Vrijwilligersreis Indonesië
17 november tot 1 december 2011
bezoek wijk1-chips-nieuw hotel
Ik doe het vandaag rustig aan. Om 7.15 uur sta ik op en ga ik mijn tas inpakken. Jolanda komt om 8.00 uur ontbijten en om 8.30 uur zijn we klaar en wachten we op Enna. Die komt ons vandaag ophalen, omdat het nu de laatste reguliere dag is op ons project. We zeggen iedereen gedag en geven de doos met zakjes chip aan de bewakers en schoonmaker. De 30 zakjes chips die we van de week hebben gekocht, zijn eigenlijk niet goed voor in de goodie-bag omdat er teveel kruiden in zit. Aulia heeft een healthprogram, waar gezonde voeding een heel belangrijk onderdeel in is. Dan is het natuurlijk wel een beetje raar als we de chips die ze afkeuren gaan uitdelen. In ieder geval hebben we de schoonmaker en de bewakers blij gemaakt.
Enna staat vast in het verkeer en is pas om 9.00 uur bij ons. Dan gaan we door naar het Aulia gebouw. We zien Wulan, Farah en Iyung daar. Farah en Iyung blijven op kantoor werken. Wulan gaat vandaag met ons op stap. Ze neemt Mulja mee. We gebruiken de auto van Terre des Hommes vandaag. Voor we weggaan laden we ook nog het speelgoed voor de school in wijk 1, Pedong Kelang in. Onze eerste stop is bij een bazaar. Hier gaan we snacks en drinken kopen voor in onze goodie-bags die we maandag gaan uitdelen. Als we uit de auto stappen wordt het donker en waait het hard. Onweer op komst. Wulan kent deze pazaar goed, verteld ze ons. Hier komt ze elke ochtend haar boodschappen halen.
We vinden een stand die voldoende flesjes melk kunnen regelen. Ook hebben ze kleine voorverpakte biscuits die we als snack kunnen gebruiken en we kopen er nog zakjes melk voor op de terugweg. Van alles kopen we er 110. Voor ieder kind 1. In totaal zijn we nog geen 20 euro hiervoor kwijt. We lopen naar de andere kant van de pazaar en kopen hier 4 dozen met elk 36 pakjes sap, kosten ongeveer 10 euro. Maandag hebben de kinderen voldoende te drinken als het aan ons ligt. Het is gaan regenen als we naar de auto gaan.
We zitten een kwartiertje in de auto voor we bij de wijk Pedong Kelang aankomen. Hier zijn we op de eerste dag ook geweest. Op vrijdag is er geen les, maar er zijn wel kinderen op het pleintje ervoor aan het spelen.
De schoenen gaan uit en we gaan het lokaaltje binnen. Binnen staat een scooter en een fiets. Omdat er geen slot op het lokaaltje zit, kan iedereen hier in en uit. Dus kan je het natuurlijk ook als droge parkeerplaats gebruiken. De eigenaar van de scooter komt hem in ieder geval meteen weghalen. Alle spullen worden opgeruimd in en op de kast. De kast staat op een verhoging, omdat het lokaaltje regelmatig overstroomt. Eigenlijk is de kast te klein om alle spullen uit het lokaal op te bergen. De kinderen die buiten aan het spelen waren komen nieuwsgierig kijken. Al snel is de verlegenheid over en als ze alle spullen zien worden ze erg enthousiast. Leuk! De houten boom met alfabet wordt bovenop de kast gezet en de kinderen beginnen spontaan het alfabet te zingen. Ze vinden leren echt leuk en zijn door het dolle heen. Ze rennen door het lokaal en doen spelletjes. Als de posters tevoorschijn komen worden die meteen gepakt en gaan ze alle plaatjes erop opnoemen. Mulja is een echte juf en neemt het heft in handen. Gefacineerd luisteren ze naar haar en antwoorden meteen keihard op haar vragen. Het is een heerlijk schouwspel. Toch fijn dat deze kinderen op dit soort momenten echt kind kunnen zijn, ondanks hun ellende.
Als alles opgeruimd is gaan we de wijk in. We gaan naar de achterkant van de wijk. Al filmend loop ik door de smalle steegjes en de donkere paadjes. Het ene huisje is heel netjes en ruim, een andere is weer heel klein en donker. Er zit echt wel verschil tussen de huisje. We komen langs een klein winkeltje en een eettentje. Op een gegeven moment komen we zelfs langs een “gamehalâ€. Er is een playstation. De pubers spelen hier hun computerspelletjes. Verderop staat een man zijn scooter te wassen met een sopje. De vrouwen zijn de was aan het doen. Het is net een gewoon dorp, met normale gewoontes. Ook hier gaat het leven gewoon door. Alleen de omstandigheden zijn een stuk slechter. Aan het eind van de wijk zijn de huisjes ook op palen gebouwd. We lopen weer over houten planken en komen uit bij de stort. Hier zijn ook de wc's.
