinmuseum? Iets om te onthouden.
Het ontbijt is lekker, Europees simpel met een verse flair, en om 9.00 uur zijn Ignacio en Karelia van casecuba.com om ons uitleg te geven en alle boekingen door te nemen. Ze nemen uitgebreid de tijd voor ons en vertellen over elke plaats wel iets bijzonders. Raden mooie routes aan en geven zoveel tips dat het inmiddels 11.00 uur is geworden en we alles weten over Cuba. Echt een aanrader om via hun de overnachtingen te boeken. Mochten we onderweg toch ergens langer willen blijven, dan regelen zij dat ook. Enne, zonder boekingskosten of iets dergelijks. Wij betalen alleen de casas. Uiteindelijk betalen we ze wel natuurlijk, want de casa eigenaren moeten gewoon aftikken als wij betaald hebben.
Na het gesprek gaan we op pad. Havana verkennen. We lopen ongeveer 2km naar het museum van de revolutie. Hier worden we gecnfronteerd met de oudste truck om toeristen op te lichten die er op de aardbol bestaat; we moeten CUC4 wisselgeld krijgen, en krijgen er 2. Als we reclameren is de reactie standaard. Een diepe zucht, een blik op de hemel en we krijgen de rest van het wisselgeld. Mijn roep om de corruptie politie wordt niet beantwoord.
Het museum is best grappig en interessant, maar ons ANWB info boekje maakt er een stuk meer van dan dat het is. Wat ons betreft, zeker de entree niet waard. Helaas is er ook een deel gesloten dat wordt gerestaureerd.
Na het museum wandelen we op ons gemak via leuke parkjes en mooie straatjes naar de zee. We genieten van het uitzicht. Onderweg eten we churros en broodjes uit de hand. Flesje water, blikje cola, heerlijk zonnetje, wat wil je nog meer.
Havana is een aparte stad. Overal zoveel nieuwe indrukken. De mooiste en de lelijkste oldtimers zie je hier rondrijden. Veel gebouwen zijn vervallen, maar als er een deur openstaat zie je de mooiste marmeren vloeren. Sommige gebouwen zijn opgeknapt, vaak zijn dit Casa Particulares of andere bedrijven die met toeristen in aanraking komen.
 |
 |
We lopen via Havana Vieja (Oud Havana), door de gezellige straatjes naar de oude treinen die we vanmorgen hadden gezien. De stationshal blijkt geen mooi treinmuseum maar een kunstmarkt voor toeristen te zijn. En ach, we zijn toerist dus lopen we er even over voor we naar onze kamer gaan voor een siesta.
We hebben bijna 7 km in onze benen en rusten even uurtje uit, schrijven het verslag en sorteren meteen de eerste foto's.
De bedoeling was om vanavond naar het kasteel aan de overkant te gaan. Daar is elke dag een ceremonie waarmee de "stad gesloten" word. We vinden wel de parkeerplaats van het kasteel, maar we kunnen nergens iets te eten ontdekken. Dus gaan we, door de tunnel, terug naar de stad. Na wat heen en weer rijden belanden we in een leuk restaurant Paladar: Taberna El Porton. (Merced 68C esq. a Cuba). De eigenaar is erg vriendelijk. We krijgen een lekkere amuse aangeboden. Ik heb een overheerlijke kip met kreeft in roomsaus. En met de kreeft doen ze niet lullig, er zit meer kreeft in dan kip. Het varkensvlees met ananas van Niels smaakt hem ook uitstekend. De rekening: 20 Cuc inclusief ingecalculeerde fooi, ongeveer 16 euro.
Na het eten gaan we terug naar onze casa. We lezen en computeren nog wat, maar al snel gaat het licht uit. Om 21.30 uur slapen we. Vandaag en gisteren samen 35 kilometer gereden.
C
asa Colonial, Miguel y Ana Doris, Havana. CUC 40 inc. ontbijt
We slapen goed. Vanaf 6.00 uur ben ik wakker, Niels slaapt nog. Ik pak even mijn telefoon voor een spelletje. Om 7.15 uur ga ik naar buiten voor een klein half uurtje hardlopen. Het is al best warm, maar wel lekker. Lauwe douche genomen en even uitrusten bij het ontbijt. In de schommelstoelen bespreken we de route voor vandaag.
Even voor 10.00 uur rijden we weg. We rijden door de haven van Havana en door de verschillende woonwijken de stad uit. De weg wordt slechter en rustiger, de natuur wordt mooier. Bij las Terrasses stoppen we. Dit is een ecologisch natuurgebied. Door de koffieplantages is de natuur hier geheel verwoest geweest. Nu is alles weer in oude glorie hersteld en is het een beschermd recreatiegebied. Helaas is er daardoor ook erg veel zwerfvuil te vinden. Zoals gebruikelijk in "warme landen"; als een bewoner afval heeft, gooit ie dat gewoon op straat. In het dorpje lunchen we en maken we een kleine wandeling.
 |
Daarna gaan we met de auto weer verder door het gebied toeren. We nemen een kleine afslag naar Banos del Bayate. Al snel hebben we de 4w functie van de auto nodig. Dit zijn de leuke weggetjes. Na 10 minuten komen bij een soort picknickplaats aan een klein riviertje. Wat een mooi rustpunt hier. De gieren zijn de vleesresten van de bbq van gisteren aan het opruimen. Terwijl we daar naar kijken komt er een kolibrie aangevlogen. Speciaal voor ons blijft ie even op de plaats flapperen...
We nemen hetzelfde weggetje terug. Als we het gebied uitrijden pakken we de secundaire weg bovenlangs in plaats van de rechtstreekse snelweg. We rijden door allerlei dorpen, langs gecultiveerd land en langs mooie natuur. De weg is op sommige plekken wat beter dan op andere, maar het is vooral opletten en gaten vermijden. Harder dan 50km per uur lukt niet, maar is gelukkig ook niet nodig.
Het is tegen 17.00 uur als we bij ons overnachtingsadres aankomen. Ook hier blijven we twee nachten. Het is een modern huis van een jong echtpaar, Anieska en Daniel, met hun zoontje. Er hangt een enorm grote tv in de huiskamer, in de grote open keuken staat een computer met internet en de overheersende kleuren zijn zwart en rood. Anieska laat ons onze kamer zien, deze is grijs met paars. We hebben een eigen badkamer en boven is een groot dakterras met uitzicht op een van grote kalkrotsen die in de vallei liggen. We krijgen een welkomsdrankje en ik ga even boven op het terras zitten. Niels rust op bed uit.
 |
We eten in de casa, bonensoep, varkensvlees met yuca, rijst, sla, komkommer, tomaat, iets van geplette maïs, papaya en grapefruit. Tijdens het eten stort ik al in. Omdat het nog vroeg is besluiten we een avondwandelingetje te gaan maken. In de buurt van onze casa liggen 2 geocaches, beide bij andere casa's. Bij beide worden we vriendelijk ontvangen, schrijven we onze naam in het logboekje en vervolgen weer onze wandeling. Om 22.00 uur gaan we naar bed. Vandaag 213 kilometer gereden.
C
asa Anieska. Viñales. CUC 35 inc. ontbijt (plus2x1.5 voor halfje waterplus 20 avondeten)
Om 7.15 uur staan we op. Er staat een heerlijk ontbijtje op ons te wachten. We hebben broodjes, kaas, ham, honing, eitjes en een soort gelei jam. Na het ontbijt staat er ook nog een bordje fruit voor ons klaar met ananas, grapefruit en bananen. We gaan op tijd op pad. Eerst tanken en daarna even de band na laten kijken. Die is wat aan de zachte kant. Bij de garage is 1 auto ons voor. Ook een huurauto en natuurlijk zijn het Nederlanders. Bij hun zit er een spijker in de band. Bij ons blijkt het een scherp splintertje van een steen te zijn die zo klein is, dat we echt gewoon dikke pech hebben gehad. De krik wordt uit de auto gehaald, er wordt een gezellig muziekje opgezet en de monteur haalt de band van de auto, verwijderd het splintertje en plakt de band.
Een half uurtje later en 10 CUC armer kunnen we weer verder. We rijden naar de Santo Tomas Cave. Hier betalen we weer 10 CUC pp voor een tour door de grot. We mogen of meteen achter een groep aan die net een minuut geleden is gestart of een half uurtje wachten. We hebben alle tijd dus we nemen de volgende tour. We verwisselen onze slippers voor een paar stevige schoenen, want er schijnt nogal wat klim en klauter werk aan te pas te komen. Naast het loket van de grot zit een bakkertje. Hier kopen we voor een kwartje 4 bolletjes. Ze komen net uit de oven en zijn lekker warm en vers. Even verderop halen we water en een flesje fris en als we het op hebben is het alweer tijd om aan de tour te beginnen. We krijgen een helm met een lampje, die niet echt fanatiek schijnt, dus we zijn blij met onze eigen zaklampjes. De grot bestaat uit 7 etages en wij gaan naar de 6de en 7de etage. Dat houdt in dat we beginnen met een flinke klim. Onze groep bestaat uit 2 Engelsen en 2 Zwitsers van gemiddeld 22 jaar. Die klauteren naar boven alsof het niets is. Wij houden maar een paar keer een fotopauze zodat het niet zo opvalt dat we ze niet echt bijhouden... En dat wordt dan weer beloond met een kolibrie.
 |
 |
 |
De grot zelf is erg mooi. In de eerste zaal zien we meteen al een groepje vleermuizen hangen. We klauteren door naar de volgende ruimte. Hier zijn mooie stalagmieten en stalagtieten te zien. We glibberen naar weer een andere ruimte en naar nog een volgende. We zien mooie vormen en kleuren. Rotsen van kalk, met glinsterend water eraan. Op koraal en diamant lijkend steen en overal is het klimmen, klauteren, glijden en glibberen. Het is een hele leuke tocht. In deze omgeving zijn 3 bezoekbare grotten. Van eentje weten we dat ie erg commercieel is en dat men er met busladingen worden gedropt. Dit is veel kleinschaliger en hierdoor veel leuker.
 |
 |
Na deze vermoeiende tocht doen we het de rest van de dag wat rustiger. Het is ook veel te warm om je druk te maken. We besluiten om de paar geocaches die hier in de buurt zijn te gaan zoeken. Er is er eentje die Floaded Cave heet. Daar gaan we eerst naar toe. Het zijweggetje wat we moeten hebben rijden we eerst straal voorbij, we keren als we merken dat we te ver zijn gereden. Dan rijden we er weer aan voorbij, omdat we het niet aanzien als een weg. Drie maal is scheepsrecht en daar gaan we, weer een echt 4x4 weggetje in. Deze heeft wat diepere geulen dan die van gisteren. Het is weer een waar avontuur. Als we nog ongeveer 300 meter moeten, staat er ineens een hek voor ons. Met een duidelijk bordje No Entry, No Pasar. Euhm, even de logjes lezen. De een durfde niet verder gegaan, de ander mocht van de bewaker wel naar de grot, maar niet zwemmen, weer een ander mocht niet verder. We weten niet echt wat we moeten doen. Het hek staat wel een stuk open, dus we zouden eventueel wel door kunnen lopen. Er komt een oudere man aangelopen, dus we wachten rustig tot hij bij het hek is en vragen of we naar de grot mogen lopen. Dat blijkt absoluut niet de bedoeling. Het is gesloten en hij doet demonstratief het hek dicht. Heel duidelijk dus. Omdat het wel een hele mooie omgeving is lopen we nog even rond. We eten de stukjes fruit die we bij ons hebben en voeren de magere hond die op ons af is gekomen. Dan rijden we weer dezelfde weg terug. In het dorpje zien we een verkoopstalletje met onder andere bananen. Daar hebben we wel zin in en ze zullen vast geen euro per stuk kosten zoals in Noord-Korea. We stoppen er en de dame van het stalletje roept iets in het Spaans waaruit we begrijpen dat we even moeten wachten, ze komt zo terug. En ja hoor, ze weet precies wat die toeristen nodig hebben, want ze komt terug met een koud blikje cola en sprite. Heerlijk, dat lusten we er inderdaad wel bij. Samen met 2 kleine en 2 grote bananen gaan we weer verder. Onderweg genieten we van onze bananen bij een mooi uitzichtsplekje.
 |
 |
Terwijl we daar staan komt er een groepje varkens aanstormen. Ze zijn best grappig en worden uitgebreid op de foto gezet. De bananenschillen worden met smaak door ze opgegeten.
De volgende geocache is er eentje die wel bereikbaar is. Hij ligt in een Paladar restaurant tegenover de grote commerciele grot. Deze wordt gelogt en we bewonderen de oude blauwe oldtimer die aankomt rijden. Als ie geparkeerd staat vragen we ons af hoe die nog rijdt. De volgende geocache ligt wat verderop bij het informatiecentrum van het natuurgebied. Hier kan je wandeltochten en dergelijke boeken, maar ook informatie krijgen voor als je zelf het gebied in gaat en gaat wandelen. We verzamelen hier de benodigde informatie om de cache te kunnen doen. Daarna loggen we een andere cache op de volgende parkeerplaats van het gebied. Ook hier genieten we van het mooie uitzicht over de vallei. We verbazen ons over een toerist die een ritje maakt op een gezadelde os over de parkeerplaats van nog geen 2 minuten.
De laatste geocache van vandaag is een stuk verderop, vlakbij Pinar del Rio. De route is schitterend dwars over de bergen. Met mooie uitzichten en heerlijke slingerweggetjes. Ook deze wordt met gemak gevonden en we kunnen zeggen dat we een geslaagde geocachemiddag hebben gehad. Op zoek naar een hapje eten. Eerst doorgereden naar Pinar del Rio, maar kunnen hier niet echt wat vinden. We rijden een klein stukje terug naar een Paradar die we op de heenweg hadden gezien en die er erg leuk uitzag. Het blijkt een voortreffelijke keuze te zijn geweest. Het eten is weer fantastisch en niet duur. We hoeven maar 14 CUC te betalen.
Het is donker als we de bergweg terug moeten rijden. Vlak voor we weggaan komt er een paardenkoets voorbij. Een heel normaal voertuig hier trouwens. Het is alleen niet verlicht en dat is op zo'n donkere bergweg best gevaarlijk. Gelukkig zien we er nu eentje, zodat we als we in de auto zitten erop voorbereid zijn. Alles verloopt goed en we zijn met ongeveer drie kwartier weer terug bij onze casa.
Ik begin aan het verslag en Niels gaat douchen. Of tenminste doet daar een poging toe. Er komt een steekvlam uit de pijp waar de douchekop aanvast zit en het blijft smeulen. De lucht die erbij vrij komt is die van kortstluiting. Eigenaar erbij en ja, die vertrouwd het niet. Nee, niet douchen nu, maar er wordt meteen een monteur gebeld. En dat het 20.30 uur 's avonds is maakt dan niet uit. Er komt een oud mannetje en er wordt een eetkamerstoel in onze douche gezet, zodat ie er makkelijk bij kan. Stroom eraf? Nee, natuurlijk niet. Het wordt gerepareerd met een stukje isolatietape en dan werkt het weer. Zo doe je dat, niet moeilijk doen. Als het maar werkt. Daar gaat het om. We kunnen weer douchen. Vandaag 140 kilometer gereden.
C
asa Anieska. Viñales. CUC 35 inc. ontbijt
Het ontbijt staat weer om 7.30 uur voor ons klaar. Buiten is het op dit tijdstip nog redelijk fris, ongeveer 15 graden, maar een uur verder was het weer heerlijk warm. Na het ontbijt pakken we de tassen weer in en wagen nog een poging om Mr. Henry van onze dolfijnen overnachting te bereiken. We moeten namelijk zelf contact opnemen om de reservering voor de 19de te bevestigen. Hij is alleen weer niet te bereiken.
Nog voor 9.00 uur vertrekken we. Vandaag is de langste reisdag. We rijden een stukje van de mooie bergweg die we gisteren ook al hebben gereden. We slaan alleen een paar kilometer voor Pinas del Rio al af. Voor we de snelweg op gaan, tanken we bij een lokale bezinepomp de lokale benzine. We zijn een stuk goedkoper uit dan in Viñales. Tegenover de benzinepomp halen we broodjes voor onderweg. We zijn helemaal klaar voor de lange rit.
In de auto wordt het warmer en warmer. De airco gaat steeds hoger en blaast steeds minder fanatiek. Tegen de tijd dat we vlakbij Havana zijn stopt de blower. Het is nog 10 minuten naar het vliegveld, dus we besluiten om maar even een bezoekje te brengen aan de verhuurder. Gelukkig wordt het probleem serieus genomen en niet gezegd, doe je raam maar open. Met drie man staat men om de auto. Alle spullen moeten uitgeladen worden. Er wordt druk gepraat, gekeken en gevoeld. De motorkap gaat open, maar ze komen er niet uit. De baas besluit dat er een nieuwe auto moet komen. Twee man lopen terug en eentje staat nog wat te klungelen. En ja hoor, gemaakt! Hij heeft de blower op heet gezet. Hierdoor is het ijs gesmolten wat zich had afgezet doordat wij stomme toeristen de airco te hoog aan hebben staan... Ach, weer wat geleerd.
We vervolgen in een frisse auto de route. Al snel rijden we op de brede 8-baans snelweg. Het verkeer is heel verschillend. Er rijden vrachtwagens, tractors, paardenwagens, oldtimers in alle vormen en maten en toeristen in nieuwe auto's. Langs de weg staan veel mensen te liften. De gewoon met de duim, de ander heeft geld in zijn hand. Wij zitten met onze bagage helemaal vol. Bij elke afrit is wel een viaduct waar men in de schaduw kan staan. Dit zijn de drukke plekken. Vaak is het viaduct niet aangesloten op een weg waardoor het door ons wordt omgedoopt in grote veredelde bushokjes. Na anderhalf uur snelweg mogen we weer door de dorpen rijden.
Als eerste komen we in Australia. Na het fotomomentje bij het naambordje komen we bij een spoorwegovergang. Hier staat een stoomtrein onder stoom. Leuk, even kijken en foto's nemen. Dan stopt er een bus met Engelsen. Ook die maken de nodige foto's en stappen vervolgens in de trein. Er wordt gefloten en de trein vertrekt. En het leuke van een eigen auto is dan dat je er achteraan kan rijden.
 |
 |
 |
 |
Dus we zetten de achtervolging in. Als weg en spoor zich scheidt, proberen we toch te blijven volgen vanuit de kleine straatjes. We rijden langs wat velden en boerderijen en komen weer bij het spoor uit. We parkeren de auto en zien de trein eraan komen. Maar dan stopt ie... We lopen langs het spoor naar de trein toe. Ze staan bij een kleine bananenplantage. De locals hebben de grootste lol dat we achter ze aan zijn gereden. We krijgen een paar bananen en wat suikerriet van ze. We mogen niet meer teruglopen, de trein gaat nog een stukje verder namelijk. Waar onze auto geparkeerd staat, is een hoge palmboom en daar wordt een demonstratie boomklimmen gegeven. Dus de trein in, maar niet in dezelfde wagon als de andere toeristen, dat vind hun gids niet goed. We krijgen de VIP treatment, een hele wagon voor ons zelf. Na het boomklimmen wordt er suikerriet geperst en raken we aan de praat met de Engelsen. Niels wordt voor "knowledgeable" aangezien en een van de Engelse vrouwen heeft een broer in Culemborg wonen. Wat is de wereld toch klein. De trein gaat weer terug naar het beginpunt en we nemen luid toeterend afscheid van elkaar. Wij gaan door naar Playa Larga.