Over de stort lopen de kippen, eenden en geiten. Alles heeft trouwens twee etages hier, vanwege de overstromingen. We stoppen bij het laatste huisje. Hier woont een moeder van 5 kinderen. Al haar kinderen zijn via Aulia naar school gegaan en 4 van de 5 hebben al een diploma gehaald. Ze hebben werk en wonen op zichzelf buiten de sloppenwijk. De jongste is nog thuis en zit in het laatste jaar van haar school. In juni zal ook zij haar diploma gaan halen en gaan werken. Het is goed om te horen dat Aulia zulk fijn werk doet. Ze is Aulia dan ook heel erg dankbaar en hoopt dat Aulia lang kan blijven bestaan en veel ouders met kinderen kan helpen. Normaal zou ze ons binnen willen uitnodigen, maar nu schaamt ze zich heel erg voor haar huisje. Het heeft geregend en haar huisje heeft lekkage. De hele vloer is nat. We blijven buiten staan, maar mogen wel even een foto maken. Na ons praatje neemt ze ons mee naar Harry, ook een student uit het Aulia project. Hij woont aan de andere kant op een boven etage. Via een gammele trap gaan we naar boven. We hebben nu wat meer overzicht, maar ik zie niet veel. Het enige wat ik wil is weer terug naar beneden. De planken waar we op staan zijn smal en niet helemaal heel meer. Harry blijkt er niet te zijn, maar zijn broer is wel thuis. Gelukkig gaan we weer terug. Nu alleen nog omkeren op dit hele smalle paadje.
Ik ben blij als ik weer met beide benen op de vaste grond staat. We lopen terug de wijk uit. De kinderen van het schooltje hebben ons de hele tijd op een afstandje gevolgd. Bij het schooltje maken we nog even wat foto's met ze. Dan is het tijd om afscheid te nemen.
We gaan met de auto van Terre des Hommes verder. In het tweede schooltje hebben ze nog tafeltjes nodig. Die willen we ook graag geven. We gaan naar een timmerman om deze te halen. Als we daar aankomen is de timmerman niet aanwezig. Hij is in de moskee voor het vrijdagmiddaggebed. We gaan maar even lunchen. Dit keer betaald Enna alles. Na de lunch naar de timmerman. Deze heeft de tafeltjes maar ze kosten ongeveer 12 euro per stuk zegt Farah, die hier naar toe is gekomen om te onderhandelen. Farah vindt het te duur, maar het lukt niet om er geld vanaf te krijgen. Waarschijnlijk omdat hij ons heeft gezien en weet dat die blanken toch wel betalen. We vinden een andere oplossing. Farah gaat van de week in haar eentje tafeltjes kopen. Wij zorgen dat ze daar geld voor heeft. Ook weer opgelost. Terug bij Aulia krijgen we een video presentatie van Aulia te zien. Dit was handiger geweest om in het begin te doen vinden we, maar aan de andere kant is het nu ook wel prettig om te zien, omdat je zelf al wat meer beelden erbij kan vormen. Ze hebben 2 korte videoclips gemaakt over het werk van Aulia. Farah en Wulan komen ook nog aan het woord. Mister Eddy, de oprichter van de stichting is ook aanwezig. Hij verteld ons nog het een en ander. We hebben hem deze week al eerder gezien, maar niet echt eerder begrepen dat hij de baas is.
Na de presentatie gaan we naar boven. Hier zijn we nog niet eerder geweest. Het is een lokaal waar kinderen bij elkaar komen voor na-schoolse aktiviteiten. Iyung geeft hier normaal op vrijdagmiddag Engelse les. Nu is het vrijetijds clupje er, omdat zondag de danswedstrijd is. We krijgen de dansjes te zien en kletsen wat met de kinderen. Ze verstaan het Engels goed, maar zijn erg verlegen om in het Engels terug te praten. Dan wordt ik geroepen. We moeten weg. Jammer, de kinderen kwamen eindelijk een klein beetje los. Al onze bagage is overgezet in de auto van Aulia, want de auto van Terre des Hommes is naar het vliegveld om Cherryll en 2 vrijwilligers op te halen.
We rijden eerst naar nog de sloppenwijk op de Chinese begraafplaats, Penas. Gisteren hebben we lekkere lokale chips van casave gegeten. Deze waren gemaakt door een vrouw die door middel van een microkrediet via Aulia een bedrijfje daarin heeft opgestart. Omdat deze chips puur natuur zijn, zijn ze wel goed als snack voor de kinderen. We hebben daarom gevraagd of het mogelijk was voor haar om 6 pakken van 20 zakjes voor ons te maken. Ze is er meteen mee aan de slag gegaan en vandaag na drieen konden we het ophalen. We worden binnen gevraagd. Trots laat ze ons de stapel zien. Of we wat te drinken wilde hebben. Nee, dank je wel. Haar man komt met de baby erbij staan. We zeggen dat we het heel fijn vinden dat ze voor ons deze chips heeft gemaakt en dat we het maandag bij ons uitje aan de kinderen gaan uitdelen. Ze laat ons haar huisje zien, de keuken waar de chips wordt gemaakt. Ze hebben een aparte slaapkamer. Hier slapen ze allemaal, haar ouders, zij en haar man en de baby. Verder is er een aparte wasruimte. Het is netjes ingericht. Er liggen tegels op de vloer en de muren zijn van cement. Dan krijgen we te horen dat ook zij voor het einde van het jaar hier weg moeten zijn. De hele wijk wordt dan platgemaakt. Het is niet te bevatten. Hebben ze eindelijk iets opgebouwd, wordt het neergehaald. Toch hebben ze moed en kunnen ze nog lachen. Even geen woorden.