We moeten even zoeken naar onze casa. We hadden ook niet de gps coördinaten van deze thuis kunnen voorbereiden. We weten dat het het laatste huis van het dorp is en dat ie aan het strand ligt. Het dorp heeft alleen wel meerdere straten. Toch vinden we een huis die aan de beschrijving voldoet en qua naam redelijk erop lijkt. We bellen aan, maar krijgen in eerste instantie geen gehoor. Even later komt er iemand vragend uit de tweede deur van het huis. Gereserveerd? Nou, daar weet ze niets van. De papieren even geven. Dan blijf ze 5 minuten weg en zegt dat we binnen mogen komen. We worden in de strandstoelen aan de zeekant van het huis geparkeerd en mogen weer wachten. Toch voor de zekerheid maar even een smsje naar Ignatio. Ze bellen meteen naar de casa. We weten in ieder geval wel dat we bij de juiste zitten. Er wordt een kamer voor ons geregeld en wij raken ondertussen aan de praat met 3 Amerikanen en 2 Nederlanders. Op een gegeven moment is de kamer klaar en kunnen we onze spullen erin zetten. Daarna zitten we nog even met de Nederlanders en om 18.15 uur gaan we op zoek naar wat te eten.
 |
 |
In het dorp hiervoor hadden we wat restaurants en paladars gezien. We rijden stapvoets door het dorpje en worden toegezwaaid door een mevrouw die etensgebaren maakt. We rijden nog een rondje komen weer bij haar terecht. En dan komt de grote verrassing, ze staat niet voor haar eigen restaurant, maar voor die van de concurrent. We worden op sleeptouw genomen naar een huis 150 meter verderop, aan de andere kant van de weg. We lopen door de huiskamer en keuken naar een leeg restaurant. Een menukaart is er niet. Ze brabbelt in het Spaans wat woorden waarvsn we weten dat het eten is, maar wat... en dus komt ze met een bord rauwe garnalen aanzetten. Willen we dat? Niels is niet zo'n liefhebber van garnalen, dus vragen we om pollo. Geen probleem, en even later komt ze met een bord gefileerde kip en een met de kippenpoten. We wijzen de filet aan. Het diner kan gemaakt worden. Het smaakt weer prima, het ene stukje kip is wel wat lekkerder dan het andere stukje, maar dat mag de pret niet drukken. De rekening, 12 CUC. Terug in de kamer gaan we douchen, foto's bekijken, dagboek schrijven en filmpje kijken. Om 22.00 uur gaan we slapen. Vandaag 397 kilometer gereden.
C
asa El Carabine. Playa Larga. CUC 35 inc. ontbijt
We ontbijten op de veranda met uitzicht op de zee. Ook vandaag zijn we vroeg. We zijn al om 8.15 uur klaar, maar moeten tot 9.00 uur wachten om Mr. Henry te bellen. We gaan een heerlijke strandwandeling maken. Helaas ligt er erg veel wier in de zee, dus zwemmen zit er niet in. We wandelen een klein uurtje en zijn dan weer terug bij de Casa. Casa eigenaar Fidel leent ons zijn telefoon en we bellen met Mr. Henry, klinkt als Mrs. Henry, dus ik zie meteen Jan Dino voor me als dame van het vliegveld of de Fastfood winkel. De kamer is voor ons, maar we moeten de 18de nog een keer bellen.
Tijd om deze casa te gaan verlaten en naar de volgende stad te gaan. We rijden om 10.15 uur weg, eerst op zoek naar water in het dorp. De eerste winkel heeft geen water meer, we worden doorgestuurd. De tweede winkel heeft ook geen water meer en de derde ook niet. Bij de vierde halen we maar 2 blikjes fris en gaan we terug naar de auto. Onderweg ook bij de bakkerij alvast wat bolletjes gekocht. Samen met een banaantje vormt het een perfecte lunch. We rijden 30 km verder naar Giron.
 |
Hier hebben ze gelukkig bij de eerste winkel gewoon water. We slaan meteen 2 grote flessen in. In Giron nemen we de onverharde weg langs de zee. Deze zou volgens de kaart helemaal door moeten lopen. Het eerste stuk is prima te doen. We komen langs mooie en verlaten strandjes. Alleen zijn de meeste rots stranden. De zee beukt als een razende op de stenen kust. Het ziet het er niet uitnodigend uit om te gaan zwemmen; misschien zelfs wel gevaarlijk. We vinden wel veel koraal, gigantische schelpen, heremietkreeften en fossielen. Leuk voor de foto. Uiteindelijk vinden we een mooi zandstrandje aan een baai, waar ook een plekje in de schaduw is om te lunchen. Hier blijven we eventjes en gaan lekker alsnog zwemmen.
De onverharde weg is inmiddels verandert in een slechte onverharde weg. Meer als 20 kunnen we niet rijden. De omgeving maakt heel veel goed. We zien een leguaan en een heleboel vogels. Verder komen we langs idilische watertjes en serene plekjes. De slechte onverharde weg verandert in een karrespoor en we twijfelen even of we hier wel goed aan doen. Maar teruggaan is geen optie. Dat duurt te lang en hier is het zo mooi, dit willen we gewoon zien. Uiteindelijk is het 17.00 uur als we een asfaltweg oprijden.
Cienfegos is een middelgrote stad. Het ziet er gezellig uit. We rijden door een brede hoofdstraat. Onze casa ligt midden in het centrum. De casa waar we geboekt hebben is geen kleintje. Als eerste worden we door de hele casa geleid naar een kamer dat wel erg luxe is. Aparte huis en slaapkamer, een keukentje, terras en natuurlijk de slaapkamer. Dan komt de aap uit de mouw. Deze kamer is wel even wat duurder dan dat Ignatio ons had verteld. De gereserveerde kamer bljkt een andere kamer te zijn die een stuk kleiner is dan deze. Omdat we maar 1 nachtje blijven kiezen we voor de kleine kamer. Als we dan ook nog een zeggen dat we geen diner hier eten zien we zijn gezicht betrekken. Helaas, we zijn geen goudmijntje.
Nadat we de spullen hebben uitgeladen en hebben gedoucht, gaan we de stad in voor een wandeling en het avondeten. We vinden weer een klein tentje, waar we buiten op de derde etage gaan zitten. Niels probeert een Mojito (niet lekker) en ik houd het bij een sapje. Na een lekker visje en een goede steak vertrekken we weer. We lopen een klein rondje en gaan dan weer terug naar de kamer. Doodmoe wordt het verslag geschreven en nog voor 22.00 uur liggen we allebei te slapen. Vandaag 128 kilometer gereden.
H
ostal Colonial, Isabel Y Pepe. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 2 parkeergeld
O m 7:30 zitten we aan het ontbijt. Dit keer is het zo uitgebreid dat we er een uur over doen. We krijgen vers fruit, pannenkoekjes, stokbrood, tosti kaas, omelet met tomaat en komkommer, zandkoekjes, koffie, thee, juice en warme melk. Daarna spullen pakken, auto halen, inladen en auto weer terug naar de parkeerplaats. We gaan eerst de stad in. Cienfuegos heeft een heus winkelcentrum. We verbazen ons over het aantal mensen op deze door de weekse ochtend. Bij verschillende winkels staan er rijen. Gelukkig niet bij de sigarenwinkel. We kopen een paar echte Cubaanse sigaren. Voor een (relatief) prikkie.
Daarna naar de bank. Hier staan we wel in de rij, maar gelukkig gaat het snel. We wisselen weer wat euro's. Ze worden een voor een bekeken, bevoeld en goed gevonden. Met een dik pak CUC's verlaten we de bank. We lopen nog een rondje door het centrum en komen uit bij het plein met een echte triomfboog. Op de hoek staat een huis met een fantastische wenteltrap naar een open torentje met zelfs een kroontje erop als bovenste etage.
 |
 |
 |
 |
Als we niets meer in de stad te zoeken hebben, halen we de auto op en rijden we naar Trinidad. Net als we de stad uitrijden begint het te regenen. Het is gelukkig maar een korte regen. We pakken de langzame, super binnendoor route. We komen onverhard uit in wat een grote plantage lijkt. Overal staan verschillende fruit en groente bomen en planten. De weg is slecht, heel slecht. Het is flink stukgereden door de zware vrachtwagens. We houden het een heel stuk vol, maar moeten dan toch omdraaien, de weg is, voor ons, onbegaanbaar geworden, zelfs met een 4x4. We rijden terug, maken nog wat foto's en plukken een paar tomaatjes voor de lunch.
 |
Als we weer op de gewone weg rijden, staat er een hele oude, gele, Nederlandse streekbus, bestemming Amsterdam op de bushalte. We proberen foto's te nemen, maar hij moet weer verder. Snel de auto in en Niels zet de achtervolging in. We halen in, nemen voorsprong en staan klaar als de bus luidtoeterend voorbij komt.
We nemen de volgende toeristische route naar Trinidad. Een schitterende bergroute met hele steile hellingen. Onderweg lunchen we bovenop een berg met uitzicht over het dal. Bij een mirador stoppen we voor een klim naar een uitzichtspunt. Jammer dat het bewolkt is vandaag. Hoewel. Jammer... Je krijgt wel prachtige gezichten:
 |
 |
Om 17.00 uur rijden we Trinidad binnen. Onze casa is snel gevonden.