Ze vraagt normaal 10.000 roepia (nog geen euro) voor 1 pakket van 26 zakjes. We geven haar 100.000 voor de 6 pakketten en hopen dit jonge gezinnetje hiermee een klein beetje te kunnen helpen.
Dan gaan we terug naar de auto en rijden we aan de andere kant van de stad voor ons nieuwe hotel. Het is een flink stuk rijden. We zitten in een luxe buurt. Geen gezellige winkelstraat hier. Geen gezellige straattentjes. Om 18.30 uur zijn we in het hotel. We registreren, betalen en gaan naar de kamer. We moeten dit eerst even bevatten. Wat een smak geld voor dit en wat heb je eraan. Ja, die warme douche is lekker en we wassen wel 3 keer ons haar, maar voor de rest... Deze kamer is 55 euro per nacht in plaats van 10 euro per nacht. Hele dure warme douche.
We frissen ons op en om 21.00 uur arriveren Cherryll en de twee vrijwilligers, Elly en Cees bij het hotel. Ze zijn nog aardig wakker en vrolijk.
De bagage wordt naar de kamer gebracht en dan willen ze met z'n allen naar een bar om wat te drinken en te eten. Daar gaat onze avond vroeg naar bed. We moeten allebei nog ons verslag schrijven. We gaan mee naar de bar. Ik neem een cola, de rest gaat aan het bier. We bestellen Indonesian fried rice, nasi goreng dus. Het gaat niet allemaal even snel, en 1 voor 1 krijgen we eten. De nasi is niet echt heel bijzonder, alleen heel erg duur. 2 Drankjes en een hapje eten, 15 euro per persoon. Bij de chinees in Nederland is het lekkerder en goedkoper. We lopen terug naar het hotel en zijn zo rond 12 uur in de kamer. We bespreken de tegenstrijdigheden van vandaag en zitten vol emotie. We beginnen aan het verslag en gaan door tot drie uur 's nachts. Jolanda heeft het af. Ik ben nog met de ochtend bezig. Zit te vol emotie. Morgen weer een dag.
The Pejaten Suites 550.000 per nacht
Kamer Ruby G
batik - wayang
Om 8.30 gaat de telefoon. Daar gaat onze uitslaapochtend. Ik neem de telefoon op en er wordt gezegd dat het ontbijt tot 9.00 uur is. Ja , dat weten we. We willen slapen! Nu we toch wakker zijn, gaan we maar even kijken wat het ontbijt voorsteld. Voor deze prijs moet het toch wel wat zijn, maar dat valt tegen. Er staat mie, schijfjes tomaat en komkommer, toastbrood, wat fruit en je kan een eitje laten bereiden. We vragen om een gekookt eitje en krijgen deze heel snel. Echt hard zal ie niet zijn en dat is ie ook niet. Zelfs het meeste van het eiwit is nog snot. Ik zeg dat ik graag een hard gekookt ei wil en krijg 5 minuten later hetzelfde open ei terug, maar dan hard gekookt.
Daarna gaan we terug naar de kamer. Jolanda begint alvast met het maken van de goodie-bags en ik ga het verslag van gisteren verder schrijven. Wat was dat een moeilijke dag en moeilijk om over te schrijven.
Om 11.15 uur beginnen we met alles op te ruimen en om 12.00 uur staan we klaar. Enna komt samen met een vriendin in een taxi aanrijden en neemt ons mee naar een Textiel museum. Onderweg zien we reclame van een Wayangpoppen voorstelling vanavond. Het is voor het oud en nieuw voor de moslims wat vandaag is. We zouden hier heel graag naar toe willen en Enna gaat kijken wat ze kan doen.
Bij het museum zijn er allemaal batik doeken, sarongs en andere batik dingen tentoongesteld. Het museum is niet heel groot, maar op er hoort ook een batik workshop bij. Je gaat dan je eigen batik lapje maken. Eerst zoeken we een leuk motiefje uit uit een stapel tekeningen. Jolanda en ik vinden eigenlijk allebei dezelfde het leukst. Dus die wordt het. Deze trek je over met potlood op het katoenen lapje. Met een speciaal pennetje trek je die lijntjes weer over met vloeibare was. Het is behoorlijk lastig omdat er ook vaak grote druppels uit de pennetjes kwamen. Toen we ermee klaar waren, werd er over de zijkanten van het doek warme paraffine gesmeerd. Hierdoor krijg je een speciaal effect. Daarna gaan de doeken in de verfbaden. Nog even uitkoken, aan de waslijn te drogen hangen en klaar zijn we.
Terwijl we wachten lopen Jolanda en ik nog even een rondje. We gaan na de batikworkshop naar een mall. Jolanda heeft een nieuwe muis voor de computer nodig. De mall is niet ver, maar we nemen een taxi. Het verkeer is ontzettend druk en we zijn pas na ruim een half uur bij de mall. We gaan eerst even lunchen, nouja lunchen, het is bijna 17.00 uur. We kopen bij een bakker wat broodjes voor vanavond. Deze kunnen we dan meenemen naar de voorstelling. Terwijl we op een taxi wachten, krijgt Jolanda een sms. We worden vanavond om 19.30 uur verwacht voor een drankje en een diner met Leny van Terre des Hommes. Zij is de direkteur van Terre des Hommes Azie.