De gastvrouw is hoogzwanger, dus haar man leidt ons naar de kamer. We krijgen een glas ananassap als welkomsdrankje. Deze drinken we op het dakterras op. De auto mogen we een paar deuren verder parkeren. We rusten nog even uit voor we de stad in gaan voor het eten. De binnenstad is afgesloten voor autoverkeer, maar we zitten zo dichtbij dat we het kunnen lopen. In het centrum zitten veel restaurants, vele malen duurder dan wat wij tot nu toe gewend zijn. We worden door iemand aangesproken die een restaurant weet waar we voor 8 CUC kunnen eten. Dat klinkt beter, dus wij mee. Als we de kaart krijgen, blijkt alles veel duurder. Als we vragen hoe het zit moeten we fluisteren en geheimzinnig doen. Maar we kunnen alles kiezen. Aangezien de prijzen op de kaart tussen de 20 en 32 CUC liggen vertrouwen we het niet. Een gerecht van 32 CUC voor 8? Dit zaakje stinkt. We gaan maar weer weg. Een straat verder vinden we een klein restaurantje met iets redelijker prijzen. Ook hier krijgen we iets korting. We eten erg lekker. Na het eten wandelen we rustig terug naar de casa. Even foto's en verslag en dan snel slapen. Vandaag 132 kilometer gereden.
H
ostal Zobeida Rodriguez. CUC 33, inc. ontbijt. CUC 3 parkeren
Zoals de hele vakantie ontbijten we om 7.30 uur. Ook hier is het ontbijt prima, met vers fruit, omelet, ham, brood en zoet beleg. Karelia belt met de mededeling dat we morgen in een andere casa zitten dan afgesproken. We krijgen het nieuwe adres en ze informeert nog even of alles goed gaat. Bij elk klein probleempje moeten we echt even sms-en.
Om 9.00 uur vertrekken we met een dagrugzakje naar Topes de Collantes. Van hier rijden we de mooie bergroute naar El Niche. Het is een uur rijden, via een heel klein weggetje, maar wel met over het algemeen wat asfalt. Onderweg pakken we een paar haarspeldbochten mee. Na een uur komen we bij het park aan. De entree is 9CUC pp, maar dan heb je wel verschillende waterpoelen waar je heerlijk in kan zwemmen.
We wandelen en klauteren door het park. Zien verschillende watervallen en de mooiste waterpoeltjes. Het water is verschillende kleuren blauw. We genieten en hebben een hoop lol. Achteraan staan gidsen van het park die je meenemen naar de grot waar de bron van het water is. Wij gaan met een Zwitsers gezin die kant op, gelukkig allemaal met goede schoenen aan. Wat een klim en klauterpartij was dat, maar wat een mooie route. Na de grot gaan we zwemmen bij een van de watervallen met waterpoel.
 |
 |
 |
 |
Het is vandaag trouwens de koudste dag van de vakantie en geheel bewolkt. Nadeel is dat het water ook koud is en je niet zo makkelijk kan verwarmen aan de zon. Voordeel is dat we nu kunnen zwemmen en onze vuurrode huid even een dagje rust kunnen geven. Zoals ik al zei, het water is koud, heel koud. Het duurt dan ook best even voordat ik erdoor ben en helemaal in het water lig. Het blijft koud. Niels is een stuk stoerder, die houdt het langer vol. We poseren om en om voor de waterval. Na het zwemmen lunchen we bij het water en laten we ons opdrogen. Daarna wandelen we het park verder door. Aan de andere kant van de weg is ook een gedeelte. Hier is het een stuk rustiger, maar minstens net zo mooi.
We genieten van de twee paarden die bij een waterpoel staan. Het is al na 16.00 uur als we weggaan. We nemen een andere route terug. De navigatie laten we uit en dat in combinatie met een verkeerde afslag wordt een flinke omweg. Gelukkig is het hier heel mooi. Met zonsondergang rijden we op de kustweg. We zien de zon zakken, maar kunnen geen weg naar het strand vinden. Dan ligt er een smal paadje. Omkeren, auto aan de kant en snel het paadje oprennen. Als we voorbij de bosjes aan het water staan is de zon net helemaal onder...
We maken toch nog wat foto's en vermaken ons met het opspattende water. Het is donker als we Trinidad binnen rijden. We eten bij hetzelfde restaurant als gisteren. Dat was lekker en scheelt weer zoeken. Op de kamer werk ik het verslag bij en Niels sorteert de foto's.
We gaan om 23.00 uur slapen. Vandaag 148 kilometer gereden.
H
ostal Zobeida Rodriguez. CUC 33, inc. ontbijt. CUC 3 parkeren
 |
 |
 |
 |
Half 8 ontbijt houden we nog steeds vol. Na het ontbijt gaan we Trinidad centrum bij daglicht bezichtigen. We lopen een klein uurtje door de smalle, kleurrijke en historische straatjes. We gaan tanken en zijn nog voor 10.00 uur bij de geocache die Goodbye Trinidad heet.
We beginnen met de binnendoor weggetjes. Langs de weg zien we een bord memorial staan. Daar willen we kijken. We komen eerst bij een piepklein dorpje aan, met vriendelijk zwaaiende mensen. Dan pakken we de weg naar beneden naar het monument. Deze is voor de jonge brigadier en een soldaat die in 1961 zijn gesneuveld tijdens een inval van de CIA. We zijn er helemaal van de bewoonde wereld af. Het enige wat we horen is het fluiten van de vogels en het ruizen van de wind. Geen mensengeluiden. Het ruikt er heerlijk naar bloeiende bloemen. De bloemen komen we verder langs de weg ook steeds tegen.
Het landschap is weids, veel landbouw, koeien en paarden ranches en tabaksschuren. Hier hangenn de tabaksbladeren te drogen. Af en toe komen we een flink rokende industriële toren tegen. Dat is dan toch een stuk minder prettig.
In het dorp Fomento parkeren we de auto aan het centrale plein. We lopen een rondje, zoeken een bankje in de schaduw en genieten van een rustige lunch.
We rijden door naar Sancti Spiritus. Hier maken we een ritje door het oude centrum. Door de smalle straatjes en enorm veel mensen-verkeer op de weg, lijkt het wel op autorijden in Parijs. Aangezien we nog een flink eind moeten, houden we het bij een ommetje met de auto.
 |
Vanaf nu rijden we op een doorgaande weg. De snelheid kan wat meer omhoog. |
 |
In Ciega de Avila gaan we treinen kijken. Dit keer "gewone" passagierstreinen. Er ligt een ingewikkeld kruiswissel. De treinen kruizen elkaar hier in hoog tempo. |
Vanaf dit punt is het nog ruim een uur naar Camaguey, waar we vanavond zullen overnachten.
Camaguey is een drukke stad. We zitten midden in het centrum aan het wandelgebied. Het is even zoeken naar de casa, maar ook vandaag vinden we de juiste. Aangezien het laat is besluiten we in de casa te eten. Het smaakt weer prima en is veel te veel. Na het eten maken we een wandeling door het bruisende centrum. Overal klinkt muziek vandaan. Voor de restaurants staan lange rijen, dus we zijn erg blij met de keuze dat we in de casa hebben gegeten.
We laten de muziek voor wat het is en gaan het verslag schrijven en de foto's doen. Om 23.00 uur gaan we slapen. Vandaag 306 kilometer gereden.
Casa Angelito. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 16 avondeten. CUC 2 parkeergeld. CUC 1 voor telefoongebruik (de enige die dit in rekening hebben gebracht)
De muziek speelde buiten nog toen we gingen slapen. Na het ontbijt beginnen we de dag met een stadswandeling. Camaguye is een stad met vele kerken en op zondagochtend zijn deze druk bezocht. Ook het kerkhof, waar we toevallig langslopen, kan zich verheugen op het grote aantal mensen. We wandelen een kilometer of 4 voor we weer terug in de casa zijn.
 |
 |
 |
Om 10.45 uur vertrekken we, op naar Bayamo. We rijden eerst een klein stukje door een "gewone" woonwijk. De mensen hebben goed te eten, maar de huisjes zijn echt een stuk armoediger.
De rest van de route verloopt zonder problemen. Bij Las Tunas zoeken we naar een geocache bij een monument. Binnen zit de bewaakster te slapen. Ze wordt ook niet van ons wakker, dus we houden ons maar stil.
 |
 |
In het park voor het monument eten we onze meegenomen lunch, fruitstukjes en bolletjes brood met banaan.
Na de lunch mag Inge rijden. De weg is redelijk goed. Af en toe grote gaten in de weg, maar over het algemeen goed te doen. Om 15.30 uur zijn we bij de Casa voor vannacht. We verfrissen ons en gaan het centrum in. Ook nu hebben we een casa midden in het centrum. Als we het naastgelegen plein oplopen zien en horen we een orkest spelen. Natuurlijk blijven we even luisteren. Helaas zijn ze aan hun laatste nummer bezig, want als het afgelopen is staat iedereen op, pakt zijn instrument in en stapelen ze de stoelen op elkaar. Alles wordt de bus ingeladen en ze vertrekken weer.
We lopen een rondje door de stad. Er is een autovrij en paardvrij centrum. Er zijn veel winkels, maar op zondag is ook veel gesloten. Het is leuk aangekleedt, met allerlei kunstvoorwerpen. We lopen naar het treinstation waar we een softijsje voor 1 peso, 0,05 Cuc halen. We wandelen weer terug en gaan even op een pleintje zitten totdat de spelende kinderen om geld komen vragen. Helaas, kinderen die vragen worden overgeslagen... We lopen naar het grote plein, halen wat te drinken en blijven daar nog even zitten. Het is lekker buiten. Men vindt het hier fris, want in de winkel stond de verwarming aan. Het waait en is bewolkt, een graad of 22. Om 18.00 uur klinkt er een muziekje. De vlaggen worden naar beneden gehaald, het plein wordt schoon geveegd en alle los slingerende blikjes worden verzameld.
We eten bij een Paladar, verderop in de stad. Er wordt live muziek gespeeld, wat een sfeertje meebrengt. Na het eten zitten we nog even op een bankje in het park en op de kamer kijken we televisie. De tweede kamer deze vakantie die tv heeft... Om 23.00 uur gaan we slapen. Vandaag 211 kilometer gereden.