Leuk, maar we willen eigenlijk heeeel erg graag zo'n wayangshow zien. Die kans krijg je niet vaak. Het is 18.15 uur als we op de kamer aankomen. Wat een drukte in het verkeer. Over een uurtje moeten we alweer klaarstaan. Snel even de computer aan en aan het verslag werken. Even skypen met het thuisfront en om 19.20 gaat de telefoon dat onze gasten er zijn. Dat is 10 minuten te vroeg en ik ben nog aan het skypen. Snel afscheid nemen en even een ander shirtje aan.
In de auto zeg ik dat er vanwege het moslim oud en nieuw in de stad Wayang voorstellingen zijn en dat het ons erg leuk lijkt om daar naar toe te gaan. Zo kans krijg je niet vaak. Misschien hebben ze zin om ook mee te gaan. Leny en haar man vinden dat niet leuk, omdat je er niets van verstaat en het duurt altijd heel erg lang, tot diep in de nacht. Enna had tegen ons gezet dat we altijd eerder weg kunnen gaan. Voor de Indonesiers is dat niet leuk, omdat die dan maar een half verhaal horen, maar voor ons maakt dat niet zoveel uit. Het gaat er bij ons voornamelijk om om even de sfeer te proeven, te zien hoe zo'n schaduwspel eruit ziet in het echt en om de ervaring mee te maken. Leny zei dat we vrij waren in wat we deden dit weekend en ging meteen Enna bellen. We hadden gedacht om dan even wat met de anderen te gaan drinken en op Enna te wachten, want zij zou naar ons komen, maar vanwege een miscommunicatie stuurde Leny meteen ons in de auto naar Enna toe.
Onderweg hebben de chauffeur en Enna contact over waar te ontmoeten. We zien elkaar bij een andere mall. Enna heeft Durian voor ons gekocht, schoongemaakt en klaar om te eten. Het zit verpakt, maar de geur komt je tegemoet. Je moet alles een keer geprobeerd hebben, maar dit ruikt zo sterk, dat je je afvraagd of zoiets wel goed kan zijn.
De voorstelling is gratis, het wordt door de regering georganiseerd en is bij het parlementsgebouw. Op een groot veld staat een tent met stoelen. Als we ernaar toe lopen, lopen we langs allerlei straatverkopers. We hoeven niet om te komen van de honger in ieder geval. De wayangshow is nog niet begonnen, maar er wordt muziek gespeeld. Er zijn al heel wat stoelen bezet. Als je ergens achterin gaat zitten, zou je het niet zo goed zien.
Er zijn een aantal hoge bobo's van de regering aanwezig. Zij zitten op de eerste rij in prachtige traditionele kleding. De eerste twee rijen zijn luxe stoelen. Daarachter zijn de normale stoelen. We lopen even naar voren om wat foto's te nemen. We vallen natuurlijk wel op, twee van die blanken mensen. Een bewaker gebaart dat we mogen gaan zitten in de luxe stoelen, ik geef nog aan dat ik bij Enna hoor en niet uitgenodigd ben. Maar even later als Enna bij ons staat, zegt ie weer dat we mogen gaan zitten. Enna praat even met hem, en het is goed. Dus wij hebben een mooi plaatsje op de tweede rij in luxe stoelen. Daar zitten we dan, met een verpakte, stinkende durian. Hier durf ik hem helemaal niet open te maken.
Als dan ook nog iemand langs komt met een snackpakket, voelen we ons echt partycrashers, maar dankbaar nemen we het aan. Enna is ook overrompelt door het pakket, maar zegt wel dat het een traditioneel pakket is. Er zit een halve banaan in, een zakje met groene boontjes (die je ook bij de Japanner krijgt), een doosje met stukjes zoete aardappelen, een chocoladebroodje en een stukje mais. Dan gaat het officiele gedeelte beginnen. Er zijn wat speechen, en er worden mensen voorgesteld. Iedereen gaat ineens staan en dan wordt het volkslied gespeeld. Er volgt nog een gebed en de show begint. Er zijn 2 acteurs die elkaar gedurende avond afwisselen. Ze staan wel alletwee al op het podium. Verder is er een heel orkest op het podium en een aantal zangeressen. Muziek, zang en gepraat worden afgewisseld, terwijl de acteur met de stokjes van een wayangpop de bewegingen maakt. We zitten aan de voorkant van het doek en zien dus de acteur en de echte poppen. De schaduwen zijn niet zo goed te zien. Na een klein uurtje zijn we het wel zat. Zo spannend is het nou ook weer niet als je er niets van verstaat. We gaan nog even naar de achterkant van het scherm en zien hier het echte schimenspel. Aan deze kant zitten heel veel gezinnen op de grond, te kijken en te picknicken. We pakken de durian uit en de geur komt ons tegemoet. Dit kan echt niet goed zijn. Enna doet voor hoe je het eet. Je pakt een stukje vast en dat scheur je eraf, dat stop je in je mond. Ik pak het vast en scheur, het voelt aan als vieze boter, heeft een hele zachte buitenkant. We stoppen het bijna tegelijk in onze mond en dan... spugen we het uit!