C
asa colonial Ana. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 2 parkeren
Het ontbijt is voor ongeveer 5 personen. De dagelijkse eitjes slaan we af. We hebben de afgelopen dagen gewoon te veel gegeten en zitten nu vol. Door het vele fruit stikt het van de fruitvliegjes op het fruit in deze casa. Er staat ananas, sinaasappel, mango, papaya, guave, manderijn, banaan, gebakken banaan, brood, honing en sap. We verjagen de vliegjes en doen het grootste gedeelte van het fruit in onze tupperware doos. Voor de lunch.
We gaan weer op tijd de deur uit. Eerst nog een rondje in de stad en dan op pad. We hebben een leuke bergroute gevonden op de navigatie. Het laatste stukje naar de kust is nog even twijfelachtig of het te berijden is, maar we wagen de gok. Het begint prachtig, met mooie vergezichten en prachtige doorkijkjes langs een rivier. Bij een van de rivierplekken ontdekken we een kolibrie en zijn nestje in een struik. Er liggen twee eitjes in.
 |
 |
|
 |
 |
 |
Voorzichtig maken we foto's voor we verder gaan. De weg wordt steeds slechter. In het begin is het asfalt, dan wordt het beton. Er zitten steeds meer gaten in. Op een gegeven moment wordt het een zandweg en nog steeds te doen. Dan wordt het steiler en steiler. De weg wordt meer gebruikt als afwatering dan als weg voor auto's. We nemen nog een helling en nog eentje, maar dan houdt het ook voor ons met onze 4x4 op. We moeten omkeren, deze weg is te erg. We zijn 14km van de volgende weg aan de kust af. Waarschijnlijk hadden we wel nog een stuk verder gekund, en misschien hadden we het wel gehaald, maar zonder telefoon bereik, zonder lokale kennis, zonder hulp als er iets mis zou gaan, zonder noodzaak (!)... We gaan liever dezelfde weg teug.
We rijden de hele weg weer terug. Langzaamaan wordt de weg weer beter. We lunchen langs de rivier en stoppen nog even bij de kolibrie. Dan zijn we weer in de bewoonde wereld. We pakken de hoofdweg en later zelfs de "snelweg" naar Santiago de Cuba. Om 17.30 uur komen we aan bij de casa. Er zijn wat problemen met de airco, maar er wordt geprobeerd om het op te lossen. De airco heeft gewoon zijn beste tijd gehad en koelt niet fanatiek meer.
Voor het avondeten nemen we een broodje. We hebben allebei wat last van onze buik, dus houden we het rustig. We maken nog een wandeling door de stad. In het centrum is het behoorlijk druk, daarbuiten valt het wel mee. We wandelen naar 2 verschillende uitzichtspunten. De stad bestaat uit verschillende hoogtes. De zevenheuvelenloop is niets bij de heuvels die we vanavond lopen. In de casa nemen we nog een kopje thee en sorteren we de foto's van vandaag. Om 22.30 uur gaan we slapen. Vandaag 225 km gereden.
C
asa Martin y Esperanza. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 2 parkeergeld
Het ontbijt is wat minder dan we gewend zijn. Geen vers sap, maar een soort ranja en als fruit 1 banaan en 4 plakjes sinaasappel. Wel krijgen we een gebakje. Na het ontbijt gaan we nog even shoppen. Het is druk in de winkelstraat, veel mensen staan in de rij om een winkel in te mogen.
 |
 |
Na een uurtje zijn we weer terug bij de casa. We moeten Mr. Henry bellen om de details voor morgen te krijgen. We krijgen te horen dat we vandaag voor 16.30 uur in Holguin moeten zijn. Daar gaat onze rustige dag. We gooien het schema om en stappen in de auto, rechtstreeks naar Holguin. Daar zijn we even voor 13.00 uur. Als we het kantoor eindelijk hebben gevonden, blijkt dat we net op tijd zijn. Mr. Henry was bijna het pand uit voor lunch en wordt nu teruggeroepen. Het is eindelijk definitief. Morgen gaan we naar het Dolfinarium, zwemmen met de dolfijnen en daar slapen.
We wandelen wat door de stad. Niels eet een smakeloze hotdog, ik een zeer vette churros en we eten allebei een heerlijk vanille softijsje. Dan rijden we weer verder, via Guardelavaca naar Banes.
 |
 |
Hier is het zoeken naar de casa. Als we hem vinden blijkt dat ie vol is, maar ze heeft een andere voor ons geregeld. Bij de andere, die er erg goed uitziet, wordt geschilderd. Precies naast onze kamer en de verflucht is niet te houden. Binnen een minuut hebben we hoofdpijn. We vragen of ze misschien een andere kamer hebben of een andere casa weten. Het wordt een andere casa. De zoon komt ons op de fiets, door de regen ophalen.
Deze casa is prima. We kletsen even met de eigenaren totdat de heftige regen over is en halen dan de tassen uit de auto. We rusten wat uit op de kamer. Het blijft helaas regenen. Gelukkig is het tegen etenstijd droog en lopen we naar het restaurant van de casa waar geschilderd werd. Niels heeft de specialiteit van het huis, ik neem rivierkreeft. Het smaakt erg goed. Na onze avondwandeling terug naar de casa relaxen we weer wat. We gaan vroeg slapen, 21.45 uur. Vandaag 245 km gereden.
H
ostal Vista Park CUC 33 incl. ontbijt.
De zon schijnt als we wakker worden. Bij het ontbijt zegt de eigenaresse dat we een platte band hebben. Maar haar zoon gaat het voor ons regelen. Wij balen, want juist vandaag willen we geen vertraging hebben. De band wordt eraf gehaald en de jongen gaat ermee naar de bandenplakwinkel. We geven hem 10 cuc mee. Wij gaan weer verder met het ontbijt en kletsen wat over muziek. Voor we het weten is de jongen terug en heeft zelfs nog wisselgeld over. De band wordt weer op de auto gezet en wij kunnen weer verder.
We verlaten de casa nog voor 10.00 uur. Het is een uur (terug) rijden naar Guadelavaca. De boot gaat pas om 14.00 uur, dus we hebben alle tijd. Er liggen een paar geocaches die we kunnen doen. De eerste ligt bij een groot hotel. Uit de logjes lezen we dat er een afwijking van 100 meter is in de coördinaten. Het is geen probleem om het terrein op te komen, maar als we even rondlopen komt er een bewaker aan die om onze bandjes vraagt. Je mag er alleen maar met zo'n all-inclusive bandje komen. Helaas dus, niet kunnen vinden.
 |
 |
De volgende stop voor een geocache is bij een "verlaten" strandje. Op de steiger staat een groepje mensen in fel gekleurde kleding te zingen en te dansen. Er wordt een videoclip opgenomen. We kijken er even naar en gaan de geocache zoeken. Deze wordt gelukkig gevonden. We wandelen het strand af, klimmen over de rotsen naar het volgende strandje en lopen nog een stukje door de bebossing. Al snel hangt de rode klei in dikke plakken aan onze schoenen. Tijd om terug naar het strandje te gaan. Hier eten we een tomaatje en een banaan. We zitten net lekker te genieten als het begint te regenen. Binnen een minuut is het geen gewone regen meer, maar echt noodweer. Het stort naar beneden alsof er een ritssluiting wordt opengezet. En de regendruppels zijn ijskoud en groot. We pakken onze spullen op en vluchten terug naar de auto. Onderweg stroomt het water van de stoeptredes als een razende rivier. Ook de muzikanten vluchten. We schuilen in de auto. Gelukkig duurt de ergste regen niet langer dan 20 minuten.
We hebben nog ruim een uur voor we bij de boot moeten zijn, dus we gaan naar wat toeristische winkels bij de grote hotels. Dan is het eindelijk tijd om naar de pier te gaan. De boot komt al aangevaren. We halen onze bagage en dan begint het te regenen... De overtocht duurt ongeveer 10 minuten en dan is het gelukkig ook weer droog. We regelen het officiële gedeelte en mogen ons meteen omkleden voor de eerste zwem met de dolfijnen. We gaan samen het water in bij de dolfijnen Bea en Dana. De dolfijnen zijn erg lief. Ze begroeten ons met een kusje. Dan mogen we ze aaien. Ze voelen glad aan. Het water is trouwens van een prettige temperatuur. De trainer van de dolfijnen maakt foto's van ons met de dolfijnen, terwijl hij de opdrachten geeft. In totaal liggen we bijna 20 minuten met de dolfijnen in het water. Het was echt super om te doen. Eigenlijk gewoon niet te beschrijven.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Daarna douchen we het ontzettend zoute water van ons en kunnen we op ons gemak de verschillende bassins met dolfijnen verkennen. Er zijn 2 moeders met een kleintje, moeder Sissy met haar 4 maanden oude jong en dochter Luna met moeder. en achteraan een bassin met 2 mannetjes. Deze blijken slechtziend te zijn. Naast deze twee zitten de zeeleeuwen, 5 in totaal. Verderop in het showbassin zitten nog 2 mannetjes, Chico en Dennis. Dan is er nog een basin bij de entree met 1 dolfijn en helemaal achteraan is nog een klein basin met een zieke dolfijn. Nadat we alle dolfijnen begroet hebben, maken we het rondje af en lopen we naar het tweede eilandje. Dit blijkt niet echt begaanbaar te zijn. Op het strandje zoeken we wat mooie schelpen en dan is het alweer tijd voor de zonsondergang. De rood-oranje bal verdwijnt achter een heuveltje het water in. We lopen terug naar het restaurant en krijgen een lobster-diner met frietjes. Dit smaakt prima. Na het eten lopen we weer een rondje. Het is wat frisser geworden en behoorlijk donker. Er staan miljoenen sterren aan de hemel. Bij het showbasin klimmen we het platform op. Dennis en Chico zijn nieuwsgierig en komen even kijken. We mogen hun snuitjes aaien en zij geven ons grassprieten. We blijven met ze spelen totdat ze er geen zin meer in hebben.