Gatverdamme, wat is dat smerig. Het is een ontzettend sterke smaak. Enna verteld ons dat de durian al gefermenteerd is. Pas dan is ie te eten, maar daarom is de smaak zo sterk. Enna eet haar stukje op en gelukkig houdt de chauffeur Amin heel erg veel van Durian. Hij eet dan ook het hele schaaltje leeg. Selamat makan! Hij liever dan ik. Als alles op is gaan we naar de auto en brengt hij ons weer veilig naar het hotel. Het is half 12 geweest en we gaan meteen slapen.
The Pejaten Suites 550.000 per nacht
Kamer Ruby G
Jakarta
toeristisch Jakarta
Gisteravond afgesproken dat we om 8.30 uur gaan ontbijten met Cherryll, Elly en Cees. Als we in het ontbijtkamertje komen, zijn ze er nog niet. We wachten even, maar gaan dan toch maar beginnen. Om 9.00 uur hebben we met Enna afgesproken. Als we naar de ingang lopen, staat iedereen al klaar. Enna heeft een vriendin van haar meegenomen, Dina. Zij heeft ook bij Terre des Hommes gewerkt en weet de toeristische weg in Jakarta. We pakken het openbaar vervoer. De eerste bus stopt aan de hoofdweg en heeft een vrije busbaan. Het blijkt trouwens autoloze zondagochtend te zijn. Dat is elke 2de en 4de zondag van de maand. Op de hoofdwegen mogen geen auto's / motorvoertuigen rijden. Op de subwegen wel trouwens. De busbaan is langs de hoofdweg waar je nu dus allemaal wandelaars en fietsers ziet. We stappen nog een keer over en komen uiteindelijk uit in Chinatown.
We bezoeken een gezellig marktje en een tempel. Bij de tempel vragen we nog wat uitleg aan Dina wat het rammelen met stokjes betekend en hoe men dat doet. Ze weet het eigenlijk niet, maar is er zelf ook nieuwsgierig naar. Ze gaat het vragen aan een oude man die eerder had geprobeerd om met mij in het Indonesisch te praten. We kwamen niet verder dan Blanda? Ja, Blanda. Hij wilde het ons met alle liefde uitleggen en neemt ons mee de tempel die ernaast ligt en waar het een stuk rustiger is. Als je met een vraag over het leven zit kan je dit aan een bepaalde god vragen. Door te schudden met de stokjes, valt er eentje uit en dat is dan je antwoord. Dina wil graag weten wat haar toekomst brengt en de man begeleid Dina door het hele proces. Hij bidt voor haar en verteld wat ze allemaal moet doen. Dan valt stokje nr 35 eruit. Daarna moet er nog met 2 stukjes hout 3x gegooid worden en dan lopen we naar een kast en wordt het briefje met de gegevens van nr 35 eruit gehaald. Het komt er op neer dat de maan haar geluk en geld brengt, maar dat ze niet te gretig moet zijn. Verder kan ze meer geluk en geld ontvangen door meer te geloven. Het is niet zoveel zeggend, maar het was doordat die oude man alles uitlegde en liet zien, wel een mooi iets om meegemaakt te hebben.
Na Chinatown gaan we naar een museum van de Nederlandsche Handelsmaatschappij. Omdat het vandaag een feestdag is, nieuwjaar voor de moslims, is het gesloten. Maar dat maakt helemaal niet uit, tegen betaling van 50cent pp kunnen we gewoon een gids krijgen die ons rondleidt. De lichten zijn wel uit.
Na het museum vervolgen we onze toeristische dag naar de oude stad. We komen op een gezellig plein met allerlei standjes. Het is vandaag nog gezelliger vanwege de feestdag. Er komen een paar studenten op ons af om hun engels te oefenen. Na een praatje en een paar foto's gaan we lunchen in een sjieke tent. We willen naar de haven om een geocache te vinden. Dit is op een kleine kilometer afstand hemelsbreed. Cherryll, Elly en Cees willen ook wel naar de haven, maar alleen om de boten te zien. We pakken een ankot en stappen na een kort ritje uit. We lopen langs de boten heen en weer. Als we weer bij het begin zijn nemen we afscheid van Cherryll, Elly en Cees. Zij gaan met de taxi terug naar het hotel. We gaan met zijn vieren de geocache zoeken bij het maritime museum. We moeten de toren in en op de bovenste verdieping kijken aan de linkerkant van het raam dat uitkijkt op een monument.
Dus wij naar boven en zoeken. Het raam is snel gevonden, maar dan. Het venster wordt grondig nagezocht, maar er ligt niets. In de balken er naast misschien. Ze zijn een beetje aan de hoge kant, ik kan er niet bij en al helemaal niet inkijken. Dina probeert het maar voelt niets. Nog even met de paraplu, helaas niets. We zoeken verder en willen het eigenlijk al opgeven, want ze zijn bezig met een opknapbuurt. Misschien is ie weg. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ie pas nog op 8 november is gevonden. Toch nog een keer kijken. Dina pakt een plastic buis en wroet ermee tussen de balken. En dan, ineens komt ie tevoorschijn. Ons geluk kan niet meer op en er wordt hard gejuicht. We zijn niet alleen in de toren. We vragen het Engelse gezin om een foto van ons te maken. Dat willen ze doen, maar dan willen ze wel weten waarom we zo aan het juichen waren. Ik vertel dat we aan het schatzoeken zijn en dat we de schat hebben gevonden en daar nu mee op de foto willen. Leuk, was het antwoord. De foto's worden gemaakt, het logje wordt geschreven en dan op naar de volgende.
We pakken de bus richting het hotel. Enna verteld waar we naar toe moeten om de volgende geocache te vinden. Zij gaat naar huis met Dina. We pakken een ankot en stappen uit bij het Parklane hotel. Volgens het google kaartje wat we thuis hebben uitgeprint ligt het aan een riviertje dat naar het hotel ligt. We hopen dat we het riviertje kunnen volgen. Helaas. Dat wordt een gezellige wandeling van hemelsbreed 240 meter waar we 20 minuten over doen, omdat we helemaal om de gebouwen en door de wijk moeten lopen. We volgen de kortste weg volgens de kaart. Dan komen we bij het hek van de ere-begraafplaats. Deze zit dicht, maar er staat dat het tot 18.00 uur geopend is en dat we op de bel moeten drukken. Er komt een bewaker die het hek voor ons opendoet. Hij loopt met ons mee en dreutelt een beetje om ons heen als we foto's van de ingang aan het maken zijn. De geocache ligt achter de letter M hebben we gelezen. Rechts van de tweede ingang staat Menteng Pulo. De lokatie is bepaald, nu nog de bewaker wegkrijgen. We lopen even over de begraafplaats en dan gaat Jolanda stiekum terug het hek door en twee tellen later is ze terug met de geocache. We schrijven in het logje en plaatsen het weer terug. Nog even wat foto's nemen met de smurf die ik heb meegekregen om hier eventueel te droppen als de cache groot genoeg is. Dan staat opeens de bewaker achter ons. Eh, ja, we always make some pictures with our puppet....
We vragen nog even of we linksaf het hek uit kunnen en dan naar Parklane hotel kunnen lopen. Ja hoor, geen probleem. Alleen even de algemene begraafplaats overlopen. Ja, dat staat niet op google. Binnen 5 minuten waren we terug bij de hoofdweg. We pakken en ankot en rijden een klein stukje mee, maar hij blijkt de verkeerde kant op te gaan. Dan maar een taxi, want we zijn moe. Het is niet ver, en we zijn rond 19.00 uur terug in het hotel. We gaan aan de slag, er moeten nog 70 goodie bags gemaakt worden. We zijn de hele avond verder onder de pannen met de goodie bags, het skypen en het verslag. Opeens is het 24.00 uur. We gaan slapen, over 5 uurtjes moeten we alweer op.
The Pejaten Suites 550.000 per nacht
Kamer Ruby G
Jakarta
Dagje uit met de kinderen
Vandaag is onze grote dag. We staan om 5.00 uur op, douchen en nemen nog even een kopje thee.
Dan pakken we de tassen en dozen en lopen naar beneden. Het is 6.00 uur. De auto wordt ingeladen en we gaan richting de bus. Eerst halen we Monique en Eveline op, twee rechten studenten van de universiteit van Groningen, die hier via Terre des Hommes zitten. Onderweg raken we een beetje de weg kwijt waardoor we telaat bij de bus zijn. Deze is vertrokken. Farah heeft ons nog gesmst, maar die hebben we niet gehoord. We spreken op een parkeerplaats langs de snelweg af. Hier gaan Jolanda en ik de auto uit en de bus in. In de bussen zitten in totaal 90 kinderen tussen de 2 en 5 jaar samen met hun moeder. Sommige moeders hebben nog een baby meegenomen. De kinderen hebben hun sport outfit aan, de moeders zijn op hun paasbest.
We delen eerst manderijntjes met een melkje uit. Iyun pakt de microfoon en begint met het zingen van kinderliedjes. We doen natuurlijk mee en weer zingen we Nederlandse kinderliedjes. De tijd vliegt en voor we het door hebben rijden we Bogor binnen. Om 9.00 uur zijn we bij het park. We worden door de staf welkom geheten en de kinderen beginnen gelijk met Anklun les. Er wordt uitgelegd wat de bedoeling is. De kinderen worden in groepen verdeeld. Omdat de moeders op hun kinderen passen, hoeven wij niet veel anders te doen dan genieten. We lopen achter een groepje aan die begint in the Kampong. Een dorpje in het park. Hier woont men gewoon en hebben de mensen hun bedrijfje wat ze laten zien. Er is een naai atelier, een souvenierwinkeltje, een supermarkt en nog wat woningen. We lopen wat rond en gaan daarna naar de aktiviteiten.
We komen eerst langs het rijstveld. De kinderen komen er net uit, zitten lekker onder de modder.
Dan kijken we even bij het wassen van de buffel. Deze staat in het water. Het water is iets te diep voor de kleintje, dus staan ze al pootje badend in het water te spatten. Eentje heeft heel veel lef en wordt op de rug gezet van de buffel. We kunnen niet achterblijven, de schoenen gaan uit, broek wordt opgestroopt en we gaan het water in. De buffel blijft lekker staan in het water. Ze vindt het allemaal wel best. Er wordt gezegd dat ze het lekker vindt om met wat gras geborsteld te worden, dus dat doen we dan ook. Het water is lekker fris op deze warme dag. Gelukkig schijnt de zon niet echt, anders broeit het teveel.