Terug in de kamer proberen we de tv even uit. Tijdens het zappen horen we ineens Nederlands. We blijven hangen en zien het laatste uurtje van de film Alles is Liefde, met Spaanse ondertiteling aan ons voorbij trekken. Daar zit je dan. In een huisje. Midden in een dolfinarium. Net gezwommen met dolfijnen. In Cuba. Aan de andere kant van de wereld. "Alles is liefde" te bekijken. Hoe gek wil je het hebben? Om 22.30 uur gaan we slapen. Vandaag 53km gereden.
C
asa El Birancito. CUC 189 incl. 2x 20 minuten zwemmen met de dolfijnen, diner en ontbijt.
De wekker gaat om 7.00 uur. We nemen een sapje en een ontbijtkoek; ontbijten doen we na onze zwem met de dolfijnen. Als eerste lopen we naar Dennis en Chico. We worden uitgebreid door ze begroet. Het hele spel met de grassprietjes begint weer van vooraf aan. Chico laat zich uitgebreid knuffelen terwijl Dennis de grassprietjes duidelijker aangeeft. En als je ze niet snel genoeg pakt, dan gooit hij ze met een sloot water op het platform.
Als we uitgespeeld zijn lopen we door en belanden we bij Sissy met haar jong. Sissy volgt ons en springt uit het water naast ons. In dit basin is geen platform, maar zittend op de grond en door het hek heen hangend, kunnen we haar aaien. Ze heeft zin om te spelen, want ze komt met een blad aanzetten in haar mond en komt zo omhoog dat wij het blad kunnen aanpakken en haar snuit kunnen aaien. Wow, dit is echt heel bijzonder. Ze zoekt echt contact met ons. Om de beurt pakken we het blad van haar aan. Nadat ze er geen zin meer in heeft gaan we naar het basin met de 2 slechtziende dolfijnen. Het platform ligt hier redelijk los, dus we gaan om en om het platform op. De twee houden blijkbaar erg veel van knuffelen, want ze blijven bij het platform. Niels kan zelfs de staart op het platform krijgen em flink aaien. Zoveel dolfijnen aandacht en dat nog voordat we onze echte zwempartij met de dolfijnen hebben van vandaag.
Om 8.30 uur is het zover, onze tweede zwempartij. We beginnen met de extra stunts. Niels mag eerst. Hij moet naar de achterkant van het basin zwemmen en dan op de buik gaan liggen met gestrekte benen en de armen naar voren. De dolfijnen duwen hem onder de voeten naar voren en omhoog. Met een enorme kracht wordt hij voortgeduwt. Voor de tweede stunt moet hij rechtop in het water staan. De dolfijnen zwemmen onder hem, hun snuit weer onder de voetzool en dan springen ze met Niels op hun snuit uit het water. En dat gaat hoog! De derde stunt is ook heel gaaf. Beide dolfijnen komen naast hem zwemmen, Niels pakt de vinnen en wordt een rondje door het basin meegenomen. Ze gaan best snel. Na de drie stunts van Niels mag ik dezelfde drie stunts doen. Ik kan je vertellen dat de eerste heel gaaf is en behoorlijk hard gaat. De tweede super eng is, want je gaat echt heel hoog en de derde is gewoon fantastisch!
Dan mogen we weer met z'n tweetjes in het water. We worden begroet door Bea en Dana met een kus op de wangen. Mogen weer met ze knuffelen en aaien. Spetteren lekker in het rond, spelen en zwemmen met ze. We blijven een half uur in het water met ze. Als we afscheid moeten nemen hebben we daar geen zin in. De dolfijnen komen zelfs nog bij het trappetje een knuffel geven (natuurlijk op commando van de trainer). We gaan het zoute water afdouchen en richting restaurant voor het ontbijt. Aangezien de zeeleeuwenshow over een kwartiertje, als de toeristen komen, gaat beginnen, pakken we de de tafel op en gaan alvast bij de show zitten.
 |
|
||
 |
 |
De boot is 20 minuten te laat. Dus de show begint ook 20 minuten te laat. Geen probleem, wij zitten prinsheerlijk. De show is best grappig, stelt niet zoveel voor. Na de show gaan we richting casa, want deze moet leeg voor 10.30 uur. Dat redden we niet. We moeten langs alle basins voor we bij de casa zijn en alle dolfijnen zijn actief en vragen onze aandacht. Terwijl de groep dagtoeristen met z'n tienen in het water liggen en met z'n allen het met 1 dolfijn moeten doen voor 108 CUC pp, genieten wij van onze royal treatment. Om 12.30 uur zien we Chico en Dennis in aktie tijdens de dolfijnenshow. Na de show gaat de helft van de toeristen weer op een boot terug naar de wal. Wij hadden bij deze groep moeten zitten, maar ja, we willen nog niet weg en een kleine vergissing is zo gemaakt. We blijven nog even spelen met de slechtziende dolfijnen die achterin zitten, voor we gaan controleren of onze boot om 14.00 uur gaat. We zijn gisteren hier otch ook om 14.00 hier aangekomen... We hadden eigenlijk op de boot van 13.00 uur mee moeten gaan, maar ze gaat regelen dat we met de tweede groep meekunnen. Ze moet alleen nog een "boss" regelen. Het duurt even voordat we haar begrijpen, en kunnen zeggen dat we een eigen auto hebben en geen "bus" naar het hotel nodig hebben. Als afscheid gaat het het laatste kwartier nog regenen. Op de boot is het weer droog.
Zo kwam er een einde aan de meest fantastische 24 uur van deze vakantie. Ik kan iedereen dit op deze manier aanraden. Die dag arrangementen zijn verschrikkelijk duur als je je bedenkt dat je voor minder geld 2x prive met de dolfijnen kan zwemmen en je tussen 15.00 en 10.00 als enige toeristen op het het eiland bent en kan gaan en staan waar je wil, behalve zwemmen.
Aan de overkant gaan we eerst tanken. Op weg daar naartoe zien we de koets van Thomas and sons. Hiervan weten we dat de eigenaar een geocache in de koets heeft. We zoeken Thomas, maar kunnen hem niet vinden. We laten een briefje voor hem achter om in het logboekje te stoppen, gaan tanken en rijden aan het 1 stuk door naar Las Tunas. We vinden de casa, maar deze zit vol en we worden naar de overkant gestuurd. Deze willen ons ook niet hebben en we mogen een straat verder zijn. Hier worden we met open armen verwelkomt door de eigenaresse. Zij spreekt een klein beetje Duits, dus de communicatie gaat ietsje makkelijker.
We lopen naar het centrum voor het avondeten en belanden in een klein, maar druk restaurantje in de autovrije straat. Voor de eerste keer krijgen we een menukaart in nationale pesos. Eerst meer even vragen of we in CUC kunnen betalen. Gelukkig geen probleem. Het duurste op de kaart is 100 pesos, 4,75 euro. Niels neemt een pizza, ik bestel de duurste garnalen. Het is geen culinaire hoogstandje, maar het smaakt best. De rekening 10CUC, inclusief fooi.
Op de kamer bekijken we de foto's van vandaag. Ik red het net, bij de laatste foto gaat bij mij het licht uit. Ik slaap al om 21.00 uur, Niels volgt om 22.30 uur.
Vandaag 145km gereden.
C
asa Sr. Cirilo Reyes Aquilar y Sra. Raquel Lima Bencosme. CUC 31 incl. ontbijt.
Bij het ontbijt hebben we gezelschap van de casa eigenaren. Omdat ze in Duitsland hebben gewoond is de communicatie wat makkelijker. In de jaren 80 zijn ze als gastarbeiders naar de DDR geweest. Vanuit Cuba was het toen mogelijk om daar een aantal jaren te werken. Ze zijn nooit in West-Duitsland geweest. Ze laten ons de foto's van hun in de sneeuw in Duitsland zien. In 1987 was het een hele strenge winter. Een week lang lag alles plat, want de temperatuur kwam niet boven de min 35 uit. We kletsen nog zeker een uur door.
 |
Het is nog voor 10.00 uur als we vertrekken. We rijden eerst naar de lokale dierentuin. Deze is niet groot en heeft niet veel middelen, maar je ziet dat de dieren met liefde worden verzorgd. De entree is in pesos, dus goedkoop.
We betalen voor ons tweetjes een dubbeltje. De eerste dieren die we zien zijn flamingo's. Op het eilandje van de flamingo's zitten ook nog 2 konijnen en een cavia. We lopen langs de herbivoren. Er zijn een aantal redelijk grote hokken voor de hoefdieren.
 |
Dan komen we aan bij een kooi. De kooi is niet groot en in de kooi liggen twee jonge leeuwen. In de kooi ernaast ligt een volwassen leeuw. We zijn er even stil van. Wat hebben de mensen nou aan een stel leeuwen in een hokje van 3x3 meter? En, wat hebben die leeuwen in vredesnaam voor leven in zo'n hok?
De apen zitten in de kooien ernaast. Twee jonge aapjes kunnen met gemak door de tralies heen en maken hier dan ook handig gebruik van. Ze lopen rustig buiten de kooi, zoeken wat blaadjes, kruipen weer naar binnen en peuzelen daar de blaadjes op. Grappig gezicht. De andere apen zijn ook erg levendig.
 |
We hebben bijna alle apen gezien als het voer eraan komt. Vandaag staat er banaan op het menu. De verzorger gooit de bananen via het dakrooster de kooi op en in. Op deze manier moeten ze wel klauteren. Maar hij maakt ook even een "praatje" en kijkt of iedereen wel wat te eten krijgt. De kleintjes zitten weer op het dak de bananen op te eten.
Verder is er nog een uitgebreid vogelgedeelte. De meeste vogels zitten in krappe kooien. Hier zijn ze bezig met het opknappen van de boel. Dus er is hoop voor de toekomst.