We drogen ons af en lopen door de mooie tuin een trap op naar boven. Hier is een soort openluchtkamer met daarin de muziek instrumenten. De kinderen zijn Gamalan aan het spelen en rammen er heerlijk op los. We proberen ook nog wat, maar het wordt geen hit. We gaan een hoed beschilderen, ook al geen succes, maar de kinderen vinden het schitterend.
Dan is het alweer tijd om te gaan lunchen. Deze wordt door het park georganiseerd. Iedereen krijgt een platau met daarop rijst, kip, gedroogde vis, tahoe, tempe en soep. Het ziet er goed uit en smaakt ook prima. Na de lunch gaan we naar het wajangpoppen maken van bladeren, we maken een cake en een drankje van gember en citroengras.
Er wordt gedanst op traditionele muziek en als laatste gaan we naar het zwembad. De kinderen zijn te klein om te kunnen zwemmen, maar ze zitten op de trap en op de rand en spetteren er flink op los. Het is schitterend om te zien, wat zijn ze blij. We gaan er heerlijk bij zitten, dat onze broek drijfnat wordt kan ons helemaal niets schelen. Wat is dit leuk en wat een superafsluiting van ons project. Al die blije gezichten. Nadat iedereen is uitgespeeld, is het tijd om terug naar Jakarta te gaan.
We gaan de goodie-bags uit de auto van Terre des Hommes halen, zeggen hun gedag en brengen de zakjes naar de parkeerplaats van de bussen. Hier staan alle kinderen in een grote kring op ons te wachten. Alle moeders staan er natuurlijk achter. Uitbundig worden er liedjes gezongen en Iyung heeft de megafoon in haar handen en moedigt de kinderen aan.
Iyung vraagt of alle kinderen het leuk hebben gevonden en ze roepen haar enthoustiast toe. Dan begint ze tegen ons en zegt ze dat de kinderen nog een kadootje voor ons hebben. We moeten in de kring gaan staan en krijgen het heel moeilijk. We worden bedankt voor alle aandacht en liefde die we hebben gegeven. De tranen komen op en beginnen te vloeien snel als er een stel van de kleine hummeltjes met twee hele grote pakketten aan komen zetten. Wat een schitterend gezicht. Ze geven ons weer zo'n lief handje en dan krijgen we onze kado's.
We moeten ze meteen uitpakken. Er zit een schitterende ingelijste poster in waarop de tekeningen van de kinderen zoals in het logo van Auli staan. Aan beide zijkanten staan 3 foto's van ons genomen tijdens afgelopen week. In in het midden staat: Yayasan Aulia express special thanks and appreciation to: Mrs. Inge van Willigenburg for her attention, love and care to Aulia's childeren.
wat is dit een prachtig gebaar. Dat hadden we niet verwacht. Wij waren toch degene die kado's weggeven. Het wordt ons echt even te veel. We hebben zoveel meegemaakt de afgelopen week. Maar we hebben nog 1 verrassing voor de kinderen. Snel gaan we de goodie-bags uitdelen. De kinderen worden door hun moeders naar voren geduwd om het tasje op te halen. Iedereen geeft een handje als we de goodie-bag geven. Als ze het tasje hebben gaan ze de bus in. Dan nemen wij afscheid van de meiden met nog een paar foto's.
We splitsen ons op, de ene helft in de ene bus en de andere helft in de andere bus. Hier krijgen de kinderen een banaan en een zakje melk. Dan op naar Jakarta. Binnen 5 minuten ligt de halve bus te slapen, 10 minuten erna slaapt de rest, moeders en wij inclusief. Zo rond 16.30 uur zijn we in Jakarta, we gaan door naar het Aulia hoofdkantoor en daar doen we nog een nabespreken. Met tranen in onze ogen nemen we afscheid van de meiden en beloven we contact te houden. Wat zullen we ze gaan missen.
Amin, de chauffeur van Terre des Hommes, staat op ons te wachten. Hij brengt ons weer terug naar het hotel. Onderweg pikken we Enna, Cherryll, Cees en Elly op. Het verkeer zit niet mee en om 18.30 uur zijn we in het hotel. Snel even opfrissen en 5 minuten later staan we buiten om wat met z'n allen te gaan eten. Terug in het hotel nog even skypen en beginnen we aan onze verslagen. Ik zit om 23.30 uur slapend achter de computer. Het verslag is nog lang niet af, maar ik red het niet meer. Snel slapen. Jolanda gaat door tot ze haar verslag af heeft en op internet heeft staan.
The Pejaten Suites 550.000 per nacht
Kamer Ruby G
Jakarta
NNB
Vandaag zetten we geen wekker en doen we het rustig aan. We worden om 7.45 uur wakker, maar gaan eerst even rustig wakker worden. Ik zit ruim een uur op skype met Niels, Jolanda neemt een uitgebreide douche en relaxed even. Kopje koffie, kopje thee en een reep om alvast wat binnen te hebben. Het ontbijt stelt toch niets voor, dus die slaan we over.