Het dierentuin gedeelte hebben we inmiddels helemaal gezien. Er zit ook een attractieparkje aan vast. Een schoolbus met kinderen rent enthousiast door het park heen. Niet alle attracties werken nog, maar dat lijkt niets uit te maken. Bij de ijssalon lijken de kinderen te onderhandelen over de prijs. Wij nemen allebei een ijscoupe van maar liefst 3 pesos, ongeveer 20 cent. Om 11.45 uur hebben we zo'n beetje alles gezien wat er te zien valt.
De rit naar Morón is vermoeiend. We rijden op de doorgaande weg dwars door Cuba, de Carantera Central. Dit is echt een hoofdroute. Helaas ook een smalle weg met veel vrachtverkeer, paardenwagens, tractors en lifters. De weg is op dit gedeelte vooral erg bochtig en in een zeer trieste staat van onderhoud. Gemiddelde snelheid ligt op 90km. Langs de weg staan waarschuwingsborden, het is een gevvarlijke weg, hier vallen veel doden. Na een uur gaan we lunchen in een dorpje. We halen een belegd broodje en wat te drinken. Hierna ga ik verder met rijden. Niels rijdt het laatste stuk weer en om 17.00 uur zijn we in Morón.
De casa is goed te vinden. Helaas zit ze vol. We staan als eerste in haar boek, maar ze heeft problemen met de riolering. Deze ligt open en hierdoor kan ze niet alle kamers gebruiken. Ze belt iemand anders voor ons. Die komt ons op zijn motor ophalen en rijdt voor ons uit naar zijn casa. Zijn vrouw staat al op ons te wachten. Ook hier worden we warm welkom geheten. Hij spreekt goed Engels en zij zet een kopje heet water voor ons. We blijven nog even kletsen voor we het dorp ingaan.
 |
Net als we in het centrum lopen, is het een komen en gaan van treinen. We kijken naar het rangeren van de treinen, met de passagiers er nog in. Achter de oude diesellocs hangen verschillende soorten oude wagons. Nadat het weer wat rustiger is, gaan we naar een restaurant. Ook dit is een pesos restaurant. Gisteren waren we goedkoop uit, dit is pas echt goedkoop. Het eten staat in pesos en drinken in CUC. Er wordt meteen kraanwater ingeschonken, maar dat is niet te drinken voor ons. We bestellen dus ook wat frisdrank. Niels neemt een steak van ham en ik neem het varkensvlees van het huis, met rijst en salade voor allebei. De salade blijkt rauwe kool te zijn, zonder azijn of iets anders. Dat lusten we niet, dus laten we staan. De ham is niet heel groot, maar erg smakelijk. Ook mijn varkensvlees is erg goed van smaak. Het is gepaneerd en met kaas. Het eten is net aan voldoende. De rekening 1,10 voor het drinken en 26,80 pesos voor het eten. We mogen alles in CUC betalen. Het is nog geen 3 euro bij elkaar.
Na het eten gaan we nog gezellig op het plein op een bankje zitten, mensen kijken en muziek luisteren. Dan weer terug naar de casa, foto's en verslag doen en om 22.30 uur gaan slapen. Buiten is een haan heftig aan het kraaien, die is flink van slag. Vandaag 275 km gereden.
C
asa Marel. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 2 parkeergeld
Vandaag een heen en weertje naar Playa Coco. Een eiland met de mooiste stranden van Cuba, zegt men. Dus bikini, zwembroek en handdoeken ingepakt en op naar het strand. Een 25km lange dijk verbindt het eiland met het vaste land. Onze paspoorten worden gecontroleerd, geregistreerd en voor 2 CUC mogen we doorrijden. Zodra we de dijk oprijden worden we verblind door de prachtige groen-blauwe oceaan.
De weg op het eiland zelf is wat saai. De oceaan is niet te zien vanwege de bebossing. Als we een klein verlaten weggetje richting zee zien, rijden we deze in. We komen langs een verlaten en vervallen hotel. En dan zijn we op een prachtig strand in een baai. We parkeren de auto en gaan dit verlaten strand verkennen. Hier kunnen we best even blijven, dus omkleden. Net als we willen gaan zwemmen komt er nog een auto aan. Een gezin, 6 Cubanen in een Lada. Het verlaten strand is nu een bijna verlaten strand. We zwemmen in het heerlijke water naar een volgend strandje. Hier zien we een hele mooie blauwe krab. Als er wat dreigende donkere wolken komen gaan we terug naar de auto.
Tijd om dit mooie plekje te verlaten en het eiland verder te gaan ontdekken. Onderweg naar de punt van het eiland komen we langs 2 plassen met roze flamingo's. Playa Pilar is de punt van het eiland en heeft het mooiste strand. Er staat een druk restaurant, niet overdreven duur, een heleboel strandbedjes en 2 katamarans die voor anker liggen. Iedereen wil genieten van dit schitterende strand. We vermijden de drukte en lopen door naar het einde van het strand. Hier geen strandbedjes en katamarans, maar alleen een schitterende zee met uitzicht op een eilandje. We zwemmen en spelen wat in het water. Om 14.30 uur gaan we naar het restaurant en lunchen we met een frietje en een salade (een bordje gesneden tomaat). Samen met twee blikjes fris zijn we rond de 5 CUC kwijt (4 euro).
 |
 |
We hebben genoeg van de drukte en rijden weer terug over het eiland. De westkant hebben we nu gezien, we gaan de oostkant verkennen. We komen op wat lijkt een bouwweg, verlaten caja Coco en komen op caja Romana. De kustlijn is hier een stuk grover. Overal staan mangrove bomen en rotsen. We zien een prachtige natuur. Ook aan deze kant komen we flamingo's tegen. En een arend die een krab aan het eten is. We rijden door tot aan een vuurtoren. Hier blijkt een kleine nederzetting te zijn. Het strandje is niet zo mooi, wat vervuild. We rijden een stukje terug en nemen een kleine zijweg. Zo komen we uit op een ander verlaten strandje. Helaas is het eb, waardoor de zee zover is weggetrokken dat het eerst een flink stuk lopen is voor je kan gaan zwemmen. Gezien het tijdstip niet helemaal handig. We genieten op dit strandje van een mooie zonsondergang.
 |
 |
We rijden in schemer en later in het donker het eiland over. Aan het begin van het eiland hadden we een restaurant gezien waar we willen eten. Deze blijkt inmiddels dicht te zijn. Dan maar door naar Morón. Op de dijk stoppen we even en kijken we naar de eindeloze sterrenhemel. In Morón vinden we een leuk restaurantje. Ook dit blijkt een pesos restaurant te zijn. In tegenstelling tot gisteren zijn de porties erg groot. De visfilet en varkenslap smaken heerlijk. Om 21.45 uur zijn we weer terug bij onze casa waar de eigenaren een beetje ongerust op ons aan het wachten zijn. Zij kennen de Cubaanse wegen als geen ander en zijn bekend met de gevaren van overstekende koeien, honden en mensen die het liefst in het midden op de weg gaan lopen.
Moe maar voldaan van een schitterende dag douchen we het zoute water van ons af en vallen we in slaap.
Vandaag 288 km gereden.
C
asa Marel. CUC 35 incl. ontbijt. CUC 2 parkeergeld
Zoals al de hele vakantie ontbijten we om 7.30 uur. We vertrekken nog voor 9.00 uur naar Santa Clara. We rijden de Cantera Central, een mooie weg dwars door de suikerplantages en dorpen. De snelweg laten we voor wat het is.
We lunchen met brood en banaan op een bankje in een stadspark langs de route. Het is zondag en erg gezellig druk in het park. Van de plek waar ooit een geocache verstopt was maken we een foto. De cache zelf ligt er allang niet meer.
 |
 |
Rond 14.00 uur zijn we in Santa Clara. Onze eerste stop is bij het monument en mausoleum van Che Guevara. De plaats is best groot, het mausoleum valt een beetje tegen. In een kleine kamer zijn 39 bronzen gezichten in een muur gehangen. Achter de gezichten bevinden zich de stoffeljke resten die een paar jaar geleden uit Bolivia terug zijn gekomen. Aan het eind van de kamer brandt voor een klein plantenperkje, dat het oerwoud moet voorstellen, de eeuwige vlam die door Fidel Castro is aangestoken. In een andere zaal is een museum met voorwerpen en foto's van Che. Niet echt spannend. Buiten is een memorial, een begraafplaats voor de vrijheidsstrijders van 1958. Veel grafstenen zijn gelukkig nog leeg, deze mensen hebben het overleefd en leven nu nog.
Na het monument gaan we naar de casa. Ondanks dat Ignacio ons gisteren heeft gebeld om te zeggen dat de casa nog steeds geregeld is, kunnen we er niet terecht. We worden doorgestuurd, maar de auto kan niet bij de casa staan. Twee straten verder kan er bij een hotel geparkeerd worden. Bij het hotel worden we weggestuurd, parking vol. Wij terug naar de casa. Er is ook nog een parkeergarage. Maar na ruim 5 minuten rijden, vinden wij het wel goed. Zover willen we de auto niet hebben staan. Terug in de casa bellen we Ignacio, misschien heeft hij een oplossing. Hij praat met de casa eigenaar en die zegt dat we vanavond wel bij het hotel de auto kunnen neerzetten, na 19.00 uur. Oké, daar vertrouwen we dan maar op. Als we beneden komen bij de auto staat iemand ongevraagd de auto te wassen.
Op naar de volgende toeristische attractie hier in Santa Clara, de tren Blindado. De door Che ontspoordde trein met munitie voor Baptista. Hierdoor werd Baptista verslagen en Cuba "bevrijd". Dit stelt eigenlijk nog veel minder voor, maar het is iets waar je geweest moet zijn. We rijden nog een rondje door de stad als de auto wat begint te trekken. Een politieagent wijst naar onze band en ja hoor, weer een lekke band. Links voor deze keer. Want die was nog niet aan de beurt geweest.