Om 10.30 uur gaan we het hotel uit en lopen we naar de hoofdweg. We gaan bij de Starbucks wat drinken en nemen een muffin en een scone erbij. Dan pakken we de bus naar een Pasar die we eerder met Wulan en Farah hebben bezocht. Het is Pasar Asemka. De kaartjes voor de bus kosten 35 cent. Geen geld voor een bus met vrije busbaan. De chauffeur heeft haast, hij rijdt langs de file met 80km per uur. Hij stopt wel op elke halte. Na een overstap en ruim een uur rijden, komen we op onze plaats van bestemming. We gaan gezellig de pasar op. Ze hebben hier voornamelijk kettingen, tasjes, speldjes voor de hoofddoeken, ringen enzo. Veel is ook voor de grootverkoop. We eten eerst nog een klein groen pannekoekje en een cake. Smaakt lekker. Dan gaan we de pasar in. Na een uurtje gelopen te hebben, hebben we het toch echt wel gezien. We gaan eten en het was weer verrukkelijk. We hebben een erg leuk straattentje gevonden.
Dan lopen we weer terug naar de bus. Onderweg nog best wat winkeltjes gezien. We rijden iets te ver door met de bus, maar dat hindert niet zo.
Om 16.30 uur zijn we terug. We gaan eerst nog naar de mall die hier schuin tegenover zit. Ook leuk, maar wel veel moderne winkels. Na het shoppen gaan we lopend naar het hotel. Het is maar 5 minuten verder. Hier knappen we ons op en we gaan op pad.
Om 18.30 uur worden we verwacht. Door het drukke verkeer zijn we 3 kwartier te laat. Enna had gezegt een half uur reizen, maar dat bleek toch een stuk langer te zijn. In het restaurant is de hele staf en alle bezoekers van Terre des Hommes aanwezig. In totaal zo'n kleine 20 man aanwezig. Om 22.00 uur zijn we weer op de kamer. We gaan nog even skypen, verslag maken en koffers inpakken. Dit keer ligt Jolanda er 2 uur eerder in. Voor mij wordt het 3.00 uur.
The Pejaten Suites 550.000 per nacht
Kamer Ruby G
Jakarta
Laatste dag
Vandaag is het echt onze laatste dag in Jakarta. Omdat we pas 's avonds vliegen, hebben we een verwendag voor onszelf geregeld. We slapen eerst een beetje uit, checken internet met een kopje koffie en thee op de kamer. Voor het ontbijt zijn we te laat. Om 11.00 uur checken we uit en lopen we naar de buren. Hier zit een grote Spa.
We laten ons verwennen met een heerlijke lichaamsmassage, vervolgens krijgen we een pedicure en we eindigen met een manicure. Dan eten we er nog een lekkere mie. Het is tijd om naar het vliegveld te gaan. We halen de bagage op en er wordt een taxi geregeld.
Om 15.30 uur vertrekken en storten we ons in het drukke Jakarta traffic. Het valt nog mee met de drukte. Het eerste kleine stukje rijdt door, maar dan wordt het toch wel heel erg druk en komen we maar langzaam vooruit. Na ruim een uur rijden we weer wat door. Onderweg zijn we langs 2 tolpoortjes gereden. Bij de eerste moesten we 7000 betalen, bij de 2de 5000 roepia. Het laatste stukje rijdt goed door.
Om 17.00 uur zijn we op het vliegveld. We moeten eerst met alle spullen door een controle, dan kunnen we de ruim-bagage afgegeven en gaan we naar de douane. Even wat winkelen en bij Starbucks een kop thee nemen. Zo, de laatste berichtjes worden naar huis gestuurd voordat we gaan boarden.
We hebben vertraging. Als we op Singapore aankomen staat iemand met een bord met onze namen erop aan de gate te wachten. Connecting flight for Amsterdam? Ja, "please wait here". Als iedereen er is, 4 personen, worden we met een golfkarretje naar de andere kant van het vliegveld gebracht. Er wordt verteld dat de kans groot is dat de bagage niet overgeladen kan worden. Als de bagage niet op dr band ligt, dan moeten we bij de balie van Singapore airlines ons adres achterlaten. Ben blij dat dit de terugweg is.
Bij de handbagagecontrole mogen we voordringen en 5 minuten voor de oorspronkelijke vertrektijd struikelen we het vliegtuig in. En dan zitten we nog een uur in het vliegtuig te wachten voor vertrek... Jolanda valt meteen in slaap en als we eenmaal goed op weg zijn volg ik ook. We slapen bijna de hele vlucht.
We landen om 7.00 uur. Bij de bagageband blijkt dat onze bagage niet mee is. We vullen wat formulieren in en kunnen ons daarna in de armen van onze geliefden sluiten.
Via deze weg wil ik iedereen bedanken die ons heeft geholpen om deze bijzondere reis te maken.
-Bedankt Zwitserleven, en Terre des Hommes voor het mogelijk maken van deze reis.
-Bedankt collega's, familie en vrienden voor al jullie gulle donaties.
-Bedankt collega's voor het opvangen van ons werk.
-Bedankt thuisfront voor de gesprekken op Skype en jullie steun.
-Bedankt Yayasan Aulia voor al het goede werk wat jullie doen.
-Bedankt Wulan, Farrah, Iyung en Enna voor jullie begeleiding en uitleg.
Allerlaatste dag
Om het verhaal helemaal compleet af te maken: Vanmorgen om 9 uur ging de telefoon. Singapore airlines. dat ze tussen 11:00 en 15:00 de "verloren" tas komen brengen.
En zo gebeurde.