Het begint ons goed te ergeren. Het vermoeden dat de autowasser de band heeft lek gestoken groeit. Toevallig loopt er een gespierde man langs die de ons wel wil helpen. Nee, hij hoeft er niets voor. Hij haalt de band eraf, zet de reserveband erop en loodst ons naar de garage. Daar wordt binnen 10 minuten de band geplakt en het ventiel verwisseld die ook stuk was. Reserveband er weer af, nieuwe band erop en 25 CUC armer. Bij gebrek aan kleiner geld geven we onze helper 10 CUC. Dat blijkt niet voldoende te zijn. Hij wil zeep voor zijn baby. Dat ie dat met het geld kan kopen doet hij af met: de winkels zijn dicht. Daar sta je dan met je goed gedrag. Gelukkig ligt er een zeepje op de kamer die we toch niet gebruiken. Die kan hij dan wel erbij hebben.
 |
 |
Een voor een frissen we ons wat op terwijl de ander bij de auto blijft. Om 19.00 uur gaan we terug naar het hotel. Nog niet alle gasten zijn binnen, maar er gaan ook nog wat auto's weg. We kunnen de auto er nu neerzetten, maar dan moeten we de autosleutels achterlaten, zodat de bewaker de auto kan verplaatsen indien nodig. Dat is geen probleem, hebben we vaker aan de hand gehad. Zolang er maar iemand de auto bewaakt.
Inmiddels is het etenstijd. We lopen een rondje in het centrum. We hadden eerder al diverse restaurantjes gezien, maar bij de meeste staat een rij. Inmiddels is het ook gaan regenen en is het humeur wat minder geworden. We vinden weer een klein peso restaurant en onder begeleiding van een live-band wachten we op ons eten. Om 21.15 uur zijn we weer terug in de casa. Verslag wordt geschreven en foto's worden gesorteerd. Daarna is het bedtijd.
Vandaag 230 km gereden.
C
asa onbekend. CUC 33 incl. ontbijt. CUC 2 parkeergeld
|
De hele nacht is het rumoerig geweest. Het lijkt wel alsof men hier niet slaapt. Meestal slapen we aan de binnenzijde van een huis, maar nu zitten we rechtstreeks aan het centrale plein. Mooi uitzicht, maar geen nachtrust. Na het ontbijt doen we nog wat boodschapjes en sightseeing in het centrum, maar dan willen we allebei wel deze lawaaiige stad uit. Nee, Santa Clara is niet onze stad.
We gaan weer verder op de Cantera Central, de centrale doorgaande weg. De omgeving is weer mooi en we stoppen af en toe bij een gek treintje of een mooi uitzicht. In Colon stoppen we voor de lunch. We eten ons fruit aan een klein pleintje, vlakbij de winkelstraat. Daarna vervolgen we onze weg naar Havana via Varadero, de plek met al de all inclusive resorts.
In Varadero stad liggen 3 geocaches. Eentje bij iemands moeder, eentje bij een kruising en eentje bij de zee. Verder liggen er nog een stuk of 10 die voor ons onbereikbaar zijn. Die liggen allemaal bij de grote resorts en daar kunnen wij niet komen. Bij Rosalie worden we binnengevraagd. Ze heeft een druk bezochte geocache en hier kunnen onze tb's droppen. Bij de cache bij de zee maken we nog even een wandeling over de pier. Helaas is het te laat om nog te zwemmen.
 |
 |
 |
De weg tussen Varadero en Havana heet de via Blanca en is de beste weg die we hebben gereden. Varadero lijkt ook niet op een Cubaanse stad, het zou overal ter wereld kunnen zijn. We moeten 2CUC tol betalen om de weg op te kunnen. We hebben nog ruim 100km te gaan en inmiddels is het al 16.00 uur geweest, maar gelukkig gaat het snel op deze weg.
Toch willen we niet doorjakkeren, we hebben vakantie. Onderweg komen we veel industrie tegen, maar ook een hele mooie weg naar de zee. Geen strand hier, maar een soort lavasteen. We strekken even de benen, klimmen over de stenen en kijken naar de krabbetjes en de zee. Een stukje verder stoppen we bij een uitzichtspunt waar een gigantische brug over een 100 meter diep ravijn staat.
We zijn om 18.30 uur in Havana. De casa is makkelijk gevonden, want we zijn de vakantie hier begonnen. Helaas is er alleen een piepklein muf kamertje vrij voor ons en we moeten wel de tassen ompakken voor het vliegtuig. Niet handig. We vragen of ze niet een andere kamer vrij hebben. Dat hebben ze, we moeten even meelopen. 2 straten verder worden we een appartementencomplex ingeleid. Op de eerste etage, huisnummer 102 wordt een deur opengemaakt en komen we in een legg appartement. Met huiskamer, keukentje, slaapkamer en badkamer. Hier is voldoende ruimte om om te pakken. Meer tussen de gewone Cubanen kan je hier niet zitten.
De auto wordt gehaald, bagage eruit en naar de kamer en de auto wordt weer teruggezet. We wandelen door de wijk op zoek naar een restaurantje en belanden in een klein tentje. Achteraf niet helemaal de goede keuze. We nemen allebei kip Gordon Blue, maar de ham die erin zit is nogal zuur en de kip is niet helemaal gaar. We eten wat wel goed is en laten de rest staan. Terug in het appartement ga ik de tassen ombouwen en Niels werkt aan de foto's voor het verslag. Als we klaar zijn kunnen we eindelijk douchen en naar bed. We zijn moe van de lange dag. Dan blijkt dat er geen warm water is. Dus zonder douchen naar bed, morgen verder kijken. Inmiddels is het 23.30 uur.
Vandaag 347 km gereden
Alweer zo'n rumoerige nacht. In de straat is het geen seconde rustig geweest. Wat een ellende. We lopen om 7.45 uur naar de andere casa voor het ontbijt. Gelijk vogelen we uit hoe we warm water kunnen krijgen om te douchen. Er moet een gasbrander aangestoken worden en we krijgen lucifers mee. Na het ontbijt is aan Niels de eer om de brander aan te steken en kunnen we douchen. Het is 10.15 uur als we het appartement verlaten voor onze laatste dag in Cuba.
 |
 |
We willen niet in de drukke en rumoerige stad blijven. We gaan naar een strandplaatsje met mooie natuur ongeveer 50km van Havana af. Daar liggen 2 geocaches, waarvan er bij eentje staat dat er een wandeling van een klein uurtje naar een uitzichtspunt is. We kunnen de auto bij een resort parkeren en beginnen hier aan de wandeling. We lopen in de schaduw van de vele bomen de extreem steile helling van de berg naar boven. Halverwege ligt de eerste geocache. We gaan een klein stukje van het pad af hiervoor. Als we even stilstaan zien we een aantal van de mooie vogels die we al de hele tijd horen. Het zijn kleine zangvogeltjes. Nadat we de cache hebben gevonden lopen we terug naar het pad en klimmen we verder omhoog. Op de top ligt een mooi wandelpad naar het uitzichtspunt. Onder ons ligt het resort waar de auto staat, met daarachter het witte strand en de helderblauwe Atlantische oceaan. Om het uitzicht compleet te maken hangt er een kolibrie bij een bloem. Na een banaantje gaan we weer op pad. We volgen het wandelpad de andere kant op. Uiteindelijk komen we aan de verkeerde kant bij een vallei uit. Toch maar weer terug, maar niet voor we hier de vogels hebben gespot. We horen echt honderden vogels zingen.
 |
 |
 |
Terug beneden lopen door naar het strand. Hier genieten we van het uitzicht en onze lunch. Dan is het tijd om weer rustig aan richting Havana te gaan. We nemen een andere route, door de dorpjes en langs een spoor. Niels wordt nog getrakteerd op een speciaal oud treintje. In het laatste dorp voor de snelweg halen we nog wat lekkers. Temidden van honderd schoolkinderen die ook allemaal iets lekkers halen eten we onze pizzapuntjes en gebakje op. Dan nog het laatste stukje naar het vliegveld.
 |
 |
Het is even zoeken waar we moeten zijn. Op onze papieren staat terminal 3. Daar aangekomen staan we niet op de borden. Dit is wel de Internationale terminal dus het zou hier moeten zijn. Bij de infobalie even navragen. We moeten bij terminal 2 zijn. Een deel van de terminal is defect, dus alle vluchten van Air Europa gaan van de andere terminal. Gelukkig hadden we de auto nog niet ingeleverd, want het is nog zo'n 10 minuten rijden. Bij de juiste terminal leveren we de auto in en dan is het inchecken, door de douane en naar de vertrekhal. Deze is ongeveer net zo groot als in Noord-Korea. En er is weinig te doen. Het menu in het restaurant bestaat uit hotdog, hamburger of tosti.
De vlucht is een ramp. Er is een entertainmentsysteem, maar deze werkt bij ons niet. Heel vervelend, we kunnen onze lange benen plaatsen verlaten en helemaal achterin opgevouwen gaan zitten, daar is nog een plekje vrij. Achter mij zit een man die de hele tijd op mijn stoel aan het kloppen is, erg vervelend. Het eten wordt gebracht, het verkeerde eten wordt neergezet en nog voor we drinken erbij krijgen moeten ze stoppen ivm verwachte turbulentie. 3 uur na het opstijgen gaan ze verder en krijg ik mijn pasta en een glaasje water. In de toilet ligt een gebruikt kotszakje en is geen toiletpapier, de hele vlucht. Verder is het steenkoud in het vliegtuig en op onze plek bij de nooduitgang extra koud. Ik vraag om een extra dekentje. Die is er niet, je mag 1 dekentje per persoon. Na het eten vallen we in slaap en wordt het achter me ook wat rustiger. Van het toilet maken we maar geen gebruik.
Na een overstap op Madrid landen we op Schiphol. Inmiddels is het 26 februari, 17.30 uur. De vakantie is voorbij. Het was een mooie, bijzondere, maar ook zware vakantie. De laatste dag nog 168km gereden, in totaal hebben we ruim 3600 km gereden over veelal slechte wegen.
